Γράφει ὁ Χαράλαμπος Μηνάογλου
Η δήμευση της Ιεράς Μονής της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά από το αιγυπτιακό κράτος είναι ένα από τα πρώτα απτά αποτελέσματα της εξωτερικής πολιτικής της "σωστής πλευράς" της ιστορίας.
Αν νόμιζαν πολλοί ότι εμείς θα είμαστε εμμονικά με τους λάθος συμμάχους και αυτό δεν θα έχει καμία συνέπεια, σήμερα έρχεται η πραγματικότητα να τους ξυπνήσει.
Από την αρχή του πολέμου στην Ουκρανία έχουμε γράψει για τις ολέθριες συνέπειες που θα έχει η αντιρωσική και στην συνέχεια και η φιλοϊσραηλινή πολιτική μας. Οι συμφορές, λοιπόν, αρχίζουν από το Σινά.
Τι έγινε ακριβώς στο Σινά;
Ο Σίσι, φίλος πιστός του Ισραήλ, το οποίο μαζί με τις ΗΠΑ τον βοήθησε στην ανατροπή Μόρσυ, προφανώς δεν "εκδικείται" τον Μητσοτάκη για την ακραία υποστήριξή του στην γενοκτονία στην Γάζα. Και ο Σίσι άλλωστε δεν κάνει κάτι για να την σταματήσει, καθώς γνωρίζει από ποιους εξαρτάται η διακυβέρνησή του.
Ο Σίσι και όλοι οι ηγέτες του αραβικού κόσμου είναι περισσότερο υπεύθυνοι για την γενοκτονία των Παλαιστινίων από ό,τι είναι οποιοσδήποτε Ευρωπαίος ηγέτης.
Ο ίδιος, όμως, Σίσι πρέπει να κυβερνήσει και τους οπαδούς τους Μόρσυ και της μουσουλμανικής αδελφότητας στην Αίγυπτο, οι οποίοι προδότη τον ανεβάζουν και προδότη τον κατεβάζουν για την υποστήριξη στο Ισραήλ. Αφού, λοιπόν, να επιτεθεί στο Ισραήλ δεν κάνει, βρήκε ένα παλαιό αίτημα της μουσουλμανικής αδελφότητας και ενέδωσε σε αυτό: επέτρεψε, δηλαδή, παρά τις αντίθετες αρχικά διαβεβαιώσεις να εκδοθεί η δικαστική απόφαση με την οποία δημεύονται όλα τα κτήρια της μονής.
Έτσι, στο εσωτερικό φαίνεται ότι τιμωρεί τους Έλληνες που υποστηρίζουν την γενοκτονία των Παλαιστινίων. Από την άλλη, προς την Ελλάδα λέει ότι δεν θα διώξει τους μοναχούς, η μονή θα συνεχίσει να λειτουργεί ως ελληνορθόδοξο μοναστήρι, αλλά πλέον σε κτήρια και εδάφη που ανήκουν στο αιγυπτιακό κράτος.
Στην ουσία, δηλαδή, πλέον η μονή υπάρχει για όσο θέλει το αιγυπτιακό κράτος. ΄Γίνεται, λοιπόν, σαφές ότι, αν η Ελλάδα είχε διατηρήσει την παλαιά φιλοαραβική στάση της, ή έστω και μία απόλυτη ουδετερότητα, ο Σίσι δεν θα είχε κάτι να κερδίσει πολιτικά από την δήμευση και προφανώς αυτή δεν θα γινόταν. Αυτά για το εξωτερικό.
Η υπόθεση του Σινά, όμως, δείχνει και ποια είναι η πνευματική κατάστασή μας κι εδώ στην Ελλάδα. Προφανώς, κανείς δεν ασχολείτο με την μονή της Αγίας Αικατερίνης πριν αποφασίσουν τα αιγυπτιακά δικαστήρια την δήμευσή της. Σήμερα όλοι γίναμε υποστηρικτές της. Τι κι αν ζούμε τελείως αντίθετα από την Αγία Αικατερίνη και τον άγιο Ιουστινιανό (ναι, ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός είναι άγιος της Εκκλησίας μας) θέλουμε την μονή τους.
Μα όταν δεν ζούμε με το ίδιο πνεύμα τι να την κάνουμε; Ούτως ή άλλως δεν την έχουμε αφήσει να παρακμάσει; Ποιος από όσους κόπτονται σήμερα για την μονή θα γινόταν μοναχός της ή θα ήθελε να γίνει το παιδί του μοναχός της; Το πιο εξοργιστικό, πάντως, είναι να ακούει κανείς τα "αριστερά" κόμματα να εξαπολύουν μύδρους κατά της κυβέρνησης Μητσοτάκη με αφορμή την δήμευση.
Προσέξτε: όχι για την εν γένει εξωτερική πολιτική της, την οποία, δηλαδή την πλήρη υποταγή στην αμερικανική και ισραηλινή πολιτική, και εκείνα πρεσβεύουν, αλλά για την απώλεια της μονής σαν να πρόκειται για ένα απλό διμερές ζήτημα. Και είναι εξοργιστικό, καθώς αυτά τα κόμματα από την μία δεν αναγνωρίζουν την αγιότητα της αγίας Αικατερίνης πολλώ δε μάλλον του Ιουστινιανού και από την άλλη έχουν κατά καιρούς καταφερθεί με άθλιες επιθέσεις κατά του Βυζαντίου και ιδίως των αυτοκρατόρων.
Και αυτοί οι ίδιοι έρχονται σήμερα και θέλουν την μονή του Σινά, αυτό το τεράστιο περιουσιακό στοιχείο που μας άφησαν οι βυζαντινοί αυτοκράτορες. Γιατί το θέλουν, όμως, αφού αρνούνται το Βυζάντιο; Μάλλον για να το κάνουν και αυτό προμαχώνα της woke κουλτούρας.
Ο παντοδύναμος Θεός άφησε το μοναστήρι αυτό σε ελληνικά χέρια επί δεκαπέντε αιώνες και με τόσους διαφορετικούς κυρίαρχους της περιοχής.
Επειδή, όμως, εμείς θέλουμε να πολιτευόμαστε αντίθετα από τον λόγο του τόσο πολιτικά όσο και εκκλησιαστικά ο Θεός μας το παίρνει και αυτό. Και όσο συνεχίζουμε στην "σωστή πλευρά" της ιστορίας και στον οικουμενισμό-γουοκισμό, τα χειρότερα έρχονται.
Πέρα από το Σινά...
Η ουσία του προβλήματος σχετικά με την μονή Σινά βρίσκεται στο γεγονός ότι αρνηθήκαμε την κληρονομιά μας. Διαβάζω από προχθές δηλώσεις του ηγουμένου της μονής, του αρχιεπισκόπου Σιναίου, του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων και του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.
Μία κλάψα και μία αόριστη απειλή για προσφυγή σε διεθνείς οργανισμούς; Όχι στην δικαιοσύνη του Θεού, σε αυτήν των διεθνών κοσμικών οργανισμών. Και είναι φυσικό, αφού έχουμε πάψει να πιστεύουμε στην παντοδυναμία Του.
Ο οικουμενισμός, που επικρατεί απόλυτα στην Κωνσταντινούπολη και σε σημαντικό βαθμό και στα Ιεροσόλυμα έχει αποξενώσει τους πατριάρχες, τους επισκόπους, τους ηγούμενους από το πνεύμα των αγίων προκατόχων τους, αυτών στους οποίους ο Θεός είναι εμπιστευτεί αυτήν την τεράστια περιουσία που λέγεται ελληνορθόδοξα πατριαρχεία της Ανατολής.
Γιατί το Σινά είναι το δέντρο. Το δάσος είναι ότι χάνουμε με γοργό ρυθμό τα πατριαρχεία αυτά, τους φάρους της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού. Και τα χάνουμε, επειδή έπαψαν οι Σύνοδοί τους να ορθοτομούν τον λόγον της αληθείας.
Επειδή οι ίδιοι εμείς φύγαμε από την παράδοσή μας, δεν την θέλουμε. Και αφού δεν την θέλουμε, ο Θεός κάνει υπακοή σε μας, που πλέον μας γοητεύουν άλλα πράγματα, ξένα, και μας την αφαιρεί.
Το ελληνικό κράτος μετά τον Καποδίστρια ποτέ δεν αντιλήφθηκε τον πλούτο και την ισχύ που κρύβουν τα ελληνορθόδοξα πατριαρχεία και προσκυνήματα στην Ανατολή και δεν επεδίωξε παρά μόνον σπασμωδικά να ασκήσει κάποια μέριμνα για αυτά.
Αλλά ούτε και οι διαβρωμένοι πλέον από τον οικουμενισμό πατριάρχες, επίσκοποι και ηγούμενοι ενδιαφέρθηκαν για την επάνδρωσή τους, την πνευματική προκοπή και την διατήρησή τους, αφού έχουν πάψει να πιστεύουν έστω και ελάχιστα στην παντοδυναμία του Θεού. Η εκκοσμίκευσή τους τους κάνει να αναζητούν σωτηρία στους άρχοντες του αιώνος τούτου και στην ένωση με τους αιρετικούς.
Το δε ελληνικό κράτος και τους περισσότερους από εμάς να μην θέλουμε να πολεμήσουμε για τίποτε. Αυτά έκαναν οι άγιοι που αγίασαν αυτά τα μέρη; Οι αυτοκράτορες που τα έκτισαν;
Αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία, εάν δεν μετανοήσουμε και δεν επιστρέψουμε στο πνεύμα των πατέρων, καμία προσφυγή στους διεθνείς οργανισμούς και καμία λυκοδιπλωματία δεν μας σώζει.
Σε μερικές δεκαετίες τα ελληνορθόδοξα πατριαρχεία θα βρίσκονται μόνον στα βιβλία της ιστορίας.
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου