– Γέροντα, πῶς μπορεῖ νὰ ζήση σήμερα κανεὶς μέσα στὴν κοινωνία σωστά, χριστιανικά, χωρὶς νὰ σκανδαλίζεται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ζοῦν μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό;
– Γιατί νὰ σκανδαλίζεται ἀπὸ τοὺς ἄλλους ποὺ δὲν εἶναι κοντὰ στὸν Θεό; Ἐὰν ἦταν μέσα σὲ μιὰ οἰκογένεια καὶ εἶχε ἕξι-ὀκτὼ ἀδέλφια καὶ ἕνα-δύο ἀπὸ αὐτὰ τὰ παρέσυρε ὁ σατανᾶς καὶ ζοῦσαν ἁμαρτωλὴ ζωή, θὰ τὸν σκανδάλιζε ἡ ἁμαρτωλὴ ζωή τους;
– Ὄχι, θὰ πονοῦσε, γιατὶ θὰ ἦταν ἀδέλφια του.
– Ἔ, λοιπόν, τὸ κακὸ βρίσκεται μέσα μας. Δὲν ἔχουμε ἀγάπη, γι' αὐτὸ δὲν νιώθουμε ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ἀδελφούς μας καὶ σκανδαλιζόμαστε ἀπὸ τὴν ζωή τους. Ὅλοι εἴμαστε μιὰ μεγάλη οἰκογένεια καὶ εἴμαστε μεταξύ μας ἀδέλφια, γιατὶ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι παιδιὰ τοῦ Θεοῦ.
Ἐὰν νιώσουμε πραγματικὰ ὅτι εἴμαστε ἀδέλφια μὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, θὰ πονοῦμε γιὰ ὅσους ζοῦν μέσα στὴν ἁμαρτία καὶ δὲν θὰ μᾶς σκανδαλίζη ἡ ἁμαρτωλὴ ζωή τους, ἀλλὰ θὰ προσευχώμαστε γι᾿ αὐτούς.
Ἄρα, ἂν σκανδαλιζώμαστε, τὸ κακὸ βρίσκεται μέσα μας· δὲν εἶναι ἔξω ἀπὸ μᾶς. Νὰ λέμε στὸν ἑαυτό μας, ὅταν σκανδαλίζεται: «Ἐσὺ πόσους σκανδαλίζεις; Γιὰ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, νὰ μὴν ἀνέχεσαι τὸν ἀδελφό σου; Ἐσένα πῶς σὲ ἀνέχεται ὁ Θεὸς μὲ τόσα ποὺ κάνεις;». Σκεφθῆτε τὸν Θεό, τὴν Παναγία, τοὺς Ἀγγέλους, ποὺ βλέπουν στὴν γῆ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους – σὰν νὰ βρίσκωνται σὲ ἕνα μπαλκόνι καὶ βλέπουν στὴν πλατεία τοὺς ἀνθρώπους ποὺ εἶναι συγκεντρωμένοι ἐκεῖ – ἄλλους νὰ κλέβουν, ἄλλους νὰ μαλώνουν, ἄλλους νὰ ἁμαρτάνουν σαρκικὰ κ.λπ. Πῶς τοὺς ἀνέχονται! Πῶς ἀνέχονται ὅλη τὴν κακία καὶ τὴν ἁμαρτία ποὺ ὑπάρχει στὸν κόσμο καὶ ἐμεῖς νὰ μὴν ἀνεχώμαστε τὸν ἀδελφό μας! Εἶναι φοβερό!
– Γέροντα, τί σημαίνει αὐτὸ ποὺ λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος «Ὁ Θεὸς ἡμῶν πῦρ καταναλίσκον»[1];
– Σὲ ἕνα καμίνι ἅμα πετάξης χαρτιά, σκουπίδια, τί θὰ γίνουν; Δὲν θὰ καοῦν; Ἔτσι καὶ στὸν πνευματικὸ ἄνθρωπο, ὅ,τι καὶ ἂν τοῦ πετάξη ὁ πειρασμός, καίγεται. «Πῦρ καταναλίσκον»! Ὅταν ἀνάψη στὸν ἄνθρωπο ἡ θεία φλόγα, ὅλα καίγονται. Δὲν κολλοῦν οἱ ἄσχημοι λογισμοὶ μετά. Δηλαδὴ δὲν παύει ὁ διάβολος νὰ τοῦ πετάη ἄσχημους λογισμούς, ἀλλὰ ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος εἶναι «πῦρ» καὶ τοὺς καίει.
Ὁπότε κουράζεται μετὰ ὁ διάβολος καὶ σταματάει. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πάλι λέει: «Πάντα καθαρὰ τοῖς καθαροῖς». Στοὺς καθαροὺς εἶναι ὅλα καθαρά· δὲν ὑπάρχει τίποτε ἀκάθαρτο. Τοὺς καθαροὺς καὶ μέσα στὸν βοῦρκο νὰ τοὺς ρίξης, θὰ παραμείνουν καθαροὶ σὰν τὶς ἀκτίνες τοῦ ἥλιου πού, ὅπου καὶ ἂν πέσουν, παραμένουν φωτεινὲς καὶ καθαρές.
Ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος ἀπὸ τὸν ἅγιο ἀλλοιώνεται μὲ τὴν καλὴ ἔννοια καὶ ἀπὸ τὸν σαρκικὸ ἄνθρωπο δὲν ἐρεθίζεται. Τὸν βλέπει, τὸν πονάει, ἀλλὰ δὲν παθαίνει κακό. Ἕνας ἄνθρωπος σὲ μέση πνευματικὴ κατάσταση ἀπὸ ἕναν πνευματικὸ ἄνθρωπο ἀλλοιώνεται πρὸς τὸ καλό· ἀπὸ ἕναν σαρκικὸ ἄνθρωπο ἀλλοιώνεται πάλι, ἀλλὰ πρὸς τὸ κακό.
Ὁ σαρκικὸς ἄνθρωπος τὸν ἅγιο δὲν τὸν καταλαβαίνει καὶ ἀπὸ τὸν σαρκικὸ ἐρεθίζεται. Καὶ ἐνῶ ὁ δαιμονισμένος βλέπει τὸν ἅγιο καὶ φεύγει, ὁ σαρκικὸς ἄνθρωπος πάει πρὸς τὸν ἅγιο, γιὰ νὰ τὸν πειράξη καὶ νὰ τὸν σκανδαλίση. Ἕνας ποὺ ἔχει φθάσει σὲ κατάσταση Σοδομιτῶν σκανδαλίζεται καὶ ἀπὸ τοὺς Ἀγγέλους ἀκόμη[2].
Ὁ ταπεινὸς ἄνθρωπος, ἀκόμη καὶ ἄπειρος πνευματικὰ νὰ εἶναι, διακρίνει τὸν Ἄγγελο τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν δαίμονα, γιατὶ ἔχει πνευματικὴ καθαρότητα καὶ συγγενεύει μὲ τὸν Ἄγγελο. Ἐνῶ ὁ ἐγωιστὴς καὶ σαρκικός, ἐκτὸς ποὺ πλανιέται εὔκολα ἀπὸ τὸν πονηρὸ διάβολο, μεταδίδει καὶ αὐτὸς πονηριὰ καὶ προκαλεῖ μὲ τὴν σαρκικότητά του καὶ βλάπτει τὶς φιλάσθενες ψυχὲς μὲ τὰ πνευματικά του μικρόβια.
– Γέροντα, πῶς φθάνει κανεὶς στὴν κατάσταση νὰ τὰ βλέπη ὅλα καθαρά;
– Πρέπει νὰ καθαρισθῆ ἡ καρδιά, γιὰ νὰ ἀναπαύεται μέσα του ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ. «Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεὸς»[3] δὲν λέει ὁ Ψαλμός; Ὅταν καθαρισθῆ ἡ καρδιά, ἡ ἀνδρικὴ ἢ ἡ γυναικεία, κατοικεῖ μέσα της ὁ Χριστὸς καὶ οὔτε σκανδαλίζουν τότε οἱ ἄνθρωποι οὔτε σκανδαλίζονται, ἀλλὰ μεταδίδουν Χάρη καὶ εὐλάβεια.
Ὁ ἄνθρωπος ποὺ προσέχει καὶ διατηρεῖ τὴν πνευματική του καθαρότητα, διατηρεῖ καὶ τὴν θεία Χάρη. Ἔτσι βλέπει τὰ πάντα καθαρά, ἀλλὰ καὶ τὰ ἀκάθαρτα τὰ ἀξιοποιεῖ. Τὰ κάνει καὶ αὐτὰ καλὰ στὸ πνευματικό του καλὸ ἐργοστάσιο. Τὰ ἄχρηστα χαρτιὰ τὰ κάνει καθαρὲς χαρτοπετσέτες, κόλλες, τετράδια κ.λπ., τὰ σπασμένα μπροῦντζα τὰ κάνει κηροπήγια καὶ μανουάλια κ.λπ.
Ἀντίθετα, ὁ ἄνθρωπος ποὺ δέχεται τὴν πονηριὰ καὶ σκέφτεται πονηρά, καὶ τὰ καλὰ τὰ μετατρέπει στὸ κακό, ὅπως τὸ ἐργοστάσιο ποὺ κάνει πολεμικὸ ὑλικό, καὶ τὸ χρυσάφι τὸ κάνει σφαῖρες καὶ κάλυκες κανονιοῦ, γιατὶ ἔτσι εἶναι φτιαγμένες οἱ μηχανές του.
Ὅταν ἀρχίζη κανεὶς νὰ κάνη ὑποχωρήσεις στὴν ἁμαρτία, ἐσωτερικὰ μαυρίζει, θολώνουν τὰ μάτια τῆς ψυχῆς του καὶ βλέπει θολά. Ὕστερα, εἶναι μολυσμένος ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ ἡ ἁμαρτία τὸν μπερδεύει. Ἀκόμη καὶ τὰ καθαρὰ μπορεῖ νὰ τὰ δῆ ἁμαρτωλά. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ δὲν μποροῦν νὰ πιστέψουν λ.χ. ὅτι μερικοὶ νέοι ἢ νέες ζοῦν ἁγνή, καθαρὴ ζωή. «Ἀδύνατο, λένε, σήμερα νὰ συμβαίνη αὐτό».
Οἱ καημένοι εἶναι τόσο βουτηγμένοι μέσα στὴν ἁμαρτία ποὺ ὅλα τὰ βλέπουν ἁμαρτωλά. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ κοιμοῦνται μὲ τὰ ταγκαλάκια[4], δὲν μποροῦν νὰ σκεφθοῦν ὅτι ὑπάρχουν ἄλλοι ποὺ κοιμοῦνται μὲ τὰ ἀγγελάκια. Νὰ μὴ ζητᾶμε ὅμως ἀπὸ τοὺς χοίρους νὰ εὐλαβοῦνται τὰ κρίνα. Βλέπεις, καὶ ὁ Χριστὸς εἶπε: «Μὴ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτούς»[5].
Γι' αὐτὸ ὅποιος ζῆ πνευματικά, καθαρά, καλὰ εἶναι νὰ προσέχη πολὺ νὰ μὴν ξεθαρρεύη ποτὲ στοὺς κοσμικοὺς οὔτε καὶ νὰ τοὺς δίνη πνευματικὰ δικαιώματα, γιὰ νὰ μὴ βλαφθῆ καὶ γιὰ νὰ μὴν τοὺς βλάψη, διότι οἱ κοσμικοὶ ἄνθρωποι ἄλλο τυπικὸ ἔχουν καὶ ἄλλον κανονάρχη[6] καὶ δὲν μποροῦν νὰ διακρίνουν τὸ ἅγιο Μύρο ἀπὸ τὴν κολώνια.
– Μπορεῖ, Γέροντα, κάποιος ποὺ θέλει νὰ ζήση κοντὰ στὸν Χριστὸ νὰ ἐμποδισθῆ ἀπὸ ἐξωτερικοὺς πειρασμούς;
– Ὄχι. Ἀπὸ τὸν Χριστὸ μπορεῖ νὰ μᾶς χωρίση μόνον ἡ μὴ πνευματικὴ ζωή μας. Τὸ ταγκαλάκι αὐτὴν τὴν δουλειὰ ἔχει: νὰ δημιουργῆ σκάνδαλα καὶ νὰ σκορπάη κακότητα· νὰ μάχεται τοὺς ἀνθρώπους πότε σκληρά, πότε πονηρά.
Ὁ Χριστὸς μᾶς ἀγαπάει καὶ βρίσκεται κοντά μας, ὅταν ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά Του. Γι' αὐτό, ὅταν βλέπετε νὰ δημιουργοῦνται σκάνδαλα, μὴ φοβᾶσθε καὶ μὴν πανικοβάλλεσθε. Ἐὰν δὲν ἀντιμετωπίζη κανεὶς τὰ πράγματα πνευματικά, δὲν θὰ χαρῆ οὔτε μία ἡμέρα, διότι θὰ τοῦ βρῆ ὁ διάβολος τὸν στόχο, δηλαδὴ τὸ εὐαίσθητο σημεῖο, καὶ θὰ δημιουργῆ συνέχεια σκάνδαλα, γιὰ νὰ τὸν στεναχωρῆ, σήμερα μ' αὐτό, αὔριο μ' ἐκεῖνο, μεθαύριο μὲ τὸ ἄλλο.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ Β' «Πνευματικὴ ἀφύπνιση»
____________________________
[1] Ἑβρ. 12, 29.
[2] Βλ. Γέν. 19, 1–5.
[3] Ψαλμ. 50, 12.
[4] Ἔτσι ἀποκαλοῦσε ὁ Γέροντας τὸν διάβολο.
[5] Ματθ. 7, 6.
[6] Κανονάρχης: ὁ διατεταγμένος νὰ προαναγγέλλη αὐτὸ ποὺ θὰ ψάλουν οἱ χοροὶ τῶν ψαλτῶν. Ἐδῶ ἐννοεῖ ὁ Γέροντας ὅτι ὁ διάβολος «κανοναρχεῖ» τὸν ἄνθρωπο ποὺ ζῆ κοσμικά, δηλαδὴ τοῦ ὑπαγορεύει τί νὰ κάνη.
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου