Γέροντα, ὁ Χριστὸς χωράει σὲ ὅλες τὶς καρδιές;
– Ὁ Χριστὸς χωράει, οἱ ἄνθρωποι δὲν Τὸν χωρᾶνε, γιατὶ δὲν προσπαθοῦν νὰ διορθωθοῦν. Γιὰ νὰ χωρέση ὁ Χριστὸς μέσα μας, πρέπει νὰ καθαρίση ἡ καρδιά. «Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός...»[1].
– Γέροντα, γιατί τὰ ἄγρια ζῶα δὲν πειράζουν τοὺς Ἁγίους;
– Ἀφοῦ ἡμερεύουν οἱ ἄνθρωποι, ἡμερεύουν καὶ τὰ ἄγρια ζῶα καὶ ἀναγνωρίζουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀφεντικό τους. Στὸν Παράδεισο, πρὶν ἀπὸ τὴν πτώση, τὰ ἄγρια θηρία ἔγλειφαν τοὺς Πρωτοπλάστους μὲ εὐλάβεια, ἀλλὰ μετὰ τὴν πτώση πήγαιναν νὰ τοὺς ξεσκίσουν. Ὅταν ἕνας ἄνθρωπος ἐπανέρχεται στὴν προπτωτικὴ κατάσταση, τὰ ζῶα τὸν ἀναγνωρίζουν πάλι γιὰ ἀφεντικό. Σήμερα ὅμως βλέπεις ἀνθρώπους ποὺ εἶναι χειρότεροι ἀπὸ τὰ ἄγρια θηρία, χειρότεροι ἀπὸ τὰ φίδια. Ἐκμεταλλεύονται ἀπροστάτευτα παιδιά, τοὺς παίρνουν τὰ χρήματα καί, ὅταν ἔρχωνται σὲ δύσκολη θέση, τὰ ἐνοχοποιοῦν, καλοῦν τὴν ἀστυνομία, τὰ πηγαίνουν καὶ στὸ ψυχιατρεῖο. Γι᾿ αὐτὸ τὸν 147ο Ψαλμό, ποὺ διάβαζε ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος ὁ Καππαδόκης, γιὰ νὰ ἡμερέψουν τὰ ἄγρια ζῶα καὶ νὰ μὴν κάνουν κακὸ στοὺς ἀνθρώπους, τὸν διαβάζω, γιὰ νὰ ἡμερέψουν οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ μὴν κάνουν κακὸ στοὺς συνανθρώπους τους καὶ στὰ ζῶα.
– Πῶς ἐπανέρχεται, Γέροντα, ὁ ἄνθρωπος στὴν προπτωτικὴ κατάσταση;
– Πρέπει νὰ ἐξαγνισθῆ ἡ καρδιά. Νὰ ἀποκτήση τὴν ψυχικὴ ἁγνότητα, δηλαδὴ εἰλικρίνεια, τιμιότητα, ἀνιδιοτέλεια, ταπείνωση, καλωσύνη, ἀνεξικακία, θυσία. Ἔτσι συγγενεύει ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Θεὸ καὶ ἀναπαύεται μέσα του ἡ θεία Χάρις. Ὅταν κάποιος ἔχη τὴν σωματικὴ ἁγνότητα, ἀλλὰ δὲν ἔχη τὴν ψυχικὴ ἁγνότητα, δὲν ἀναπαύεται ὁ Θεὸς σ᾿ αὐτόν, γιατὶ ὑπάρχει μέσα του πονηρία, ὑπερηφάνεια, κακία κ.λπ. Τότε ἡ ζωή του εἶναι μιὰ κοροϊδία. Ἀπὸ ᾿δῶ νὰ ξεκινήσετε τὸν ἀγώνα σας: Νὰ προσπαθήσετε νὰ ἀποκτήσετε τὴν ψυχικὴ ἁγνότητα.
– Γέροντα, μιὰ κακὴ συνήθεια μπορεῖ νὰ κοπῆ ἀμέσως;
– Κατ᾿ ἀρχὰς πρέπει νὰ καταλάβη ὁ ἄνθρωπος ὅτι αὐτὴ ἡ συνήθεια τὸν βλάπτει καὶ νὰ θελήση νὰ ἀγωνισθῆ, γιὰ νὰ τὴν κόψη. Χρειάζεται νὰ ἔχη κανεὶς πολλὴ θέληση, γιὰ νὰ μπορέση νὰ τὴν κόψη ἀμέσως. Ὅπως λ.χ. τὸ σχοινὶ κάνει σιγὰ-σιγὰ μιὰ μικρὴ αὐλακιὰ στὸ χεῖλος τοῦ πηγαδιοῦ καὶ δὲν γλιστρᾶ πιά, ἔτσι καὶ κάθε συνήθεια λίγο-λίγο χαράζει μιὰ αὐλακιὰ στὴν καρδιὰ καὶ δύσκολα βγαίνει ἀπὸ αὐτήν. Γι᾿ αὐτὸ πρέπει πολὺ νὰ προσέξη κανείς, νὰ μὴν ἀποκτήση κακὲς συνήθειες, γιατὶ μετὰ χρειάζεται πολλὴ ταπείνωση καὶ πολλὴ θέληση, γιὰ νὰ μπορέση νὰ τὶς ἀποβάλη. Ἔλεγε ὁ Παπα-Τύχων: «Καλὴ συνήθεια, παιδί μου, ἀρετή· κακὴ συνήθεια, πάθη».
Πάντως διαπίστωσα ὅτι, ὅταν ὁ ἄνθρωπος, ἐνῶ ἀγωνίζεται, συνεχίζη νὰ σφάλλη καὶ δὲν ἀλλάζη, αἰτία εἶναι ὁ ἐγωισμός, ἡ φιλαυτία καὶ ἡ ἰδιοτέλεια. Λείπει ἡ ταπείνωση καὶ ἡ ἀγάπη, καὶ ἔτσι ἐμποδίζεται ἡ θεία ἐπέμβαση. Δὲν βοηθάει ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος τὸν Θεό, γιὰ νὰ τὸν βοηθήση. Ἂν π.χ. τὸν βοηθήση ὁ Θεὸς νὰ ξεπεράση ἕνα πάθος του, θὰ τὸ πάρη ἐπάνω του, θὰ ὑπερηφανευθῆ, γιατὶ θὰ νομίζη ὅτι μόνος του τὸ ξεπέρασε, χωρὶς τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ.
– Ὁ Χριστὸς χωράει, οἱ ἄνθρωποι δὲν Τὸν χωρᾶνε, γιατὶ δὲν προσπαθοῦν νὰ διορθωθοῦν. Γιὰ νὰ χωρέση ὁ Χριστὸς μέσα μας, πρέπει νὰ καθαρίση ἡ καρδιά. «Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός...»[1].
– Γέροντα, γιατί τὰ ἄγρια ζῶα δὲν πειράζουν τοὺς Ἁγίους;
– Ἀφοῦ ἡμερεύουν οἱ ἄνθρωποι, ἡμερεύουν καὶ τὰ ἄγρια ζῶα καὶ ἀναγνωρίζουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀφεντικό τους. Στὸν Παράδεισο, πρὶν ἀπὸ τὴν πτώση, τὰ ἄγρια θηρία ἔγλειφαν τοὺς Πρωτοπλάστους μὲ εὐλάβεια, ἀλλὰ μετὰ τὴν πτώση πήγαιναν νὰ τοὺς ξεσκίσουν. Ὅταν ἕνας ἄνθρωπος ἐπανέρχεται στὴν προπτωτικὴ κατάσταση, τὰ ζῶα τὸν ἀναγνωρίζουν πάλι γιὰ ἀφεντικό. Σήμερα ὅμως βλέπεις ἀνθρώπους ποὺ εἶναι χειρότεροι ἀπὸ τὰ ἄγρια θηρία, χειρότεροι ἀπὸ τὰ φίδια. Ἐκμεταλλεύονται ἀπροστάτευτα παιδιά, τοὺς παίρνουν τὰ χρήματα καί, ὅταν ἔρχωνται σὲ δύσκολη θέση, τὰ ἐνοχοποιοῦν, καλοῦν τὴν ἀστυνομία, τὰ πηγαίνουν καὶ στὸ ψυχιατρεῖο. Γι᾿ αὐτὸ τὸν 147ο Ψαλμό, ποὺ διάβαζε ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος ὁ Καππαδόκης, γιὰ νὰ ἡμερέψουν τὰ ἄγρια ζῶα καὶ νὰ μὴν κάνουν κακὸ στοὺς ἀνθρώπους, τὸν διαβάζω, γιὰ νὰ ἡμερέψουν οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ μὴν κάνουν κακὸ στοὺς συνανθρώπους τους καὶ στὰ ζῶα.
– Πῶς ἐπανέρχεται, Γέροντα, ὁ ἄνθρωπος στὴν προπτωτικὴ κατάσταση;
– Πρέπει νὰ ἐξαγνισθῆ ἡ καρδιά. Νὰ ἀποκτήση τὴν ψυχικὴ ἁγνότητα, δηλαδὴ εἰλικρίνεια, τιμιότητα, ἀνιδιοτέλεια, ταπείνωση, καλωσύνη, ἀνεξικακία, θυσία. Ἔτσι συγγενεύει ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Θεὸ καὶ ἀναπαύεται μέσα του ἡ θεία Χάρις. Ὅταν κάποιος ἔχη τὴν σωματικὴ ἁγνότητα, ἀλλὰ δὲν ἔχη τὴν ψυχικὴ ἁγνότητα, δὲν ἀναπαύεται ὁ Θεὸς σ᾿ αὐτόν, γιατὶ ὑπάρχει μέσα του πονηρία, ὑπερηφάνεια, κακία κ.λπ. Τότε ἡ ζωή του εἶναι μιὰ κοροϊδία. Ἀπὸ ᾿δῶ νὰ ξεκινήσετε τὸν ἀγώνα σας: Νὰ προσπαθήσετε νὰ ἀποκτήσετε τὴν ψυχικὴ ἁγνότητα.
– Γέροντα, μιὰ κακὴ συνήθεια μπορεῖ νὰ κοπῆ ἀμέσως;
– Κατ᾿ ἀρχὰς πρέπει νὰ καταλάβη ὁ ἄνθρωπος ὅτι αὐτὴ ἡ συνήθεια τὸν βλάπτει καὶ νὰ θελήση νὰ ἀγωνισθῆ, γιὰ νὰ τὴν κόψη. Χρειάζεται νὰ ἔχη κανεὶς πολλὴ θέληση, γιὰ νὰ μπορέση νὰ τὴν κόψη ἀμέσως. Ὅπως λ.χ. τὸ σχοινὶ κάνει σιγὰ-σιγὰ μιὰ μικρὴ αὐλακιὰ στὸ χεῖλος τοῦ πηγαδιοῦ καὶ δὲν γλιστρᾶ πιά, ἔτσι καὶ κάθε συνήθεια λίγο-λίγο χαράζει μιὰ αὐλακιὰ στὴν καρδιὰ καὶ δύσκολα βγαίνει ἀπὸ αὐτήν. Γι᾿ αὐτὸ πρέπει πολὺ νὰ προσέξη κανείς, νὰ μὴν ἀποκτήση κακὲς συνήθειες, γιατὶ μετὰ χρειάζεται πολλὴ ταπείνωση καὶ πολλὴ θέληση, γιὰ νὰ μπορέση νὰ τὶς ἀποβάλη. Ἔλεγε ὁ Παπα-Τύχων: «Καλὴ συνήθεια, παιδί μου, ἀρετή· κακὴ συνήθεια, πάθη».
Πάντως διαπίστωσα ὅτι, ὅταν ὁ ἄνθρωπος, ἐνῶ ἀγωνίζεται, συνεχίζη νὰ σφάλλη καὶ δὲν ἀλλάζη, αἰτία εἶναι ὁ ἐγωισμός, ἡ φιλαυτία καὶ ἡ ἰδιοτέλεια. Λείπει ἡ ταπείνωση καὶ ἡ ἀγάπη, καὶ ἔτσι ἐμποδίζεται ἡ θεία ἐπέμβαση. Δὲν βοηθάει ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος τὸν Θεό, γιὰ νὰ τὸν βοηθήση. Ἂν π.χ. τὸν βοηθήση ὁ Θεὸς νὰ ξεπεράση ἕνα πάθος του, θὰ τὸ πάρη ἐπάνω του, θὰ ὑπερηφανευθῆ, γιατὶ θὰ νομίζη ὅτι μόνος του τὸ ξεπέρασε, χωρὶς τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ Γ' «Πνευματικὸς ἀγώνας»
__________________________
[1] Ψαλμ. 50, 12.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου