Γεώργιος Δημητράκης: Ἑλλάδα, ἡ ἀγαπημένη λάμψη τῆς ἀνθρωπότητας -οἱ ἀπειλὲς τῆς Τουρκίας-

Θέμα: www.Μόσχα: αὐτὸ θὰ συμβεῖ ἂν ἐμπλακοῦν σὲ πόλεμο Ἑλλάδα καὶ Τουρκία

-ἔκθεση τῆς ρωσικῆς ἐφημερίδας VZGLYAD, 9.6.2020-

Μόλις πολὺ πρόσφατα ἔλαβα τὴν ἀναλυτικὴ ἔκθεση, ἡ ὁποία παράλληλα δημοσιεύτηκε καὶ εἰς τὸ Διαδίκτυο, «Μόσχα: αὐτὸ θὰ συμβεῖ ἂν ἐμπλακοῦν σὲ πόλεμο Ἑλλάδα καὶ Τουρκία», τὴν ὁποία διάβασα μετὰ προσοχῆς. Δὲν ἔχω οὐδεμία ἀντίρρηση γιὰ τοὺς ἀριθμητικούς, συγκριτικοὺς καὶ συσχετισμοὺς τῶν δύο χωρῶν Ἑλλάδας καὶ Τουρκίας. 

Ὅμως γιὰ κάτι τέτοιο δὲν χρειάζεται νὰ ἔχει κανεὶς ἐπιστημονικὲς γνώσεις γιὰ τὴν ἐγκυρότητα τῶν ἀριθμῶν, ἀλλὰ οὔτε σχετικὲς προσβάσεις σὲ διάφορα κέντρα πληροφοριῶν, καθότι οἱ δραστηριότητες τῶν παραγωγῶν καὶ κατασκευαστῶν ὅπλων καὶ ἡ ἐλεύθερη προώθηση π.χ. πώληση αὐτῶν πρὸς ἄλλες χῶρες δημοσιοποιοῦνται σὲ τακτὰ χρονικὰ διαστήματα.

Δυστυχῶς ὅμως ἀπὸ τὴν ὅλη Ἔκθεση ἀπουσιάζει ἡ ἀναφορὰ καὶ ἡ σημασία τῆς Ἱστορίας. Ὁ ἀμερικανὸς Ἱστορικὸς Χάουαρτ Ζίν (1922-2010), εἶπε: «Ἄν δὲν γνωρίζουμε Ἱστορία, εἴμαστε κρέας ἕτοιμο γιὰ τοὺς σαρκοφάγους πολιτικούς, γιὰ τοὺς διανοούμενους καὶ τοὺς δημοσιογράφους ποὺ προμηθεύουν τὸ πιὸ ἀκονισμένο μαχαίρι». 

Ὁ Εὐριπίδης(480-406 π. Χ.) εἰς τὸ ἔργο τοῦ «Ἀντιόπη» γράφει: «'Ὄλβιος ὅστις ἱστορίης ἔσχεν μάθησιν», δηλαδὴ εὐτυχὴς ὅποιος διδάχθηκε ἱστορία Ὁ δὲ Θεόγνις (6ος π. Χ.) εἶπε: «Οὐδὲν ἄρ' ἦν φίλτερον ἄλλο πάτρης», Δηλαδή, δὲν ὑπάρχει τίποτε πιὸ ἀγαπημένο ἀπὸ τὴν Πατρίδα.

Ἡ γνώση τῶν προαναφερθέντων καὶ πολλῶν ἄλλων σημαίνει ὅτι γιὰ τὴν ἄσκηση πολιτικῆς καὶ τὴν προστασία τῶν ἐθνικῶν συμφερόντων μίας χώρας πρέπει νὰ ἐνστερνιστοῦμε καὶ τὰ λόγια τοῦ Σωκράτη, ὁ ὁποῖος εἶπε: «Δὲν χρειάζεται νὰ λὲς τί ξέρεις, ἀλλὰ νὰ ξέρεις τί λές».

Μὲ τὰ προαναφερθέντα ἀποφθέγματα ἐπισημαίνω τὰ κάτωθι:

Ὅτι εἰς τὴν αὐξανόμενη ἐπιθετικότητα τῆς Τουρκίας κατὰ τῆς Ἑλλάδος μὲ ἀναπόφευκτες συνέπειες, οὔτε ἡ Ε.Ε., οὔτε ἡ Ρωσία, οὔτε οἱ ΗΠΑ ἢ τὸ ΝΑΤΟ, ἀλλὰ οὔτε ὁ ΟΗΕ θὰ ἀναμειχθοῦν ἢ θὰ προσπαθήσουν νὰ ἀποτρέψουν ἢ νὰ σταματήσουν τὴν Τουρκία εἰς τὸ ἐνδεχόμενο μίας ρήξης αὐτῆς μὲ τὴν Ἑλλάδα. Καὶ τοῦτο διότι τὸ πρόβλημα μεταξὺ τῶν δύο χωρῶν εἶναι μία «ὑπόθεση» τῆς Ἱστορίας, ἡ ὁποία δὲν ἐπιδέχεται σὲ καμία περίπτωση τὴν ἀνάμειξη ἢ ἐπέμβαση τρίτων. 

Διότι ὡς γνωστὸν ἀπὸ τὴν Ἱστορία, πολὺ μοιραία ἦταν καὶ εἶναι γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα, ἡ μόλις μετὰ τὸ Μεγάλο Σχίσμα(1054) μοιραία Μάχη τοῦ Μάντζικερτ (1071), καὶ λίγα χρόνια μετὰ ἡ καταλήστευση καὶ καταστροφή τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καὶ περιοχῶν τῆς Μεσογείου ἀπὸ τοὺς Καθολικούς, μὲ τὴν πρώτη Σταυροφορία (1096-1099) καὶ τὶς ἑπόμενες μετὰ 17 Σταυροφορίες. 

Σὲ συνέχιση αὐτῶν οἱ φρικιαστικὲς Ἀποικιοκρατίες τῶν Καθολικῶν καὶ Προτεσταντῶν μὲ τὴν καταστροφὴ πολιτισμῶν καὶ τὴν ἐμπέδωση τῆς βίας καὶ τὸ ἀπάνθρωπο δουλεμπόριο δεκάδων ἑκατομμυρίων Ἀφρικανῶν, καὶ μετὰ ἐν τέλει τώρα εἰς τὰ τέλη τοῦ 20ου αἰῶνα καὶ ἀρχὰς τοῦ 21ου αἰῶνα τὸν Ἐθνομηδενισμὸ μὲ τὸ πρόσχημα τῆς δῆθεν Παγκοσμιοποίησης, εἰς τὴν πραγματικότητα τὴν ἐπιβολὴ καὶ ἐγκαθίδρυση ἀπὸ αὐτοὺς μίας Οἰκονομικῆς Δικτατορίας μὲ τὴν ἰσοπέδωση τῶν πάντων καὶ τὴν κατάργηση τῶν Ἐθνῶν καὶ Πατρίδων.

Ἐκ τῶν ἀνωτέρω οἱ Λαοὶ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καὶ τῆς Μεσογείου, τὸ κέντρο τῶν μεγαλύτερων πολιτισμῶν εἰς τὴν Ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας δὲν θὰ ἐπιτρέψουν τὴν ἐπανάληψη μίας νέας ἀνάμειξης ἢ ἐπέμβασης εἰς τὴν περιοχή τους αὐτῶν τῶν Δυνάμεων τῆς καταστροφῆς, τώρα καὶ ὑπὸ τὸ νέο πρόσχημα νὰ ἀποτρέψουν δῆθεν μία σύγκρουση μεταξὺ Ἑλλάδος καὶ Τουρκίας, καὶ ἔτσι νὰ ἑδραιώσουν καὶ πάλιν ἔτι περισσότερο τὴν δυσβάστακτη παρουσία ἢ τὴν ἐπιρροή τους σὲ ὅλη τὴν περιοχή.

Ὅσο ἀφορᾶ τὴν Τουρκία, τὰ κάτωθι: Ποία εἶναι ἡ Ἱστορία ποὺ ἔχει ἡ Τουρκία σὲ ὅλη τὴν περιοχή, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ὅλη βαρβαρότητα καὶ βία, ποὺ ὡς Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία ἐπέδειξε σὲ ὅλους τοὺς ὑποταγμένους Λαούς, καὶ τώρα ἡ σχεδιαζόμενη ἀναβίωση ἑνὸς Νέο-Οθωμανισμοῦ μὲ τὴν «Γαλάζια Πατρίδα»(!), μὲ τὰ πρόσφατα καὶ πάλιν δείγματα βίας μόλις πρὸ ὀλίγου ἀπέναντι τῆς Κύπρου, τῆς Συρίας, τώρα τῆς Λιβύης, λίγο πρὶν ἀπέναντι τῶν Κούρδων ἐντὸς τῆς ἀνατολικῆς καὶ νοτιανατολικῆς Τουρκίας ἢ ἐκτὸς αὐτῆς ἀπέναντι τῶν Κούρδων ἐντὸς τοῦ Ιράκ καὶ τῆς Συρίας, ἀλλὰ καὶ μὲ τὶς συνεχεῖς ἀπειλὲς ἀπέναντι ὅλων τῶν γειτόνων της;

Σὲ σύγκριση μὲ τὶς ἀπὸ τὸν 4ο π. Χ. αἰῶνα ἕως καὶ σήμερα ἀξέχαστες ἀναμνήσεις ὅλων τῶν Λαῶν τοῦ τότε γνωστοῦ κόσμου, πρὸς τοὺς Ἕλληνες καὶ τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο, ἀλλὰ καὶ τὶς σχέσεις αὐτῶν μὲ τὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τὴν 3η Χιλιετία τῆς προϊστορικῆς περιόδου, οἱ ὁποῖες εἶναι ἀκόμη καὶ σήμερα ὁλοζώντανες εἰς τὶς μνῆμες τῶν ἀνθρώπων, αὐτὴ τὴν συνεισφορὰ τῶν Ἑλλήνων πρὸς τὴν ἀνθρωπότητα μὲ τὸ μεγαλεῖο τοῦ Ἑλληνικοῦ πνεύματος καὶ τὴν μοναδικὴ εἰς τὴν Ἱστορία ἰδέα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ἐκ τῶν προαναφερθέντων οἱ ἀριθμητικοὶ συσχετισμοὶ τῶν δύο χωρῶν, καὶ ἡ γνωστὴ σὲ ὅλους συντριπτικὴ ὑπεροχὴ τῆς Τουρκίας ἀπέναντι τῆς Ἑλλάδος ἀνατρέπονται, καθότι τὸ ἰσχυρὸ ὅπλο τῆς Ἑλλάδος εἶναι ἡ Ἱστορία καὶ ἡ ἀμιγὴς ἐθνικὴ ὑπόσταση τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους. 

Ἐκ τοῦ λόγου αὐτοῦ, ἡ Τουρκία δὲν θὰ διακινδυνεύσει νὰ ἀνοίξει ἕνα μέτωπο κατὰ τῆς Ἑλλάδος (σ.σ. διατηροῦμε μεγάλη ἐπιφύλαξη σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο, σύμφωνα μὲ τὶς προρρήσεις τῶν ἁγίων μας), διότι οἱ ἱστορικὲς συνειδήσεις ὅλων τῶν Λαῶν πέριξ τῆς Μεσογείου καὶ πρὸς Ἀνατολάς, οἱ πολιτιστικὲς καὶ οἰκουμενικὲς σχέσεις αὐτῶν μὲ τὴν Ἑλλάδα καὶ τοὺς Ἕλληνες, θὰ στραφοῦν κατὰ τῆς Τουρκίας. 

Ἡ ὁποία Τουρκία εἶναι ἡ ἱστορικὴ προσωποποίηση τῆς βαρβαρότητας καὶ τῆς βίας ποὺ ἐπὶ ἑκατονταετηρίδες προκάλεσε εἰς τοὺς ὑποτελεῖς καὶ καταδυναστευόμενους λαούς της. Ὁ Βίκτωρ Οὐγκώ (1802-1885) εἶπε: «ὅπου βλέπετε τὴν καταστροφή, τὸν θάνατο, τὴν ληστεία, τὴ βία, ξέρετε οἱ Τοῦρκοι πέρασαν ἀπὸ ἐκεῖ».

Τουτέστιν πρέπει νὰ ληφθεῖ ὑπόψη, ὅτι ἡ Τουρκία στερεῖται καὶ ἱστορικῶς, ἀλλὰ καὶ ἐθνολογικῶς τῆς βαθιᾶς ἔννοιας ἑνὸς ἀμιγοῦς ἔθνους. Ἐκ τῶν λόγων αὐτῶν καθίσταται ἀμφίβολη ἡ ποιότητα, ἡ μαχητικότητα καὶ ἡ ἀποτελεσματικότητα τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων τῆς Τουρκίας. Ὁ Νικολὸ Μακιαβέλι (1469-1527) εἶπε: «Στρατοὶ ποὺ δὲν βασίζονται σὲ ἐθνικὰ ἰδεώδη, δὲν ἐμπνέουν ἐμπιστοσύνη».

Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ἀπέναντι εἰς τὶς συνεχεῖς ἐδῶ καὶ δεκαετίες ἀπειλὲς τῆς Τουρκίας καὶ τῶν προκλητικῶν ἡγετῶν της δὲν εἴμαστε οὔτε αἰσιόδοξοι, ἀλλὰ οὔτε ἀπαισιόδοξοι. Εἴμαστε ἀποφασισμένοι. Διότι ἡ ἀγάπη πρὸς τὴν Πατρίδα εἶναι πράξη ἐλευθερίας. Ἑλλάδα, ἡ ἀγαπημένη λάμψη τῆς ἀνθρωπότητας.

Ἀγαπητοί μου Φίλοι, γνωρίζω ὅτι σᾶς κουράζω μὲ τὰ γραφόμενά μου. Ξέρετε ὅμως, καὶ πιστεύω ὅτι τὸ αἰσθάνεστε καὶ ἐσεῖς, ὅτι ὅταν ἀρχίσω κάτι δὲν μὲ σταματάει τίποτε. Διότι ἀγαπῶ τὴν Πατρίδα καὶ τὴν Ἱστορία της. Εἶμαι ἕνα κομμάτι της ποὺ μερικοὶ δὲν ἀναγνωρίζουν. Ὅμως μὲ συνηθίζουν ἢ μὲ ἀνέχονται, διότι εἶμαι πατριώτης γεμᾶτος αὐτοπεποίθηση. Ἡ πίστη πρὸς τὴν Πατρίδα καὶ τὴν Ἱστορία της, οἱ στόχοι της, οἱ δικοί μου στόχοι. Ὅμως δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ ἀγαπᾶ τὶς Πατρίδες τῶν ἄλλων, ὅπως μᾶς δίδαξαν οἱ σοφοὶ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας, ἂν δὲν ἀγαπᾶς τὴν δική σου. Δὲν μπορεῖς νὰ σέβεσαι κανέναν, ἂν δὲν σέβεσαι πρῶτα τὸ ἑαυτόν σου. Γιὰ τὸν λόγο αὐτόν, ὁ ἀληθινὸς Διεθνισμὸς εἶναι Πατριωτισμός.

Μὲ ἀρέσει ἡ ἁπλότητα τῆς σκέψης καὶ τῶν λόγων, διότι σὲ αὐτὰ ὑπάρχει ὁ πλοῦτος τῆς γνώσης καὶ τῆς σοφίας. Εἰς τὴν ζωὴ διαπρέπει ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος βλέπει καὶ ξεχωρίζει τοὺς ἄλλους γιὰ τὴν ὀρθότητα τῆς σκέψης καὶ τῆς μεγαλοσύνης τους.

Σᾶς εὐχαριστῶ πολὺ

Γεώργιος Ἐμ.Δημητράκης

(www.Γεώργιος Ἐμ.Δημητράκης.gr)

Ὑποσημείωση: Ὁ ἀρθρογράφος κρητικῆς (Μαριοῦ Ν. Ρεθύμνης) καὶ θρακικῆς καταγωγῆς γεννήθηκε καὶ διαμένει εἰς τὴν Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές-Οἰκονομικὲς Ἐπιστῆμες καὶ Κοινωνιολογία εἰς τὸ Πανεπιστήμιο τῆς Βόννης καὶ Ἱστορία καὶ Πολιτιστικὴ Κληρονομιὰ εἰς τὴν Ἀθήνα. Διετέλεσε ἐπὶ 30-ετίας Διπλωματοῦχος Ξεναγὸς γιὰ ὅλη τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπικράτεια 

«Πᾶνος»