Ἅγιος Παΐσιος: Ὁ δίκαιος ἔχει τόν Θεό μέ τό μέρος του

Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι δὲν χωρᾶνε σ' αὐτόν τὸν κόσμο σήμερα. Ἄν κάποιος θέλη νὰ ζήση τίμια καὶ πνευματικά, δὲν χωράει μέσα στὸν κόσμο.

– Γέροντα, γιατί δὲν χωράει;

– Ὅταν εἶναι κανεὶς εὐαίσθητος καὶ βρεθῆ σὲ ἕνα σκληρό περιβάλλον καὶ τοῦ κάνουν τὴν ζωή μαύρη, πῶς νὰ ἀντέξη; ἤ πρέπει νὰ βρίζη κ.λπ. ἤ νὰ φύγη. Ἀλλά καὶ νὰ φύγη δὲν μπορεῖ, γιατί χρειάζεται νὰ ζήση. Τοῦ λέει τὸ ἀφεντικό: «Σοῦ ἔχω ἐμπιστοσύνη, γιατί δὲν κλέβεις, πρέπει ὅμως νὰ βάζης καὶ σάπια ἀνάμεσα στὰ καλά. Μέσα στὶς καλές μπάλες τριφύλλι πρέπει νὰ βάλης καὶ λίγες χωνεμένες»! Τὸν βάζει καὶ διευθυντή, γιὰ νὰ τὸν κρατήση, πρέπει ὅμως νὰ κάνη καὶ ἔτσι, γιατί ἀλλιῶς θὰ τὸν πετάξη ἀπὸ τὴν δουλειά. Μετά ὁ καημένος δὲν κοιμᾶται, ἀρχίζει τὰ χάπια. 

 

Ξέρετε τί τραβᾶνε οἱ καημένοι οἱ ἄνθρωποι; Τί δυσκολίες, τί ἐκβιασμούς συναντοῦν πολλοί στὶς δουλειές του ἀπὸ τούς προϊσταμένους; Τούς κάνουν τὴν ζωή μαύρη. Νὰ παρατήσουν τὴν δουλειά; Ἔχουν οἰκογένεια. Νὰ καθήσουν; Βάσανα. Μπρός βαθύ καὶ πίσω ρέμα, καὶ τὰ δυὸ στενά. Πάει νὰ σκάση κανείς. Κάνει ὑπομονή, παλεύει.

Σὲ ἄλλον τοῦ ἀφήνουν ὅλη τὴν δουλειά καὶ πάει ὁ συνάδελφος μόνο γιὰ νὰ πληρωθῆ. Γνωρίζω ἕναν ποὺ ἦταν κάπου διευθυντής. Ὅταν ἄλλαξαν τὰ πράγματα, τὸν ἔβγαλαν ἀπὸ διευθυντή καὶ ἔβαλαν ἄλλον τοῦ κόμματος, ποὺ οὔτε τὸ Λύκειο δὲν εἶχε τελειώσει. Τὸν ἔκαναν διευθυντή, ἀλλὰ δὲν ἤξερε τὴν δουλειά, καὶ ἔτσι δὲν μποροῦσαν νὰ πᾶνε σὲ ἄλλη θέση τὸν προηγούμενο. 

 

Λοιπόν, τί κάνουν; Βάζουν στὸν ἴδιο χῶρο καὶ δεύτερο γραφεῖο! Τὴν δουλειά τὴν ἔκανε ὁ παλιός διευθυντής καὶ ὁ νέος καθόταν, τσιγάρο, καφέ, κουβέντα... Τελείως ἀναιδής! Δὲν τοῦ ἔκοβε κιόλας, ἔλεγε ὅ,τι τοῦ ἐρχόταν, καὶ ἔπεφτε ἡ εὐθύνη μετά στὸν παλιό. Μέχρι ποὺ ἀναγκάσθηκε νὰ φύγη ὁ καημένος. «Μήπως πρέπει νὰ πάω κάπου ἀλλοῦ; Ὁ χῶρος εἶναι μικρός, δὲν χωρᾶνε δυὸ γραφεῖα. Καλύτερα, κάθησε ἐσύ ἐδώ», τοῦ εἶπε καὶ σηκώθηκε καὶ ἔφυγε, γιατί τοῦ ἔκανε καὶ τὴν ζωή μαύρη. Καὶ δὲν εἶναι μία μέρα, δυὸ. Κάθε μέρα νὰ ἔχης ἕναν τέτοιον στὸ κεφάλι σου, εἶναι βάσανο!

Τὸν δίκαιο ἄνθρωπο συνήθως οἱ ἄλλοι τὸν σπρώχνουν στὴν τελευταία θέση ἤ ἀκόμη τοῦ παίρνουν καὶ τὴν θέση. Τὸν ἀδικοῦν, τὸν πατοῦν –»πατοῦν ἐπί πτωμάτων», ἔτσι δὲν λέγεται; Ἀλλά, ὅσο οἱ ἄνθρωποι τὸν σπρώχνουν πρὸς τὰ κάτω, τόσο ὁ Θεὸς τὸν ἀνεβάζει πρὸς τὰ ἄνω σάν τὸν φελλό. Θέλει ὅμως πάρα πολλή ὑπομονή. Ἡ ὑπομονή ξεκαθαρίζει πολλά πράγματα. 

 

Αὐτός ποὺ θέλει νὰ ζήση μὲ ἀρετή καὶ νὰ εἶναι τίμιος στὴν δουλειά του, εἴτε ἐργάτης εἶναι εἴτε ἔμπορος εἴτε ὁτιδήποτε εἶναι, πρέπει νὰ τὸ πάρη ἀπόφαση ὅτι, ὅταν ἀρχίση τὴν δουλειά του, θὰ φθάση σὲ σημεῖο νὰ μήν ἔχη νὰ πληρώση λ.χ. οὔτε τὰ ἐνοίκια, ἄν ἔχη μαγαζί, γιὰ νὰ τοῦ ἔρθη ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ. 

 

Ὄχι ὅμως νὰ πηγαίνη μὲ τὸν σκοπό: «Ἄν φθάσω μέχρις ἐκεῖ, μετά θὰ ἔχω πελατεία»! Νὰ μήν πάη μὲ τέτοιο σκοπό, γιατί τότε ὁ Θεὸς δὲν θὰ τοῦ δώση. 

 

Ἀλλά ὅταν πῆ: «Θὰ ζήσω κατὰ Θεόν, δὲν θὰ κάνω ἀδικίες, θὰ πῶ ὅτι αὐτὸ ἀξίζει πενήντα δραχμές καὶ ἐκεῖνο διακόσιες δραχμές», ὁ Θεὸς δὲν θὰ τὸν ἀφήση. Κάποιος ἄλλος ἐν τῷ μεταξύ ἐκεῖνο ποὺ θὰ τὸ δίνη αὐτός πενήντα δραχμές, θὰ τὸ δίνη πεντακόσιες δραχμές καὶ θὰ πλουτίση. 

 

Τελικά ὅμως ὁ ἀπατεώνας αὐτός θὰ φθάση σὲ σημεῖο νὰ μήν ἔχη νὰ πληρώση οὔτε τὰ ἐνοίκια καὶ θὰ τὸ κλείση τὸ μαγαζί του, γιατί ὁ κόσμος πληροφορεῖται, ἐνῶ σιγά-σιγὰ ὁ τίμιος δὲν θὰ μπορῆ νὰ τὰ βγάλη πέρα ἀπὸ τὴν πελατεία ποὺ θὰ ἔχη, θὰ παίρνη συνέχεια ὑπαλλήλους! Ἀλλά στὴν ἀρχή θὰ δοκιμασθῆ. Ὁ καλός δοκιμάζεται στὰ χέρια τῶν κακῶν, περνάει ἀπὸ τὰ λανάρια[1].

Ὅταν πάη κανεὶς μὲ τὸν διάβολο, μὲ πονηριές, δὲν εὐλογεῖ ὁ Θεὸς τὰ ἔργα του. ὅ,τι κάνουν οἱ ἄνθρωποι μὲ πονηριά, δὲν εὐδοκιμεῖ. Μπορεῖ νὰ φαίνεται ὅτι προχωράει, ἀλλὰ τελικά θὰ σωριάση. Τὸ κυριώτερο εἶναι νὰ ξεκινᾶ κανεὶς ἀπὸ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ γιὰ ὅ,τι κάνει! Ὁ ἄνθρωπος, ὅταν εἶναι δίκαιος, ἔχει τὸν Θεό μὲ τὸ μέρος του. καὶ ὅταν ἔχη καὶ λίγη παρρησία στὸν Θεό, τότε θαύματα γίνονται. 

 

Ὅταν κανεὶς βαδίζη μὲ τὸ Εὐαγγέλιο, δικαιοῦται τὴν θεία βοήθεια. Βαδίζει μὲ τὸν Χριστό. Πῶς νὰ τὸ κάνουμε; τὴν δικαιοῦται. Ὅλη ἡ βάση ἐκεῖ εἶναι. Ἀπὸ 'κει καὶ πέρα νὰ μή φοβᾶται τίποτε. Αὐτὸ ποὺ ἔχει σημασία εἶναι νὰ ἀναπαύεται ὁ Χριστός, ἡ Παναγία καὶ οἱ Ἅγιοι στὴν κάθε ἐνέργειά μας, καὶ τότε θὰ ἔχουμε τὴν εὐλογία τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καὶ τῶν Ἁγίων μας, καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα θὰ ἐπαναπαύεται σ' ἐμᾶς. 

 

Ἡ τιμιότης τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τὸ ἀνώτερο Τιμιόξυλο. Ἄν ἕνας δὲν εἶναι τίμιος καὶ ἔχη Τιμιόξυλο, εἶναι σάν νὰ μήν ἔχη τίποτε. Ἕνας καὶ Τιμιόξυλο νὰ μήν ἔχη, ἄν εἶναι τίμιος, δέχεται τὴν θεία βοήθεια. Καὶ ἄν ἔχη καὶ Τιμιόξυλο, τότε!...

Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ Α' «Μὲ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο»
______________________

[1]. Μηχάνημα χειροκίνητο ἤ μηχανοκίνητο, μὲ τὸ ὁποῖο ἔξαιναν καὶ καθάριζαν τὸ μαλλί ποὺ ἐπρόκειτο νὰ κλωσθῆ.

«Πᾶνος»