Ἐπίσκοπ. Αὐγουστῖνος Καντιώτης: «ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΑΚΕΛΟ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ» (Μέρος 27ον)

 

Ὅλες οἱ ἀναρτήσεις τοῦ π. Αὐγουστίνου Καντιώτη

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΑΚΕΛΟ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ» ΕΔΩ

 

ΣΥΝΘΗΜΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΑ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

«Δὲν δίνω ἐμπιστοσύνη στοὺς ἀνθρώπους. Ἔχω πείσει τὸν ἑαυτό μου, εἴτε μετ᾿ ἄλλων εἴτε μόνος θὰ ὑπερασπίσω τὰ ὅσια καὶ ἱερά».

ΚΙΛΚΙΣ

Θυμᾶμαι κάποια μέρα στὸ Κιλκίς, διηγεῖται ὁ ἴδιος ὁ π. Αὐγουστῖνος, τὰ χρόνια ἐκεῖνα τῆς κατοχῆς, κάναμε ἕναν ἀγῶνα σκληρό. Ἦταν καὶ κάτι Πόντιοι, ποὺ ἐνθουσιάστηκαν ἀπὸ τὸ κήρυγμα. Ἐδῶ λένε εἴμεθα, μαζὶ θὰ δώσουμε τὴ μάχη. Λέω, ἐν τάξει, ἀφοῦ ἔχετε τοιαύτην διάθεσιν, θὰ παρουσιαστῆτε μετὰ τρεῖς ἡμέρες ἐκεῖ κάτω στὴν πλατεῖα· ἀφοῦ ἀπὸ ἐδῶ ἀπὸ τὴν ἐκκλησία μᾶς διώχνουν, ἐκεῖ θὰ μιλήσουμε. Ἔ, ἐν τάξι, μοῦ λένε.

Περάσανε αὐτὲς οἱ δυὸ-τρεῖς ἡμέρες καὶ ἤμουν ἕτοιμος νὰ ὁμιλήσω ὅπως στὴν Κοζάνη. Πάω στὴν πλατεῖα… καὶ ἐρημιά! Μυστήριο πρᾶγμα! λέω. Κανείς δὲν εἶναι στὴν πλατεῖα· μόνο μιὰ γυναῖκα ἄνοιξε τὸ παράθυρο καὶ μοῦ ἔκανε νόημα μὲ τὰ χέρια νὰ φύγω.

Τί εἶχε συμβῆ; Εἶχαν κρεμάσει οἱ Γερμανοὶ σὰν σταφύλια στὰ δέντρα καμμιὰ δεκαριὰ ἀνθρώπους τὴν προηγούμενη ἡμέρα, καὶ ἔπιασε ὅλους φόβος καὶ τρόμος. Καὶ διέδωσαν, ὅτι ἐντὸς ὀλίγου θὰ πιάσουν οἱ Γερμανοὶ καὶ τὸν Καντιώτη μὲ τοὺς ὀπαδούς του, καὶ ἐπῆλθε φόβος καὶ τρόμος, καὶ ἔμεινα μόνος – μονώτατος.

Ἕνα παράδειγμα εἶναι αὐτὸ τοῦ τί θὰ συμβῇ. Δὲν δίνω ἐμπιστοσύνη στοὺς ἀνθρώπους. Ἔχω πείσει τὸν ἑαυτό μου, εἴτε μετ᾿ ἄλλων εἴτε μόνος θὰ ὑπερασπίσω τὰ ὅσια καὶ ἱερά.

Εὐχάριστο εἶναι ν᾿ ἀγωνίζεσαι μετ᾿ ἄλλων, σοῦ δίνει χαρὰ καὶ ἀγαλλίασι. «Ἰδὼν ὁ Παῦλος τοὺς ἀδελφοὺς πῆρε θάρρος»· ὁ Παῦλος, ποὺ πῆγε στὴ Ρώμη, ὅταν εἶδε τοὺς χριστιανούς, πῆρε θάρρος.

Ἕνας Παῦλος πῆρε θάρρος βλέποντας τοὺς χριστιανούς! Νὰ δίνῃς τὴ μάχη μὲ ἄλλους εἶναι ὡραῖο πρᾶγμα, σὲ συλλαλητήριο στὴ Θεσσαλονίκη, στὴν Πάτρα, στὴν Ἀθήνα· ἂν καὶ τώρα ὑποθερμαίνεται καὶ χαλαροῦται τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ λαοῦ, λόγῳ τῆς ἀδρανείας τῶν ἰθυνόντων.
Λοιπόν ἔτσι ἔχω πείσει τὸν ἑαυτό μου· εἴτε μετ᾿ ἄλλων εἴτε καὶ μόνος νὰ μείνω, θ᾿ ἀγωνιστῶ…».

Ὁ ἱεροκήρυκας π. Αὐγουστῖνος, τὶς δύσκολες αὐτὲς στιγμὲς ποὺ διέρχεται ἡ πατρίδα, βρίσκεται δίπλα στὸ Μακεδονικὸ λαό. Τὸν ἐνισχύει, τὸν ἐμψυχώνει, τὸν παρηγορεῖ, ἀψηφῶντας τὴ δική του ζωή. Ἀντιθέτως ὁ δεσπότης τῆς Ξάνθης Ἰωακείμ, ποὺ ἐγκατέλειψε τὴν Μητρόπολή του, ὅταν μπῆκαν οἱ Βούλγαροι, τοῦ ἀνέθεσαν νὰ ποιμάνῃ τὴν χηρεύουσα Μητρόπολη τοῦ Κιλκίς. Δυστυχῶς, ὅπως ὁ Φλωρίνης Βασίλειος καὶ αὐτὸς ἦταν μόνιμος κάτοικος τῶν Ἀθήνα, ἐκεῖ ἔνοιωθαν μεγαλύτερη ἀσφάλεια γιὰ την ζωή τους. 

Στην Ξάνθη γλύτωσε από τους Βουλγάρους καὶ μὲ γυναικεῖα ἐνδύματα ἔφυγε ἀπὸ την Μητρόπολή του, φοβόταν το λιδιο και τους Γερμανούς συμμάχους των Βουλγάρων. Δὲν πῆγε στὸ Κιλκίς. Τηλεγραφικὰ ποίμαινε την Μητρόπολη. Ὁ λαός ὅμως δὲν ἤθελε τέτοιο ποιμένα καὶ διαμαρτύρονταν. Ὅταν ὁ ἱεροκήρυκας πῆγε μὲ ἀναπόσπαστη στὸ Κιλκίς καὶ ἄρχισε τὸ κηρυκτικό καὶ κατηχητικό ἔργο ἐνθουσιάστηκε. Τὸ ἔμαθε ὁ δεσπότης καὶ ἀπὸ ἐκεῖ κινοῦσε τὰ νήματα γιὰ νὰ ἐκδιώξῃ. Ὁ λαὸς τοῦ Κιλκὶς ὅταν τὸ ἀντελήφθηκε, ὄχι μόνο διαμαρτυρήθηκε, ἀλλὰ ἤθελε τὸν ἱεροκήρυκα δεσπότη του.

Θέλει τὸν γενναῖο ἱεροκήρυκα Αὐγουστῖνο κοντά του. Στὴ συνείδησί τους, αὐτὸς εἶναι ἄξιος γιὰ νὰ τοὺς ποιμάνῃ. Δὲν βρίσκει ἀνταπόκρισι στὸ αἴτημά του, γι’ αὐτὸ ξεσηκώνεται. Μὲ τηλεγράφημά τους ὅλα τὰ σωματεῖα τοῦ Κιλκὶς ζητοῦν τὴν ἀπομάκρυνσι τοῦ Ἰωακεὶμ καὶ τὴν ἀντικατάστασί του μὲ ἄξιον ἐπίσκοπο.

Συνεχίζεται

Πηγή:https://www.augoustinos-kantiotis.gr/

 «Πᾶνος»