Γράφει η Ρόη
Εἶχα χρόνια προβλήματα μὲ τὴν μέση μου. Ὑπῆρξα 8 μῆνες κλινήρης τὸ 1997 καὶ σηκώθηκα μὲ τὴν βοήθεια τῆς Παναγίας τῆς Γιατρίσσης. Γιὰ κάποια χρόνια ὑπῆρξε ὕφεση τῆς παθήσεώς μου.
Ὅμως, ἐπανῆλθε τὸ πρόβλημα...
Τὸ 2015 εἶχε μῆνες ποὺ μὲ βασάνιζε τὸ πόδι μου στὸ ἰσχύο καὶ συγκεκριμένα στὴν ἄρθρωση τῆς λεκάνης (κούπα). Δὲν μποροῦσα νὰ βαδίσω πάνω ἀπὸ 300 μέτρα καὶ μὲ ἔπιανε πόνος καὶ ἦταν ἀδύνατον νὰ συνεχίσω τὸ περπάτημα, ἂν δὲν ξεκουραζόμουν τοὐλάχιστον γιὰ ἀρκετὸ χρόνο.
Τὸ καλοκαίρι τοῦ 2015 πήγαμε διακοπές, μὲ τὸν σύζυγό μου, στὸν Ὄλυμπο. Ἀνάμεσα στὶς ἄλλες περιηγήσεις μας βρεθήκαμε καὶ στὸ παλαιὸ μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Διονυσίου, τὸ κατεστραμμένο ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς (βρίσκεται 17 χιλιόμετρα ἀπὸ τὸ Λιτόχωρο μέσα στὸ φαράγγι τοῦ Ἐνιπέα).
Τὸ καλοκαίρι τοῦ 2015 πήγαμε διακοπές, μὲ τὸν σύζυγό μου, στὸν Ὄλυμπο. Ἀνάμεσα στὶς ἄλλες περιηγήσεις μας βρεθήκαμε καὶ στὸ παλαιὸ μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Διονυσίου, τὸ κατεστραμμένο ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς (βρίσκεται 17 χιλιόμετρα ἀπὸ τὸ Λιτόχωρο μέσα στὸ φαράγγι τοῦ Ἐνιπέα).
Ἐκεῖ μάθαμε καὶ γιὰ τὸ ἀσκηταριὸ τοῦ Ἁγίου ποὺ βρίσκεται περίπου μισὴ ὥρα ἀπὸ τὸ μοναστήρι, ἀκολουθῶντας ἕνα πανέμορφο μονοπάτι πάνω καὶ πλάγια ἀπὸ τὸν ποταμὸ Ἐνιπέα.
Ἀρχικὰ ἤμουν ἀρνητικὴ στὴν παρότρυνση τοῦ συζύγου μου νὰ φτάσουμε ὡς τὸ ἀσκηταριό, λόγῳ τοῦ προβλήματος μου.
Ἀρχικὰ ἤμουν ἀρνητικὴ στὴν παρότρυνση τοῦ συζύγου μου νὰ φτάσουμε ὡς τὸ ἀσκηταριό, λόγῳ τοῦ προβλήματος μου.
Μιὰ ἡλικιώμενη κυρία, ἀνήμπορη νὰ περπατήσει τόσο μακριά, μᾶς παρακάλεσε, ἂν θὰ πηγαίναμε νὰ τῆς φέρναμε ἁγιασμὸ σὲ 2 μπουκάλια τοῦ 1,5 λίτρου ποὺ μᾶς ἔδωσε.
Αὐτὸ ἔγινε ἡ αἰτία νὰ ἀποφασίσω νὰ κατηφορήσω, μαζὶ μὲ τὸν σύζυγό μου, καθὼς ἐκεῖνος φορτωμένος μὲ φωτογραφικὲς μηχανές, φακοὺς καὶ βιντεοκάμερα (λόγῳ χόμπυ), ἦταν ἀδύνατον νὰ φορτωθεῖ καὶ τὰ μπουκάλια, διότι θὰ ἀνεβοκατέβαινε στὸν ποταμὸ γιὰ φωτογραφίες καὶ λήψεις.
Ξεκίνησα διστακτικά, μαζὶ μὲ τὸν σύζυγό μου, τὴν πορεία πρὸς τὸ ἀσκητήριο τοῦ Ἁγίου, κρατῶντας τὰ ἄδεια πλαστικὰ μπουκάλια τῆς γιαγιούλας.
Στὰ μισὰ τῆς διαδρομῆς καὶ ἐνῶ ὁ σύζυγος εἶχε παραμείνει πίσω γιὰ φωτογράφιση, ἐμένα μὲ ἔπιασε πάλι ὁ πόνος στὸ ἰσχύο. Κάθισα γιὰ νὰ τὸ ξεκουράσω καὶ αὐθόρμητα μοῦ ἦρθε στὴν σκέψη ὁ Ἅγιος, τὸν ὁποῖο καὶ παρακάλεσα νὰ μὲ βοηθήσει νὰ φτάσω στὸ ἀσκηταριό του καὶ νὰ πάρω ἁγίασμα...
Χωρὶς πολλὴ σκέψη σηκώθηκα, μὲ μιὰ περίεργη σιγουριὰ πὼς θὰ τὰ καταφέρω, μὲ τὴν βοήθεια του, καὶ συνέχισα φτάνοντας στὸ ἀσκητήριό του.
Ξεκίνησα διστακτικά, μαζὶ μὲ τὸν σύζυγό μου, τὴν πορεία πρὸς τὸ ἀσκητήριο τοῦ Ἁγίου, κρατῶντας τὰ ἄδεια πλαστικὰ μπουκάλια τῆς γιαγιούλας.
Στὰ μισὰ τῆς διαδρομῆς καὶ ἐνῶ ὁ σύζυγος εἶχε παραμείνει πίσω γιὰ φωτογράφιση, ἐμένα μὲ ἔπιασε πάλι ὁ πόνος στὸ ἰσχύο. Κάθισα γιὰ νὰ τὸ ξεκουράσω καὶ αὐθόρμητα μοῦ ἦρθε στὴν σκέψη ὁ Ἅγιος, τὸν ὁποῖο καὶ παρακάλεσα νὰ μὲ βοηθήσει νὰ φτάσω στὸ ἀσκηταριό του καὶ νὰ πάρω ἁγίασμα...
Χωρὶς πολλὴ σκέψη σηκώθηκα, μὲ μιὰ περίεργη σιγουριὰ πὼς θὰ τὰ καταφέρω, μὲ τὴν βοήθεια του, καὶ συνέχισα φτάνοντας στὸ ἀσκητήριό του.
Ἤπια ἀπὸ τὸ ἁγίασμα, γέμισα τὰ μπουκάλια τῆς γιαγιᾶς καὶ περίμενα τὸν σύζυγο μου νὰ ἔρθει.
Μόλις ἔφτασε, ἀφοῦ καθίσαμε λίγο, προσκυνήσαμε ξανὰ καὶ ξεκινήσαμε γιὰ τὴν ἐπιστροφή...
Φτάσαμε στὸ παλαιὸ μοναστήρι καὶ ἔδωσα τὰ μπουκάλια μὲ τὸ ἁγίασμα στὴν γιαγιὰ ποὺ μᾶς περίμενε.
Συνεχίσαμε τὴν περιήγησή μας στὸν πανέμορφο Ὄλυμπο.
Ὡστόσο δὲν εἴχαμε συνειδητοποιήσει καὶ οἱ δύο μας ὅτι τὸ ἰσχίο δὲν μὲ πόνεσε ξανά...
Μετὰ ἀπὸ 2-3 μέρες καὶ ἀφοῦ κάναμε κάποιες πεζοπορίες, τότε μόνο καταλάβαμε πὼς τὸ ἰσχίο δὲν μὲ ἐνοχλοῦσε πλέον...
Ὁ Ἅγιος εἶχε κάνει τὸ θαῦμα του, δὲν ἔνιωσα ξανὰ καμμία ἐνόχληση!!!
Μόνο τὰ δύο τελευταῖα χρόνια, (2019 - 2020), κάποιες ἐλάχιστες φορές, νιώθω κάτι πολὺ μικρὲς ἐνοχλήσεις, σὰν νὰ θέλει ὁ Ἅγιος νὰ θυμᾶμαι καὶ νὰ τὸν εὐχαριστῶ γιὰ τὸ θαῦμα ποὺ μοῦ ἔκανε.
Τὶς πρεσβεῖες του νὰ ἔχουμε!
Ἀμήν.
Μόλις ἔφτασε, ἀφοῦ καθίσαμε λίγο, προσκυνήσαμε ξανὰ καὶ ξεκινήσαμε γιὰ τὴν ἐπιστροφή...
Φτάσαμε στὸ παλαιὸ μοναστήρι καὶ ἔδωσα τὰ μπουκάλια μὲ τὸ ἁγίασμα στὴν γιαγιὰ ποὺ μᾶς περίμενε.
Συνεχίσαμε τὴν περιήγησή μας στὸν πανέμορφο Ὄλυμπο.
Ὡστόσο δὲν εἴχαμε συνειδητοποιήσει καὶ οἱ δύο μας ὅτι τὸ ἰσχίο δὲν μὲ πόνεσε ξανά...
Μετὰ ἀπὸ 2-3 μέρες καὶ ἀφοῦ κάναμε κάποιες πεζοπορίες, τότε μόνο καταλάβαμε πὼς τὸ ἰσχίο δὲν μὲ ἐνοχλοῦσε πλέον...
Ὁ Ἅγιος εἶχε κάνει τὸ θαῦμα του, δὲν ἔνιωσα ξανὰ καμμία ἐνόχληση!!!
Μόνο τὰ δύο τελευταῖα χρόνια, (2019 - 2020), κάποιες ἐλάχιστες φορές, νιώθω κάτι πολὺ μικρὲς ἐνοχλήσεις, σὰν νὰ θέλει ὁ Ἅγιος νὰ θυμᾶμαι καὶ νὰ τὸν εὐχαριστῶ γιὰ τὸ θαῦμα ποὺ μοῦ ἔκανε.
Τὶς πρεσβεῖες του νὰ ἔχουμε!
Ἀμήν.
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου