Νεκτάριος Δαπέργολας: Ἀναζητοῦνται λέοντες...

 

τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ἱστορίας

Ἡμέρες τιμῆς καὶ μνήμης χτὲς καὶ προχτὲς δύο σπουδαίων ἐκκλησιαστικῶν μας πατέρων, τοῦ  πατριάρχου Ἀλεξανδρείας Ἀθανασίου τοῦ Μεγάλου καὶ τοῦ ἐπισκόπου Ἐφέσου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ. Δύο ἀνδρῶν ποὺ ὡς μέγιστοι λέοντες τῆς Ὀρθοδοξίας ὕψωσαν σὲ καιροὺς χαλεποὺς τὰ λαμπρὰ ἀναστήματά τους καὶ ἀναδείχθηκαν σὲ ὑπερμάχους τῆς ἀλήθειας. 

 

Καὶ πιὸ ἐπίκαιρες ἀσφαλῶς ἀπὸ ποτὲ εἶναι οἱ σεπτὲς καὶ ἡρωικὲς μορφές τους σήμερα, σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ δὲν μᾶς ἀπειλεῖ μόνο κάποια μεγάλη αἵρεση, ὅπως ὁ Ἀρειανισμὸς τοῦ 4ου αἰῶνα ἢ ὁ Παπισμός, ἀλλὰ κάτι ἀκόμη πιὸ ζοφερό, δαιμονικὰ ὕπουλο καὶ τρομακτικὰ ἐκτεταμένο: ὁ δυσώνυμος Οἰκουμενισμός, ποὺ δικαίως ὀνομάστηκε καὶ Παναίρεση, γιατί μὲ ὄχημα τὴ «μεταπατερικὴ» ἀγαπολογία περικλείει μέσα του τὶς βλάσφημες διδαχὲς ὅλων τῶν αἱρέσεων καὶ μαζὶ κι ἕνα εὐρύτερο συγκρητιστικὸ θρησκειολογικὸ κρᾶμα, προετοιμάζοντας τὴν παγκόσμια Πανθρησκεία τῆς Νέας Ἐποχῆς.

Ἀπέναντι στὴν τρομερὴ αὐτὴ ἀπειλή, ἔχουμε πλέον ἀπομείνει ὡς λαὸς βαθύτατα παθητικοὶ καὶ ἀποχαυνωμένοι, σὰν ἄταφοι νεκροί. Μετὰ ἀπὸ δεκαετίες συστηματικοῦ ἐκμαυλισμοῦ, πνευματικῆς κατάπτωσης, ἀπομάκρυνσης καὶ ἀποστασίας ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλὰ καὶ ἐκκλησιαστικῆς ἐκκοσμίκευσης καὶ νόθευσης τῆς αὐθεντικῆς μας πίστης, ἀπομείναμε ἐνεοί, παραζαλισμένοι καὶ ἀκατήχητοι, αὐτοεγκλωβισμένοι μιθριδατικὰ σὲ χιλιάδες «δὲν πειράζει», μὲ πεσμένες ἄμυνες καὶ σχεδὸν μηδενικὰ πνευματικὰ ἀντισώματα, νὰ ψελλίζουμε νυχθημερὸν ἀποτρόπαιες νεοεποχίτικες δοξασίες (τύπου «ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη καὶ μᾶς δέχεται ὅλους» ἢ τύπου «ἀπὸ πολλοὺς δρόμους μπορεῖς νὰ φτάσεις στὸν Θεό») καὶ ἀκόμη ἀπίστευτες ἀνοητολογίες τυφλῆς ὑπακοῆς σὲ ὁδηγοὺς τυφλοὺς καὶ αἱρετίζοντες λυκοποιμένες.

Καὶ τὰ ζοῦμε βεβαίως μὲ πρωτοφανῆ ἔνταση καὶ ἐπ᾿ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν ὅλα αὐτά, μὲ τὶς φρικώδεις νεοβαρλααμικὲς καὶ νεοσεργιανικὲς βλασφημίες ποὺ μᾶς ἔχουν κατακλύσει (ἐξ ἀφορμῆς τῆς δῆθεν πανδημίας) καὶ ποὺ οἱ πλεῖστοι - ποιμαίνοντες καὶ ποιμαινόμενοι -δυστυχῶς τὶς ἀποδέχονται ὡς κάτι φυσιολογικό. Τὴν ἤξεραν ὡστόσο καὶ οἱ δύο μεγάλοι Ἅγιοί μας τὴν ἀγάπη (καὶ δὴ πολὺ καλύτερα ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς ὑποκριτές). 

 

Ἤξεραν ὅμως ταυτόχρονα καὶ ὅτι πάνω στὴν πλάνη καὶ τὸ ψεῦδος οὔτε ἀγάπη μπορεῖ νὰ σταθεῖ, οὔτε φυσικὰ καὶ ἑνότητα. «Γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (Ἰω. ἡ' 32). Καὶ ἡ ἀλήθεια δὲν ἀλλοιώνεται, δὲν μπαίνει σὲ τραπέζια διαπραγματεύσεων, δὲν μολύνεται. Οὔτε καὶ μποροῦμε νὰ τὴν κουκουλώσουμε κάτω ἀπὸ τὸ χαλί, γιὰ νὰ παίξουμε μετὰ ἀνενόχλητοι τὸ παιχνίδι τῶν νεοταξίτικων ἀφεντικῶν καὶ νὰ φανοῦμε ἀρεστοὶ στοὺς κοσμοκράτορες τοῦ αἰῶνος τούτου.

Ἀναζητοῦνται νέοι λέοντες τῆς πίστης λοιπὸν καὶ νέοι αὐθεντικοὶ ποιμένες, στὰ βήματα τῶν δύο μεγάλων Ἁγίων, ὅπως βέβαια καὶ τόσων ἀκόμη σπουδαίων στυλοβατῶν καὶ ὑπερμάχων τῆς Ὀρθοδοξίας ἔναντι τῶν αἱρέσεων ἀνὰ τοὺς αἰῶνες. Ἀναζητοῦνται λέοντες ὄχι μόνο στὰ μεγάλα λόγια, ποὺ κάποια στιγμὴ στερεύουν (καὶ μετὰ ἀκολουθοῦν θλιβερὰ ἀποκαλυπτήρια, σὰν κι αὐτὰ ποὺ κατὰ κόρον βλέπουμε στὶς μέρες μας μὲ ὀδύνη καὶ βαθιὰ ἀπογοήτευση), ἀλλὰ στὰ ἔργα. Ἀναζητοῦνται κατεπειγόντως, γιὰ νὰ ἀντισταθοῦν πραγματικὰ στὴ δαιμονικὴ λαίλαπα ποὺ ἀπειλεῖ νὰ μᾶς καταπιεῖ καὶ νὰ καταστοῦν φωτοβόλοι φάροι καὶ τροχιοδεῖκτες πνευματικοὶ μέσα στὸ ἔρεβος.

Μὲ τὶς εὐχὲς καὶ πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων μας, ἐλπίζουμε ὁ Θεὸς σύντομα νὰ τοὺς ἀναδείξει...

«Πᾶνος»