Δημήτρης Νατσιός: Ὁ γάϊδαρος, ὁ Χότζας καί ὁ γείτονας

 

 

«Βοσκοί , στὴ μάντρα τῆς Πολιτείας, οἱ λύκοι! Οἱ λύκοι!

Στὰ ὅπλα ἀκρίτες!»

Παλαμᾶς

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

Ἐρανίζομαι μιὰ διδακτικὴ μυθιστορία ἀπὸ τὸν «ἐθνικὸ ἥρωα» τῶν Ἀγαρηνῶν, τὸν Νασρεντὶν Χότζα.

«Ἕνας γείτονας τοῦ Χότζα πῆγε καὶ τοῦ ζήτησε νὰ τοῦ δανείσει τὸν γάϊδαρό του, ἐπειδὴ ὁ δικός του ἦταν ἀνήμπορος καὶ ἄρρωστος.

Δημήτρης Νατσιός: Φτιάξε μιά κρούστα τρέλας γύρω ἀπό τό μυαλό σου...

 

 

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

 

 

Πρὶν ἀπὸ μερικὰ χρόνια ὁ ἐθνομηδενιστικὸς ἑσμὸς καὶ ὅλα τα παρακολουθήματά του, εἶχαν στοχοποιήσει τὴν λέξη ἐθνικός. Ἡ λέξη ἔθνος ἀνήκει στὸ ἀπαγορευμένο λεξιλόγιο τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας-σαχλότητας. Θῦμα τῶν πρώτων προγραφῶν ὑπῆρξε τὸ ὑπουργεῖο Ἐθνικῆς Παιδείας, ποὺ πλέον ὀνομάζεται σκέτο Παιδείας. Προσωπικῶς θὰ ἐπέλεγα τὸν τίτλο «Ὑπουργεῖο Κρατικοῦ Παιδομαζώματος». Δὲν καλλιεργεῖται πιὰ στὰ σχολεῖα ἡ ἐθνικὴ ταυτότητα, τὸ «ὁμόθρησκον, ὁμόγλωσσον καὶ ὁμότροπον» τοῦ Ἡροδότου, ἀλλὰ τὸ «ἀλλόθρησκον, ἀλλόγλωσσον καί... τὸ ἀλλόκοτον», μιᾶς καὶ δὲν ἐντόπισα στὰ λεξικὰ λέξη «ἀλλότροπον».

Δημήτρης Νατσιός: Ποιοὶ εἶναι οἱ ἠθικοί αὐτουργοί τῆς ἀποχαλίνωσης;

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

 

Ὅταν κάποτε οἱ ἀδηφάγες κάμερες τῆς τηλεόρασης στράφηκαν στὸ πρόσωπο ἑνὸς νεαροῦ ἐγκληματία, ποὺ ἔβγαινε σιδηροδέσμιος ἀπὸ ἀνακριτικὰ γραφεῖα, κάποιος δημοσιογράφος τὸν ρώτησε:
 

-  «Ἐσὺ ἔκανες τὸ ἔγκλημα;»
 

-  «Ὄχι, ἐσεῖς», ἀποκρίθηκε ὁ νεαρός.
 

Ἡ ἀπάντηση συνοψίζει τὸ πρόβλημα καὶ ἔχει πολλοὺς ἀποδέκτες, κυρίως τρεῖς. ΜΜΕ (ἐξαθλίωσης), σχολεῖο, οἰκογένεια. Αὐτὸ τὸ ἀδυσώπητο "ἐσεῖς" στρέφεται πρωτίστως στὴν πανίσχυρη τηλεοπτικὴ ἐξουσία. Ὑπολογίστηκε ὅτι κατὰ μέσο ὅρο ἕνα παιδί, μέχρι νὰ τελειώσει τὸ Λύκειο ἔχει ἀφιερώσει στὴν «λατρεία» τῆς μικρῆς ὀθόνης καὶ τοῦ διαδικτύου 28.000 ὧρες, ποὺ σημαίνει 1100 μέρες ἤ, χονδρικά, 3 περίπου χρόνια τηλεοπτικῆς αἰχμαλωσίας.

Δημήτρης Νατσιός: Ἀπό τό 2006 διαφημίζεται ἡ παιδεραστία στά σχολικά βιβλία...

 

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

 

Στὶς 3 Σεπτεμβρίου τοῦ 2009 δημοσίευσα τὸ παρὸν κείμενο γιὰ τὸ ἔγκλημα τῆς παιδεραστίας ποὺ προωθεῖται ἀκόμη καὶ σὲ σχολικὰ βιβλία. Ἐπαναφέρω τὸ ἐπίμαχο σημεῖο ὅπου φιλοξενεῖται σὲ βιβλίο Γλώσσας Γυμνασίου, καθὼς καὶ ἄλλες ἄθλιες καὶ ἀπαράδεκτες γιὰ σχολικὰ βιβλία ἀναφορές,  γιὰ νὰ κατανοήσουμε ὅτι εἶναι πολλὰ τὰ χρόνια ποὺ "διαφημίζεται" ἡ κτηνωδία, ἀλλὰ καὶ γιατί ἀκούω πολλοὺς νὰ "πέφτουν ἀπὸ τὰ σύννεφα" ἢ νὰ τὰ ἀνακαλύπτουν ἐμβρόντητοι σήμερα. Θυμίζω ὅτι τὰ βιβλία αὐτὰ εἰσῆλθαν στὴν ἐκπαίδευση ἀπὸ τὸ 2006...

Τὰ βιβλία τοῦ Γυμνασίου - τῆς γλώσσας - συνιστοῦν κι αὐτὰ κακέκτυπα τῆς τηλοψίας, προβάλλουν λανθασμένα πρότυπα, ἀποϊεροποιοῦν ἑδραῖες ἀξίες, προωθοῦν τὸν πρόωρο ἐρωτισμό, τὴν ἄκαιρη σεξουαλικότητα. Ἀποαθωοποιοῦν, μὲ ἕναν λόγο τὰ παιδιά, σὲ μιὰ ἡλικία ποὺ μονάχη ἔγνοια τους πρέπει νὰ εἶναι ἡ σπουδὴ καὶ ἡ μόρφωση. Γιὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθές, παρεμβάλλω ἕνα κείμενο, τὸ ὁποῖο περιέχεται στὸ «τετράδιο ἐργασιῶν» τοῦ μαθήματος «Νεοελληνικὴ Γλῶσσα», Α' Γυμνασίου (σελ. 16). Δηλαδὴ ἀπευθύνεται σὲ παιδιὰ 12-13 ἐτῶν, ποὺ μόλις ἐγκατέλειψαν τὸ δημοτικὸ σχολεῖο. Τίτλος τοῦ «Ὁσάκις». Ἐπαναλαμβάνω ἀποσκοπεῖ στὴν γλωσσικὴ καὶ πνευματικὴ καλλιέργεια μαθητῶν Α' Γυμνασίου:

Δημήτρης Νατσιός: Ὡς πότε θά πιάνουμε τίς μύτες μας ἀπό τίς ἀναθυμιάσεις;

 

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

 

Ἀρκεῖ νὰ παρακολουθήσεις ἢ νὰ διαβάσεις ἕνα δελτίο εἰδήσεων στὰ ἀφηνιασμένα Μέσα Μαζικῆς Ἐκχαυνώσεως (ΜΜΕ) καὶ νὰ μαυρίσει ἡ ψυχή σου, νὰ ἀπελπιστεῖς, νὰ τρομοκρατηθεῖς. Πρώτη ὕλη τους, ἡ βία, τὸ ἔγκλημα, ὁ βόρβορος τῶν πάσης φύσεως  διαστροφῶν. Ἀνοίγει ἡ καταπακτὴ καὶ εἰσπνέεις τίς ἀναθυμιάσεις τοῦ κοινωνικοῦ ὑπονόμου.
 

Πρώτη εἴδηση, τὰ ἀνισόρροπα καθάρματα, οἱ κτηνωδίες τῶν παιδοβιαστῶν. Καὶ πάντοτε οἱ χιλιοειπωμένες  καὶ ἀφόρητες κοινοτοπίες. Πέσαμε ἀπὸ τὰ σύννεφα-τὸ γνωστὸ «βρέχει ἀνθρώπους- «ἦταν ἄνθρωπος τῆς διπλανῆς πόρτας» καὶ λοιπὲς ἀνοησίες.

Δεύτερη εἴδηση, καὶ πάλι παιδοβιαστής, ποὺ «ψαρεύει»  μικρὰ παιδιά, τέρατα δαιμονικά, ἀκροβολισμένα στὰ σκοτάδια τοῦ διαδικτύου, λύκοι ὠρυόμενοι, ἕτοιμοι νὰ κατασπαράξουν δροσερὲς ψυχὲς καὶ ζωές.

Δημήτρης Νατσιός: Ἡ πονεμένη καὶ ἀπροσκύνητη Ρωμιοσύνη

 

 Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

 

Ἔγραφε ἡ τότε ἐφημερίδα Νέα Ἡμέρα στὶς 21.1.1913 γιὰ τὸν ἡρωικὸ θάνατο τοῦ ἀνθυπολοχαγοῦ Ἰωάννη Μαυροδήμου: «Μοῦ διηγήθηκαν σήμερα μερικὰς λεπτομερείας τοῦ θανάτου τοῦ ἀνθυπολοχαγοῦ Μαυροδήμου. Μοιάζει μὲ ποίημα. Οἱ Μαυροδημαῖοι εἶναι μία παλαιὰ στρατιωτικὴ οἰκογένεια τῆς Ἑλλάδος. Εἰς κάθε πόλεμον σκοτώνεται κι ἀπὸ ἕνας Μαυροδῆμος. Στὸ Εἰκοσιένα, στό '86, στό '97... 

 

Ὁ ἀνθυπολοχαγὸς Μαυροδῆμος μόλις εἶχε βγεῖ ἀπὸ τὸ στρατιωτικὸν σχολεῖον. Τὴν ἡμέρα ποὺ ὁ λόχος του ἐπρόκειτο νὰ λάβει μέρος εἰς τὴν μάχην, ἐσηκώθῃ πρωί, ἐξυρίσθῃ, ἐκτενίσθῃ, διέταξε καὶ τοῦ ἔφεραν τὴν καλή του στολή, τίς καινούργιες του τίς μπότες, τὰ ἄσπρα του γάντια, τέλος στολίστηκε σὰν γαμπρός, ἐτράβηξε τὸ σπαθὶ καὶ εἶπε στοὺς ἄνδρας του: ἐμπρὸς παιδιά... Καὶ σκοτώθηκε ἀπὸ τοὺς πρώτους». (Ἐφημερίδα Νέα Ἡμέρα στὶς 21.1.1913).

Δημήτρης Νατσιός: Ποιές εἶναι οἱ «κόκκινες γραμμές» μας;

 

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

 

«Ὅ,τι κάμομε, θὰ τὸ κάμομε μοναχοὶ καὶ δὲν ἔχουμε καμμιὰ ἐλπίδα ἀπὸ τοὺς ξένους», ἔλεγε ὁ Κολοκοτρώνης. Ἔτσι καὶ τότε, πρὶν ἀπὸ τὴν «ἁγιασμένη Ἐπανάσταση», ἐλπίζαμε στοὺς ξένους νὰ μᾶς βοηθήσουν γιὰ νὰ ἀποτινάξουμε τὸν ζυγό. Γιὰ ἀντιπερισπασμὸ οἱ λεγόμενες Μεγάλες Δυνάμεις, ὅταν  ἀντιμάχονταν τοὺς Τούρκους, μᾶς ξεσήκωναν. Καὶ πάντα εὐκολόπιστοι, κατασκοτωνόμασταν καὶ ὀνειρευόμασταν. Ἐλπίζαμε σὲ ξανθὰ ἢ μελαχροινὰ γένη νὰ μᾶς ἐλευθερώσουν. Ὁ ἐπίλογος ἦταν ἐρείπια καὶ σφαγές, οἱ θηριωδίες τῶν Τούρκων κατὰ ἀνυπεράσπιστων γυναικῶν καὶ παιδιῶν. Ἀλλὰ «οὐδὲν κακὸν ἀμιγὲς καλοῦ». Συνειδητοποίησαν οἱ πρόγονοί μας ὅτι ἡ λευτεριὰ εἶναι κάστρο καὶ τὸ παίρνεις μὲ τὸ σπαθί σου.
 

«Ἄλλος σοῦ ἔκλαψε εἰς τὰ στήθια

Ἀλλ᾿ ἀνάσασιν καμμιά

Ἄλλος σοῦ ἔταξε βοήθεια

Δημήτρης Νατσιός: «Χρωστᾶμε σ᾿ ὅσους πέρασαν»... Σέ ποιούς ἀκριβῶς χρωστᾶμε;

 

 

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

 

«Στὸν αὐτοματισμὸ καὶ στὴν ἀχρήστευση τῆς σκέψεως, βοηθοῦσε τὸ γεγονὸς ὅτι ὑπῆρχε πολὺ μικρὴ ἐκλογὴ στὶς λέξεις. Τὸ λεξιλόγιο τῆς Νέας  Ὁμιλίας, σὲ σύγκριση μὲ τὸ δικό μας, ἦταν πολὺ μικρὸ καὶ ἀναζητοῦσαν διαρκῶς καινούριους τρόπους νὰ τὸ λιγοστέψουν πιὸ πολύ. 

 

Ἡ Νέα Ὁμιλία διέφερε πραγματικὰ ἀπὸ ὅλες τίς ἄλλες γλῶσσες σὲ τοῦτο: κάθε χρόνο γινόταν πιὸ φτωχὴ ἀντὶ νὰ ἐμπλουτίζεται. Κάθε ἀφαίρεση ποὺ τῆς ἔκαναν, ἦταν κέρδος, γιατί ὅσο λιγότερη εὐχέρεια ἔχει κανεὶς νὰ διαλέξει ἀνάμεσα σὲ λέξεις, τόσο μικρότερος εἶναι ὁ πειρασμὸς νὰ σκεφτεῖ. 

 

Ἔλπιζαν νὰ δημιουργήσουν τελικὰ μιὰ ὁμιλία ποὺ θὰ ἔβγαινε ἀπὸ τὸ λαρύγγι χωρὶς καμμιὰ συμμετοχὴ τοῦ ἐγκεφάλου». (Όργουελ, «1984», ἐκδ. Κάκτος, σελ. 305-6, 1978).

Δημήτρης Νατσιός: Εἴτε βράδυ εἴτε ἡμέρα... «μολῶν λαβέ»

 

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός 

 

«Καὶ αὐτὴ ἡ σελήνη ἡ ματωμένη καὶ μισή

πού μᾶς τὴν κουβαλήσατε!

Ἀλήθεια πέστε μου, μετρήσατε

πόσοι ἄλλοι πέρασαν ἀπ᾿ τὸ νησί

πρὶν ἀπό σᾶς πανίσχυροι καὶ ἐπιφανεῖς

κι οὔτε γιὰ δεῖγμα δὲν ἔμεινε κανείς»


Κώστας Μόντης, Κύπριος ποιητής

Ἴσως δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ ἡ σημαία τους εἶναι τὸ μισοφέγγαρο, τὸ σκοτάδι. Ὅπου πάτησε τὸ πόδι τους, σκοτάδια ἁπλώθηκαν. Ἔσβησαν πολιτισμοὶ πανάρχαιοι, ξεθεμελιώθηκαν ἀριστουργήματα, μνημεῖα ἀπαράμιλλης τέχνης σοβατίστηκαν, μάτωσαν ψυχές, χορτάρι δὲν φύτρωνε. «Τοῦρκοι πέρασαν...»....

Δημήτρης Νατσιός: Ὅταν κινδυνεύεις συντηρεῖς καὶ δὲν καταργεῖς τοὺς ἀγέραστους δεσμοὺς τοῦ Ἔθνους

 

 Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

 

 

«Μὴ Θρησκευτικὰ πρὸς Θεοῦ! Τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος δὲν εἶναι Βυζαντινοί, ἐννοήσατε; Οἱ σημερινοὶ Ἕλληνες εἶναι κατ᾿ εὐθεῖαν διάδοχοι τῶν ἀρχαίων. Ἔπειτα ἐκπολιτίσθησαν, ἐπροόδευσαν καὶ αὐτοί. Συμβαδίζουν μὲ τὰ ἄλλα ἔθνη». (Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης, «Λαμπριάτικος ψάλτης»).

Συνόψισε, ὁ μεγάλος μας διηγηματογράφος, σὲ λίγες ἀράδες, τὸ συνομήλικο μὲ τὸ νεοελληνικὸ κράτος πρόβλημα: εἴμαστε ἀπόγονοι τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, τὸ ὑποτιμητικῶς λεγόμενο Βυζάντιο, δὲν εἶναι ἑλληνικὸ κατόρθωμα. Ἐξάλλου ἔτσι πρόκρινε ἡ κοραϊκὴ πεφωτισμένη διανόησις. Ὁ Κοραῆς ἐπιδαψιλεύτηκε μὲ τὸν ὑπέροχο τίτλο «Δάσκαλος τοῦ Γένους», ἀλλὰ στὴν οὐσία ὑπῆρξε ἁπλῶς ἕνας «σοφὸς» ἄνθρωπος, μὲ ἔντονα ἀντικληρικαστικὰ στοιχεῖα. Ἄγευστος τοῦ μεγαλείου τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ἀνατολῆς ἔφτασε στὸ σημεῖο νὰ θεωρεῖ σκλαβιὰ τῶν Ἑλλήνων τὴν μακεδονικὴ καὶ βυζαντινὴ αὐτοκρατορία.

Δημήτρης Νατσιός: Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός: ὁ πνευματικός τοῦ Εἰκοσιένα

 

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

 

«Ρώτησαν κάποιον 100χρονίτη, εὐσεβῆ γέρο Ἠπειρώτη, ποὺ ξεψυχοῦσε στὸ Γηροκομεῖο τῶν Ἰωαννίνων, τὸ 1872, τί χαράχτηκε βαθύτερα στὴν ψυχή του ἀπ᾿ ὅσο ἔζησε. Ἀπάντησε ὁ πολιὸς γέροντας: Ὅταν μικρὸς ἄκουσα τὴ διδαχή του πάτερ Κοσμᾶ καὶ φίλησα τὸ χέρι του». (Φ. Μιχαλόπουλος, «Ἅγιο Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός», 1940).
Μὲ τὸ στόμα του νομίζω μιλοῦσε ὅλη ἡ Ρωμηοσύνη, ἐκφραζόταν ἡ εὐγνωμοσύνη τοῦ Γένους στὸν μεγάλο ἐθναπόστολο.

Δημήτρης Νατσιός: Βλογημένη πλάση τοῦ Θεοῦ. Ἀγαπημένο καταφύγιο…

 

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

Παραπέμπω, ἐν πρώτοις, στό ἔξοχο κείμενο τοῦ τροπαιούχου νομπελίστα μας ποιητῆ Γιώργου Σεφέρη.
 

Ἔλεγε τὸ 1936: «Ὅσο προχωρεῖ ὁ καιρὸς καὶ τὰ γεγονότα, ζῶ ὁλοένα μὲ τὸ ἐντονότερο συναίσθημα, πὼς δὲν εἴμαστε στὴν Ἑλλάδα, πὼς αὐτὸ τὸ κατασκεύασμα, ποὺ τόσο σπουδαῖοι καὶ ποικίλοι ἀπεικονίζουν καθημερινά, δὲν εἶναι ὁ τόπος μας, ἀλλὰ ἕνας ἐφιάλτης μὲ ἐλάχιστα φωτεινὰ διαλείμματα, γεμάτα μὲ μία πολὺ βαριὰ νοσταλγία.

Νὰ νοσταλγεῖς τὸν τόπο σου, ζώντας στὸν τόπο σου, τίποτε δὲν εἶναι πιὸ πικρό».
 

Κι ἂν αὐτὰ λέγονται λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ ἔνδοξο ’40, ὅπου οἱ Ἕλληνες μποροῦσαν ἀκόμη νὰ «μεθύσουν» ἀπὸ «τὸ ἀθάνατο κρασὶ τοῦ Εἰκοσιένα», τί νὰ ποῦμε γιὰ τὸ σήμερα;

Δημήτρης Νατσιός: Ἑλλάς, ἡ Παναγιόφιλος θυγατέρα...

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

 

Ξέρω. Ὁ τίτλος εἶναι βαρύς. Διευκρινίζω. Δὲν μιλάω γιὰ τὸν χῶρο ποὺ ζοῦμε. Γιά τό, ἐπαναλαμβάνω πάλιν καὶ πολλάκις, κράτος- «σκαντζόχοιρο». Φτάνει μιὰ κλεφτὴ ματιὰ σὲ ἕνα κεντρικὸ δελτίο, ὄχι εἰδήσεων, ἀλλὰ ἀνήκουστων ἐγκλημάτων καὶ ἐξωφρενικῶν ἀνομιῶν. Δὲν μιλάω γι᾿ αὐτὴν τὴν σαβανωμένη Ἑλλάδα. Αὐτὸ εἶναι ἐφιάλτης.

«Πολιτεία βυθισμένη στὴ νύχτα

κοιμητήριο μ᾿ ἐπάλληλους

πολυώροφους τάφους νεκρῶν

ποὺ ροχαλίζουν»,

Δημήτρης Νατσιός: Γιὰ νὰ ἀνασάνουμε, λίγο ἄρωμα ἀπὸ τὸ μυρογιάλι τῆς ἱστορίας μας

 

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

 

«Τὰ ἔθνη, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν ἀνθρώπινο, βιολογικὸ θάνατο, πρῶτα ἀποσυντίθενται καὶ ἔπειτα πεθαίνουν».

Καὶ διηγῶντας τα καὶ μελετῶντας καὶ βλέποντας καὶ ἀκούγοντάς τα, νὰ κλαῖς. Τρικυμία μεγάλη καὶ ξεβράζονται συνεχῶς τὰ σκουπίδια στὴν πατρίδα. Χοιρομάντρι τῆς Κίρκης, ἡ, κάποτε Ἰθάκη, Ἑλλάδα. Ὁ βοῦρκος δὲν ἔχει ὅρια. Ἄνθρωποι «λοιμοί», χοιρώδεις, μὲ ἀδιανόητα ποινικὰ ἐγκλήματα, ἐκτὸς ἀπό την 1η καὶ 15η τοῦ μηνός, ποὺ προσέρχονται στὸ «ἀστυνομικὸ τμῆμα τῆς περιοχῆς τους, ἡ... βαρύτατη αὐτὴ ποινή, ποὺ τοὺς θυμίζει τίς ἀνομίες τους, ἀντὶ γιὰ τὴν φυλακή, ἀπελευθερώνονται μὲ ἀναστολή. 

 

(Καὶ ἔχει τὸ ἐκδικητικό, ἄθλιο κράτος 7.000 ἔντιμους, ἐργατικοὺς καὶ οἰκογενειάρχες ὑγιεινομικοὺς «σὲ ἀναστολή», χωρὶς ἐργασία, χωρὶς τὰ ἀπαραίτητα γιὰ νὰ ζήσουν τίς οἰκογένειές τους. Οἱ παιδεραστὲς στὴν ἴδια καὶ καλύτερη μοῖρα ἀπὸ τοὺς ἀναξιοπαθοῦντες τῆς ὑγείας).

Δημήτρης Νατσιός: «Ὅλα προσεύχονται»: τὸ τελευταῖο μάθημα στὴν Στ' δημοτικοῦ

 

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

 

Ὅσοι δάσκαλοι δίδαξαν στὴν Στ' δημοτικοῦ καὶ οἱ γονεῖς παιδιῶν ποὺ τέλειωσαν τὸ πρῶτο, ἀθῶο καὶ ἡλιόλουστο, πρῶτο σχολεῖο, θὰ καταλάβουν καλύτερα. Ἔρχεται ἡ ὥρα τοῦ ἀποχαιρετισμοῦ, τῆς ἀποφοίτησης. Ὥρα χαρμολύπης. Ἡ λύπη τοῦ ἀποχωρισμοῦ καὶ ἡ χαρὰ τοῦ νέου ταξιδιοῦ. Εἶναι καὶ τὸ καλοκαίρι ποὺ ἔρχεται, ἐξορμήσεις στὴν θάλασσα, τὴν γαλάζια, ὅλο θέλγητρα, «νοικοκυρὰ» τῆς πατρίδας μας καὶ μετριάζεται ἡ στενοχωρία τοῦ ἀποχωρισμοῦ.
 

Ἀλέξανδρος Ραγκαβής

Τὰ «ἑκτάκια», νόστιμο ὑποκοριστικό, μὲ καλοσυνάτη ἀνησυχία ὅλες τίς προηγούμενες ἡμέρες, ἑτοιμάζουν τίς ἀποσκευές τους, μαζεύουν τίς δροσερὲς μνῆμες τους, ὁδεύουν γιὰ τὸ γυμνάσιο. Στὸ κατώφλι τῆς ἐφηβείας, μὲ φῶς ἀκόμη στὴν καρδιά τους, ἀσυννέφιαστα ἀπὸ τίς ψυχοφθόρες ἔγνοιες καὶ μέριμνες ποὺ τηγανίζουν τοὺς «ἐπίλοιπους» ἀνθρώπους. Παραδέρνει ἀπελπισμένη ἡ κοινωνίας μας, «μεγάλοι ἔμποροι πωλοῦν/τὰ ἔθνη σὰν κοπάδια», ποὺ λέει καὶ ὁ ποιητής. Προσπαθοῦμε, ὅσοι δάσκαλοι δὲν ὑποκύπτουμε στὶς σειρηνωδίες τῆς ἐποχῆς, νὰ κτίζουμε τείχη ὁλόγυρά τους, νὰ μείνουν μακριὰ «ἀπ᾿ τῆς χώρας τῆς ἀκάθαρτης, πολύβοης καὶ ἀρρωστιάρας» τὰ σκοτάδια, ὅπως ὡραῖα τὸ ἱστορεῖ ὁ Παλαμᾶς στὸ ἔξοχο ποίημά του «Τὰ σχολειὰ χτίστε». 

Δημήτρης Νατσιός: Ἀριστεύουμε σέ... θλιβερές πρωτιές

 

«Καὶ λευτερωθήκαμεν ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ σκλαβωθήκαμεν εἰς ἀνθρώπους κακορίζικους, ὅπου ἦταν ἡ ἀκαθαρσία τῆς Εὐρώπης».

Μακρυγιάννης

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός  

 

Στὰ «Σημειώματα» ποὺ μᾶς κληροδότησε ὁ Διονύσιος Σολωμὸς γιὰ τὴν «Γυναῖκα τῆς Ζάκυθος» περιέχεται καὶ μιὰ ἔξοχη καὶ παραστατικὴ ἀποστροφή του γιὰ τὴν εἰκόνα καὶ τὴν πορεία τοῦ ἔθνους. Γράφει: «Πῶς πάει τὸ ἔθνος...πὼς πᾶνε οἱ δουλειές; Εἶδες νὰ μαδοῦν κότα καὶ ὁ ἀέρας νὰ συνεπαίρνει τὰ πούπουλα; Ἔτσι πάει τὸ ἔθνος». (Ἅπαντα, τόμ.2, σελ. 40, ἐκδ. «ΜΕΡΜΗΓΚΑΣ»).

Δημήτρης Νατσιός: 21 Ἰουνίου1913: Ἡ Μάχη τοῦ Κιλκίς

Τοῦ Δημήτρη Νατσιοῦ, Δασκάλου – Θεολόγου

Σάν σήμερα ξεκινοῦσε ἡ μάχη τοῦ Κιλκίς....

«Ὅλα τά εἶχα προβλέψει, τά εἶχα σκεφθεῖ, ὅλα ἐκτός ἀπό τήν τρέλλα τῶν Ἑλλήνων». 

Εἶναι λόγια τοῦ Νικολάου Ἰβανώφ, ἀντιστρατήγου, διοικητῆ τῆς 2ης Βουλγαρικῆς Στρατιᾶς, μετά τήν ἥττα του στό Κιλκίς. 

Χωρίς νά τό γνωρίζει ὁ Βούλγαρος στρατηγός ἐπαναλαμβάνει τά λόγια τοῦ θρυλικοῦ Γέρου τοῦ Μοριά, τοῦ Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, πού ἔλεγε λίγα χρόνια μετά τήν ἁγιασμένη Ἐπανάσταση τοῦ ’21: «Ὁ κόσμος μᾶς ἔλεγε τρελλούς. 

Ἠμεῖς, ἄν δέν ἤμεθα τρελλοί, δέν ἐκάναμεν τήν ἐπανάστασιν, διατί ἠθέλαμεν συλλογισθῆ πρῶτον διά πολεμοφόδιαν, καβαλλαρία μας, πυροβολικό μας, πυροτοθῆκες μας, τά μαγαζιά μας, ἠθέλαμεν λογαριάσει τήν δύναμιν τῆν ἐδικήν μας, τήν τούρκικη δύναμη. 

Δημήτρης Νατσιός: Γονεῖς ξυπνῆστε, μαγαρίζουν τά παιδιά σας

 

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός 

 

«Τὸ ζήτημα δὲν εἶναι σε τί κόσμο θ' ἀφήσουμε τὰ παιδιά μας, ἀλλὰ τί παιδιὰ θὰ ἀφήσουμε σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο»

Δίδασκα τίς προάλλες, λίγο πρὶν κλείσουν τὰ σχολεῖα. Κάποια στιγμή, ἐν τῇ ρύμῃ τοῦ λόγου, ἀνέφερα μιὰ φράση ποὺ περιεῖχε τὴν λέξη «τρανός». Τὸ μάθημα ἦταν Ἱστορία Στ' δημοτικοῦ, τὸ κεφάλαιο γιὰ τὴν Κύπρο. Ὁμιλοῦσα γιὰ τὸν Γρηγόρη Αὐξεντίου, τὸν «ἀητὸ τοῦ Μαχαιρᾶ», ὁ ὁποῖος εἶχε ὑπηρετήσει, ὡς ἔφεδρος ἀξιωματικὸς τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ,  στὰ σύνορα του Κιλκὶς μὲ τὰ Σκόπια, στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ '50. 

 

Ἡ φράση ἦταν : «Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἦταν ἥρωας, σπουδαῖος, τρανός». Ἀφύπνιση, θόρυβος καὶ ἀναταραχὴ στὴν αἴθουσα. Κάποιοι μαθητὲς ξέσπασαν καὶ σὲ χειροκροτήματα. Ἄν καὶ τέλος τῆς σχολικῆς χρονιᾶς, παιδιὰ ἕκτης δημοτικοῦ, ζέστη καὶ προσμονὴ τῶν θερινῶν διακοπῶν, ξαφνιάστηκα μὲ τὴν περίεργα ἐνθουσιώδη ἀντίδραση. Χάρηκα. Κρυφοκαμάρωσα. Πέτυχε ἡ παράδοση. Προσγειώθηκα, ὅταν μὲ ρώτησε ἕνας μαθητής:

Δημήτρης Νατσιός: Ὁ «Μπενίτο τῆς Ἄγκυρας» καὶ οἱ παλαβομάρες του

 

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός 

 

Ἀναφέρει ὁ Πλούταρχος, στοὺς «Παράλληλους Βίους» του καὶ εἰδικότερα στὸν «Θεμιστοκλῆ» πώς, ὅταν ὁ Ξέρξης ἀπέστειλε ἀντιπροσωπεία γιὰ νὰ ζητήσει «γῆ καὶ ὕδωρ» (χῶμα καὶ νερό, σημεῖα ὑποταγῆς), ἀπὸ τοὺς Ἀθηναίους, ὁ Θεμιστοκλῆς, παρὰ τὰ καθιερωμένα, διέταξε νὰ συλληφθεῖ ὁ διερμηνέας καὶ μὲ ψήφισμα τὸν θανάτωσε μὲ τὴν αἰτιολογία ὅτι «φωνὴν Ἑλληνίδα, βαρβάροις προστάγμασιν ἐτόλμησε χρῆσαι», δηλαδή, τόλμησε νὰ χρησιμοποιήσει τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα σὲ βαρβαρικὰ προστάγματα. (κεφ. 6,4,2). 

 

Τὸ θυμήθηκα διαβάζοντας τίς βάρβαρες προσταγὲς καὶ ἀπειλὲς τοῦ ἀνισόρροπου Τούρκου, ποὺ τόλμησε νὰ τίς ἀπευθύνει χρησιμοποιῶντας «φωνὴν Ἑλληνίδα». 

 

Ἔχει ἀποτρελαθεὶ πλήρως ὁ «Μπενίτο» τῆς Ἄγκυρας. Τὸ μόνο ποὺ τὸ ἀπομένει εἶναι νὰ στείλει τὸν «Γκράτσι» του, τὸν πρεσβευτή του στὴν Ἑλλάδα καὶ νὰ ζητήσει νὰ τοῦ παραχωρήσουμε γῆ καὶ ὕδωρ, τὴν Θράκη καὶ τὰ νησιά μας. Καὶ τὸ ζητούμενο εἶναι ἂν θὰ ἔχει ἀπέναντί του τὸν «Μεταξᾶ» ἢ κάποιον δοσίλογο τύπου Λογοθετόπουλο. Τὸ ΟΧΙ ἢ τὸ ΝΑΙ.

Δημήτρης Νατσιός: Ἔμεινε κανείς πού δέν ἤπιε τό «τρελό νερό»;

 

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

 

«Μιὰ φορὰ κι ἕναν καιρό», λέει ὁ μῦθος, «ἤτανε ἕνας σουλτᾶνος, καλὸς καὶ δίκαιος καὶ εἶχε ἕναν βεζύρη, ποὺ ἤτανε καὶ αὐτὸς καλὸς καὶ ἦταν κι ἀστρολόγος. Μιὰ μέρα ὁ βεζύρης λέγει τοῦ σουλτάνου, πὼς εἶδε κάποια σημάδια στὸν οὐρανὸ πὼς θὰ βρέξει στὸν κόσμο ἕνα νερὸ τρελό, καὶ πὼς ὅποιος τὸ πιει αὐτὸ τὸ νερό, θὰ τρελαίνεται. Καὶ πὼς ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ζοῦνε στὴν ἐπικράτειά τους θὰ πιοῦνε καὶ θὰ χάσουνε τὰ λογικά τους, καὶ δὲν θὰ νιώθουνε πιὰ τίποτα, μήτε τί εἶναι σωστὸ καὶ τί εἶναι ψεύτικο, μήτε τί εἶναι καλὸ καὶ τί εἶναι κακό, μήτε τί εἶναι νόστιμο καὶ τί ἄνοστο, μήτε τί εἶναι δίκαιο καὶ τί ἄδικο.

Σὰν τ' ἄκουσε αὐτὰ τὰ λόγια ὁ Σουλτᾶνος γυρίζει καὶ λέγει στὸν βεζύρη: Ἀφοῦ θὰ τρελαθεῖ ὅλος ὁ κόσμος, πρέπει νὰ κοιτάξουμε νὰ μὴν τρελαθοῦμε κι ἐμεῖς, γιατί ἀλλιῶς πῶς θὰ τοὺς κρίνουμε μὲ δικαιοσύνη; Τοῦ λέγει ὁ βεζύρης πὼς ὁ λόγος του εἶναι σωστὸς καὶ πὼς θά 'πρεπε νὰ προστάξει νὰ μαζέψουνε ἀπὸ τὸ καλὸ νερὸ ποὺ πίνανε, καὶ νὰ τὸ φυλάξουμε μέσα στὶς στέρνες, γιὰ νὰ μὴν πίνουνε ἀπὸ τὸ χαλασμένο καὶ κρίνουμε παλαβὰ κι ἄδικα, μὰ δίκαια, ὅπως ἔχουνε χρέος. Ἔτσι κι ἔγινε.