Ἀριστείδης Π. Δασκαλάκης: «Διάλογος μὲ τὴν Παναγία». (ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ)

                                                      «....ὦ Παναγία μου, κόρη πάναγνη, καλή.
                                                      Κι ἴσως φθάση κι ὡς ἐμένα καὶ ν᾿ ἁπλώση
                                                      Γαλήνη στὴν ψυχή μου τὴν ἁμαρτωλή».
                                                      (Α.Παπαδιαμάντης)

(Ἀπαραίτητη διευκρίνηση: Ὁ διάλογος δὲν ἀποτελεῖ ἀποτέλεσμα βιώματος προσωπικοῦ, μιᾶς καὶ ὁ γράφων δὲν διαθέτει τὶς χάρες, τὴν παρρησία καὶ τὰ χαρίσματα τῶν ἁγίων, ποὺ εἶδαν καὶ μίλησαν μὲ τὴ Μητέρα μας ..... κι ἐδῶ ἡ Παναγία ἀκούει ἀλλὰ δὲν ἀπαντάει.... μόνο κλαίει)

Παναγία. Ἀπαύγασμα τῆς Θείας Οἰκονομίας. Κόρη σεμνή. Προοίμιο σωτηρίας.

Καρπὲ δακρύων τοῦ Ἀδάμ. Καταδίκη τοῦ ἀντιδίκου.

Εἶσαι τὸ μόνο κτίσμα σὲ ὅλη τὴ δημιουργία, ὑλικὴ καὶ πνευματικὴ ποὺ ἔφτασε στὴν πληρότητα τοῦ σκοποῦ, γιὰ τὸν ὁποῖο ὑπάρχει ἡ κτίση. Στὴν πληρέστερη δυνατὴ ἑνότητα μὲ τὸν Θεό, στὴν πληρέστερη ἀξιοποίηση τῶν δυνατοτήτων τῆς ζωῆς.

Ἄν ἀποστάξεις ἀπ᾿ τὸν ἀνθρώπινο ἀμπελῶνα, στὸ πατητήρι τῶν ἀρετῶν ὅλες τὶς ψυχές, ἐκ γενέσεως τοῦ κόσμου ὡς τὰ σήμερα, ὁ χυμὸς ποὺ θὰ στάξει ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη, θὰ εἶναι ξυνόπικρος μπροστὰ στὴ γλυκύτητα ποὺ ἐκπέμπεις καὶ στὸ ἄρωμα ποὺ ἀναδύεις.

Ὁ Ἅγιος Τριαδικὸς Θεὸς δὲν ἄφησε καμία ἀμφιβολία γιὰ τὴν ὕπαρξή σου πολὺ πρὶν γεννηθεῖς. Προϋπῆρχες στὸ σωτηριῶδες σχέδιο τῆς Θείας Οἰκονομίας.

Προφητεύτηκες πάμπολες φορὲς τὴν ἐποχὴ τῶν προφητῶν, τότε ποὺ ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ μὲ ἀγῶνα ἀλλὰ καὶ πτώσεις, ἔψαχνε τὴν περπατησιά του στὸ δρόμο τῆς σωτηρίας. Καὶ τὴν πλήρωσε αὐτὴ τὴν περπατησιὰ μὲ ἱδρῶτα πολὺ καὶ μὲ αἷμα.

Σὲ προτύπωσε πάμπολες φορὲς μὲς στὴν ἱστορία, ἀλλὰ καὶ μίλησε ξεκάθαρα μὲ τὰ στόματα τῶν προφητῶν ἀλλὰ καὶ μὲ τὴ δικὴ Του φωνή, γιὰ τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ εἰσέλθεις στὴν ἱστορία τοῦ ἀνθρώπου. Παναγία Δέσποινα.

Ὡς πύλη κεκλεισμένη, λαβίδα ποὺ φέρει μέσα της πυρωμένο κάρβουνο (τὸν Κύριο), κατάφυτο δάσος, ράβδος βλαστήσασα καὶ πολλὲς ἄλλες εἰκόνες-σκιὲς ποὺ προετοίμασαν τὴν ἀνθρωπότητα γιὰ τὸν ἐρχομό σου.

Πρῶτα βέβαια Παναγιά μου, ὁ Θεὸς μίλησε γιὰ Σένα καὶ μετὰ γιὰ τὴν ἐνανθρώπιση τοῦ Μεσσία. Ὄντας βιβλικὸ πρόσωπο ἑνώνεις Παλαιὰ μὲ Καινὴ Διαθήκη.

Ἐκεῖ ποὺ ὁ Θεὸς ἀπειλεῖ τὸν ὄφη. Μὲς στὸν Παράδεισο. Ποῦ νὰ καταλάβει ὁ ἀντίδικος, ὅτι ὁ Θεὸς ὁμιλεῖ γιὰ τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ τὴν σωτηριώδη ἐνανθρώπισή Του:

«καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σοῦ τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν.» (Γεν. 3,15) (Θὰ θέσω δὲ ἄσβεστον ἐχθρότητα μεταξὺ σοῦ καὶ τῆς γυναικός, μεταξὺ τῶν ἀπογόνων σου καὶ τῶν ἀπογόνων αὐτῆς. Ἕνας δὲ ἀπόγονος τῆς γυναικὸς μόνης, αὐτὸς θὰ σοῦ συντρίψη τὴν κεφαλὴν καὶ σὺ θὰ κεντήσης αὐτοῦ τὴν πτέρναν)

Καὶ ἡ ἔχθρα αὐτὴ σήμερα, καλὰ κρατεῖ Παναγιά μου. Οἱ ἐχθροί σου καὶ ἐχθροὶ τοῦ Υἱοῦ σου σὲ νομίζουν μολυσματική. Κορδέλες ἐργοταξίου ἀποστατικές, κοσμοῦν τὶς εἰκόνες σου καὶ ὄχι φρέσκα μυρίπνοα ἄνθη ἀπ᾿ τὰ χέρια εὐλαβῶν προσκυνητῶν.

Μασκοφόροι ἀνευλαβεῖς, δὲν πλησιάζουν τὴν εἰκόνα σου -ποὺ ἀντὶ γιὰ θυμιατὸ καὶ λιβάνι, μυρίζει οἰνόπνευμα καὶ ἀντισηπτικό- φοβούμενοι ἀσθένειες κι ἐπιδημίες.

Ἐπίσκοποι καγκελόφραξαν τὰ εἰκονίσματά σου καὶ τὰ προσκυνητάρια σου, γιὰ τὸ καλὸ τῆς ἀνθρωπότητας.

Τί κι ἂν σὲ γέννησε γηραιὰ γαστέρα θαυμαστῶς;

Τί κι ἂν σὲ ἔτρεφαν καὶ σὲ ὑπηρετοῦσαν δώδεκα χρόνια οἱ ἄγγελοι;

Τί κι ἂν γνωρίζουμε γιὰ τὸ ἀσύλληπτο γεγονὸς τῆς ἄμωμου ἐνανθρωπίσεως τοῦ Σωτῆρα στὰ σπλάχνα σου; Τί κι ἂν ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ σὲ κράτησε ἀειπάρθενο;

Τί ἂν μετεστάθεις στὸν οὐρανὸ δίπλα στὸν Υἱό σου;

Μᾶλλον ἀδυνατεῖς στὰ «δυσκολότερα». Δὲν μπορεῖς, ὅπως ὑποστηρίζουν οἱ εἰδικοὶ καὶ ἐπαυξάνουν οἱ ταγοὶ τῆς ἐκκλησίας, νὰ μᾶς προστατέψεις ἀπὸ ἐπιδημίες καὶ ἰούς. Οἱ παρακλήσεις δὲν ἔχουν ἀποτέλεσμα.

Παναγιά μου. Ἔχω τόσα πολλὰ νὰ πῶ, μὰ τόσο λίγα. Ντρέπομαι νὰ σὲ κοιτάξω. Δειλιάζω νὰ παρακαλέσω. Νὰ ζητήσω. Ξέρω ὅμως τὸ ἔλεός σου. Πηγαῖο ἀπ᾿ τὴν γάργαρη, καθάρια πηγὴ τοῦ Υἱοῦ σου.

Οἱ Ἕλληνες ἔχουν μεγάλη λατρεία στὸ πρόσωπό σου.

Ὄχι, δὲν ἐκπροσωπῶ τοὺς ἀνθρώπους ἢ τοὺς Ἕλληνες. Ἁμαρτωλὸς κι ἐγώ, μὲς τοὺς συναμαρτωλοὺς ἀδελφούς, καίγομαι. Καίγομαι μέσα μου γι᾿ αὐτὸ ποὺ συντελεῖται, Παναγιά μου.

Ἐποχὴ τῆς ἀνομίας. Τῆς ἀποστασίας. Κι ἀντὶ νὰ ἀποταθοῦν σὲ ἐσένα, τί κάνουν;

Σὲ διώκουν Παναγιά μου. Ἀντικατέστησαν λιτανεῖες καὶ παρακλήσεις μὲ τὴν κατ᾿ οἶκον προσευχή.

Σὲ συσταυρώνουν μαζὶ μὲ τὸν Υἱό σου οἱ κυβερνῶντες, οἱονεὶ Ρωμαῖοι. Τὴν ἀπόφαση καταδίκης τὴν ἔβγαλαν οἱ ἐπαΐοντες, οἱονεὶ Ἰουδαῖοι. Λοιμωξιολόγοι, ἐπιδημιολόγοι & ΣΙΑ. Τὴν ταφόπλακα πάει νὰ τὴ βάλει ἡ Ἱερὰ Σύνοδος. Οἱ φοβισμένοι γιὰ διώξεις καὶ καθαιρέσεις, οἱ διψασμένοι γιὰ ἀνέλιξη καὶ ἰσχὺ καὶ δόξα, Φαρισαῖοι. Κάποιοι λιγοστοὶ περιμένουν τὴν ἐκπλήρωση τοῦ τελευταίου Μακαρισμοῦ τοῦ Κυρίου μετὰ τὸν ὀνειδισμὸ καὶ τὴ δίωξή τους, ἀνθιστάμενοι σὲ κάθε ἀνόσιο νόμο ποὺ ἀλλάζει τὸ δόγμα, κηρύσσοντας Χριστὸ καὶ Ἱερὰ Μυστήρια μολυσματικὰ καὶ ἀποστρέφεται τὴν Ἱερὰ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὁ ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης, σημειώνει ὅτι εἶναι πολὺ δύσκολο νὰ μετρηθεῖ ἡ γῆ μὲ τὴν παλάμη τοῦ ἀνθρώπου καὶ νὰ ὑπολογιστεῖ μὲ τὸ μέτρο τὸ μῆκος τῆς θάλασσας. Ἐπίσης εἶναι ἀρκετὰ δύσκολο νὰ βρεθοῦν μὲ τὸν πήχη τὰ μέτρα τοῦ οὐρανοῦ καὶ τὸ πλῆθος τῶν ἀστέρων. Ἐὰν αὐτὰ εἶναι ἐξαιρετικὰ δύσκολα, ἐὰν ἀκόμη, λέει, μποροῦμε νὰ μετρήσουμε τὶς σταγόνες τῆς βροχῆς καὶ τὸν ὄγκο τοῦ ἀνέμου καὶ τῆς ἄμμου τῆς θαλάσσης, ἄλλο τόσο δύσκολο καὶ ἀπείρως δυσκολότερο εἶναι νὰ περιγράψει κανεὶς τὸ μυστήριο τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου. «Εἰ μετρεῖται γῆ σπιθαμῇ, καί σπαρτίῳ περιγράφεται θάλασσα• εἰ πήχεσιν οὐρανός ἀπεικάζεται, καί ἀστέρων πλῆθος ἀπαριθμεῖται• εἰ σταγόνες ὑετοῦ, καί βώλακες γῆς, καί ἀνέμων ὄγκος, καί ψάμμου ποσότης καταλαμβάνεται, τάχα ἄν καί τῆς μετὰ χεῖρας ἡμῖν ὑποθέσεως ἔσται κατάληψις δήπουθεν. Θεοῦ δέ μητρὸς ἡ πανήγυρις».

Κι ὅμως Παναγιά μου, ὁ σύγχρονος Ἕλλην Πολιτικός, ἀλλὰ καὶ ὁ νῦν ταγὸς τῆς Ἐκκλησίας σὲ μέτρησε. Σὲ μέτρησε καὶ σὲ βρῆκε ἀβαρή, λίγη. Μετρίου ἀναστήματος. Ὁ κάθε ψευδοϊὸς καὶ ἡ δῆθεν ψευδοπροφύλαξή μας ἀπ᾿ αὐτόν, ἀκυρώνουν τὴν ἀνάγκη τῆς λατρείας σου καὶ τῆς δοξολογίας στὸ Θεό. Τῆς παρακλήσεως καὶ τῆς ἐναπόθεσης ὅλων τῶν προβλημάτων ποὺ ἐγείρει ὁ ψυχοκτόνος διάβολος, ἐπὶ τοῦ ὑποποδίου σου.

Ἡ ἐκκλησία, τὸ σῶμα τοῦ Υἱοῦ σου εἶναι καὶ παιδί σου. Τὸ παιδί σου ἡ Ἐκκλησία διώκεται. Καὶ μαζὶ μὲ αὐτὴ κι ἐσὺ Παναγιά μου. Γυρίσαμε τὴν πλάτη στὴ Χάρη σου. Ἦταν Σαρακοστὴ τοῦ '20. Οἱ Χαιρετισμοὶ ἔγιναν ἀποχαιρετισμοί. Στὴν εὐλάβεια, στὴν πίστη, στὰ Μυστήρια.

Ἀποδείχτηκε «σωτήριο» γιὰ τὴν ὑγεία μας. Καὶ τώρα ποὺ ἔρχεται τὸ Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ πάλι θὰ σὲ ἀποστραφοῦμε. Γιὰ τὸ «καλό» μας. Μὴν ἀνησυχεῖς ὅμως, θὰ σὲ σκεφτόμαστε στὴν «κατ᾿ οἶκον» Ἐκκλησία. Εἶναι ἡ νέα μόδα ποὺ λανσάρουν ψευτοευλαβεῖς καὶ ἱεραρχία, ὑπακούοντας στὰ προστάγματα τῆς νέας τάξης πραγμάτων.

Προτεσταντικὴ προσευχή, ἄνευ Ἀχράντων Μυστηρίων. Ἄνευ λατρείας. Ἄνευ τῆς κλάσης ἄρτου. Δευτερεύοντα πράγματα. Πρωτεύει ἡ ὑγεία. Τὸ κοι(ε)νό καλό.

ΥΠΑΚΟΗ !!!

Τί κι ἂν κλαῖς; Τί κι ἂν δακρύζουν οἱ εἰκόνες σου; Τί κι ἂν βοᾶς «Οἱ ἐχθροί ἐμοῦ τε καί τοῦ Υἱοῦ μου ἐπλησίασαν» (κατὰ τὴ σφαγὴ Ἁγιορειτῶν Πατέρων ἐπὶ λατινόφρωνα Βέκκου ἀλλὰ καὶ τώρα ἐπὶ Βαρθολομαίου;)

Βέβαια, Κυρία καὶ Μητέρα ὅλων, ὁ Υἱός σου ποὺ ἔσωσε ἀπ᾿ τὴν πτώση τὸν ἄνθρωπο, τὸν «μολύνει» τώρα μέσα ἀπ᾿ τὴ «μιαρή» λαβίδα. Δὲν τὸ γνώριζες, ἀλλὰ οἱ γιατροὶ τὸ εἶπαν. Οἱ ἐπαΐοντες.

Τώρα προσπαθοῦμε μέσα ἀπὸ τὶς πολλὲς ἀποστειρωμένες λαβίδες μιᾶς χρήσεως, νὰ διαιρέσουμε τὸν «μελιζόμενο καὶ μὴ διαιρούμενο». Μαχόμαστε λυσσαλέα νὰ ἀποστεῖ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ναὸς μολύνει. Τὰ κλαίοντα εἰκονίσματα καὶ τὰ ἅγια λείψανα.

Τὸ πετραχήλι μολύνει. Δὲν πρέπει νὰ τὸ ἀσπαζόμαστε. Τί κι ἂν διαγράφει ἁμαρτίες; Ὁ ἰὸς δὲν διαγράφεται. Εἶναι ἐκεῖ πάνω στὰ χρυσά του κεντήματα καὶ περιμένει νὰ «πηδήξει» πάνω στὸν κάθε εὐλαβῆ μετανοοῦντα καὶ νὰ ταξιδέψει καὶ νὰ διαδοθεῖ. Θὰ τὸν περιορίσουμε πάλι μὲ ἐργοταξιακές κορδέλλες, μὲ ἀποστάσεις, μὲ κλείσιμο τῶν ναῶν, μὲ περιορισμὸ τῶν πιστῶν καὶ μὲ ἄλλα σατανοκίνητα τερτίπια. Κι ὅλα αὐτὰ χάριν τῆς «ὑγείας». Ἀπὸ «ἀγάπη» στὸν συνάνθρωπο. Μιὰ ἀγάπη ὑπέρτερη αὐτῆς, πρὸς τὸν Δημιουργό.

