Ἡ τρίτη Κυριακὴ τοῦ Τριωδίου εἶναι ἀφιερωμένη στὸ πιὸ φοβερὸ γεγονὸς τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, στὴ μέλλουσα Κρίση, ὡς ἀπαραίτητος προβληματισμὸς τῶν πιστῶν αὐτὴ τὴν ἀγωνιστικὴ περίοδο. Μὲ τὴν ἀνάμνηση τῆς Μεγάλης Κρίσεως, μὲ τὴν ἀνάγνωση τῆς σχετικῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, καὶ μὲ τὴ σχετικὴ ὑμνολογία τῆς ἡμέρας, μποροῦμε νὰ συναισθανθοῦμε τὴ μεγάλη εὐθύνη μας ἀπέναντι στὸν εὐαγγελικὸ νόμο, τοῦ ὁποίου ἡ τήρηση εἶναι προϋπόθεση γιὰ τὴν προσωπική μας κρίση. Νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ἡ ἐπὶ γῆς ζωή μας δὲ θὰ μείνῃ ἄκριτη, ἀλλὰ θὰ δώσουμε λόγο γιὰ ὅ, τι κάναμε καὶ γιὰ ὅ, τι δὲν κάναμε μὲ τὴ βιωτή μας, ἀφοῦ θὰ ἀποδώσουμε «περὶ αὐτοῦ λόγον ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως» (Ματθ.12,36) μᾶς διαβεβαίωσε ὁ Κύριος. Τότε «ἐκπορεύσονται οἱ τὰ ἀγαθὰ ποιήσαντες εἰς ἀνάστασιν ζωῆς, οἱ δὲ τὰ φαῦλα πράξαντες εἰς ἀνάστασιν κρίσεως» (Ἰωάν. 5,29).
Ὁλόκληρο τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους στηρίζεται σὲ δύο ἄξονες, οἱ ὁποῖοι εἶναι οἱ δύο παρουσίες τοῦ Κυρίου στὸν κόσμο. Ἡ πρώτη παρουσία εἶναι ἡ ταπεινὴ καὶ ἀθόρυβη ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου, ὅπως προέβλεπε τὸ σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας. «Ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καὶ ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρὰ πατρός, πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας» (Ἰωάν.1,14). Ὁ ἄναρχος καὶ ἄπειρος Θεὸς δέχτηκε νὰ περιορισθῇ στὸ χρόνο καὶ τὸ χῶρο γιὰ τὴ δική μας σωτηρία. Ἦρθε στὴ γῆ γιὰ νὰ λειτουργήσῃ τὸ μυστήριο τῆς ἀπολυτρώσεώς μας, ὡς δάσκαλος, ὡς ἀρχιερέας καὶ ὡς βασιλέας. Ἄφησε τὴν ἁγία Του Ἐκκλησία γιὰ νὰ εἶναι ὁ συνεχιστὴς στοὺς αἰῶνες τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων ὅλων τῶν γενεῶν, ἕως τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, χωρὶς καμιὰ διάκριση εἶναι καλεσμένοι στὴ σωτηρία, χωρὶς νὰ ὑποχρεώνεται κανένας νὰ σωθῇ δίχως τὴ θέλησή του. Τὸ ὑπέρτατο θεῖο δῶρο τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου εἶναι συνάμα εὐλογία καὶ κατάρα, σωτηρία καὶ καταστροφή, διότι ἀφήνεται ὁ ἄνθρωπος νὰ ἐπιλέξῃ αὐτὸς τὴ χρήση τῆς ἐλευθερίας του, γιὰ τὸ καλὸ ἢ τὸ κακό. Τὰ ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς χρήσεως θὰ φανοῦν στὴν δεύτερη παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ὅπου θὰ λάβῃ χώρα ἡ Μεγάλη Κρίση.
Ἡ μέλλουσα Κρίση εἶναι θεμελιώδης πίστη τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας, ἡ ὁποία θὰ ἐπισυμβῇ στὸ τέλος αὐτοῦ τοῦ πρόσκαιρου κόσμου καὶ περιγράφεται σαφέστατα στὸ εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου (25,31-46). Ὁ Κύριος, λίγο πρὶν τὸ πάθος Του, ὁμιλῶντας γιὰ τὰ ἔσχατα καὶ μετὰ τὶς παραστατικὲς παραβολὲς τῶν δέκα παρθένων καὶ τῶν ταλάντων εἶπε πώς, ὅταν ἔρθει ὁ Ἴδιος στὴ Δεύτερη καὶ φοβερὴ παρουσία Του «ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ’ αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ’ ἀλλήλων ὦσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐριφίων, καὶ στήσει τὰ μὲν πρόβατα ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ, τὰ δὲ ἐρίφια ἐξ εὐωνύμων. Τότε ἐρεῖ ὁ βασιλεὺς τοῖς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ΄ δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου. Ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθατε πρὸς με. Τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ οἱ δίκαιοι λέγοντες΄ Κύριε πότε σὲ εἴδομεν πεινόντα καὶ ἐθρέψαμεν, ἢ διψῶντα καὶ ἐποτίσαμεν; Πότε σὲ εἴδομεν ξένον καὶ συνηγάγομεν, ἢ γυμνὸν καὶ περιεβάλομεν; Πότε σὲ εἴδομεν ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ, καὶ ἤλθομεν πρὸς σέ; Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ βασιλεὺς ἐρεῖ αὐτοῖς΄ ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε. Τότε ἐρεῖ καὶ τοῖς ἐξ’ εὐωνύμων· πορεύεσθε ἀπ’ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ... ἐφ’ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε. Καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον» (Ματθ. 25,31-46).
Ἡ μεγάλη καὶ φοβερὴ μέλλουσα Κρίση θὰ εἶναι ἕνα μεγαλειῶδες καὶ συνάμα φοβερὸ γεγονός. Παρόμοιο δὲ θὰ ἔχει συμβεῖ στὴν ἱστορία τοῦ κόσμου ὡς τότε. Ἡ δεύτερη παρουσία τοῦ Κυρίου δὲ θὰ εἶναι ἀθόρυβη καὶ ταπεινή, ὅπως ἡ πρώτη, ἀλλὰ γεγονὸς μεγαλοσύνης καὶ θριάμβου. Τότε «κάμψει πᾶν γόνυ» (Ρωμ. 14,11) ἐνώπιόν Του, καὶ οἱ ἰσχυροὶ τῆς γῆς θὰ τρέμουν σὰν ξερόχορτα ἀπὸ τὸ φύσημα τοῦ ἀνέμου! Λόγῳ τῆς μεγαλειώδους παρουσίας τῆς δόξας Του θὰ σαλευτοῦν οἱ δυνάμεις καὶ αὐτοῦ τοῦ ἄψυχου κόσμου, «ἀπὸ φόβου καὶ προσδοκίας τῶν ἐπερχομένων τῇ οἰκουμὲνῃ αἱ γὰρ δυνάμεις τῶν οὐρανῶν σαλευθήσονται» (Λουκ. 21,16). Δὲ θὰ ἔρθει πιὰ ὡς σωτῆρας, ἀλλὰ ὡς κριτὴς ἀπόλυτα δίκαιος. Μὲ τὴν παντοδυναμία καὶ τὴν παντογνωσία του θὰ κρίνῃ σύμπαν τὸ ἀνθρώπινο γένος, διότι μόνος Αὐτὸς μπορεῖ νὰ γνωρίζῃ τὰ κρύφια τῆς καρδιᾶς τοῦ καθενός μας, «ἐτάζων καρδίας καὶ νεφροὺς» (Ψαλμ. 7,10). Τότε θὰ συνειδητοποιήσουν οἱ ἀμετανόητοι καὶ σκληρόκαρδοι ὅτι εἶναι «φοβερὸν τὸ ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος» (Ἑβρ. 10,31), ἀλλὰ θὰ εἶναι ἀργά, ἡ ἀναγκαστικὴ μεταστροφή τους αὐτή, δὲν θὰ ἔχει καμιὰ οὐσιαστικὴ συμβολὴ στὴ δίκαιη κρίση τους. Ἀντίθετα οἱ δίκαιοι θὰ ἀγάλλονται καὶ θὰ σμίξουν τοὺς αἴνους τους μὲ τοὺς θριαμβευτικοὺς ἀγγελικοὺς παιᾶνες πρὸς τὸν Κύριο τῆς Δόξης!
Ἡ μέλλουσα κρίση εἶναι ἀναπόφευκτη καὶ ἀπορρέει ἀπὸ τὴν ἀπόλυτη δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ. Τὴν παρέλευση αὐτοῦ τοῦ φθαρτοῦ καὶ τραυματισμένου ἀπὸ τὴν ἁμαρτία κόσμου θὰ ἐπισφραγίσῃ ἡ μεγάλη καὶ ἀδέκαστη κρίση τοῦ Χριστοῦ, ὡς ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ τὴν εἴσοδο στὴ νέα πραγματικότητα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἄνθρωποι, ὡς ἐλεύθερα ὄντα, πρέπει νὰ τοποθετηθοῦν στὴ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ ἀνάλογα μὲ τὴ δική τους ἐπιλογὴ σὲ αὐτὴ τὴ ζωή. Ὕψιστο κριτήριο τῆς κρίσεως θὰ εἶναι ἡ στάση καὶ συμπεριφορά τους ἀπέναντι στοὺς συνανθρώπους τους. Ἡ θετικὴ ἢ ἡ ἀρνητικὴ στάση τους θὰ κρίνῃ τελικὰ ἂν θὰ εἶναι κληρονόμοι τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἢ θὰ εἶναι προορισμένοι νὰ ριχτοῦν στὴν αἰώνια κόλαση, ὅπου «ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων» (Ματθ. 24,51). Ὁ ἀπόστολος Παῦλος εἶναι σαφής: «ἅρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι» (Α΄ Κορ. 6,10). Ἐπίσης «τοῖς δὲ δειλοῖς καὶ ἀπίστοις καὶ ἐβδελυγμένοις καὶ φονεῦσι καὶ πόρνοις καὶ φαρμακοὶς καὶ εἰδωλολάτραις καὶ πᾶσι τοῖς ψευδέσι τὸ μέρος αὐτῶν ἐν τῇ λίμνῃ τῇ καιομένῃ ἐν πυρὶ καὶ θείῳ, ὁ ἐστιν ὁ θάνατος ὁ δεύτερος» (Ἀποκ. 21,8).
Ὕψιστο κριτήριο στὴ Μεγάλη Κρίση θὰ εἶναι ὁ συνάνθρωπος, ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, διότι τὸ κάθε ἀνθρώπινο πρόσωπο εἶναι πλασμένο «κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν» τοῦ Θεοῦ (Γέν. 1,27). Τὸ κάθε ἀνθρώπινο πρόσωπο εἶναι ἀδελφὸς τοῦ Χριστοῦ (Ματθ. 25,40. Ἑβρ. 2,12) καὶ ὡς ἐκ τούτου ἔχουμε ὑποχρέωση νὰ τιμᾶμε τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ δείχνουμε ἔμπρακτα τὴν ἀγάπη μας στοὺς ἀδελφοὺς τοῦ Κυρίου μας. Ὁ Θεὸς εἶναι ἀόρατος καὶ ἀπόλυτα αὐτάρκης, μὴ ἔχοντας ἀνάγκη τὴν παραμικρή μας ὑπηρεσία. Ὁρατὲς εἶναι οἱ εἰκόνες Του, οἱ ἄνθρωποι, καὶ κατὰ συνέπεια ἡ ἀγάπη ποὺ ὀφείλουμε σὲ Ἐκεῖνον, πρέπει νὰ τὴν ἀποδίδουμε σ’ αὐτούς, διότι ὅπως τονίζει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, «Ἀγαπητοί, εἰ οὕτως ὁ Θεὸς ἠγάπησεν ἡμᾶς, καὶ ἡμεῖς ὀφείλομεν ἀλλήλους ἀγαπᾶν. Θεὸν οὐδεὶς πώποτε τεθέαται· ἐὰν ἀγαπῶμεν ἀλλήλους, ὁ Θεὸς ἐν ἡμῖν μένει καὶ ἡ ἁγάπη αὐτοῦ τετελειωμένη ἐστὶν ἐν ἡμῖν» (Α΄ Ιωάν. 4,11-12). Καὶ συνεχίζει ὁ ἀπόστολος τῆς ἀγάπης: «Ἡμεῖς ἀγαπῶμεν αὐτόν, ὅτι αὐτὸς πρῶτος ἠγάπησεν ἡμᾶς. ἐάν τις εἴπῃ ὅτι ἀγαπῶ τὸν Θεόν, καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ μισή, ψεύστης ἐστίν· ὁ γὰρ μὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν ὄν ἐώρακε, τὸν Θεὸν ὄν οὐχ ἐώρακε πῶς δύναται ἀγαπᾶν; καὶ ταύτην τὴν ἐντολὴν ἔχομεν ἀπ᾿ αὐτοῦ, ἵνα ὁ ἀγαπῶν τὸν Θεὸν ἀγαπᾶ καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ» (Α΄ Ιωάν. 4,19-21). Ὁ ἄνθρωπος χωρὶς ἔργα ἀγάπης πρὸς τοὺς συνανθρώπους του μοιάζει μὲ ἄκαρπο δένδρο, τὸ ὁποῖο «ἐκκόπτεται καὶ εἰς τὸ πῦρ βάλλεται» (Ματθ. 7,19).
Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία δὲν ἀναγνωρίζει καμιὰ «ἀτομικὴ σωτηρία», ὅπως δοξάζει ὁ κακόδοξος δυτικὸς χριστιανισμός, ἀλλὰ ἡ σωτηρία μας ἔχει ἐκκλησιαστικό, δηλαδὴ συλλογικὸ χαρακτῆρα. Ὁ κάθε πιστὸς σώζεται ὡς «σωτῆρας» τῶν ἄλλων πιστῶν, δηλαδή, ἡ σωτηρία μας συντελεῖται μέσα στὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα καὶ ποτὲ ἔξω ἀπὸ αὐτό. Ἡ σωτηρία μας περνᾶ μέσα ἀπὸ τὰ ἄλλα ἀνθρώπινα πρόσωπα καὶ ποτὲ μέσα ἀπὸ τὸν αὐτονομημένο ἑαυτό μας! Ὅσοι θεωροῦμε ὅτι μποροῦμε νὰ σώσουμε τὸν ἑαυτό μας ἐρήμην τῶν συνανθρώπων μας εἴμαστε σὲ οἰκτρὴ πλάνη!
Ἡ ἐνθύμηση τῆς φοβερῆς μελλούσης Κρίσεως στὴν ἀρχὴ τοῦ Τριωδίου εἶναι ἀπαραίτητη, διότι ἀπώτερος σκοπὸς τοῦ ὅλου πνευματικοῦ ἀγῶνα μας εἶναι νὰ βρεθοῦμε ἐκ δεξιῶν τοῦ Δεσπότη μας Χριστοῦ, κατὰ τὴ μεγάλη Κρίση. Καλούμαστε λοιπὸν αὐτὴ τὴν εὐλογημένη περίοδο νὰ ἐγκαινιάσουμε μιὰ νέα πορεία, ἡ ὁποία θὰ ὁδηγῇ τὰ πνευματικά μας βήματα πρὸς τὸν οὐρανό. Κυρίαρχη σκέψη μας θὰ πρέπει νὰ εἶναι τὸ πῶς θὰ σταθοῦμε, κατὰ τὴν ὥρα τῆς φοβερῆς Κρίσεως, ἐνώπιον τῆς δόξης τοῦ Μεγάλου Κριτοῦ. Τέλος καλούμαστε νὰ ἔχουμε διαρκῶς στὴν ἐνθύμησή μας τὴ μεγάλη ἀλήθεια, πὼς τὸ κλειδὶ τοῦ παραδείσου εἶναι ἡ ἔμπρακτη ἀγάπη μας πρὸς τοὺς ἐνδεεῖς ἀδελφούς μας!
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου