– Προσευχή είναι η συνομιλία με τον Θεό. Είναι βλαστός της πραότητας και της αοργησίας, είναι καρπός της χαράς και της ευχαριστίας. Κατά τον Ευάγριο τον Ποντικό, είναι η αποδίωξη της λύπης και της απελπισίας. Είναι η ένωση και συνάφεια του ανθρώπου με τον Θεό και, κατά τους Πατέρες, η δύναμη του κόσμου, η συμφιλίωση με τον Θεό, η μητέρα των δακρύων και η θυγατέρα αυτών. Η προσευχή είναι το κλειδί της βασιλείας των ουρανών και, κατά τον Ρώσο άγιο Θεοφάνη τον Έγκλειστο, είναι η ανάβαση του νου και των σκέψεών μας στον Θεό.
Η προσευχή έχει τρεις βαθμούς: Στον πρώτο ανήκει η προφορική ή σωματική προσευχή, στον δεύτερο η νοερά και στον τρίτο η καρδιακή.
– Πώς γνωρίζει κάποιος ότι προσευχήθηκε αληθινά στον Θεό;
– Η αίσθηση της παρουσίας του Θεού στην προσευχή μας γίνεται κυρίως όταν ο προσευχόμενος δεν απαγγέλλει τίποτε με λόγια. Γι’ αυτό, όταν τα λόγια της ευχής φθάσουν στην καρδιά, τότε σίγουρα αυτή η προσευχή είναι αληθινή.
– Γνωρίζει ο άνθρωπος πότε πέρασε από τη μία βαθμίδα της προσευχής στην άλλη;
– Η μετάβαση του προσευχόμενου από την κατώτερη στην ανώτερη βαθμίδα της προσευχής, καθώς και η πνευματική του πρόοδος, δηλαδή η ανάβασή του σ’ αυτές τις τρεις πνευματικές βαθμίδες, κατά τους περισσότερους αγίους Πατέρες, δεν γίνεται γνωστή στον προσευχόμενο.
Η πνευματική ανάβαση στην προσευχή μοιάζει με την ανάπτυξη ενός φυτού· αυξάνεται αυτό χωρίς να γνωρίζει και να αντιλαμβάνεται τις στιγμές της αναπτύξεώς του. Μοιάζει με ένα παιδί που μεταβαίνει από τη μία ηλικία στην άλλη, χωρίς να μπορεί να ξέρει τον ακριβή καιρό της αναπτύξεώς του. Αυτή η πνευματική ανάβαση του ανθρώπου δεν είναι μόνο καρπός των κόπων του, αλλά περισσότερο δώρο της χάριτος και του θείου ελέους. Και είναι μυστική αυτή η πρόοδος από θεία οικονομία, για να μην πέσει ο άνθρωπος στην υπερηφάνεια στηριζόμενος στις δικές του δυνάμεις.
Ωστόσο ο αββάς Ισαάκ ο Σύρος μας φανερώνει μερικά σημεία με τα οποία μπορεί κανείς να καταλάβει σε ποια πνευματική βαθμίδα είναι. Λέει: «Ο άνθρωπος, όσο βρίσκεται στην αμέλεια, φρίττει την ώρα του θανάτου, και όταν πλησιάζει προς τον Θεό, φοβάται το αντίκρισμα του δίκαιου Κριτή. Ενώ όταν φθάσει στο πλήρωμα της θείας αγάπης από την παρούσα ζωή, τότε δεν υπάρχουν αυτές οι δύο δυσκολίες».
– Πώς μπορούν σήμερα οι άνθρωποι να εκτελέσουν την εντολή του αποστόλου Παύλου «Αδιαλείπτως προσεύχεσθε»;
– Μπορεί κανείς να προσεύχεται αδιάκοπα, αν βρίσκεται πάντοτε με τον νου και την καρδιά του ενώπιον του Θεού. Με τα χέρια του μπορεί να εργάζεται, ενώ με τον νου και την καρδιά του να υψώνεται στον Θεό. Και ακόμη αυτό έχω να προσθέσω, ότι το βασικό γνώρισμα αυτής της προσευχής είναι να υπάρχουν ενωμένα ο νους και η καρδιά μας και αχώριστα από τον Θεό, σ’ οποιοδήποτε τόπο και χρόνο βρισκόμαστε. Να έχουμε πάντοτε την αίσθηση της παρουσίας του Θεού. Αυτή η εργασία ισχύει για όλες τις τάξεις της προσευχής και θεωρείται μια προσευχή ακατάπαυστη, κατά τον άγιο Θεοφάνη τον Έγκλειστο. Αυτή την αίσθηση και συνεχή θεωρία του Θεού είχε ο μακάριος προφήτης Δαβίδ, όταν έλεγε: «Προωρώμην τον Κύριον ενώπιόν μου δια παντός, ότι εκ δεξιών μου εστίν, ίνα μη σαλευθώ» (Ψαλμ. 15:8).
Πρέπει λοιπόν να καταλάβουμε ότι η ζωή του ανθρώπου είναι μία αδιάκοπη προσευχή, όταν αυτός σκέπτεται νοερά πάντοτε τον Θεό.
Από το περιοδικό “Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ”, Έκδ. Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, τ. 10 (1985), άρθρο: «Διάλογοι περί προσευχής», σελ. 46.
Σήμερα δυστυχώς σκεφτόμαστε για τα πάντα εκτός από την σωτηρία της αθάνατης ψυχής μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Άγιος Πατροκοσμάς μας το τονίζει: ψυχή και Χριστός σας χρειάζεται, όλα τα άλλα ας τα κάνουν ότι θέλουν δεν μας ανήκουν.
Αυτά που θα αντιγράψω είναι αρκετά, αλλά αξίζει να τα διαβάσουμε και να τα κάνουμε πράξη.
Η Κιβωτός χρειάστηκε για να γίνει 120 ολόκληρα χρόνια.
Όμως ο κατακλυσμός ήρθε μέσα σε μία μέρα και σε 40 μέρες δεν υπήρχε τίποτα πλέον ζωντανό εκτός της Κιβωτού.
120 ολόκληρα χρόνια περίμενε ο Άγιος Τριαδικός Θεός μας, την μετάνοια των ανθρώπων.
(Το ίδιο θα συμβεί και στις μέρες μας).
Εκτός της Εκκλησίας δεν θα μείνει τίποτα ζωντανό.
Ας δούμε τι είναι η μετάνοια και τι σχέση έχει με την προσευχή.
Ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή δηλαδή εἶναι δρόμος μετάνοιας.
Ὁ Χριστός μας ὅταν ἄρχισε νά μᾶς μιλάει δέ μᾶς εἶπε:
«ἐλᾶτε νά κάνουμε ἕνα συμβόλαιο νά σᾶς πείσω ὅτι ἐγώ εἶμαι ὁ Χριστός. Θά σᾶς ἀποδείξω ὅτι ἐγώ εἶμαι ὁ Θεός, γιά νά μέ πιστέψετε».
Δέν εἶπε ἔτσι.
Τί εἶπε; «Μετανοεῖτε».
Τί σημαίνει μετάνοια;
Οὐσιαστικά σημαίνει ἀδιάλειπτη προσευχή γιατί ἡ λέξη μετάνοια εἶναι μετά + νοῦς.
.Ἀλλάζω τό νοῦ μου, πού τόν εἶχα σέ λογισμούς τοῦ «τί θά φάω, πῶς θά δουλέψω τί θά κάνω μέ τό παιδί μου, τόν σύζυγο κ.λ.π.»,
τόν παίρνω ἀπό ὅλα αὐτά καί τόν κολλάω στό Χριστό.
Αὐτό εἶναι μετάνοια. Μετακινῶ δηλαδή τόν νοῦ μου στό Χριστό. Ἐκεῖ πού μέχρι τώρα ἔβλεπα ὁριζόντια, τώρα βλέπω κατακόρυφα.
Τό εἶπε ὁ Χριστός. Μέ νηστεία καί προσευχή.
Βλέπετε; Χρειάζεται ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή καί ἡ νηστεία φυσικά, ἡ ἐγκράτεια.
Μετά φεύγουνε καί οἱ λογισμοί «τί θά γίνει πού δέν ἔχω λεφτά, τί θά γίνει μέ τήν κρίση κ.λ.π.».
Θα συνεχίσω..
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει:
ΑπάντησηΔιαγραφή«νά ἐπικαλεῖσαι συνέχεια τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, γιά νά καταπιεῖ ἡ καρδιά σου τόν Ἰησοῦ καί ὁ Ἰησοῦς τήν καρδιά σου».
Ἐκεῖ πρέπει νά φτάσουμε. Θέλει συνεχῆ προσπάθεια, ζέση.
Ἐμπόδια ὑπάρχουν πάντα, ἀλλά ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ θά τά ξεπερνάει.
- Μᾶς εἴπατε πώς κανείς ἀπό τό 16 μπορεῖ νά φτάσει στό 20.
Ὅταν ὅμως εἶναι κανείς στό 5 ἤ στό 10 καί κάθε μέρα σκέφτεται πῶς θά βρεῖ νά φάει, πῶς θά μπορέσει νά συνεννοηθεῖ μέ τόν συγγενῆ του πού ἔχουν μαλώσει, πῶς θά μπορέσει νά κλείσει τήν τηλεόραση πού δέν τήν κλείνει ποτέ καί θέλει συνέχεια νά μαθαίνει εἰδήσεις ἀπό τό διαδίκτυο μήπως καί χάσει κάτι ἀπό τίς τρέχουσες ἐξελίξεις, πῶς θά κάνει ἀδιάλειπτη προσευχή;
Ἀδιάλειπτη προσευχή θά κάνει μαθαίνοντας.
Δηλαδή ξεκινάει, ὅσο καί ἄν δέν τήν καταλαβαίνει, νά τήν ψιθυρίζει. Ἀπόφαση θά πάρει.
Πῶς κάποιος παίρνει ὀκτώ ὧρες ἐργασία, νά βιδώνει μία βίδα;
Ὀκτώ ὧρες κάνει αὐτήν τή δουλειά. Βλέπετε στίς αὐτοκινητοβιομηχανίες τέτοιες δουλειές εἶναι.
Περνάει τό αὐτοκίνητο ἀπό μπροστά του βάζει μία βίδα, τό ἑπόμενο τό ἴδιο, τό ἑπόμενο τό ἴδιο.
Ὀκτώ ὧρες λέει κανείς δέ βαριέσαι;
Βαριέμαι, δέ βαριέμαι θά τό κάνω. Ἔτσι δέν εἶναι;
Ἀλλιῶς δέ θά ἔχω νά φάω.
Ἔτσι ξεκινᾶς καί λές ἤ θά σωθῶ ἤ δέ θά σωθῶ.
Θά πιέσω τόν ἑαυτό μου, ὅσο καί ἄν μου φαίνεται ἀνιαρό καί βαρετό καί θά τό κάνω.
Ὁπότε θά δεῖς, ὅτι αὐτό τελικά ὑπερβαίνεται, τό αἴσθημα τῆς βαρεμάρας, τῆς ἀκηδίας.
Γιατί αὐτό εἶναι τό ἐμπόδιο στήν προσευχή, ἡ ἀκηδία, ἡ ἀμέλεια.
Λέει κάποιος «ἐντάξει βρέ παιδί μου τώρα, τό εἶπα, τό εἶπα.., βαρέθηκα».
Τί θά πεῖ βαρέθηκες; Βαριέσαι νά τρῶς;
Δέ βαριέσαι.
Θά πεῖς «ἅμα δέν τό κάνω αὐτό, δέ θά φάω σήμερα».
Νά βάλεις ἕναν τέτοιον ὅρο. «Δέ θά φάω σήμερα ἄν δέν κάνω τόν κανόνα μου. Νά βάλω τόν ἑαυτό μου κάτω νά κάνω τέσσερις ὧρες νοερά προσευχή».
Συνεχίζεται..
Μας λέει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης:
ΑπάντησηΔιαγραφή«Γι’ αὐτό στίς μέρες μας δέν ἔχουμε πολλούς Ἁγίους».
Δυστυχῶς δέν ἔχουμε. Δέν ἔχουμε ἀνθρώπους πού φτάνουν στή θέωση γιατί ἀκριβῶς δέν κάνουν αὐτήν τήν ἐργασία οἱ ἄνθρωποι.
Εἶναι ἡ ἀμέλεια. Αὐτό εἶναι. Ἐνῶ τό ξέρουμε, ὅμως ἀμελοῦμε. Δέν πρέπει ν’ ἀμελοῦμε ἀδελφοί μου. Πρέπει νά πατάξουμε τήν ἀμέλεια.
Νά προσπαθήσουμε νά προσευχόμαστε καί ὄχι ν’ ἀργολογοῦμε, οὔτε νά γαστριμαργοῦμε, οὔτε νά κατακρίνουμε.
Αὐτά εἶναι βασικά ἐμπόδια γιά τήν προσευχή :
ἡ πολυλογία, ἡ ἀργολογία, ἡ ἀκρασία, ἡ ἔλλειψη ἐγκράτειας στό φαγητό κ.τ.λ., οἱ πολλές συναναστροφές καί ἡ κατάκριση.
Αὐτά σκοτώνουν τήν προσευχή. Ὅταν ὅλη μέρα μιλᾶς ἤ ἀκόμα χειρότερα κατακρίνεις
-βέβαια ἀπό τήν πολύ ὁμιλία πᾶς καί στήν κατάκριση, εἶναι ἀδύνατο νά μήν πᾶς-
δέν μπορεῖς φυσικά μετά νά πεῖς τήν εὐχή.
Ὁ νοῦς δέν ξεκολλάει ἀπό κάπου, ἄν δέν κολλήσει κάπου ἀλλοῦ. Νομίζουμε ὅτι ἄν πολεμᾶμε τούς λογισμούς μας, θά σωθοῦμε.
Ὄχι. Δέν πολεμᾶμε τούς λογισμούς μας, τούς περιφρονοῦμε καί κολλᾶμε τόν νοῦ μας στόν Χριστό. Αὐτή εἶναι ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή.
Σήμερα ὅλοι οἱ ἄνθρωποι βασανίζονται ἀπό τούς λογισμούς τους, ἀπό τίς λεγόμενες ‘ἔμμονες ἰδέες’.
Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ἔλεγε ὅτι «ἡ κατάθλιψη οὐσιαστικά εἶναι μία αἰχμαλωσία σέ ἕναν λογισμό».
Ὑπάρχει ἕνας λογισμός, σέ αἰχμαλωτίζει καί τόν κάνει τόν ἄνθρωπο ἐρείπιο, σκουπίδι καί δέ θέλει νά κάνει τίποτα.
Ἔχει κυριευθεῖ, ἔχει αἰχμαλωτιστεῖ ἀπό ἕναν λογισμό.
Πρώτα ο Θεός κάντε υπομονή μέχρι αύριο και θα μπούμε στα βαθιά νερά της προσευχής με την Χάρη του Αγίου Τριαδικού Θεού μας.
Εύχομαι καλό και ευλογημένο βράδυ σε όλους.
Και μην ξεχνάμε να προσευχόμαστε όσο μπορούμε περισσότερο.
Να λέμε τις δύο ευχούλες κάθε μέρα και περισσότερο.
Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με.
Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.
Γνωρίζουμε ὅτι ὁ Θεός ἔδωσε στόν ἄνθρωπο τό αὐτεξούσιο. Τό αὐτεξούσιο εἶναι ἡ ἐλευθερία.
ΑπάντησηΔιαγραφήὉ ἄνθρωπος δηλαδή, ἔχει ἐξουσία στόν ἑαυτό του.
Μπορεῖ νά πεῖ αὐτό θά τό κάνω καί τό κάνει. Δέν τόν ἐμποδίζει τίποτα. Αὐτό θά τό σκεφτῶ καί τό σκέφτεται. Αὐτό θά τό δῶ καί τό βλέπει.
Αὐτό δέν θά τό δῶ καί δέν τό βλέπει. Αὐτό δέν θά τό φάω καί δέν τό τρώει.
Εἶναι αὐτεξούσιος ὁ ἄνθρωπος. Ἐπειδή εἶναι αὐτεξούσιος, ἔχει καί εὐθύνη γι’ αὐτά πού κάνει, δηλαδή δίνει λόγο στό Θεό.
Δέν εἶναι ἕνα ρομπότ ἀναγκασμένο νά κάνει αὐτά πού τοῦ ἔχει βάλει μέσα του ὡς πρόγραμμα ὁ κατασκευαστής του.
Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν.
Ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ εἶναι δύο πράγματα.
Ὁ νοῦς καί ἡ ἐλευθερία -πού εἴπαμε- τό αὐτεξούσιο.
Αὐτά τά δύο δέν τά ἔχουν τά ζῶα, μόνο ὁ ἄνθρωπος τά ἔχει καί οἱ ἄγγελοι.
Αὐτά μᾶς ξεχωρίζουν ἀπό τά ζῶα. Ἄν βγάλεις ἀπό τόν ἄνθρωπο τόν νοῦ καί τό αὐτεξούσιο, τήν ἐλευθερία, δέν διαφέρει σέ κάτι ἀπό τό ζῶο. Ἔχει κι αὐτό σῶμα, λειτουργίες, ἔνστικτα. Τό ἴδιο καί ὁ ἄνθρωπος.
Ἄν ὁ νοῦς του καί ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀφαιρεθοῦν, παύει νά εἶναι ἄνθρωπος, νά ξεχωρίζει ἀπό τά ζῶα.
Για νά σωθοῦμε, χρειαζόμαστε δύο πράγματα.
Τό πρῶτο εἶναι τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, αὐτήν τήν ἐνέργεια πού κάνει τή γεφύρωση τοῦ κτιστοῦ μέ τό ἄκτιστο, τοῦ ἀνθρώπου μέ τό Θεό, πού μᾶς ἀνεβάζει στό Θεό.
Δέν μποροῦμε νά ἀνέβουμε μόνοι μας στό Θεό, ὁ Θεός μᾶς ἀνεβάζει στόν ἑαυτό Του, μᾶς προσελκύει.
Τό δεύτερο πού χρειάζεται γιά νά σωθοῦμε εἶναι ἡ δική μας προαίρεση. Τό νά θέλουμε.
Ἄν δέ θέλουμε, δέ μᾶς ἀνεβάζει ὁ Θεός κοντά Του, δέ μᾶς παίρνει μέ τή βία ποτέ.
Γι’ αὐτό λέει «ὅποιος θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν» πρέπει νά κάνει αὐτά κι αὐτά.
Καί εἶπε τί πρέπει νά κάνει :
Νά ἀπαρνηθεῖ τόν ἑαυτό του καί νά ἄρει τόν Σταυρό του (Μάρκ. 8,34).
- Προσέξτε τί θά πεῖ ν’ ἀπαρνηθῶ τόν ἑαυτό μου;
Ποιός εἶναι ὁ ἐαυτός μας κυρίως;
Τό εἴπαμε παραπάνω, ὁ νοῦς μας καί τό αὐτεξούσιο, ἡ ἐλευθερία.
Μά λέει ὁ Χριστός αὐτά πρέπει νά τά ἀρνηθεῖς.
Νά τά ἀρνηθῶ τί θά πεῖ;
Θά πεῖ, Θεέ μου νά μήν ἔχω νοῦ, νά μήν ἔχω ἐλευθερία;
Ὄχι. Σημαίνει «Νά τά δώσεις σέ Μένα. Νά μήν τά ἔχεις γιά τόν ἑαυτό σου, ἀλλά γιά Μένα. Τόν νοῦ σου τόν θέλω ἐγώ».
Πῶς; «Ἐμένα θά σκέφτεσαι, Ἐμένα θ’ ἀγαπᾶς, σέ Μένα θά εἶσαι στραμμένος συνέχεια».
Νά τό καθῆκον, πού τό λέμε ἀδιάλειπτη προσευχή!
Θα συνεχίσω..
Τήν ἐλευθερία σου ἐπίσης, τό αὐτεξούσιο, δέ στό ἔδωσε γιά νά κάνεις ἐσύ ὅτι θέλεις, ἀλλά γιά νά τό δώσεις στό Θεό καί νά πεῖς «Θεέ μου οὔχ ὡς ἐγώ θέλω ἀλλ’ ὡς σύ»(Ματθ. 26,39), ὅπως εἶπε ὁ Χριστός μας στή Γεσθημανή
ΑπάντησηΔιαγραφήκαί ὅπως μᾶς λέει στό «Πάτερ ἠμῶν» νά λέμε πάντα «Γεννηθήτω τό θέλημά Σου» καί ὄχι τό θέλημά μου.
Καταλήγουμε δηλαδή στό ἑξῆς:
- Δικαιούμαστε νά θέλουμε;
Ὄχι δέ δικαιούμαστε.
- Δικαιούμαστε νά ἔχουμε ἐμεῖς ἐπιθυμίες;
Ὄχι. Τότε τί θά ἐπιθυμοῦμε; Αὐτό πού θέλει ὁ Χριστός.
Ἔχετε σκεφτεῖ γιατί εἴμαστε ὅλοι δυστυχισμένοι, στεναχωριόμαστε, παθαίνουμε κατάθλιψη καί ‘ψυχολογικά’ καί συνεχῶς αὐτά αὐξάνονται;
Ἐξαιτίας τοῦ ὅτι τό θέλημά μας, τό αὐτεξούσιό μας δέν τό δίνουμε στό Θεό.
Τό κρατᾶμε γιά μας καί λέμε «ἐγώ θέλω αὐτό» καί κάνουμε προγράμματα πενταετῆ, δεκαετῆ γιά νά πετύχουμε αὐτό πού θέλουμε καί ἐπειδή δέν τό πετυχαίνουμε, στεναχωριόμαστε.
Γιατί δέν τό πετυχαίνουμε;
Ὁ Θεός δέ θέλει νά τό πετύχουμε γιατί δέν εἶναι γιά τό καλό μας. Εὐτυχῶς πού δέ μᾶς τό δίνει ὁ Θεός.
Γιατί αὐτά πού θέλουμε 99,99%, εἶναι αὐτοκαταστροφικά. Θέλουμε τήν καταστροφή μας, παρόλο πού δέν τό βλέπουμε.
Ὁπότε ὁ Θεός ἀπό ἀγάπη σταματάει τό ἕνα, τό ἄλλο, τό τρίτο θέλημα καί ἐμεῖς ἐπειδή ἔχουμε ἐπενδύσει σ’ αὐτά καί ἔχουμε ἑξαρτήσει τή χαρά μας ἀπό αὐτά, στεναχωριόμαστε καί παθαίνουμε κατάθλιψη.
Αὐτός εἶναι ὁ λόγος πού γινόμαστε ὅλοι δυστυχισμένοι.
- Τό μυστικό γιά νά μήν στεναχωριέσαι ποιό εἶναι;
Νά μή θέλεις τίποτα. Νά λές «Θεέ μου ἐγώ θέλω, ὅ,τι θέλεις ἐσύ.
Θέλεις τώρα νά ἀρρωστήσω καί νά πεθάνω; Νά ἀρρωστήσω καί νά πεθάνω.
Θέλεις νά ἀρρωστήσει καί νά πεθάνει τό παιδί μου;
Νά ’ναι εὐλογημένο. Γιά τό καλό μου θά εἶναι.
Δέ θέλω τίποτα γιά μενα. Δέ θέλω τίποτα ὅπως τό σκέφτομαι ἐγώ».
(Αρχίζουμε να μπαίνουμε Αδέρφια μου στα βαθιά νερά της προσευχής)
Στή συνέχεια αὐτός ὁ ἄνθρωπος, ὅσο καί ἄν σᾶς φαίνεται παράξενο, μπαίνει στό σχολεῖο τοῦ Χριστοῦ.
Δέν εἶναι ἀκόμα Χριστιανός.
(Άκουτε τι μας λέει: ότι κι όλα αυτά να κάνουμε ακόμα δεν είμαστε χριστιανοί)
Αὐτή εἶναι ἡ προϋπόθεση γιά νά μποῦμε στό σχολεῖο τοῦ Χριστοῦ, τό ν’ ἀρνηθοῦμε τό θέλημά μας καί νά ὑποτάξουμε τό νοῦ καί τό θέλημά μας στό Θεό.
Νά ἔχουμε στραμμένο τόν ἑαυτό μας στό Θεό μέ τήν ἀδιάλειπτη προσευχή καί μέ τήν κατάθεση τῆς ἐλευθερίας μας στό Θεό.
- Αὐτό ὅμως πῶς γίνεται πρακτικά;
Πρακτικά, ὅπως λένε ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες, γίνεται μέ τή συνεχῆ ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Κύριου Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Μέ τό « Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησον μέ».
Θα συνεχίσω..
Ὁ Χριστός θέλει τήν καρδιά μας. Δέ θέλει τή νηστεία μας καί οἱ Φαρισαῖοι ἔκαναν νηστεῖες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟὔτε τίς ἐλεημοσύνες μας καί οἱ Φαρισαῖοι ἔκαναν ἐλεημοσύνες γιά ἐπίδειξη.
Δέ θέλει τίποτα ἐξωτερικό. Θέλει ἐμᾶς τούς ἴδιους.
Ὅπως εἴπαμε ὁ ἄνθρωπος εἶναι δύο πράγματα: ὁ νοῦς καί τό αὐτεξούσιο. Αὐτά τά δύο θέλει.
Ἄν δέν τοῦ δώσεις αὐτά τά δύο, ὅ,τι ἄλλο καί ἄν τοῦ δώσεις δέν «ἱκανοποιεῖται» ὁ Θεός. Μέ ποιά ἔννοια;
Δέ σώζεται ὁ ἄνθρωπος, γιατί ὁ ἄνθρωπος κυρίως εἶναι αὐτά τά δύο.
Τί νά τό κάνω ἐγώ νά λιώσεις τό σῶμα σου μέ τή νηστεία; Πολλοί τό κάνουν. Εὔκολο εἶναι αὐτό.
Ἤ νά δώσεις τό πορτοφόλι σου σέ ἐλεημοσύνη, ἀλλά νά μή δίνεις τό νοῦ σου στό Χριστό;
Ὅλη μέρα τό μυαλό νά περιπλανιέται. Νά μήν δίνεις τήν ἐλευθερία σου στόν Χριστό.
Νά λές «ἄς λέει ὁ Χριστός, ἐγώ θέλω αὐτό», «γιατί Θεέ μου μοῦ τό ’δωσες αὐτό; Ἐγώ δέν τό ἤθελα αὐτό. Τί σου ἔκανα;».
Αὐτός ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει δώσει τό αὐτεξούσιό του στό Χριστό, δέν ἀρέσει στό Χριστό.
Δέν ἔχει μπεῖ καν στήν γραμμή νά γίνει μαθητής τοῦ Χριστοῦ. Ἀφοῦ αὐτά τά δύο, τό δώσιμο τοῦ νοῦ μας καί τῆς ἐλευθερίας μας στό Χριστό, εἶναι προϋπόθεση γιά νά ἀκολουθήσουμε τό Χριστό. Λέει «ὅποιος θέλει νά μέ ἀκολουθήσει, πρέπει νά ἀρνηθεῖ τόν ἑαυτό του».
Τό νοῦ του καί τό αὐτεξούσιο νά τά δώσει στόν Χριστό.
Στή συνέχεια λέει «νά σηκώσει τόν Σταυρό του», δηλαδή νά εἶναι ἀποφασισμένος νά δώσει καί τή ζωή του, τή βιολογική ζωή του καί μέ τόν πιό φρικτό θάνατο, ἀκόμα καί πάνω στόν σταυρό δηλαδή.
«Νά πεθάνει γιά χάρη Μου. Τότε μπορεῖ νά γίνει μαθητής Μου».
Δηλαδή ἀπόφαση γιά σωματικό θάνατο καί ἀπόφαση γιά αὐταπάρνηση πλήρη τοῦ νοῦ καί τοῦ αὐτεξουσίου.
Τότε ὁ ἄνθρωπος μπαίνει στήν γραμμή νά γίνει μαθητής τοῦ Χριστοῦ.
Σήμερα γιατί ἀποτυγχάνουμε ὡς Χριστιανοί;
Γιατί δέν ἔχουμε αὐτές τίς δύο προϋποθέσεις.
Ἄν δέν τίς ἔχεις πῶς θά γίνεις μαθητής τοῦ Χριστοῦ;
Καί νομίζουμε ὅτι θά σωθοῦμε κιόλας!
Ἀφοῦ δέν ἔχουμε ἀποκτήσει καν τίς προϋποθέσεις γιά νά γίνουμε μαθητές.
Ὅποτε ἔχουμε πολλή δουλειά νά κάνουμε. Αὐτό εἶναι τό μήνυμα. Ἄς ἀρχίσουμε ἀπό τώρα.
Μπορεῖ νά χάσαμε πολλά χρόνια. Ὁ Θεός μᾶς δέχεται ἀκόμα καί τώρα.
Νά ξεκινήσουμε νά Τόν ἐπικαλούμαστε συνέχεια καί νά γεμίσουμε μέ αὐτήν τή Χάρη.
Ὁ ληστής πού σώθηκε, εἶχε πεθάνει πρίν φτάσει στή θέωση.
Πῶς σώθηκε δηλαδή; Ἡ μετάνοια δέ μετράει;
- Ἡ θέωση δέν εἶναι θέμα χρόνου, εἶναι θέμα διάθεσης. Ὁ ληστής -ἄν προσέξουμε τό Εὐαγγέλιο- ἔκανε κάτι πάρα πολύ μεγάλο.
Ὑπερασπίστηκε τό Χριστό, στή χειρότερη στιγμή τῆς ζωῆς του. Ὅταν πέθαινε.
Τήν ὥρα πού ὁ ἴδιος πέθαινε, ξεψυχοῦσε πάνω στόν Σταυρό, ἐκείνη τήν ὥρα εἶπε στόν ἐξ’ ἀριστερόν ληστή:
«Σταμάτα. Δέν καταλαβαίνεις ὅτι Αὐτός εἶναι ἀθῶος; Ἐμεῖς δικαίως παθαίνουμε ὅ,τι παθαίνουμε. Αὐτός δέν ἔκανε τίποτα».
Ὑπερασπίζεται τό Χριστό, ξεχνάει τόν πόνο του, ξεχνάει τόν ἐπικείμενο θάνατό του καί ὑπερασπίζεται τό Χριστό. Ἐκείνη τή στιγμή!
Καί ὄχι μόνο. Προσέξτε. Λέτε ὅτι δέν ἔχει φτάσει στήν θέωση.
Ἕχει φτάσει, γιατί ἀποκαλεῖ τό Χριστό, Κύριο.
Λέει «μνήσθητί μου Κύριε». Αὐτό τό «Κύριε» ξέρετε τί σημαίνει; Θεέ.
Τόν ἀναγνωρίζει ὡς Θεό, ὡς Μεσσία. Τόν κατάλαβε, πίστεψε ὅτι εἶναι Μεσσίας, ὁ Χριστός.
Θά μοῦ πεῖτε ὅλα αὐτά ἔγιναν σέ δυό-τρεῖς ὧρες;
Ναί. Δέ θέλει πολύ ὁ ἄνθρωπος γιά νά πιστέψει. Γιά τήν πίστη δέν ὑπάρχει κανένα ἐμπόδιο, μόνο νά θέλεις. Αὐτό τό ἔκανε ὁ ληστής πολύ γρήγορα καί τοῦ εἶπε ὁ Χριστός σήμερα θά εἶσαι μαζί μου στόν Παράδεισο.
- Ἄν εἶσαι δοσμένος στό Χριστό, δίνεσαι καί κάνεις προσπάθειες. Ἐκεῖ τί γίνεται;
- Αὐτό θέλει ὁ Χριστός. Τήν προσπάθεια θέλει. Δέν θέλει ἀποτέλεσμα, τό ἀποτέλεσμα εἶναι δικό Του.
Ἀλλά νά ἐξετάζουμε τόν ἑαυτό μας. Τήν κάνουμε σωστά τήν προσπάθεια;
Γι’ αὐτό χρειάζεται ὁ Πνευματικός. Δέν τό κάνουμε μόνοι μας. Τό κακό εἶναι ἡ αὐτονόμηση.
Βρίσκουμε τόν Πνευματικό ὁδηγό καί τόν ρωτᾶμε «Πάτερ κάνω αὐτό. Εἶναι σωστό;
Κάνω τό ἄλλο. Εἶναι σωστό;»
. Διαβάζουμε τούς Ἅγιους Πατέρες, ἐξομολογούμαστε, κάνουμε ὑπακοή καί προπάντων κάνουμε ἀδιάλειπτη προσευχή, ὅποτε δέν ὑπάρχει περίπτωση, ἡ Χάρις θά ἐνεργοποιηθεῖ καί θά αἰσθανθοῦμε μέσα μας τό Χριστό, τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Θα γράψω κάτι ακόμα κλείνοντας αυτήν την υπέροχη ομιλία
Το κύριο μέλημά των ουρανίων Αγγέλων είναι η ακατάπαυστη δοξολογία στον Άγιο Τριαδικό Θεό μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι όσο υμνούν και δοξολογούν τον Άγιο Τριαδικό Θεό μας, τόσο μεγαλύτερη είναι η χαρά και η ευφροσύνη τους.
Γιατί βλέπουν συνεχώς τα μεγαλεία του Θεού που είναι άπειρα χωρίς αρχή και τέλος.
Ας γίνει και σ' εμάς πρώτο μέλημά μας η ακατάπαυστη δοξολογία στον Άγιο Τριαδικό Θεό μας, και τότε θα γίνουμε επίγειοι Άγγελοι.
Ένας Γέροντας ρωτούσε τους προσκυνητές:
Πες μου πόσο προσεύχεσαι να σε πω πόσο ουρανό έχεις μέσα σου (δηλαδή πόση πνευματικότητα είχανε).
Η προσευχή μας θα γίνεται κρυφά και αθόρυβα, όμως η λάμψη στο πρόσωπό μας θα ακτινοβολεί χωρίς να το γνωρίζουμε.
Ἡ τηλεόραση καί ὅλα τά σχετικά μᾶς ἀποπροσανατολίζουν.
Νά ἀναρωτηθεῖς «ἐγώ τώρα τί θέλω; Νά πάω ἐκεῖ ποῦ πρέπει ἤ νά πάω ὅπου ἀλλοῦ»;
Ὄχι νά πᾶς ἐκεῖ πού πρέπει. Συνεπῶς κλείνω ὅλα τά ἄλλα.
Θά μοῦ πεῖτε «ποῦ θά βρῶ τή δύναμη ποῦ μέ τραβάει ἡ τηλεόραση, μέ τραβᾶνε ὅλα αὐτά»;
Νά ἐκεῖ παίζει ρόλο ἡ Χάρις!
Ἀρχίζεις νά παρακαλᾶς τό Χριστό καί σοῦ δίνει τή Χάρη, ὥστε νά πεῖς ὄχι στήν τηλεόραση, ὄχι στό διαδίκτυο, ὄχι στήν ἀπρόσεκτη, ἐμπαθή ματιά, ὄχι στίς συζητήσεις, στίς ἀργολογίες καί στίς πολυλογίες.
Λοιπόν, αὐτό μέ τήν ἐπίκληση τοῦ Χριστοῦ πάλι γίνεται.
Ὅλα γίνονται «διά τοῦ Χριστοῦ». Γι’ αὐτό εἶπε ὁ Χριστός «μείνατε ἐν ἐμοί» (Ιω. 15,4) «μείνετε μέσα μου». Πῶς μένουμε μέσα Του;
Μέ τήν ἀδιάλειπτη μνήμη, ὅταν Τόν θυμόμαστε, προσευχόμαστε δηλαδή.
Εύχομαι να αξιωθούμε να πούμε και εμείς αυτό που έλεγε συνεχώς ο Πρώτοκορυφαίος Απόστολος Παύλος:
«Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός». Αμήν.
Είναι αποσπάσματα από ομιλία του πατρός Σάββα Αγιορείτη.
Αδιαλείπτως προσεύχεσθε.
Δεν γνωρίζω γιατί δεν μπορώ να το κάνω αντιγραφή ολόκληρο το κείμενο.
Γράψτε πατήρ Σάββας Αγιορείτης αδιαλείπτως προσεύχεσθε και θα το βγάλει.
Η Παναγία μας να σας σκεπάζει όλους σας.Αμήν.