ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ
Θεολόγου – Καθηγητοῦ
Ἀνάμεσα στὴ χορεία τῶν Νεομαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας μας ὑπάρχουν καὶ κάποιοι οἱ ὁποῖοι χαρακτηρίζονται: «ἐξ Ἀγαρηνῶν». Πρόκειται γιὰ πολλοὺς τούρκους μουσουλμάνους, οἱ ὁποῖοι, κατὰ τὴ διάρκεια τῆς τουρκοκρατίας, ἀσπάσθηκαν τὸν Χριστιανισμὸ καὶ ἀξιώθηκαν τοῦ μαρτυρίου.
Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι καὶ ὁ ἅγιος νεομάρτυρας Ἰωάννης ὁ ἐξ Ἀγαρηνῶν, ὁ Βραχωρίτης, τοῦρκος στὴν καταγωγή, γιὸς τοῦ φημισμένου Σεΐχη τῆς Κόνιτσας καὶ δερβίσης, δηλαδὴ θρησκευτικὸς ἀρχηγὸς καὶ δάσκαλος τῆς περιοχῆς. Γεννήθηκε περὶ τὸ 1780 στὴν Κόνιτσα καὶ ὀνομαζόταν Χασάν. Ὁ πλούσιος καὶ εὐγενὴς πατέρας του φρόντισε νὰ τοῦ ἐμπεδώσει τὶς ἀρχὲς τοῦ Ἰσλὰμ καὶ νὰ σπουδάσει κοντὰ σὲ ξακουσμένους ἱεροδιδασκάλους τοῦ Ἰσλάμ. Κατόπιν τὸν ἔστειλε στὰ Γιάννενα, ὅπου σὲ ἡλικία εἴκοσι ἐτῶν ἔγινε καὶ αὐτὸς δερβίσης. Ὁ Ἀλὴ Πασᾶς ἐκτίμησε τὰ χαρίσματά του καὶ τὶς ἱκανότητές του καὶ τὸν ἔστειλε στὸν διοικητὴ τῆς Αἰτωλοακαρνανίας Γιουσοὺφ Ἀράπη, νὰ ὑπηρετήση στὴν αὐλή του, στὸ Βραχώρι (σημερινὸ Ἀγρίνιο), ὡς δερβίσης. Ἐκεῖνος τὸν δέχτηκε μὲ χαρά, διότι ἦταν καὶ φίλος τοῦ πατέρα του, ἀναθέτοντάς του τὴν θρησκευτικὴ ἐπιστασία τῆς περιοχῆς, διδάσκοντας τὸ Κοράνιο καὶ στηρίζοντας τοὺς μουσουλμάνους.
Ἀλλὰ ὁ νεαρὸς δερβίσης Χασὰν ἦταν ἄνθρωπος καλῆς θελήσεως. Διέθετε ἀγαθὴ ψυχὴ καὶ ἔδειχνε συμπόνια γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἀνεξαρτήτως καταγωγῆς καὶ θρησκείας. Μάτωνε ἡ ψυχή του βλέποντας τὰ δεινὰ τῶν ὑποδούλων Χριστιανῶν, ἐνοχλούμενος γιὰ τὶς θηριωδίες τῶν ὁμοφύλων του. Δὲ μποροῦσε νὰ δικαιολογήση τὴ διδασκαλία τοῦ Κορανίου γιὰ τοὺς ἀλλοθρήσκους, οἱ ὁποῖοι θεωροῦνταν ἄξιοι τιμωριῶν καὶ ἐξοντώσεως.
Μιὰ ἀπρόσμενη ὅμως συνάντηση καὶ ἕνας σύντομος διάλογος μὲ ἕναν σεβάσμιο ὀρθόδοξο ἱερέα, ἔξω ἀπὸ τὸν ναὸ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου Ἀγρινίου, ἄλλαξε τὴ ζωή του. Γιὰ πρώτη φορὰ ἄκουσε γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τῆς ὁποίας εἶναι ἀποδέκτες ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, χωρὶς διακρίσεις. Διαπίστωσε μὲ ἔκπληξη ὅτι ὁ ραγιᾶς ἱερέας δὲν τὸν μισοῦσε!
Μετὰ ἀπὸ αὐτό, κάτι ἄλλαξε μέσα του. Κάποια ἀνεξήγητη δύναμη ὁδηγοῦσε συχνὰ τὰ βήματά του στὸν περίβολο τοῦ ναοῦ. Ἦταν Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ὅταν ἀποφάσισε κάποιο βράδυ νὰ μπῇ στὸ φτωχικὸ σπίτι τοῦ ἱερέα γιὰ νὰ μάθη, ὅ,τι τοῦ ἀπέκρυψαν οἱ δάσκαλοί του, γιὰ τὴ χριστιανικὴ πίστη. Ἀκολούθως, τὰ βράδια τῆς Μ. Ἑβδομάδος παρακολουθοῦσε κρυφὰ ἀπὸ κάποιο παράθυρο τὶς Ἱερὲς Ἀκολουθίες. Ἡ θέα τοῦ Ἐσταυρωμένου, τὸ βράδυ τῆς Μ. Πέμπτης, τὸν συντάραξε, παίρνοντας τὴ μεγάλη ἀπόφαση νὰ ἀρνηθῇ τὸ Ἰσλὰμ καὶ νὰ ἀσπασθῇ τὸν Χριστιανισμό.
Ζήτησε ἀπὸ τὸν ἱερέα νὰ τὸν βαπτίση, ἀλλὰ ἐκεῖνος, φοβούμενος γενικὴ σφαγὴ τῶν κατοίκων, τὸν συμβούλεψε νὰ πάει ἀλλοῦ νὰ βαπτισθῇ. Κατέφυγε λοιπὸν στὴν βενετοκρατούμενη Ἰθάκη, ὅπου κατηχήθηκε, βαπτίστηκε καὶ ἔλαβε τὸ ὄνομα Ἰωάννης. Δὲν γύρισε πλέον στὸ Ἀγρίνιο, ἀλλὰ ἐγκαταστάθηκε στὴν περιοχή τοῦ Ξηρομέρου, στὸ χωριὸ Φυτεῖες, ὅπου νυμφεύτηκε μιὰ εὐσεβῆ νέα καὶ προσλήφθηκε, ἀπὸ τὸν κτηματία Πᾶνο Γαλάνη, ὡς ἀγροφύλακας. Τὸν περισσότερο χρόνο τὸν περνοῦσε στὴν ὕπαιθρο κρυμμένος, γιὰ νὰ μὴν προδοθῇ στοὺς τούρκους, δοξολογῶντας ἀσίγαστα τὸ Χριστό, ποὺ τὸν ἀξίωσε νὰ ἀναγεννηθῇ καὶ νὰ γίνει πιστός του. Μιὰ ἀπόμακρη σπηλιὰ τὴν εἶχε μεταβάλλει σὲ ναό, ὅπου προσεύχονταν μὲ ἀστείρευτα δάκρυα εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸ Θεό. Στὸ χωριὸ ἔμπαινε γιὰ νὰ λειτουργηθῇ καὶ νὰ κοινωνήση τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.
Ἀλλὰ ὅμως τόσο οἱ δικοί του, ὅσο καὶ οἱ τουρκικὲς ἀρχές τοῦ Βραχωρίου τὸν ἀναζητοῦσαν. Ἀπεσταλμένοι τοῦ πατέρα του τὸν ἐντόπισαν. Προσπάθησαν νὰ τὸν μεταπείσουν, χωρὶς ἀποτέλεσμα. Ταυτόχρονα κάποιος τοῦρκος νερολόγος τὸν ἀναγνώρισε καὶ τὸν κατάγγειλε στὸν νέο διοικητή τοῦ Βραχωρίου Σουλεϊμὰν Μπέη, ὡς ἀποστάτη τοῦ Ἰσλάμ. Ἀστυνομικὸ ἀπόσπασμα τὸν συνέλαβε καὶ τὸν ὁδήγησε στὸν Μουσελίμη τοῦ Βραχωρίου Ἐλμὰς γιὰ ἀπολογία, ὁ ὁποῖος προσπάθησε μὲ κολακεῖες νὰ τὸν πείση νὰ ἀσπασθῇ ξανὰ τὸ Ἰσλάμ. Ἀλλὰ ὁ Ἰωάννης μὲ γαλήνια διάθεση, τοῦ ἀπάντησε πὼς ἄδικα κουράζεται, διότι βρῆκε τὴν ἀλήθεια, ποὺ χρόνια ἔψαχνε καὶ ἡ ὁποία θὰ τοῦ χαρίσει τὴν αἰώνια ζωή. Αὐτὸ ποὺ τοῦ ζητοῦσε ἦταν ἐνάντια στὴν εὐτυχία ποὺ βίωνε ὡς πιστὸς τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἀληθινοῦ καὶ ζωντανοῦ Θεοῦ. Ἤξερε βεβαίως πὼς τὸν περίμενε ἡ θανατικὴ καταδίκη, διότι αὐτὸ προστάζει τὸ Κοράνιο σὲ περίπτωση ἀλλαξοπιστίας μουσουλμάνου.
Ἀκούγοντας αὐτὰ τὰ λόγια ὁ φανατικὸς Μουσελίμης ἔγινε θηρίο ἀπὸ τὸ θυμό του, θεωρῶντας τα μεγάλη προσβολή. Διέταξε νὰ τὸν κλείσουν στὸ μπουντρούμι, ἀφοῦ τὸν βασανίσουν χωρὶς λύπηση, ἐλπίζοντας ὅτι ἔτσι θὰ μεταπείθονταν. Τὸν ἅρπαξαν οἱ στρατιῶτες, φορῶντας του βαριὰ ἁλυσίδα στὸ λαιμὸ καὶ δένοντάς του τὰ πόδια σὲ βαρὺ ξύλο. Τὸν ραβδίζανε ἀνελέητα, τὸν κλωτσοῦσαν καὶ τὸν περιγελοῦσαν. Ὁ Ἰωάννης ὑπόμεινε μὲ ὑπεράνθρωπη καρτερία τὸ μαρτύριο γιὰ μέρες, δὲν φώναζε, δὲν διαμαρτύρονταν, παρὰ μόνο προσευχόταν: «Θεέ μου βοήθησέ με»!
Ὁ θηριώδης Μουσελίμης ἀφοῦ εἶδε ὅτι δὲν ἔφερναν ἀποτέλεσμα τὰ βασανιστήρια, ἀποφάσισε νὰ τὸν θανατώση, διότι δὲν ἤθελε μιὰ νέα προσβολὴ ἀπὸ τὸν Μάρτυρα. Διέταξε νὰ τὸν μεταφέρουν στὸν περίβολο τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου. Ἐκεῖ κάτω ἀπὸ τὸν θεόρατο πλάτανο, ὁ ὁποῖος σώζεται μέχρι σήμερα, τὸν ἀποκεφάλισαν, ἀρνούμενοι νὰ τοῦ ἐπιτρέψουν νὰ κάμει τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ. Ἦταν 23 Σεπτεμβρίου τοῦ 1814. Ἀπαγόρευσαν δὲ νὰ ταφῇ τὸ λείψανό του, ρίχνοντάς το σὲ παρακείμενο βοῦρκο γιὰ νὰ τὸ φᾶνε τα σκυλιά. Κάποιοι ὅμως τολμηροὶ Χριστιανοὶ ζήτησαν καὶ πῆραν τὴν ἄδεια ταφῆς του σὲ κοντινὸ χωράφι, μὲ τὴν προϋπόθεση νὰ μὴν τελεσθῇ χριστιανικὴ κηδεία.
Λίγο καιρὸ μετὰ μετέφεραν τὰ τίμια λείψανά του, μὲ κίνδυνο, στὴν ἱστορικὴ Ἱερὰ Μονὴ Προυσοῦ, ὅπου τα ἐντοίχισαν στὸ ναό. Βρέθηκαν τὸ 1974 νὰ εὐωδιάζουν, ἐπιτελῶντας πολλὰ θαύματα.
Τόσο τὸ Ἀγρίνιο, ὅσο καὶ ἡ γενέτειρά του ἡ Κόνιτσα, τιμοῦν ἀρκούντως τὸν ἅγιο Ἰωάννη. Ἡ ἱερὴ μνήμη του τιμᾶται στὶς 23 Σεπτεμβρίου, τὴν ἡμέρα τοῦ ἐνδόξου μαρτυρίου του.
Ὁ ἔνδοξος ἅγιος Νεομάρτυς Ἰωάννης, μὲ τὴν στροφή του στὴν Ὀρθοδοξία καὶ μὲ τὸ ἡρωικό του μαρτύριο, ἀποτελεῖ τὸν πλέον ἰσχυρὸ κόλαφο σὲ ὅσους νεωτεριστὲς καὶ οἰκουμενιστὲς ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία μας «δὲν ἔχει τὸ προνόμιο τῆς ἀποκλειστικότητας στὴ σωτηρία» καὶ πὼς «καὶ ἄλλες θρησκεῖες προσφέρουν σωτηρία», «καθ᾿ ὅτι ἀποτελοῦν διαφορετικοὺς δρόμους ἀναφορᾶς καὶ ἕνωσης μὲ τὸ θεῖον»! Ἄν, ἐν προκειμένῳ, τὸ Ἰσλὰμ προσφέρει σωτηρία, πρὸς τί ἡ στροφὴ τοῦ ἁγίου Ἰωάννη στὴν Ὀρθοδοξία καὶ ὁ μαρτυρικός του θάνατος; Ὅμως ἐκεῖνος, ὅπως καὶ οἱ χιλιάδες ἄλλοι Νεομάρτυρες, ἦταν πεπεισμένος ὅτι ἡ μόνη ἀληθινὴ πίστη εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία, μόνη αὐτή, ἀποτελεῖ τὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ προσφέρει σωτηρία καὶ καμιὰ ἄλλη πίστη καὶ θρησκεία!
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου