Δημήτρης Νατσιός: Ἕλληνες: οἱ χτίστες τῆς οἰκουμένης Τοῦρκοι: ἡ μάστιγα τῆς οἰκουμένης

Κάποιος Ἰμπραχίμ (ἀπὸ τὸ βιβλικὸ Ἀβραὰμ βεβαίως), τὸ φερέφωνο τοῦ Ἐρντογάν, δήλωσε, μεταξὺ ἄλλων ἀθλίων, πρόσφατα ὅτι "Οἱ Ἕλληνες δὲν ἔχουν καμμία σχέση μὲ τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες καὶ τοὺς βυζαντινούς".

Τὸ πρῶτο ποὺ ἔχουμε νὰ ποῦμε εἶναι ὅτι οἱ Τοῦρκοι σίγουρα εἶναι γνήσιοι ἀπόγονοι τῶν προγόνων τους, τῶν αἱμοσταγῶν, μογγολικῶν στιφῶν ποὺ ἔσπερναν -καὶ σπέρνουν- τὸν θάνατο καὶ τὴν καταστροφή, ἀπὸ ὅπου περνοῦσαν. Ἴδιοι καὶ ἀπαράλλακτοι αἰῶνες τώρα.

Τὸ δεύτερο εἶναι τὸ ἑξῆς: Ὅλοι οἱ ὅμοροι μας λαοί, Ἀλβανοί, Βούλγαροι, Τοῦρκοι, Σέρβοι, καυχῶνται γιὰ τὴν ἀπευθείας καταγωγὴ τους ἀπὸ τοὺς "ἀρχαίους" προγόνους τους καὶ οὐδεὶς ποτὲ τὸ ἀμφισβήτησε. Οἱ μόνοι ποὺ δὲν ἔχουν δικαίωμα νὰ ὑπερηφανεύονται γιὰ τὴν ἄμεση καταγωγὴ τους ἀπὸ τοὺς προγόνους τους, ἀρχαίους... μεσαίους καὶ νεότερους, εἴμαστε ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες. 

Γιατί; Διότι ἔχουμε ζηλευτὴ ἱστορία, ἡ λέξη Ἕλληνας εἶναι ταυτόσημο τοῦ πολιτισμοῦ, τῆς ὀμορφιᾶς, τῆς ἀρχοντιᾶς, τῆς ἀνδρείας καὶ τῆς λεβεντιᾶς. Καὶ δὲν χρειάζεται νὰ παραθέσω τὰ ὅσα ἔχουν γράψει ὅλα τὰ μεγάλα πνεύματα τῆς ἀνθρωπότητας, ἀνὰ τοὺς αἰῶνες, γιὰ τοὺς Ἕλληνες.( "Δὲν ὑπάρχει ἰδιότης τιμιωτέρα" ἀπὸ τὸ νὰ εἶσαι Ἕλληνας, ἔλεγε ὁ Καβάφης).

Καὶ νὰ τοὺς φτύσουμε, τὸ σάλιο μας θὰ πάει χαράμι

Στὴν παράθεση τῶν γειτονικῶν λαῶν δὲν ἀνέφερα τοὺς Σκοπιανούς. Δὲν εἶναι λαός, εἶναι τεχνητὸ κατασκεύασμα. Ποιὰ ἱστορία ἔκλεψαν; Τῆς Μακεδονίας, τὴν ἑλληνικὴ καὶ βρέθηκαν οἱ προδότες, πρώην καὶ νῦν, ποὺ νομιμοποίησαν καὶ ἀποδέχονται τὸ ἀνοσιούργημα. 

Τὸ περίεργο εἶναι πὼς ὅλοι οἱ γείτονες, κατὰ καιροὺς ὀρέγονται μιὰ ἑλληνικὴ περιοχή, ἕνα περίοπτο καὶ τρανὸ ὄνομά μας. Οἱ Ἀλβανοὶ ἐποφθαλμιοῦν τὴν Ἤπειρο, οἱ Βούλγαροι τὴν Θράκη, οἱ Τοῦρκοι ὀνομάζουν τὸν Ὅμηρο, Ὁμέρ καὶ αὐτοανακηρύσσονται συνεχιστὲς τοῦ Βυζαντίου, ἐνῶ ταΐζουν τὰ κοπάδια τους μὲ ὀνειροφαντασιώσεις τοῦ τύπου πὼς "εἴμαστε οἱ γεννήτορες τῆς ἀνθρωπότητας" καὶ εἶναι "εὐτυχία νὰ εἶσαι Τοῦρκος". 

Καὶ ἐμεῖς; "Οἱ νοσοῦντες ἐξ ἐλαφρότητος"(Παπαδιαμάντης), οἱ τῆς ἀψόγου στάσεως ὑποστηρικτές; Ἐμεῖς ἔχουμε τὰ γνωστὰ σκύβαλα καὶ περιτρίμματα τῆς ἱστοριογραφικῆς τσαρλατανιάς, ποὺ παρεισέφρησαν στὰ πανεπιστήμια καὶ δηλητηριάζουν χρόνια καὶ χρόνια τὸν λαὸ μὲ ἰδεοληψίες πὼς πρῶτα γίναμε κράτος- κάποια ἀπολειφάδια Σλάβων, Τούρκων καὶ Ἀλβανῶν ἐπαναστάτησαν τὸ Εἰκοσιένα- καὶ μετὰ ἔθνος. 

Ὁ ἀπατεῶνας Φαλμεράϋερ

Ὅλοι ἐπιβίωσαν στὶς ἐθνικές τους περιπέτειες, μόνο οἱ Ἕλληνες ἐξαφανίστηκαν. Αὐτὲς βέβαια οἱ "βλαμμένες" ἰδέες δὲν εἶναι καινούργιες. Εἶναι ἡ γνωστὴ θεωρία τοῦ ἀπατεῶνα Φαλμεράϋρερ, ποὺ τοῦ ὀφείλουμε χάριτες γιατί ἐνεργοποίησε σπουδαίους ἱστορικοὺς (Παπαρρηγόπουλος, Ζαμπέλιος), λαογράφους (Ν. Πολίτης), γλωσσολόγους (Βερναρδάκης Χατζηδάκις), ποιητὲς καὶ πολλοὺς ἄλλους εἰδήμονες, ἐπιστήμονες καὶ λογοτέχνες ποὺ ἀνέδειξαν τὴν συνέχεια τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους.

Τέλος πάντων γιὰ ὅλα αὐτὰ τὴν ἀπάντηση τὴν βρίσκουμε στὸν Μακρυγιάννη, μὲ τὴν ἁπλοϊκὰ μεγαλοπρεπῆ του φράση: "Ὅτι ἀρχὴ καὶ τέλος, ὅλα τὰ θερία πολεμοῦν νὰ μᾶς φᾶνε καὶ δὲν μποροῦνε. Τρῶνε ἀπὸ μᾶς καὶ μένει καὶ μαγιά". (Ἄν καὶ ὁ Σεφέρης, ἀηδιασμένος ἀπὸ τὴν βλακεία, τὴν μωρία, τὴν ἐγωπάθεια καὶ τὴν γενικὴ ἀναπηρία τῆς ἡγετικῆς τάξης, θὰ γράψει παραφράζοντας τὸν Μακρυγιάννη: "Ὡς τώρα ὅλοι βαλθήκαμε νὰ καταβροχθίσουμε τὴν Ἑλλάδα. Ἡ στάθμη αὐτῆς τῆς τροφοδοσίας ὁλοένα κατεβαίνει. Σὲ λίγο θὰ ἀρχίσει νὰ μᾶς τρώει ἐκείνη").

Ἀριστοτέλης Βαλαωρίτης

Ὅσο γιὰ τὶς τουρκικὲς ἀνοησίες τὴν καλύτερη ἀπάντηση γιὰ τὸ ποιὸν τῶν Ἑλλήνων καὶ τὸ μέγα χάσμα ποὺ μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὴν βαρβαρότητα τῶν μεμέτηδων, παραπέμπω σὲ ἕνα παλιὸ κείμενο. Τὸ ἐντόπισα στὰ ἅπαντα τοῦ ἐθνικοῦ μας ποιητῆ Ἀριστοτέλη Βαλαωρίτη, (ἐκδ, «Μέρμηγκας», σελ.155, τόμ 3ος), τοῦ «φυλάκτορα τοῦ Γένους», ὅπως τὸν ὀνομάζει ὁ Παλαμᾶς σ᾿ ἕνα ποίημά του. Εἶναι γράμμα ποὺ ἔστειλε στὶς 31 Μαρτίου τοῦ 1860 στὸν Ἀνδρέα Λασκαράτο. Τὸ γεγονὸς τὸ χαρακτηρίζει «ἀνέγδοτο».

Τὸ 1822 ὁ ἀθάνατος Ὀδυσσέας Ἀνδρούτσος, τὸ λιοντάρι τῆς Ρούμελης, πολιορκεῖ τὴν Ἀκρόπολη τῶν Ἀθηνῶν «ὅπου εὑρίσκοντο κλεισμένοι οἱ Τοῦρκοι". Διαβάζω καὶ ἀγαλλιῶ:

«Ἐξύπνησαν κάποια παλληκάρια τοῦ Ὀδυσσέως, πρωὶ πρωὶ καὶ ἀπὸ τὸ πρῶτο γλυκοχάραμα ἔμειναν ἐκστατικά, βλέποντας τοὺς Τούρκους ἀνεβασμένους ἐπάνω εἰς τὸν Παρθενῶνα καὶ ἐργαζόμενους μὲ μεγάλη βία νὰ χαλοῦν τὰ ὡραῖα ἐκεῖνα μνημεῖα. Τόσο παράξενη καὶ ἀκατανόητη τοὺς ἐφάνη τέτοια ἀνωφελὴς βαρβαρότης, ὁποῦ ἔτρεξαν ἀμέσως νὰ εἰδοποιήσουν τὸν Ὀδυσσέα. 

Ἀφοῦ ὁ στρατηγὸς ἐβεβαιώθηκε μὲ τὰ μάτια του ἀπόλυσε τρία τέσσερα ἀπὸ τὰ παλληκάρια του νὰ πλησιάσουν εἰς τὴν Ἀκρόπολη καὶ νὰ ἐρωτήσουν τοὺς Τούρκους, διατὶ ἔδειχναν τέτοια ἀγριότητα μὲ μάρμαρα, τὰ ὁποῖα δὲν τοὺς ἐπροξενοῦσαν καμμία βλάβη. 

Ἐπέταξαν μὲ μιᾶς οἱ γενναῖοι καὶ ὕστερα ἀπὸ λίγη ὥρα ἔφεραν εἰς τὸν στρατηγὸ τὴν ἀπόκριση ὅτι οἱ Τοῦρκοι μὴν ἔχοντας ἄλλο μολύβι διὰ νὰ χύσουν βόλια καὶ ξανοίξαντες ὅτι μέσα εἰς ἐκεῖνα τὰ μάρμαρα εὑρίσκεται τοῦτο τὸ μέταλλο, χυμένο ἐπίτηδες διὰ νὰ δίδη δύναμη καὶ σταθερότητα, εἶχαν ἀποφασίσει νὰ προστρέξουνε εἰς ἐκεῖνο τὸ χαλασμὸ διὰ νὰ δυνηθοῦνε νὰ ἐξακολουθήσουνε τὸν πόλεμο.

Τέτοια ἀπόκρισι ἐπροξένησε μεγάλη ἀπελπισία εἰς τοὺς Ἕλληνες καὶ ἀφοῦ ἐστοχάστηκαν τί νὰ πράξουν διὰ νὰ σώσουν ἀπὸ τὸν ὄλεθρο τὰ μνημεῖα τοῦ μεγαλείου των, ὅλοι μὲ μιὰ φωνὴ ἀποφάσισαν νὰ μηνύσουν εἰς τοὺς ἀποκλεισμένους νὰ παύσουν τὴν καταστροφὴ καὶ ἦσαν ἕτοιμοι νὰ τοὺς προμηθεύσουν ὅσο μολύβι τοὺς ἐχρειάζετο γιὰ τὴν ὑπεράσπισή τους. Οὕτῳ καὶ ἐγένετο. 

Ἔστερξαν οἱ Τοῦρκοι, καὶ οἱ Ἕλληνες ἐξαγόρασαν μὲ τὸ αἷμα τους -δίδοντες εἰς τοὺς ἐχθροὺς βόλια διὰ νὰ τοὺς σκοτώσουν- τὰ πολύτιμα ἐκεῖνα μάρμαρα, τὰ ὁποῖα ἦσαν προωρισμένα νὰ ζήσουν διὰ νὰ ίδουν πάλιν ἀναστημένο ὁλόγυρά τους ἐκεῖνο τὸ ἔθνος, τὸ ὁποῖο ἀπὸ τόσους αἰῶνας ἐφαίνετο βυθισμένο εἰς λήθαργο. Ἀξιοθαύμαστο παράδειγμα ἀρετῆς, γενναιότητος καὶ ζήλου πρὸς τὴν πατρίδα!».( Ἐκπληκτικὸ γεγονός!!).
 

Αὐτὴ εἶναι ἡ διαφορά μας μὲ τοὺς γενοκτόνους μας Τούρκους. Ἐμεῖς εἴμαστε (ἤμασταν; τί νὰ πῶ;) ἕνας λαὸς "ποὺ ἄφησε τὰ βήματα καὶ τὰ χνάρια του πάνω στὴ γῆ. Γιὰ νὰ τὰ κοιτάζει ἡ ἱστορία καὶ νὰ βρίσκει τὸν ἑαυτό της, ἕνας λαὸς ποὺ ἔμαθε νὰ χτίζει καὶ νὰ χαμογελᾶ". Ἕνας λαὸς χτίστης τῆς οἰκουμένης.

Καὶ αὐτοί, ἕνας λαὸς "ποὺ γέμισε πληγὲς τὸ χῶμα... Ἕνας λαὸς ποὺ χαλᾶ, γιατί δὲν μπορεῖ νὰ χτίσει. Ποὺ ἱεροσυλεῖ (Ἁγιά Σοφιά), γιατί δὲν μπορεῖ νὰ σεβαστεῖ. Καὶ καταστρέφει, γιατί δὲν μπορεῖ νὰ δημιουργήσει". Ἕνας λαὸς μάστιγα τῆς οἰκουμένης. (Ἄνθος Λυκαύγης, "Ἀπ᾿ ἐδῶ πέρασαν ἐκεῖνοι", "Κυπριακὸ ἀνθολόγιο γιὰ παιδιὰ τοῦ δημοτικοῦ", Λευκωσία 1994).

Νατσιός Δημήτρης
δάσκαλος-Κιλκὶς

«Πᾶνος»