– Γέροντα, φοβᾶμαι, ὅταν διακονῶ μόνη μου στὸν ξενώνα.
– Νὰ κάνης κομποσχοίνι στὸν Χατζεφεντῆ, γιὰ νὰ σοῦ πῆ μετὰ καὶ «εὐλόγησον» ὁ κλέφτης[1]!
– Ἐγώ, Γέροντα, φοβᾶμαι τὰ ταγκαλάκια.
– Νὰ παρακαλᾶς τὸν Χατζεφεντῆ νὰ τὰ κοκκαλώνη. Τί λές, δὲν μπορεῖ;
– Πῶς δὲν μπορεῖ, Γέροντα!
– Τὸ ξέρεις ὅτι κοκκάλωσε ἕνα αὐτοκίνητο; Εἶχε ξεχάσει ὁ ὁδηγὸς τὰ κλειδιὰ στὴν πόρτα τοῦ αὐτοκινήτου καὶ τὸ ἔκλεψαν. Μόλις ἐπικαλέσθηκε τὸν Ἅγιο, κοκκάλωσε τὸ αὐτοκίνητο στὴν μέση τοῦ δρόμου, κι ἔτσι ἀναγκάστηκαν οἱ κλέφτες νὰ τὸ παρατήσουν καὶ νὰ τὸ βάλουν στὰ πόδια.
– Γέροντα, οἱ γιατροὶ εἶπαν ὅτι πρέπει νὰ κάνω ἐγχείρηση στὸ κεφάλι.
– Πήγαινε νὰ χτυπήσης τὸ κεφάλι σου στὴν ἁγία κάρα τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου[2]. Δὲν εἶδες πῶς τὴν βόλεψε τὴν ἄλλη ἀδελφὴ ὁ Ἅγιος; Ἔκανε τὴν ἐπέμβαση χωρὶς νυστέρι καὶ χωρὶς νὰ τὸ καταλάβη οὔτε ἡ ἴδια. Δόξα τῷ Θεῷ! Μὴν ἀμφιβάλλης ὅτι θὰ βολέψη κι ἐσένα.
Βοηθάει ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος. Ἕνας γιατρὸς μὲ παρακάλεσε νὰ προσευχηθῶ γιὰ τὸ κοριτσάκι του ποὺ εἶναι ἄρρωστο. Παρακάλεσα τὸν Ἅγιο Ἀρσένιο καὶ τὸ βοήθησε λίγο. Νὰ κάνετε κι ἐσεῖς κομποσχοίνι, γιὰ νὰ ἀποτελειώση ὁ Ἅγιος τὸ θαῦμα του καὶ νὰ γνωρίσουν οἱ ἐπιστήμονες τὴν θεία ἐπιστήμη τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ δοξασθῆ τὸ ὄνομά Του. Τὸ θαῦμα εἶναι μυστήριο· μόνο ζῆται καὶ δὲν ἐξηγεῖται· τὸ μυαλὸ δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ἑρμηνεύση.
– Γέροντα, οἱ ἄνθρωποι σήμερα δὲν εὐλαβοῦνται τοὺς Ἁγίους ὅπως παλιά.
– Παλιὰ καὶ αὐτοὶ ποὺ ἔλεγαν ὅτι εἶναι ἄπιστοι εἶχαν μέσα τους Θεό. Θυμᾶμαι, τὴν ἐποχὴ ποὺ ἦταν οἱ Ἰταλοὶ στὴν Κόνιτσα, πῆρε φωτιὰ τὸ δάσος καὶ διαδόθηκε ὅτι τὴν εἶχαν βάλει οἱ Ἰταλοί, γιὰ νὰ πᾶνε οἱ Κονιτσιῶτες νὰ τὴν σβήσουν καὶ νὰ τοὺς συλλάβουν. Ὅταν τὸ ἄκουσαν αὐτὸ οἱ Κονιτσιῶτες, σκορπίστηκαν καὶ ἄφησαν τὸ δάσος νὰ καίγεται. Οἱ Ἰταλοὶ πῆγαν καὶ βρῆκαν τὸν πρόεδρο, ὁ ὁποῖος ἦταν ἄπιστος, καὶ τοῦ εἶπαν: «Ποῦ εἶναι οἱ ἄνθρωποι;». «Στὶς δουλειές τους», ἀπάντησε ἐκεῖνος. «Καὶ γιατί δὲν πῆγαν νὰ σβήσουν τὴν φωτιά;», τὸν ρώτησαν. «Ἄ, ἐμεῖς σ’ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις, τοὺς λέει, ἔχουμε τὸν Ἅγιο Νικόλαο» – ἡ Μητρόπολη τῆς Κόνιτσας τιμᾶται στὴν μνήμη τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Ἐκείνη τὴν στιγμή, ἐνῶ προηγουμένως δὲν ὑπῆρχε κανένα σύννεφο στὸν οὐρανό, μαζεύτηκαν σύννεφα καὶ ἄρχισε νὰ βρέχη καταρρακτωδῶς. Ὅταν εἶδαν τὸ θαῦμα αὐτὸ οἱ Ἰταλοί, φοβήθηκαν.
– Γέροντα, ὑπάρχει περίπτωση ἕνας Ἅγιος νὰ μὴν κάνη θαύματα;
– Τὸ ἂν θὰ κάνη ἕνας Ἅγιος θαύματα ἢ ὄχι, αὐτὸ εἶναι θέμα τοῦ Θεοῦ. Τὰ πολλὰ ὅμως θαύματα τῶν Ἁγίων μένουν ἄγνωστα. Τίποτε δὲν εἶναι δύσκολο γιὰ τὸν Θεὸ καὶ γιὰ ἕναν Ἅγιο ποὺ ἔχει παρρησία στὸν Θεό. Ὁ Χριστὸς εἶπε: «Θὰ σᾶς δώσω δύναμη νὰ κάνετε θαύματα περισσότερα καὶ μεγαλύτερα ἀπὸ ὅσα ἔκανα ἐγώ»[3]. Αὐτὸς ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ δείχνει καὶ τὴν ταπείνωσή Του καὶ τὸν πλοῦτο τῆς Χάριτος ποὺ μᾶς δίνει. Εἶναι συγκινητικὴ ἡ ταπείνωση τοῦ Χριστοῦ· ἔδωσε στοὺς Ἁγίους τὴν Χάρη καὶ τὴν δύναμη νὰ ἀνασταίνουν ἀκόμη καὶ νεκρούς, ὅπως Ἐκεῖνος.
– Νὰ κάνης κομποσχοίνι στὸν Χατζεφεντῆ, γιὰ νὰ σοῦ πῆ μετὰ καὶ «εὐλόγησον» ὁ κλέφτης[1]!
– Ἐγώ, Γέροντα, φοβᾶμαι τὰ ταγκαλάκια.
– Νὰ παρακαλᾶς τὸν Χατζεφεντῆ νὰ τὰ κοκκαλώνη. Τί λές, δὲν μπορεῖ;
– Πῶς δὲν μπορεῖ, Γέροντα!
– Τὸ ξέρεις ὅτι κοκκάλωσε ἕνα αὐτοκίνητο; Εἶχε ξεχάσει ὁ ὁδηγὸς τὰ κλειδιὰ στὴν πόρτα τοῦ αὐτοκινήτου καὶ τὸ ἔκλεψαν. Μόλις ἐπικαλέσθηκε τὸν Ἅγιο, κοκκάλωσε τὸ αὐτοκίνητο στὴν μέση τοῦ δρόμου, κι ἔτσι ἀναγκάστηκαν οἱ κλέφτες νὰ τὸ παρατήσουν καὶ νὰ τὸ βάλουν στὰ πόδια.
– Γέροντα, οἱ γιατροὶ εἶπαν ὅτι πρέπει νὰ κάνω ἐγχείρηση στὸ κεφάλι.
– Πήγαινε νὰ χτυπήσης τὸ κεφάλι σου στὴν ἁγία κάρα τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου[2]. Δὲν εἶδες πῶς τὴν βόλεψε τὴν ἄλλη ἀδελφὴ ὁ Ἅγιος; Ἔκανε τὴν ἐπέμβαση χωρὶς νυστέρι καὶ χωρὶς νὰ τὸ καταλάβη οὔτε ἡ ἴδια. Δόξα τῷ Θεῷ! Μὴν ἀμφιβάλλης ὅτι θὰ βολέψη κι ἐσένα.
Βοηθάει ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος. Ἕνας γιατρὸς μὲ παρακάλεσε νὰ προσευχηθῶ γιὰ τὸ κοριτσάκι του ποὺ εἶναι ἄρρωστο. Παρακάλεσα τὸν Ἅγιο Ἀρσένιο καὶ τὸ βοήθησε λίγο. Νὰ κάνετε κι ἐσεῖς κομποσχοίνι, γιὰ νὰ ἀποτελειώση ὁ Ἅγιος τὸ θαῦμα του καὶ νὰ γνωρίσουν οἱ ἐπιστήμονες τὴν θεία ἐπιστήμη τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ δοξασθῆ τὸ ὄνομά Του. Τὸ θαῦμα εἶναι μυστήριο· μόνο ζῆται καὶ δὲν ἐξηγεῖται· τὸ μυαλὸ δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ἑρμηνεύση.
– Γέροντα, οἱ ἄνθρωποι σήμερα δὲν εὐλαβοῦνται τοὺς Ἁγίους ὅπως παλιά.
– Παλιὰ καὶ αὐτοὶ ποὺ ἔλεγαν ὅτι εἶναι ἄπιστοι εἶχαν μέσα τους Θεό. Θυμᾶμαι, τὴν ἐποχὴ ποὺ ἦταν οἱ Ἰταλοὶ στὴν Κόνιτσα, πῆρε φωτιὰ τὸ δάσος καὶ διαδόθηκε ὅτι τὴν εἶχαν βάλει οἱ Ἰταλοί, γιὰ νὰ πᾶνε οἱ Κονιτσιῶτες νὰ τὴν σβήσουν καὶ νὰ τοὺς συλλάβουν. Ὅταν τὸ ἄκουσαν αὐτὸ οἱ Κονιτσιῶτες, σκορπίστηκαν καὶ ἄφησαν τὸ δάσος νὰ καίγεται. Οἱ Ἰταλοὶ πῆγαν καὶ βρῆκαν τὸν πρόεδρο, ὁ ὁποῖος ἦταν ἄπιστος, καὶ τοῦ εἶπαν: «Ποῦ εἶναι οἱ ἄνθρωποι;». «Στὶς δουλειές τους», ἀπάντησε ἐκεῖνος. «Καὶ γιατί δὲν πῆγαν νὰ σβήσουν τὴν φωτιά;», τὸν ρώτησαν. «Ἄ, ἐμεῖς σ’ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις, τοὺς λέει, ἔχουμε τὸν Ἅγιο Νικόλαο» – ἡ Μητρόπολη τῆς Κόνιτσας τιμᾶται στὴν μνήμη τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Ἐκείνη τὴν στιγμή, ἐνῶ προηγουμένως δὲν ὑπῆρχε κανένα σύννεφο στὸν οὐρανό, μαζεύτηκαν σύννεφα καὶ ἄρχισε νὰ βρέχη καταρρακτωδῶς. Ὅταν εἶδαν τὸ θαῦμα αὐτὸ οἱ Ἰταλοί, φοβήθηκαν.
– Γέροντα, ὑπάρχει περίπτωση ἕνας Ἅγιος νὰ μὴν κάνη θαύματα;
– Τὸ ἂν θὰ κάνη ἕνας Ἅγιος θαύματα ἢ ὄχι, αὐτὸ εἶναι θέμα τοῦ Θεοῦ. Τὰ πολλὰ ὅμως θαύματα τῶν Ἁγίων μένουν ἄγνωστα. Τίποτε δὲν εἶναι δύσκολο γιὰ τὸν Θεὸ καὶ γιὰ ἕναν Ἅγιο ποὺ ἔχει παρρησία στὸν Θεό. Ὁ Χριστὸς εἶπε: «Θὰ σᾶς δώσω δύναμη νὰ κάνετε θαύματα περισσότερα καὶ μεγαλύτερα ἀπὸ ὅσα ἔκανα ἐγώ»[3]. Αὐτὸς ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ δείχνει καὶ τὴν ταπείνωσή Του καὶ τὸν πλοῦτο τῆς Χάριτος ποὺ μᾶς δίνει. Εἶναι συγκινητικὴ ἡ ταπείνωση τοῦ Χριστοῦ· ἔδωσε στοὺς Ἁγίους τὴν Χάρη καὶ τὴν δύναμη νὰ ἀνασταίνουν ἀκόμη καὶ νεκρούς, ὅπως Ἐκεῖνος.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ ΣΤ' «Περὶ προσευχῆς»
______________________________
[1] Ὁ Γέροντας ὑπαινίσσεται συγκεκριμένα θαύματα ποὺ εἶχε κάνει ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος (Χατζεφεντῆς), ὅταν ζοῦσε, ἀναγκάζοντας κάποιους κλέφτες ὄχι μόνο νὰ φύγουν ἄπρακτοι, ἀλλὰ νὰ τοῦ ζητήσουν καὶ συγχώρηση. (Βλ. Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος ὁ Καππαδόκης, σ. 96-97, 102-103 κ.ἄ.).
[2] Μὲ τὴν συμβουλὴ αὐτὴν ὁ Γέροντας Παΐσιος δὲν ἀπορρίπτει τὴν ἰατρικὴ βοήθεια, ἀλλὰ θέλει νὰ μᾶς παρακινήση νὰ ζητοῦμε μὲ πίστη τὴν βοήθεια τῶν Ἁγίων.
[3] Βλ. Ἰω. 14, 12.
[2] Μὲ τὴν συμβουλὴ αὐτὴν ὁ Γέροντας Παΐσιος δὲν ἀπορρίπτει τὴν ἰατρικὴ βοήθεια, ἀλλὰ θέλει νὰ μᾶς παρακινήση νὰ ζητοῦμε μὲ πίστη τὴν βοήθεια τῶν Ἁγίων.
[3] Βλ. Ἰω. 14, 12.
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου