τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ιστορίας
Ξεκίνησε λοιπόν καί ἡ παρωδία τῶν «διερευνητικῶν». Ἡ παρωδία τοῦ νά καθήσουμε στό ἴδιο τραπέζι καί νά κάνουμε «διάλογο» μέ ἕναν ἀφηνιασμένο ἄρπαγα, πού θέλει βουλιμικά ὅλα τά δικά μας, πού ἀπροκάλυπτα ἀπαιτεῖ ἐδῶ καί τώρα Θράκη καί Αἰγαῖο, πού ἀκόμη καί ἡ πιό ἁπλή του κίνηση ἀπέναντί μας εἶναι ἀδιάντροπη πρόκληση καί χυδαῖα ἐπιβουλή.
Ἡ παρωδία πάνω ἀπ’ ὅλα μίας κυβέρνησης, ἀτυχῶς αὐτοφερόμενης ὡς ἑλληνικῆς, πού ὅ,τι κάνει θυμίζει ἐθνική μειοδοσία - ἀκριβῶς βέβαια ὅπως καί οἱ προηγούμενες - καί πού προσπαθεῖ νά πείσει τούς ἀφελεῖς (ὑπάρχει φυσικά καί πιό εὔστοχος ὅρος) πώς χάρη στίς δικές της ἀποτελεσματικές ἐνέργειες ἀναγκάστηκε ὁ ἀντίπαλος νά συρθεῖ στό τραπέζι τοῦ διαλόγου. Ἀλλά καί ἡ ἀνοησία ὅσων ἀκόμη καί τώρα ἐπιμένουν νά ὑπερασπίζονται τή λεγόμενη «πολιτική κατευνασμοῦ» ἀπέναντι στόν ἐξαγριωμένο ἐπίβουλο, τή στιγμή πού ἐμεῖς ὑποχωροῦμε συνεχῶς ἐδῶ καί χρόνια καί καταπίνουμε χωρίς ἀντίδραση τίς ἀλλεπάλληλες προκλήσεις.
Τό ἔχουμε ἀναφέρει καί ἄλλοτε, εἶναι ὅμως ὅλο καί πιό τραγικά ἐπίκαιρο. Πολιτική κατευνασμοῦ μπορεῖς νά ἀσκήσεις μόνο ὅταν ἀφ’ ἑνός εἶσαι ἰσχυρότερος τοῦ ἀντιπάλου καί ἐπίσης μόνο ὅταν ἀφ’ ἑτέρου τοῦ ἔχεις ἀποδείξει ὅτι εἶσαι ἀποφασισμένος γιά ὅλα καί ὅτι δέν θά ἀνεχτεῖς τίς προκλήσεις του. Αὐτά τά δύο εἶναι ἀπολύτως ἀναγκαῖες συνθῆκες καί πρέπει νά ἰσχύουν καί τά δύο ταυτόχρονα, γιά νά μπορεῖς νά ἀσκήσεις πολιτική κατευνασμοῦ. Βασικά μαθήματα πολιτικῆς ἐπιστήμης εἶναι αὐτά - ἐπιπέδου ὄχι διδακτορικῆς διατριβῆς, ἀλλά πρώτης δημοτικοῦ.
Καί ἀξίζει νά ξαναθυμίσουμε ἀσφαλῶς ὅτι πολιτική κατευνασμοῦ προσπαθοῦσαν κάποτε καί κάποιοι ἄλλοι νά ἀσκήσουν (χωρίς ὅμως νά συντρέχουν ταυτόχρονα καί οἱ δύο αὐτές προϋποθέσεις) ἀπέναντι στή ναζιστική λαίλαπα πού ἑτοιμαζόταν νά ἐξαπλωθεῖ μέ τήν ἐπεκτατική μεταδοτικότητα πανούκλας σέ ὅλη τήν Εὐρώπη. Καί μέ τή διαβόητη Συμφωνία τοῦ Μονάχου (1938) ἐκχώρησαν στόν Χίτλερ μέρος τῆς Τσεχοσλοβακίας, γιά νά τόν ἀποτρέψουν νά εἰσβάλει σέ ὁλόκληρη τή χώρα.
Βέβαια ὁ Ἄγγλος πρωθυπουργός Νέβιλ Τσάμπερλεν, ὅταν ὑπέγραφε ἐκείνη τή συμφωνία καί πανηγύριζε (ὅπως φαίνεται καί στή φωτογραφία) μέ τήν ἱστορική - ἀλλά τόσο…ἀνιστόρητη καί ἀνεδαφική στήν πραγματικότητα - φράση «Εἰρήνη γιά τούς καιρούς μας», μᾶλλον δέν θά εἶχε διαβάσει Θουκυδίδη (καί προφανῶς θά ἀγνοοῦσε τό περίφημο «μὴ ἐν ὑμῖν αὐτοῖς αἰτίαν ὑπολίπησθε ὡς διὰ μικρὸν ἐπολεμήσατε. τὸ γὰρ βραχύ τι τοῦτο πᾶσαν ὑμῶν ἔχει τὴν βεβαίωσιν καὶ πεῖραν τῆς γνώμης. οἷς εἰ ξυγχωρήσετε, καὶ ἄλλο τι μεῖζον εὐθὺς ἐπιταχθήσεσθε ὡς φόβῳ καὶ τοῦτο ὑπακούσαντες· ἀπισχυρισάμενοι δὲ σαφὲς ἂν καταστήσαιτε αὐτοῖς ἀπὸ τοῦ ἴσου ὑμῖν μᾶλλον προσφέρεσθαι»). Σέ ἀντίθεση δηλαδή μέ τόν ἀντιπολιτευόμενο τότε ἀκόμη Τσώρτσιλ, πού καυτηριάζοντας τή συμφωνία μέ τόν Χίτλερ, εἶχε δηλώσει τό περίφημο: «Ἡ κυβέρνηση εἶχε σήμερα νά ἐπιλέξει ἀνάμεσα στόν πόλεμο καί τή ντροπή. Διάλεξε τή ντροπή. Ἀλλά θά ἔχει καί πόλεμο».
Καί ὁ πόλεμος ἦρθε ὄντως πολύ γρήγορα. Γιατί τό ἐξαγριωμένο θηρίο πού διψάει γιά αἷμα, τό ἀντιμετωπίζεις μέ ἀποφασιστικότητα. Ὅταν ἀντίθετα τό ταΐζεις καί ἰσχυρίζεσαι ὅτι θά τό ἠρεμήσεις μέ ὑποχωρήσεις καί κινήσεις «κατευνασμοῦ», ἁπλᾶ τοῦ ἀνοίγεις τήν ὄρεξη καί τό ἐξαγριώνεις χειρότερα. Πρᾶγμα ἀσφαλῶς πού ἄν μία φορά ἰσχύει γενικά, πολλές περισσότερες ἰσχύει εἰδικά στήν περίπτωση τῆς Τουρκίας, γιά τήν ὁποία ἔχουμε ἤδη ἄπειρα τεκμήρια περί τοῦ πῶς ἐνεργεῖ, πῶς ἐννοεῖ τόν διάλογο καί τή συναίνεση, πῶς ἀποθρασύνεται ἀπέναντι στήν ἐνδοτικότητα καί πῶς μαζεύεται, ὅταν συναντᾶ ἀπέναντί της στοιχειωδῶς ἀποφασιστική στάση. Εἶναι πράγματι ἀπολύτως καί πολλαπλῶς τεκμηριωμένο.
Καί αὐτό δέν τό λέω βέβαια τόσο γιά τίς ἄθλιες ἑλληνεπώνυμες κυβερνήσεις, πού ἁπλῶς ἐκτελοῦν τή διατεταγμένη ὑπηρεσία τους στά ξένα ἀφεντικά, ἐκχωρῶντας μεθοδικά ἐδῶ καί πολλά χρόνια τήν ἐθνική μας κυριαρχία σέ γῆ, ἀέρα καί θάλασσα στόν Τοῦρκο πειρατή. Γιά κάτι φοβικούς συνέλληνες τό λέω, τόσους καί τόσους κατατρομαγμένους πού ζοῦν ὁλόγυρά μας, συμπολῖτες μας ἀκόμη καί τῆς διπλανῆς πόρτας, ὅλους αὐτούς πού λένε «δέν πειράζει, ἄς δώσουμε καί κάτι, ἄν εἶναι νά γλιτώσουμε τόν πόλεμο».
Ἔ λοιπόν, δέν θά τόν γλιτώσουμε τόν πόλεμο. Ὅσα κι ἄν δώσουμε, ὅσο κι ἄν ξεφτιλιστοῦμε, ὅσο μακριά κι ἄν ἀνεχτοῦμε νά πᾶνε οἱ λεγόμενες «κόκκινες γραμμές» μας. Στό τέλος, θά ἔχει καί πόλεμο…
Ο λογος του Νεκτάριου Δαπέργολα ειναι η επιτομη της τελειοτητας. Μεστος, απλος ,κατανοητος,ομορφα αρθρομενος, με επιχειρηματα και ευαναγνωστος απο την πρωτη μεχρι την τελευταια λεξη. Ειναι ισως ο μοναδικος επιστημων που καθεσε και διαβαζεις τον αριστα δομημενο λογο του ακομα και αν ειναι ολοκληρα κατεβατα-πραγμα που δεν κανει ποτε-γιατι φροντιζει να "λακωνιζει περιεκτικολογωντας", χωρις καθολου να φλυαρει, ενω η καληεπεια και η χρηση της ελληνικης γλωσσας, δομουν κοσμηματα αναγνωσεως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟταν βλεπω να αναρτατε στο σαιτ αρθρα του Δαπεργολα, ξερω οτι θα γινω σοφοτερος διαβαζοντας τα.
Δεν εχω πραγματικα να πω τιποτα. Αυτο το αρθρο, αυτου του λαμπρου επιστημωνος θα πρεπει να το διαβαζει κ ο τελευταιος Ελληνας.
Ο Θεος να τον εχει καλα.