Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός
Φώτης Κόντογλου
Δὲν ξυπνάει ὁ Ἕλληνας, δὲν λυτρώνεται ἀπὸ τὸν λήθαργο, ἂν δὲν τοῦ θυμίσεις καὶ τοῦ δείξεις ποιὲς εἶναι οἱ ρίζες του, ἀπὸ ποῦ κρατάει ἡ φύτρα του καὶ ἂν δὲν τοῦ δώσεις νὰ γευτεῖ ἀπὸ τοὺς ἀθάνατους καρποὺς τοῦ μοναδικοῦ στὸν κόσμο γενεαλογικοῦ του δέντρου. Ρίζα αὐτοῦ τοῦ δέντρου εἶναι ἡ ζωντανή μας πίστη, ἡ Ἐκκλησία, τὴν ὁποία οἱ ποικιλώνυμοι πολιτικάντηδες, πάσης μορφῆς καὶ χρώματος, τὴν βλέπουν σὰν ἐμπόδιο στὸν ἀμοραλισμό τους, στὴν ἡδονοθηρία καὶ στὸν "προοδευτισμό" τους, ἐπηρεάζοντας συστηματικῶς πρὸς τοῦτο καὶ τὴν παιδεία, τοὺς ἄπλαστους νέους. ("Ἄν δώσεις μιὰ ὀδοντογλυφίδα σὲ ἕναν Νεοέλληνα, νὰ καθαρίσει τὰ δόντια του, τότε θὰ ἀνακαλύψει ψίχουλα ἀπὸ τὰ πρόσφορα ποὺ ἔφαγε καὶ μεγάλωσε κάποτε ἡ οἰκογένειά του", ἔλεγε παλιὸς θυμόσοφος ἐπίσκοπος).
Καὶ κυρίως τίς ρίζες ὀφείλει νὰ τίς προβάλλει τὸ σχολεῖο, αὐτὴ εἶναι ἡ σημαντικότερη ἀποστολή του. Ὑγιὴς ρίζα σημαίνει ὑγιεῖς κλάδοι. Ὅταν ὅμως ἡ παιδεία μετατρέπεται σὲ ἕνα εἶδος πιστωτικῆς κάρτας, καλλιέργεια τῆς ἄμεσης ἀπόκτησης αὐτοῦ τοῦ συνήθως εὐτελοῦς, ποὺ ποθοῦμε, φτάνει κάποτε καὶ ἡ ὥρα τῆς πληρωμῆς, ἡ ὁποία συνοδεύεται ἀπὸ δάκρυα μεταμέλειας γιὰ τὴν ἀφροσύνη μας. Γιὰ συμμορίες νέων ποὺ ὀργανώνονται σὲ σχολικὲς αὐλὲς ἀκοῦμε καὶ διαβάζουμε, ἡ ὀπαδικὴ βία, ὅπως τὴν ὀνομάζουν, παίρνει διαστάσεις ἀπρόβλεπτες. Ποῦ εἶναι τὸ λάθος ἄραγε; Τίς πταίει; Ἀπάντηση στὸν περιορισμένο χῶρο ἑνὸς ἄρθρου δὲν μπορεῖ νὰ δοθεῖ. Θὰ θίξω μόνο μιὰ παράμετρο τοῦ προβλήματος, μιᾶς καὶ εἴμαστε στὴν Μεγάλη ἑβδομάδα τῶν Παθῶν τοῦ Χριστοῦ μας.
Νὰ πῶ κάτι ἐκ πείρας. Διδάσκοντας τοὺς μαθητές μου, τὴν περίοδο πρὸ τῶν διακοπῶν, κείμενα ποὺ ἀναφέρονται στὸ Πάσχα, παρατήρησα τὴν εὐεργετική τους ἐπίδραση στὰ παιδιά. Τὰ τραγούδια τοῦ Θεοῦ καὶ τὰ λογοτεχνικὰ καλούδια τῆς καθ᾿ ἀνατολὴς συγκινοῦν, ἀρέσουν, γαληνεύουν.
τὰ λόγια ἔχουν τὴν χάρη
νὰ κάμουσι κάθε καρδιά
παρηγοριὰ νὰ πάρει", διαβάζουμε στὸν Ἐρωτόκριτο.
Ποιά λόγια ὅμως καὶ ποιά γράμματα παρηγοροῦν; Καὶ πάλι προσφυγὴ στὴν ἐξαίσιο ποιητικὸ λόγο, ποὺ ξεδιαλύνει τίς σκέψεις καὶ εὐφραίνει μὲ τὴν σαφήνειά του.
ἔκοψα ἀπὸ τὸν ἥλιο γράμματα
στὴν γλῶσσα ποὺ διαβάζουνε
οἱ ἀγράμματοι κι ἁγιάζουνε", ὁ Ἐλύτης.
Τά, χαροποιοῦ πένθους, ἐγκώμια τοῦ Ἐπιταφίου, Σολωμὸς καὶ Παλαμᾶς μὲ τὰ μύρα τῆς πένας τους, "Σήμερα Γιώργη μ᾿ Πασχαλιά, Γιωργάκη ...", ἡ ἄφθαστη δημοτικὴ ποίηση, ὁ Παπαδιαμάντης μὲ τοὺς ἀρχαίους του Ρωμιοὺς τῆς Σκιάθου, ποὺ μοσχοβολοῦν σὰν τὸ τὰ πασχαλιάτικα Τίμιο Ξύλο, τῶν παλιῶν ἀναγνωστικῶν, γεμᾶτο τὸ πατρογονικὸ κελάρι καλούδια, τὰ ὁποῖα δὲν ἀρωματίζουν σήμερα τίς σχολικὲς αἴθουσες, δὲν φτάνουν στὶς πεινασμένες γιὰ καθάρια, καλοσυνάτη τροφὴ ψυχὲς τῶν παιδιῶν. Παιδιὰ ποὺ δὲν σκέφτονται μὲ λέξεις, ἀλλὰ μόνο μὲ εἰκόνες, κινούμενα σχέδια καὶ διαδικτυακὲς λασπωμένες ἐντυπώσεις. Καὶ ὅταν δὲν ἔχεις λέξεις, μοιραῖα, καταφεύγεις σὲ ἐπιλογὲς καὶ πράξεις βίας, ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ ἀποφευχθοῦν μόνο μὲ τὸν λόγο. "Πᾶρε τὴ λέξη μου, δῶσε μου τὸ χέρι σου", θὰ πεῖ ὁ Ἐμπειρίκος. Καὶ τί περνᾷ ἀπὸ χέρι σὲ χέρι; Μὰ ἡ ἀνθρωπιά...
Σὲ τούτη ὅμως τὴν χώρα, ἔχουμε μάθει καὶ οἱ δάσκαλοι νὰ ὑπηρετοῦμε τὸ ὑπουργεῖο Παιδείας καὶ ὄχι τὴν ἐθνικὴ παιδεία, μιὰ κρατικὴ ἐκπαίδευση ὕπουλα ἀντορθόδοξη, ἀκαρποφόρητη. Νὰ ὑπενθυμίσω τί γράφουν στὸ Ἀνθολόγιο τῆς Γ' καὶ Δ'; (Σελ. 79). Σὲ κείμενο μὲ τίτλο «Τότε ποὺ πήγαμε βόλτα τὸν Ἐπιτάφιο». Καὶ στὸν ἐπίλογο τοῦ προαναφερθέντος κειμένου: «... Ὅταν φτάσαμε στὴν Ἐκκλησία οἱ ψάλτες σήκωσαν τὸν Ἐπιτάφιο ψηλὰ πάνω ἀπὸ τὴν πόρτα κι ὅλοι ἐμεῖς περάσαμε ἀπὸ κάτω. Νά, ὅπως τὸ περνᾷ περνᾷ ἡ μέλισσα».
Κατ᾿ ἀρχὰς ἔχουμε περιφορὰ καὶ ὄχι βόλτα τοῦ Ἐπιταφίου. Βόλτες κάνουμε μὲ τὰ ποδήλατα. Βόλτες κάνουμε στὶς διακοπές. Καὶ τί σχέση ἔχει τὸ κατὰ τὰ ἄλλα ἀθῶο παιδικὸ παιχνιδάκι "περνᾷ, περνᾷ ἡ μέλισσα", μὲ τὴν κατανυκτικότατη στιγμὴ τῆς περιφορᾶς τοῦ Ἐπιταφίου; Εἶναι ἡ ὕπουλη προσέγγιση, ὅπως προεῖπα, νὰ ἀντιμετωπίζεται στὰ σχολικὰ βιβλία, ἡ Ἐκκλησία, ὡς μιὰ κοινωνικὴ ἐκδήλωση, ὡς κρουαζιερόπολοιο ἀναψυχῆς καὶ ὄχι ὡς κιβωτὸς σωτηρίας. Ἄς μὴν ἀποροῦμε ποὺ ἔλειψε στὰ σακάτικα χρόνια μας τὸ σέβας γιὰ τὸν ἀτίμητο θησαυρό μας. Καὶ αὐτὰ ὑπάρχουν ἐδῶ καὶ 16 χρόνια στὰ βιβλία, πράγματα πιὸ ἐπικίνδυνα ἀπὸ μνημόνια καὶ λοιπὲς ὑποτέλειες. Δὲν ἀπαλλάσσεται ἡ οἰκογένεια ἀπὸ τίς εὐθύνες γιὰ τὸ ἀγρίεμα τῶν παιδιῶν, ὅμως καὶ τὸ σχολεῖο, ἀντὶ νὰ ράβει, πολλὲς φορὲς ξηλώνει ὅ,τι ἀπέμεινε ὄρθιο.
Ὅλοι ὅμως, ὅσοι αὐτοπροσδιοριζόμαστε ὡς Χριστιανοί, ἐλεγχόμαστε ποὺ δὲν ἀντιδράσαμε δυναμικὰ γιὰ νὰ ἐξοβελιστοῦν ἀπὸ τὰ σχολεῖα. Εἶχα διαβάσει κάτι ὡραῖο. Στὸν Μυστικὸ Δεῖπνο ὁ Κύριος πρόφερε τὴν φοβερὴ φράση "εἷς ἐξ ὑμῶν παραδώσει με". Ὅλοι οἱ μαθητὲς "λυπούμενοι σφόδρα ἤρξαντο λέγειν αὐτῷ ἕκαστος αὐτῶν· μήτι ἐγὼ εἰμι, Κύριε;". Αἰσθάνονταν ἅπαντες ἔνοχοι ἐνώπιον τοῦ Κυρίου γι᾿ αὐτὸ ρωτοῦσαν "μήπως ἐγώ". Ἐμεῖς τί ἔχουμε νὰ ἀποκριθοῦμε στὸ παράπονο τοῦ Χριστοῦ;
Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς
δάσκαλος-Κιλκίς
___________________________
Πολυτονισμὸς καὶ προσθήκη
φωτογραφιῶν ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου