Μιὰ ἱεραρχία ποὺ δρᾶ ὡς πέμπτη φάλαγγα...

τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ἱστορίας

Ὅπως ἀκριβῶς ἀναμενόταν καὶ πάρα πολλοὶ τὸ γράφαμε καὶ τὸ λέγαμε ἤδη ἀπὸ τὸν Μάϊο (ἄλλωστε δὲν χρειαζόταν δὰ καὶ ἰδιαίτερο...προορατικὸ χάρισμα), μετὰ τοὺς κατ᾿ οἶκον ἐγκλεισμοὺς καὶ τοὺς κλειδαμπαρωμένους ναοὺς τῆς περασμένης ἄνοιξης καὶ μετὰ τὴν (ἀναγκαία γιὰ τὰ πειραματόζωα τοῦ νεοταξικοῦ πειράματος) δίμηνη χαλάρωση τῶν μέτρων (ποὺ συνέχισε πάντως τὴ βεβήλωση τῆς πίστης μας μὲ τὴν ἀποστειρωτικὴ ὑστερία μέσα στοὺς ναοὺς καὶ τὴ συζήτηση περὶ τῆς Θείας Κοινωνίας), ἦταν θέμα χρόνου ὥστε τὸ ἀντίχριστο καθεστὼς νὰ περάσει καὶ στὸ ἑπόμενο χτύπημα. 

Στὴ νέα φάση δηλαδὴ φασιστικῶν μέτρων καὶ στὸ νέο πλῆγμα σὲ βάρος τῆς ὀρθόδοξης πίστης καὶ λατρείας. Ἡ ἀναγγελία τῆς ὑποχρεωτικῆς μασκοφορίας ἐντὸς τῶν ναῶν λίγο πρὶν τὸ δεύτερό μας Πάσχα (ἐκεῖνο τοῦ καλοκαιριοῦ) ἀποτελεῖ ἀπὸ μόνη της νέα βαριὰ βλασφημία καὶ προσβολὴ κατὰ τοῦ Θεοῦ - καὶ δὲν ἀποκλείεται φυσικὰ νὰ ὁδηγήσει καὶ σὲ περαιτέρω ἀθλιότητες μὲ νέες σφραγισμένες θύρες ἢ ἀκόμη χειρότερα σὲ μεθοδεύσεις σχετικὰ μὲ τὴ Θεία Κοινωνία. 

Καὶ ἐπειδὴ ἡ δυστοπικὴ δικτατορία, ποὺ ἐδῶ καὶ μῆνες βουλιάζει καὶ πνίγει τὴ χώρα μέσα στὸ ψεῦδος καὶ τὴν παράκρουση, δὲν ἀντέχει πιὰ νὰ κρατήσει ἐπάνω της οὔτε τὰ τελευταῖα φτιασίδια δημοκρατικῆς νομιμοφάνειας, ἦρθε καὶ ἡ ἄθλια προαναγγελία νομικῶν διώξεων πρὸς ὅσους τολμοῦν νὰ ἀντιδροῦν ἀκόμη καὶ λεκτικὰ σὲ ὅλον αὐτὸν τὸν διωγμὸ καὶ ἀκόμη στὴν ξεδιάντροπη περιστολὴ καὶ τῶν τελευταίων ἐλευθεριῶν καὶ συνταγματικῶν δικαιωμάτων ποὺ μᾶς ἔχουν ἀπομείνει.

Ἐπικεντρώνοντας πάντως κυρίως στὴ δίωξη τῆς πίστης μας ποὺ ζοῦμε ἀναφανδὸν ἀπὸ τὸν περασμένο Μάρτιο (καὶ τὴν ὁποία ἄλλωστε θεωρῶ τὸ κύριο κεφάλαιο τῆς ὑπόθεσης καὶ τὸν πρωταρχικὸ στόχο τοῦ καθεστῶτος), ὀφείλουμε νὰ ξεκαθαρίσουμε καὶ πάλι ὅτι καὶ γιὰ τὴ νέα βλασφημία πρωτίστως ὑπεύθυνη γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ εἶναι ἡ ἑλλαδικὴ ἱεραρχία. Τὸ γράψαμε καὶ τότε, τὸ ἐπαναλαμβάνουμε καὶ τώρα. 

Τὸ ἀντίχριστο καθεστὼς κάνει πολὺ ἁπλᾶ τὴ δουλειά του καί, βλέποντας τὸν συστηματικὸ ἀποχριστιανισμὸ καὶ ἀφελληνισμὸ τοῦ τόπου εἰδικὰ κατὰ τὶς τελευταῖες 4 δεκαετίες, οὐδεὶς ἀνέμενε τίποτε ἀπὸ αὐτό. Ὅταν λοιπὸν ὁ ἐχθρὸς εἶναι γνωστὸς καὶ δεδομένος, ἡ εὐθύνη γιὰ τὴν ἅλωση δὲν ἀνήκει τόσο σὲ αὐτόν, ὅσο σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ ἀνοίγει τὶς Κερκόπορτες. Καὶ ἡ ἐκκλησιαστική μας ἡγεσία, λειτουργῶντας καθαρὰ ὡς πέμπτη φάλαγγα, ὄχι μόνο δὲν ὄρθωσε σὲ καμία στιγμὴ ἀνάστημα ἀπέναντι στὸν ἄθεο πολιτικὸ δυνάστη, ἀλλὰ τοῦ ἔστρωσε καὶ τὸ χαλὶ γιὰ νὰ παίξει ἐν οὐ παικτοὶς καὶ νὰ τσαλαπατήσει ἱερὰ καὶ ὅσια ποὺ οὔτε καὶ ἀλλόφυλοι κατακτητὲς δὲν τόλμησαν ποτὲ νὰ χτυπήσουν.

Ζήσαμε λοιπὸν τὶς συνοδικὲς ἀθλιότητες τοῦ περασμένου Ἀπριλίου καὶ Μαΐου (ποὺ στὴν πραγματικότητα δὲν θὰ ἔπρεπε βέβαια νὰ τὶς λέμε κἂν συνοδικές, γιατί δὲν ἦταν παρὰ μεθοδεύσεις ἐνδοεκκλησιαστικῶν κονκλαβίων ποὺ ὑλοποιήθηκαν σὲ βάρος κάθε ἴχνους αὐθεντικῆς συνοδικότητας), ἐνῶ τὰ ἴδια πάλι κι ἀκόμη χειρότερα ζήσαμε καὶ τώρα, μὲ τὸν τραγικὸ ἀρχιεπίσκοπο καὶ μία ὁμάδα ἰσοκρατούντων μητροπολιτῶν ποὺ προανήγγειλαν τὴ βέβηλη μασκοφορία, πρὶν κἂν τὸ πράξει ἡ ἴδια ἡ κυβέρνηση (μὲ δηλώσεις μάλιστα στὴν τηλεόραση καὶ τὰ ραδιόφωνα, αὐτὴ τὴ φορὰ δηλαδὴ δὲν χρειάστηκε κἂν ἡ ἐπίφαση κάποιας συνεδρίασης). 

Μετὰ τὴν ὁριστικὴ λοιπὸν κατάργηση κάθε μανδύα κοινοβουλευτικότητας στὸ πολιτικὸ καθεστὼς (ποὺ ἐδῶ καὶ χρόνια ἐπικαλούμενο εἴτε μνημόνια εἴτε ἐπιδημίες καὶ ἄλλες συμφορές, λειτουργεῖ μὲ Πράξεις Νομοθετικοῦ Περιεχομένου καὶ μέτρα ποὺ ἀνακοινώνονται ἀπὸ ὀθόνης), ὁλοκληρώνεται πιὰ ἡ κατάργηση καὶ τῶν τελευταίων ἰχνῶν συνοδικότητας στὸ ἐκκλησιαστικὸ καθεστώς. Σὲ αὐτὸν τὸν ἰδιόμορφο ἀλλὰ τόσο χαρακτηριστικὸ κοινὸ χορὸ πολιτικῆς καὶ ἐκκλησιαστικῆς ἐξουσίας. Γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ ἐν ὀνόματι τῶν «εἰδικῶν». Τῶν οἰκονομολόγων, τῶν ἐπιδημιολόγων καὶ τῶν κάθε λογῆς ἄλλων δῆθεν εἰδημόνων, ποὺ ὅμως στὴν πραγματικότητα ἀποτελοῦν γρανάζι τοῦ συστήματος καὶ πολὺ ἁπλᾶ παίζουν τὸ παιχνίδι του.

Μόνο ποὺ οἱ πραγματικοὶ εἰδικοὶ (τοὺς ὁποίους τόσο μανιωδῶς κατεπείγεται νὰ ἀκούσει καὶ νὰ ὑπακούσει πάλι ὁ κάθε Ἱερώνυμος, ὁ κάθε Δωρόθεος ἢ ὁ κάθε Σεραφείμ) γιὰ ὅσα διενεργοῦνται ἐντὸς τῶν ναῶν καὶ ἐντὸς τῆς λατρείας καὶ τῆς ἀναίμακτης θυσίας εἶναι οἱ ἅγιοι. Δὲν εἶναι οὔτε οἱ ἐγκάθετοι «ἐπιστήμονες», οὔτε οἱ καθεστωτικοὶ ντελάληδες τῆς στημένης τρομοκρατίας ἀπὸ νεοταξίτικα πειράματα καὶ ὕποπτες ψευτοπανδημίες. 

Καὶ οἱ ἅγιοι ἔχουν ἀποφανθεῖ διαφορετικά. Ἀλλὰ αὐτὰ εἶναι μᾶλλον ψιλὰ γράμματα γιὰ τοὺς ἐπιλήσμονες καὶ ἐπίορκους τῆς πίστης. Ποὺ δυστυχῶς πιὰ ἀποδεικνύονται συνεπεῖς μόνο στὸν ἐναγκαλισμό τους μὲ τὴν ἄθεη καὶ μηδενιστικὴ πολιτικὴ ἐξουσία - ἕναν ἐναγκαλισμὸ ὁλοένα καὶ πιὸ ὁρατὸ καὶ προκλητικὰ ξεδιάντροπο.
Καὶ ποὺ πλέον δὲν ἀνοίγουν καθημερινὰ ἁπλῶς Κερκόπορτες, ἀλλὰ ὀρθάνοιχτες πύλες...

«Πᾶνος»