Τῇ 20η τοῦ Μηνὸς Σεπτεμβρίου, Μνήμη τῶν ἁγίων ὁμολογητῶν καί μαθητῶν τοῦ ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ: ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ πρεσβυτέρου, μετά τῶν μαθητῶν αὐτοῦ ΘΕΟΔΩΡΟΥ καί ΕΥΠΡΕΠΙΟΥ καί ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ Μοναχοῦ.

 

Ἐπιμέλεια - Ἀντιγραφή:
Σάββας Ηλιάδης

Οἱ δύο συνώνυμοι αὐτοὶ ὁμολογηταί, μαθητὲς τοῦ ἁγίου Μαξίμου (21 Ιαν.), διακρίθηκαν κατὰ τὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν καταδίκη τοῦ δόγματος περὶ μιᾶς θελήσεως, ποὺ ὑποστήριζε ὁ αὐτοκράτορας Κώνστας Β' (641-668).

Ὅταν ὁ Κώνστας ὁ Β' τοιχοκόλλησε στὸν νάρθηκα Τῆς Ἁγίας Σοφίας τὸν «Τύπο», ποὺ ἀπαγόρευε μὲ βαριὲς ποινὲς τὶς συζητήσεις περὶ μιᾶς ἢ δύο θελήσεων, ὁ μονοθελητὴς πατριάρχης Παῦλος (641-654) μπροστὰ στὶς ἔντονες διαμαρτυρίες τοῦ Ἀναστασίου, τοῦ πρεσβυτέρου, τοῦ ἀπαγόρευσε τὴν διαμονή του στὸ παλάτι τῶν Πλακιδιανῶν (κατάλυμα παπικῶν ἀντιπροσώπων) καὶ τὸν ἐξόρισε στὴν Τραπεζοῦντα (647/648).

Ὅσιος Ἰσαὰκ ὁ Σῦρος: Ἡ παραίτησή του ἀπὸ τὸν ἐπισκοπικὸ θρόνο:

Ἐπιμέλεια: Σάββας Ἠλιάδης

 

«Ἐὰν αὐτοὶ δὲν υπακοὺν στὰ προστάγματα τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, τί λοιπὸν ἐγὼ ἦλθα ἐδῶ νὰ πράξω»;

Ὁ ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος ἔζησε τὸν 7ο αἰῶνα. Στὴν ἀκμὴ τῆς ἡλικίας του ἀπαρνήθηκε τὸν κόσμο καὶ ἀποχώρησε μαζὶ μὲ τὸν ἀδελφό του σὲ κοινόβιο.   

 

Ἀφοῦ ντύθηκε τὸ ἀγγελικὸ σχῆμα καὶ τὸν τρόπο καὶ τὸν βίο καὶ γυμνάστηκε στοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνας καὶ πόνους, ἐπιθύμησε τὴν στερεὰ τῆς βαθύτερης θεωρίας τοῦ πνεύματος τροφή. Καὶ ἀμέσως ἔφυγε ἀπὸ τὸ κοινόβιο καὶ ἦλθε σὰν διψασμένο ἐλάφι στὶς πηγὲς τῶν ὑδάτων σὲ ἐρημικὸ τόπο, μακριὰ ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ τὴ συναναστροφὴ τῶν πολλῶν. Κατοίκησε μέσα σὲ ἀπομονωμένο κελί, μόνος μόνῳ τῷ Θεῷ καὶ ἀπασχολούμενος μόνο μὲ τὴν πνευματική του κατάσταση καὶ προκοπή.

Σάββας Ἠλιάδης: Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΑ - ΜΕΛΕΤΗ ΚΣΤ'.

 

Ἀπόδοση στὴν Νεοελληνική - Ἐπιμέλεια: Σάββας Ηλιάδης

Περὶ τοῦ ὅτι στὸ μυστήριο τῆς θείας εὐχαριστίας φανερώνεται

Α΄. Το μεγαλείο του δώρου. Β΄. Η αγάπη εκείνου όπου το χαρίζει. Γ΄. Η ωφέλεια εκείνου όπου το λαμβάνει 

 

Α'. Τὸ μεγαλεῖο τοῦ δώρου

Α'. Συλλογίσου, ὅτι χρειάζονται νὰ συνδυαστοῦν τρία πράγματα, γιὰ νὰ καταστήσουν ἕνα δῶρο ὕψιστης ἀξίας. α). Τὸ μεγαλεῖο τοῦ δώρου. β). Ἡ ἀγάπη αὐτοῦ ποὺ τὸ χαρίζει, καὶ γ). 

Ἰωσήφ ὁ Βρυέννιος, ὁ ἐμπνευστής καί τό πρότυπο τῶν ἀγώνων τοῦ ἁγίου Μᾶρκου τοῦ Εὐγενικοῦ κατά τῆς αἱρέσεως τοῦ Παπισμοῦ

Σχόλιο Πᾶνος: Ἐξ ὅσων γνωρίζουμε ἡ ἀνωτέρῳ εἰκόνα, σπάνια συναντᾶται ἁγιογραφημένη σὲ ναοὺς δι᾿ εὐνόητους λόγους. 

Διαβᾶστε τὶ ἀναγράφεται στὸ εἰλητάριο καὶ θὰ καταλάβετε...

 ______________________

Νεοελληνικὴ ἀπόδοση - Ἐπιμέλεια:
Σάββας Ἠλιάδης

Στὶς 19 Ἰανουαρίου, ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴν μνήμη τοῦ ὁσίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, Μητροπολίτου Ἐφέσου καὶ ὑπερμάχου τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Αὐτοῦ ποὺ στὴν σύνοδο Φεράρας-Φλωρεντίας, «μονώτατος» ἀκύρωσε τὶς ἀποφάσεις της, μὴ ὑποκύπτοντας στὰ θελήματα τοῦ Πάπα. 

Σάββας Ἠλιάδης: Ψήγματα ἀπό λόγους ἁγίων γιά τήν εἰρήνη μετά τοῦ Θεοῦ

 

Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης

 

Στὶς μέρες αὐτές, τὶς σκοτεινὲς καὶ ἀνήλιαγες τί εἶναι αὐτὸ ποὺ θὰ μᾶς κρατήσει ὄρθιους; Τί ἄλλο ἀπὸ κάτι θεϊκό; Ἡ Εἰρήνη! Ἡ Εἰρήνη τοῦ Θεοῦ! Αὐτὴ θὰ μᾶς σώσει. Αὐτὴ θὰ μᾶς γλυκάνει τὴ ζωή. Καὶ ἁπλῶς καὶ μόνο ἡ ἐνόχληση, τῆς συνειδήσεως διεγειρομένης εἶναι ἀρκετὴ σήμερα νὰ ἀφυπνίσει καρδιὲς καὶ ψυχές, νὰ ἀποδιώξει τὴν σατανικὴ ταραχὴ καὶ νὰ τὶς κρατήσει στὴν Ἀλήθεια, γιὰ νὰ ἀκολουθήσει ἡ ἀληθινὴ εἰρήνη, ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ. 

 

Ὁ κόσμος πῆρε τὸν δρόμο του. Ὁ Χριστιανὸς ἔχει τὸν δικό του δρόμο, ποὺ τοῦ ἄνοιξε ὁ Χριστὸς μὲ τὴν ἐνανθρώπισή του, γιὰ τὴν σωτηρία.  Εἰς πεῖσμα τῶν δαιμόνων καὶ τῶν ἐν τῷ κόσμῳ δαιμονίων συνεργῶν τους, ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει τὰ ὅπλα τῆς εἰρήνης καὶ ὀφείλουμε νὰ μήν τὰ ἀγνοήσουμε. 

 

Ὄχι εἰρήνη μὲ αὐτὸν τὸν κόσμο ποὺ κατασκευάζεται μπροστὰ στὰ μάτια μᾶς ἀναιδῶς καὶ ἀπανθρώπως!  Ἄλλως μᾶς περιμένει ἡ καταστροφή, ὄχι ὁπωσδήποτε καὶ μόνο σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο, ἀλλὰ κυρίως καὶ πρωτίστως στὴν «Μεγάλη Συνάντηση»!

Σάββας Ἠλιάδης: Ψυχωφελῆ ἑρμηνευτικά σχόλια ἐπί τῶν Εὐαγγελίων, σχετικά μέ τήν ἀξιοποίηση τοῦ χρόνου

 

Λαμβάνοντας ὡς ἀφορμὴ τὴν ἐπερχόμενη γιορτὴ τῆς Πρωτοχρονιᾶς καὶ τοῦ «περάσματος» ἀπὸ τὸν ἕνα χρόνο στὸν ἄλλο, προσπαθήσαμε νὰ συγκεντρώσουμε ἐν συντομίᾳ ἐλάχιστα ψυχωφελῆ ἑρμηνευτικὰ σχόλια ἐπὶ τῶν εὐαγγελικῶν στίχων σχετικὰ μὲ τὸν χρόνο, πρὸς ὠφέλεια τῶν ἀγωνιζομένων ἀδελφῶν, κατὰ τοὺς χαλεποὺς τούτους καιρούς.
 

1. «Ἕτερος δὲ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἶπεν αὐτῷ· Κύριε, ἐπίτρεψόν μοι πρῶτον ἀπελθεῖν καὶ θάψαι τὸν πατέρα μου. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ἀκολούθει μοι, καὶ ἄφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς». (Ματθ. 8,21-22)

Σάββας Ἠλιάδης: Χριστουγεννιάτικη ἱστορία (Ἀπὸ τὸ Ἀναγνωστικὸ τῆς Δ' Δημοτικοῦ Ο.Ε.Δ.Β. 1978)

 

Στὴ Βηθλεέμ, μιὰ νύχτα σκοτεινή, ἕνας ἄνθρωπος γύριζε ἀπὸ πόρτα σὲ πόρτα χτυπῶντας καὶ παρακαλῶντας νὰ τοῦ δώσουν λίγη φωτιά, γιὰ νὰ ζεστάνει ἕνα παιδάκι, ποὺ γεννήθηκε ἐκεῖνο τὸ βράδυ καὶ τὴ μητέρα του.

Ἀλλὰ ἦταν νύχτα, ὅλοι κοιμόνταν καὶ κανένας δὲν τοῦ ἀποκρινόταν. Ὁ ἄνθρωπος συνέχισε τὸ δρόμο του. Στὸ τέλος εἶδε μακριὰ ἕνα φῶς. Κίνησε κατὰ κεῖ καὶ ὅταν ἔφτασε, εἶδε πὼς ἦταν μιὰ μεγάλη φωτιὰ κι ὁλόγυρά της ἦταν ξαπλωμένο ἕνα κοπάδι ἄσπρα πρόβατα. Τὸ κοπάδι τὸ φύλαγε ἕνας γερο - βοσκός. Στὰ πόδια τοῦ βοσκοῦ ἦταν ξαπλωμένα τρία μεγάλα σκυλιά.

Μόλις ὁ ἄνθρωπος πλησίασε, τα τρία σκυλιὰ ξύπνησαν κι ἄνοιξαν τὰ μεγάλα τους στόματα νὰ γαβγίσουν. Μὰ δὲν μπόρεσαν νὰ βγάλουν οὔτε τὴν παραμικρὴ φωνή.

Ἅγιος Νεκτάριος: «Περί κλήσεως καί ἀποστολῆς τοῦ Ἕλληνος» - «Περί τῆς σχέσεως τῆς Ἐκκλησίας πρός τήν Πολιτεία»

 

Ἀπόδοση στὴν Νεοελληνικὴ - Ἀντιγραφὴ - Ἐπιμέλεια:

Σάββας Ἠλιάδης - Δάσκαλος

 

Οἱ Ἅγιοί τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι οἱ ὁδοδεῖκτες στὴν πορεία τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας. Ὀφείλουμε νὰ τοὺς ἐμπιστευόμαστε καὶ στὸν βίο τους καὶ στὴν διδασκαλία τους, γιὰ ἀσφαλῆ ἄφιξη στὸν προορισμό μας, ποὺ εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ ζωὴ στὸν παρόντα αἰῶνα, τὸν ἀπατεῶνα, καὶ ἡ κατάλληλη προετοιμασία, γιὰ τὴν αἰωνιότητα.

Περὶ κλήσεως Θεοῦ - Ἀντιόχου τοῦ Πανδέκτου (Λόγος 126ος)

 Ἐπιμέλεια - Ἀπόδοση στὴν Νεοελληνική: Σάββας Ἠλιάδης

 

Σήμερα, Κυριακὴ τῶν Προπατόρων, διαβάζεται ἡ παραβολὴ τοῦ Δείπνου, ἀπὸ τὸ κατὰ Λουκᾶ Εὐαγγέλιο (Λουκ.,14,16-24). Ὁ Θεὸς ἀπευθύνει τὸ προσκλητήριό του σὲ ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς ἀνθρώπους, δίχως διακρίσεις. 

 

Ἀλλὰ δὲν ἀρκεῖ ἡ κλήση του, καθὼς πρέπει νὰ γίνει δεκτή. Γιὰ τὴν ἀνταπόκριση εὐθύνεται ὁ καθένας προσωπικά. Ὁ καθένας εἶναι ἐλεύθερος νὰ δεχτεῖ ἢ νὰ ἀπορρίψει τὴν πρόσκληση τοῦ Θεοῦ. Ἡ παραβολὴ αὐτὴ μοιάζει πολὺ μὲ τὴν παραβολὴ τῶν βασιλικῶν γάμων (Ματθ. 22,1-14), ἀλλὰ δὲν εἶναι ἡ ἴδια. 

 

Ἐκείνη ἔχει ἠθικὸ χαρακτῆρα καὶ μᾶς διδάσκει ὅτι γιὰ νὰ παρουσιαστοῦμε στὸν Θεὸ ποὺ μᾶς κάλεσε, πρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι. Τὸ ἴδιο ἐπίσης, στὴν παραβολὴ τῶν δέκα Παρθένων (Ματθ. 25, 1-13) ἡ Ἐκκλησία μας καλεῖ σὲ ἐγρήγορση, σὲ πνευματικὴ καλλιέργεια, νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι, γιὰ νὰ ὑποδεχτοῦμε τὸν Χριστό, ποὺ δὲν γνωρίζουμε πότε θὰ ἔρθει νὰ μᾶς συναντήσει, ἔχοντας τὶς λαμπάδες τῶν ἀρετῶν μας, τὶς ὁποῖες ὀφείλουμε νὰ καλλιεργήσουμε. Χωρὶς κόπο κανεὶς δὲν εἰσέρχεται στὴν Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ.

Περὶ ἀπογνώσεως (δηλαδή, περὶ ἀπελπισίας)

 

Τὸ βιβλίο «ΠΑΝΔΕΚΤΗΣ ΤΩΝ ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΩΝ ΓΡΑΦΩΝ» ἀποτελεῖ ἀποθησαύριση μελετῶν, στὸ ὁποῖο ἀποκαλύπτεται τὸ πνεῦμα τῶν ἁγίων Γραφῶν γιὰ κάθε ἀρετὴ καὶ κακία μέσα σὲ 130 Κεφάλαια. Γράφτηκε ἀπὸ τὸν Μοναχὸ Ἀντίοχο τὸν Πανδέκτη (τὸν ἐκ Γαλατίας) καὶ ἐκδόθηκε μὲ τὴν ἐγγυητικὴ σφραγῖδα καὶ ὑπογραφὴ τοῦ ἁγίου Νεκταρίου. 

Ὅμως, ἐπειδὴ καθίσταται δυσανάγνωστο καὶ δυσνόητο ἀπὸ τοὺς περισσότερους χριστιανούς, λόγῳ τῆς ἀρχαίας ποὺ χρησιμοποιεῖ, δὲν κυκλοφορεῖται ὅσο τοῦ ἀξίζει καὶ παραμένει ἄγνωστο. Ἐμεῖς προσπαθοῦμε, σὺν Θε καὶ στὸ κατὰ δύναμη, νὰ ἀποσπάσουμε ἐπίκαιρα θέματα καὶ νὰ τὰ δημοσιεύσουμε, μεταφέροντάς τα στὴν Νεοελληνική. Καὶ νομίζουμε πώς, μὲ τοὺς καιροὺς ποὺ διατρέχουμε, τὸ ὡς ἄνω θέμα εἶναι πολὺ ἐπίκαιρο καὶ θὰ ἀναπαύσει καὶ θὰ βοηθήσει πολλὲς ψυχές.

Σάββας Ἠλιάδης: Περὶ ἀγαστῆς συνεργασίας ὁ λόγος!

Μπορεῖ νὰ ἀναρωτηθεῖ κάποιος γιὰ τὴ θέση τῆς Ἐκκλησίας στὴν ἐν Ἑλλάδι πραγματικότητα: Ποιὸ εἶναι τὸ χαρακτηριστικὸ γνώρισμα, τὸ ὁποῖο διαμορφώνει καὶ καθιστὰ τὴν Ἐκκλησία ξεχωριστὸ σῶμα μέσα στήν κοινωνία ποὺ ζοῦμε, ὥστε νὰ ἐντυπώνεται κατὰ τὴν παραβολὴ ὡς εἰκόνα «λύχνου ἐπὶ τὴν λυχνίαν» καὶ νὰ προσελκύει μὲ αὐτὴν τὴν εἰδοποιὸ διαφορὰ τὴν προσοχὴ τοῦ ἀνήσυχου καὶ καλοπροαίρετου ἀνθρώπου καὶ χάριτι Θεοῦ νὰ τὸν ὁδηγεῖ στὴν ἀγκαλιά της; Κοινωνία καὶ Ἐκκλησία: ποιὰ ἡ διαφορὰ αἰσθητῶς, ἐμπειρικῶς, πρακτικῶς καὶ ὄχι θεωρητικῶς, θεολογικῶς ἢ φιλοσοφικῶς.

Μὲ λίγη προσοχὴ καὶ καλὴ ἀνησυχία, δὲν μπορεῖ νὰ μὴν εἰσπράξει κανεὶς τὸ μήνυμα ποὺ προσφέρει ἡ εἰκόνα, ἀνθρωπίνως τοὐλάχιστον, αἴσθημα ἀπαισιοδοξίας, μὲ προοπτικὲς μὴ ἀναστρέψιμες. Βλέποντας δὲ τὴν σημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία σιωπῶσα μέν, ἐκφραζομένη δὲ πάντοτε «διά τοῦ» ἢ «διά τῶν» εἰδικῶν καὶ εἰδικῶς ἐντεταλμένων προσώπων, τουτέστιν παραμένουσα παροπλισμένη καὶ φιμωμένη, ἀδυνατεῖ ἡ ψυχὴ νὰ συναρμόσει, νὰ διαμορφώσει μέσα της ὡς εἰκόνα καὶ νὰ ἀπολαύσει βιωματικὰ καὶ πρακτικὰ τὴν εὐαγγελικὴ παραγγελία τῆς «συναλιζομένης» ἐν Χριστῷ ζώσης Ἐκκλησίας.

Σάββας Ἠλιάδης: ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ: Ιούλιος 1054 ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ: Ιούλιος 2020: Χίλια χρόνια ... ἐπάρσεως καὶ ἀλαζονείας συνέχεια!

Τί προσδοκᾶ ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ Ἑλλάδα;

Ἀναφερόμαστε μόνο στὴν συγκεκριμένη περίοδο τοῦ ὁριστικοῦ Σχίσματος, ὡς εἰς μέλαιναν ἐπέτειον, καθόσον βαρύτερα, αἰσχρότερα καὶ ἀσεβέστερα διεξήχθησαν κυρίως ἐπὶ τῶν Σταυροφοριῶν. 

Στὸ ἔργο τοῦ ἁγίου Νεκταρίου «ΜΕΛΕΤΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΙΤΙΩΝ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ», κατατίθενται πλεῖστες ὅσες ἐπιστολές, οἱ ὁποῖες ἀντηλλάγησαν μεταξὺ Αὐτοκρατόρων, Παπῶν, Πατριαρχῶν καὶ Μητροπολιτῶν, ἀλλὰ καὶ ἄλλων ἁρμοδίων ἐξουσιοδοτημένων ὑπ᾿ αὐτῶν περὶ τοῦ θέματος. 

Μέσα κυρίως ἀπὸ αὐτὲς τὶς ζωντανὲς μαρτυρίες καὶ τοὺς ἔμπονους καὶ ἐν ἀγάπῃ Χριστοῦ σχολιασμοὺς τοῦ Ἁγίου γίνεται ἀντιληπτὴ ἡ διάθεση τῆς Δύσης, διὰ τοῦ παπισμοῦ, νὰ ὑποτάξει, νὰ καταντροπιάσει καὶ νὰ ταπεινώσει μὲ κάθε τρόπο τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἀνατολῆς, τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἅμα καὶ τὸν Ἑλληνισμό, ἀφοῦ δὲν ἀπέκλινε ἀπὸ τὴν Ἀποστολικὴ Παράδοση, τὴν ἱερὴ Παράδοση καὶ τὶς ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων. 

Σάββας Ἠλιάδης: «Δέν κινδυνεύει ἡ πίστη, ἀλλά οἱ πιστοί»! (Πατριάρχης Βαρθολομαῖος)

Ἄν κάποιος διαβάσει μὲ προσοχή τὸ παρακάτω κείμενο καὶ ἰδιαίτερα τὸ σχόλιο τοῦ ἁγίου Νεκταρίου στὴν ἐπιστολὴ τοῦ πάπα Ἰννοκέντιου, δὲν θὰ δυσκολευτεῖ νὰ ξεκαθαρίσει μέσα του πώς, δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἄλλο πρᾶγμα ἡ πίστη καὶ ἄλλο ὁ πιστός. 

 

Δὲν ἐπιτρέπεται τέτοιος διαχωρισμός, διότι ἀποτελεῖ μυστήριο ἡ σχέση πιστοῦ καὶ πίστεως καὶ δὲν μπορεῖ νὰ σταθεῖ ἐκφραζόμενος διὰ τῆς λογικῆς. Μὲ ἁπλά λόγια, δὲν ὑφίσταται επ᾿ οὐδενὶ τό: «Ἄλλο ἡ πίστη καὶ ἄλλο ὁ πιστός»! Δὲν μπορεῖ ἡ πίστη νὰ μπεῖ στὸ ζύγι! 

