Ὁ ἡρωισμὸς τῶν Μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι φαινόμενο πρωτόγνωρο στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία. Μεγάλο κεφάλαιο ἡρωισμοῦ ἀποτελοῦν τὰ μαρτύρια μυριάδων Χριστιανῶν στὰ πρωτοχριστιανικὰ χρόνια, ὅταν ὁ διάβολος, διὰ τοῦ ἀντίχριστου ρωμαϊκοῦ κράτους, εἶχε κηρύξει ἐξοντωτικὸ διωγμὸ κατὰ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἕνας ἀπὸ τοὺς ἡρωικοὺς Μάρτυρες τῶν χρόνων αὐτῶν ὑπῆρξε καὶ ὁ ἅγιος Μάρτυρας Ἰουλιανός.
Γεννήθηκε στὴν πόλη Ἀνάζαρβο τῆς Δευτέρας Κιλικίας τῆς Μ. Ἀσίας στὰ τέλη τοῦ 3ου μ. Χ. αἰῶνα. Εἶχε εὐγενῆ καταγωγή, ἦταν γιὸς κάποιου ἐπιφανοῦς ἐθνικοῦ (εἰδωλολάτρη) συγκλητικοῦ καὶ τῆς εὐσεβοῦς Χριστιανῆς Ἀσκληπιοδώρας. Ἦταν συνηθισμένο φαινόμενο στὰ χρόνια ἐκεῖνα τὰ ἀντρόγυνα νὰ εἶναι θρησκευτικὰ διχασμένα. Στὶς περισσότερες περιπτώσεις Χριστιανὲς ἦταν οἱ σύζυγοι γυναῖκες, οἱ ὁποῖες κρατοῦσαν τὴν πίστη τους κρυφὴ ἀπὸ τοὺς συζύγους τους. Πιθανότατα ἡ Ἀσκληπιοδώρα νὰ ἦταν κρυφὴ Χριστιανὴ ἀπὸ τὸν σύζυγό της, λόγῳ τοῦ ἀξιώματός του.
Ἡ Ἀσκληπιοδώρα εἶχε βαθιὰ πίστη στὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ εἶχε ἀσυνήθιστη κατάρτιση στὴν χριστιανικὴ πίστη. Εἶχε μεγάλη κατάρτιση καὶ γνώσῃ τῶν Ἁγίων Γραφῶν καὶ τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὴ τὴν πίστη καὶ τὴν εὐσέβεια μετέδωσε καὶ στὸ γιό της Ἰουλιανό.
Στὶς ἀρχὲς τοῦ 4ου αἰῶνα, τὸ 405, ὁ θρησκομανὴς ρωμαῖος αὐτοκράτορας Διοκλητιανὸς κήρυξε τὸν πλέον σκληρὸ διωγμὸ κατὰ τῶν Χριστιανῶν, ἀσύγκριτα χειρότερο ἀπὸ ὅλους τοὺς διωγμοὺς τῶν προκατόχων του. Εἶναι γνωστό, πὼς τὸ διωγμὸ ἀπαίτησαν οἱ σκοταδιστὲς εἰδωλολάτρες ἱερεῖς καὶ μάντεις τῶν δαιμονικῶν διαβόητων Μαντείων τῆς Μ. Ἀσίας, τοῦ Κλαρίου καὶ Διδυμαίου Ἀπόλλωνος, διότι, λόγῳ τῆς ἐξαπλώσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἐρήμωναν τὰ κέντρα αὐτὰ τῆς δεισιδαιμονίας καὶ τῆς ἀπάτης καὶ ἔχαναν τεράστιες προσόδους. Ἔπεισαν τὸν δεισιδαίμονα αὐτοκράτορα, πὼς τοὺς διαμήνυσαν οἱ «θεοί», ὅτι ἀπαιτοῦσαν τὴν ὁλοκληρωτικὴ ἐξόντωση τῶν Χριστιανῶν, διότι διαφορετικὰ θὰ ᾖραν τὴν εὔνοιά τους πρὸς τὸ κράτος καὶ τὸν αὐτοκράτορα καὶ θὰ ἐπέρχονταν ἡ καταστροφή του!
Ὁ διωγμὸς λοιπὸν τοῦ Διοκλητιανοῦ ἦταν πραγματικὸς ἀφανισμὸς γιὰ τοὺς Χριστιανούς. Χιλιάδες πιστοὶ τοῦ Χριστοῦ συλλαμβάνονταν, σύρονταν στὰ δικαστήρια καὶ βασανίζονταν γιὰ νὰ προσφέρουν θυσία στοὺς δαιμονικοὺς εἰδωλικοὺς «θεούς». Ὅσοι ἀρνοῦνταν θανατώνονταν μὲ τοὺς πλέον φρικτοὺς τρόπους.
Ἡ βασιλικὴ διαταγὴ ἔφτασε καὶ στὴν Ἀνάζαρβο τῆς Δευτέρας Κιλικίας. Ὁ τοπικὸς διοικητὴς Μαρκιανός, μὲ ἕδρα τὴν πόλη Φλάβια (Σίς), ἕνας φανατικὸς εἰδωλολάτρης καὶ ἀνελέητος ἄνθρωπος, ἀνέλαβε νὰ ὑλοποιήσει μὲ φανατισμὸ τὸ διάταγμα τοῦ Διοκλητιανοῦ. Πλῆθος Χριστιανῶν συλλαμβάνονταν, ἀνακρίνονταν καὶ βασανίζονταν γιὰ νὰ ἀπαρνηθοῦν τὸ Χριστὸ καὶ νὰ θυσιάσουν στὰ εἴδωλα.
Μεταξὺ αὐτῶν συνέλαβαν καὶ τὸν νεαρὸ Ἰουλιανό. Τὸν ὁδήγησαν στὴν Φλάβια, μπροστὰ στὸν Μαρκιανὸ νὰ ἀπολογηθεῖ καὶ νὰ ὑπογράψει τὸ σχετικὸ λίβελλο, τὴ βεβαίωση ὅτι ἀπαρνεῖται τὴν πίστη του στὸ Χριστὸ καὶ ὅτι δέχεται νὰ θυσιάσει στοὺς «θεοὺς» τῆς εἰδωλολατρίας. Ὁ ἡρωικὸς Χριστιανὸς νέος ἀρνήθηκε μὲ θάρρος καὶ παρρησία νὰ συμμορφωθεῖ μὲ τὸ αὐτοκρατορικὸ διάταγμα, ἀψηφῶντας τὰ ἐπερχόμενα μαρτύρια, τονίζοντας: «Δὲν φοβᾶμαι τὸ μαρτύριο καὶ τίποτε δὲν πρόκειται νὰ μὲ κάνει νὰ ἀρνηθῶ τὸν Νόμο ποὺ μοῦ μεταδόθηκε παιδιόθεν, ἀκόμη κι ἂν μὲ κάψεις στὴν πυρά, γιατί ἔχω στήριγμα τὸν Χριστό, στὸν ὁποῖο προσφέρω ἀκατάπαυστα θυσία αἰνέσεως».
Ὁ θηριώδης διοικητὴς Μαρκιανὸς διέταξε νὰ τὸν μαστιγώσουν ἄγρια, μὲ σκοπὸ νὰ τρομοκρατηθεῖ καὶ νὰ καμφθεῖ. Ὅμως ὁ Μάρτυρας ἔμεινε ἀμετάπειστος. Τότε τὸν πῆραν καὶ τὸν ὁδήγησαν σὲ παρακείμενο βωμό. Ὁ Μαρκιανὸς πῆρε ἕνα κομμάτι εἰδωλόθυτο κρέας καὶ τὸ ἔχωσε μὲ τὴ βία στὸ στόμα τοῦ Ἰουλιανοῦ, νὰ τὸν μολύνει καὶ νὰ τὸν πείσει ὅτι προσέφερε θυσία στὸ εἴδωλο. Ἀλλὰ ὁ ἅγιος ἔφτυσε τὸ κρέας καὶ διαβεβαίωσε τὸν Μαρκιανὸ πὼς εἶναι μάταιο νὰ μεταχειρίζεται βία γιὰ τὴ θυσία ποὺ ἐπιδίωκε. Θυσία μὲ τὴ βία δὲ λογίζεται θυσία!
Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ ὁ φανατικὸς καὶ θρησκομανὴς διοικητὴς ἔγινε ἔξαλλος ἀπό τὸ θυμό του καὶ ἔδωσε διαταγὴ νὰ μαστιγώσουν ἐκ νέου καὶ μὲ μεγαλύτερη σφοδρότητα τὸν Ἰουλιανὸ καὶ νὰ τὸν ἐπιστρέψουν στὴν Ἀνάζαρβο. Οἱ στρατιῶτες τὸν χτυποῦσαν καὶ τὸν κακοποιοῦσαν σὲ ὅλη τὴ διαδρομή, ἐνῶ ὁ Μάρτυρας ὑπόμεινε προσευχόμενος, ἐκδηλώνοντας τὴν ἀνεξικακία του στοὺς βασανιστές του. Ὅταν ἔφτασαν στὴν πόλη, τὸν παρέδωσαν στὸν τοπικὸ δικαστὴ γιὰ νὰ ἀπολογηθεῖ γιὰ τὸ «ἀδίκημά» του. Καὶ ἐκεῖ ὁ ἡρωικὸς Ἰουλιανὸς ἐπέδειξε τὴν ἴδια στάση, βεβαιώνοντας μὲ τὸν πλέον κατηγορηματικὸ τρόπο τὴν ἀμετάπειστη προσήλωσή του στὴν μόνη ἀληθινὴ πίστη στὸ Χριστό. Ὁ δικαστὴς διέταξε νὰ τὸν ποτίσουν μὲ τὸ ζόρι κρασὶ ἀπὸ τὴν εἰδωλολατρικὴ σπονδὴ καὶ τὸν ἀνάγκασαν νὰ κρατήσει στὰ χέρια του τὸ θυμίαμα γιὰ τὴν τελετὴ τῆς θυσίας. Ὅμως δὲν κατάφεραν νὰ κάμψουν τὴν ἀπόφασή του νὰ μὴν ἀρνηθεῖ τὸ Χριστό.
Ἀφοῦ τὸν βασάνισαν, τὸν ἔστειλαν δεμένο στὶς Αἰγές, στὸν Ἰσσικὸ κόλπο, ὅπου ὑπῆρξε ὀνομαστὸς ναὸς τοῦ Ἀσκληπιοῦ, πιστεύοντας πὼς ὁ «θεὸς τῆς ἰατρικῆς» θὰ «θεράπευε» τὸν «ψυχικὰ ἀσθενῆ» Ἰουλιανό, διότι αὐτὴ τὴ γνώμη εἶχαν οἱ εἰδωλολάτρες γιὰ τοὺς Χριστιανούς! Ἀλλὰ καὶ πάλι ἀπογοητεύτηκαν, ὁ Μάρτυρας μὲ τὴν προσευχή του ἐξουδετέρωσε τίς δαιμονικὲς μαγγανεῖες τῶν σκοταδιστῶν ἱερέων τοῦ ἀσκληπιείου! Ἐν συνεχείᾳ τὸν ἀπείλησαν νὰ θυσιάσει, ἀλλιῶς θὰ τὸν ἔκαιγαν στὴν πυρά. Τότε ὁ Ἰουλιανός τους ἀπάντησε: «Τί σᾶς ἐμποδίζει νὰ τὸ πράξετε;».
Κατόπιν σκέφτηκαν νὰ φέρουν τὴ μητέρα του, ἐλπίζοντας ὅτι οἱ παρακλήσεις της γιὰ νὰ σώσει τὴ ζωή του θὰ τὸν ἔπειθαν νὰ μεταστραφεῖ. Τὴν ὁδήγησαν στὸ κελλί του καὶ τῆς ἔδωσαν προθεσμία τριῶν ἡμερῶν νὰ τὸν μεταπείσει. Ἀλλὰ ἡ εὐσεβὴς ἐκείνη μητέρα, ἀντὶ νὰ τὸν παροτρύνει νὰ ἀρνηθεῖ τὸ Χριστὸ καὶ νὰ σώσει τὴ ζωή του τὸν συμβούλευε νὰ μείνει μέχρι τέλους σταθερὸς στὴν πίστη του στὸ Χριστὸ καὶ νὰ ἀψηφήσει τίς φοβέρες τῶν διωκτῶν του. Μάλιστα τοῦ τόνιζε μὲ ἔμφαση: «Γνωρίζεις ποιό εἶναι τὸ ἀληθινὸ συμφέρον σου, ἀφοῦ ἐγὼ σοῦ τὸ δίδαξα. Πρᾶξε λοιπὸν ὥστε νὰ δοξάσεις τὸν μόνο ἀληθινὸ Θεό!».
Ὅταν ἔληξε ἡ προθεσμία τῶν τριῶν ἡμερῶν καὶ διαπίστωσαν ὅτι ὁ Ἰουλιανὸς δὲν εἶχε μεταπειστεῖ, ζήτησαν ὁδηγίες ἀπὸ τὸν Μαρκιανὸ τί νὰ κάμουν εἰσέτι μὲ αὐτόν. Ἐκεῖνος τοὺς διέταξε νὰ μαζέψουν ἀπὸ τοὺς ἀγροὺς καὶ τὰ δάση δηλητηριώδη φίδια, σκορπιοὺς καὶ ἄλλα ἑρπετὰ καὶ ἔντομα καὶ νὰ τὸν κλείσουν σὲ σακὶ μὲ αὐτὰ καὶ νὰ τὸν ρίξουν στὴ θάλασσα. Τὰ δηλητηριώδη ἑρπετὰ καὶ ἔντομα κατέφαγαν τὴ σάρκα του καὶ ὅ,τι ἀπόμεινε βυθίστηκε στὴ θάλασσα, ἐνῶ ἡ ἁγιασμένη ψυχή του φτερούγισε στὸν οὐρανὸ νὰ συμβασιλέψει μὲ τὸ Χριστὸ στοὺς ἀτέλειωτους αἰῶνες.
Οἱ Χριστιανοὶ κατόρθωσαν καὶ μάζεψαν τὰ τίμια λείψανά του, τὰ ὁποῖα μετέφεραν στὴν Ἀντιόχεια καὶ τὰ ἐναπέθεσαν σὲ περικαλλῆ ναό, πρὸς τιμήν του στὸ μαγευτικὸ προάστιο Δάφνη, τὰ ὁποῖα θαυματουργοῦσαν. Χιλιάδες ἀσθενεῖς ἔτρεχαν νὰ λάβουν την χάρη καὶ τὴν ἴαση ἀπὸ αὐτά. Κυρίως θεράπευε τοὺς δαιμονισμένους καὶ φρενοβλαβεῖς. Ἀτυχῶς αὐτὰ καταστράφηκαν ἀπὸ πυρκαγιὰ ποὺ εἶχαν βάλλει οἱ Πέρσες εἰσβολεῖς τὸ 537.
Ἡ μνήμη του τιμᾷται στὶς 16 Μαρτίου.
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου