Σάββας Ἠλιάδης: Περὶ ἀγαστῆς συνεργασίας ὁ λόγος!

Μπορεῖ νὰ ἀναρωτηθεῖ κάποιος γιὰ τὴ θέση τῆς Ἐκκλησίας στὴν ἐν Ἑλλάδι πραγματικότητα: Ποιὸ εἶναι τὸ χαρακτηριστικὸ γνώρισμα, τὸ ὁποῖο διαμορφώνει καὶ καθιστὰ τὴν Ἐκκλησία ξεχωριστὸ σῶμα μέσα στήν κοινωνία ποὺ ζοῦμε, ὥστε νὰ ἐντυπώνεται κατὰ τὴν παραβολὴ ὡς εἰκόνα «λύχνου ἐπὶ τὴν λυχνίαν» καὶ νὰ προσελκύει μὲ αὐτὴν τὴν εἰδοποιὸ διαφορὰ τὴν προσοχὴ τοῦ ἀνήσυχου καὶ καλοπροαίρετου ἀνθρώπου καὶ χάριτι Θεοῦ νὰ τὸν ὁδηγεῖ στὴν ἀγκαλιά της; Κοινωνία καὶ Ἐκκλησία: ποιὰ ἡ διαφορὰ αἰσθητῶς, ἐμπειρικῶς, πρακτικῶς καὶ ὄχι θεωρητικῶς, θεολογικῶς ἢ φιλοσοφικῶς.

Μὲ λίγη προσοχὴ καὶ καλὴ ἀνησυχία, δὲν μπορεῖ νὰ μὴν εἰσπράξει κανεὶς τὸ μήνυμα ποὺ προσφέρει ἡ εἰκόνα, ἀνθρωπίνως τοὐλάχιστον, αἴσθημα ἀπαισιοδοξίας, μὲ προοπτικὲς μὴ ἀναστρέψιμες. Βλέποντας δὲ τὴν σημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία σιωπῶσα μέν, ἐκφραζομένη δὲ πάντοτε «διά τοῦ» ἢ «διά τῶν» εἰδικῶν καὶ εἰδικῶς ἐντεταλμένων προσώπων, τουτέστιν παραμένουσα παροπλισμένη καὶ φιμωμένη, ἀδυνατεῖ ἡ ψυχὴ νὰ συναρμόσει, νὰ διαμορφώσει μέσα της ὡς εἰκόνα καὶ νὰ ἀπολαύσει βιωματικὰ καὶ πρακτικὰ τὴν εὐαγγελικὴ παραγγελία τῆς «συναλιζομένης» ἐν Χριστῷ ζώσης Ἐκκλησίας.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἐπιμένει καὶ πάλι, πὼς τὸ ὑπέρτατο ἀγαθὸ γιὰ τὴν Ἐκκλησία ποὺ διακονεῖ, εἶναι αὐτὸ τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς καὶ ὑγείας! Δὲν ἔχει, λοιπόν, νὰ διακονήσει τίποτε ἱερότερο, ἀφοῦ τὰ χαρακτηρίζει ἔτσι! Ἀλλά, ἔχει ἀρθεῖ ὄντως ἡ Ἐκκλησία σὲ ὕψος περιστάσεως ἢ κατῆλθε ἀπὸ τὰ ὕψη καὶ ἔσκυψε ἀγαπητικῶς, γιὰ νὰ γίνει, ἔστω καὶ σ᾿ αὐτὴν τὴν ἀμφιλεγόμενη δύσκολη περίσταση, ὁ Σαμαρείτης τοῦ Εὐαγγελίου; 

Διότι ἐμεῖς διαβάσαμε ἀπὸ τοὺς ἁγίους καὶ τὴν ὅλη διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, πὼς ἡ ζωὴ καὶ ἡ ὑγεία εἶναι μὲν μέγιστα ἀγαθά, ὄχι ὅμως καὶ ὑπέρτατα! Ἔχει ἡ Ἐκκλησία τὰ δικά της ὑπέρτατα, ὕψιστα ἀγαθὰ καὶ εἶναι ἀδύνατη καὶ ἀδιανόητη ἡ σύγκρισή τους μὲ ὁτιδήποτε τοῦ παρόντος κόσμου, διότι δὲν εἶναι «ἐκ τοῦ κόσμου τούτου» καὶ δὲν ἔχουν ἡμερομηνία λήξεως οὔτε στὸν παρόντα αἰῶνα οὔτε εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων!

Ὅταν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καὶ κάθε Ἱεράρχης, ἐπιμένει διαρκῶς νὰ ὑπερτονίζει δημοσίως τὰ πρόσκαιρα καὶ νὰ σιωπᾶ στὰ ὕψιστα καὶ αἰώνια, τὰ ὁποῖα εἶναι ταγμένος καὶ προορισμένος νὰ εὐαγγελίζεται, ποιὰ ἡ διαφορὰ τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸν κόσμο; Τί περισσότερο μπορεῖ νὰ λέει ἀπὸ ἕναν ἐκπρόσωπο κάποιου κοινωνικοῦ ἢ φιλανθρωπικοῦ συλλόγου ἢ ἀκόμη καὶ αἱρετικοῦ; Τίποτε! 

Μᾶλλον δέ, προσβάλλει καὶ αὐτὴν τὴν ἰδιότητα ποὺ φέρει! Ποιὸς εἶναι ὁ Χριστός; Ποιὰ ἡ Ἐκκλησία; Τί σημαίνει αἰωνιότητα; Τί σημαίνει πνευματικὸς ἀγῶνας καὶ ἀντίδικος διάβολος; Τί σημαίνει ἐλευθερία; Τί σημαίνει σωτηρία τῆς ψυχῆς; Τί σημαίνει ἁγιότητα; Τί σημαίνει εὐσέβεια; Ποιὸς θὰ τὰ πεῖ αὐτά; Ποιὸς θὰ μιλήσει γι᾿ αὐτὰ δημοσίως καὶ ἠχηρῶς; Αὐτὰ ἐκτείνονται ἐκτὸς καὶ μακρὰν τῆς ἐμβέλειας τῆς ἐπισκοπικῆς ἰδιότητας; Ἢ λέγονται μόνο «ἐν τῷ κρυπτῷ», μέσα στοὺς ναούς, ὅπου εἶναι ἐκ φύσεως καὶ ἐξ ἀντικειμένου εὐνοϊκὲς οἱ περιστάσεις; «Ἀπὸ Διὸς ἄρχεσθαι», ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι εἰδωλολάτρες. Πόσο μᾶλλον τὸ «ἀπὸ Χριστοῦ ἄρχεσθαι καὶ ἐν τῷ Χριστῷ ἡ κατακλεὶς τοῦ λόγου», ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ ποιμένος τῆς Ἐκκλησίας!

Ἀγωνίζεται ἡ Ἐκκλησία ἑνωμένη; Μὲ ποιούς; Μὲ αὐτούς, ποὺ καραδοκοῦν συνεχῶς νὰ ἐκφράσουν σχεδὸν ἅπαντες, εὐκαίρως ἀκαίρως, μὲ κάθε λόγο, ἔργο καὶ κάθε νομοθέτημα, τὴν ἀσεβῆ στάση τους ἀπέναντι στὴν Ἐκκλησία! Τὴν ἀπαξίωση, τὴν ἐξουθένωση, τὴν ταπείνωση! Ποὺ θέλουν νὰ τὴν κρατοῦν στριμωγμένη στὴν ἄκρη ὡς ἐφεδρικὴ βακτηρία. Νὰ τὴν πολεμήσουν ἀθορύβως καὶ μὲ κάθε πονηρία καὶ νὰ μείνει ὁ λαὸς ἀνενημέρωτος, καθὼς αὐτὸς εἶναι ὁ μόνος γνήσιος ὑπερασπιστής της καὶ τὸν φοβοῦνται. Καὶ δὲν ἔχουμε ἀκούσει ποτὲ ἀπὸ τὸ στόμα του λόγο συμβουλευτικό, προτρεπτικό ἢ ἐλεγκτικὸ πρὸς αὐτοὺς γιὰ τὰ ἀσεβήματά τους, τὰ ὁποῖα χαρακτήρισε, πολλάκις μάλιστα, «παιχνιδίσματα»! Εἶναι ψέματα ἢ φαντασίες αὐτά; Ἄς ρωτηθεῖ ὁ εὐσεβὴς ἑλληνικὸς λαός.

Καὶ ἐν κατακλεῖδι, ποιὸ εἶναι τὸ πλαίσιο τῆς ἀγαστῆς συμπόρευσης Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας στὸ ὁποῖο ἐπιμένει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος; Ἄς μᾶς ἀπαντήσει κάποιος· ποιὸς ἀντίχριστος, ἀντιευαγγελικὸς καὶ ἀντιεκκλησιαστικὸς νόμος, ποὺ ψηφίστηκε ἀπὸ κυβέρνηση παρελθοῦσα, ἀνακλήθηκε ἢ ἀκυρώθηκε ὁριστικὰ ἀπὸ τὴν ἑπόμενη; Ποιὸ πνευματικὸ καὶ ἠθικὸ γκρέμισμα ἀπὸ κυβέρνηση τῶν τελευταίων ἐτῶν διορθώθηκε ἢ ἀποκαταστάθηκε στὴν προτέρα του θέση ἀπὸ αὐτὴν ποὺ τὴν διαδέχτηκε; Ποιὰ ἐθνικὰ θέματα, ποὺ «πληγώθηκαν» ἀπὸ προηγούμενους κυβερνῶντες, διορθώθηκαν ἀπὸ τοὺς παρόντες ἢ ἔγινε ἀγῶνας ἐπανόρθωσής τους; Ποιὸ κατρακύλισμα ἐπέστρεψε στὴν κανονική του θέση; Μὲ τέτοιες προϋποθέσεις μπορεῖς νὰ μιλᾶς γιὰ ἀξιοθαύμαστη συνεργασία, ἐνῶ τὸ γκρέμισμα συνεχίζεται σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, χωρὶς ἐμπόδια;

Ἡ Πολιτεία πέρα ἀπὸ τὰ γνωστὰ νόμιμα, ποὺ ἔχει χρέος νὰ ὁρίσει καὶ νὰ ἐπιτηρήσει, ποιὰ πνευματικά, ἱερὰ καὶ ἅγια πράγματα σεβάστηκε στὸ διάβα τῶν τελευταίων δεκαετιῶν καὶ κυρίως τῶν τελευταίων ἐτῶν, ὥστε νὰ τοῦ δίνει τὸ δικαίωμα νὰ χαρακτηρίζει τὴν συνεργασία ἀγαστή; Ἄν δὲν σέβεται τὰ πνευματικὰ θησαυρίσματα τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ὄντως δὲν τὰ σέβεται, ποῦ φαίνεται ἡ ἀγαστὴ συνύπαρξη; Ἐκτὸς κι ἂν μᾶς ἀφήνει ὡς αὐτονόητη τὴν ὁριστικὴ ὑποταγὴ τῆς Ἐκκλησίας στὸν Καίσαρα!

Τέλος, ἂν θέλει νὰ μιλήσει κάποιος γιὰ ἀγαστὴ συνεργασία τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴν Πολιτεία, πρέπει προηγουμένως νὰ ἀρθεῖ πρώτη αὐτή, ἡ Πολιτεία, στὸ ὕψος τῶν ἐν Ἀληθείᾳ αἰωνίων «ὑψίστων περιστάσεων», ποὺ προσφέρει ἡ Ἐκκλησία στὸν ἄνθρωπο καὶ ὄχι ἡ Ἐκκλησία στὶς πρόσκαιρες, τεχνητὲς καὶ πολλὲς φορὲς σκόπιμες καὶ τάχα «ὑψηλὲς κατασκευαζόμενες περιστάσεις» τῆς Πολιτείας!!!

Ἡ δὲ ἀναφορὰ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου στὴν "Ἱστορία" τυγχάνει τελείως ἄστοχη καὶ ἄκαιρη, καθὼς οἱ «καλὲς» ἐποχὲς ἔχουν περάσει, τὰ ἤθη ἔχουν μεταλλαχθεῖ σὲ ἀσυν-ήθη. Ἡ πραγματικότητα τῆς παγκοσμιοποίησης ἰσοπέδωσε τὰ πάντα. Ἔστω δὲ καλῶς ὑμῖν γνωστόν, πὼς «παρῆλθον αἱ ἡμέραι τῆς αἰθεροβασίας»! Ὁ κόσμος τὸ ᾿χει τούμπανο!... Ἡ Ἱεραρχία;
 

Σάββας Ἠλιάδης
Δάσκαλος

Κιλκίς, 7-8-2020

«Πᾶνος»