 

Δὲν μπορεῖ ἡ πίστη νὰ γίνει δισάκι ὁδοιπορίας, ποὺ τὸ ἀποθέτει ὁ ὁδοιπόρος ἔστω καὶ γιὰ λίγο κοντὰ στὴν βρυσούλα, νὰ ξαποστάσει καὶ μετὰ νὰ τὸ φορτωθεῖ καὶ νὰ συνεχίσει τὸ δρόμο του! Ἅμα μὲν πιστός, ἅμα δὲ πίστις. Κινδυνεύουν οἱ πιστοί, κινδυνεύει καὶ ἡ πίστη! 

Σάββας Ἠλιάδης: Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: (Ὁμιλία ΙΕ' στὸ κατὰ Ματθαῖον, ΕΠΕ Ἐκδόσεις: «ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ὁ ΠΑΛΑΜΑΣ»)

« καὶ ἐὰν δανείζητε παρ᾿ ὧν ἐλπίζετε ἀπολαβεῖν, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; δανείζετε μηδὲν ἀπελπίζοντες, καὶ ἔσται ὁ μισθὸς ὑμῶν πολύς... γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί». (Λουκᾶ 6,34-36)

Ἄκουσες πόσες καὶ πόσο σπουδαῖες ἐντολὲς ἔδωσε ὁ Χριστός. Πότε λοιπὸν θὰ κατορθώσεις νὰ ἐκτελέσεις μία ἀπὸ αὐτές; Ὅταν ἀδιαφορεῖς γιὰ τὰ πάντα καὶ τρέχεις, γιὰ νὰ εἰσπράξεις τόκους, νὰ χορηγήσεις δάνεια, νὰ κάνεις διαπραγματεύσεις, νὰ ἀγοράσεις κοπάδια δούλων, νὰ ἐφοδιαστεῖς μὲ ἀσημικά, νὰ ἀγοράσεις χωράφια καὶ σπίτια καὶ χιλιάδες ἔπιπλα; Καὶ μακάρι νὰ ἔφτανε ὡς ἐδῶ τὸ κακό. 

Σάββας Ἠλιάδης: Πατριάρχες, Ἀρχιεπίσκοποι, Μητροπολῖτες καί λοιποί θεολόγοι: Ἐμπιστοσύνη σέ ὅλους, ἀλλά... μέχρις ἀποδείξεως τοὐναντίον!

Ὑπάρχει ἕνα κρίσιμο ἐρώτημα τὸ ὁποῖο, ἂν διατυπωθεῖ, εἰσέρχεται ὡς μάχαιρα στὰ ἐνδότερα τῆς καρδιᾶς καὶ καταδεικνύει ἐξ ἀρχῆς, ἐν πρώτοις καὶ μὲ ἀπόλυτη καθαρότητα τὸ φρόνημα ἀπὸ τὸ ὁποῖο διακατέχεται ἕνας ὀρθόδοξος Χριστιανὸς καὶ δὴ Ἱεράρχης, δηλαδὴ αὐτὸ τὸ τῆς ἐκκλησιαστικῆς καὶ πατερικῆς ὀρθοδόξου Παραδόσεως.

Ποιὸ μπορεῖ νὰ εἶναι αὐτὸ τὸ ἐρώτημα; Ἄς ὑποθέσουμε πὼς κάποιος Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος, ὑποβάλει εὐθέως καὶ δημοσίᾳ σὲ ἕναν ἱεράρχη τὴν ἑξῆς ἐρώτηση: «Σεβασμιότατε, ὑπάρχει ἄλλη Ἐκκλησία, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολική, Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία»; Ἰδοὺ ἡ μεγάλη πρόκληση! Ἰδοὺ ἡ Ρόδος! Ἰδοὺ ἡ ὥρα τῆς «κρίσεως»!

Ποιὰ θὰ εἶναι καταρχὰς ἡ ἀντίδρασή του καὶ τί θὰ περιμένει νὰ ἀκούσει ἄραγε ὁ ἐρωτῶν; Ἐννοεῖται πώς, ὁ ποιμένας, ὁ ἐπίσκοπος, ὁ φύλακας τοῦ ποιμνίου καὶ τῶν ὁρίων τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀλήθειας, ὁ πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, ἔχει βαθὺ χρέος νὰ ἀπαντήσει στὴν περίπτωση αὐτὴ ὑποχρεωτικῶς καὶ αὐτονοήτως κατὰ τὸ εὐαγγελικό: «ἤτω δὲ ὑμῶν τὸ ναὶ ναί, καὶ τὸ οὒ οὔ, ἵνα μὴ εἰς ὑπόκρισιν πέσητε». (Ἰακ. 5,12). Δηλαδὴ μὲ ἕνα «ναὶ» ἢ μὲ ἕνα «ὄχι»!

Σάββας Ἠλιάδης: ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ - Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς: «ΣΥΝ ΠΑΣΙ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ»

1. Οἱ «Βίοι τῶν Ἁγίων» εἶναι ἡ ἐμπειρικὴ Δογματικὴ καὶ Ἠθικὴ

Οἱ ἅγιοι τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν ἅγια ζωή τους καὶ μὲ τὰ ἅγια πρόσωπά τους ἐπιβεβαιώνουν κατὰ τρόπο πειστικὸ καὶ ἀληθινὸ ὅλα τὰ δόγματα, ὅπως: περὶ τῆς Ἐκκλησίας, περὶ τῆς χάριτος, περὶ τῶν ἁγίων μυστηρίων, περὶ τοῦ ἀνθρώπου, περὶ τῆς ἁμαρτίας, περὶ τῶν ἱερῶν λειψάνων, περὶ τῶν ἁγίων εἰκόνων, περὶ τῆς μελλούσης ζωῆς, περὶ ὅλων τῶν ἄλλων, ποὺ ἀποτελοῦν τὴν θεανθρώπινη οἰκονομία τῆς σωτηρίας. Ναί, οἱ «Βίοι τῶν Ἁγίων» εἶναι ἡ ἐμπειρικὴ Δογματική. Εἶναι ἡ βιωματικὴ Δογματική. Δογματική, ἡ ὁποία ἔχει γίνει βίωμα μέσα στήν ἅγια ζωὴ τῶν ἁγίων ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ.

Ἐκτὸς αὐτῶν, οἱ «Βίοι τῶν Ἁγίων» περιέχουν καὶ ὅλη τὴν ὀρθόδοξη Ἠθική - τὸ ὀρθόδοξο ἦθος, σὲ ὁλόκληρη τὴν λάμψη τοῦ θεανθρώπινου μεγαλείου του καὶ τῆς ἀκατάβλητης δύναμής του. Στοὺς βίους τῶν ἁγίων ἀποδεικνύεται καὶ καταδεικνύεται κατὰ τρόπο πειστικὸ καὶ πραγματικὸ ὅτι τὰ ἅγια Μυστήρια εἶναι οἱ πηγὲς τῶν ἁγίων ἀρετῶν, οἱ δὲ ἅγιες ἀρετὲς εἶναι οἱ καρποὶ τῶν ἁγίων Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας, διότι γεννιοῦνται ἀπὸ αὐτά, ἀναπτύσσονται ἀπὸ αὐτὰ καὶ τρέφονται καὶ ζοῦν καὶ δι᾿ αὐτῶν τελειοποιοῦνται καὶ γίνονται αἰώνιες.

Ἅγιος Νεκτάριος: «Οἱ Χριστιανικὲς Ἐκκλησίες ὀάσεις στήν ἔρημο τῶν πρώτων αἰώνων»

Οἱ Χριστιανοὶ τῶν πρώτων αἰώνων

«Ἐνόσῳ ἡ Κοινωνία τῶν πρώτων μετὰ Χριστὸν αἰώνων καὶ κυρίως ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τῆς ἀπόλυτης Ρωμαϊκῆς μοναρχίας, βρισκόταν μέσα σὲ μιὰ ἠθικὴ καὶ ὑλικὴ ἀναρχία, οἱ Χριστιανικὲς Ἐκκλησίες, σὰν ὀάσεις μέσα σὲ ξερὴ καὶ ἄνυδρη ἔρημο, φανέρωναν ἕναν ἄλλον τρόπο ζωῆς, ἄλλου εἴδους καὶ ποιότητας κατὰ πάντα. 

Ἐνῶ γύρω τους ἐμφανῶς καταλύονταν οἱ νόμοι, πολυάριθμοι δὲ αὐτοανακηρυσσόμενοι Αὐτοκράτορες πολεμοῦσαν μεταξὺ τους, γιὰ νὰ κυριαρχήσουν στὸν κόσμο, ἀλλὰ καὶ ἀναρίθμητα στίφη βαρβάρων καταπατοῦσαν καὶ κατέκαιαν πόλεις καὶ χῶρες, οἱ Χριστιανοὶ γνώριζαν ποιὰ ἦταν ἡ δική τους κυβέρνηση καὶ ὁ δικός τους νόμος. 

Σάββας Ἠλιάδης: ... «πάντα δέ ταῦτα ἀρχή ὠδίνων» (Ματθ.24,8).

Δὲν ὑπάρχει τίποτα στὴν Ἐκκλησία, ποὺ νὰ μὴν εἶναι ἁγιασμένο, γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο, ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι Ἁγία! Ὅ,τι ἐκ τῆς ἁγίας Παραδόσεως προσλήφθηκε καὶ καθιερώθηκε μέσα σ᾿ αὐτὴν εἶναι ἅγιο. 

Πῶς λοιπὸν εἶναι δυνατὸν πάντα τὰ ἐν αὐτῇ περιεχόμενα καὶ χρησιμοποιούμενα ἀλλὰ καὶ τὰ δι᾿ αὐτῆς ἐνεργούμενα, νὰ μὴν εἶναι ἅγια καὶ νὰ μὴν ἁγιάζουν καὶ νὰ μὴν συνεργοῦν γιὰ τὴν ὑγεία τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς; 

Τὸ ὀρθὸ δόγμα καὶ τὸ ἅγιο ἦθος, ἡ ὀρθὴ πίστη καὶ τὰ ἔργα γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὀρθοδοξία καὶ ἡ ὀρθοπραξία, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ἀγάπη εἶναι ζεύγη ἀδιάσπαστα, ἀλληλοπεριχωρούμενα, ποὺ ὁδηγοῦν στὸ ἀσφαλὲς μονοπάτι καὶ τῆς παρούσης ζωῆς καὶ τῆς αἰώνιας.

Σάββας Ἠλιάδης: Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, οἱ Οἰκουμενιστές καί τό παπικό πρωτεῖο

Ἀπὸ ὅσα συμβαίνουν σήμερα στὴν ἀνθρωπότητα, ὁ Οἰκουμενισμὸς κατέχει καίρια θέση καὶ γίνεται ρυθμιστὴς τῶν γεγονότων εἴτε ἀφανῶς εἴτε καταφανῶς καὶ ἀσυστόλως. Οἱ οἰκουμενιστὲς εἶναι οἱ γνωστοί - ἄγνωστοι ἐντολοδότες τῶν ἐργατῶν τοῦ ψεύδους στὰ θέματα τῆς πίστεως. 

Ὅλα τὰ ψευδῆ κατασκευάσματα εἶναι ἀλληλένδετα καὶ διακρίνονται ἀπὸ τὸ πνεῦμα ποὺ τὰ διέπει. Ὅλα συνθέτουν τὸ «ἕνα» ἔργο, αὐτὸ τοῦ διαβόλου. 

Ὅ,τι ἀντορθόδοξο, ἀντιεκκλησιαστικό, ἀντιπαραδοσιακό, ἀπαξιωτικὸ πρὸς τοὺς ἁγίους πατέρες καὶ ὑβριστικό, λεγόταν - καὶ λέγεται - ἀπὸ τοὺς παπικούς, ἔχει εἰπωθεῖ δυστυχῶς τὰ τελευταῖα χρόνια ἀπὸ χείλη «ὀρθοδόξων» ἀρχιερέων καὶ πατριαρχῶν. 

Σάββας Ἠλιάδης: Ἕνας πνευματικός θησαυρός! (Ἐξαιρετικό)

Μοναχοὶ ὁσιομάρτυρες Ἰβηρίται

Ἡ Ὁμολογία πίστεως καὶ ὑπακοῆς στὴν Ἐκκλησία, ἀπὸ τὴν Βασίλισσα Θεοδώρα, σύζυγο τοῦ λατινόφρονα αὐτοκράτορα Μιχαὴλ Η' τοῦ Παλαιολόγου.

Θὰ ἀντιπαρέλθουμε ἐν συντομίᾳ τὰ ἀναγκαῖα ἱστορικὰ γεγονότα, γιὰ νὰ ἀπολαύσουμε καὶ νὰ θαυμάσουμε ἕνα κείμενο γεμᾶτο ἀρχοντιὰ καὶ λεβεντιά, γραμμένο ἀπὸ μιὰ ἀρχόντισσα, «ὀνόματι καὶ πράγματι».Ἕνα κείμενο, ὑπόδειγμα μαθήματος «ἁγίας ὑπακοῆς» στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, σὲ ὅλους τοὺς καλοπροαίρετους Χριστιανούς, μηδενὸς ἐξαιρουμένου. «Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω καὶ νοῦν, νοείτω»!