Ἀπόστολος Σαραντίδης: Ἐκλογές 2023, Συμμετοχή, Ἀποχή, Ἀφωνία.

Σχόλιο Πᾶνος: Ἡ δημοσίευση αὐτοῦ τοῦ ἄρθρου δὲν ἔχει ἀπολύτως κανέναν σκοπὸ ἀπὸ τὸ ἱστολόγιό μας νὰ παροτρύνη κάποιον/α στὸ νὰ ψηφίσῃ ἤ ὄχι.

Γιὰ τὸν σκοπὸ τῆς ἀναρτήσεως αὐτῆς, διαβᾶστε παρακαλῶ ἐδῶ: Ψηφίζουμε ἤ ἀπέχουμε;

____________________________________

τοῦ Ἀπόστολου Σαραντίδη

1.  Ἐκλογές

Ἐκλογὲς στὸν ἑλληνικὸ κοινοβουλευτισμὸ τοῦ 2023. Ἀμφιλεγόμενες ἀντικρουόμενες ἀντιπαραθέσεις κομμάτων ἀλλὰ καὶ ἀπόψεων περὶ συμμετοχῆς ἢ μὴ στὸ ἐκλογικὸ γίγνεσθαι, στημένο παιχνίδι κατ᾿ ἄλλους. Θὰ γίνη προσπάθεια μὲ δοκιμιακὴ γραφὴ σύντομα νὰ προσεγγιστῆ τὸ θέμα ὅσο πιὸ ἀποστασιοποιημένα, καὶ μὲ ὅρους πολιτικῆς κοινωνιολογίας καὶ ἱστοριογραφίας ἀπὸ τὴν ἕως τώρα ἐμπειρία καὶ γνώση.

2.  Ὁ διαχωρισμός

Κατ᾿ ἀρχὰς τὸ πολιτικὸ φαινόμενο τῆς πολιτικῆς ἀπὸ τὴν ὀργάνωση τῶν πρώτων θηρευτικῶν κοινωνιῶν πρὸ χιλιετιῶν τὸ ὁποῖο φθάνει σὲ μιὰ βραχεῖα κορύφωση στὴν Ἀθηναϊκὴ Δημοκρατία τοῦ Περικλέους, οὐδεμία σχέση ἔχει μὲ τὸν φυτευτὸ Βρετανικὸ κοινοβουλευτισμὸ ἀλλὰ καὶ τὸν φράγκικο διαχωρισμὸ τῶν parties σὲ δεξιά, κεντρῶα καὶ ἀριστερὰ σύμφωνα μὲ τὸν προσανατολισμὸ τῆς θέσεως στὰ βουλευτικὰ ἕδρανα ἀρχικά, μὲ τὸν βλακώδη διαχωρισμὸ σὲ πολιτικὲς τάξεις τῶν πολιτῶν ἀργότερα σὲ στεγανὰ πλαίσια. Ἐγκεφάλων ποὺ ἐπέτρεψαν στὴ γλῶσσα τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης νὰ εἰσχωρήσουν ἀκόμη καὶ πολιτικὲς ἔννοιες «Ξεβράκωτων», τῶν Sans-Culottes. Ἐδῶ φαίνεται καθαρὰ ὁ ἀντικατοπτρισμὸς τῶν τάξεων στὸ μετέπειτα μαρξιστικὸ Κεφάλαιο. Ἡ ἰδέα ὅμως εἶναι ἡ ἴδια ἀπὸ τὸν 18ο αἰῶνα στὴ γένεση τῶν πρώτων προεπαναστατικῶν θεοσοφιστικῶν Λεσχῶν στὰ τεκτονικὰ μεσαιωνικὰ πρότυπα, ποὺ παίρνει θεωρητικὴ ὑπόσταση τον 19ο καὶ προσπαθεῖ νὰ ἐφαρμοστῇ ἐπὶ τοῦ πρακτέου στὴν ἀρχὴ τοῦ 20οῦ μὲ τὴν Ὀκτωβριανὴ ἐπανάσταση καὶ μάλιστα ἐπὶ Ρωσικοῦ ἐδάφους στὸ ὁποῖο ἀπουσιάζει ἡ βιομηχανοποίηση.

3.  Σύγχυση

Ἡ ὕστερη ἀπόπειρα τῶν ὀργανωμένων κοινωνιῶν νὰ προτείνουν λύσεις σὲ προβλήματα κοινωνικῆς συμβίωσης πρὸς τίς ὁμάδες ἐξουσίας ἀπὸ τίς ὁποῖες προσδοκοῦν τὴ στοιχειώδη ἀσφάλεια ὅτι δὲν θὰ θιγοῦν βασικὰ δικαιώματά τους ἀμφισβητῶντας, στὸν δυτικὸ κόσμο καταλήγει σὲ παρωδία. Σὲ πλαίσιο ἀνθρώπινης ἐπικοινωνίας εἶναι εὔκολο νὰ διολισθαίνει τὸ ὑποκείμενο τοῦ λόγου σὲ σύγχυση στὴν προσπάθεια ἀνεύρεσης κοινοῦ τόπου σὲ ἕναν τύπο οὐσίας  τὸν ὁποῖον ὁ συνομιλητής του εἴτε τίς περισσότερες φορὲς ἀγνοεῖ εἴτε γιὰ λόγους σκοπιμότητας ἀρνεῖται νὰ μπεῖ σὲ λειτουργία κατανόησης. Μὲ ἄλλα λόγια, τὸ μήνυμα ἂν καὶ ἐκπέμπεται γλωσσολογικὰ μὲ τοὺς κανόνες καὶ τὴ σύνταξη γιὰ τοὺς ὁποίους ὁ κώδικας εἶναι κοινός, ὁ δέκτης ἀδυνατεῖ νὰ ἀποκωδικοποιήσει τὴ φόρμα ὄχι ἐπειδὴ κατ' ἀνάγκη εἶναι κακοπροαίρετος ἀλλὰ διότι τὸ ὑπαρξιακὸ πλαίσιο στὸ ὁποῖο ἔχει βρεθεῖ ἢ ἔχει μάθει νὰ κινεῖται εἶναι διαφορετικό. Ἡ σύγχυση ποὺ παρατηρεῖται γίνεται ἀκόμη μεγαλύτερη ὅταν βρισκόμαστε σὲ ἀνώτερο ἐπίπεδο ἀπὸ τὸ συνηθισμένο, μὲ ἄτομα κατὰ γενικὴν  ὁμολογία ἐγκαταστημένα σὲ χώρους σημαντικοὺς εἴτε κοινωνικὰ εἴτε σὲ πλαίσιο ἐπιστημονικῆς καθοδήγησης. Τότε, ἂν δὲν ὑπάρχει ἡ πρόνοια σὲ ἐπίπεδο συντονισμοῦ νὰ γίνει μιὰ μεταφορὰ δομῆς σὲ διαφορετικὸ πλαίσιο, τὸ λιγότερο ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ συμβῇ θὰ ἦταν ἡ μία πλευρὰ νὰ θεωρῆ τὴν ἄλλη ὡς «αἱρετικὴ» καὶ ἡ ἄλλη τὴν πρώτη ὡς «δογματική». Ὑπάρχει μιὰ εὔστοχη ἔμμετρη κερκυραίϊκὴ παροιμία γιὰ αὐτά: "Κουφοῦ καμπάνα καὶ λαλεῖς, στραβοῦ κι ἂν θυμιατίζεις, καὶ μεθυσμένου κι ἂν κερνᾷς, οὔλα χαμένα τά ᾿χεῖς". Ἡ μεταφορὰ δομῆς εἶναι αὐτὸ ποὺ ἀποτυγχάνει!

4.  Πείραμα

Τὸ πείραμα ἐξελίσσεται καὶ πρὸς στιγμὴν πιστεύουν ὅτι πετυχαίνει γιὰ ἀρκετὲς δεκαετίες ἐσκεμμένα σὲ λάθος προλεταριακὸ πρακτικὸ ὑπόβαθρο, ἐνῶ ἡ μαρξιστικὴ θεωρία ποὺ ἀναφέρεται ἀφορᾷ στὶς δυτικὲς κοινωνίες τῶν προλετάριων πρώην δουλοπάροικων, στὴ Βιομηχανικὴ Ἐπανάσταση. Δὲν εἶναι καθόλου τυχαῖο ποὺ ἐπιλέχθηκε ἡ γεωργικὴ Ὀρθόδοξη Ρωσία. Οὔτε πὼς ὁ Ἐθνικοσοσιαλισμὸς τοῦ Χίτλερ δὲν διέφερε ἀπὸ τὸν Σοσιαλισμὸ τοῦ Στάλιν, ὅσο κι ἂν φαίνεται παράδοξο. Ἡ βάση εἶναι κοινή. Θυμίζουμε τὸ Σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότοφ τοῦ 1939. Καὶ νὰ μὴ λησμονοῦμε τὴν πλήρη ὑποταγὴ ἀπὸ τὸν 5ο ἤδη αἰῶνα τῆς ἀριστοκρατικῆς ὀρθόδοξης λατινικῆς Δύσης στὴ φράγκικη βαρβαρικὴ ἐπέλαση, ποὺ τοὺς ἐγκαθιστᾷ σταδιακὰ φεουδαρχικὸ καθεστὼς δουλοκτησίας αἰώνων καὶ γεννᾷ τὰ μεσαιωνικὰ κράτη - ἔθνη μὲ τὴν παπικὴ αὐθεντικὴ στρατιωτικὴ ἐπικάλυψη καὶ τὴ γένεση τῆς τάξεως τῶν δῆθεν Εὐγενῶν καὶ Ἐλέῳ ἀνυπάρκτου Θεοῦ Βασιλέων. Ἡ ἑδραίωση μὲ τὴν κατασυκοφάντηση τῆς Ἀνατολῆς ὡς τάχα Γραικίας καὶ πλαστογράφηση τῆς Ζ΄οικουμενικὴς Συνόδου, ὁλοκληρώνεται τὸν Θ΄ αἰῶνα ἐπὶ Καρλομάγνου.

5.  Ἀναδρομή

Ἡ ἱστορικὴ αὐτὴ σύντομη ἀναδρομὴ κρίνεται ἀπαραίτητη, διότι τὴν θαυμαζομένη ἀπὸ τοὺς ἑκάστοτε εὐρωλιγούρηδες Ἀθηναϊκὴ Δημοκρατία τῶν μόλις 30 ἐτῶν, μὲ κύριο ἐκπρόσωπο τὸν ἀνεκδιήγητο ἄκαπνο παριζιάνο Ἀδαμάντιο Κοραῆ, διαδέχεται μιὰ Ἑλληνιστικὴ Ἀλεξανδρινὴ Περίοδος αἰώνων ποὺ ἀλλάζει γλωσσικὰ καὶ εὐρύτερα πολιτιστικὰ Ἀνατολὴ καὶ Δύση καὶ κατακτᾷ πολιτισμικὰ τὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία μὲ δυναμικὴ ἄλλων 11 ἐξελληνισμένων αἰώνων ἕως τὸ 1453. Ἀλήθεια, πόσο δεξιὸς ἢ ἀριστερὸς ἦταν ὁ Περικλῆς καὶ ὁ Μ. Ἀλέξανδρος καὶ ὁ Κ. Παλαιολόγος καὶ ὁ Κολοκοτρώνης καὶ ὁ Καποδίστριας; Στὸν Καποδίστρια σταματᾷ τὸ παραμύθι. Παραμύθι λυτρωτικὸ ἢ καὶ παραμύθα διότι ἡ ἀπάντηση στὸ παραπάνω ἐρώτημα ἐπιφέρει ἕνα χαλαρὸ μειδίαμα τὸ ὁποῖο εἶναι ἡ ἀπόδειξη πὼς ἀρχίζει καὶ γίνεται πλέον κατανοητὴ ἡ μετέπειτα ἐκλογικὴ ἀστειότητα. Σημειωτέον ὅτι μὲ τὸ Πρωτόκολλο τοῦ Λονδίνου τοῦ 1830 ποὺ ἀναγνωρίζεται χάρη στὴ Ρωσικὴ Συνθήκη τῆς Ἀδριανουπόλεως ἀνεξάρτητο ἑλληνικὸ κράτος, ἀναφέρεται ρητὰ πὼς τὸ πολίτευμα τῆς Ἑλλάδος θὰ εἶναι Ἐλέῳ Θεοῦ Μοναρχία καὶ φυσικὰ ὁ Κυβερνήτης θὰ ἔπρεπε νὰ βγεῖ ἀπὸ τὴ μέση ὅπως καὶ ἔγινε τὸ 1831 μὲ ἑλληνικὲς σφαῖρες καὶ μαχαίρι.

6.  Μειοψηφία

Ἄλλη μιὰ ὑποσημείωση πρὸς τοὺς θαυμαστὲς τῆς περικλεϊκῆς δημοκρατίας στὴν ὁποίαν ἔμεναν ἀπ᾿ ἔξω οἱ γυναῖκες, οἱ γέροι, οἱ δοῦλοι καὶ οἱ μέτοικοι, Δημοκρατία στὸ ἀρχαῖο σημαίνων σήμαινε ἐν πολλοῖς ὀχλοκρατία καὶ αὐτὸ ποὺ ἔκανε τὴ διαφορὰ ἦταν τὸ δικαίωμα ψήφου στὴν ἐκ τῶν πραγμάτων μειοψηφικὴ πολιτικὰ Ἐκκλησία τοῦ Δήμου καὶ τῆς πλειοψηφίας τῆς ἀριθμητικῆς λαϊκῆς μειοψηφίας νὰ παίρνει ἀποφάσεις. Ἀποσιωπεῖται ὅμως σκόπιμα ὅτι στοὺς μεγάλους σταθεροὺς θεσμούς, βλέπε πολυάριθμο δικαστήριο τῆς Ἠλιαίας κλπ, ἡ συμμετοχὴ γίνονταν μὲ κλῆρο ἀφοῦ ἦταν ἀδιανόητο νὰ ὑπάρχουν σὲ πολιτικὸ καθεστὼς ἀνόμοιες τάξεις καὶ προσβλητικὸ νὰ ἀποκλείεται ὁ ἔχων τὴν ἰδιότητα τοῦ πολίτη, καὶ αὐτὰ ἤδη ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Κλεισθένη. Ὁ ἀδιάφορος στὰ πολιτικὰ ἀποκαλεῖτο ἰδιώτης. Τὰ ἀγαλματάκια ὅμως στὰ σουβενὶρ γιὰ τὰ τουριστάκια δὲν ἔχουν Κλεισθένη ἀλλὰ Περικλῆ. Ἄντε καὶ κανένα Σόλωνα. Μετά, πουλᾶνε οἱ φιλόσοφοι ἀλλὰ μόνο οἱ vipς Σωκράτης, Πλάτωνας καὶ Ἀριστοτέλης. Γιὰ προσωκρατικοὺς οὔτε λόγος. Οὔτε βέβαια πέρα ἀπὸ τὸ τεράστιο ἔργο ποὺ παρήγαγαν δὲν γίνεται ποτὲ λόγος καὶ γιὰ βλακεῖες ποὺ εἶπε ὁ Πλάτων περὶ ψυχῆς καὶ γιὰ νοητικὲς ἀστοχίες τοῦ Ἀριστοτέλη στὸν ὁποῖο στηρίχτηκε ἰδεολογικὰ ὁ ὀρθολογισμὸς τῆς Δύσης. Τεράστιοι φιλόσοφοι μὲ παγκόσμια προσφορὰ ἀλλὰ δὲν ἦσαν ἅγιοι καὶ ἔκαναν τὰ ἀνθρώπινα λάθη τους. Οὔτε ὁ ἀποστομωτικὸς λόγος τοῦ Θουκυδίδη γιὰ τὸν Περικλῆ, «...ἔστιν οὖν λόγῳ μὲν δημοκρατία, ἔργῳ δέ, ὑπὸ τοῦ πρώτου ἀνδρὸς ἀρχή». Οὔτε πὼς ὁ ταξικὸς οἰκονομικὸς διαχωρισμὸς τῶν τάξεων γίνονταν γιὰ στρατιωτικοὺς λόγους, μιᾶς καὶ οἱ πλουσιότατοι Πεντακοσιομέδιμνοι, τὰ καλομαθημένα, ἦταν τιμή τους καὶ σπρώχνονταν γιὰ νὰ εἶναι μπροστάρηδες στὴ μάχη ἐνῶ οἱ πάμπτωχοι Θῆτες στὰ μετόπισθεν. Ἀνάλογες θέσεις ἔπαιρναν τὰ ὑπόλοιπα εἰσοδήματα. Καὶ ὅλα αὐτὰ θεσμικά. Ἀξιακὸ ἀρχαῖο σύστημα γιὰ τὸ ὁποῖο μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα σήμερα ἐπικρατεῖ ἀφωνία. Πόσοι τὰ δίδαξαν αὐτά; Μόνο κάτι περίεργοι δάσκαλοι. Καὶ ἰσότητα ἐκεῖ ποὺ χωρεῖ. Ἰσότητα στὰ παρεχόμενα μέσα. Μετὰ ἀπὸ τὸν πυροβολισμὸ τοῦ ἀφέτη, γιὰ ποιὰν ἰσότητα δρομέων ὁμιλοῦμε;

7.  Ἡ ἀτομικὴ ψῆφος

Ἡ ἱστορικὴ ἀναδρομὴ θὰ ἐπισημάνει τὸ θεμέλιο Ρωμαϊκὸ Δίκαιο τῆς ἑλληνικῆς ἀποικίας Ρώμης - Δύναμης, τὸ ὁποῖο ἐκσυγχρονίζεται  ἐντελῶς στὶς Νεαρές του Ἰουστινιανοῦ τὸν 6ο αἰῶνα καὶ συνεχίζεται σὲ ὅλον τὸν Ἀνατολικὸ Ρωμαϊκὸ χῶρο τῆς Βασιλεύουσας καὶ Ρωμιοσύνης μὲ ἑλληνικὴ ἱστορικὴ συνέχεια πολιτικά, μέχρι καὶ τὸν 15ο  καὶ πολιτιστικὰ μὲ μοναδικὰ δείγματα ἀρχιτεκτονικῆς καὶ λαϊκῆς λογοτεχνίας σὲ καθεστὼς Ὀθωμανοκρατίας καὶ παιδομαζωμάτων, ἕως τὸ 1922. Ἡ ἑλληνικὴ σωτήρια εὑρεσιτεχνία κατὰ τὴ σκοτεινὴ περίοδο ὑπὸ τὴν πτέρυγα τῆς ἐκκλησίας λέγεται Κοινοτικὸ Σύστημα στὰ προαύλια τῶν ναῶν καὶ ἀπὸ τὸν 4ο αἰῶνα Ἐκκλησιαστικὸ Συνοδικὸ Σύστημα. Οὔτε δεξιά, οὔτε ἀριστερὰ οὔτε πάνω οὔτε κάτω οὔτε μέσα οὔτε ἔξω οὔτε πλάγια οὔτε διαγώνια. Ὁ τρόπος καὶ ἡ ὀνομασία ἄλλαζε μὲ τὴν ἀλλαγὴ τῶν κοινωνικῶν συνθηκῶν. Ἡ βάση ἴδια. Τί κοινὸ τώρα εἶχαν τὰ ἑλληνικὰ πολιτικὰ συστήματα ποὺ ἔμενε σταθερὸ ἀπὸ τὸν 5ο π.Χ. αἰῶνα μέχρι σήμερα; - Ἡ ἀτομικὴ θεσμικὰ ψῆφος. Καὶ λέμε θεσμικὰ διότι τὴν κατεῖχαν μόνο οἱ κοινωνικὰ ἀποδεκτὰ νὰ τὴν κατέχουν χωρὶς νὰ θεωροῦν οἱ ἀποκλεισμένοι ὅτι ἀδικοῦνται. Ἐπειδὴ ἔτσι ἦταν καὶ ἐκεῖ τελείωνε τὸ θέμα γιὰ νὰ φθάσει στὴν σχεδὸν καθολικὴ συμμετοχὴ στὶς Κοινότητες ἐπὶ Τουρκοκρατίας χωρὶς ἀποκλεισμούς, κάτω ἀπὸ τὴ μύτη τοῦ Ἀγᾶ.

8.  Πραξικοπήματα

Ἔτσι πορεύθηκε τὸ Γένος καὶ ἐπιβίωσε στρατηγικὰ ἐπὶ χιλιετίες. Ὁμιλοῦμε γιὰ τὴν καθ᾿ ἡμᾶς Ἀνατολὴ ἡ ὁποία βίωνε στὸν Μεσαίωνα καὶ στὴ Δουλεία ἀέρα ἐλευθερίας σὲ ἀντίθεση μὲ τὴ μαυρίλα τοῦ δυτικοῦ Μεσαίωνα τῆς ἀτέλειωτης Φεουδαρχίας καὶ Ἱερᾶς Ἐξέτασης στὴν πυρὰ ἑνὸς χριστιανισμοῦ ἀνύπαρκτου Χριστοῦ ποὺ ἐπινόησε τὸ αἱρετικὸ συνονθύλευμα Παπισμοῦ καὶ ἀργότερα Προτεσταντισμοῦ. Τὸ ἀληθινὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ δὲν διασώθηκε στὸ χρυσοποίκιλτο Ἱερατεῖο ἀλλὰ σὲ μεμονωμένους ποντοπόρους ἐρημῖτες τῆς Ὀρθόδοξης Παράδοσης καὶ σὲ Συνοδικὲς ἀποφάσεις, περασμένες ὅμως ἀπὸ τὸ λαϊκὸ φίλτρο. Οἱ ληστρικὲς καὶ αἱρετικές, κατέρρευσαν. Γιὰ νὰ φθάσουμε στὸ παρὸν καὶ τὴν κυριαρχία τῶν συγκοινωνούντων δοχείων τῆς «πολιτικῆς» Παγκοσμιοποίησης καὶ τοῦ «θρησκευτικοῦ» Οἰκουμενισμοῦ τοῦ 21ου αἰῶνα. Ἡ Νέα Ἐποχὴ τῆς σχολῆς τῆς Φραγκφούρτης. Ἡ πρώτη ἐπιβάλλεται μὲ τὴν ἀπολιτικὴ κυριαρχία τῶν τραπεζῶν - τραπεζιτῶν πάνω σὲ δοτὲς ἀπὸ κρυφὲς μασονικὲς Στοὲς κυβερνήσεις μὲ ἐπικάλυψη κοινοβουλευτική. Ὁ δεύτερος, ἀπὸ τὴν λεγομένη Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο τὸ 2016 στὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης. Μιὰ αἱρετικὴ συνεδρίαση προκαθημένων τοῦ Φαναρίου καὶ τίποτα παραπάνω ὑπὸ τὴν ἐπιτήρηση καὶ διοργάνωση τῆς CIA καὶ τῶν ἀμερικανικῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν, γιὰ νὰ μειώσουν τὴν ἐπιρροὴ τῆς Ρωσίας καὶ μὲ τὸ Οὐκρανικὸ ἐκκλησιαστικὸ πραξικόπημα Αὐτοκεφαλίας ποὺ ἐπέβαλε τὸ Φανάρι καὶ ἀναγνώρισε τὸ ἑλληνόφωνο ἐπισκοποϊερατεῖο, γιὰ νὰ ἀκολουθήσουν τὰ πολεμικὰ γεγονότα ἀφοῦ ἀνάγκασαν τὴ Ρωσία νὰ εἰσβάλλει ἀπελευθερωτικὰ σὲ ἱστορικὰ δικό της ἔδαφος καὶ πληθυσμούς της ποὺ ἀπὸ τὸ 2014 δέχονταν ναζιστικὴ γενοκτονία των τοῦ Ἀζόφ. Ὅσο κι ὁ Βενιζέλος ποὺ εἰσέβαλε στὴν ἀνεξάρτητη Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία στοὺς Βαλκανικοὺς Πολέμους τοῦ 1912-13 γιὰ νὰ ἀπελευθερωθεῖ ἡ Μακεδονία καὶ ἡ Ἤπειρος. Ἀλλὰ τότε, Ἀντάντ. Τώρα, ΝΑΤΟ.

9.  Γενοκτονία καὶ Προδοσία

Ἤδη εἶναι γνωστὴ ἀπὸ δεκαετίες ἡ λεγομένη Κρίση Κοινοβουλευτισμοῦ στὸν δυτικὸ κόσμο. Ἡ ὑποβάθμιση τῶν Κοινοβουλίων καὶ τὸ σταδιακὸ πέρασμα ἐξουσιῶν στὸν Πρωθυπουργό. Στὴν Ἑλλάδα, «Ἐκλόγιμη Μοναρχία» κατὰ τὸν Γ. Κοντογιώργη, μὲ τὸν ὁποῖο θὰ συμφωνήσουμε. Δὲν διανοεῖται ἐκλεγμένος βουλευτὴς νὰ ψηφίση ἀντίθετα στὴ Βουλὴ ὡς ἐκπρόσωπος συνταγματικὰ τοῦ Ἔθνους - οὔτε κἂν τῶν ψηφοφόρων του - ἀλλιῶς θὰ διαγραφεῖ χάνοντας τὰ πλούσια κυρίως χρηματικὰ προνόμια. Ὁ πολίτης καλεῖται νὰ ἐκφραστεῖ ἐκλογικὰ μέσα ἀπὸ ἐκλογικοὺς κομματικοὺς σχηματισμοὺς καὶ νὰ ἐπιλέξει ἀπὸ τὴ λίστα τῶν ἐκλεκτῶν τοῦ κομματικοῦ μονάρχη - ἀρχηγοῦ διορισμένων στὸ ψηφοδέλτιο ὑποψηφίων ἅπαξ κάθε τριετία ἢ τετραετία χωρὶς δικαίωμα ἀνάκλησης καί με βάσει προγράμματα τὰ ὁποῖα οὐδέποτε τηροῦνται. Καὶ ἐν μέσῳ οἰκονομικῶν σκανδάλων διασπάθισης τοῦ δημοσίου χρήματος ποὺ ἔχει χρεοκοπήσει τὴ χώρα,  ξένων ἐχθρικῶν ἐπιβουλῶν ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ τὴν ἀκρωτηριάσουν, ἐσχάτως νὰ τὴν ἀντικαταστήσουν πληθυσμιακὰ μὲ ἀλλογενεῖς εἰσβολεῖς ἐχθρικῆς πολιτισμικὰ χροιᾶς τοὺς ὁποίους ἡ Πολιτεία ὑποδέχεται καὶ ἐγκαθιστᾷ ἀνερυθρίαστα, ὑγειονομικῆς ἐξηλιθίωσης τοῦ λαοῦ καὶ προσπάθειας γενοκτονικῆς μείωσης καὶ ἀντικατάστασης πληθυσμοῦ μὲ ἐνδεχόμενο δόλο. Σὺν προδοτικὴ διμερῆ συμφωνία ἐκχώρησης ἑλληνικῆς ἱστορίας - (ἐδάφους) σὲ ἐχθρικὸ βόρειο στρατόπεδο καὶ μετανθρωπικὲς τεχνονοητικὲς ψευδαισθησιακὲς προβολές, μέσα ἀπὸ μηχανισμοὺς παρανόησης κυριαρχούμενους ἀπὸ φαντασιακὰ μορφώματα παμπεριεκτικῶν ἰδεῶν μιᾶς κοινωνίας ἀνυποψίαστης γιὰ ἐπερχόμενα δεινά.

10.  Ἀποχὴ καὶ νοθεία

Τὰ παραπάνω ὁδηγοῦν μεγάλες ἐκλογικὲς μᾶζες ἀπογοητευμένων πολιτῶν νὰ ἀπέχουν ἀπὸ τὴν ἐκλογικὴ διαδικασία ἀνεβάζοντας τὰ ποσοστὰ τῆς ἀποχῆς περίπου στὸ 50%. Τοῦτο σημαίνει ὅτι τὸ ἑκάστοτε κυβερνητικὸ σχῆμα κυβερνᾷ πλειοψηφικὰ μὲν στὴ Βουλὴ στηριζόμενο σὲ ἄφωνους ἐκλέκτορες - βουλευτές του, μὲ πραγματικὰ δέ, ποσοστὰ ἐπὶ τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος μὲ τὸ ἥμισυ σχεδὸν τοῦ ποσοστοῦ ποὺ λαμβάνει. Συνταγματικὰ ὅμως χωρὶς κανένα πρόβλημα. Τὸ πρόβλημα γίνεται ἐξοργιστικὸ ὅταν σὲ ἔρευνα ποὺ ἔγινε γνωστή, θὰ μποροῦσε νὰ ἀποδειχθεῖ ὅτι ἡ νοθεία μὲ τὴ μορφὴ ὄχι νοθείας στὰ ἐκλογικὰ τμήματα ἀλλὰ κατόπιν, στὴν ἀνακοίνωση τῶν ἀποτελεσμάτων εἶναι πολὺ μεγάλων διαστάσεων καὶ ποὺ μόνο ἡ ἐνεργὴ νομικὴ προσφυγὴ τοῦ πολίτη ἢ τῶν κομμάτων μπορεῖ νὰ τὴν ἀποτρέψει. Ἡ ἐπιλογὴ τῆς ἀποχῆς εἶναι τίς περισσότερες φορὲς συνειδητὴ καὶ ἐπαναλαμβανόμενη, μὲ τὰ ἐπιχειρήματα τοῦ ὅτι «κανένας δὲν ἀξίζει, τίποτα δὲν μποροῦμε νὰ ἀλλάξουμε, τὸ παιχνίδι εἶναι στημένο καὶ οἱ ἀποφάσεις ἤδη ἔχουν παρθεῖ ἐρήμην τῶν πολιτῶν καὶ πὼς ἡ ἀποχὴ εἶναι πολιτικὴ πράξη ἀπὸ τὴ μιὰ διαμαρτυρίας καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη μὴ συμμετοχῆς στὸ διεφθαρμένο σύστημα». Εἶναι ὅμως ἔτσι;

11.  Κόμμα καὶ ἀφωνία

Μία ἀκόμη παρατήρηση: Τὸ κόμμα ἐξ ὁρισμοῦ εἶναι κομμάτι. Ἄρα ἡ λειτουργία του εἶναι νὰ διχάσει. Τὸ μεταπρατικὸ δηλαδὴ κοραϊκὸ φροῦτο ποὺ ἀντιγράφτηκε καὶ οὐδεμία σχέση ἔχει μὲ τὴν ἑλληνικὴ παράδοση. Ἢ ἔχει; Ἀπὸ τὸν Ὅμηρο ἕως τὰ σήμερα, ὁ διχασμὸς εἶναι ἑλληνικὸ σπόρ. Ὁ Ἕλληνας δὲν παίζει ἑνωτικὰ ἂν δὲν κινδυνεύει ἄμεσα ἡ ἱστορική του ὕπαρξη. Τότε μόνο δίνει τὴν κλωτσὰ στὸν εἰσβολέα καὶ κατόπιν ξαναδιαιρεῖται καὶ ξαναφαγώνεται. Τόσο ἁπλά. Ἀρκεῖ ὁ ἐχθρὸς νὰ εἶναι ὁρατός. Καὶ τώρα δὲν εἶναι. Ἡ στρατηγικὴ τοῦ μετὰ ἀπὸ ἀπέλπιδες προσπάθειες χιλιετιῶν ἄλλαξε καὶ ἀποφάσισε νὰ γίνει ἀόρατος. Ποτὲ ὅμως ὁ Ἕλληνας δὲν δημιούργησε στεγανὸ κομματικὸ σχηματισμό. Λόγῳ ἐλευθερίας. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, δεκάδες πατριωτικῶν κομμάτων τὰ ὁποῖα ἐνῶ λένε σχεδὸν τὰ ἴδια ἀρνοῦνται νὰ συνενωθοῦν σὲ ἕνα ἑνιαῖο πολιτικὸ ἐκλογικὸ μέτωπο. Γιὰ τοὺς δικούς τους ἰδιοτελεῖς σκοπούς, φρονοῦμε. Δηλαδὴ τὰ ὑπόλοιπα δὲν εἶναι πατριωτικά; Ἄν δὲν εἶναι, τότε πρέπει νὰ κηρυχθοῦν παράνομα. Ἀπὸ ποιόν ὅμως; Ἀλλὰ δὲν μπορεῖς νὰ μπαίνεις στὸ παιχνίδι τῆς κομματικῆς τάχα καὶ δημοκρατίας καὶ νὰ λὲς π.χ. ὅτι «δὲν ἀσχολούμαστε μὲ θέματα ποὺ διχάζουν» καὶ ἐπὶ τῆς οὐσίας νὰ ἐφαρμόζεις μιὰ πολυσυλλεκτικὴ πλαστὴ ἑνότητα ἐνῶ στὸ γραπτὸ πρόγραμμά σου δῆθεν ἀσκεῖς θεωρητικὰ δριμεῖα κριτικὴ καὶ τὸ βουλώνεις σὲ καθοριστικὰ ζωτικὰ προβλήματα ὅπως τῶν ὑγειονομικῶν καὶ τὴν κατακόρυφη αὔξηση τῆς θνησιμότητας παγκοσμίως ἀλλὰ καὶ στὴν Ἑλλάδα κατὰ πολλὲς δεκάδες χιλιάδες ἀπό... κάποια αἰτία... ξαφνικά. Δὲν εἶναι αὐτὰ ἁπλὲς ἐνδείξεις ἀλλὰ ἀποδείξεις προχειρότητας, ἀνευθυνότητας καὶ διαπλοκῆς. Μία ἀπὸ τὰ ἴδια δηλαδὴ καὶ ἀφωνία ποὺ ἐντείνει τὸν θυμὸ καὶ μεγαλώνει τὴν ἐπιθυμία γιὰ ἀποχή.

12.  Κριτήριο

Σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση, μὲ κάθε ἐπιφύλαξη καὶ μὲ προσωπικὴ εὐθύνη ὁ καθένας ἂς ἐπιλέξει κάτι ἐξωκοινοβουλευτικὸ ἀφοῦ θεωρεῖ ὅτι ἐντὸς Βουλῆς δὲν ὑπάρχει ἐλπίδα. Τί γίνεται ὅμως ἂν σὲ αὐτὸν τὸν κοινοβουλευτισμὸ κατορθώσει κάποιος νὰ εἰσέλθει μὲ τὸ 3%; Ἁπλὰ κατὰ διαστήματα θὰ ἀνεβαίνει στὸ βῆμα νὰ λέει τὰ κάποια σωστὰ γιὰ λίγα λεπτὰ καὶ τὰ συμπαγῆ κυβερνητικὰ πρόβατα θὰ περνοῦν πάντα τὴ βούληση τοῦ πρωθυπουργοῦ ὁ ὁποῖος μᾶλλον θὰ παπαγαλίζει ἐντολὲς ἔξωθεν. Νὰ ἐκλεγεῖ τότε βουλευτὴς νὰ ἀλλάξει καὶ νὰ κάνει τί; Εἶναι ἕνα πρακτικὸ πρόβλημα. Καὶ δὲν ὑπάρχει ἀξιόπιστη καὶ ὑπεύθυνη ἀπάντηση γιὰ πολιτικὰ κόμματα. Ἐὰν καὶ ἐφόσον καὶ ἴσως καὶ μπορεῖ... Ἕνα βασικὸ κριτήριο ἐπιλογῆς εἶναι νὰ μιλᾷ τὸ κόμμα γιὰ γενοκτονία. Ἐὰν καὶ ἐφόσον συντελεῖται. Ἄλλος βάζει νὰ παίρνει ἐπιδόματα κλπ. Ὅπως καὶ νὰ ἐξεταστεῖ τὸ θέμα, ἂν εἰσέλθει συναισθηματικὸς παράγων τὸ ἀποτέλεσμα θὰ δυσαρεστεῖ μία πλευρὰ κάθε φορά. Θὰ ἐπιχειρηθεῖ λοιπὸν ἀποστασιοποιημένη προσέγγιση πρὸς συμπέρασμα ὀρθολογικὸ μὲ ὅσο γίνεται ψυχρὴ μαθηματικὴ λογικὴ βῆμα πρὸς βῆμα.

13.  Ἄτοπο

Ἔστω ὅτι οἱ φόβοι τῆς μερίδος τῆς ἀποχῆς εἶναι ὀρθοὶ καὶ βάσιμοι καὶ ἔχουμε ἕνα διεφθαρμένο πολιτικὸ καθεστὼς μὲ εἰλημμένες ἀποφάσεις καὶ οἱ ἐκλογὲς τίποτα δὲν ἀλλάζουν. Προσερχόμενος νὰ ψηφίσω ἁπλὰ προσδίδω νομιμοποίηση στὴ διαφθορά, μᾶλλον γίνομαι κι ἐγὼ συνεργὸς καὶ ἀποδέχομαι τὸν πολιτικὸ ἐμπαιγμό μου. Εἶναι μιὰ λογικὴ κατὰ βάση σωστή. Συνεπῶς ἀπέχοντας διαμαρτύρομαι ἀπὸ τὴν μία καὶ δὲν συμμετέχω στὸ βρώμικο σκηνικὸ ἀπὸ τὴν ἄλλη. Ὅμως ὁ διαμαρτυρόμενος πάντα ἔχει ἕναν ἀποδέκτη ποὺ νὰ λαμβάνει τὴ διαμαρτυρία. Ἐδῶ ὁ μόνος ποὺ τὴ λαμβάνει εἶναι οἱ ὑπόλοιποι διαμαρτυρόμενοι ἀπέχοντες. Δηλαδὴ πείθω τοὺς ὁμοϊδεάτες μου γιὰ αὐτὸ ποὺ ἀποδέχονται ἀβίαστα καὶ ποὺ εἶναι καὶ δικό μου πιστεύω; Συνεπῶς ἄτοπο καὶ κενό. Διαμαρτυρία δίχως ἀντίκρισμα. Ἀλλὰ θὰ ποῦνε ὅτι ὁ ἀποδέκτης εἶναι τὸ κρατικὸ σύστημα. Αὐτὸ ὅμως ὅπως θὰ καταδειχτεῖ ἀριθμητικὰ παρακάτω ἔχει κάθε συμφέρον ἀπὸ τὴ δική μου ἀποχὴ τὴν ὁποία ἐνισχύει ἀφοῦ ἐκ τῶν πραγμάτων ἀνεβάζει τὸ ποσοστό του καὶ ἐνδυναμώνει τὴ κυβέρνησή του.

14.  Ἀντίλογος

Ὁ ἀντίλογος εἶναι πὼς ὅ,τι ποσοστὸ κι ἂν πάρει τὰ προαποφασισμένα θὰ πραγματοποιηθοῦν. Ἀλλὰ δὲν εἶναι ἔτσι διότι ἡ τακτική της σαλαμοποίησης (σιγά - σιγά γιὰ νὰ κρατοῦνται οἱ μᾶζες σὲ καθεστὼς μὴ ἐξέγερσης) ἐπενδύει στὸν χρόνο καὶ ὁ χρόνος τοὺς δίνει συνταγματικὰ ἐκλογές. Μὲ ἕνα πλαστὸ ηὐξημένο ποσοστὸ τὸ πολιτικὸ μάρκετινγκ περνᾷ στὴν ψυχολογία τοῦ πολίτη ὅτι κατέχει πλειοψηφικὴ νομιμοποίηση καὶ ἀφοῦ ἔχει ἰσχυρὴ ἐντολὴ ἀπὸ τοὺς πολλοὺς πρέπει νὰ γίνει ἀποδεκτό. Τὸ πολιτικὸ προϊὸν μέσα στὸν 21ο αἰῶνα πλασάρεται πλέον μὲ τὴ διαφήμιση ἀκριβῶς ὅπως μιὰ ὀδοντόκρεμα ἢ κάποιο ἀπορρυπαντικὸ καὶ ὁ καταναλωτὴς νομίζει πὼς ἐπιλέγει. Στὴν πραγματικότητα εἶναι ψυχολογικὰ ἀναγκασμένος νὰ τὸ κάνει θεωρῶντας μάλιστα ὅτι τοῦ εἶναι χρήσιμο καὶ πὼς ἀγοράζει σὲ τιμὴ εὐκαιρίας.

15.  Μαγιά

Ἔστω ὅτι τὰ πράγματα εἶναι ἀκόμη χειρότερα, μὲ τὴ νοθεία στὴν ἀνακοίνωση τῶν ἀποτελεσμάτων. Ἐκεῖ δὲν ὑπάρχει καμία ἀμφιβολία ὅτι δὲν γίνεται τίποτα; Εἴπαμε ὅμως ὅτι γίνεται ἂν κινητοποιηθοῦν νομικὰ οἱ ψηφοφόροι καὶ ἀκόμη καλύτερα τὰ κόμματα. Ἀλλὰ ἂς δεχθοῦμε ὅτι δὲν γίνεται. Ἡ ἀπάντηση εἶναι ὅτι ἀποχὴ σημαίνει ἐνδυνάμωση τῶν συστημικῶν σὲ κάθε περίπτωση. Τίνι τρόπῳ; Διότι καὶ πάλι γιὰ τοὺς λόγους τῆς σαλαμοποίησης δὲν εἶναι δυνατὴ μιὰ προκλητικὴ αὔξηση ἢ μείωση τῆς ἀποχῆς. Πρῶτον, διότι θὰ μειωθοῦν τὰ ποσοστά τους μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἀναφέραμε καὶ δεύτερον, ἐπειδὴ ἂν τὸ κάνουν ἀπότομα αὐξάνουν τὸ μερίδιο τῶν καταγεγραμμένων ἀντιφρονούντων μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἔχουν τὸν φόβο ὅτι οἱ ἀλλαγὲς ποὺ προωθοῦνται, γιὰ νὰ πραγματοποιηθοῦν θὰ πρέπει νὰ γίνουν σὲ μεγαλύτερο βάθος χρόνου. Ὁ χρόνος ὅμως εἶναι πάντοτε μὲ τὸ μέρος τῆς κοινωνίας ἡ ὁποία ἀργὰ καὶ σταθερὰ συνεχῶς μεταβάλλεται. Ἡ μεταβολὴ αὐτὴ ἀποδεικνύεται τίς περισσότερες φορὲς ἱστορικὰ σωτήρια διότι ὅσο κι ἂν καλὰ τὰ ἔχουν σχεδιάσει, στὴν ἐξίσωση πάντα ὑπάρχει ἕνας συντελεστής - καταλύτης, τὸν ἀριθμὸ τοῦ ὁποίου δὲν γνωρίζουν ἐπακριβῶς. Αὐτὸ στὴν λαϊκὴ θυμοσοφία ὀνομάζεται μαγιὰ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἐλεγχθεῖ. Ἡ μαγιὰ λειτουργεῖ μὲ τὸν χρόνο.

16.  Χρόνος

Τὸ ἁπλὸ ἐπιχείρημα εἶναι ὅτι συμμετέχω μόνο γιὰ νὰ ἔχω τὴν ἄνεση μετὰ νὰ τοὺς μέμφομαι. Σωστὸ ὡς ἕνα σημεῖο. Ὁ πραγματικὸς λόγος εἶναι ὅτι συμμετέχω διότι ἡ μία ψῆφος ποὺ διαθέτω εἴτε ὡς ἀκέραια μονάδα εἴτε ὡς δεκαδικὸ μὲ ἀκέραιο μέρος τὸ μηδέν, μειωμένης δηλαδὴ ἐπιρροῆς, εἶναι διαχρονικὰ ἡ ὑπαρκτὴ ποὺ  ἀθροιζόμενη μὲ ἄλλες  ἐπηρεάζει ἀκόμη καὶ στὴν πιὸ σκληρὴ διαφθορὰ τὸν χρόνο. Ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα εἶναι Θεοῦ δουλειές. Ἡ μοναδικὴ περίπτωση ποὺ ἡ ἀποχὴ θὰ φέρει ἀποτέλεσμα ἄμεσο εἶναι ἢ νὰ εἶναι αὐθόρμητα καθολικὴ ἢ νὰ εἶναι ὅση εἶναι, πολιτικὰ ὀργανωμένη. Ποὺ δὲν εἶναι.

17.  Συμμετοχή

Γιὰ τὴν ἀκρίβεια, ὁ λεγόμενος κοινοβουλευτισμὸς ὅπως ἐφαρμόζεται δὲν ὁδηγεῖ πουθενά. Γιὰ νὰ ἔρθει μετὰ ἡ ἀπογοήτευση. Γιὰ νὰ κάνω ἀποχὴ πρέπει νὰ εἶμαι ἀποφασισμένος ὅτι δὲν θὰ ἀνακατευτῶ σὲ τίποτα μετά. Δὲν θὰ ἀσκῶ κριτική, δὲν θὰ μὲ ἐνδιαφέρει τίποτα, ὡς τὰ πάντα διεφθαρμένα. Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι ἀδύνατο καὶ πολὺ περισσότερο γιὰ Ἕλληνες. Μὲ αὐτὸ τὸ ἰδεολογικὸ ἐπιχείρημα ἔχει λογικὴ ἡ ἀποχὴ ἀλλὰ δὲν τὸ ἀντέχει ἡ φύση τοῦ Ἕλληνα νὰ μὴ συμμετέχει. Τότε ἀπὸ τί καὶ γιατί ἀπέχει; Γιὰ νὰ συμμετέχει ἀπέχοντας ἀπὸ τὴ διαφθορὰ τὴν ὁποία δὲν μπορεῖ μόνος του νὰ ἀποδείξει οὔτε σὲ κατευθυνόμενο δικαστήριο; Ἄρα ἀνύπαρκτη. Ἀνύπαρκτη τὴν ὁποία ὅμως διαισθάνεται. Ἄρα ἄτοπο. Χρειάζεται δηλαδὴ τόπος. Καὶ ὁ τόπος δὲν στέκεται δίχως χρόνο. Μὲ ἄλλα λόγια, πολιτικὴ ἰδεολογικὴ πειστικὴ θεώρηση ποὺ νὰ ἀντέχει. Καὶ αὐτὴ δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴ συμμετοχὴ μὲ τὴ μία ψῆφο μου μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἀναφέρθηκε. Ἔτσι, ναί. Ἄν ὄχι, θέλει νὰ ἀνακατεύεται ἀκόμη, - καὶ ὅλοι τὸ θέλουν - καὶ δὲν θέλει νὰ συμμετάσχει ἀλλὰ τὴν ἑπομένη θέλει νὰ γράφει καὶ νὰ ἀντιπαρατίθεται πολιτικὰ καὶ νὰ ἀσκεῖ κριτική, ἐνῶ δὲν πῆρε μέρος.

18.  Κέρδος

Συμπερασματικά, μπορῶ μὲ μία (1) ψῆφο ἀκόμη καὶ μὲ νοθεία καὶ στημένο τὸ πολιτικὸ σκηνικό, πλὴν ἀνωτέρας βίας, νὰ μειώσω τὴν ἀποχὴ κατὰ ἔστω ἕνα μέρος καὶ νὰ καθυστερήσω ἐξελίξεις. Ὄχι νὰ τίς ἀποφύγω ἐντελῶς. Κερδίζοντας πολιτικὸ χρόνο. Καὶ ὁ χρόνος φέρνει ζυμώσεις. Εἶναι στρατηγική. Ἡ στρατηγικὴ ἐκμεταλλεύεται τὸν χρόνο μὲ τὰ ὑπάρχοντα δεδομένα. Ἦταν φανερὴ ἡ κατάρρευση τοῦ μετώπου στὸ Βορρᾶ τὸ 1941. Πολεμήσαμε ὅμως καὶ καθυστερήσαμε 1 μῆνα τοὺς Γερμανούς. Ἆθλος. Αὐτὴ ἡ χρονικὴ διαφορὰ φάσης μεταδόθηκε ὡς χρονικὸ κῦμα στὸ μέλλον καὶ ἔφερε τὴν ἀνατροπὴ στὸ Ρωσικὸ μέτωπο τὸ 1943 καὶ τὴν ἀπόβαση στὴ Νορμανδία τὸ 1944 μὲ τὴν τελικὴ κατάρρευση τοῦ Ἄξονα τὸ 1945. Ἀλλιῶς ὁ πόλεμος θὰ τελείωνε πολὺ ἀργότερα μὲ ἄγνωστο ἀποτέλεσμα. Τὸ ἴδιο συνέβῃ καὶ στὴ Β. Ἀφρικὴ μὲ Ρόμελ καὶ Μοντγκόμερι. Τὸ ἴδιο στὶς Θερμοπύλες. Ἤξεραν ὅτι εἶναι χαμένη ἡ μάχη. Ὁ χρόνος ποὺ κερδήθηκε ἔφερε τὴν προετοιμασία γιὰ τὴ Σαλαμῖνα. Ἄν δὲν ὑπῆρχε ἡ Σαλαμῖνα ἡ Εὐρώπη αὐτὴ ποὺ ὑπάρχει δὲν θὰ ὑπῆρχε. Ἄν μειωθεῖ ἡ ἀποχὴ π.χ. στὸ μισό, δηλαδὴ στὸ 25%, μποροῦν νὰ τὸ ἀλλοιώσουν. Δὲν τολμοῦν ὅμως νὰ τὸ ἐξαφανίσουν ὁλότελα. Θὰ τὴν κάνουν 35%; Αὐτὴ ἡ ἔστω νοθευμένη μείωση εἶναι ἕνα φρένο. Καὶ δὲν θὰ περάσουν εὔκολα ὅλα ὅσα θέλουν. Θὰ περάσουν μερικά. Μετά, ὁ Θεὸς βοηθός.

19.  Συμφέρον

Οἱ συνειδητὰ ἀπέχοντες ἀνήκουν στὸ ὑγιὲς πολιτικὸ κοινωνικὸ σύνολο. Ἄς ἀναλογιστοῦν ὅμως. Ὁ ἔλεγχος δὲν εἶναι ἀκόμη ἀπόλυτος καὶ ὑπάρχει περιθώριο διαφοροποίησης τῆς κατάστασης. Ἕνας τρόπος ἀποτελεσματικότατος μὲ ἄμεσα ἀποτελέσματα εἶναι νὰ σταματήσουν ΟΛΟΙ οἱ πολῖτες νὰ πληρώνουν τίς οἰκονομικὲς ὑποχρεώσεις τους στὸ κράτος. Ἐφορία, φπα, ενφια κλπ. Ὁ Ἕλληνας δὲν θὰ τὸ κάνει. Ἄν γίνονταν, θὰ ἄλλαζαν ὅλα ἄρδην. Ἄλλος, εἶναι ἡ αἱματηρὴ ἐπανάσταση. Ἢ καὶ ἄρθρο 120 παρ. δ. Νόμιμη. Οὔτε αὐτὸ ἐλλείψει ἡγέτη. Ἀδυνατοῦν νὰ συνειδητοποιήσουν ὅτι σὲ ἀντισυνταγματικὸ νόμο ΔΕΝ πειθαρχοῦμε. Ἀνάλογα, σὲ ἐπίσκοπο ποὺ κηρύττει δημόσια ἀντίθετα πρὸς τὴν Πίστη.  Τρίτον, ἡ δραματικὴ μείωση τῆς ἐκλογικῆς ἀποχῆς. Ἔχει κι ἄλλα ἀλλὰ αὐτὰ εἶναι τὸ βασικά. Τὸ τρίτο εἶναι πανεύκολο καὶ δὲν κοστίζει τίποτα. Δὲν πρόκειται ὁ πολίτης νὰ χάσει τίποτα καὶ ἢ δὲν θὰ κερδίσει τίποτα ἢ θὰ κερδίσει. Τὸ πιθανότερο εἶναι νὰ κερδίσει κάτι. Συνεπῶς, λογικά, πιθανολογικά, μαθηματικὰ ἔχει τὸ ἔλλογο συμφέρον ἔστω καὶ ὑπὸ αὐτὲς τίς συνθῆκες νὰ συμμετάσχει.

20.  Πιθανότητες

Τὸ μεγαλεῖο τῆς δημοκρατίας δὲν εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς πλειοψηφίας. Εἶναι ἡ συμμετοχὴ στὴν ψηφοφορία. Ἡ σιγουριὰ τῆς πλειοψηφίας δὲν εἶναι πάντα λυτρωτικὴ οὔτε πάντοτε πρὸς τὴ σωστὴ κατεύθυνση οὔτε μπορεῖ νὰ ἐφαρμοστεῖ στὰ πάντα. Ἡ Ἀλήθεια δὲν εἶναι πάντοτε πλειοψηφικὴ ἀλλὰ ὑποστατική. Σύμφωνα μὲ ἕναν Ἀμερικανὸ δημοσιογράφο, «δημοκρατία εἶναι ἡ παθολογικὴ πίστη στὴ συλλογικὴ σοφία τῆς ἀτομικῆς ἄγνοιας». Ὑπερθεματίζουμε. Τὸ καθεστὼς τῆς ἐλευθερίας εἶναι ἡ διαφορὰ ποὺ κάνει τὴ διαφορά. Ἡ ἀποχή, μαζὶ μὲ τὰ ἄκυρα καὶ τὰ λευκά, ἂν δὲν λαμβάνει ἢ δὲν λάβει ὀργανωμένο πολιτικὸ χαρακτῆρα εἶναι ἀνύπαρκτη πίεση καὶ παίζει ἠθελημένα ἢ ἄθελα στὸ παιχνίδι τοῦ συστήματος δίδοντας τὴν ψευδαίσθηση ἀντίστασης καὶ κοστίζει ἀπογοήτευση. Ἡ συμμετοχή, χωρὶς νὰ εἶναι βέβαιο, δίνει βέβαιες πιθανότητες ἐξελίξεων. Στὴ χειρότερη περίπτωση ἂν εἶναι μικρὴ τίποτα, ἀλλὰ καὶ δὲν κοστίζει τίποτα. Διότι αὐτοί, δὲν κυβερνοῦν μὲ ψήφους ἀλλὰ μὲ ποσοστά. Ἐκτὸς ἂν δὲν πάει Κανένας ἢ γίνουν οἱ ἄλλοι Πολύφημος.

Πηγή:https://sarandides.blogspot.com/

___________________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

«Πᾶνος»