Δεν έχουν σκοτώσει μόνον τον Κατσίφα... (Οι Αλβανοί)

Το αλβαναριό, που συνεχίζει να τα κονομάει χοντρά στις οικοδομές και στα μερεμέτια της βιοεκφυλισμένης ελληνόφωνης αστικής τάξης, δεν έχει δολοφονήσει μοναχά τον εθνομάρτυρα Κατσίφα. 

Το φονικό στους Βουλιαράτες ήταν απλώς ένα ακόμα επεισόδιο σε μια εφιαλτική σειρά σφαγών, τυφεκισμών, βασανιστηρίων, αγχονών και βιασμών έως θανάτου, που ξεκινάνε από την ίδρυση των πρώτων κομμουνιστικών συμμοριών του ΕΛΑΣ και φτάνουν ως τις μέρες μας, όπου πλέον οι επίγονοι των κόκκινων συμμοριτών κατόρθωσαν να πάρουν τη ρεβάνς του εμφυλίου πολέμου, στην παρηκμασμένη Ελλάδα..

Και τότε, όπως και τώρα, το θράσος των Αλβανών σφαγέων διογκώνεται, κυρίως εξαιτίας της συνέργειας, της σύμπραξης και της προδοτικής συνενοχής της αριστεράς, στην αμείλικτη επιχείρηση της γενοκτονίας των Ελλήνων. 

Η δολοφονία Κατσιφά από ένοπλους Αλβανούς νταήδες, δυστυχώς δεν ήταν η πρώτη και δεν θα είναι και η τελευταία. 

Όπως συνέβη και στην λησμονημένη δολοφονία του ιδρυτή της ΜΑΒΗ [Μέτωπο Απελευθέρωσης Βορείου Ηπείρου] εθνομάρτυρα Βασίλειου Σαχίνη το 1943, το χέρι των Αλβανών φονιάδων το όπλισε η ελληνόφωνη αριστερά και την σκανδάλη την πάτησαν οι εγχώριοι εργολάβοι της ελληνικής γενοκτονίας.

Κι αν οι διάφοροι Γαβρόγλου, έχουν καταφέρει να σβήνουν κατά βούλησιν την ιστορική μνήμη των Ελλήνων, μέσα στη νεκρική σιωπή των ελληνόφωνων αμνών, η Ιστορία συνεχίζει να γράφεται αλλά πλέον όχι με μελάνι, αλλά με το αίμα των ελάχιστων εναπομεινάντων Ελλήνων.

Γιατί όπως συμβαίνει συνήθως, οι εργολάβοι της λήθης μπορούν να σβήνουν το μελάνι της ιστορίας. Το Μέλλον όμως δεν γράφεται με μελάνι.

Το μέλλον ενός έθνους, γράφεται με αίμα...

Κι αυτό δεν μπορούν να το σβήσουν... 

Κι επειδή θα υπάρξουν πολλά ακόμα νέα θύματα στον ακήρυχτο πόλεμο του Αλβαναριού κατά του Γενους μας, είτε επί Ελληνικού, είτε επί Αλβανικού εδάφους [άλλωστε κάθε μέρα κάποιος Αλβανός είναι βέβαιο ότι βάφει τα χέρια του με ελληνικό αίμα, ασχέτως αν το κρατάνε κρυφό τα ελληνόφωνα παπαγαλάκια] καλό ειναι να θυμηθούμε πως οι κόκκινοι συμμορίτες σκότωσαν τον Σαχίνη το 1943, όπως περίπου οι επίγονοι τους σκότωσαν τον Κατσίφα το 2018.

Ξεπατικώνω λοιπόν εδώ από το πολύ καλό ιστολόγιο: Ιστορία της Κατοχής [που δυστυχώς η απουσία του σε νεα αρθρα, είναι ιδιαίτερα αισθητή...] 

      

Η εκτέλεση του ηγέτη του ΜΑΒΗ Βασίλειου Σαχίνη απ΄τους κομμουνιστές το 1943

Ο εθνομάρτυρας Βασίλειος Σαχίνης γεννήθηκε στη Δούβιανη το 1894. Μετά την αποφοίτησή του από το δημοτικό σχολείο της Δούβιανης πήγε στην Κωνσταντινούπολη πλησίον του πατέρα του και μπήκε στην Ρομβόρτειο Σχολή, όπου  διδάχτηκε και ξένες γλώσσες.

 

Το 1913 επιστρέφει οικογενειακώς στη Δούβιανη. 

Κατά τη διάρκεια του Βορειοηπειρωτικού Αγώνα το 1914 ήταν Γραμματέας της Αυτονόμου Ηπείρου. 

Αργότερα διορίζεται διδάσκαλος της ελληνικής γλώσσας στο Αργυρόκαστρο μέχρι το 1916.Μετά επιδόθηκε σε χρηματιστηριακές εργασίες συνεργαζόμενος με την Εθνική Τράπεζα Ελλάδος, Ιταλικών και  Ελβετικών Τραπεζών, όπως και άλλων χωρών.

Από το 1920 μέχρι ο 1940 αποδεικνύεται ως φυσικός ηγέτης του Ελληνικού πληθυσμού του Νομού Αργυροκάστρου.

Το 1929, λόγω του εκκλησιαστικού ζητήματος, φυλακίζεται στις φυλακές των Τιράνων.

Το 1933 για το κλείσιμο των ελληνικών σχολείων στο Αργυρόκαστρο ιδρύει την «Νέα Φιλική Εταιρεία», η οποία στέλνει υπόμνημα στην Κοινωνία των Εθνών. 

Συλλαμβάνεται και εκτοπίζεται στο Αλέσιο.

Στις 27 Οκτωβρίου 1940 συλλαμβάνεται  από τους Ιταλούς και φυλακίζεται

Στις 8 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου όταν ο ελληνικός στρατός εισήλθε στο Αργυρόκαστρο, βρισκόταν κρατούμενος στις τοπικές φυλακές.

Μετά την συνθηκολόγηση και αποχώρηση του ελληνικού στρατού από την περιοχή τον Απρίλιο του 1941, έγινε ηγετικό μέλος της βορειοηπειρωτικής αντίστασης και έδρασε κατά των κατοχικών ιταλικών και αργότερα γερμανικών δυνάμεων, όπως και των αλβανικών αντιστασιακών οργανώσεων στην περιοχή της Βορείου Ηπείρου, με τη σύσταση του Μετώπου Απελευθέρωσης Βορείου Ηπείρου (ΜΑΒΗ).

Στις 17 Νοεμβρίου 1943, συνελήφθη από το αλβανικό κομμουνιστικό κόμμα, κατόπιν συνεννόησης και παροχής πληροφοριών από το ελληνικό Ε.Α.Μ.. 

Αφού βασανίστηκε για να αποκαλύψει πληροφορίες, την αυγή της επόμενης μέρας εκτελείται.

Η δολοφονία του  Βασίλη Σαχίνη ήταν μεγάλη εθνική απώλεια, γιατί αγωνίζονταν και θυσιάζονταν για αυτόν τον Ελληνισμό.

Το πώς δολοφονήθηκε ο Βασίλης Σαχίνης υπάρχουν  πολλές εκδοχές που ομιλούν οι συγγενείς του από το γένος της μητέρας του.

Eίναι εξαιρετικά εντυπωσιακό το γεγονός που συνεργάτες του του είπαν πως ήταν στον κατάλογο για εκτέλεση και του προετοίμασαν τη δραπέτευση για  την Ελλάδα. Αυτός όμως άκαμπτος και συνεπής για το έργο του τούς είπε: «Γάμος χωρίς κριάρι σφαχτό δε γίνεται»...

Ο Μπεντρί Σπαχίου, πρώην στέλεχος του Κ.Κ. Αλβανίας και συνεργάτης του Ενβέρ Χότζα, ο οποίος αργότερα έγινε κι αυτός θύμα της Κόκκινης Δικτατορίας, όντας στη φυλακή είπε σε δικό μας πολιτικό κρατούμενο, που δεν θέλει να του αναφέρουμε το όνομα, ότι «το Βασίλη Σαχίνη δεν τον σκοτώσαμε εμείς οι Αλβανοί κομμουνιστές, αλλά οι δικοί σας σε συνεργασία με τους Ελλαδίτες».

Έχουν περάσει άνω από έξι δεκάδες χρόνια από τότε και καμία δραστηριότητα δεν έχει γίνει προς τιμή του μεγάλου αυτού εθνομάρτυρα. Είναι ξεκάθαρο πως κάτι τέτοιο ούτε καν μπορούσε να γίνει την περίοδο του υπαρκτού σοσιαλισμού. Όμως και ύστερα της πτώσης της κόκκινης δικτατορίας έχουμε σιωπή ιχθύων. 

Το πιο θλιβερό είναι που σήμερα δεν ξέρουμε ούτε τον τάφο του, ο οποίος κάποτε ήταν στο νεκροταφείο της Δερβιτσάνης, όπου τον είχαν ενταφιάσει οι δικοί του από το σόι της μητέρας του. 

Όταν ανακαινίστηκε το νεκροταφείο του χωριού, εκείνοι που τον υπολόγιζαν «εχθρό του λαού» όχι μόνον του χάλασαν τον τάφο, αλλά σκόρπισαν τα οστά του  ξανασκοτώνοντάς τον.

Είναι ιερό καθήκον να γίνουν όλες τις προσπάθειες από τα αρμόδια όργανα για να τοποθετηθεί στο θρόνο που του ανήκει ο μεγάλος αυτός μάρτυρας των δικαιωμάτων και της δημοκρατίας.

Ιστορία της Κατοχής

Α, και κάτι ακόμα...

Ο Αλβανός ήταν και θα παραμείνει η ντροπή των Βαλκανίων. Και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση εμείς οι Έλληνες να συγχέουμε τον Αλβανό, με τους Σλάβους ή τους Βούλγαρους γείτονες μας.

Σκεφθείτε μοναχά ότι όλοι οι Βαλκανικοί λαοί, ακόμα και οι Βούλγαροι, κάτι τις έχουν να παρουσιάσουν στον χώρο του Πολιτισμού, έστω και πολύ μετά τις προσπάθειες εκ-πολιτισμού τους από τους Βυζαντινούς αυτοκράτορες.

Ο Αλβανός δεν έχει να παρουσιάσει τίποτα απολύτως, πέραν από σφαγές, βιασμούς, δολοπλοκίες, ψευτοπαλληκαρισμούς, νταηλίκια και τεμενάδες στους κατα καιρούς καταχτητές του.

Πρόκειται για ορδές αδίστακτων τυχοδιωκτών, που δεν αφομοιώνονται από τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό, όπως δεν αφομοιώνονται και οι γύφτοι ή οι άραβες, χωρίς όμως να διαθέτουν και την πολιτισμική παράδοση του Ισλάμ, της εποχής των Αββασιδών.

Γι αυτό και σε όλη τη διάρκεια της νεώτερης ιστορίας των Βαλκανίων, ο Αλβανός έδρασε είτε ως έμμισθος μπράβος, είτε ως άρπαγας, είτε ως θανατηφόρο καρκίνωμα σε όποια τοπική κοινωνία, έκαμε το λάθος να τον δεχτεί...

 

Πηγή: http://panusis.blogspot.com/2018/11/blog-post_5.html

«Πᾶνος»