Χρῆστος Κελαϊδώνης: Η εποχή των εσχάτων επιγραμματικά - Μέρος Δ’

Τὸ μυστικὸ σφράγισμα τῶν πιστῶν ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἡ τιμωρία τοῦ ἀποστατημένου κόσμου

Τὰ Μέρη Α' ΕΔΩ   Β' ΕΔΩ   Γ' ΕΔΩ

 

Γράφει ὁ Χρῆστος Κελαϊδώνης

 

Φαίνεται, πάντως, πολὺ εἰρωνικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι, ἐνῶ ὁ ἀντίχριστος θὰ καταφέρει νὰ ἑνώσει οἰκουμενιστικὰ τὴν ἐκκοσμικευμένη ἐκκλησία μὲ ὅλες τίς Χριστιανικὲς ὁμολογίες, τίς θρησκεῖες καὶ τὰ θρησκευτικὰ συστήματα στὴ λατρεία τοῦ προσώπου του ὡς θεό, παράλληλα, χωρὶς νὰ τὸ θέλει, μὲ τὸ σύστημα ποὺ θὰ ἐπιβάλλει καὶ μέσα ἀπό το διωγμὸ ποὺ θὰ διατάξει, θὰ πετύχει νὰ ἀναδείξει καὶ νὰ ἑνώσει τοὺς πραγματικοὺς Χριστιανούς, ποὺ θὰ ἀποτελέσουν τὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ στὰ ἔσχατα (θὰ ὑπάρξουν μάλιστα πολλὲς ἐκπλήξεις).

Καὶ αὐτὴ ἡ ἕνωση τῶν πιστῶν μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι πάντα χωρική, ἐπειδὴ πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς θὰ ἀπομονωθοῦν ἐξαιτίας τοῦ διωγμοῦ, ἀλλὰ σίγουρα πάντα Πνευματική, καθὼς θὰ λογίζονται ὡς πρόβατα τῆς μιᾶς καὶ ἀληθινῆς ποίμνης τοῦ Θεανθρώπου.

Παρ᾿ ὅλο ποὺ ὁ ἀντίχριστος θὰ καταφέρει νὰ τοὺς ἀπομονώσει, ὅλοι τους θὰ ἔχουν νοῦ Χριστοῦ.

Μπορεῖ τότε νὰ ὑπάρξει ἀπόσταση χιλιάδων χιλιομέτρων ἀνάμεσά τους, ἀλλὰ οἱ καρδιές τους θὰ εἶναι πάντα ἑνωμένες ἐν Χριστῷ:

Γέροντας Πορφύριος-Ἀγάπη Χριστοῦ

Αὐτοὶ θὰ ἀποτελοῦν τὸ «λεῖμμα» ποὺ ἀναφέρει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, δίνοντάς μας ὡς παράδειγμα τοὺς ἑπτὰ χιλιάδες πιστοὺς ποὺ δὲν προσκύνησαν τὸν Βάαλ στὴν ἐποχὴ τοῦ προφήτη Ἠλία:
 

«οὐκ ἀπώσατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ ὃν προέγνω. ἢ οὐκ οἴδατε ἐν Ἠλίᾳ τί λέγει ἡ γραφή, ὡς ἐντυγχάνει τῷ Θεῷ κατὰ τοῦ Ἰσραὴλ λέγων; Κύριε, τοὺς προφήτας σου ἀπέκτειναν καὶ τὰ θυσιαστήριά σου κατέσκαψαν, κἀγὼ ὑπελείφθην μόνος, καὶ ζητοῦσι τὴν ψυχήν μου. ἀλλὰ τί λέγει αὐτῷ ὁ χρηματισμός; κατέλιπον ἐμαυτῷ ἑπτακισχιλίους ἄνδρας, οἵτινες οὐκ ἔκαμψαν γόνυ τῷ Βάαλ. οὕτως οὖν καὶ ἐν τῷ νῦν καιρῷ λεῖμμα κατ᾿ ἐκλογὴν χάριτος γέγονεν»  Πρὸς Ρωμαίους 11, 2-5

Ὁ Θεὸς κάποια στιγμὴ θὰ ἀρχίσει νὰ ἀποστέλλει τιμωρίες στὸν κόσμο μὲ σκοπὸ νὰ κάνει τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἔλαβαν τὸ «χάραγμα» νὰ μετανοήσουν γιὰ τὴν ἁμαρτία τους καὶ νὰ κατανοήσουν ὅτι ὁ ἀντίχριστος δὲν εἶναι οὔτε ὁ ἀληθινὸς Θεός, οὔτε βέβαια καὶ παντοδύναμος, ὅπως ἐκεῖνος θὰ διακηρύσσει:
 

«Καὶ ἤκουσα μεγάλης φωνῆς ἐκ τοῦ ναοῦ λεγούσης τοῖς ἑπτὰ ἀγγέλοις· ὑπάγετε καὶ ἐκχέατε τὰς ἑπτὰ φιάλας τοῦ θυμοῦ τοῦ Θεοῦ εἰς τὴν γῆν. Καὶ ἀπῆλθεν ὁ πρῶτος καὶ ἐξέχεε τὴν φιάλην αὐτοῦ εἰς τὴν γῆν· καὶ ἐγένετο ἕλκος κακὸν καὶ πονηρὸν ἐπὶ τοὺς ἀνθρώπους τοὺς ἔχοντας τὸ χάραγμα τοῦ θηρίου καὶ τοὺς προσκυνοῦντας τῇ εἰκόνι αὐτοῦ»  Ἀποκάλυψις 16, 1-2
 

«καὶ ποιήσει κατὰ τὸ θέλημα αὐτοῦ ὁ βασιλεύς, καὶ παροργισθήσεται καὶ ὑψωθήσεται ἐπὶ πάντα θεόν, καὶ ἐπὶ τὸν θεὸν τῶν θεῶν ἔξαλλα λαλήσει, καὶ εὐοδωθήσεται ἕως ἂν συντελεσθῇ ἡ ὀργή· εἰς αὐτὸν γὰρ συντέλεια γὶνεται» Δανιὴλ 11, 36 Μετάφραση Ἑβδομήκοντα
 

«καὶ ποιήσει κατὰ τὸ θέλημα αὐτοῦ καὶ ὁ βασιλεὺς ὑψωθήσεται καὶ μεγαλυνθήσεται ἐπὶ πάντα θεὸν καὶ λαλήσει ὑπέρογκα καὶ κατευθυνεῖ, μέχρις οὗ συντελεσθῇ ἡ ὀργή, εἰς γὰρ συντέλειαν γίνεται» Δανιὴλ 11, 36 Μετάφραση Θεοδοτίωνα

Daniel 11:36 Interlinear   (Μασοριτικὸ κείμενο)

Ὁ ἀληθινὸς Θεός, ἀντίθετα, ἀπὸ αὐτὸ ποὺ πιστεύουν οἱ «ἀγαπολόγοι», ὄντως τιμωρεῖ, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τόσα παραδείγματα ποὺ συναντᾶμε στὰ βιβλία τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης (π.χ. μὲ τὴν τιμωρία τοῦ Ἀνανία καὶ τῆς Σαπφείρης, τοῦ Ἡρώδη κ.ἄ.)

Ἡ ἀγάπη καὶ ἡ δικαιοσύνη Του δὲν ἐκδηλώνονται μόνο μὲ «χάδια», ἀλλὰ πολλὲς φορὲς καὶ μὲ «χαστούκια», ὅταν δὲν ὑπάρχει ἄλλος τρόπος νὰ καταλάβει ἡ πωρωμένη καρδιὰ ἢ ὅταν πρέπει νὰ ἀποκοπεῖ τὸ κομμάτι ποὺ ἔχει «σαπίσει» καὶ ἀπειλεῖ νὰ καταστρέψει ὅλο τὸ φύραμα τοῦ κόσμου.

Τὸ νὰ λέμε ὅτι ὁ Θεὸς δὲν τιμωρεῖ, ἐπειδὴ εἶναι ἀγάπη, ὅπως πολλοὶ λένε, εἶναι πολὺ ἁπλοϊκὸ σὰν σκέψη καὶ ἐκτὸς ἱστορικῆς καὶ θεολογικῆς πραγματικότητας, γιατί ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι ἐκδήλωση μόνο τοῦ εὐχάριστου, ἀλλὰ καὶ τοῦ ὀδυνηροῦ ποὺ σὲ βάθος χρόνου ἀποβαίνει σωτήριο (ἢ τοὐλάχιστον μειώνει τὴν ὀδύνη τῆς αἰώνιας καταδίκης).

Ὁ Θεὸς πάρα πολλὲς φορὲς ἐπεμβαίνει σὰν χειρουργός, πονῶντας καὶ τραυματίζοντας τοὺς ἀνθρώπους μὲ σκοπὸ νὰ τοὺς θεραπεύσει.

Χρησιμοποιεῖ τίς μεταπτωτικὲς λῦπες ὡς χειρουργικὰ ἐργαλεῖα ποὺ μποροῦν νὰ φτάσουν ὡς τὰ βάθη τῆς προαίρεσής τους.

Καὶ αὐτὸ τὸ κάνει ἀπὸ ἀληθινὴ ἀγάπη, διότι τὸ μέτρο τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ ἀγαθοῦ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι τὸ πρόσκαιρα εὐχάριστο.

Ἀντίθετα, ὁ ἀντίχριστος, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ στρέψει τὸν κόσμο ἐναντίον τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ποὺ θὰ τοῦ ἀποστέλλει τιμωρίες, θὰ ἰσχυριστεῖ στὴ «θεολογία» του ὅτι ἡ ἀγάπη ποὺ ὀφείλει νὰ ἔχει ἕνας ἀγαθὸς Θεὸς θὰ πρέπει νὰ ἐκδηλώνεται ἀποκλειστικὰ μὲ τὸ πρόσκαιρα εὐχάριστο γιὰ τὸν κόσμο.

Καὶ ἔτσι θὰ βλασφημήσει τὴν ἀγαθότητά Του.

Γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ πιστοὶ τῆς ἐποχῆς ἐκείνης θὰ πρέπει νὰ δεχτοῦν ἀπὸ πρὶν καὶ νὰ ἔχουν διαρκῶς ὑπόψη τους τὸ ὅτι ὁ ἀληθινὸς Θεὸς καὶ Ἀγαθὸς εἶναι, ἀλλὰ καὶ πραγματικὰ τιμωρεῖ, ὥστε νὰ μὴν παρασυρθοῦν ἀπὸ τὴν «ἀγαπολογία» καὶ τὴν «ἠθικὴ» τῆς «θεολογίας» τοῦ ἀντιχρίστου, ποὺ ἤδη στὶς ἡμέρες μας κάνει ἔντονα τὴν παρουσία της μέσα σὲ θεολογικοὺς κύκλους καὶ στὴ νοοτροπία πολλῶν πιστῶν.

Πρὶν ἀπὸ τίς τιμωρίες, ὅμως, ὁ Θεὸς θὰ μετρήσει καὶ θὰ σφραγίσει μυστικῶς το λαό Του, ὅπως κάνει λίγο πρὶν ἀπὸ κάθε περίοδο τιμωρίας τοῦ κόσμου:
 

«Καὶ ἐδόθη μοι κάλαμος ὅμοιος ῥάβδῳ, λέγων· ἔγειρε καὶ μέτρησον τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ θυσιαστήριον καὶ τοὺς προσκυνοῦντας ἐν αὐτῷ»  Ἀποκάλυψις 11, 1
 

«καὶ εἶδον ἄλλον ἄγγελον ἀναβαίνοντα ἀπὸ ἀνατολῆς ἡλίου, ἔχοντα σφραγῖδα Θεοῦ ζῶντος, καὶ ἔκραξε φωνῇ μεγάλῃ τοῖς τέσσαρσιν ἀγγέλοις, οἷς ἐδόθη αὐτοῖς ἀδικῆσαι τὴν γῆν καὶ τὴν θάλασσαν, λέγων· μὴ ἀδικήσητε τὴν γῆν μήτε τὴν θάλασσαν μήτε τὰ δένδρα, ἄχρις οὗ σφραγίσωμεν τοὺς δούλους τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν» Ἀποκάλυψις 7, 2-3

Ὅπως τὸν σφράγισε καὶ στὴν ἐποχὴ τοῦ Προφήτη Ἰεζεκιήλ, πρὶν τὴν καταστροφὴ τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ τὴν αἰχμαλωσία τῶν Ἑβραίων:
 

«καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· δίελθε μέσην τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ δὸς τὸ σημεῖον ἐπὶ τὰ μέτωπα τῶν ἀνδρῶν τῶν καταστεναζόντων καὶ τῶν κατωδυνωμένων ἐπὶ πάσαις ταῖς ἀνομίαις ταῖς γινομέναις ἐν μέσῳ αὐτῆς»  Ἰεζεκιὴλ 9, 4

https://biblehub.com/interlinear/ezekiel/9-4.htm  (μασοριτικὸ κείμενο)

Νὰ σημειωθεῖ ὅτι τὸ μασοριτικὸ κείμενο γράφει "Ταῦ": (תָּו), ποὺ εἶναι τὸ τελευταῖο γράμμα τοῦ ἑβραϊκοῦ ἀλφαβήτου καὶ τὸ ὁποῖο σημαίνει «σημεῖον», δηλαδὴ σημάδι:
 

Ἡ διαχρονικὴ ἔννοια καὶ σημασία τοῦ «σημείου» ὡς στοιχεῖον σωτηρίας. πρ. Ἰεζεκιήλ. 19/23

Strong's Hebrew: 8420. תָּ֫וִי (tav) -- frowardness

Τὸ γράμμα αὐτὸ στὸ παλαιο - ἑβραϊκὸ ἀλφάβητο, ποὺ χρησιμοποιοῦσαν τὴν ἐποχὴ τοῦ Προφήτη Ἰεζεκιήλ, ἔμοιαζε μὲ «Χ» ἢ μὲ κυρτὸ σταυρό, ἐνῶ στὸ πρωτο -  σιναϊτικὸ εἶχε τὴ μορφὴ σταυροῦ:

Taw - Wikipedia

Νομίζω, ὅτι πλέον εἴμαστε σὲ θέση νὰ καταλάβουμε ὅτι καὶ τὰ δυὸ σύμβολα συνδέονται μὲ τὸ Χριστό, μὲ τὸν τίτλο τοῦ ἀληθινοῦ Χριστιανοῦ καὶ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, μὲ τὸ σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ μὲ τὸ μαρτύριο τοῦ σώματος ἤ/καὶ τῆς συνείδησης.

Ἀντίστοιχο «σημεῖο» ἔπρεπε νὰ κάνουν οἱ Ἑβραῖοι στὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ τους μὲ τὸ αἷμα τοῦ προβάτου (πρόβατο - Ancient Greek (LSJ), δηλαδὴ τοῦ ἀρνιοῦ ἢ τοῦ κατσικιοῦ), ποὺ θὰ θυσίαζαν, ὥστε νὰ τὸ δεῖ ὁ Θεὸς καὶ νὰ τοὺς προσπεράσει*,  ὅταν θὰ διερχόταν μέσα ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο γιὰ νὰ θανατώσει τὰ πρωτότοκα τῶν Αἰγυπτίων:
 

«καὶ διελεύσομαι ἐν γῇ Αἰγύπτῳ ἐν τῇ νυκτὶ ταύτῃ καὶ πατάξω πᾶν πρωτότοκον ἐν γῇ Αἰγύπτῳ ἀπὸ ἀνθρώπου ἕως κτήνους καὶ ἐν πᾶσι τοῖς θεοῖς τῶν Αἰγυπτίων ποιήσω τὴν ἐκδίκησιν· ἐγὼ Κύριος. καὶ ἔσται τὸ αἷμα ὑμῖν ἐν σημείῳ ἐπὶ τῶν οἰκιῶν, ἐν αἷς ὑμεῖς ἐστε ἐκεῖ, καὶ ὄψομαι τὸ αἷμα καὶ σκεπάσω ὑμᾶς, καὶ οὐκ ἔσται ἐν ὑμῖν πληγὴ τοῦ ἐκτριβῆναι, ὅταν παίω ἐν γῇ Αἰγύπτῳ»   Ἔξοδος 12, 12-13

https://biblehub.com/interlinear/exodus/12.htm

(ἐδῶ τὸ μασοριτικὸ χρησιμοποιεῖ γιὰ τὴ λέξη «σημεῖο» τὴν ἑβραϊκὴ λέξη «Ώθ»: אוֹת)  Strong's Hebrew: 226. אוֹת (oth) -- a sign

Αὐτὸ ἔπρεπε νὰ γίνει στὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ τους σὲ τρία σημεῖα καὶ συγκεκριμένα στοὺς δυὸ παραστάτες της καὶ στὸ ἀνώφλι της: 

 

«καὶ λήψονται ἀπὸ τοῦ αἵματος καὶ θήσουσιν ἐπὶ τῶν δύο σταθμῶν καὶ ἐπὶ τὴν φλιὰν ἐν τοῖς οἴκοις»  Ἔξοδος 12, 7

Προφανῶς αὐτὸ ἔγινε εἰς τύπον τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Ἀλλὰ καὶ ὅλη ἡ σκηνὴ εἶναι τύπος γιὰ τὰ ἔσχατα.

Ὅπως οἱ Ἑβραίου ἔφυγαν μετὰ ἀπὸ αὐτὸ ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο πρὸς τὴν ἔρημο, ἔτσι καὶ κάποια στιγμὴ θὰ ξεκινήσει ἡ τοπικὴ ἔξοδος τῶν πιστῶν (ἡ τροπικὴ πρέπει πάντα νὰ γίνεται) ποὺ θὰ ἔχουν γλυτώσει ἀπὸ τὸ διωγμὸ τοῦ ἀντιχρίστου μέσα ἀπὸ τὸν ἀποστατημένο κόσμο πρὸς ἕναν ἑτοιμασμένο ἀπὸ τὸ Θεὸ τόπο στὴν «ἔρημο», γιὰ νὰ προστατευτοῦν καὶ νὰ τραφοῦν θαυματουργικὰ γιὰ χίλιες διακόσιες ἑξῆντα ἡμέρες:
 

«καὶ ἡ γυνὴ ἔφυγεν εἰς τὴν ἔρημον, ὅπου ἔχει ἐκεῖ τόπον ἡτοιμασμένον ἀπὸ τοῦ Θεοῦ, ἵνα ἐκεῖ τρέφωσιν αὐτὴν ἡμέρας χιλίας διακοσίας ἑξήκοντα»              Ἀποκάλυψις 12, 6

Δὲν μᾶς εἶναι γνωστὸ τὸ ἂν ἡ λέξη «ἔρημος» ἔχει πραγματικά τὴ σημασία ποὺ καταλαβαίνουμε ἢ συμβολίζει κάτι ἄλλο ποὺ θὰ γίνει ἀντιληπτὸ μόνο ἀπὸ τοὺς πιστοὺς τῆς συγκεκριμένης ἐποχῆς.

Οὔτε, βέβαια, τὸ γιατί ὑπάρχει ἡ διαφορὰ ἀνάμεσα στὸ συνολικὸ ἀριθμὸ τῶν θλίψεων τῶν πιστῶν (1335), στὸν ἀριθμὸ τῶν ἡμερῶν ποὺ θὰ παραχωρηθεῖ ἡ ἀπόλυτη ἐξουσία στὸν ἀντίχριστο (1290 ἡμέρες) καὶ στὸν ἀντίστοιχο ἀριθμὸ τῶν ἡμερῶν τῆς παραμονῆς τῶν πιστῶν στὸν ἑτοιμασμένο ἀπὸ τὸ Θεὸ τόπο σὲ αὐτὴν τὴν «ἔρημο» (1260 ἡμέρες), παρ᾿ ὅλο ποὺ ὑπάρχουν ποικίλες προσεγγίσεις (μερικὲς ἀπὸ τίς ὁποῖες ἀνεβάζουν τὸ συνολικὸ χρόνο παρουσίας τοῦ ἀντιχρίστου στὸ δημόσιο βίο στὰ ἑπτὰ χρόνια).

Τὸ παραπάνω εἶναι πολὺ πιθανὸ νὰ σημαίνει ὅτι θὰ μεσολαβήσουν κάποια χρονικὰ διάστηματα ἀνάμεσα στὴν ἐμφάνιση τοῦ ἀντιχρίστου στὸ δημόσιο βίο, στὴν ἐνθρόνισή του καὶ στὴν ἔναρξη τοῦ σκληροῦ διωγμοῦ ποὺ ἐκεῖνος θὰ ἐξαπολύσει.

Θεωρῶντας, ὅμως, ὅτι τὸ τέλος τῆς θλίψης τῶν πιστῶν ταυτίζεται μὲ τὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο, φαίνεται ὅτι, κάπου ἀνάμεσα στὴν ἐνθρόνισή του καὶ τὴν ἔναρξη τοῦ διωγμοῦ, θὰ δοθεῖ τὸ κατάλληλο σύνθημα - εἰδοποίηση ἀπό το Θεὸ στοὺς πιστοὺς γιὰ νὰ ξεκινήσει ἡ φυγή τους.

Ἐκεῖνο τὸ σύνθημα μόνο τὰ ἀληθινὰ πρόβατα τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ ἐκείνης τῆς ἐποχῆς θὰ μπορέσουν νὰ τὸ ἀντιληφθοῦν, γιατί μόνο αὐτὰ θὰ ἔχουν μάθει νὰ γνωρίζουν τὴ φωνή Του:
 

«καὶ ὅταν τὰ ἴδια πρόβατα ἐκβάλῃ, ἔμπροσθεν αὐτῶν πορεύεται, καὶ τὰ πρόβατα αὐτῷ ἀκολουθεῖ, ὅτι οἴδασι τὴν φωνὴν αὐτοῦ»  Κατὰ Ἰωάννην 10, 4

Γι᾿ αὐτὸ εἶναι ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη νὰ μάθουν οἱ πιστοὶ τόσο τὸ πῶς νὰ μποροῦν νὰ καταλάβουν ποιό εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ στὴν κάθε περίσταση, ὅσο καὶ τὸ νὰ μποροῦν νὰ συντάσσονται μὲ αὐτό.

Καὶ αὐτὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ φανερώνεται μὲ διαρκῆ νήψη, μὲ προσοχή, μὲ προσευχή, μὲ μυστηριακὴ ζωή, μὲ καθαρότητα βίου, μὲ ἐγκράτεια, μὲ ἄσκηση, μὲ νηστεία, μὲ ταπείνωση, μὲ μετάνοια, μὲ ἀγάπη γιά τὸν Θεὸ καί τὸν συνάνθρωπο, μὲ πίστη, μὲ φιλανθρωπίες καὶ γενικὰ μὲ προσεκτικὴ καὶ συνειδητὴ Χριστιανικὴ ζωή.

Σίγουρα, τὸ σημάδι ποὺ θὰ πρέπει νὰ λάβουν ὑπόψη τους εἶναι ἡ ἐνθρόνιση τοῦ ἀντιχρίστου ποὺ θὰ προμηνύει ὅτι ἀκολουθεῖ καὶ τὸ κατάλληλο σύνθημα - εἰδοποίηση ἀπὸ τὸ Θεὸ γιὰ τὸ πότε καὶ τὸ πῶς θὰ πρέπει νὰ βρεθοῦν στὸν καθορισμένο ἀπὸ Ἐκεῖνον τόπο.

Εἶναι, ὅμως, πολὺ πιθανὸ ὁ διάβολος, ποὺ γνωρίζει ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ ὅτι οἱ πιστοὶ θὰ καταφύγουν στὴν «ἔρημο», νὰ προσπαθήσει νὰ τοὺς παραπλανήσει λέγοντάς τους μὲ κάποιο τρόπο ὅτι θὰ βροῦν τὸ Χριστὸ νὰ τοὺς περιμένει σὲ κάποια δική του «ἔρημο»:
 

«ἐὰν οὖν εἴπωσιν ὑμῖν, ἰδοὺ ἐν τῇ ἐρήμῳ ἐστί, μὴ ἐξέλθητε, ἰδοὺ ἐν τοῖς ταμείοις, μὴ πιστεύσητε»  Κατὰ Ματθαῖον 24, 26
 

Αὐτὸ σημαίνει ὅτι οἱ πιστοὶ θὰ πρέπει νὰ εἶναι πολὺ προσεκτικοὶ γιὰ νὰ μὴν ἐξαπατηθοῦν μὲ κάποια «ἔξοδο - παγίδα» σὲ μιὰ «ἔρημο» τοῦ διαβόλου.

Ἱστορικοὶ τύποι γι᾿ αὐτὴν τὴν ἔξοδο τῶν πιστῶν καὶ τὴ θαυματουργικὴ συντήρησή τους ἀπό τὸν Θεὸ στὰ ἔσχατα θεωροῦνται ἡ ἔξοδος τῶν Ἑβραίων ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο καὶ ἡ θαυμαστὴ διάθρεψή τους μὲ τὸ μάννα, ἡ θαυματουργικὴ προστασία καὶ διάθρεψη τοῦ Προφήτη Ἠλία καὶ τῶν πιστῶν στὸ διωγμὸ ποὺ ἐξαπέλυσε ὁ Ἀχαὰβ καὶ ἡ διάσωση τῶν τριῶν Παίδων μέσα στὴν καιομένη κάμινο.

Μάλιστα, βλέπουμε συγκεκριμένα ὅτι ὁ Ἴδιος ὁ Θεὸς πληροφόρησε τὸν Προφήτη Ἠλία γιὰ τὸ ποῦ πρέπει νὰ πάει καὶ μὲ ποιόν τρόπο θὰ διατραφεῖ:
 

«καὶ ἐγένετο ῥῆμα Κυρίου πρὸς Ἠλιού· πορεύου ἐντεῦθεν κατὰ ἀνατολὰς καὶ κρύβηθι ἐν τῷ χειμάῤῥῳ Χοῤῥὰθ τοῦ ἐπὶ προσώπου τοῦ Ἰορδάνου. καὶ ἔσται ἐκ τοῦ χειμάῤῥου πίεσαι ὕδωρ, καὶ τοῖς κόραξιν ἐντελοῦμαι διατρέφειν σὲ ἐκεῖ»    Βασιλειῶν Γ' 17, 2-4

https://biblehub.com/interlinear/1_kings/17.htm   (Μασοριτικὸ κείμενο)
 

«ἀνάστηθι καὶ πορεύου εἰς Σαρεπτὰ τῆς Σιδωνίας· ἰδοὺ ἐντέταλμαι ἐκεῖ γυναικὶ χήρᾳ τοῦ διατρέφειν σε»   Βασιλειῶν Γ' 17, 9

https://biblehub.com/interlinear/1_kings/17-9.htm   (Μασοριτικὸ κείμενο)

Σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν περίοδο ἀκόμα καὶ ἡ ἴδια ἡ Κτίση θὰ χρησιμοποιηθεῖ ἀπὸ τὸ Θεὸ γιὰ νὰ προστατευτεῖ ὁ λαός Του:
 

«Δίκαιοι δὲ εἰς τὸν αἰῶνα ζῶσι, καὶ ἐν Κυρίῳ ὁ μισθὸς αὐτῶν, καὶ ἡ φροντὶς αὐτῶν παρὰ Ὑψίστῳ. διὰ τοῦτο λήψονται τὸ βασίλειον τῆς εὐπρεπείας καὶ τὸ διάδημα τοῦ κάλλους ἐκ χειρὸς Κυρίου, ὅτι τῇ δεξιᾷ σκεπάσει αὐτοὺς καὶ τῷ βραχίονι ὑπερασπιεῖ αὐτῶν. λήψεται πανοπλίαν τὸν ζῆλον αὐτοῦ καὶ ὁπλοποιήσει τὴν κτίσιν εἰς ἄμυναν ἐχθρῶν»  Σοφία Σολομῶντα 5, 15-17

(Νὰ σημειωθεῖ ὅτι ἡ λέξη «ὅπλον» ἔχει καὶ τὴ σημασία τῆς μεγάλης ἀσπίδας:
 

«Κύριε, ὡς ὅπλῳ εὐδοκίας ἐστεφάνωσας ἡμᾶς»  Ψαλμὸς 5, 13
 

«ὅπλῳ κυκλώσει σὲ ἡ ἀλήθεια αὐτοῦ (=μὲ μεγάλη ἀσπίδα θὰ σὲ περιβάλλει ἡ ἀλήθεια Αὐτοῦ)»   Ψαλμὸς 90, 4)

Αὐτὸ φανερώνεται καὶ ἀπὸ τὴ συμβολικὴ εἰκόνα ποὺ συναντᾶμε στὸ βιβλίο τῆς Ἱερᾶς Ἀποκαλύψεως:
 

«καὶ ἐβοήθησεν ἡ γῆ τῇ γυναικί, καὶ ἤνοιξεν ἡ γῆ τὸ στόμα αὐτῆς καὶ κατέπιε τὸν ποταμὸν ὃν ἔβαλεν ὁ δράκων ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ»  Ἀποκάλυψις 12, 16

Φαίνεται, μάλιστα, πὼς ὅλη ἡ ἄλογη Κτίση, ὄχι μόνο ἀντιδρᾷ στὴν παρουσία τοῦ ἀντιχρίστου, ἀλλὰ συμμετέχει καὶ ἡ ἴδια στὶς τιμωρίες ποὺ προέρχονται ἀπό τὸν Θεό.

Ὁ ἄσαρκος Θεὸς Λόγος στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ζήτησε ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους νὰ ἔχουν ἤδη τίς ζῶνες τους δεμένες στὴ μέση τους, τὰ ὑποδήματα φορεμένα στὰ πόδια τους καὶ τίς βακτηρίες τους στὰ χέρια τους τὸ βράδυ τῆς διέλευσής Του μέσα ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο, ὥστε νὰ εἶναι ἕτοιμοι γιὰ τὴν ἔξοδό τους ἀπὸ αὐτή:
 

«αἱ ὀσφύες ὑμῶν περιεζωσμέναι, καὶ τὰ ὑποδήματα ἐν τοῖς ποσὶν ὑμῶν, καὶ αἱ βακτηρίαι ἐν ταῖς χερσὶν ὑμῶν»  Ἔξοδος 12, 11

Ὅμως, ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ποὺ εἶναι ὁ σαρκωμένος Θεὸς λόγος, μᾶς ζητάει στὴν Καινή Του Διαθήκη νὰ ἔχουμε πάντα τὴ μέση μας δεμένη, δηλαδὴ μᾶς ζητάει νὰ εἴμαστε διαρκῶς προετοιμασμένοι:
 

«Ἔστωσαν ὑμῶν αἱ ὀσφύες περιεζωσμέναι καὶ οἱ λύχνοι καιόμενοι»  Κατὰ Λουκᾶν 12, 35

Γιατί πάντα πρέπει νὰ κάνουμε τὴν τροπικὴ ἔξοδο ἀπὸ τὴ νοοτροπία τοῦ κόσμου.

Κάποια στιγμή, ὅμως, στὰ ἔσχατα θὰ ζητήσει ἀπό τὸ λαό Του νὰ εἶναι ἕτοιμος γιὰ νὰ κάνει καὶ τὴν τοπική...

________________________________________________

                                       
* Ἐδῶ ἀξίζει νὰ κάνουμε μιὰ παρατήρηση, ποὺ μπορεῖ νὰ ἐκπλήξει ἀρκετούς.
 

Πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς ἔχουμε μάθει ὅτι ἡ λέξη «πάσχα» σημαίνει «διάβαση» καὶ μάλιστα ὅτι αὐτὴ ἡ λέξη ἀναφέρεται συγκεκριμένα στὴ διέλευση τῆς Ἐρυθρᾶς θάλασσας ἀπὸ τοὺς Ἰσραηλῖτες.
 

Στὴν πραγματικότητα, κάτι τέτοιο δὲν ἰσχύει, ἂν καὶ ὑπάρχει ἔμμεση σύνδεση.
 

Ἡ λέξη «πάσχα» ποὺ συναντᾶμε στὴ μετάφραση τῶν Ἑβδομήκοντα εἶναι μεταγραφὴ τῆς ἀραμαϊκῆς λέξης «πάσχα»: (פסחא), ἡ ὁποία φαίνεται ὅτι συνδέεται μὲ τὴν ἀντίστοιχη ἑβραϊκὴ λέξη «πέσαχ»: (פסח) , ποὺ χρησιμοποιεῖ τὸ μασοριτικὸ κείμενο.
 

Καὶ οἱ δυὸ αὐτὲς λέξεις δηλώνουν τὸ ἀρνὶ ἢ τὸ κατσίκι ποὺ οἱ Ἑβραῖοι ἔπρεπε νὰ θυσιάσουν τὴ βραδιὰ κατὰ τὴν ὁποία θὰ διερχόταν ὁ Θεὸς μέσα ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ γλυτώσουν ἀπὸ τὴν πληγὴ τῆς θανάτωσης τῶν πρωτοτόκων:
 

«καὶ ἔδεσθε αὐτὸ μετὰ σπουδῆς· πάσχα ἐστὶ Κυρίῳ»  Ἔξοδος 12, 11
https://biblehub.com/interlinear/exodus/12-11.htm
 

«Ἐκάλεσε δὲ Μωυσῆς πᾶσαν γερουσίαν υἱῶν Ἰσραὴλ καὶ εἶπε πρὸς αὐτούς· ἀπελθόντες λάβετε ὑμῖν αὐτοῖς πρόβατον κατὰ συγγενείας ὑμῶν καὶ θύσατε τὸ πάσχα»  Ἔξοδος 12, 21
https://biblehub.com/interlinear/exodus/12-21.htm
 

«καὶ ἐρεῖτε αὐτοῖς· θυσία τὸ πάσχα τοῦτο Κυρίῳ, ὡς ἐσκέπασε τοὺς οἴκους τῶν υἱῶν Ἰσραὴλ ἐν Αἰγύπτῳ, ἡνίκα ἐπάταξε τοὺς Αἰγυπτίους, τοὺς δὲ οἴκους ἡμῶν ἐῤῥύσατο»   Ἔξοδος 12, 27
https://biblehub.com/interlinear/exodus/12-27.htm
 

Δηλώνουν, ὅμως, καὶ αὐτὰ ποὺ ἔπρεπε νὰ θυσιάζουν κάθε χρόνο στὴν ἑορτὴ σὰν ἀνάμνηση τοῦ παραπάνω γεγονότος:
 

«Εἶπε δὲ Κύριος πρὸς Μωυσῆν καὶ Ἀαρών· οὗτος ὁ νόμος τοῦ πάσχα»  Ἔξοδος 12, 43
https://biblehub.com/interlinear/exodus/12-43.htm
 

Κατ᾿ ἐπέκτασιν, δηλώνουν τὴ θυσία τοῦ ἀρνιοῦ ἢ τοῦ κατσικιοῦ ἢ τὴν ἴδια τὴν ἑορτή.
 

Ἔτσι, μπορεῖ κάποιος νὰ δεῖ τὴ λέξη «πάσχα» στὰ Εὐαγγέλια μὲ παραπάνω ἀπὸ ἕναν τρόπους:
 

«Καὶ τῇ πρώτῃ ἡμέρᾳ τῶν ἀζύμων, ὅτε τὸ πάσχα ἔθυον (=όταν ἔσφαζαν τὸ πρὸς θυσία πρόβατο), λέγουσιν αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ· ποῦ θέλεις ἀπελθόντες ἑτοιμάσωμεν ἵνα φάγῃς τὸ πάσχα (=τὸ πρὸς θυσία πρόβατο);»  Κατὰ Μάρκον 14, 12
 

«Ἦλθε δὲ ἡ ἡμέρα τῶν ἀζύμων, ἐν ᾗ ἔδει θύεσθαι τὸ πάσχα (=τὸ πρὸς θυσία πρόβατο)»  Κατὰ Λουκᾶν 22, 7
 

Ἄς προσπαθήσουμε, ὅμως, νὰ δοῦμε το τί μπορεῖ νὰ σημαίνουν οἱ λέξεις «πάσχα» καὶ «πέσαχ».
 

Ἡ λέξη «πέσαχ» προέρχεται ἀπὸ τὸ ρῆμα «πασάχ»: (פָּסַח) ποὺ σημαίνει «χωλαίνω», «προσπερνῶ», «ἀντιπαρέρχομαι», «παραβλέπω», τὴν ὁποία μποροῦμε νὰ δοῦμε στὸ μασοριτικὸ κείμενο στὸ βιβλίο τῆς Ἐξόδου στὰ ἐδάφια: 12:13, 12:23 καὶ 12:27
https://www.blueletterbible.org/lexicon/h6452/kjv/wlc/0-1/
https://biblehub.com/interlinear/exodus/12.htm
 

Τὸ κείμενο τῶν Ἑβδομήκοντα στὸ στίχο 12:13 γράφει «σκεπάσω ὑμᾶς», στὸ στίχο 12:23 γράφει «καὶ παρελεύσεται Κύριος τὴν θύραν» (<παρελαύνω=διέρχομαι πολὺ κοντὰ ἀπὸ κάτι καὶ τὸ προσπερνῶ) καὶ στὸ στίχο 12:27 γράφει «ὡς ἐσκέπασε τοὺς οἴκους τῶν υἱῶν Ἰσραὴλ ἐν Αἰγύπτῳ».
 

Συνεπῶς, μποροῦμε νὰ συμπεράνουμε ὅτι ἡ λέξη «πασὰχ» καὶ ἡ ἀντίστοιχη ἀραμαϊκὴ ρίζα, ἀπὸ τὴν ὁποία προέκυψε ἡ λέξη «πάσχα», σχετίζονται μὲ τὴν παρέλευση/προσπέρασμα/παράβλεψη ἢ τὸ σκέπασμα/προστασία τῶν σπιτιῶν τῶν Ἑβραίων ἀπὸ τὸν ἐξολοθρευτὴ ποὺ θὰ θανάτωνε τὰ πρωτότοκα τῶν Αἰγυπτίων.
 

Ἀπὸ τὸ παραπάνω συμπεραίνουμε ὅτι οἱ λέξεις «πέσαχ» καὶ «πάσχα» πρέπει νὰ ἔχουν μιὰ σημασία κοντὰ στό: Αὐτὸ ποὺ θυσιάζεται στὸ Θεὸ γιὰ νὰ γίνει παρέλευση/προσπέρασμα/παράβλεψη ἢ σκέπασμα/προστασία ἀπὸ τὸ θάνατο», Τὸ θῦμα ποὺ μᾶς λυτρώνει ἀπό το θάνατο» καὶ ἄλλα σχετικά.
 

Προφανῶς, καὶ οἱ δυὸ σχετίζονται μὲ τὸν ἴδιο τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ποὺ εἶναι τὸ ἀληθινὸ Πάσχα, δηλαδὴ τὸ θῦμα ποὺ μᾶς λυτρώνει ἀπό το θάνατο:
 

«καὶ γὰρ τὸ πάσχα ἡμῶν ὑπὲρ ἡμῶν ἐτύθη Χριστὸς (=διότι τὸ πάσχα μας, γιὰ ἐμᾶς θυσιάστηκε, [δηλαδὴ ὁ] Χριστὸς)»   Πρὸς Κορινθίους Α' 5, 7
 

«ὡς ἐνιαύσιος ἀμνός, ὁ εὐλογούμενος ἡμῖν, στέφανος χρηστὸς ἑκουσίως, ὑπὲρ πάντων τέθυται, Πάσχα τὸ καθαρτήριον, καὶ αὖθις ἐκ τοῦ τάφου ὡραῖος, δικαιοσύνης ἡμῖν ἔλαμψεν ἥλιος» 
 

«Χριστὸς τὸ καινὸν πάσχα, τὸ ζωόθυτον θῦμα, ἀμνὸς Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν κόσμου»
 

«Πάσχα ἱερὸν ἡμῖν σήμερον ἀναδέδεικται, Πάσχα καινόν, Ἅγιον, Πάσχα μυστικόν, Πάσχα πανσεβάσμιον, Πάσχα Χριστὸς ὁ λυτρωτής, Πάσχα ἄμωμον, Πάσχα μέγα, Πάσχα τῶν πιστῶν, Πάσχα, τὸ πύλὰς ἡμῖν τοῦ Παραδείσου ἀνοῖξαν, Πάσχα, πάντας ἁγιάζον πιστούς»
 

Καὶ ἐμεῖς, ὅμως, πρέπει νὰ γίνουμε μὲ τὸν ἐνάρετο βίο μας θυσία ζῶσα, δηλαδὴ «πάσχα», γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ τὸν πνευματικὸ θάνατο καὶ νὰ σκεπαστοῦμε ἀπὸ τὸ Θεὸ στὴν κάθε περίοδο τιμωρίας τοῦ κόσμου καὶ εἰδικὰ σὲ ἐκείνη ποὺ θὰ συμβεῖ στὰ ἔσχατα.
 

Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ καὶ κάτι ἄλλο ποὺ θὰ φανεῖ καὶ αὐτὸ πολὺ παράξενο καὶ θὰ θορυβήσει πολλούς.
 

Ὁ ὀλοθρεύων, ποὺ θανάτωσε τὰ πρωτότοκα τῶν Αἰγυπτίων, δὲν εἶναι κάποιος ἄγγελος, ἀλλὰ ὁ Ἴδιος ὁ ἄσαρκος Θεὸς Λόγος:
 

«Πίστει πεποίηκε τὸ πάσχα καὶ τὴν πρόσχυσιν τοῦ αἵματος, ἵνα μὴ ὁ ὀλοθρεύων τὰ πρωτότοκα θίγῃ αὐτῶν»  Πρὸς Ἑβραίους 11, 28
 

«πάντα γὰρ ἀπιστοῦντες διὰ τὰς φαρμακείας ἐπὶ τῷ τῶν πρωτοτόκων ὀλέθρῳ, ὡμολόγησαν Θεοῦ υἱὸν λαὸν εἶναι. ἡσύχου γὰρ σιγῆς περιεχούσης τὰ πάντα καὶ νυκτὸς ἐν ἰδίῳ τάχει μεσαζούσης, ὁ παντοδύναμός σου λόγος ἀπ᾿ οὐρανῶν ἐκ θρόνων βασιλειῶν ἀπότομος πολεμιστὴς εἰς μέσον τῆς ὀλεθρίας ἥλατο γῆς, ξίφος ὀξὺ τὴν ἀνυπόκριτον ἐπιταγήν σου φέρων, καὶ στὰς ἐπλήρωσε τὰ πάντα θανάτου· καὶ οὐρανοῦ μὲν ἥπτετο, βεβήκει δ᾿ ἐπὶ γῆς»  Σοφία Σολομῶντος 18, 13-16
 

Καὶ αὐτό, διότι ἀποτελεῖ τύπο τῆς ζωοποιοῦ θυσίας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι ὁ σαρκωμένος Θεὸς Λόγος.
 

Ὁ Πρωτότοκος πάσης Κτίσεως Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, θανατώθηκε (σὲ ἀντιστοιχία μὲ τὴ θανάτωση τῶν πρωτοτόκων τῶν Αἰγυπτίων) σὰν θυσιαζόμενος ἀμνός - πάσχα (σὲ ἀντιστοιχία μὲ τὸ θυσιαζόμενο ἀμνό - πάσχα τῶν Ἑβραίων), διῆλθε μέσα ἀπὸ τὸν Ἅδη (σὲ ἀντιστοιχία μὲ τὴ διέλευση τοῦ ἄσαρκου Θεοῦ Λόγου μέσα ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο), θανατώνοντας τὴ δύναμη τοῦ θανάτου καὶ τοῦ διαβόλου, ὅπως θανάτωσε καὶ τὰ πρωτότοκα τῶν Αἰγυπτίων καὶ μᾶς λύτρωσε ἀπὸ τὸ θάνατο μὲ τὸ αἷμα Του, ὅπως καὶ τὸ αἷμα τοῦ σφάγιου γλύτωσε τὰ σπίτια τῶν Ἑβραίων ἀπὸ τὴν τελευταία πληγή.
 

Ἀξίζει, τέλος, νὰ ἀναφερθεῖ ὅτι καὶ ἡ φράση: «καὶ οὐρανοῦ μὲν ἥπτετο, βεβήκει δ᾿ ἐπὶ γῆς» προφητεύει τὴ Σάρκωσή Του καὶ τὸν ἐδῶ βίο Του, ποὺ ἐνῶ βρισκόταν στὸν Οὐρανό, ταυτόχρονα βρισκόταν καὶ στὴ γῆ.

__________________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

«Πᾶνος»