Λάμπρος Σκόντζος: Σήμερον ἐν τῷ ναῷ προσάγεται ἡ Πανάμωμος Παρθένος

(Θεολογικὸ σχόλιο στὴν ἑορτὴ τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου)

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

Ἡ ἑορτὴ τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου εἶναι μιὰ σημαντικὴ θεομητορικὴ ἑορτή, τὴν ὁποία ἑορτάζουν μὲ σεβασμὸ καὶ λαμπρότητα οἱ ὀρθόδοξοι πιστοὶ σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Καθιερώθηκε γύρω στὸν 6ο αἰῶνα στὴν Ἱερουσαλὴμ μὲ βάση τὴν ἀρχαία παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ ἅγιος Σωφρόνιος Ἱεροσολύμων (634-638) κάνει λόγο στὰ γραπτά του γιὰ τὴν ἑορτὴ αὐτή. Στὴν Κωνσταντινούπολη καθιερώθηκε γύρω στὰ τέλη τοῦ Ζ΄ ἢ τίς ἀρχὲς τοῦ Η΄ αἰῶνα. Κατ᾿ αὐτὴν ἑορτάζεται τὸ γεγονὸς τῆς εἰσόδου τῆς Παναγίας μας στὸ Ναὸ τοῦ Σολομῶντος, ὅταν ἦταν τριῶν ἐτῶν.
 

Βεβαίως δὲν ὑπάρχουν βιβλικὲς μαρτυρίες γιὰ τὸ γεγονὸς αὐτό. Πληροφορίες ἀντλοῦμε ἀπὸ τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ὁποία διέσωσε πάμπολλα γεγονότα, τὰ ὁποῖα δὲν ἱστοροῦνται στὰ Ἱερὰ Εὐαγγέλια. Ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ θὰ θέλαμε νὰ τονίσουμε γιὰ μιὰ ἀκόμα φορὰ πὼς τὰ Εὐαγγέλια δὲν εἶναι ἱστορικὰ κείμενα μὲ τὴν αὐστηρὴ ἔννοια τοῦ ὅρου, ἀλλὰ εἶναι κατὰ κύριο λόγο ἱεραποστολικὰ κείμενα, τὰ ὁποῖα γράφηκαν γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσουν συγκεκριμένες ἱεραποστολικὲς καὶ ποιμαντικὲς ἀνάγκες τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας. Ἔτσι, λοιπόν, ἔμεινε ἔξω ἀπὸ τίς εὐαγγελικὲς διηγήσεις τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς ἐπὶ γῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου καὶ τῆς ζωῆς τῶν ἄλλων ἱερῶν προσώπων, ποὺ σχετίζονται μὲ τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας. Ἀντίθετα, μέρος αὐτῶν τῶν πληροφοριῶν διέσωσε ἡ Ἱερὰ Παράδοση, ἡ ὁποία εἶναι, ὅπως γνωρίζουμε, ἰσόκυρη μὲ τὴν ἁγία Γραφή.
 

Σύμφωνα, λοιπόν, μὲ τὴν Ἱερὰ Παράδοση, οἱ γονεῖς τῆς Θεοτόκου Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα ἦταν ἄνθρωποι εὐσεβεῖς καὶ δίκαιοι. Ἀνῆκαν στὴ μικρὴ ἐκείνη μερίδα τῶν πιστῶν καὶ εὐσεβῶν Ἰουδαίων, οἱ ὁποῖοι περίμεναν ἐναγωνίως  τὴν ἔλευση τοῦ Μεσσία. Πάσχιζαν οἱ εὐλαβεῖς αὐτοὶ ἄνθρωποι νὰ ἀποκτήσουν παιδιά, ἐλπίζοντας πὼς ἀπὸ τοὺς ἀπογόνους τους θὰ γεννιόταν ὁ Μεσσίας.
 

Οἱ γονεῖς τῆς Θεοτόκου ζοῦσαν μὲ τὴν προσδοκία τῆς τεκνογονίας, ὅμως δυστυχῶς, ἦταν ἄτεκνοι. Εἴκοσι ὁλόκληρα χρόνια ἐπιχειροῦσαν νὰ τεκνοποιήσουν χωρὶς ἀποτέλεσμα. Τὸ ὄνειδος τῆς ἀτεκνίας καὶ ἡ κατάσταση τῆς μοναξιᾶς δημιουργοῦσαν στὴν ψυχή τους ἀφόρητη πικρία. Ὅμως δὲν ἔχασαν τὴν πίστη τους στὸ Θεὸ οὔτε στιγμή. Εἶχαν τὴν πεποίθηση πὼς ὁ Θεὸς εἶναι ὁ χορηγὸς ὅλων τῶν ἀγαθῶν καὶ κύρια τῆς τεκνογονίας. Ἡ ζωή τους κυλοῦσε μὲ προσευχή, νηστεία καὶ ἔντονη προσδοκία, ὅτι ὁ Θεὸς θὰ ἄκουγε τίς ἱκεσίες τους καὶ θὰ τοὺς ἐλεοῦσε ἐν τέλει.
 

Πράγματι, ὁ Θεὸς εἰσάκουσε τίς προσευχές τους. Ἄγγελος Κυρίου παρουσιάστηκε στὴν Ἁγία Ἄννα καὶ τῆς ἀνήγγειλε τὸ εὐχάριστο γεγονός, ὅτι θὰ γίνει μητέρα. Τὸ γηραιὸ ζευγάρι ἀπέκτησε ἐπὶ τέλους κλήρα. Ἡ εὐσεβὴς γηραιὰ Ἄννα γέννησε ἕνα χαριτωμένο κορίτσι, τὸ ὁποῖο ὀνόμασαν Μαρία (ἑβραϊκὰ Μαριάμ), ποὺ σημαίνει Κυρία. Τὴν ἀνέλπιστη χαρά τους ἐξέφρασαν μὲ αἴνους καὶ εὐχαριστίες στὸ Θεό. Θεώρησαν τὸ νεογέννητο βρέφος ὡς δικό Του δῶρο καὶ γι᾿ αὐτό, ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμή, τὸ ἀφιέρωσαν μὲ ὅλη τους τὴν ψυχὴ σ᾿ Αὐτόν.
 

Ἡ μικρὴ Μαρία ἀπὸ βρέφος ἦταν στολισμένη με χάριτες καὶ ἰδιότητες λογικὰ ἀνεξήγητες. Φάνηκε ἀπὸ τότε πὼς ἦταν ξεχωρισμένη ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ ὑπηρετήσει τὸ σχέδιο τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου. Ἡ σύνεση, ἡ  πραότητα, ἡ ταπείνωση καὶ ἡ ὑπακοή Της κατέπλησσε τοὺς γονεῖς Της καὶ τὸν κοινωνικό τους περίγυρο.
 

Ὅταν ἡ Μαρία ἔγινε τριῶν ἐτῶν, οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς της ἀποφάσισαν νὰ  πραγματοποιήσουν τὴν ὑπόσχεσή τους πρός το Θεό, νὰ Τοῦ προσφέρουν ὡς δῶρο τὴν ἀγαπημένη τους θυγατέρα. Ἄλλωστε, ὅπως λέει ἡ παράδοση, βρισκόταν σὲ τέτοια προχωρημένη ἡλικία καὶ οἱ δυό τους, ὥστε δὲν μποροῦσαν πιὰ νὰ φροντίσουν τὴ μικρὴ Μαρία. Ἔτσι ὅδευσαν πρός τὸ Ναὸ τοῦ Κυρίου στὴν Ἱερουσαλήμ. Ἐκεῖ συνάντησαν τὸν συγγενῆ τους ἱερέα Ζαχαρία, πατέρα τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, ὁ ὁποῖος ἦταν ἄτεκνος καὶ αὐτὸς ὡς τότε. Ὑπηρετοῦσε μὲ φόβο Θεοῦ τὸ ἱερὸ καὶ προσευχόταν ἀδιάκοπα νὰ τὸν ἐλεήσει ὁ Θεὸς καὶ νὰ ἀποκτήσει καὶ αὐτὸς παιδὶ μὲ τὴν ἀγαπημένη του σύζυγο Ἐλισάβετ.
 

Ἡ ἄφιξή τους στὸν περικαλλῆ Ναὸ γέμισε τὴν ψυχή τους μὲ κατάνυξη καὶ εὐλάβεια. Πατοῦσαν τὸν ἱερὸ χῶρο, ὅπου ἡ παρουσία τοῦ Κυρίου ἦταν αἰσθητή. Οἱ Ἰουδαῖοι πίστευαν πὼς ὁ Ναὸς ἦταν ἡ κατοικία τοῦ Θεοῦ καὶ θρόνος του τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, γι᾿ αὐτὸ τὸ διαμέρισμα ἐκεῖνο θεωρεῖτο χῶρος δέους καὶ τρόμου. Κανένας δὲν ἔμπαινε ἐκεῖ, παρὰ μονάχα ὁ ἀρχιερέας τοῦ ἔτους μιὰ φορά το χρόνο, τὴν ἡμέρα τοῦ Ἐξιλασμοῦ, γιὰ νὰ θυμιάσει, ἀνυπόδητος, ἀσκεπὴς καὶ μὲ ἕνα λιτὸ χιτῶνα.
 

Ὁ ἱερέας Ζαχαρίας τοὺς ὑποδέχτηκε σὲ κάποια ἀπὸ τίς μεγάλες πύλες τῆς μεγάλης αὐλῆς. Ὁ λαὸς δὲν ἐπιτρεπόταν νὰ εἰσέλθει στὸ Ναό. Μόνο ὁ ἀρχιερέας, οἱ ἱερεῖς καὶ λευίτες εἰσέρχονταν στὸν πρόναο καὶ τὰ Ἅγια, γιὰ νὰ προσφέρουν τίς καθιερωμένες ἀπό τὸ Μωυσῆ θυσίες καὶ νὰ ἐπιτελέσουν τίς τελετουργίες. Ὁ λαὸς στεκόταν στὴν εὐρύχωρη αὐλὴ καὶ στὶς ἀπειράριθμες παρακείμενες στοές, ὅπου παρακολουθοῦσε τίς θυσίες, τίς προσευχὲς καὶ τίς ἄλλες διάφορες τελετὲς τῶν ἱερέων.
 

Μὲ ἔκπληξη καὶ θαυμασμὸ παρατήρησαν πὼς ἡ μικρὴ Μαρία ὄχι μόνο δὲν ἔφερε κάποια ἀντίσταση, ὅπως ἦταν φυσικό, νὰ ἀποχωριστεῖ τοὺς γονεῖς της, ἀλλὰ μὲ χαρὰ ἀκολούθησε τὸν σεβάσμιο Ζαχαρία στὸ Ναὸ τοῦ Κυρίου. Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ εἶχε σκεπάσει κάθε φυσική Της ἀντίδραση, τὴν εἶχε καταστήσει ἤδη πολύτιμο σκεῦος ἐκλογῆς. Ἡ παμπάλαια χριστιανικὴ παράδοση ἀναφέρει πὼς ὁ γέρων Ζαχαρίας, κατὰ θείαν ἔμπνευση, ὁδήγησε τὴ Μαρία στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων. Ἐκεῖ, στὸ ἱερότατο, θεοσκότεινο καὶ ἀπρόσιτο διαμέρισμα τοῦ Ναοῦ εἰσῆλθε γιὰ νὰ περάσει τὰ παιδικά Της χρόνια ἀμόλυντη ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη ἁμαρτία, ὡς πολύτιμος θησαυρὸς σὲ ἀσφαλὲς θησαυροφυλάκιο!
 

Οἱ συνθῆκες ζωῆς στὸ χῶρο ἐκεῖνο ἦταν λίαν δυσμενεῖς γιὰ ἕνα κοινὸ θνητό. Ὅπως εἴπαμε, βασίλευε πυκνὸ σκοτάδι καὶ ἡ εἴσοδος ὁποιουδήποτε ἦταν αὐστηρὰ ἀπαγορευμένη, γιὰ τὴ χορήγηση τροφῆς. Ὅμως ἡ μικρὴ Μαρία δὲν ἦταν μιὰ ὁποιαδήποτε κοινὴ θνητή. Εἶχε κληθεῖ ἀπὸ τὴ γαστέρα τῆς μητέρας Της νὰ γίνει ἡ μητέρα τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἀφιλόξενος χῶρος τοῦ ἄδυτου τοῦ Ναοῦ μεταβλήθηκε γιὰ χάρη Της σὲ παραδείσιο περιβάλλον. Οὐράνιο ἄκτιστο φῶς, ποὺ μόνο Αὐτὴ ἔβλεπε, φώτιζε ἄπλετα καὶ ἐκτυφλωτικά το χῶρο. Ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ βρίσκονταν ἀδιάκοπα κοντά Της καὶ τῆς κρατοῦσαν συντροφιά. Ἄλλοι ἄγγελοι τῆς κουβαλοῦσαν μυστικὴ οὐράνια τροφὴ καὶ ἄλλοι τὴν ὑπηρετοῦσαν.
 

Αὐτὸ κράτησε δώδεκα ὁλόκληρα χρόνια, μέχρι τὴν ἡλικία τῶν δεκαπέντε χρόνων Της. Τότε ὁ Ζαχαρίας μαζὶ μὲ ἄλλους σεβάσμιους καὶ εὐλαβεῖς ἱερεῖς τοῦ Ναοῦ ἀποφάσισαν νὰ βγάλουν τὴ Μαρία ἀπὸ τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων καὶ νὰ τὴν ὁδηγήσουν στὸν κόσμο. Γιὰ προστασία τὴν ἀρραβώνιασαν μὲ τὸν εὐσεβῆ καὶ μεστὸ ἡλικίας Ἰωσήφ, ὁ ὁποῖος, σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση, διατελοῦσε σὲ χηρεία καὶ εἶχε τὴν προστασία παιδιῶν του ἀπὸ τὴν πρώτη γυναῖκα του. Ἐγκαταστάθηκαν στὴν ὄμορφη καὶ ἥσυχη κώμη Ναζαρέτ, ὅπου ἐκεῖ λίγο καιρὸ ἀργότερα ἔγινε ὁ ἅγιος Εὐαγγελισμός Της.
 

Ἡ μεγάλη καὶ παγκόσμια θεομητορικὴ ἑορτὴ τῶν Εἰσοδίων ἑορτάζεται λαμπρὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας. Οἱ ἱερὲς ἀκολουθίες ἔχουν πανηγυρικὸ χαρακτῆρα. Μεγάλοι ὑμνογράφοι, ὅπως ὁ Γεώργιος Νικομηδίας, Λέων ὁ Μάγιστρος, Ἰωσὴφ ὁ Ὑμνογράφος, Σέργιος ὁ Ἁγιοπολίτης καὶ ὁ Βασίλειος ὁ Πηγορίτης συνέθεσαν ὕμνους μεγάλης ποιητικῆς καὶ θεολογικῆς ἀξίας. «Χαίρει ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ τὸν
οὐρανὸν τὸν νοητὸν πορευόμενον ὁρῶντες εἰς θεῖον οἶκον ἀνατραφῆναι σεπτῶς» ἀναφέρει ἕνας ὕμνος. Οἱ πιστοὶ κατακλύζουμε τοὺς ναοὺς καὶ τιμοῦμε τὴν Ἀειπάρθενο, ἡ Ὁποία ἔγινε αἰτία τῆς σωτηρίας μας καὶ μᾶς σκεπάζει κάτω ἀπὸ τίς ἀέναες προσευχές Της στὸν Υἱό Της καὶ Σωτῆρα μας Ἰησοῦ Χριστό.

ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΩΝ ΕΙΣΟΔΙΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 

Ἡ Θεοτόκος εἶναι ἡ ἁγιότερη ἀνθρώπινη ὕπαρξη, ἡ Ὁποία ἐπιλέχτηκε ἀπό τὸ Θεὸ ἀνάμεσα σὲ ἑκατομμύρια ἄλλα κορίτσια, γιὰ νὰ παίξει ρόλο πρωταγωνιστικὸ στὴ διαδικασία τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καὶ ὁλοκλήρου της δημιουργίας. Ἡ θεία πανσοφία διεῖδε στὸ ἱερότατο πρόσωπό Της τὴν ἄκρα καθαρότητα καὶ ἁγιότητα, ἡ ὁποία ἦταν ἀπαραίτητη γιὰ νὰ καταστεῖ μητέρα τοῦ ἀπόλυτα ἁγίου Θεοῦ.
 

Ἡ ἑορτὴ τῶν Εἰσοδίων ἔχει ὡς στόχο νὰ μᾶς διδάξει πολὺ ὑψηλὲς ἔννοιες γύρω ἀπὸ τὴν προσωπικότητα τῆς Θεοτόκου. Νὰ μᾶς μυήσει στὴν ἀσύλληπτα βαθιὰ θεολογία γύρω ἀπὸ τὴν ἀνεπανάληπτη συμβολή Της στὴν ὑλοποίηση τοῦ θείου σχεδίου τῆς σωτηρίας του κόσμου.
 

Ὁ ἱστορικὸς πυρῆνας τοῦ γεγονότος τῶν Εἰσοδίων ἐλάχιστα ἀπασχολεῖ τὴν Ἐκκλησία, ὅσο ἡ θεολογική του σημασία. Κάποιοι ὑποστηρίζουν, πώς, ἐπειδὴ ἡ πρώτη γραπτὴ μαρτυρία τοῦ γεγονότος ἀναφέρεται στὸ ἀπόκρυφο «Πρωτοευαγγέλιο τοῦ Ἰακώβου», δὲν θὰ πρέπει νὰ θεωρεῖται ἀξιόπιστη. Γιὰ τὴν ὀρθόδοξη θεολογία μας ὅμως αὐτὸ καθ᾿ ἑαυτὸ τὸ ἱστορικὸ γεγονὸς ἔχει ἐλάχιστη σημασία σὲ σχέση μὲ τὴ θεολογικὴ καὶ ἠθική του σημασία.
 

Ὁ Ναὸς τῆς Ἱερουσαλὴμ εἶναι εἰκόνα τῆς Θεομήτορος. Εἶναι γνωστὴ ἡ πίστη στὴν ἱερότητα τοῦ Ναοῦ ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους. Πίστευαν ὅτι μέσα σ᾿ αὐτὸν κατοικεῖ ὁ Θεός, γι᾿ αὐτὸ ἀνέβαιναν στὸ λόφο Σιών, ποὺ ἦταν κτισμένος μὲ σεβασμὸ καὶ τρόμο, σὰν νὰ προσεγγίζουν τὸν Ἴδιο τὸ Θεό. Ἡ Κιβωτὸς τῆς Διαθήκης θεωρεῖτο ὁ θρόνος τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ὁρατὴ παρουσία Του στὴ γῆ. Οὐδεὶς τολμοῦσε νὰ προσεγγίσει στὸ διαμέρισμα τοῦ Ναοῦ, ποὺ ὀνομαζόταν Ἅγια τῶν Ἁγίων, παρὰ μόνο ὁ ἀρχιερέας τοῦ ἔτους, μιὰ φορά τὸ χρόνο, κατὰ τὴν πένθιμη ἡμέρα τοῦ Ἐξιλασμοῦ. Εἰσερχόταν  ἀνυπόδητος στὸ φοβερὸ ἐκεῖνο χῶρο, ντυμένος ἕνα λινὸ ποδήρη χιτῶνα, γιὰ νὰ θυμιάσει. Ἔκτοτε κανένας δὲν τολμοῦσε νὰ πλησιάσει ἐκεῖ.
 

Ὁ ἁπλὸς λαὸς δὲν ἐπιτρεπόταν νὰ εἰσέρχεται σὲ κανένα διαμέρισμα τοῦ Ναοῦ, ἀλλὰ μόνο τὸ ἱερατεῖο στὸν πρόναο καὶ τὰ Ἅγια. Οἱ προσκυνητὲς λαϊκοὶ στέκονταν στὸ τεράστιο προαύλιο καὶ τίς διάφορες παρακείμενες στοές, ἀπὸ ὅπου προσεύχονταν καὶ παρακολουθοῦσαν τίς τελετουργίες τῶν ἱερέων.
 

Ἡ Παναγία μας εἶναι ὁ νοητὸς ναὸς τοῦ Θεοῦ. Τὸ ἱερότατο νοητὸ τέμενος, μέσα στὸ ὁποῖο καταδέχτηκε νὰ οἰκήσει ὁ αἰώνιος καὶ ἄπειρος Θεός. Ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος τῆς ἑορτῆς, θέλοντας νὰ τονίσει αὐτὴν τὴν καταπληκτικὴ παρομοίωση, ἔγραψε πὼς ἡ Θεοτόκος εἶναι, «Ὁ καθαρότατος ναὸς τοῦ Σωτῆρος, ἡ πολυτίμητος παστὰς καὶ παρθένος, τὸ ἱερὸν θησαύρισμα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ». Ἄν θεωρεῖτο ἱερὸς ὁ Ναὸς τῆς Ἱερουσαλήμ, στὸν ὁποῖο ὑποτίθεται ὅτι κατοικοῦσε, σύμφωνα μὲ τὴν πίστη τῶν Ἰουδαίων, ὁ Θεός, ἂς σκεφτοῦμε πόσο πιὸ ἅγια καὶ ἱερὴ θὰ μποροῦσε νὰ θεωρεῖται ἡ Θεοτόκος, ἡ Ὁποία κράτησε πραγματικὰ στὰ πάναγνα σπλάχνα Της τὸ σαρκωμένο Λόγο καὶ τὸν ἔθρεψε ἀπὸ τὰ τίμια αἵματὰ Της! Ὁ Ναὸς τῆς Ἱερουσαλὴμ καταστράφηκε καὶ ἀφανίστηκε ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους κατακτητές. Ἀντίθετα ὁ νοητὸς ναὸς τοῦ Θεοῦ, ἡ Παρθένος Μαρία, μένει στοὺς αἰῶνες καὶ ἀπολαμβάνει ὕψιστες τιμὲς ἀπὸ τοὺς μυριάδες πιστοὺς ὅλων τῶν ἐποχῶν.
 

Ἡ εἴσοδος τῆς Θεοτόκου στὸ Ναὸ τῆς Ἱερουσαλὴμ θέλει νὰ φανερώσει τὸ ἀκατανόητο ὕψος τῆς ἁγνότητας καὶ ἁγιότητάς Της. Μέσα στὰ ἀπρόσιτα Ἅγια τῶν Ἁγίων διαφυλάχτηκε ἡ ἁγνότητά της καὶ καλλιεργήθηκε ἡ ἁγιότητά Της. Μόνο μέσα σὲ ἕνα τέτοιο ἱερὸ χῶρο μποροῦσε νὰ προφυλαχτεῖ ἡ ἀπαιτούμενη ἁγνότητά Της ἀπό τὴν ἀφάνταστη ἁμαρτωλότητα τοῦ κόσμου. Μόνο ἡ συνοίκηση μὲ τοὺς ἁγίους ἀγγέλους θὰ μποροῦσε νὰ καλλιεργήσει τὴν ἁγιότητά Της. Ἡ ἀνθρώπινη ἀνομία εἶχε τέτοια δύναμη καὶ ὁρμὴ ὥστε ἂν ἡ Παρθένος Μαρία βρισκόταν στὸν κόσμο δὲ γνωρίζουμε ἂν θὰ μποροῦσε νὰ διατηρήσει τὸ ὕψος τῆς ἁγιότητας ποὺ χρειαζόταν νὰ δεχτεῖ τον ἀπόλυτα ἅγιο Θεὸ στὰ σπλάχνα Της.
 

Στὸ πρόσωπο τῆς Θεοτόκου ἔχουμε ὑπέρβαση τῆς πεπτωκυίας ἀνθρωπίνης φύσεως καὶ ἀποκατάσταση τῆς πρότερης προπτωτικῆς. Αὐτὴ γεννήθηκε βεβαίως μὲ τὴν πτωτικὴ φύση, ὡς κληρονόμος τῆς ἁμαρτίας τῶν πρωτοπλάστων γεναρχῶν μας. Ὅμως ἡ θεία χάρις σταδιακὰ τὴν ἐξύψωνε ἀπὸ τὴ νηπιακή Της ἡλικία μέχρι τὸν Εὐαγγελισμό Της, ὁπότε μὲ τὴν ἐπισκίαση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καθαρίστηκε ἀπόλυτα ἀπὸ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα καὶ πῆρε τὴν προπτωτικὴ ἀδιάφθορη φύση. Μόνο ἔτσι ἀπαλλαγμένη ἀπὸ τὸ ἄχθος τῆς πτωτικῆς φύσεως καὶ τὴ φθορὰ τῆς ἁμαρτωλότητας, μποροῦσε νὰ ἐπιτελέσει τὴν ὑπέρτατη ἀποστολή Της. Οἱ εὐσεβεῖς διηγήσεις περὶ τῆς θαυμαστῆς διαμονῆς Της στὸ Ναὸ ἐκφράζουν ἀκριβῶς αὐτὴ τὴν πίστη τῆς προοδευτικῆς καθάρσεώς Της.
 

Ἡ εὐλογημένη εἴσοδος τῆς Παρθένου Μαρίας στὸ Ναὸ ἀποτελεῖ τὴν ἀπαρχὴ τῆς πραγματοποιήσεως τῆς προαιώνιας βουλῆς τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου. Στὴν ὑμνολογία τῆς μεγάλης ἑορτῆς ψάλλουμε πὼς «Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τὸ προοίμιον καί τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις». Ἀποτελεῖ τὴ χαραυγὴ τῆς λυτρώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἀπὸ τὴ δουλεία τῆς ἁμαρτίας. Γι᾿ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει λαμπρὰ τὸ γεγονός. Ὡς συνειδητοὶ πιστοὶ τοῦ Χριστοῦ, εἴμαστε θερμοὶ καὶ ἀέναοι τιμητὲς τοῦ ἱεροῦ προσώπου τῆς Θεομήτορος, διότι ἡ συμβολή Της στὸ ἔργο τῆς σωτηρίας μας ὑπῆρξε καθοριστικός. Μὲ ἄκρατο ἐνθουσιασμὸ ὑμνοῦμε τὴ μεγάλη ἑορτὴ καὶ γεραίρουμε τὴ Θεοτόκο, ψάλλοντας «ἐν ἑνὶ στόματι» μαζὶ μὲ τὸν ἱερὸ ὑμνογράφο τῆς ἡμέρας «Χαῖρε, τῆς οἰκονομίας τοῦ Κτίστου ἡ ἐκπλήρωσις»!

 

__________________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

«Πᾶνος»