Νώντας Σκοπετέας: Ἐφραι μ ἕσθω τά Οὐράνια...

Γράφει ὁ Νώντας Σκοπετέας

 

...Βράδιασε στὸ Σεράϊ. Μετὰ τὸν ἑσπερινὸ καὶ τὴν παράκληση προσκυνᾶμε τὸ μεγάλο τμῆμα ἀπὸ τὴν  κάρα τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα. Μᾶς ὁδηγεῖ  σὲ αὐτὸ ὁ πατὴρ Ἰωσὴφ ὁ Φιλανδός. Τὸν ἀφήσαμε διάκο στὸ πλάϊ τοῦ πατρὸς Νεκταρίου  καὶ τώρα γίνηκε  καὶ ὁ ἴδιος παπᾶς καὶ ἀγωνιστής,  νὰ μοχθεῖ γιὰ νὰ  ἐκπληρώσει ὅσα ἔνδακρυς ὑποσχέθηκε κατὰ τὴν μεγάλη ἐκείνη ἡμέρα τῆς προχειρίσεώς του. Νὰ παραστέκεται ἄμωμος στὸ ἱερὸ θυσιαστήριο, νὰ κηρύσσει   τὰ αἰώνια ρήματα τοῦ Θείου Λόγου, νὰ προσφέρει θυσία πνευματική, νὰ ἀνακαινίζει τὸν λαὸ τοῦ Κυρίου μὲ τὸ λουτρὸ τῆς ἀναγέννησης. Ἔτσι μόνο μπορεῖ  νὰ προσδοκᾷ τὸν μισθὸ τῆς ἀγαθῆς οἰκονομίας ἐν τὴ Δευτέρα ἐπιδημία τοῦ μεγάλου Θεοῦ. Ὡς συνήθως ὁ Κύριος ἐπιτρέπει, ἡ κάρα τοῦ Ἁγίου σὲ ἄλλους νὰ εὐωδιάσει ἀπερίγραπτα καὶ σὲ ἄλλους διόλου. Δὲν εἶναι βέβαια προϊὸν ἀξιότητας, μὰ φανέρωμα πλήθους φιλανθρώπου ἐλέους αὐτὸ τὸ ροδομύριστο δῶρο. Εἶναι μιὰ σωστικὴ θρυαλλίδα πίστης,  ἱκανὴ νὰ θερμάνει ὁλόκληρο τὸν κόσμο,  νὰ κάνει τὸν οὐρανὸ νὰ στήσει  πανηγύρι.

Ξαστέρωσε ὁ οὐρανός. Ὑπόσχεται ξημέρωμα Ἁγιορείτικο μὲ ἥλιο ὀρθρινό, ἄκρυφτο πίσω ἀπὸ τὸ ἀκήρατο σῶμα τοῦ Σταυρωμένου Ναζαρηνοῦ. Ἡσυχία καὶ ἀνάπαυση. Ὡς τὸ πρῶτο ταλάντισμα, ποὺ ρυθμικὰ θὰ ἀπευθύνει τὸ κάλεσμα στὴν Νέα Κιβωτό.
Μεσόνυχτο στὸ καθολικό τοῦ Σεραγιοῦ. Ἤδη στὸ μανουάλι πολλὰ ἁγιοκέρια ἀποσώνονται , μὰ ἡ δέηση ποτὲ δὲν τελεύει. Τὴν ἴδια τούτη ὥρα, ἀμέτρητες ἅγιες τράπεζες ἰερουργοῦνται ἀπὸ ταπεινοὺς διακονητές τους σ᾿ ὁλόκληρο τὸ Ὄρος. Μιὰ παρακαταθήκη δέησης, ποὺ γιὰ κάποιους ἀνεξήγητα ἀκόμα, συντηρεῖ τὴν μακροθυμία τοῦ Θεοῦ τῶν δυνάμεων, ποὺ φωτίζει ἀκόμα τὰ πυκνὰ σκοτάδια τοῦ ἐπιλήσμονος ἀνθρώπου. Βοοῦν τὸ ἐλέησον, κοπιάζουν κράζοντες, βραχνιάζουν οἱ λάρυγγές τους.

Εἶναι τὰ δυὸ προσκυνητάρια καὶ τὰ δυὸ λάβαρα ἑκατέρωθεν τῆς εἰσόδου, ποὺ δίνουν μιὰ πρώτη ἐξήγηση σὲ τούτη τὴν συνταρακτικὴ παράταση. Στ᾿ ἀριστερὰ ὁ Ἅγιος Παϊσιος καὶ στὰ δεξιὰ ὁ Καυσοκαλυβίτης Ἅγιος Πορφύριος. Ὁ Ἄθωνας ποὺ ἁγιοποιεῖ, ποὺ κρύβει στὰ σπλάχνα του μυριάδες ἀφανέρωτους Ἁγίους μὰ καὶ ἄλλους ποὺ σὰν κληματόβεργες τοὺς ριζοβολᾶ, νὰ καρποφορήσουν τὸ Πνεῦμα, νὰ τοὺς τρυγᾷ ὁ Κύριος στὸ αἰώνιο μεγάλο Του Μυστικὸ Δεῖπνο.
 

Ἕνα μικρὸ καντήλι φωτίζει σὲ κάθε τοῖχο τίς μεγάλες παραστάσεις τῆς Ρωσικῆς σχολῆς. Τὸ εὐρύχωρο, ὁ πλατυσμός, τὸ φῶς ποὺ σὲ λίγο θὰ πλημμυρίσει τὸν χῶρο.

 

Ἐδῶ δὲν ὑπάρχει τὸ στενό, τὸ ἐσωστρεφὲς καὶ σκοτεινὸ τοῦ βυζαντινοῦ ρυθμοῦ. Μιὰ ἀντίθεση ἄμεσα ἀντιληπτή. Ἄλλη φιλοσοφία, κοινὸς σκοπός. Παντοῦ ἁρμονία θαυμαστῆ, κυρίαρχη ἡ Ἀνάσταση, ἡ Ζωὴ καὶ ἡ Ὁδός, τὸ ὄντως ἐφετόν. Περνᾷ ἀπὸ μπροστά μας ὁ βδομαδιάρης παπᾶς μὲ τὸ θυμιατήρι. Λιβανίζει ἕναν-ἕναν ξεχωριστά. Χωρὶς βιασύνη, μὲ θαυμαστὴ ἠρεμία ἀποδίδει στὸν καθένα τὸ μερίδιό του στὸ θυμίαμα καὶ στὴν θυσία. Ὅλα ἔχουν τὸν συμβολισμό τους καὶ ὅλα ἀξιώνουν τῆς προσηλώσεώς μας. Ὁ Μοναχὸς μετανίζει πρὶν μπεῖ στὸ Ἱερὸ γιὰ νὰ διακονήσει. Ἀσπάζεται τὸν Ἀρχάγγελο καὶ ἔπειτα εἰσέρχεται. Νέος συνειρμὸς μὲ τὸν ἔξω ἐκκλησιαστικὸ κόσμο. Μᾶς πονᾷ καὶ μᾶς θυμώνει ὅταν παρατηροῦμε τὴν συνήθεια νὰ ἔχει καταπιεῖ τὴν εὐλάβεια καὶ τὸν θεῖο φόβο. Ὅταν ἡ διακονία γίνεται ἐργασία, κοινὴ βιοποριστικὴ ἀπασχόληση καὶ ρουτίνα, ὅταν τὰ ἱερὰ πανίερα γίνονται χῶρος οἰκεῖος καὶ ἐνίοτε προσωπικός, ὅπου εἰσέρχονται ἅπαντες, ἀκόμα καὶ γυναῖκες, ἀδιακρίτως, ἀναρμόστως καὶ ἄνευ εὐλογίας, μὴ συναισθανόμενοι τὴν ἀπύθμενη ἱερότητα, τὸ ζέον καὶ τὸ πῦρ. Κι ὅμως δὲν εἶναι κάτι ἄφταστο αὐτὴ ἡ ποικιλότροπη ἱεροπρέπεια τοῦ Ἄθωνα, δὲν εἶναι ἄλλος ὁ Θεὸς ἐκεῖ ἔξω. Σὰν νὰ θέλουν τοῦτοι ἐδῶ οἱ ταπεινοὶ δοῦλοι τοῦ Χριστοῦ μας, νὰ στέλνουν συνέχεια μηνύματα καὶ σημεῖα γιὰ ἀλλαγὴ καὶ παλινόρθωση στὰ πατερικὰ καὶ Θεοδίδακτα, αὐτὰ ποὺ γαλακτοτρόφησαν ποὺ θεμελίωσαν καὶ κράτησαν τοὺς Χριστιανοὺς Ὀρθοδόξους στερροὺς καὶ Θεόφιλους.

Στοῦ τεράστιου καθολικοῦ τὸ δεξὶ κλίτος, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ σταθεῖ ἀπὸ μόνο του σὰν μιὰ μεγαλόπρεπη Ἐκκλησία, στεκόμαστε στὰ αἰωνόβια στασίδια.

 

Εἶναι ὁ μεγάλος Ρῶσος Ἅγιος καὶ θρυλικὸς ἡγέτης- ἐλευθερωτὴς καὶ ἥρωας τοῦ Ρωσικοῦ λαοῦ, ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος Νιέφσκυ, αὐτὸς ποὺ μᾶς φιλοξενεῖ τοῦτο τὸ μεσονυκτικὸ τοῦ Ὀκτωβρίου καὶ στὸν ὁποῖον εἶναι ἀφιερωμένο τὸ κλίτος. Τὸ ἀριστερὸ ἀνήκει στὴν μνήμη τῆς Ἁγίας Μαρίας τῆς Μαγδαληνής. Περνοῦν οἱ λατρευτικὲς στιγμὲς καὶ καταγράφονται μέσα σου. Ἀνεξίτηλη ἡ γραφὴ ἐκεῖνο τὸ ὀρθρινὸ γιὰ τρεῖς μοναδικές. Ἡ πρώτη ἦταν τὸ φανέρωμα τοῦ ἠλιάτορα πίσω ἀπ᾿ τὸν Ἐσταυρωμένο. Ἀπὸ ἐκεῖ οἱ πρῶτες ἀχτῖδες τῆς νέας μέρας. 

Θέαμα μυσταγωγικό, ὑπεραισθητὴ διάσταση. Πλημμύρισε ὕστερα ἀπὸ λίγο μὲ φῶς ὑπέροχο ὁλάκερο τὸ καθολικό, σταλμένο ἄφθονο ἀπ᾿ τὰ ψηλὰ παράθυρα τοῦ Βασιλέως τῆς δόξης. Δίπλα στὸ καθένα, ἕνας μεγάλος Προφήτης μὲ παρρησία διαλαλεῖ τὴν γνώση τῶν γνώσεων, τὴν οὐρανόσταλτη ἐλπίδα...

Δεύτερη ἄληστη εἰκόνα, αὐτὴ τοῦ ἀγαπημένου ὅλων μας Μοναχοῦ Ἰώβ, καθισμένου στὸ καροτσάκι του. Πρῶτος στὶς ἀκολουθίες, πρῶτος καὶ στὴν ψαλμωδία. Ἐκπροσωπεῖ τόσο ἐπάξια τὸν λαὸ τοῦ Κυρίου, ἔστω κι ἂν ἀκούγονται ἄναρθροι οἱ ἦχοι ἀπὸ τὸ στόμα του. Στὸν Οὐρανὸ εἶναι σίγουρο πὼς φτάνουν ἄφταστης ὡραιότητας δοξολογικὰ μελωδήματα, σταλμένα ἀπὸ ἕναν σύγχρονο ἁγιασμένο ἀγωνιστὴ τῆς ὑπομονῆς. Εἶναι πολὺ δύσκολο γιὰ αὐτὸν νὰ ἔχει ὄρθιο τὸ κεφάλι του. Κι ὅμως ἔχει βρεῖ τὸν τρόπο γιὰ νὰ ἐκδηλώνει, παραινετικὰ γιὰ ἐμᾶς τοὺς ραθύμους, τὴν μεγάλη του εὐλάβεια.

 

Ὅποτε ἐμεῖς σηκωνόμαστε ἀπὸ τὰ στασίδια, ἐκεῖνος ἀνορθώνει τὴν κεφαλή του καὶ ἀγωνίζεται νὰ μὴν τὴν χαμηλώσει ὅσο κι ἂν αὐτὸ εἶναι ἐπίπονο! Ἡ ἄλλη στιγμή, ἀρχικὰ κέντρισε τὴν αἴσθηση τῆς ἀκοῆς, γιὰ νὰ κυριαρχήσει ἔπειτα μὲ τρόπο ἀπερινόητο καὶ στὶς ὑπόλοιπες.
Ἦταν ἡ στιγμὴ ποὺ ὁ παπᾶς παρήγγειλε τὸ «Πρόσχωμεν τὰ Ἅγια τοὶς ἁγίοις.» Αὐτὴ τὴ φορὰ τὸ μήνυμα δὲν εἶναι λανθάνον. Ὁ παπᾶς συναισθανόμενος τὴν φριχτὴ τούτη κρίσιμη ὥρα, ἄλλους προσκάλεσε καὶ ἄλλους ἀπομάκρυνε νὰ μὴν καοῦν ὡσεὶ κηρὸς καὶ ὡσεὶ χόρτος, ὅπως σημειώνει τὸ μελίρρυτο στόμα τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου:

...μεγάλη τὴ φωνή, φρικτὴ τὴ βοή, καθάπερ τις κῆρυξ, τὴν χεῖρα ἔχων εἰς ὕψος, πᾶσι κατάδηλος γεγονὼς καὶ μέγα ἐπ᾿ ἐκείνη τὴ φρικτὴ ἡσυχία ἀνακράζων «Τὰ Ἅγια τοῖς ἁγίοις», τοὺς μὲν καλεῖ, τοὺς δὲ ἀπείργει, οὐ, τῇ χειρὶ τοῦτο ποιῶν, ἄλλα τῇ γλώττῃ, τῆς χειρὸς τρανότερον...

Ναί, ἦταν ἀπ᾿ τίς φορὲς ποὺ ἡ βοὴ ἀπὸ τὸν τρόπο τῆς ἐκφορᾶς τοῦ παπᾶ, διαπέρασε τὸ σῶμα καὶ τρύπωσε μέσα μας. Συντριβὴ καὶ συγκλονισμός, πρωτόγνωρη συναίσθηση ἀναξιότητας. Κανεὶς βέβαια δὲν εἶναι ἄξιος. Ὅλοι εἴμαστε ἀσθενεῖς καὶ χρειαζόμαστε τοῦτο τὸ ἀκεσώδυνο γιατρικό. Ὁλόκληρο τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας, μέσα στὴν ἱερὴ λαβίδα.

Ξεκίνημα τρίτης μέρας. Πρὶν διαβοῦμε τὴν βαριὰ πόρτα τῆς πύλης στὸ Σεράϊ, περάσαμε ἀπὸ τὴν ὄμορφη ἔκθεση τῆς Σκήτης. Ἐκεῖ πήραμε στὰ χέρια μας τὸν δυσεύρετο 2ο τόμο μὲ τίς πατρικὲς νουθεσίες τοῦ Γέροντος Ἐφραὶμ τοῦ Φιλοθεϊτη καὶ παπποῦ τῶν Σεραγιωτῶν. Τίτλος τοῦ βιβλίου:  « Ἡ τέχνη τῆς Σωτηρίας». Αὐτὴ κι ἂν εἶναι στὴν κυριολεξία τέχνη πολεμική!  Θεοδίδακτες λαλιὲς ἑνὸς λατρεμένου παιδιοῦ τῆς Παναγίας μας, σταλμένες ἀπὸ τὸ δεύτερο Ἅγιο Ὄρος τῆς Ἀμερικῆς.  Εὐωδιάζουν ὅλες οἱ λέξεις τούτου τοῦ τόμου  ἐν ὧ ἐγγέγραπται Πατρὸς ὁ Λόγος... -Παιδιὰ εἶχα παραγγείλει ἑκατὸ  βιβλία τοῦ Γέροντα. Σήμερα μοῦ ἔφεραν εἴκοσι. Εἶστε οἱ μόνοι Λαϊκοὶ ποὺ τὸ παίρνετε. Ὅλες οἱ Καρυὲς τὸ ζητᾶνε!  μᾶς εἶπε ὁ τόσο καλοσυνάτος Μοναχὸς  ποὺ διακονεῖ στὴν Ἔκθεση. Ἀνεκτίμητο ἐφόδιο γιὰ ὅλους τοὺς Μοναχοὺς τοῦτες οἱ πνευματικὲς ὑποθῆκες τοῦ Φιλοθεΐτη πατρός. Στὴν πρώτη καὶ στὴν τελευταία του σελίδα, λόγια γραμμένα ἀπὸ τὰ εὐλογημένα χέρια ἑνὸς ἀγαθοῦ καὶ πιστοῦ ἀγωνιστῆ δούλου τοῦ Χριστοῦ μας, σὲ μιὰ ἐπιστολὴ του πρὸς τοὺς κελαηδιστὲς τοῦ Οὐρανοῦ, τοὺς Ἁγιορεῖτες Μοναχοὺς μὰ καὶ  πρὸς ὅλους ἐμᾶς τὰ ἀγαπημένα του τεκνία...

 

 
«Παιδάκια μου  εὐλογημένα τοῦ Τρισαγίου Θεοῦ ἐν Χριστῷ .
Χαίρετε καὶ ὑγιαίνετε.

Συγγνώμη ποὺ σᾶς ἐνοχλῶ πάλι μὲ τὴν ἀγραμματοσύνη μου ἡ ἀναξιότητά μου .
Νά, ἤθελα ἀπὸ πατρικὴ ἀγάπη νὰ σᾶς παρακαλέσω, νὰ ἐνοχλεῖτε τὸν Θεὸ μὲ τὸ νὰ Τὸν  φωνάζετε πρὸς βοήθειά σας. Διότι ὁ Οὐράνιος Πατέρας μας, θέλει πάρα πολὺ αὐτὴ τὴν ἐνόχληση γιατί εἶναι πανέτοιμος νὰ μᾶς ἐπισκεφθεῖ καὶ νὰ μᾶς δώσει τὴν χρυσὴ καρδούλα Του ἢ νὰ τὴν ἑνώσει μὲ τὴν ἁμαρτωλὴ δική μας.

Γι᾿ αὐτὸ σᾶς ἱκετεύω, παρακαλεῖτε νὰ μᾶς χαρίσει τὸ γλυκύτατο ὄνομά Του, ποὺ γεμίζει τὴν νεκρὰ καρδιά μας μὲ Οὐράνια Ζωὴ καὶ Εἰρήνη.
Ἡ προσευχὴ ἔχει τὴν μεγαλύτερη δυσκολία στὸν πνευματικὸ ἀγῶνα.
Καὶ τοῦτο, γιατί ὁ δαίμων τὴ μισεῖ , τὴν πολεμᾷ ὅπως ξέρετε μὲ τὸν μετεωρισμὸ καὶ τὴν ἀμέλεια.
Ζητᾶτε ἀπὸ τὸν Χριστό μας, νὰ σᾶς χαρίσει δωρεὰν τὸ Πανάγιον Ὄνομά Του στὴν κάθε ἀναπνοὴ σας ἐν ταπεινώσει.
Διότι χωρὶς τὴν γνήσια ταπείνωση τῆς καρδιᾶς ἡ προσευχὴ δὲν βρίσκει τόπο γιὰ νὰ μείνει.

Αὐτὸ ἔχω πάθει ἐγὼ ὁ ἐγωιστὴς καὶ ὑπερήφανος καὶ τρισάθλιος.
Συγγνώμη ποὺ σᾶς νουθετῶ ἐγὼ ποὺ δὲν ἔβαλα ἀκόμη ἀρχή, νὰ δεχθῶ αὐτὴν τὴν εὐλογία τοῦ Θείου ὀνόματος μέσα στὴν βρώμικη καρδιά μου.
Σᾶς παρακαλῶ τεκνία μου, ἀγωνίζεσθε μὲ προσευχὴ καὶ ταπείνωση ψυχῆς.

Λοιπὸν ἀγωνιστὲς μου ἂς μὴ τὸ βάλουμε κάτω, νὰ κάνουμε ό, τί μποροῦμε, σὰν φτωχούλια ποὺ εἴμεθα. Νὰ ψάχνουμε εὐκαιρία νὰ ἀγρυπνοῦμε ἔστω καὶ μὲ τὸν μηδαμινὸ ζῆλο, νὰ ἁρπάζουμε τὸ ὅπλο τοῦ Χριστοῦ μας, τὴν χαριτωμένη εὐχούλα τοῦ Ἰησοῦ μας καί τῆς γλυκειάς μας Παναγίας καὶ νὰ φωνάζουμε σὰν τὸν Τυφλὸ τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου: «Ἰησοῦ Υἱὲ Δαβὶδ ἐλέησόν με». Θέλω νὰ ἀναβλέψω ψυχικὰ νὰ ἰδῶ ἐσένα τὸ φῶς τὸ ἀνέσπερο τῆς Τρισηλίου Θεότητος.
Ναὶ ἐλεημένα μου, νὰ βλέπουμε τὸ Θεὸ ὡς ἔχει στὴν ἀλήθεια .
Μὲ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας, νὰ τὸν νοιώθουμε μπροστά μας πὼς μᾶς βλέπει καὶ μᾶς παρακολουθεῖ καταπόδι.
Ἐν Αὐτῷ ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμὲν κατὰ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο.
 

Ἐμπρὸς πουλάκια τοῦ Οὐρανοῦ καὶ τῆς Ἄνω Βασιλείας τοῦ Θεοῦ! Κελαηδᾶτε   τὸ γλυκύτατο, τὸ ἀνακουφιστικό, τὸ χαρισματοῦχο καὶ Πανάγιον Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ μας καὶ τῆς Κυρίας Θεοτόκου καὶ Μανούλας μας, καὶ ἔχετε θάρρος καὶ ἐλπίδα, πὼς τὸ Πανάγιον Αἷμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, τελικά, θὰ μᾶς ξεπλύνει ἀπ᾿ τὸν βόρβορο τῶν ἁμαρτιῶν μας καὶ θὰ μᾶς δώσει τὸ εἰσιτήριο τῆς εἰσόδου εἰς τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ.
 

Ἐγὼ τὸ φτωχὸ καὶ ἀπολωλός, δὲν σᾶς ξεχνῶ. Μὰ πῶς θὰ σᾶς ἀλησμονήσω, ποὺ σᾶς ἔχω μέσα στὴν ἁμαρτωλὴ καὶ ἀπαίσια καρδιά μου, ἀφοῦ εἶσθε παιδιά μου, ποὺ σᾶς εὐλόγησε ὁ Κύριος καὶ σᾶς κάλεσε στὴν παλαίστρα τοῦ Ἱεροῦ ἀγῶνος νὰ παλέψετε μὲ πίστη ἐναντίον τοῦ διαβόλου.»
 

+ Ὁ Πατέρας σας

 

Ὁ Γέροντας μὲ τὴν μακαριστὴ κατὰ σάρκα Μητέρα του Μοναχὴ Θεοφανώ.
 

Δακρύζουν τῆς ψυχῆς τὰ μάτια μπροστὰ σὲ τέτοια ἀνυπόκριτη ἀγάπη καὶ ἀτόφια σὰν χρυσάφι ταπείνωση. Ὅπου κι ἂν πᾶς στὸ Ὄρος ὅλοι τὸν μνημονεύουν τὸν Ἀριζονίτη Ἄγγελο. Παντοῦ βλαστάρια καὶ καρποὶ τοῦ κηρύγματός του, τοῦ  Χριστοφόρου,  φωτισθέντος τὴ αἴγλη τοῦ Θείου Πνεύματος.  Ἰδίως ἐδῶ στὸ Σεράϊ κάθε φορὰ ποὺ τὸ σήμαντρο χτυπᾷ, εἶναι σὰν νὰ ἀκοῦς τοὺς χτύπους τῆς χρυσῆς καρδούλας του. Τὸ συνονόματο παιδί του, ἀκολουθεῖ πατρῶα ἐμπνεύσει τὰ χνάρια του, μὲ ἄτρεπτο φρόνημα καὶ ἀνεξαίρετη ἀγάπη πρὸς κάθε  συνάνθρωπο. 

 

Ἀκούραστος καὶ αὐτὸς ὀργώνει κάθε σπιθαμὴ Ὀρθοδόξου γῆς, νὰ κηρύξει τὴν μετάνοια καὶ τὴν ἐπιστροφή. Δὲν σταματᾷ ποτὲ νὰ προτρέπει νὰ προσευχόμαστε ἐκτενῶς καὶ μὲ ἐπιμονή, πρὸς τὴν μυριώνυμη Δεομένη Μάνα μας - Ὅσο πιὸ πολὺ εὐλαβούμαστε τὴν Παναγία μας, τόσο θὰ πλησιάσουμε τὸν Χριστό μας! Συνηθίζει ὁ Σεραγιώτης Ἐφραὶμ νὰ ἀναφέρεται στὴν πνευματική του ἀδελφὴ τὴν μακαριστὴ Γερόντισσα Μακρίνα τῆς Πορταριάς, ἐκλεκτὸ ἄνθος τοῦ... ἐφραιμικοῦ λειμῶνα.

 

Μὲ τὴν πνευματική του θυγατέρα, μακαριστὴ Γερόντισσα Μακρίνα .
 

Σὲ αὐτὴν πρὶν τὴν τελευτή της παρουσιάστηκε ἡ Κυρία Θεοτόκος λέγοντάς της: -Θέλω οἱ ἄνθρωποι νὰ μὲ ἐπικαλοῦνται καὶ ἐγὼ μὲ τὴ σειρά μου νὰ δέομαι στὸν Θρόνο τοῦ Υἱοῦ μου. Αὐτὸ εἶναι τὸ δικό μου διακόνημα!
Ξαναανοίγω τὸν Θησαυρὸ τοῦ Θεοκτίστου Μοναχοῦ τοῦ Στουδίτη τούτη τὴν ὥρα. Σωτήριο τὸ διακόνημα τῆς τῷ Θεῷ Παρισταμένης Μητρός. Μιὰ προσευχὴ πρὶν τὴ συνέχεια στῆς μνήμης τίς τρίβους:
Στρέψον μου, εἰς χαρμονήν τὸ πένθος Πανύμνητε καὶ τὴν τῶν νόσων ὁμίχλην  καὶ παθῶν ἁπάντων τὴν τρικυμίαν  εἰς γαλήνην καὶ τελείαν  ὑγείαν μετάβαλε...

 

Νώντας Σκοπετέας
Δὲν χαμηλώνει ὁ Ἄθως
Ἡμερολόγιο Ὄρους 2016 Ἀπόσπασμα

 

__________________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

«Πᾶνος»