Τί κι ἂν ἐντελλόμαστε ἀπ᾿ τὸν Κύριο:

«ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεὸν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου. αὕτη πρώτη ἐντολή.

καὶ δευτέρα ὁμοία, αὕτη· ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. μείζων τούτων ἄλλη ἐντολὴ οὐκ ἔστι.»

Παναγία μου ἀπ᾿ τὶς δύο ἐντολὲς τοῦ Κυρίου θὰ ἐπιλέξουμε γιὰ τὴν ὥρα τὴ δεύτερη. Ἡ πρώτη θὰ μπεῖ σὲ καραντίνα γιὰ ὅσο καιρὸ χρειαστεῖ.

Καὶ μᾶλλον θὰ τὴν ἀλλάξουμε λίγο τὴν πρώτη ὅταν θὰ ξαναμπεῖ σὲ ἰσχύ :

«ἀγαπήσεις σεαυτὸν ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου».

Εἶναι γλυκιὰ ἡ ζωὴ Παναγιά μου. Καὶ καυτὰ τὰ πρόστιμα. Ὄχι, ὄχι. Ὡς καλοὶ χριστιανοὶ ὅταν θὰ χρειαστεῖ θὰ ὁμολογήσουμε Χριστὸ μὲ τὴ ζωή μας. Δὲν εἶναι τῆς ὥρας ὅμως. Γιὰ τὰ πρόστιμα δὲ λέει ἡ Ἁγία Γραφή.

Ἐξάλλου ἀφουγκραζόμαστε ἱερεῖς. Τοὺς βλέπουμε καὶ παίρνουμε παράδειγμα. Σὲ ἐξομολογοῦν ἀπὸ ἀπόσταση. Φυλᾶνε καλὰ τὸ πετραχήλι μὴν τυχὸν καὶ τὸ ἀσπαστεῖς. Καὶ ὅταν πᾶς νὰ φιλήσεις τὸ χέρι ποὺ δανείζεται στὸν Κύριο -στὰ Ἄχραντα Μυστήρια- ἀπομακρύνεται αὐτὸ μὲ σβελτάδα καὶ τρόμο. Δὲν μποροῦν νὰ σφάλουν καὶ αὐτοί.

Ἴσως θὰ ἦταν καλὸ ἡ παπικοῦ τύπου ἐξομολόγηση, ἔτσι γιὰ ἐπιπλέον προστασία, μόνο ὡς προσωρινὸ μέτρο. Ἡ ἀγάπη, ξέρεις Παναγιά μου. Μὴν μᾶς παρεξηγεῖς.

Ὁ ἅγιος Ἱερομάρτης Μεθόδιος, λέει, ὅτι ἐνῶ ὅλοι μας οἱ ἄνθρωποι χρεωστοῦμε στὸν Θεὸ χάρη, ἀντίθετα, ὁ Θεὸς χρεωστεῖ χάρη στὴν Μητέρα Του. «Εὖγε, εὖγε, μήτηρ Θεοῦ καί δούλη. Εὖγε, εὖγε ἡ ὑπόχρεον ἔχουσα τόν πάντων δανειστήν. Πάντες μέν Θεῷ ἐποφείλομεν, σοί δέ ἐποφείλεται»

Ἐμεῖς βέβαια ἀντίθετα ἀπ᾿ τὸ Θεό, χρωστᾶμε χάρη στοὺς ξερόλες τῆς ἐπιστήμης ποὺ μᾶς προστάτεψαν γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ἀπ᾿ τὴ «μιαρότητα» τῶν Ἀκολουθιῶν. Ἔτσι τὰ Κυριακάτικα πρωινὰ ὁ νεοέλλην «στὴν πλειοψηφία του» δὲν θὰ δέρνεται ἀπὸ τύψεις ποὺ ξεκουράζει τὸ ταλαίπωρο κορμὶ του ἀπ᾿ τὰ Σαββατιάτικα ξενύχτια στὰ κέντρα διασκεδάσεως, ἐκεῖ ὅπου ὁ κορωνοϊὸς δὲν πλησιάζει.

Ἐμεῖς Παναγιά μου, χρωστᾶμε χάρη στοὺς ἱεράρχες ποὺ κλειδαμπαρώνουν ἐκκλησιὲς καὶ μᾶς προστατεύουν ἀπὸ ἀρρώστιες, προβλήματα κι ἐπιδημίες. Χρωστᾶμε χάρη στὴν πολιτεία καὶ στὰ ὄργανα δημοσίας τάξεως ποὺ μπουκάρουν σὲ ναοὺς μὲ τεφτέρια, ἕτοιμοι γιὰ τὰ σωτηριώδη πρόστιμα.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, μὲ τὴν χαρακτηριστική του καλλιέπεια καὶ ἀμεσότητα, θὰ μᾶς προτρέψει νὰ «περιέλθουμε» διὰ τοῦ λογισμοῦ ὅλη τὴν κτίση, ὁρατὴ καὶ ἀόρατη, μήπως συναντήσουμε κάποιο θαῦμα ἀνώτερο ἀπὸ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Δὲν ὑπάρχει, ὅμως, κάτι ἴσο, ἢ ἀνώτερο ἀπὸ τὴν Παρθένο Μαρία. «Οὐδέν τοίνυν ἐν βίῳ οἷον ἡ Θεοτόκος Μαρία• περίελθε ὦ ἄνθρωπε πᾶσαν τήν κτίσιν τῷ λογισμῷ καί βλέπε, εἰ ἐστιν ἴσον ἤ μεῖζον τῆς ἁγίας Θεοτόκου Παρθένου. ...».

Ὁ μέγας αὐτὸς Πατέρας τῆς ἐκκλησίας, δὲν ἔζησε σήμερα γιὰ νὰ καταλάβει ὅτι πιὸ πάνω, ἔχουν τοποθετηθεῖ πλέον οἱ ἐπιστήμονες. Οἱ εἰδικοί. Οἱ ἰατροί, οἱ λοιμωξιολόγοι, οἱ ψυχολόγοι, οἱ σπορεῖς τοῦ τρόμου καὶ τοῦ πανικοῦ, κακόφωνα παπαγαλάκια καὶ κάθε ἄλλη «τηλεοπτική» γλάστρα καλὰ ποτισμένη καὶ λιπασμένη μὲ παραδάκι, ἐξυπηρετῶντας ἀλλότρια σχέδια. Ἐπίβουλοι τῆς ἀνθρωπότητας.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης, ὁ Δαμασκηνός, ὁ κατεξοχὴν δογματολόγος τῆς Ἐκκλησίας, δὲν ἀντέχει τὴ μεγάλη χαρά: «Οὐ φέρω τήν ἡδονήν, νικῶμαι τοῖς θαύμασιν, ἔνθους ὑπό τοῦ πάθους γέγονα....». Πὼς νὰ προχωρήσει, λέει, στὰ ὑπόλοιπα τοῦ λόγου του; Ἀπορεῖ ὁ νοῦς του, ὁ φόβος καὶ ὁ πόθος τὸν ἔχει χωρίσει στὰ δύο....

Βέβαια τώρα ὁ πόθος μπαίνει σὲ καραντίνα καὶ προφυλάξεις, καθ᾿ ὅτι ὁ φόβος τοῦ προστίμου καὶ τοῦ ψευδοϊοῦ δὲν ὑποχωρεῖ ἔτσι εὔκολα. Παρὰ μόνο μὲ μάσκες (ἀποκριάτικες), μὲ «τζαμαρίες» ὀξυγονοκολλητή, μὲ ἀποστάσεις, κι ἐνταφιασμὸ στὴν οἰκία διὰ παντός. Εὐτυχῶς θὰ ὑπάρχει ἄπλετος χρόνος γιὰ κατ᾿ οἶκον προσευχή. Πάντα μετὰ τὶς τρομολάγνες τηλεοπτικὲς ἐνημερώσεις, τῶν «ἐντεταλμένων» καὶ τὰ γραφικὰ διαγγέλματα τοῦ κάθε πρωθυπουργοῦ.

Ξἐρω Παναγιά μου πὼς τὸ παιδί σου, ἡ Ἐκκλησία πονᾶ. Μὰ μὴν ἀνησυχεῖς ὑπάρχουν οἱ «εἰδικοὶ» ποὺ θὰ τὸ θεραπεύσουν. Αὐτοὶ θὰ δώσουν ὁδηγίες σὲ πολιτεία καὶ ἱεραρχία καὶ οἱ δεύτεροι θὰ ἐκτελέσουν πιστά.

Μπορεῖ νὰ προτυπώθηκες πολλάκις πρὶν ἔρθεις.

Τώρα ζοῦμε ὅμως μιὰν ἄλλη προτύπωση. Τὴν προτύπωση τοῦ χαράγματος (σχόλιο Φωτίου Μιχαὴλ ἰατροῦ-συγγραφέα). Τὴ μάσκα- φίμωτρο:

«καὶ ἵνα μή τὶς δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ.» (Αποκ, 13,17)

Ἄραγε μπορεῖ κάποιος νὰ πουλήσει ἐμπόρευμα ἢ ὑπηρεσία ἐὰν δὲ φορὰ πλέον τὸ φίμωτρο μὲς στὸ μαγαζί του;

Mπορεὶ νὰ ἀγοράσει κάποιος ἐὰν δὲν τὸ φορᾶ;

Φόρεσαν μάσκα Παναγιά μου καὶ στοὺς προφῆτες. Προσπαθοῦν νὰ φιμώσουν τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, τὸ Εὐαγγέλιο, τὸν ἴδιο το Χριστό. Ἀλλὰ ἡ φωνὴ αὐτὴ ποτὲ δὲν κατασιγάζεται. Ξεκινᾶ ἀπ᾿ τὰ οὐράνια, καὶ σὰν δροσερὸ κι ἁπαλὸ μελτέμι, μὲς στὸν καύσωνα τῶν ἀπαγορεύσεων, τῶν διώξεων, τῶν λοιδοριῶν, χαϊδεύει τὸ νοῦ καὶ γλυκαίνει καὶ δροσίζει τὶς κοιλότητες τῆς καρδίας. Ἁπαλύνει τὸν πόνο. Γεννᾶ ἐλπίδα. Ὑπενθυμίζει τὴν ἀποστολή μας. Τὸ στόχο καὶ προσανατολισμὸ μας ....Παναγιά μου.

Σὺ πόνεσες. Πιὸ πολὺ ἀπ᾿ ὅλους. Ἄντεξες κι ἀπέδειξες τὶς δυνατότητες τοῦ ἁμαρτωλοῦ, πεπτωκότα ἀνθρώπου.

Αὐτοὶ ποὺ προσπαθοῦν νὰ ἀπαγορεύσουν τὰ Ἱερὰ Μυστήρια, νὰ σιγάσουν τὸν Θεῖο Λόγο, νὰ σφραγίσουν ναοὺς μὲ τερτίπια καραντίνας καὶ μασκοφορίες, αὐτοὶ οἱ ἐχθροὶ σου Παναγιά μου κι ἐχθροὶ τοῦ Υἱοῦ σου, εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἔφραξαν τὰ αὐτιά τους (καὶ τὴν καρδιά τους) μὲ τὶς ὠτοασπίδες τῆς ἀθεΐας, τοῦ ὑλισμοῦ, τῆς ἰδιοτέλειας καὶ τῆς ἀπολύτου ὑποταγῆς στὸν ἀντίδικο.

Πὼς γίνεται Παναγιά μου, νὰ γνώρισες τὴ δόξα καὶ τιμὴ ποὺ σοῦ ἐπιφύλαξε ὁ Θεός, νὰ μετεῖχες στὴ δόξα τοῦ Υἱοῦ σου καὶ νὰ κλαίς; Πὼς γίνεται νὰ εἶσαι δίπλα στὸν Κύριο καὶ Δημιουργὸ τῶν ἁπάντων καὶ νὰ δακρύζεις; Ποιὰ ἀρετὴ καὶ ποιὸ ὕψος δυσανάβατο σὲ ὠθεῖ ἀκόμα νὰ θρηνεῖς γιὰ τὸν κόσμο ποὺ ἄφησες; Καὶ νὰ μεσιτεύεις;

Καταλήγω Παναγιά μου μὲ ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ ἕνα λόγο τοῦ Άγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ (Λόγος εἰς τὴν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου)

«Δέσποινα, δῶσε τὴ λύση τῶν δεινῶν μας, μετάτρεψε ὅλα πρὸς τὸ καλύτερο μὲ τὴ δύναμή σου, δίδοντας τὴ χάρη σου γιὰ νὰ δοξάζουμε τὸν προαιώνιο Λόγο ποὺ σαρκώθηκε ἀπὸ σένα γιὰ μᾶς μαζὶ μὲ τὸν ἄναρχο Πατέρα καὶ τὸ ζωοποιὸ Πνεῦμα, τώρα καὶ πάντοτε καὶ στοὺς ἀτελευτήτους αἰῶνες.»

Γένοιτο!

«Πᾶνος»