Ἰωάννης Ἀσλανίδης: Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ (ΜΕΡΟΣ Α)

Ἀπὸ τὰ βασικὰ ἐκεῖνα στοιχεῖα ποὺ θὰ πρέπει νὰ γνωρίζει κάθε Χριστιανός, καὶ ὄχι μόνο, εἶναι τὸ σύμβολο τῆς Χριστιανοσύνης, ποὺ εἶναι ὁ ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ.

 
Τὸ 14 μ.Χ. ἀναλαμβάνει αὐτοκράτωρ τοῦ Ρωμαϊκοῦ Κράτους ὁ ΤΙΒΕΡΙΟΣ. Ὁ ΠΟΝΤΙΟΣ ΠΙΛΑΤΟΣ διορίζεται πραίτορας τὸ 26 μ.Χ. στὸ Ἰσραὴλ ἀπὸ τὸν ΤΙΒΕΡΙΟ. 

Τὸ ἔτος 33 μ.Χ. κατὰ μῆνα Ἀπρίλιο ἐσταυρώθη ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου κατ᾿ ἀπαίτηση τοῦ ἑβραϊκοῦ Ἱερατείου καὶ πλῆθος ἑβραϊκοῦ λαοῦ, ποὺ εἶχε φανατισθεῖ ἀπὸ τοὺς Φαρισαίους, φωνάζοντας καὶ ζητῶντας, σὲ παρωδία δίκης τὸν θάνατον τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ. Αὐτά! βέβαια τὰ γνωρίζουμε σὲ λεπτομέρειες ἐκ τῶν Εὐαγγελίων καὶ τῆς Ἱστορίας. 

Ὁ Πόντιος Πιλάτος πεισθεὶς γιὰ τὴν ἀθωότητα τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ ἐδίσταζε κατ᾿ ἀρχὴν νὰ τὸν δικάσει, ἐφοβήθη ὅμως τὴν ἀπειλὴ τῶν Ἑβραίων, ὅτι θ᾿ ἀποστείλουν στὸν Τιβέριο, ἄνθρωπο δικό τους, νὰ τὸν κατηγορήσουν ὅτι περιθάλπει ἐπαναστάτες κατὰ τῆς Ρώμης καὶ τελικὰ ὑπέγραψε τὴν θανατικὴ καταδίκη τοῦ Ἀθώου ΧΡΙΣΤΟΥ. 

Ἐπειδή! κατὰ τοὺς Ἑβραίους, ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ χαρακτηρίστηκε «Βλάσφημος καὶ ἐγκληματίας», ἐπιλέγει ἡ ἀτιμωτικὴ ἐκτέλεση διὰ τοῦ ΣΤΑΥΡΟΥ. Ἡ ἐκτέλεση ἔλαβε χώρα σ᾿ ἕνα μικρὸ λόφο ἐντὸς τῆς Ἱερουσαλήμ, γυμνοῦ ἀπὸ κάθε εἴδους φυτοῦ ὡς Κρανίον, ποὺ ὀνομάζετο ΓΟΛΓΟΘΑΣ.

 
- Τὴν ἐκτέλεση ἀνέλαβε ὁμὰς Ρωμαίων ὁπλιτῶν μὲ ἐπικεφαλὴ τὸν ἑκατόνταρχο ΚΟΡΝΗΛΙΟ. Ὅταν ἐξέπνευσε ὁ ΙΗΣΟΥΣ, τὸ σῶμα του τοποθετήθηκε σὲ τάφο λαξευμένο ἐπὶ βράχου, ὁ ὁποῖος ἀνῆκε σὲ πλούσιο καὶ εὐσχήμονα Φαρισαῖο, τὸν Ἰωσὴφ ἐξ Ἀριμαθέας, κρυφὸν ὀπαδὸ τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ καὶ μέλος τοῦ συνεδρίου. Ἕνας ἄλλος ἐπίσης Φαρισαῖος ἦτο μέλος τοῦ συνεδρίου ὁ Νικόδημος, ἑλληνιστὴς καὶ αὐτὸς κρυφὸς ὀπαδὸς τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ. 

