Τα παραδοσιακά κόμματα είναι παγιδευμένα στα κλασσικά και ξεπερασμένα σχήματα «Δεξιά, Κεντρώα, Αριστερά» – παρά το ότι οι πολιτικές αυτές ετικέτες έχουν πάψει να υπάρχουν και οι άνθρωποι δεν είναι πια δεξιοί, κεντρώοι ή αριστεροί αλλά απλά πατριώτες που οφείλουν να ενδιαφέρονται πρωτίστως για τον εαυτό τους, για τα συμφέροντα και για το μέλλον της πατρίδας τους
.
«Η «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD) δεν είναι μόνο ένα κόμμα, αλλά ενσαρκώνει το πνεύμα της σύγχρονης εποχής (Zeitgeist), το οποίο είναι το εξής: Έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη μας στην Πολιτική και στους κρατικούς Θεσμούς.
Αμφιβάλλουμε, είμαστε σκεπτικοί όλο και περισσότερο έως απορριπτικοί για το μοντέλο της κοινοβουλευτικής, κομματικής δημοκρατίας, ενώ επιθυμούμε έναν ισχυρό ηγέτη στο στιλ του Putin, ο οποίος να παίρνει τα πράγματα στα χέρια του και να τα ρυθμίζει υπεύθυνα. Δεν πρόκειται μόνο για την AfD, αλλά για τα θέματα που βρίσκονται πίσω από αυτήν – τα οποία όλο και πιο πολλοί άνθρωποι πιστεύουν και υποστηρίζουν, φανερά ή κρυφά» (S. Petzner).
.
Ανάλυση
Η άνοδος των «εναλλακτικών» κομμάτων
στην Ευρώπη, από την Αυστρία έως τη Σουηδία ή από την Ελβετία και την
Ιταλία έως τη Γερμανία, είναι κατακόρυφη τους τελευταίους μήνες – με τη δημοτικότητα τους να αυξάνεται συνεχώς στις δημοσκοπήσεις, αφού στις εκλογές οι άνθρωποι είναι πιο επιφυλακτικοί.
Αν και κατηγορούνται δε ως ακροδεξιά, λαϊκιστικά, φασιστικά, ναζιστικά,
εθνικιστικά ή/και ρατσιστικά, ενώ τα ίδια αυτοαποκαλούνται πατριωτικά,
οφείλει να είναι κανείς πολύ προσεκτικός – αφού δεν μπορεί τόσοι
άνθρωποι να έχουν αλλάξει ξαφνικά και ριζικά απόψεις, επιλέγοντας τα
δεξιά άκρα.
Ειδικά όσον αφορά τη Γερμανία, το
γεγονός ότι είναι η πλουσιότερη χώρα της Ευρώπης σήμερα, ενώ απομυζεί
αχόρταγα τους εταίρους της με τη βοήθεια του ευρώ (ανάλυση), δεν επεξηγεί καθόλου την άνοδο της AfD, για παράδειγμα ως αποτέλεσμα της φτώχειας των Πολιτών της
– μία άνοδος που είναι εκρηκτική, αφού αποτελεί πλέον το δεύτερο
μεγαλύτερο κόμμα μετά την κατάρρευση του σοσιαλδημοκρατικού SPD, ενώ το
πρώτο στην πρώην κομμουνιστική, ανατολική πλευρά της.
Εν προκειμένω, μία ερμηνεία θα μπορούσε
να είναι η λεηλασία της από την πρώην Δυτική Γερμανία, ο εξευτελισμός
των Πολιτών της, καθώς επίσης η αντιμετώπιση τους ως άτομα βήτα διαλογής
– σε βαθμό χειρότερο ακόμη και από αυτόν, με τον οποίο η γερμανική κυβέρνηση συμπεριφέρθηκε στην Ελλάδα.
Δεν είναι όμως αρκετό για να κατανοήσει κανείς τι και γιατί συμβαίνει –
όπως δεν είναι ούτε η είσοδος εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών, οι
οποίοι ήταν απαραίτητοι ουσιαστικά για τη λειτουργία της οικονομίας της,
ενώ η ίδια τους προσκάλεσε.
Περαιτέρω, όπως αναφέρεται στην εισαγωγή
του κειμένου, το αντικείμενο δεν είναι αυτή καθεαυτή η AfD, αλλά τα
θέματα που ενσαρκώνει – τα οποία θεωρούνται από πολλούς σημαντικά, ενώ
τα πολιτικά κόμματα και γενικότερα η Ευρώπη είτε δεν ενδιαφέρονται, είτε
αποτυγχάνουν να τα επιλύσουν.
Ένα από αυτά είναι ασφαλώς το
μεταναστευτικό – με την έννοια ότι οι Γερμανοί δεν θέλουν να
βλέπουν στις γειτονιές τους άτομα διαφορετικού πολιτισμικού επιπέδου, με
άλλα ήθη και έθιμα και με μία εντελώς αντίθετη στη δική τους, φανατική
θρησκεία.
Εκτός αυτού πιστεύουν όπως οι Σουηδοί ότι, οι
μετανάστες εκμεταλλεύονται το κράτος προνοίας τους, με αποτέλεσμα να
καταρρέει – ενώ συμβάλλουν στη μικρότερη αύξηση των μισθών τους, στην
πτώση της αγοραστικής αξίας των εισοδημάτων τους και γενικότερα του
βιοτικού τους επιπέδου, συμπεριλαμβανομένης της «πολιτισμικής ποιότητας»
ζωής τους.
Σε σχέση με τα καθιερωμένα πολιτικά κόμματα, οι οπαδοί της AfD υποστηρίζουν πως έχουν πλέον ιδεολογικά και λειτουργικά εντελώς εκφυλισθεί – ενώ στερούνται πολιτικής ουσίας.
Θεωρούν λοιπόν πως κατηγορούν την AfD απλά και μόνο για να
αποπροσανατολίσουν τους Πολίτες από τις αποτυχίες, τη διαφθορά, την
ανικανότητα, τη διαπλοκή και την κενότητα τους – ενώ όσο και να την
κατηγορούν ως τρομακτική και επικίνδυνη, δεν πρόκειται να πείσουν τους
ανθρώπους, αλλά θα επιτύχουν ακριβώς το αντίθετο.
Πιστεύουν επίσης πως όλα τα παραδοσιακά
κόμματα είναι παγιδευμένα στα κλασσικά και από πολύ καιρό ξεπερασμένα
σχήματα «Δεξιά – Κεντρώα – Αριστερά», από τα οποία δεν μπορούν ή δεν
θέλουν να απελευθερωθούν – παρά το ότι οι πολιτικές αυτές ετικέτες έχουν πάψει να υπάρχουν και οι άνθρωποι δεν είναι πια δεξιοί, κεντρώοι ή αριστεροί,
αλλά απλά πατριώτες που οφείλουν να ενδιαφέρονται πρωτίστως για τον
εαυτό τους, για τα συμφέροντα και για το μέλλον της πατρίδας τους (ανάλυση).
Από την άλλη πλευρά τάσσονται εναντίον
των χρηματοπιστωτικών αγορών, αρνούμενοι να υποταχθούν στους δικούς
τους, απάνθρωπους νόμους – ενώ θεωρούν πως οι κανόνες της ελεύθερης αγοράς αποτελούν επίσης τους κανόνες των ΜΜΕ,
με την έννοια ότι ενδιαφέρονται μόνο για τις ειδήσεις ή για τα υπόλοιπα
θέματα που πουλούν, αδιαφορώντας για την αλήθεια και για το ουσιαστικό
περιεχόμενο τους.
Όσον αφορά την παγκοσμιοποίηση,
παρά το ότι η Γερμανία ανήκει στους κερδισμένους, είναι εντελώς
αρνητικοί – γνωρίζοντας πως η πραγματικά κερδισμένη είναι η ελίτ της
χώρας τους, στην οποία η εισοδηματική απόσταση του 99% με το 1% τείνει
να ξεπεράσει ακόμη και αυτήν των Η.Π.Α. Όπως λέει τώρα χαρακτηριστικά ο
Petzner, ο οποίος αποτελεί το συνδετικό κρίκο της αυστριακής αντίστοιχης
κίνησης με την AfD,
«Το βασικό θέμα είναι οι άνθρωποι και η ζωή τους. Οι άνθρωποι αναζητούν διαμερίσματα που να μπορούν να πληρώσουν τα ενοίκια, δουλειά από την οποία να είναι σε θέση να επιβιώσουν, αξιοπρεπείς υπηρεσίες Υγείας και συντάξεις που δεν τους καταδικάζουν στην πείνα. Η AfD καταφέρνει να συνδέσει όλες αυτές τις ανάγκες των Πολιτών με το μεταναστευτικό θέμα – με απλά λόγια να συνδυάσει το μεταναστευτικό πρόβλημα με το κοινωνικό. Οφείλει βέβαια να προηγείται η επίλυση του μεταναστευτικού, αλλά δεν είναι το μοναδικό της θέμα – ενώ επικεντρώνεται μεν σε αυτό, αλλά δεν αφήνει από τα μάτια της τα υπόλοιπα».
Ειδικά όσον αφορά την πρώην Ανατολική Γερμανία, δίνεται ιδιαίτερη σημασία στο γεγονός ότι, μία
ολόκληρη κοινωνία ρίχθηκε απροετοίμαστη σε χρόνο μηδέν από την
σοσιαλιστική, κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία στη «λεκάνη με τους
καρχαρίες του τούρμπο καπιταλισμού» – όπου ναι μεν υπήρξε μία
θετική εξέλιξη σε ορισμένες μεγάλες πόλεις, όπως η Λειψία ή η Δρέσδη,
αλλά την ίδια στιγμή ερήμωσαν ολόκληρες αγροτικές περιοχές με έναν
πληθυσμό που αισθάνεται ξεχασμένος και εντελώς παρατημένος από το
κράτος.
Οι άνθρωποι αυτοί στην αρχή στήριξαν το
αριστερό κόμμα, την PDS που ιδρύθηκε μετά την επανένωση της Γερμανίας,
αλλά απογοητεύθηκαν από τις ενέργειες της – ενώ κανένα από τα άλλα
κόμματα δεν τους έλυσε τα προβλήματα, με αποτέλεσμα σήμερα να θεωρούν
πως μόνο η AfD είναι σε θέση να το κάνει. Μπορεί δε τα θέματα
που απασχολούν τις κυβερνήσεις να είναι πράγματι σπουδαία, αλλά δεν
ενδιαφέρουν καθόλου αυτούς τους ανθρώπους – αφού δεν έχουν
καμία σχέση με την πραγματικότητα της καθημερινότητας τους, όπως είναι η
συνεχής αύξηση των ενοικίων μετά το 2008, η οποία «κατασπαράζει» τα
εισοδήματα τους (γράφημα).
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, η «Νέα Δεξιά» της
Γερμανίας όπως αποκαλείται από ορισμένους, έχει ένα πολύ ενδιαφέρον,
πλήρες πολιτικό πρόγραμμα (πηγή) – το οποίο συμπεριλαμβάνει την επιστροφή όλων των χωρών της Ευρωζώνης στην προ ευρώ εποχή, όπως έχουμε προτείνει (ανάλυση),
εναλλακτικά την έξοδο της Γερμανίας από το ευρώ αφού θεωρεί ως
αποτυχημένη τη νομισματική ένωση, τα δημοψηφίσματα άμεσης δημοκρατίας
όπως στην Ελβετία, την ανάδειξη του λαού ως μοναδικού κυρίαρχου, τον
πλήρη διαχωρισμό των εξουσιών, τον περιορισμό της δύναμης των κομμάτων,
τη διατήρηση των μετρητών χρημάτων κοκ.
Ως εκ τούτου δεν μπορεί να θεωρήσει κανείς πως την ενδιαφέρει μόνο το μεταναστευτικό, αποτελώντας ένα κλασσικό ακροδεξιό κόμμα –
ούτε να υποτιμήσει την εκλογική της εξέλιξη, αφού ασχολείται πράγματι
με τα προβλήματα που απασχολούν τη συντριπτική πλειοψηφία των Πολιτών
της χώρας. Εύλογα λοιπόν ανησυχεί η καγκελάριος, η οποία βλέπει κάθε
φορά τα ποσοστά του κόμματος της να βυθίζονται – ενώ οι
σοσιαλδημοκράτες, με τους οποίους συγκυβερνά, οδεύουν προς εξαφάνιση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου