Αφιονισμένοι για το «δικαίωμα» στον φόνο…

τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα

Ἐνοχλήθηκαν λοιπὸν ἀπὸ μία ἀφίσα γιὰ τὶς ἐκτρώσεις. Δὲν ἦταν ἀφίσα γιὰ τὰ δικαιώματα τῶν ὁμοφυλόφιλων, τῶν τρανσέξουαλ, τῶν «προσφύγων», τῶν χορτοφάγων, τῶν ζώων ἢ κάποιας ἄλλης ὁμάδας ἀπὸ αὐτὲς ποὺ προβάλλονται νυχθημερὸν ἢ κατονομάζονται ὡς εὐπαθεῖς, ἀπειλούμενες, χρήζουσες προστασίας. 

Ἦταν ἁπλῶς γιὰ ἀνθρώπινα ὄντα, ποὺ δολοφονοῦνται μὲ τρόπο κτηνώδη. Αὐτὰ μᾶλλον δὲν χρήζουν οὔτε προστασίας, οὔτε κἂν προσοχῆς.

Ἐνοχλήθηκαν ἀπὸ μία ἀφίσα, ποὺ ἁπλῶς ἐπισήμαινε τὰ αὐτονόητα. Δὲν ἦταν κἂν ἔντονη, ὀξεῖα, ἐπιθετική.
Κατέγραφε ἁπλῶς ὁρισμένα ἐπιστημονικὰ δεδομένα, μαζὶ μὲ τὸ δικαίωμα κάποιων νὰ ζήσουν. Κάποιοι ἄλλοι ὅμως ἔχουν πολὺ παράδοξη, βαθιὰ μεταλλαγμένη, ἐντελῶς διεστραμμένη αἴσθηση τῆς λέξης «δικαίωμα». 

Ζοῦμε στὴν ἐποχὴ ποὺ δικαίωμα ἔχουν μόνο ὅσοι ὁρίζει καὶ ἐπιλέγει ὁ παγκόσμιος νεοταξικὸς βόρβορος καὶ τὰ ἑκασταχοῦ φερέφωνά του. Ζοῦμε στὴν ἐποχὴ ποὺ τὰ αὐτονόητα ἐξουθενώνονται καὶ καθυβρίζονται ὡς ἀνόητα. Τὰ σπουδαῖα ὡς γελοῖα. Τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια ὡς ἀναχρονιστικὰ καὶ ζοφερά.

Ἐνοχλήθηκαν καὶ φρύαξαν. Ἄλλοι ὡς ἐπαγγελματίες καὶ καθ᾿ ἕξιν «δημοκράτες» καὶ «προοδευτικοί», ποὺ τὸ διαφωτισθὲν καὶ ἐκηβόλο τους πνεῦμα δὲν ἀντέχει «φωνὲς ποὺ ἔρχονται ἀπὸ τὸν Μεσαίωνα». Ἄλλοι ἀπὸ κεκτημένη ταχύτητα ὡς διαπρύσιοι ἀμύντορες δῆθεν «δικαιωμάτων». Ἄλλοι ὑπὸ τὸν φόβο μήπως θιχτοῦν καὶ τοὺς μαλώσουν τὰ ἀφεντικὰ (τὰ ἴδια ποὺ τοὺς διόρισαν ὡς πειθήνια ἀνδρείκελα σὲ θέσεις ἐξουσίας). 

Καὶ ἄλλοι (οἱ πιὸ πολλοὶ) ἐπειδὴ τὸ ἐξέλαβαν προσωπικά. Δὲν ξέρω ἂν αὐτὸ ἐνέχει καὶ κάποιο εἶδος ἐλέγχου συνείδησης. Ἴσως νὰ ἰσχύει ἀκόμη γιὰ κάποιους, ἀλλὰ καὶ ἐντελῶς πωρωμένος νὰ εἶναι κανείς, πάλι θὰ ἐνοχληθεῖ. Ὅταν ἔχεις ἄλλωστε συνηθίσει νὰ ζεῖς μέσα στὸν δύσοσμο βοῦρκο καὶ δὲν θυμᾶσαι πιὰ ἄλλο τρόπο ζωῆς, ἐξοργίζεσαι μὲ ὁτιδήποτε μπορεῖ νὰ ὑπονοήσει κἂν ὅτι μπορεῖ καὶ νὰ εἶσαι λερωμένος ἀπὸ τὰ λύματα. 

Ἐξοργίζεσαι μὲ ὁτιδήποτε μπορεῖ νὰ θίξει τὸν ἀρρωστημένο ἐγωισμό σου καὶ νὰ διαταράξει τὴν τεχνητή σου μακαριότητα.

Καὶ ἔτσι ξέσπασε πάλι ἡ λύσσα. Ἡ λύσσα τῶν μαντρόσκυλων τοῦ ἀντίχριστου καθεστῶτος ποὺ κατατρώει ἐδῶ καὶ δεκαετίες τὶς σάρκες μας. Ἡ λύσσα τῶν κάθε λογῆς δικαιωματάδων τῆς ψευτοπροοδευτικῆς καταισχύνης καὶ τῶν ὁρκισμένων ὑπερασπιστῶν τῆς κάθε ἀνωμαλίας καὶ τῆς κάθε διαστροφῆς. Ἡ μανιασμένη χλεύη καὶ ἡ ἀφιονισμένη ἐπίθεση ἀπέναντι στὸ προφανές, ποὺ τὰ ἄρρωστα μυαλὰ τοῦ νεοεποχίτικου δαιμονικοῦ βούρκου καθυβρίζουν νυχθημερὸν ὡς φασιστικό, σκοταδιστικὸ καὶ παρωχημένο.

Ἕνας κουρνιαχτὸς ἀτέλειωτος ἀπὸ κομματικὲς ὀργανώσεις, πολιτικάντηδες τῆς συμφορᾶς, ΜΚΟ, ὁμάδες, ὁμαδοῦλες καὶ ὑπογκρουπούσκουλα, βρωμοκάναλα καὶ ἱστολόγια τῆς πυρκαγιᾶς, γραφιᾶδες κι ἀνθυπογραφιᾶδες τῆς κακιᾶς ὥρας καὶ ἀπαξάπαντα τὰ λοιπὰ φωταδιστικὰ ἄταφα πτώματα ποὺ νυχθημερὸν περιφέρουν τὴν «προοδευτικότητά» τους ὡς φρικώδεις νεόκοποι ἱεροεξεταστές, ἀναζητῶντας «σκοταδιστὲς» καὶ «ὀπαδοὺς τοῦ μεσαίωνα» προς...καύσιν καὶ συμμόρφωσιν.

Καὶ μαζί τους κι ἕνας ἀνελλήνιστος καὶ μικρονοϊκὸς συρφετὸς «χρησίμων ἠλιθίων», ποὺ ισοκρατεί στὸ ὄνειδος, ἀσθμαίνοντας ὑπὸ τὸ ἀδήριτο ἄγχος μήπως καὶ χαρακτηριστεῖ ὀπισθοδρομικός.

Ἀπέναντι στὴ λύσσα ὅμως καὶ στὸ τρομῶδες παραλήρημα ὅλων αὐτῶν, ἐμεῖς συνεχίζουμε νὰ βροντοφωνάζουμε τὰ αὐτονόητα:

Ὄχι στὸν φόνο ἀνυπεράσπιστων ἀνθρώπινων ὑπάρξεων, ποὺ μὲ ἄθλια νομικίστικα τερτίπια βαφτίστηκε κάποτε «δημοκρατικὸ δικαίωμα».

Ὄχι στὴ μαζικὴ γενοκτονία καὶ εθνοκτονία.

Ὄχι στὸ αἷμα τῶν κατακρεουργημένων ἐμβρύων, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ βαρύτερο ἴσως ἁμάρτημα γιὰ τὸ ὁποῖο θὰ πληρώσει πνευματικὸ κανόνα ἡ αγιοτόκος, ἀλλὰ καὶ τόσο θλιβερὰ πλέον παραστρατημένη πατρίδα.

Εἶναι τὸ ἴδιο ἁμάρτημα ποὺ ἔχει κατονομαστεί ἀπὸ ὅλους τοὺς σύγχρονους ἁγίους μᾶς ὡς τὸ μεῖζον πρόβλημα (μαζὶ μὲ τὴν ἐκτεταμένη σαρκολατρεία καὶ σαρκικὴ διαστροφὴ) τὸ ὁποῖο ἀπειλεῖ τὸν τόπο μας μὲ βαριὰ δοκιμασία ἢ ἀκόμη καὶ μὲ ἀφανισμό, ἐὰν δὲν ὑπάρξει σύντομα μετάνοια.

Ἐμεῖς φωνάζουμε γιὰ Χριστὸ κι Ἑλλάδα.

Καὶ παρακαλοῦμε τὴν Παναγιὰ καὶ τοὺς Ἁγίους μας νὰ μᾶς φέρουν συντριβὴ καρδίας, πνεῦμα μετανοίας καὶ μονοπάτια ἀφύπνισης καὶ μεταστροφῆς.

Γιὰ νὰ δοῦμε ἐπιτέλους κάποια στιγμὴ Θεοῦ πρόσωπο. Καὶ ἀναγεννημένη τὴν ταλαίπωρη μας πατρίδα...

   

«Πᾶνος»