ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ
Θεολόγου – Καθηγητοῦ
Οἱ ποταμοὶ αἱμάτων τῶν Χριστιανῶν Μαρτύρων προέρχονται ἀπὸ ὅλες τὰ γένη, τίς φυλὲς καὶ τίς κοινωνικὲς τάξεις. Τὸ νέφος τῶν Μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας μας περιλαμβάνει ἡρωικὰ πρόσωπα εὐγενῶν καὶ ἄσημων, ἀρχόντων καὶ ἀρχομένων, πλουσίων καὶ φτωχῶν, κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, νέων καὶ γερόντων, ὡς ἠχηρὴ ἀπάντηση σὲ ὅλους ἐκείνους τοὺς κακεντρεχεῖς καὶ ἀνιστόρητους, οἱ ὁποῖοι θέλουν τὸν Χριστιανισμὸ νὰ εἶναι τάχα δημιούργημα ἐπὶ μέρους ὁμάδας.
Μιὰ ὁμάδα Μαρτύρων εἶναι καὶ οἱ ἱερομάρτυρες, οἱ ὁποῖοι ὄντες κληρικοί, ἔδωσαν τὴ μαρτυρία τους γιὰ τὸ Χριστὸ καὶ τὴν ἐπισφράγισαν μὲ τὴ ζωή τους. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ὑπῆρξε καὶ ὁ ἅγιος Χαράλαμπος, μιὰ ἰδιαιτέρως ἡρωικὴ μορφὴ τῆς Ἐκκλησίας μας. Γεννήθηκε περὶ τὸ 90 μ. Χ. στὴ Μαγνησία, πιθανότατα, τῆς Θεσσαλίας, κατ᾿ ἄλλους στὴν Μαγνησία τῆς Μ. Ἀσίας. Οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς του τὸν ἀνέθρεψαν χριστιανικά, μὲ κίνδυνο τῆς ζωῆς τους, διότι ἡ ἰδιότητα τοῦ χριστιανοῦ θεωροῦνταν ἔγκλημα γιὰ τὸ ρωμαϊκὸ κράτος καὶ οἱ Χριστιανοὶ διώκονταν ἀπηνῶς.
Περὶ τὸ 130 μπῆκε στὶς τάξεις τοῦ κλήρου. Ὡς πρεσβύτερος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Μαγνησίας ἀνάλαβε τεράστιο ἀγῶνα γιὰ τὴ διάδοση τῆς νέας πίστεως. Ἔκθετε τον ἑαυτό τους σὲ κίνδυνο προκειμένου νὰ ἀποσπάσει ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν σκοτεινὴ εἰδωλολατρία καὶ νὰ τοὺς ὁδηγήσει στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ. Κήρυττε φλογεροὺς λόγους σωτηρίας καὶ στηλίτευε δημόσια τὴν πλάνη τῶν δαιμονικῶν εἰδώλων. Εὐτύχησε νὰ ζήσει 113 χρόνια. Ἔζησε κατὰ τὸν ταραχώδη δεύτερο αἰῶνα καὶ βίωσε τοὺς σκληροὺς καὶ ἀπάνθρωπους διωγμοὺς τῶν Χριστιανῶν. Ἀλλὰ γιὰ τὸν ἴδιο εὐδόκησε ὁ Θεὸς νὰ δοκιμάσει τὸν μαρτυρικὸ θάνατο στὰ βαθιά του γεράματα.
Βλέποντας τὸ μαρτύριο χιλιάδων ἡρωικῶν Χριστιανῶν, ποθοῦσε καὶ ὸ ἴδιος νὰ ἀξιωθεῖ νὰ χύσει τὸ αἷμα του γιὰ τὸ Χριστὸ καὶ τὴν ἀλήθεια Του. Στὰ τέλη τῆς ζωῆς του, αὐτοκράτορας στὴ Ρώμη ἦταν ὁ ἀσεβὴς καὶ χριστιανομάχος Σεβῆρος (193-211 μ. Χ.). Συνέχισε καὶ αὐτὸς τὴν παράδοση τῶν προκατόχων του. Μισοῦσε θανάσιμα τοὺς Χριστιανοὺς καὶ θεωροῦσε καθῆκον του νὰ τοὺς ἐξολοθρεύσει. Γιὰ τοῦτο καὶ ἀνανέωσε μὲ διάταγμά του τὸ γενικὸ διωγμό τους σὲ ὅλη τὴν αὐτοκρατορία. Ὅποιος ὑπήκοος ἀρνιόταν νὰ τιμήσει τοὺς εἰδωλολατρικοὺς «θεοὺς» καὶ τοὺς καταφρονοῦσε συλλαμβάνονταν, βασανίζονταν φρικτὰ καὶ πέθαινε ἐπονείδιστο θάνατο.
Διοικητὴς τῆς Μαγνησίας ἦταν κάποιος σκληρὸς καὶ φανατικὸς εἰδωλολάτρης ὀνόματι Λουκιανός. Ἐφαρμόζοντας μὲ περισσὸ φανατισμὸ τὴν αὐτοκρατορικὴ διαταγή, ἔτρεχε σὲ κάθε μέρος μανιασμένος, ἀνακαλύπτοντας Χριστιανούς, τοὺς ὁποίους ὑπέβαλλε σὲ σκληρὰ καὶ ἀπάνθρωπα βασανιστήρια, προκειμένου νὰ τοὺς μεταστρέψει ξανὰ στὴ λατρεία τῶν εἰδώλων. Τοὺς ὁδηγοῦσε στὰ στάδια, ὅπου τοὺς ἐξολόθρευε δημόσια γιὰ παραδειγματισμό.
Μεταξὺ αὐτῶν ἦταν καὶ ὁ σεβάσμιος γέρων καὶ πρεσβύτερος Χαράλαμπος. Εἶχε πληροφορηθεῖ γιὰ τὴ δράση του καὶ γι᾿ αὐτὸ διέταξε νὰ τὸν φέρουν σιδηροδέσμιο μπροστά του. Ἦταν ἤδη ὑπέργηρος 113 ἐτῶν. Ὁ σκληρόψυχος ἡγεμόνας τὸν κοίταξε μὲ βλοσυρὸ βλέμμα καὶ τὸν ρώτησε ἀπειλητικά: «Γιατί γέροντα καταφρονεῖς τίς διαταγὲς τοῦ αὐτοκράτορα; Γιατί ἀρνεῖσαι τοὺς θεούς μας;». Ὁ Χαράλαμπος, γαλήνιος καὶ πρᾶος τοῦ ἀπάντησε πὼς πάνω ἀπὸ τίς πρόσκαιρες ἀνθρώπινες βασιλεῖες στέκει ὁ αἰώνιος Βασιλιᾶς τῶν Οὐρανῶν, ὁ Χριστός, ὁ ἀληθινὸς Θεός, ὁ σωτῆρας τοῦ κόσμου καὶ πὼς οἱ «θεοί» του ἦταν ψεύτικοι, ἀνθρώπινες ἐπινοήσεις, πίσω ἀπό τοὺς ὁποίους κρύβονται οἱ δαίμονες, γιὰ νὰ ἀποσπάσουν τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴ σωτηρία.
Ἡ ἡρωικὴ ὁμολογία τοῦ ἁγίου κληρικοῦ ἐξόργισε τὸν Λουκιανό. Ἄφριζε καὶ μούγκριζε σὰν ἄγριο θηρίο. Χωρὶς νὰ σεβαστεῖ τὰ βαθιά του γεράματα, τόν παρέδωσε σὲ ἀνελέητα βασανιστήρια. Οἱ ἀπάνθρωποι εἰδωλολάτρες δήμιοι ἀφοῦ τὸν ἔγδυσαν, ἄρχισαν νὰ τὸν γδέρνουν ζωντανό! Ἐκεῖνος, ὑπέμεινε μὲ ἀφάνταστη καρτερία τοὺς ἀνείπωτους πόνους καὶ εὐχαριστοῦσε τὸν Θεὸ γιὰ τὴν τιμὴ ποὺ τοῦ ἔκανε νὰ χύσει τὸ αἷμα του γιὰ Ἐκεῖνον! Τὸ μαρτύριο κρατοῦσε ὧρες καὶ ὁ ἅγιος γέροντας ἄντεχε καὶ συνέχιζε μὲ μεγαλύτερη δύναμη νὰ εὐχαριστεῖ το Θεό. Τότε συνέβῃ τὸ ἀπροσδόκητο. Δύο ἀπὸ τοὺς σκληροὺς βασανιστές του, ὁ Πορφύριος καὶ ὁ Βάπτος, βλέποντας τὸν ἡρωισμὸ καὶ τὴν ἀνεξικακία τοῦ Μάρτυρα, μεταστράφηκαν στὸν Χριστιανισμό, πέταξαν τὰ μαχαίρια καὶ φώναξαν: «Εἴμαστε καὶ ἐμεῖς Χριστιανοί», μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀποκεφαλιστοῦν ἐπὶ τόπου. Κατόπιν δύο γυναῖκες ξεπήδησαν ἀπὸ τὸ πλῆθος ποὺ παρακολουθοῦσε τὰ βασανιστήρια τοῦ Μάρτυρα, ὁμολόγησαν καὶ ἐκεῖνες ὅτι εἶναι Χριστιανὲς καὶ στεφανώθηκαν μέ τὸν στέφανο τοῦ μαρτυρίου!
Ἀλλὰ οἱ ὧρες περνοῦσαν καὶ τὰ ἐργαλεῖα ἄρχισαν νὰ στομώνουν ἀνεξήγητα καὶ δὲν κατόρθωσαν οἱ δήμιοί του νὰ τὸν σκοτώσουν. Μεταφέρθηκε στὸ σπίτι του, ὅπου συνέρρεαν χιλιάδες χριστιανοὶ νὰ ἀσπασθοῦν τίς πληγές του! Ἀλλὰ καὶ πάλι τὸν συνέλαβαν, τοῦ ἔμπηξαν καρφιὰ στὴν πλάτη καὶ τὸν ἔσυραν ὡς την Ἀντιόχεια. Ἐκεῖ ὑπέστῃ τὸ τελειωτικό του μαρτύριο. Ὁ τοπικὸς διοικητὴς Κρίσπος διέταξε νὰ τὸν ρίξουν στὴ φωτιά! Ὁ ἅγιος καὶ πάλι εὐχαριστοῦσε καὶ δοξολογοῦσε τὸν Θεὸ μέσα στὶς φονικὲς φλόγες, παραδίδοντας τὴν ἁγία του ψυχὴ στὸ Χριστό, ποὺ τόσο ἀγάπησε καὶ ὑπηρέτησε μὲ συνέπεια σὲ ὅλη του τὴ ζωή!
Τὰ τίμια λείψανά του περιμάζεψαν μὲ σεβασμὸ οἱ Χριστιανοί, μὲ ἐπικεφαλῆς τὴν Γαλήνη, κόρη τοῦ αὐτοκράτορα, ἡ ὁποία βλέποντας τὸν ἡρωισμὸ τοῦ ἁγίου εἶχε γίνει καὶ αὐτὴ Χριστιανή. Ἡ μνήμη του ἑορτάζεται στὶς 10 Φεβρουαρίου. Πλῆθος ναῶν εἶναι ἀφιερωμένοι στὴ χάρη του καὶ οἱ πιστοὶ ἐπικαλοῦνται τὴ βοήθειά του, θεωρῶντας τον ὡς ἕναν ἀπὸ τοὺς πιὸ θαυματουργοὺς ἁγίους. Τρανταχτὸ παράδειγμα ἡ θαυματουργικὴ διάσωση τῆς πόλεως τῶν Φιλιατρῶν ἀπὸ τὴ μανία τῶν γερμανικῶν στρατευμάτων τὸ 1943.
Αὐτοὶ εἶναι οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀληθινοὶ ἥρωες καὶ ὁλοκληρωμένες προσωπικότητες, οἱ ὁποῖοι νίκησαν τὸν ἁμαρτωλὸ καὶ πτωτικὸ κόσμο μὲ τὴ μαρτυρία τους, τὴν ὁποία ἐπισφράγισαν μὲ τὸ τίμιο αἷμα τους. «Αὕτη ἐστὶν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τὸν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν» (Α΄ Ἰωάν. 5,4), κατὰ τὸν εὐαγγελιστὴ τῆς ἀγάπης Ἰωάννη!
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου