Ὅλες οἱ ἀναρτήσεις τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ
«Θαύματα καὶ σημεῖα» ΕΔΩἩ πνευματικὴ λογική μᾶς διδάσκει, πὼς οἱ ἀρρώστειες καὶ γενικὰ οἱ θλίψεις, ποὺ μᾶς στέλνει ὁ Θεός, εἶναι μέσα ἔκφρασης τοῦ ἐλέους Του καὶ τῆς εὐσπλαγχνίας Του γιά μας. Ὅπως τὰ πικρὰ φάρμακα τοὺς ἄρρωστους τοὺς ὠφελοῦν πιὸ πολὺ ἀπὸ τὰ γλυκίσματα, ἔτσι καὶ αὐτὲς βοηθοῦν ἐκείνους ποὺ τίς ὑπομένουν στὴ σωτηρία καὶ στὴν αἰώνια εὐτυχία πιὸ πολὺ ἀπὸ τὰ θαύματα! Συχνά, πολὺ συχνά, μιὰ ἀσθένεια εἶναι πιὸ μεγάλη εὐεργεσία ἀπὸ ἕνα θαῦμα! Ἡ ἀρρώστεια εἶναι τόσο οὐσιώδης εὐεργεσία, ὥστε ἡ ἀπαλλαγὴ μας ἀπὸ αὐτὴ (ἔστω καὶ μὲ θαῦμα!) νὰ μᾶς βλάπτῃ, ἀφοῦ ἀφαιρεῖ ἕνα πιὸ μεγάλο ἀγαθό· ἕνα ἀγαθὸ ποὺ μὲ κανένα τρόπο δὲν μπορεῖ νὰ συγκριθῇ μὲ τὸ πρόσκαιρο ἀγαθό, ποὺ μᾶς προσφέρει μὲ θαῦμα ἡ θεραπεία μας ἀπὸ κάποια ἀρρώστεια[79].
1. Ὁ πτωχὸς Λάζαρος, γιὰ τὸν ὁποῖο μιλάει τὸ Εὐαγγέλιο, δὲν ἐθεραπεύθηκε ποτὲ ἀπὸ τὴν βαρειὰ ἀρρώστεια του· οὔτε ἀπηλλάγῃ ἀπὸ τὴ φτώχεια του. Ἀπέθανε στὴν ταλαίπωρη ἐκείνη κατάσταση, στὴν ὁποία βασανιζόταν τόσα χρόνια. Ὅμως, λόγῳ τῆς ὑπομονῆς του, οἱ ἄγγελοι τὸν ἐπῆραν καὶ τὸν ἐπῆγαν στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Ἀβραάμ[80]. Ἡ ἁγία Γραφή μας λέγει ὁλοκάθαρα, πὼς ὁ Θεὸς σὲ κείνους ποὺ ἀγαπάει στέλνει πολλὲς πίκρες, καὶ κυρίως ἀρρώστειες σωματικές[81]. Σὲ κάθε της σελίδα ἡ ἁγία Γραφή μᾶς λέγει, ὅτι ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ ἅγιοι ἐπέρασαν τὴν ἐπὶ γῆς ζωή τους βαδίζοντες τὴν ὁδὸ τὴν στενὴ καὶ τεθλιμμένη, ποὺ εἶναι γεμάτη θλίψεις, πίκρες, στερήσεις[82].
Μὲ αὐτὴ τὴ γνώμη γιὰ τίς θλίψεις, οἱ ἀληθινοὶ δοῦλοι τοῦ Θεοῦ ἀντιμετώπιζαν τίς θλίψεις, ποὺ τοὺς συνέβαιναν, μὲ πολὺ μεγάλη περίσκεψη· καὶ μὲ αὐταπάρνηση. Ὅποιες καὶ ἂν ἦσαν, τίς ἐδέχοντο σὰν νὰ τοὺς ἔπρεπαν! Γιατί ἐπίστευαν ὁλόψυχα ὅτι δὲν θὰ τοὺς συνέβαιναν, ἂν δὲν τίς ἐπέτρεπε ὁ δικαιοκρίτης Θεὸς θεωρῶντας τες κατάλληλες γιὰ τίς πνευματικὲς ἀνάγκες τους. Ἡ πρώτη τους δουλειά, ὅταν τοὺς συνέβαινε κάποια θλίψη, ἦταν νὰ βάλουν βαθειὰ στὸ νοῦ τους ὅτι τοὺς ἔπρεπε! Ἀναζητοῦσαν στὸν ἑαυτό τους τὴν αἰτία[83]. Καὶ τὴν εὕρισκαν. Καὶ μετά, μόνο ἂν διαπίστωναν, ὅτι ἡ θλίψη αὐτὴ τοὺς ἐμπόδιζε στὴν εὐαρέστηση τοῦ Κυρίου, μόνο τότε, Τὸν παρακαλοῦσαν νὰ τοὺς ἀπαλλάξῃ ἀπὸ αὐτή. Καὶ πάλι ὅμως ἀφήνανε τὴν ἐκπλήρωση ἢ μὴ ἐκπλήρωση τοῦ αἰτήματός τους, στὴ διάθεση τοῦ Κυρίου. Καὶ ποτὲ δὲν τολμοῦσαν νὰ εἰποῦν, πὼς ὁ τρόπος, μὲ τὸν ὁποῖο αὐτοὶ ἀντιμετώπιζαν τὴν δοκιμασία τους, ἦταν ὁ σωστός. Γιατί πράγματι, ποτὲ δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ εἶναι ὁ σωστός. Γιατί ἡ κρίση τοῦ χοϊκοῦ ἀνθρώπου, ἔστω καὶ ἂν εἶναι καὶ ἅγιος, δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ ἀγκαλιάσῃ καὶ νὰ ἰδῇ τὰ πράγματα καλλίτερα ἀπὸ τὸ παντέφορο ὄμμα τοῦ Κυρίου. Ὁ Θεὸς ξέρει, γιατί στέλνει δοκιμασίες στοὺς ἐκλεκτούς Του.
2. Ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς πληροφορεῖ, ὅτι τρὶς παρεκάλεσε τὸν Κύριο νὰ τὸν ἀπαλλάξῃ ἀπὸ ἕνα ἄγγελο Σατάν, ποὺ τὸν ἐμπόδιζε νὰ τρέχῃ νὰ κηρύττῃ τὴν χριστιανικὴ πίστη. Μὰ δὲν εἰσακούσθηκε! Ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ στὸ σημεῖο αὐτὸ ἦταν διαφορετικὴ ἀπὸ τὴν κρίση τοῦ θεόπνευστου ἀποστόλου Του[84]!
Πρέπει νὰ ἀφήνωμε τὸν ἑαυτό μας στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Γιατί μόνο τότε, μόνον ὅταν ποθοῦμε εἰλικρινὰ καὶ μὲ βαθειὰ εὐλάβεια νὰ γίνεται παντοῦ καὶ πάντοτε τὸ θέλημά Του, μποροῦμε νὰ ἐμπιστευόμαστε, ὅτι ἔχομε φρόνημα πνευματικὰ σωστό.
3. Πολλοὶ ἅγιοι μοναχοί, ὅταν ἀρρωστοῦσαν, ἐδέχοντο τὴν ἀρρώστεια τους σὰν τὴν πιὸ μεγάλη εὐεργεσία τοῦ Κυρίου. Καὶ ἀγωνίζονταν νὰ συνεχίσουν ἀνεπηρέαστοι τὴν δοξολογία τοῦ Θεοῦ. Δὲν ζητοῦσαν τὴν θεραπεία, παρ᾿ ὅτι οἱ μὲ θαῦμα θεραπεῖες ἀπὸ σωματικὲς ἀσθένειες εἶναι συνηθισμένες στοὺς ἅγιους μοναχούς. Προτιμοῦσαν νὰ ζητοῦν ἀπὸ τὸν Θεὸ δύναμη νὰ τίς περάσουν μὲ ὑπομονὴ καὶ μὲ ταπείνωση. Γιατί καὶ τὸ πίστευαν καὶ τὸ διεκήρυτταν, ὅτι αὐτὸ ἦταν πιὸ ψυχωφελὲς ἀπὸ κάθε εἴδους ἄσκηση, ποὺ τυχὸν θὰ ἔκαναν μὲ τὸ δικό τους θέλημα!
Ὁ ἅγιος Ποιμὴν λέγει:
Οἱ τρεῖς αὐτὲς ἐργασίες τοῦ μοναχοῦ εἶναι μεταξύ τους ἴσες· νὰ ἡσυχάζῃ στὴν ἔρημο· νὰ εἶναι ἄρρωστος καὶ νὰ εὐχαριστῇ τὸν Θεό· νὰ ζῇ στὴν ὑπακοὴ γέροντος παρ᾿ ὅτι ἔχει καθαρὸ (δυνατὸ) μυαλό[85].
4. Οἱ πιὸ μεγάλοι ἅγιοι μοναχοὶ ἔζησαν στὴν Σκήτη τῆς Αἰγύπτου. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ἦταν ὁ ὅσιος Βενιαμίν. Ἡ ζωή του ἦταν γεμάτη ἀρετές. Καὶ γι᾿ αὐτὸ ὁ Θεός τοῦ ἔδωσε πλούσια τὸ χάρισμα τῶν ἰαμάτων. Καὶ ἐνῶ λοιπὸν εἶχε αὐτὸ τὸ χάρισμα, ὁ ἴδιος εἶχε μιὰ πολὺ βαρειὰ ἀρρώστεια: μιὰ χρονίας μορφῆς ὑδρωπικία! Μερικὲς φορὲς ἀπέπνεε μιὰ φοβερὴ δυσοσμία. Καὶ τότε οἱ μοναχοὶ ἀναγκάζονταν νὰ τὸν μεταφέρουν ἀπὸ τὸ κελλί του, σὲ μέρος μακρινό! Καὶ στὸ κελλί του νὰ βγάζουν ἐντελῶς τίς πόρτες! Καὶ τοῦ εἶχαν φτιάξει ἕνα εἰδικὸ κάθισμα, γιατί δὲν τοῦ ἦταν δυνατὸ νὰ ξαπλώσῃ στὸ κρεβάτι! Μὰ καὶ στὴν κατάσταση αὐτὴ ὁ ὅσιος συνέχιζε νὰ θεραπεύῃ τοὺς ἄλλους! Καὶ ἐκείνους, ποὺ βλέποντας τὰ παθήματά του τὸν συμπονοῦσαν, τοὺς συμβούλευε καὶ τοὺς παρακαλοῦσε, νὰ προσεύχωνται γιὰ τὴν ψυχὴ του· καὶ νὰ μὴ νοιάζονται γιὰ τὸ σῶμα του. «Ὅταν τὸ σῶμα μου ἦταν γερό, τοὺς ἔλεγε, δὲν εἶχα καμμιὰ ἰδιαίτερη ὠφέλεια ἀπὸ αὐτό. Τοὐλάχιστον τώρα ποὺ ἔπεσα σὲ ἀρρώστεια δὲν μοῦ προξενεῖ βλάβη!»[86].
5. Ἕνας ἄλλος ἅγιος, ὁ Ἀββᾶς Πέτρος, ἔλεγε, ὅτι, κάποιος ἐπεσκέφθῃ τὸν ὅσιο Ἠσαΐα τὸν ἀναχωρητή. Τὸν εὑρῆκε νὰ πάσχῃ ἀπὸ μιὰ βαρειὰ ἀρρώστεια. Καὶ τοῦ ἐξέφραζε τὴ συμπόνια του. Ὁ ὅσιος τοῦ ἀπάντησε: Παρ᾿ ὅτι ἔχω τόσο πολὺ συμφιλιωθῇ μὲ τὴν σκέψῃ τῆς ἀρρώστειας μου, μόλις καὶ μετὰ βίας κατορθώνω νὰ διατηρῶ τὴν μνήμη τῆς φοβερᾶς ἐκείνης ὥρας (τοῦ θανάτου καὶ τῆς κρίσεως)! Ἄν τὸ σῶμα μου ἦταν καλά, ἡ μνήμη ἐκείνη θὰ εἶχε σβήσῃ μέσα μου. Ὅταν τὸ σῶμα εἶναι ὑγιές, τότε ρέπει πιὸ πολὺ σὲ πράξεις καὶ ἐνέργειες ἐπιζήμιες καὶ ἀντίθετες στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Οἱ δοκιμασίες μας εἶναι μιὰ μέθοδος, ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ κάπως πιὸ σίγουρα στὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ[87].
Οἱ ἅγιοι πατέρες τὸ ἤξεραν πολὺ καλά, ὅτι στὶς θλίψεις καὶ δοκιμασίες μας ἀξία ἔχει ἡ ὑπομονή· καὶ ὅτι ἡ ὑπομονὴ εἶναι κάτι ποὺ ἐξαρτᾷται ἀπό μᾶς τοὺς ἴδιους. Γιὰ αὐτὸ καὶ κατηγοροῦσαν μόνο τὸν ἑαυτό τους. Ἐβίαζαν ἔτσι τὴν καρδιά τους νὰ ἔχῃ ὑπομονή[88]. Ἔφερναν στὴ μνήμη τους τὸ θάνατο, τὸ κριτήριο τοῦ Θεοῦ, τίς αἰώνιες τιμωρίες· καὶ μὲ τὴν ἀνάμνησή τους, ὁποιαδήποτε καὶ ἂν εἶναι ἡ σημασία, ἡ ἐντύπωση καὶ ἡ αἴσθηση τῶν ἐπιγείων θλίψεων, ἐξασθενίζει[89]. Ἀνέβαζαν τὴ σκέψη τους στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ὑπενθύμιζαν στὸν ἑαυτό τους τὴν ἐπαγγελία τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ὅτι θὰ εἶναι ἀδιάστατα ἑνωμένος μὲ ἐκείνους ποὺ Τὸν ἀκολουθοῦν καὶ θὰ τοὺς φυλάττῃ[90].
Παρορμούσαν τὸν ἑαυτό τους νὰ ἔχῃ εὐψυχία καὶ ἀνδρεία. Πίεζαν τὸν ἑαυτό τους νὰ δοξάζῃ καὶ νὰ εὐχαριστῇ τὸν Θεὸ γιὰ τίς θλίψεις. Τὸν ἔσπρωχναν στὴν συνειδητοποίηση τῆς ἀμαρτωλότητός τους, ποὺ τοὺς ἔκανε ἄξιους κάθε τιμωρίας. Ἐνθυμοῦντο καὶ τὴν εὐσπλαγχνία τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ καὶ τὴν δικαιοκρισία του. Καὶ καταβάλλοντας κάθε προσπάθεια, νὰ ἔχουν ὑπομονή, ἀνέπεμπαν ἐκτενεῖς προσευχὲς στὸ Θεὸ νὰ τοὺς δίνῃ αὐτὸ τὸ θεῖο χάρισμα τῆς εὐλογημένης ὑπομονῆς, ποὺ εἶναι πάντοτε ἀχώριστη ἀπὸ τὸ ἄλλο χάρισμα τοῦ πνεύματος, τὴν εὐλογημένη ταπείνωση· γιατί οἱ δύο αὐτὲς ἀρετές, εἶναι ἐγγύηση σωτηρίας καὶ αἰώνιας μακαριότητας.
6. Οἱ μεγάλοι σημειοφόροι ἅγιοι πατέρες, παρ᾿ ὅτι τοὺς ἦταν τόσο εὔκολο, δὲν ἐθεράπευσαν ποτὲ τοὺς μαθητές τους, ὅταν κατὰ θέλημα Κυρίου ἀρρωστοῦσαν. Αὐτὸ τὸ ἔκαναν γιὰ νὰ μὴν τοὺς στερήσουν τὸ πνευματικὸ ἀγώνισμα καὶ τὴν ὠφέλεια, ποὺ θὰ εἶχαν μὲ τὴν ὑπομονή, ἂν περνοῦσαν τὴν ἀρρώστεια τους, ὅπως ὁρίζει ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας.
7. Ὁ ἡγούμενος τοῦ κοινοβίου τῆς Γάζας, ὅσιος Σέριδος, ὁ μαθητὴς τοῦ μεγάλου ἐκείνου Βαρσανουφίου, ποὺ ἔζησε μὲ ἀπόλυτη σιωπὴ στὸ κοινόβιο αὐτό, ἦταν γιὰ πολλὰ χρόνια ἄρρωστος. Μερικοὶ ἀπὸ τοὺς γέροντες τῆς ἀδελφότητος παρακαλοῦσαν τὸν Μέγαν (Βαρσανούφιον) νὰ θεραπεύσῃ τὸν ἡγούμενο. Ὁ ὅσιος Βαρσανούφιος τοὺς ἀπάντησε:
«Μερικοὶ ἅγιοι ἄνθρωποι (ποὺ ὑπάρχουν ἐδῶ) θὰ μποροῦσαν νὰ παρακαλέσουν γιὰ τὴν ὑγεία του τὸν Θεό, νὰ μὴ ξαναρρωστήση οὔτε μιὰ ἡμέρα. Καὶ ἂν Τὸν παρακαλοῦσαν, θὰ γινόταν. Καὶ ἐγώ τοῦ τὸ εἶπα αὐτό. Ἄν ὅμως αὐτὸ γινόταν, θὰ ἔχανε τὴν εὐκαιρία νὰ ἀποκτήσῃ τὴν μεγάλη καρποφορία τῆς ὑπομονῆς. Μὰ τί λέτε; Δὲν ξέρει, πόσο ἔχω ὑποφέρει ἐγώ; Τί ἀρρώστειες! Τί πυρετούς! Τί θλίψεις; Καὶ νά, τώρα εὑρίσκομαι στὸν εὔδιο αὐτὸ λιμένα. Καὶ αὐτὸν πολὺ τὸν ὠφελεῖ ἡ ἀρρώστεια του. Τὸν μαθαίνει νὰ ἔχῃ ὑπομονὴ καὶ νὰ εὐχαριστῇ τὸν Θεό»[91].
1. Ὁ πτωχὸς Λάζαρος, γιὰ τὸν ὁποῖο μιλάει τὸ Εὐαγγέλιο, δὲν ἐθεραπεύθηκε ποτὲ ἀπὸ τὴν βαρειὰ ἀρρώστεια του· οὔτε ἀπηλλάγῃ ἀπὸ τὴ φτώχεια του. Ἀπέθανε στὴν ταλαίπωρη ἐκείνη κατάσταση, στὴν ὁποία βασανιζόταν τόσα χρόνια. Ὅμως, λόγῳ τῆς ὑπομονῆς του, οἱ ἄγγελοι τὸν ἐπῆραν καὶ τὸν ἐπῆγαν στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Ἀβραάμ[80]. Ἡ ἁγία Γραφή μας λέγει ὁλοκάθαρα, πὼς ὁ Θεὸς σὲ κείνους ποὺ ἀγαπάει στέλνει πολλὲς πίκρες, καὶ κυρίως ἀρρώστειες σωματικές[81]. Σὲ κάθε της σελίδα ἡ ἁγία Γραφή μᾶς λέγει, ὅτι ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ ἅγιοι ἐπέρασαν τὴν ἐπὶ γῆς ζωή τους βαδίζοντες τὴν ὁδὸ τὴν στενὴ καὶ τεθλιμμένη, ποὺ εἶναι γεμάτη θλίψεις, πίκρες, στερήσεις[82].
Μὲ αὐτὴ τὴ γνώμη γιὰ τίς θλίψεις, οἱ ἀληθινοὶ δοῦλοι τοῦ Θεοῦ ἀντιμετώπιζαν τίς θλίψεις, ποὺ τοὺς συνέβαιναν, μὲ πολὺ μεγάλη περίσκεψη· καὶ μὲ αὐταπάρνηση. Ὅποιες καὶ ἂν ἦσαν, τίς ἐδέχοντο σὰν νὰ τοὺς ἔπρεπαν! Γιατί ἐπίστευαν ὁλόψυχα ὅτι δὲν θὰ τοὺς συνέβαιναν, ἂν δὲν τίς ἐπέτρεπε ὁ δικαιοκρίτης Θεὸς θεωρῶντας τες κατάλληλες γιὰ τίς πνευματικὲς ἀνάγκες τους. Ἡ πρώτη τους δουλειά, ὅταν τοὺς συνέβαινε κάποια θλίψη, ἦταν νὰ βάλουν βαθειὰ στὸ νοῦ τους ὅτι τοὺς ἔπρεπε! Ἀναζητοῦσαν στὸν ἑαυτό τους τὴν αἰτία[83]. Καὶ τὴν εὕρισκαν. Καὶ μετά, μόνο ἂν διαπίστωναν, ὅτι ἡ θλίψη αὐτὴ τοὺς ἐμπόδιζε στὴν εὐαρέστηση τοῦ Κυρίου, μόνο τότε, Τὸν παρακαλοῦσαν νὰ τοὺς ἀπαλλάξῃ ἀπὸ αὐτή. Καὶ πάλι ὅμως ἀφήνανε τὴν ἐκπλήρωση ἢ μὴ ἐκπλήρωση τοῦ αἰτήματός τους, στὴ διάθεση τοῦ Κυρίου. Καὶ ποτὲ δὲν τολμοῦσαν νὰ εἰποῦν, πὼς ὁ τρόπος, μὲ τὸν ὁποῖο αὐτοὶ ἀντιμετώπιζαν τὴν δοκιμασία τους, ἦταν ὁ σωστός. Γιατί πράγματι, ποτὲ δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ εἶναι ὁ σωστός. Γιατί ἡ κρίση τοῦ χοϊκοῦ ἀνθρώπου, ἔστω καὶ ἂν εἶναι καὶ ἅγιος, δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ ἀγκαλιάσῃ καὶ νὰ ἰδῇ τὰ πράγματα καλλίτερα ἀπὸ τὸ παντέφορο ὄμμα τοῦ Κυρίου. Ὁ Θεὸς ξέρει, γιατί στέλνει δοκιμασίες στοὺς ἐκλεκτούς Του.
2. Ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς πληροφορεῖ, ὅτι τρὶς παρεκάλεσε τὸν Κύριο νὰ τὸν ἀπαλλάξῃ ἀπὸ ἕνα ἄγγελο Σατάν, ποὺ τὸν ἐμπόδιζε νὰ τρέχῃ νὰ κηρύττῃ τὴν χριστιανικὴ πίστη. Μὰ δὲν εἰσακούσθηκε! Ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ στὸ σημεῖο αὐτὸ ἦταν διαφορετικὴ ἀπὸ τὴν κρίση τοῦ θεόπνευστου ἀποστόλου Του[84]!
Πρέπει νὰ ἀφήνωμε τὸν ἑαυτό μας στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Γιατί μόνο τότε, μόνον ὅταν ποθοῦμε εἰλικρινὰ καὶ μὲ βαθειὰ εὐλάβεια νὰ γίνεται παντοῦ καὶ πάντοτε τὸ θέλημά Του, μποροῦμε νὰ ἐμπιστευόμαστε, ὅτι ἔχομε φρόνημα πνευματικὰ σωστό.
3. Πολλοὶ ἅγιοι μοναχοί, ὅταν ἀρρωστοῦσαν, ἐδέχοντο τὴν ἀρρώστεια τους σὰν τὴν πιὸ μεγάλη εὐεργεσία τοῦ Κυρίου. Καὶ ἀγωνίζονταν νὰ συνεχίσουν ἀνεπηρέαστοι τὴν δοξολογία τοῦ Θεοῦ. Δὲν ζητοῦσαν τὴν θεραπεία, παρ᾿ ὅτι οἱ μὲ θαῦμα θεραπεῖες ἀπὸ σωματικὲς ἀσθένειες εἶναι συνηθισμένες στοὺς ἅγιους μοναχούς. Προτιμοῦσαν νὰ ζητοῦν ἀπὸ τὸν Θεὸ δύναμη νὰ τίς περάσουν μὲ ὑπομονὴ καὶ μὲ ταπείνωση. Γιατί καὶ τὸ πίστευαν καὶ τὸ διεκήρυτταν, ὅτι αὐτὸ ἦταν πιὸ ψυχωφελὲς ἀπὸ κάθε εἴδους ἄσκηση, ποὺ τυχὸν θὰ ἔκαναν μὲ τὸ δικό τους θέλημα!
Ὁ ἅγιος Ποιμὴν λέγει:
Οἱ τρεῖς αὐτὲς ἐργασίες τοῦ μοναχοῦ εἶναι μεταξύ τους ἴσες· νὰ ἡσυχάζῃ στὴν ἔρημο· νὰ εἶναι ἄρρωστος καὶ νὰ εὐχαριστῇ τὸν Θεό· νὰ ζῇ στὴν ὑπακοὴ γέροντος παρ᾿ ὅτι ἔχει καθαρὸ (δυνατὸ) μυαλό[85].
4. Οἱ πιὸ μεγάλοι ἅγιοι μοναχοὶ ἔζησαν στὴν Σκήτη τῆς Αἰγύπτου. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ἦταν ὁ ὅσιος Βενιαμίν. Ἡ ζωή του ἦταν γεμάτη ἀρετές. Καὶ γι᾿ αὐτὸ ὁ Θεός τοῦ ἔδωσε πλούσια τὸ χάρισμα τῶν ἰαμάτων. Καὶ ἐνῶ λοιπὸν εἶχε αὐτὸ τὸ χάρισμα, ὁ ἴδιος εἶχε μιὰ πολὺ βαρειὰ ἀρρώστεια: μιὰ χρονίας μορφῆς ὑδρωπικία! Μερικὲς φορὲς ἀπέπνεε μιὰ φοβερὴ δυσοσμία. Καὶ τότε οἱ μοναχοὶ ἀναγκάζονταν νὰ τὸν μεταφέρουν ἀπὸ τὸ κελλί του, σὲ μέρος μακρινό! Καὶ στὸ κελλί του νὰ βγάζουν ἐντελῶς τίς πόρτες! Καὶ τοῦ εἶχαν φτιάξει ἕνα εἰδικὸ κάθισμα, γιατί δὲν τοῦ ἦταν δυνατὸ νὰ ξαπλώσῃ στὸ κρεβάτι! Μὰ καὶ στὴν κατάσταση αὐτὴ ὁ ὅσιος συνέχιζε νὰ θεραπεύῃ τοὺς ἄλλους! Καὶ ἐκείνους, ποὺ βλέποντας τὰ παθήματά του τὸν συμπονοῦσαν, τοὺς συμβούλευε καὶ τοὺς παρακαλοῦσε, νὰ προσεύχωνται γιὰ τὴν ψυχὴ του· καὶ νὰ μὴ νοιάζονται γιὰ τὸ σῶμα του. «Ὅταν τὸ σῶμα μου ἦταν γερό, τοὺς ἔλεγε, δὲν εἶχα καμμιὰ ἰδιαίτερη ὠφέλεια ἀπὸ αὐτό. Τοὐλάχιστον τώρα ποὺ ἔπεσα σὲ ἀρρώστεια δὲν μοῦ προξενεῖ βλάβη!»[86].
5. Ἕνας ἄλλος ἅγιος, ὁ Ἀββᾶς Πέτρος, ἔλεγε, ὅτι, κάποιος ἐπεσκέφθῃ τὸν ὅσιο Ἠσαΐα τὸν ἀναχωρητή. Τὸν εὑρῆκε νὰ πάσχῃ ἀπὸ μιὰ βαρειὰ ἀρρώστεια. Καὶ τοῦ ἐξέφραζε τὴ συμπόνια του. Ὁ ὅσιος τοῦ ἀπάντησε: Παρ᾿ ὅτι ἔχω τόσο πολὺ συμφιλιωθῇ μὲ τὴν σκέψῃ τῆς ἀρρώστειας μου, μόλις καὶ μετὰ βίας κατορθώνω νὰ διατηρῶ τὴν μνήμη τῆς φοβερᾶς ἐκείνης ὥρας (τοῦ θανάτου καὶ τῆς κρίσεως)! Ἄν τὸ σῶμα μου ἦταν καλά, ἡ μνήμη ἐκείνη θὰ εἶχε σβήσῃ μέσα μου. Ὅταν τὸ σῶμα εἶναι ὑγιές, τότε ρέπει πιὸ πολὺ σὲ πράξεις καὶ ἐνέργειες ἐπιζήμιες καὶ ἀντίθετες στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Οἱ δοκιμασίες μας εἶναι μιὰ μέθοδος, ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ κάπως πιὸ σίγουρα στὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ[87].
Οἱ ἅγιοι πατέρες τὸ ἤξεραν πολὺ καλά, ὅτι στὶς θλίψεις καὶ δοκιμασίες μας ἀξία ἔχει ἡ ὑπομονή· καὶ ὅτι ἡ ὑπομονὴ εἶναι κάτι ποὺ ἐξαρτᾷται ἀπό μᾶς τοὺς ἴδιους. Γιὰ αὐτὸ καὶ κατηγοροῦσαν μόνο τὸν ἑαυτό τους. Ἐβίαζαν ἔτσι τὴν καρδιά τους νὰ ἔχῃ ὑπομονή[88]. Ἔφερναν στὴ μνήμη τους τὸ θάνατο, τὸ κριτήριο τοῦ Θεοῦ, τίς αἰώνιες τιμωρίες· καὶ μὲ τὴν ἀνάμνησή τους, ὁποιαδήποτε καὶ ἂν εἶναι ἡ σημασία, ἡ ἐντύπωση καὶ ἡ αἴσθηση τῶν ἐπιγείων θλίψεων, ἐξασθενίζει[89]. Ἀνέβαζαν τὴ σκέψη τους στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ὑπενθύμιζαν στὸν ἑαυτό τους τὴν ἐπαγγελία τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ὅτι θὰ εἶναι ἀδιάστατα ἑνωμένος μὲ ἐκείνους ποὺ Τὸν ἀκολουθοῦν καὶ θὰ τοὺς φυλάττῃ[90].
Παρορμούσαν τὸν ἑαυτό τους νὰ ἔχῃ εὐψυχία καὶ ἀνδρεία. Πίεζαν τὸν ἑαυτό τους νὰ δοξάζῃ καὶ νὰ εὐχαριστῇ τὸν Θεὸ γιὰ τίς θλίψεις. Τὸν ἔσπρωχναν στὴν συνειδητοποίηση τῆς ἀμαρτωλότητός τους, ποὺ τοὺς ἔκανε ἄξιους κάθε τιμωρίας. Ἐνθυμοῦντο καὶ τὴν εὐσπλαγχνία τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ καὶ τὴν δικαιοκρισία του. Καὶ καταβάλλοντας κάθε προσπάθεια, νὰ ἔχουν ὑπομονή, ἀνέπεμπαν ἐκτενεῖς προσευχὲς στὸ Θεὸ νὰ τοὺς δίνῃ αὐτὸ τὸ θεῖο χάρισμα τῆς εὐλογημένης ὑπομονῆς, ποὺ εἶναι πάντοτε ἀχώριστη ἀπὸ τὸ ἄλλο χάρισμα τοῦ πνεύματος, τὴν εὐλογημένη ταπείνωση· γιατί οἱ δύο αὐτὲς ἀρετές, εἶναι ἐγγύηση σωτηρίας καὶ αἰώνιας μακαριότητας.
6. Οἱ μεγάλοι σημειοφόροι ἅγιοι πατέρες, παρ᾿ ὅτι τοὺς ἦταν τόσο εὔκολο, δὲν ἐθεράπευσαν ποτὲ τοὺς μαθητές τους, ὅταν κατὰ θέλημα Κυρίου ἀρρωστοῦσαν. Αὐτὸ τὸ ἔκαναν γιὰ νὰ μὴν τοὺς στερήσουν τὸ πνευματικὸ ἀγώνισμα καὶ τὴν ὠφέλεια, ποὺ θὰ εἶχαν μὲ τὴν ὑπομονή, ἂν περνοῦσαν τὴν ἀρρώστεια τους, ὅπως ὁρίζει ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας.
7. Ὁ ἡγούμενος τοῦ κοινοβίου τῆς Γάζας, ὅσιος Σέριδος, ὁ μαθητὴς τοῦ μεγάλου ἐκείνου Βαρσανουφίου, ποὺ ἔζησε μὲ ἀπόλυτη σιωπὴ στὸ κοινόβιο αὐτό, ἦταν γιὰ πολλὰ χρόνια ἄρρωστος. Μερικοὶ ἀπὸ τοὺς γέροντες τῆς ἀδελφότητος παρακαλοῦσαν τὸν Μέγαν (Βαρσανούφιον) νὰ θεραπεύσῃ τὸν ἡγούμενο. Ὁ ὅσιος Βαρσανούφιος τοὺς ἀπάντησε:
«Μερικοὶ ἅγιοι ἄνθρωποι (ποὺ ὑπάρχουν ἐδῶ) θὰ μποροῦσαν νὰ παρακαλέσουν γιὰ τὴν ὑγεία του τὸν Θεό, νὰ μὴ ξαναρρωστήση οὔτε μιὰ ἡμέρα. Καὶ ἂν Τὸν παρακαλοῦσαν, θὰ γινόταν. Καὶ ἐγώ τοῦ τὸ εἶπα αὐτό. Ἄν ὅμως αὐτὸ γινόταν, θὰ ἔχανε τὴν εὐκαιρία νὰ ἀποκτήσῃ τὴν μεγάλη καρποφορία τῆς ὑπομονῆς. Μὰ τί λέτε; Δὲν ξέρει, πόσο ἔχω ὑποφέρει ἐγώ; Τί ἀρρώστειες! Τί πυρετούς! Τί θλίψεις; Καὶ νά, τώρα εὑρίσκομαι στὸν εὔδιο αὐτὸ λιμένα. Καὶ αὐτὸν πολὺ τὸν ὠφελεῖ ἡ ἀρρώστεια του. Τὸν μαθαίνει νὰ ἔχῃ ὑπομονὴ καὶ νὰ εὐχαριστῇ τὸν Θεό»[91].
Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Α Γ Ι Ο Υ Ι Γ Ν Α Τ Ι Ο Υ Μ Π Ρ Ι Α Ν Τ Σ Ι Α Ν Ι Ν Ω Φ Ε Π Ι Σ Κ Ο Π Ο Υ
Σ Τ Α Υ Ρ Ο Υ Π Ο Λ Ε Ω Σ
«Θ Α Υ Μ Α Τ Α Κ Α Ι Σ Η Μ Ε Ι Α»
(ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΠΡΕΒΕΖΑ 2000)
Βιβλιογραφία
[79] Ἰακ. 4, 3.
[80] Λουκ. 16, 22.
[81] Ἑβρ. 12, 6 ἐξ.
[82] Ἑβρ. 12, 3.
[83] Μάρκου τοῦ Ἀσκητοῦ, Περὶ τῶν οἰομένων ἐξ ἔργων δικαιοῦσθαι κεφ. 6 «Ὁ τὸν δεσπότην τιμῶν, ποιεῖ τὰ κελευόμενα. Σφαλεὶς δὲ ἢ παρακούσας, ὑπομένει ὡς ἴδια τὰ ἐπερχόμενα».
[84] Β' Κορ. 12, 7-10.
[85] Γεροντικό, Ρούφου Β'.
[86] Πατερικὸν κατ᾿ ἀλφάβητον.
[87] Ἠσαΐου Ἀναχωρητοῦ, Λόγος ΚΖ'.
[88] Ἀββᾶ Δωροθέου, Λόγος Ζ.
[89] Ματθ. 10, 28-31.
[90] Ματθ. 28, 20.
[91] Ἀββᾶ Βαρσανουφίου, ἀπάντησις 130.
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου