«Tήν μεν πίστιν ὀμολογοῦμεν πάντες, οὐκέτι δέ πάντες κατά τάς ἐντολάς πολιτευόμεθα» (Μ. Βασίλειος – Εἰς τόν Προφήτην Ἠσαΐα – P.G. 30, 236)

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

Τρεῖς αἰῶνες μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ Ἁγίου Βασιλείου, ὁ ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης μὲ ἀνείπωτη εὐλάβεια καὶ συντριβὴ παρακινεῖται, ἀπὸ μιὰ βαθύτερη προσευχητικὴ κίνηση τῆς ψυχῆς, στὸ κάλεσμα τῆς πολλῆς καὶ βαθειᾶς ποιμαντικῆς θεολογίας τοῦ Μ. Βασιλείου: «Βασίλειε, ποίμαινε ἡμᾶς» (παρ. Μαύρου, «ἕνα πολύεδρο διαμάντι» -Μ. Βασίλειος – Σελ. 48).
 

Στερεὰ ἐκκλησιαστικὴ φωνὴ ὁ Ἅγ. Ἀνδρέας, ὡς κραυγὴ ἱκεσίας (διαχρονικῆς) τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἀποδεικνύει καὶ ὁ «Μέγας Κανών» του. Γιὰ ὅλα ὁμίλησε ὁ Μ. Βασίλειος, ἀκούραστα ἔσκυψε καὶ ἀφουγκράσθηκε τὰ βάθη χιλιάδων πιστῶν – ψυχῶν, ἱκετεύοντας τὸν Κύριο γιὰ χάρη μας· γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ προσευχητικὴ ἱκεσία: «Βασίλειε, ποίμαινε ἡμᾶς».

«Πρόσεχε σεαυτῷ ἀπὸ τῶν φαρμάκων τῆς Ἰεζάβελ» (Δ΄ Βασιλειῶν – Θ΄, 22) (Ἁγ. Ἰωάννης ὁ Καρπάθιος – Φιλοκαλία, Α' τόμος-κέφ. 58)

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

Ἡ ζωὴ τοῦ Πνεύματος (ἐν Χριστῷ ζωὴ) δὲν εἶναι ὑπόθεση (μόνο) γνώσεως∙ εἶναι καὶ ὀρθὸς τρόπος ζωῆς.
 

Στὴν ἄσκηση τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, χιλιάδες φυσιολογικοὶ (ψυχικὰ) ἄνθρωποι συγκρούονται καθημερινὰ μὲ τὸ παρελθὸν καὶ τὸ μέλλον στὰ ὅρια τοῦ παρόντος. Αὐτὸ συμβαίνει καὶ στὶς προεκλογικὲς περιόδους, ὡς συνιστῶσα τῆς σύγχρονης ζωῆς, ὅπου οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ἀγωνίζονται νὰ δώσουν τὴν ὀρθὴ χριστιανικὴ μαρτυρία στὸν πολιτικὸ στίβο.

Ἀνοιχτή ἐπιστολή (Πρὸς Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμον)

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ 

 

Μακαριώτατε, ἀπευθύνομαι εἰς ὑμᾶς μετὰ σεβασμοῦ καὶ ἀγάπης ἐν Χριστῷ, ἐξ ἀφορμῆς δηλώσεών σας (δημοσίως) περὶ Ἐκκλησίας καὶ πολιτικῆς - κομμάτων

Ἀρκετοὶ Χριστιανοί, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, ὑπῆρξαν ἐπικριτικοὶ (στὸ παρελθὸν) μὲ τὸ κίνημα τῆς «Χριστιανικῆς Δημοκρατίας» (Ν. Ψαρουδάκης), στὴν προσπάθειά (της) ἀνασχεδιασμοῦ τοῦ κοινωνικοῦ συστήματος σὲ μορφὴ ἔκφρασης καὶ δικαίωσης τῆς κοινωνικῆς διδασκαλίας τοῦ Εὐαγγελίου· παραδείγματα, ὁ μοναχὸς Θεόκλητος Διονυσιάτης καὶ ὁ π. Χριστοφόρος Καλύβας.
 

Ἡ ἔννοια τοῦ κοινωνικοῦ χριστιανισμοῦ στὴν Ὀρθοδοξία εἶναι θεμελιώδης, παγκόσμια στὴ φύση της, ἀλλὰ (ἀκόμη) τοπικὴ στὴν ἐφαρμογή της. Εἶχαν εἰλικρινεῖς προθέσεις ὁ π. Θεόκλητος καὶ ὁ π. Χριστοφόρος· εἶχαν ὅμως ἄγνοια πῶς θὰ ἐπιτευχθεῖ μιὰ ἑνότητα - σύζευξη Ὀρθόδοξης Θεολογίας καὶ κοινωνικῶν θεσμῶν, οἱ ὁποῖοι λειτουργοῦν (τώρα) στὸ πλαίσιο μιᾶς ὑλιστικῆς ἀστικῆς (ἢ μαρξιστικῆς ἐν πολλοῖς) Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας. Βλέπουμε τὰ ἀποτελέσματα!

«H ἀδάπανος εὐλάβεια... Τί ὄφελος τούτοις τῆς λοιπῆς ἀρετῆς;»

(Μ. Βασίλειος - Πρὸς πλουτοῦντας - Ε.Π.Ε., 6)

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

Παρ᾿ ὅλο ποὺ ὁ ἀρχαῖος κόσμος καὶ ὁ σύγχρονος κόσμος διαφέρουν, ὡς σκέψη καὶ ὡς τρόπος ὕπαρξης, ὁ διαχρονικὸς λόγος τοῦ Μ. Βασιλείου δημιουργεῖ ὑγιῆ προσαρμογὴ τοῦ κοινωνικοῦ εἶναι τοῦ πληρώματος στὸ σημερινὸ περιβάλλον.
 

Ἡ ὁμιλία του «πρὸς πλουτοῦντας» ἀναδεικνύει τὸ οὐσιαστικό - ὀρθὸ ἦθος ἑνὸς Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ.
 

Ἀναφέρεται, ὅπως διευκρινίζει, ὄχι στὸν νομικὸ ποὺ ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς (10, 25), ἀλλὰ στὸν «νεανίσκο» τοῦ Ματθ. (19, 16), ποὺ ρώτησε (καὶ αὐτὸς) τί πρέπει νὰ πράξῃ γιὰ νὰ κληρονομήσῃ ζωὴν αἰώνιον. «Ὁ μὲν γὰρ πειραστὴς ἦν, εἰρωνικὰς τὰς ἐρωτήσεις ποιούμενος· οὗτος δέ, ὑγιῶς μὲν ἐρωτῶν, οὐκ εὐπειθῶς δὲ καταδεχόμενος» (Ματθ. 19, 22), παρατηρεῖ ὁ Μ. Βασίλειος.

«Kαι ἐποίησεν τὸ εὐθὲς ἐνώπιον Κυρίου... Καὶ ἐποίησε τὸ πονηρὸν ἐναντίον Κυρίου» (Π. Διαθήκη - ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Γ - Δ)

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ 

 

Οἱ ἀξιολογικὲς αὐτὲς θεολογικὲς καὶ πολιτικὲς κρίσεις, ἀφοροῦν τοὺς βασιλεῖς τοῦ Ἰσραὴλ καὶ τοῦ Ἰούδα, γιὰ τὴν πολιτική τους καὶ τὸ ἦθος τους. «Εἰς τὴν ζωὴν κάθε βασιλιᾶ - εἴτε τοῦ βασιλείου τοῦ Ἰούδα εἴτε τοῦ βασιλείου τοῦ Ἰσραήλ - ὁ συγγραφεὺς σημειώνει πάντοτε πὼς ὁ Θεὸς ἐπεμβαίνει, κυρίως διὰ τῶν ἀφωσιωμένων προφητῶν του», γράφει ὁ Ν.Π. Βασιλειάδης στὴν Εἰσαγωγὴ (Σελ. 14) τοῦ 6ου Τόμου - Βασιλειῶν Γ - Δ, Ἐκδόσεις «Ὁ Σωτήρ».
 

Αὐτὲς οἱ κρίσεις τοῦ Θεοπνεύστου κειμένου διατηροῦν στὸ ἀκέραιο τὴν ἐπικαιρότητά τους καὶ τὴ σημασία τους μέχρι καὶ σήμερα, διότι ἀφοροῦν τοὺς πολιτικοὺς καὶ τὸ κράτος, ὡς ὑπέρτατο (κοσμικὰ) καὶ συγκεντρωτικὸ θεσμὸ κοινωνικοῦ ἐλέγχου, διὰ μέσου τοῦ κοινωνικοῦ συστήματος, τὸν βαθύτερο λόγο τοῦ ὁποίου ἀγνοοῦν, δυστυχῶς, οἱ περισσότεροι τῶν Ἑλλήνων. Ἡ ἄγνοια τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων ἀντανακλᾷται καὶ στὴν πρόσφατη ἐκλογικὴ ἀναμέτρηση (2023), ὅπου ἔδωσαν πολιτικὴ καὶ ἠθικὴ ἐμπιστοσύνη σὲ κόμματα μὲ ὑλιστικὸ ὑπόβαθρο· δεῖγμα καὶ αὐτὸ τῆς ἀστικῆς παρακμῆς τοῦ ποιμνίου, «ἀστοχριστιανῶν» στὴν ἰδεολογία, κατὰ τὸν εὐφυῆ χαρακτηρισμὸ τοῦ Νίκου Ψαρουδάκη.

«Ἄν ἦταν στήν ἐξουσία σας δέν θα ἀφήνατε ἄθικτο μήτε τό σάκκο τοῦ Διογένη...»

(Ἁγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος - «πρὸς τοὺς πολιτευομένους» - Ἐπιστολὴ 98)

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

Στὴ μεστὴ (μικρὴ) αὐτὴ ἐπιστολή του ὁ Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος στηλιτεύει καὶ ἐλέγχει τίς ἀπληστίες τῶν πολιτικῶν, ὡς ἔκπτωση τοῦ ρόλου τῆς ἀνθρώπινης ἐξουσίας.
 

Ἀποδοκιμάζει τὴν πολιτικὴ συμπεριφορὰ τῆς (τότε) ἐξουσίας ἔναντι τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, εἰς βάρος αὐτῶν ποὺ εὑρίσκοντο στὶς χαμηλὲς βαθμίδες τοῦ κοινωνικοῦ συστήματος, ὅπως αὐτὸ εἶχε θεμελιωθεῖ - δημιουργηθεῖ ἀπὸ τοὺς ἐξουσιαστὲς (ἄρχουσα τάξη).
 

Ὁ Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος γράφει, γιὰ τὸ κοινωνικὸ δεδομένο τῆς πολιτικῆς, σύγχρονο γι᾿ αὐτόν:

«Tό πρόβλημα στὴ διανόηση τοῦ Νίκου Καζαντζάκη»

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

Ἦταν 26 Ὀκτωβρίου τοῦ 1957, ὅταν τελείωσε ἡ ἐπίγεια διαδρομὴ τοῦ Νίκου Καζαντζάκη, ὡς γήϊνη πραγματικότητα - παρουσία.
 

Ἄφησε στὸ συγγραφικὸ ἔργο του, τὸ ἀνώτερο προσωπικό του ἐπίπεδο ἐσωτερικῆς δραματικῆς διαπάλης στὴν ἀντίθεσή του, ὡς πνευματικὸς πυρῆνας, μὲ τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου.
 

Ἴσως αὐτὸ τὸ βίωμά του νὰ εἶχε τίς ρίζες του (πηγὲς) στὶς ἐσωτερικὲς σχέσεις τῆς οἰκογένειάς του.
 

Εἶναι φανερὴ στὰ ἔργα του καὶ ἡ ἐπιρροή του ἀπὸ τὸν Φρόϋντ, ὁ ὁποῖος πίστευε, ὡς προσδιοριστικὲς αἰτίες τῶν κοινωνικῶν φαινομένων, (θεσμοί, θρησκεία κ.λ.π.) τὸ σεξουαλικὸ ἔνστικτο.

«Ὅτι δεῖ πάντας προσκαλεῖσθαι πρός ὑπακοήν τοῦ Εὐαγγελίου...» (Μ. Βασίλειος - Ἠθικά (ὅρος Ο΄) - P.G. 31, 825-828)

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

Ἡ ἐπίσημη «συνοδικὴ» ἀλλοίωση τοῦ Ἐκκλησιολογικοῦ - Δογματικοῦ ἐδάφους τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς ἐπισκόπους (Κρήτη 2016), ἔχει ὁδηγήσει τὸ ποίμνιο σὲ περίοδο σύγχυσης, ἐντροπίας καὶ χάους.
 

Ἐνῶ οἱ ἀποφάσεις τῆς Κρήτης ἔχουν ἀρχίσει, ἤδη, νὰ συγκεκριμενοποιοῦνται στὴ ζωὴ τῶν Μητροπόλεων (Βλέπε ἐγκύκλιό τους περὶ «ΜΙΚΤΩΝ ΓΑΜΩΝ»), τὸ μεγάλο τμῆμα τοῦ πληρώματος, ἄνθρωποι ἀντίθετοι (θεωρητικὰ) μὲ τὴν αἵρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ, προσηλωμένοι στὴν παραδοσιακὴ ὀρθόδοξη εὐσέβεια, σιωποῦν!

«Oὐδέ γάρ ἡ προδοσία τοῦ Ἰούδα τήν σωτηρίαν ἡμῖν εἰργάσατο...» (Ἱ. Χρυσόστομος - Ὁμιλία ΠΑ΄, εἰς τό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιον)

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

Μέσα στὴ διαχρονικὴ προσπάθεια προσέγγισης - ἑρμηνείας τῆς Γραφῆς, πολλοὶ ἄνθρωποι ἔχουν σταθεῖ προβληματισμένοι μπροστὰ στὸ ἐρώτημα: Εἶναι ὁ Ἰούδας ἔνοχος ἢ ὄχι, γιὰ τὴν στάσι του ἀπέναντι στὸ Χριστό;
 

Ὁ Ι. Χρυσόστομος θέτει τὸ ἐρώτημα ὡς βάση, γιὰ ν᾿ ἀποδείξῃ κλιμακωτὰ τὴν ἐνοχὴ (προδοσία) τοῦ Ἰούδα. Διατυπώνει ἐρώτημα ἐκφορᾶς, ποὺ ἔχει λειτουργικὸ χαρακτῆρα:

ΕΥΛΑΒΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ «Ἡ Λευτεριά ὁλόρθη στῶν Ἑλλήνων τά Στενά» (Μεσολόγγι 1826 καί Ροῦπελ 1941)

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

Ὁ μῆνας Ἀπρίλιος ἔχει σημαδέψει (ἱστορικὰ) τὴν συνείδηση καὶ τὸ βίωμα τῶν Ἐθνικῶν ἀγώνων ἀνεξίτηλα στὴν περιοχὴ τῆς Ἐθνικῆς ἀξιοπρέπειας καὶ ἀκεραιότητας - ἀνεξαρτησίας.
 

Δυὸ μεγάλα γεγονότα, ἐξαιρετικὰ ὀδυνηρά, στοιχειοθετοῦν ὑπέρβαση τοῦ ἁπλοῦ τρόπου ζωῆς σὲ ἀνύψωση ἀνώτερης ἀξίας ζωῆς. Χωρὶς ναρκισσισμὸ καὶ ἐθελότυφλο σωβινισμό, σὲ Ἑλληνορθόδοξο πλαίσιο - ὅριο, ἐνθυμούμεθα τὴν «Ἔξοδο τοῦ Μεσολογγίου» καὶ τίς «Θερμοπύλες τῆς Μακεδονίας» (Ροῦπελ - Γραμμὴ  = 21 ὀχυρά).

«Χαῖρε, ἀκτίς νοητοῦ ἠλίου∙ Χαῖρε, βολίς τοῦ ἀδύτου φέγγους» (Οἶκος 21ος - Ἀκάθιστος Ὕμνος)

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ 

 

Στὴ θεολογικὴ ὀργάνωση τῶν νοημάτων - ἀληθειῶν τῶν στίχων «Χαῖρε, ἀκτὶς νοητοῦ ἠλίου∙ χαῖρε, βολὶς τοῦ ἀδύτου φέγγους», ὁ ποιητὴς χρησιμοποιεῖ εἰκόνες ἐκ τῆς φυσικῆς - κτιστῆς πραγματικότητας. Δὲν εἶναι λάθος ἡ μεταφορὰ καὶ ἡ ἐφαρμογὴ στὸν πνευματικό, φιλοσοφικὸ καὶ κοινωνικὸ τομέα εἰκόνων ἐκ τοῦ φυσικοῦ κόσμου καὶ ἀληθειῶν τῆς ἐπιστήμης, ὅταν δὲν καταλήγουμε σὲ ὑλιστική - ματεριαλιστικὴ συνείδηση.
 

Ἄς σταθοῦμε, πρῶτα, στὸ γεγονός - θαῦμα τῆς ἀφλέκτου βάτου, τῆς μὴ καιομένης, ποὺ εἶδε ὁ Μωϋσὴς στοὺς πρόποδες τοῦ ὄρους Χωρήβ: Πλησίασε (ὁ Μωϋσὴς) καὶ εἶδε ὅτι «ἡ βάτος καίεται πυρί, ἀλλ᾿ οὐ κατεκαίετο» (Ἐξ. γ΄, 2).
 

Ὡς συνέχεια τοῦ γεγονότος (προτυπώσεως) τῆς «καιομένης βάτου», ἐξυμνεῖται ἡ Κυρία Θεοτόκος, ὡς ἑξῆς:

«Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου - Η ΚΛΙΜΑΞ» (Περί Ὀρθοδοξίας καί Ὑπακοῆς)

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

Στὴν «Κλίμακα» τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου φανερώνεται, ἀναμφίβολα, ὅλη ἡ ἀλήθεια τῆς Πίστεως μέσα στὸ φάσμα τῶν ἐκδηλώσεων τῆς Ἀσκητικῆς - Μοναχικῆς ζωῆς, ὅπως τὴν βίωσε ὁ Ὅσιος Ἰωάννης, ἀπορρίπτοντας τὴν αὐτάρκεια τοῦ παρόντος κόσμου καὶ κινούμενος ὑπαρξιακὰ στὸ αὐθεντικὸ νόημα τῆς Ὀρθοδοξίας.
 

Σ᾿ ὅλες τίς «Κυριακὲς τῶν Νηστειῶν» ὑπάρχει συνοχὴ καὶ ἑνότητα μεταξύ τους, ὡς ἐμμένουσες στὸ ἀληθινὸ νόημα τῆς πίστεως, παρὰ τίς διαφορετικὲς ἰδιαιτερότητες - ὀνομασίες τους. Καὶ οἱ (5) πέντε εἶναι οἱ «Κυριακὲς τῆς Ὀρθοδοξίας». Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι ἡ ὑψηλότερη προτεραιότητα τῆς πνευματικῆς ζωῆς γιὰ τὸν ὅσιο Ἰωάννη, ὡς καρδιὰ τῆς καρδιᾶς τῶν λόγων του, στὸ βιβλίο «Ἡ ΚΛΙΜΑΞ», εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία∙ γι᾿ αὐτὸ καὶ ἀποτελεῖ ἄριστο (καὶ διαχρονικὸ) ὁδηγὸ ὀρθοπραξίας γιὰ Μοναχοὺς καὶ λαϊκούς.

«Τό σημεῖον τοῦ Σταυροῦ» (Ὡς ἁμαρτίας ἀναίρεσις)

 

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

Γνωρίζουμε ἀπὸ τοὺς Ψαλμούς, ὅτι «ἐν τῷ Θεῷ ποιήσομεν δύναμιν (Ψαλμ. 59, 14)∙ ἕνας πνευματικὸς νόμος, ποὺ ὑπογραμμίζει καὶ ἡ Ἱερὰ Ὑμνογραφία τῆς Ἐκκλησίας μας:
 

«οἱ πεποιθότες ἐπὶ Κύριον ἐοίκασιν ὄρει τῷ ἁγίῳ, οἱ οὐδαμῶς σαλεύονται προσβολαῖς τοῦ Βελίαρ» (Ἀναβαθμοὶ Β΄ ἤχου).
 

Γιὰ νὰ «ποιήσομεν δύναμιν», ἡ Ἐκκλησία μᾶς μυσταγωγεῖ (Γ΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν) τόσο στὸ νόημα τοῦ Σταυροῦ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ὅσο καὶ στὴν Συσταύρωση μὲ τὸν Χριστό:

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καί ἡ actus purus τοῦ Ρωμαιοκαθολισμοῦ

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

Στὴ σύγχρονη μεγάλη θάλασσα τῆς κοινωνίας, οἱ Ὀρθόδοξοι (ποσοτικὰ καὶ στατιστικὰ) ποὺ ἔχουν ὡς προτεραιότητα σωτηρίας τίς Ἐκκλησιολογικὲς ἀλήθειες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅπως τὰ Δόγματα, τίς Κανονικὲς Συνόδους μὲ τίς ἀποφάσεις των καὶ τὴν Πατερικὴ παράδοση, χωρὶς οἰκουμενιστικὲς «προσαρμογές», εἶναι ὀλίγοι (μικρὸ ποίμνιο)∙ μιὰ μικρή - σωτήρια νησῖδα στὴ θάλασσα αὐτή.
 

Οἱ ποιμαντικὲς δομὲς τῶν οἰκουμενιστῶν ἐπισκόπων, προσαρμόζουν τίς σχέσεις τῶν πιστῶν μὲ τοὺς Ἁγίους σὲ «αὐτονομημένα» αἰτήματα σωτηρίας, ὅπως: Εὐόδωση στὶς ἐργασίες, πετυχημένοι γάμοι - τεκνογονία, ἰάσεις νοσημάτων, ἀπαλλαγῇ ἐκ τῶν παθῶν κ.λ.π.
 

Οἱ ἀτομικοὶ στόχοι, ἔστω καὶ μὲ σκληροὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνες, μακριὰ ἀπὸ τὴν καθολικότητα καὶ τὴν ἀλήθεια ποὺ πρεσβεύει (διαχρονικὰ) ἡ Ἐκκλησία, δὲν σώζουν.

«ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ: Ἡ ἀνόθευτος πίστις»

(καὶ ἡ βεβαιότης (σωτηρίας) ποὺ τὴν συνοδεύει)

 

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ 

 

Τὸ «ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ», ποὺ διαβάζουμε τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, λειτουργεῖ ἐποικοδομητικά, ὡς ἐποπτικὴ καὶ συνθετικὴ θεώρηση τῆς Ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἐπικαιρότητα μόνο στὶς γρηγοροῦσες - ἄγρυπνες συνειδήσεις (ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων).
 

Ὅσοι ἔχουν ἀγκιστρωθεῖ μὲ πάθος ἢ ἀδιαφορία στὴν ἄμεση πραγματικότητα τῆς ἐκκοσμικευμένης - οἰκουμενιστικῆς ἐποχῆς, δὲν ἀντιλαμβάνονται (δυστυχῶς) τὴν θεολογική - ἐκκλησιολογικὴ δύναμή του. Ἁπλὰ τὸ ἀρχειοθετοῦν στὰ ράφια τοῦ ἱστορικοῦ παρελθόντος, γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν ἀντιδροῦν, σήμερα, στὶς πυκνὲς ἐκκλησιολογικὲς ἐκτροπὲς τῶν οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων - Πατριαρχῶν.
Στὴν εἰσαγωγὴ τοῦ «ΣΥΝΟΔΙΚΟΥ», διαβάζουμε:

Οἱ Ἅγιοι Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης καί Δανιὴλ Κατουνακιώτης

(Ὡς ἀσφαλεῖς πνευματικοὶ ὁδηγοὶ στὴ Δυτικόπληκτη - Οἰκουμενιστικὴ ἐποχή μας)

 

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

Στὰ νεότερα χρόνια λάμπουν στὸ Ὁμολογιακό - Ἀσκητικὸ στερέωμα τοῦ Ἁγίου Ὄρους οἱ Ἅγιοι: Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς (1714-1779), Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης (1749-1809) καὶ Δανιὴλ ὁ Κατουνακιώτης (1844-1929). Εἶχαν στὴν διαδρομή τους, ὡς θεμέλιο, τὴν ἀναλλοίωτη στὸ χρόνο ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας. Στὴν περίοδο αὐτὴ (1714-1929) καὶ ἔπειτα, συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς ἐποχῆς μας, ἀνέβηκαν στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ πάρα πολλοὶ ἅγιοι Μοναχοὶ τῆς Ἀθωνικῆς πολιτείας∙ οὐρανόφρονες, ἀκτήμονες καὶ θαυματουργοὶ (πολλοὶ ἐξ αὐτῶν). Ὅμως ἡ χορεία τῶν τριῶν αὐτῶν Πατέρων σφράγισε, κυρίως, τὸν ἐκκλησιαστικό - θεολογικὸ χῶρο τοῦ Ἁγίου Ὄρους μὲ τὴν θέληση - παρακαταθήκη τους, γιὰ διαχρονικὴ πνευματικὴ ἀντίσταση τῶν Ἁγιορειτῶν στὶς αἱρέσεις καὶ σὲ ὅλες τίς καινοτομίες. Διαμόρφωσαν ἀντι-αἱρετικὲς διδασκαλίες σ᾿ ὅλα τὰ ἐπίπεδα δράσης τους, ὡς ὄργανα τῆς Θείας πρόνοιας.
 

Ἡ στάση τους, ἡ καλὴ ὁμολογία, ποὺ εἶναι καὶ ἡ σφραγῖδα τῶν μαρτύρων καὶ τῶν Μεγάλων Πατέρων∙ αὐτὴ ἡ ὁμολογία τους κράτησε τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸ Ἅγιο Ὄρος. Δὲν ἀρνούμεθα ὅτι ἡ νῆψις καὶ ἡ προσευχὴ ἀποτελοῦν ὁδὸ ἑνώσεως μὲ τὸν Θεό. Ἡ μαρτυρικὴ ὁμολογία, ὅμως, εἶναι τὸ ὕψιστο καὶ ἀψευδὲς σημεῖο εἰλικρινοῦς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεό, πρὸς τὴν Ἐκκλησία.

Στόχος: Ἡ Ὀρθοδοξία

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

(Ἀπὸ τὸ χρονολόγιο τοῦ οἰκουμενι(στι)κοῦ ἀναθεωρητισμοῦ)
 

Διάβαζα (σὲ μετάφραση) τὸ βιβλίο «Εἰσαγωγὴ στὴν Ἱστορία», τοῦ ARTHUR MARWICK. Ἐκεῖ (Σελ. 25) προβάλλονται δύο θεμελιώδεις ἀρχές: α) «ὅ,τι ἀποτελεῖ τὸ παρελθὸν εἶναι πρόλογος» καὶ β) «Μελετᾶτε τὸ παρελθόν».
 

Σὲ πολλὲς περιπτώσεις πληρώνεται πολὺ ἀκριβὰ ἡ ἄγνοια τῆς Ἱστορίας. Ἡ ἀναζήτηση τῶν συνθηκῶν ἐμφανίσεως  τῶν γεγονότων διέπεται ἀπὸ μορφὴ αἰτιοκρατίας, ἡ ὁποία ὑπόκειται στὸν καθολικὸ πνευματικὸ νόμο: Μπροστὰ ἀπὸ κάθε αἰτία ὑπάρχει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἐὰν ὑπῆρχε ἡ γνώση τῶν παλαιῶν κειμένων - δηλώσεων στὸ πλήρωμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἐπισκόπων, θεολόγων καὶ πανεπιστημιακῶν, ἴσως, νὰ μὴν ὑπῆρχε ἡ σημερινὴ ἔνταση καὶ ἔκταση τῆς αἱρέσεως «οἰκουμενισμός».
 

Τὸ πόνημα - πραγματεία τοῦ Ὁσίου Δανιὴλ Κατουνακιώτη «ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΧΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΝ ΣΥΝΟΔΟΝ», ἕνας (δυνάμει) ἐξάντας καὶ πυξίδα τοῦ πληρώματος, δὲν τὸ ἀφύπνισε. Ἴσχυσε ὁ λόγος τοῦ Κυρίου στὴ Γεσθημανή: «καθεύδετε τὸ λοιπὸν καὶ ἀναπαύεσθε» (Ματθ. 26, 45).

«Ὅσιος Δανιὴλ ὁ Κατουνακιώτης (1846-1929)» (Μία διαχρονικὴ «Φωνή ἐξ Ἁγίου Ὄρους» κατά τοῦ οἰκουμενισμοῦ) ΜΕΡΟΣ Β΄

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

Τὸ Α΄ μέρος ΕΔΩ

 

Ἦταν 8 Σεπτεμβρίου τοῦ 1929, ὅταν ὁ Οὐρανὸς ὑποδέχθηκε τὴν ἅγια ψυχὴ τοῦ Ὁσίου Δανιὴλ τοῦ Κατουνακιώτη.
 

Σὲ συλλυπητήρια Ἐπιστολὴ τῆς Ἱερᾶς Σκήτης τῶν Καυσοκαλυβίων, διαβάζουμε:
 

«...Θὰ ἔπρεπε νὰ ζῇ ἀκόμη... Ὁ μακαρίτης ἦτο ὁ καυτὴρ παντὸς καινοτομοῦντος καὶ μέγας παράγων τῆς Ἁγιορειτικῆς Πολιτείας, καταρδεύσας διὰ τῶν συγγραμμάτων του πᾶσαν Ὀρθόδοξον ψυχὴν καὶ πᾶσαν κυμαινομένην καρδίαν».

«Ὅσιος Δανιὴλ ὁ Κατουνακιώτης (1846-1929)» (Μία διαχρονικὴ «Φωνή ἐξ Ἁγίου Ὄρους» κατά τοῦ οἰκουμενισμοῦ) ΜΕΡΟΣ Α΄

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ 

 

Ἀναμφίβολα, οἱ Διδασκαλίες - Νουθεσίες τοῦ Ὁσίου Δανιὴλ ἀποτελοῦν πνευματικὴ Ἐδέμ, μέσα στὴν ὁποία ὁ ἔσω ἄνθρωπος ἀντιλαμβάνεται πλήρως τὴν σύνδεση Ἀσκήσεως καὶ Ὁμολογίας στὶς Ὀρθόδοξες διαστάσεις τους.
 

Ἀντιπροσώπευε τὴ βαθειὰ ἀντιαιρετικὴ καὶ Ἀσκητική - Ὁμολογιακὴ ἔκφραση τῆς Ἁγιορείτικης Μοναχικῆς πολιτείας.
 

Ἔκλεισαν πάνω ἀπὸ (93) ἐνενῆντα τρία χρόνια ἀπό το θάνατό του.

«Tην ασέβειαν αυτών στενάξω, ή την αμαθίαν βδελύξομαι;» (Μ. Βασίλειος – Εις το «Εν αρχή ην ο Λόγος» - Ε.Π.Ε. 7, 48)

 

Έπρεπε, έξι χρόνια τώρα μετά την ψευδοσύνοδο της Κρήτης, το εκκλησιαστικό πλήρωμα (Κλήρος, Λαός και Μοναχισμός) να έχει δείξει (ως ευσέβεια) την ολική πνευματική αντίθεσή του προς την «σύνοδο» και να έχει εφαρμόσει (ως γνώση πνευματική) στην πράξη την διδασκαλία της Γραφής και των Πατέρων έναντι της αιρέσεως του οικουμενισμού.

Η πικρή αλήθεια είναι, ότι η ευσέβεια και η Πατερική πρακτική (Αποτειχίσεις, διακοπή μνημοσύνου των αιρετικών Επισκόπων) παραγκωνίσθηκαν, προδόθηκαν, απαξιώθηκαν ή και αλλοιώθηκαν από μεγάλο τμήμα του πληρώματος.