Δημήτρης Νατσιός: Ποιές εἶναι οἱ «κόκκινες γραμμές» μας;

 

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

 

«Ὅ,τι κάμομε, θὰ τὸ κάμομε μοναχοὶ καὶ δὲν ἔχουμε καμμιὰ ἐλπίδα ἀπὸ τοὺς ξένους», ἔλεγε ὁ Κολοκοτρώνης. Ἔτσι καὶ τότε, πρὶν ἀπὸ τὴν «ἁγιασμένη Ἐπανάσταση», ἐλπίζαμε στοὺς ξένους νὰ μᾶς βοηθήσουν γιὰ νὰ ἀποτινάξουμε τὸν ζυγό. Γιὰ ἀντιπερισπασμὸ οἱ λεγόμενες Μεγάλες Δυνάμεις, ὅταν  ἀντιμάχονταν τοὺς Τούρκους, μᾶς ξεσήκωναν. Καὶ πάντα εὐκολόπιστοι, κατασκοτωνόμασταν καὶ ὀνειρευόμασταν. Ἐλπίζαμε σὲ ξανθὰ ἢ μελαχροινὰ γένη νὰ μᾶς ἐλευθερώσουν. Ὁ ἐπίλογος ἦταν ἐρείπια καὶ σφαγές, οἱ θηριωδίες τῶν Τούρκων κατὰ ἀνυπεράσπιστων γυναικῶν καὶ παιδιῶν. Ἀλλὰ «οὐδὲν κακὸν ἀμιγὲς καλοῦ». Συνειδητοποίησαν οἱ πρόγονοί μας ὅτι ἡ λευτεριὰ εἶναι κάστρο καὶ τὸ παίρνεις μὲ τὸ σπαθί σου.
 

«Ἄλλος σοῦ ἔκλαψε εἰς τὰ στήθια

Ἀλλ᾿ ἀνάσασιν καμμιά

Ἄλλος σοῦ ἔταξε βοήθεια

Καὶ σὲ γέλασε φρικτά», θρηνεῖ καὶ ὁ ἐθνικός μας ποιητής, γιὰ τὴν ἀδιαφορία καὶ ἀπονιὰ τῶν ξένων. Καὶ συμπληρώνει στὴν ἑπόμενη στροφή

«Σῦρε νά ᾿βρης τὰ παιδιά σου

Σῦρε, ἔλεγαν πολλοί». Ναί, μόνο μὲ τὰ παιδιά της, καὶ ἂς ἔχει ἄλλο νόημα ὁ στίχος, ἡ πατρίδα μπορεῖ νὰ ὑπερασπιστεῖ τὰ ὅσια καὶ τὰ ἱερά της.
 

Δὲν περνᾷ ἡμέρα ποὺ δὲν ἐξεμοῦν οἱ Τοῦρκοι τίς παρανοϊκὲς ἀπειλές τους. Μόνο ἡμερομηνία κηρύξεως τοῦ πολέμου δὲν προσδιορίζουν. Κακῶς ἀπαντοῦμε μέσῳ πολιτικῶν ἀνακοινώσεων. Ἕνας ψυχίατρος θὰ ἦταν καταλληλότερος. Μᾶς κατηγοροῦν γιὰ θηριωδίες!! Ποιοί; Ἡ ἐγκληματικότερη φυλὴ τῆς ἱστορίας...

Καὶ ἂς σταματήσει ἐπιτέλους ἡ ἀποκοίμιση τοῦ λαοῦ μὲ τὸ ἡττοπαθὲς καὶ ἀνεπέρειστο ἐπιχείρημα πὼς ὅλα γίνονται γιὰ «ἐσωτερικὴ κατανάλωση». Δικτάτορας εἶναι, «ἀνὴρ λοιμός», ποὺ ἔλεγαν καὶ οἱ ἀρχαῖοι καὶ ὅπως ὅλες οἱ μεγαλαυχεῖς καὶ πολεμοχαρεῖς «κουτσουλιὲς» τῆς ἱστορίας, θέλει νὰ τὴν κηλιδώσει, αἰματοκυλῶντας λαοὺς καὶ πρωτίστως τὸν δικό του, ποὺ εἶναι σίγουρο ὅτι κάποια στιγμὴ θὰ τὸν κρεμάσει ἀνάποδα.
 

Τὸ λεξιλόγιό του, ἡ κατασυκοφάντηση τοῦ λαοῦ μας, παραπέμπει σὲ ἐποχὲς ποὺ κάποιος στρατὸς παρήλαυνε μὲ τὸ «βάδισμα τῆς χῆνας». (Ἔχουμε προσέξει τί βῆμα χρησιμοποιοῦν οἱ Τοῦρκοι στρατιῶτες στὶς παρελάσεις τους καὶ  σκηνικὰ τίς περιβάλλουν; Παντοῦ σημαῖες, ἀκόμη καὶ στὰ κοτέτσια, καὶ ὄρθιος, ὁ Μπενίτο τῆς Ἄγκυρας, στὴν ἐξέδρα, νὰ ὀνειροφαντάζεται ὀθωμανικὲς αὐτοκρατορίες καὶ ζωτικοὺς χώρους. Ἄν στὴν θέση τοῦ «μισοφέγγαρου» βάλεις τὴν «σβάστικα», μεταφέρεσαι στὸ Βερολῖνο τῆς δεκαετίας τοῦ '30).

 

Ἐθελοτυφλοῦν ὅσοι δὲν βλέπουν τὸν κίνδυνο ἤ, χειρότερα, περιμένουν ὅτι θὰ μᾶς σώσουν οἱ ξένοι. Τὸ κρίσιμο ἐρώτημα εἶναι ποιά εἶναι ἡ «κόκκινη γραμμή» μας. Ποιά ἐνέργεια τῶν Τούρκων θὰ προκαλέσει τὴν ἀπὸ μέρους μας συντριπτικὴ στρατιωτικὴ ἀπάντηση; Θυμίζω πὼς τὸ θλιβερὸ βράδυ τῶν Ὑμίων ὁ Σημίτης καὶ τὸ τετρομαγμένο καὶ ψοφοδεὲς ἐκσυγχρονιστικὸ κηφηναριό, ἐκλιπαροῦσε τοὺς Ἀμερικανοὺς γιὰ μεσολάβηση. Ποιός ξεχνᾷ τὸ ἀτιμωτικὸ «εὐχαριστῶ τοὺς Ἀμερικανούς», ποὺ ψέλλισε ὁ Νενέκος ἀπὸ τὸ βῆμα τῆς Βουλῆς;

 

Αὐτὸ δὲν τὸν ξεχνοῦν καὶ οἱ Τοῦρκοι. Μιὰ ἀπόβαση τῶν Τούρκων σὲ βραχονησῖδα ἑλληνικὴ εἶναι αἰτία πολέμου γιά μᾶς; Ἐπαναλαμβάνω ποιὲς εἶναι «οἱ κόκκινες γραμμές»; Ξεκαθάρισε ποτὲ Ἕλληνας πρωθυπουργὸς τὰ ὅρια τοῦ κατευνασμοῦ μας; (Τὸ ρῆμα κατευνάζω παράγεται ἀπὸ τὸ κατά +εὐνή. Εὐνὴ σημαίνει κρεβάτι. Σύνευνος εἶναι ὁ σύζυγος. Κατευνάζω σημαίνει βάζω κάποιον στὸ κρεβάτι γιὰ ὕπνο, καθησυχάζω. Εἴμαστε σίγουροι ὅτι κοιμᾷται ἤρεμος, ὁ λυσσασμένος... Ἐρντογρούλ, μετὰ ἀπὸ τόσο κατευνασμό;).
 

Ἄν οἱ Τοῦρκοι καταρρίψουν ἑλληνικὸ πολεμικὸ ἀεροπλάνο ἢ χτυπήσουν ἕνα πλοῖο τοῦ Λιμενικοῦ, θὰ ἀνταποδώσουμε; Σὲ περίπτωση ποὺ ἐνσωματώσουν τὰ Κατεχόμενα, πῶς θὰ ἀντιδράσουμε; Ἄν στείλουν κάποιο ἐρευνητικὸ σκάφος, τὸ «Ὀροὺτς Ρέϊς» γιὰ παράδειγμα στὰ ἡμέτερα χωρικὰ ὕδατα (τῶν 6 ναυτικῶν μιλίων), τί πράττουμε; Τὸ βυθίζουμε ἢ σπεύδουμε, γιὰ παρηγορία,  μυξοκλαίγοντας στὸν ἀνεύθυνο ΟΗΕ ἢ στὸ ΝΑΤΟ τοῦ τουρκόδουλου Στόλτενμπεργκ; Ἄν οἱ Τοῦρκοι ἀποστείλουν τηλεσίγραφο, ποὺ θὰ χρήζει ψυχιατρικῆς, ὅπως προεῖπα, ἀναλύσεως, γιὰ ἀποστρατιωτικοποίηση τῶν νησιῶν ἐντὸς ἑνὸς μηνός, γιὰ παράδειγμα, τί ἀποκρινόμαστε; Καὶ τί θὰ γίνει μὲ τοὺς χιλιάδες λαθρόβιους Μωαμεθανούς, κυρίως Πακιστανούς, οἱ ὁποῖοι προέρχονται ἀπὸ κράτος ἐμφανῶς ἐχθρὸ τῆς Ἑλλάδας; 

 

Οἱ Ἀμερικανοί, ὅταν βομβάρδισαν οἱ Ἰάπωνες τὸν στόλο τους στὴν Χαβάη, στὸ Πὲρλ Χάρμπορ, στὶς 7 Δεκεμβρίου τοῦ 1941, συνέλαβαν ὅλους τοὺς ἰαπωνικῆς καταγωγῆς πολῖτες τους, δικαίους καὶ ἀδίκους, καὶ τοὺς ἔκλεισαν σὲ στρατόπεδα, γιὰ νὰ ἀποφύγουν δολιοφθορὲς ἀπὸ τὴν Πέμπτη Φάλαγγα. Ὑπάρχει κάποια πρόβλεψη γι᾿ αὐτὸ τὸ κρισιμότατο θέμα;

Εἶναι γνωστὸ πὼς σὲ περίπτωση πολεμικῆς συρράξεως δὲν πολεμοῦν μόνο οἱ ἔνοπλες δυνάμεις,  ἀλλὰ καὶ ὁ ἀπόλεμος λαός. Ἄν ὑπάρχει ἀνασφάλεια στὰ μετόπισθεν, μεταφέρεται καὶ στὴν γραμμὴ πυρός, στὸ πεδίο, πρᾶγμα καταστροφικὸ γιὰ τοὺς μάχιμους.

Στὴν γιγαντομαχία τοῦ '40, συμμετεῖχε, κυρίως μὲ τὸ σθένος, τὴν ἀποφασιστικότητα καὶ τὴν πίστη στὴν νίκη, ἑνωμένο ὁλόκληρο τὸ ἔθνος, πρᾶγμα ποὺ εἶχε θετικότατο ἀντίκτυπο στὸ μέτωπο καὶ ἀναπτέρωνε τὸ ἠθικό.  Τὸ ἔχω ξαναγράψει, ἀλλὰ τὸ μεταφέρω καὶ πάλι. Εἶναι ἀπὸ τὸ πιὸ ἡρωικὰ γεγονότα, ποὺ ἔχω διαβάσει τῆς ἱστορίας μας. Γιὰ νὰ ἀνασάνουμε λίγο...

 

Στὸν πανηγυρικὸ λόγο ποὺ ἐκφώνησε στὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, στὶς 27 Ὀκτωβρίου τοῦ 1960, ὁ μεγάλος μας λογοτέχνης Στρατὴς Μυριβήλης, μεταξὺ τῶν ἄλλων σπουδαίων ἀνέφερε καὶ ἕνα συγκλονιστικὸ γεγονός.

«Εἶχε ὀργανωθεῖ, κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ἀγῶνα ὑπηρεσία μεταγγίσεως αἵματος, ἀπ᾿ τὸν Ἐρυθρὸ Σταυρὸ τῆς Ἑλλάδος. Εἶχα καὶ ἕνα φίλο γιατρό, σ᾿ αὐτὴ τὴν ὑπηρεσία, λοιπὸν πήγαινα κάπου-κάπου νὰ τὸν δῶ καὶ νὰ τὰ ποῦμε. Ὁ κόσμος ἔκαμε οὐρὰ κάθε μέρα γιὰ νὰ δώσει τὸ αἷμα του γιὰ τοὺς τραυματίες μας. Ἦταν ἐκεῖ νέοι, κοπέλες, γυναῖκες, μαθητές, παιδιὰ ποὺ περίμεναν τὴ σειρά τους. Μιὰ μέρα, λοιπόν, ὁ ἐπὶ τῆς αἱμοδοσίας φίλος μου γιατρός, εἶδε μέσα στὴν σειρὰ τῶν αἱμοδοτῶν ποὺ περίμεναν, νὰ στέκεται καὶ ἕνα γεροντάκι.

-Ἐσύ, παππούλη, τοῦ εἶπε ἐνοχλημένος, τί θέλεις ἐδῶ;

Ὁ γέρος ἀπάντησε δειλά:

-Ἦρθα κι ἐγώ, γιατρέ, νὰ δώσω αἷμα.

Ὁ γιατρὸς τὸν κοίταξε αὐστηρὰ μὲ ἀπορία καὶ συγκίνηση. Ὁ γέρος παρεξήγησε το δισταγμό του. Ἡ φωνή του ἔγινε πιὸ ζωηρή.

-Μὴ μὲ βλέπεις ἔτσι, γιατρέ μου. Εἶμαι γερός, τὸ αἷμα μου εἶναι καθαρό, καὶ ἀκόμα ποτές μου δὲν ἀρρώστησα. Εἶχα τρεῖς γιούς. Σκοτώθηκαν καὶ οἱ τρεῖς ἐκεῖ πάνω. Χαλάλι τῆς πατρίδας. Ὅμως μοῦ εἶπαν πὼς οἱ δύο πῆγαν ἀπὸ αἱμορραγία. Λοιπόν, εἶπα στὴ γυναῖκα μου, θά ᾿ναι κι ἄλλοι πατεράδες, ποὺ μπορεῖ νὰ χάσουν τὰ παλληκάρια τους, γιατί δὲ θά ᾿χουν οἱ γιατροί μας αἷμα νὰ τοὺς δώσουν. Νὰ πάω νὰ δώσω κι ἐγὼ τὸ δικό μου. Ἄιντε, πήγαινε, γέρο μου μοῦ εἶπε κι ἂς εἶναι γιὰ τὴν ψυχὴ τῶν παιδιῶν μας. Κι ἐγὼ σηκώθηκα κι ἦρθα». («Ἡ 28η Ὀκτωβρίου 1940», πανηγυρικοὶ λόγοι ἀκαδημαϊκῶν, ἐπιμέλεια Πέτρος Χάρης, Ἀθήνα 1978, σ. 322).

Καὶ ἕνα τελευταῖο ἐρώτημα: Εἴμαστε σήμερα τέτοιος λαός;

Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς

______________________________________

Πολυτονισμὸς καὶ προσθήκη

φωτογραφιῶν ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ 

«Πᾶνος»