Δυστυχῶς ἡ φωνή τους δὲν εἰσακούσθηκε ἀπὸ τοὺς μανιακοὺς ὀπαδοὺς τοῦ Μωυσαϊκοῦ Νόμου, ποὺ τυφλὰ ὑπάκουαν, στοὺς δυὸ συγγενεῖς ἀρχιερεῖς, τὸν μοχθηρὸ καὶ ὕπουλο Ἄννα καὶ τὸν Καϊάφα, τοὺς ὁποίους ὁ ΙΗΣΟΥΣ ἔθιγε τὸ κῦρος καὶ τὰ οἰκονομικά τους ὀφέλη ἀπὸ τὸν Ναὸ καὶ ἔτσι καταδίκασαν τὸν ἀθῶο ΧΡΙΣΤΟ. Ὅταν τὸ ἄχραντο σῶμα τοῦ ΙΗΣΟΥ ἐτάφη, ὁ Πιλάτος πάλι κατ᾿ ἀπαίτηση τῶν Ἱερέων τῶν Μωυσέως, ἔθεσε φρουρὰ ἐπὶ τοῦ τάφου, μὲ ἐπικεφαλὴ ἄλλο ἑκατόνταρχο, τὸν ΛΟΓΓΙΝΟ. 

Νὰ σημειωθεῖ ὅτι, οἱ δύο αὐτοὶ Ρωμαῖοι ἑκατόνταρχοι ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ καὶ ΛΟΓΓΙΝΟΣ, ἐπίστεψαν εἰς τὴν θεότητα τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ καὶ ἔγιναν χριστιανοὶ καὶ ἐμαρτύρησαν κατὰ πᾶσα πιθανότητα ἐπὶ Καλλιγούλα. Ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὴν μνήμη τους, διότι εἶχαν τὴν χαρὰ ν᾿ ἀποκτήσουν τὴν αἰωνιότητα κοντὰ στὸν ΧΡΙΣΤΟ, ποὺ μαζὶ ΤΟΥ εἶδαν καὶ ἔζησαν τὶς τελευταῖες στιγμὲς ΕΚΕΙΝΟΥ. Ὁ ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ καὶ ὁ ΛΟΓΓΙΝΟΣ εἶναι οἱ πρῶτοι Ρωμαῖοι Στρατιωτικοὶ Μάρτυρες. 

Οἱ Ἑβραῖοι ὀλίγον ἀργότερα κατηγόρησαν στὴν Ρώμη τὸν Πιλάτο, ὅτι εὐνοεῖ χριστιανικὰ κινήματα κατὰ τῶν Ρωμαίων. Παντελῶς ψευδές, διότι οἱ χριστιανοὶ τότε πλέον δὲν ἀνῆκαν σὲ ἀντιστασιακὲς ὀργανώσεις, ἀλλὰ εἶχαν ἀρχίσει πλέον τὸ Κήρυγμα τῆς ἀγάπης. Τελικά, ὁ Τιβέριος ἀνακάλεσε τὸν Πιλάτο στὴν Ρώμη ὅπου καὶ τὸν ἀποκεφάλισε τὸ 36 μ.Χ.

Οἱ Ἑβραῖοι μετὰ τὴ Ἀνάσταση τοῦ ΚΥΡΙΟΥ, τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 33, διέταξαν οἱ τρεῖς Σταυροὶ τοῦ Γολγοθᾶ, νὰ πεταχθοῦν, σὲ τόπο βαλτώδη ὅπου κατέλυαν τὰ πάσης φύσεως ἀκάθαρτα νερὰ τῆς Ἱερουσαλήμ. Ὑπὸ τὴν ἐποπτεία ἀνθρώπου τοῦ Ἱερατείου, οἱ ἐργάτες ἐβύθισαν τοὺς Σταυροὺς στὸ βοῦρκο, ὥστε νὰ σβήσει κάθε ἴχνος ΕΚΕΙΝΟΥ, τοῦ Πλάνου τοῦ Μισητοῦ, ὅπως τὸν ἀποκαλοῦσε ὁ Ἑβραϊκὸς Λαός, ὁ τόσο εὐεργετημένος.

 
Ὁ ἐπόπτης ἐκεῖνος, ὁ ὑπεύθυνος τῆς βυθίσεως τῶν Σταυρῶν, μετὰ ἀπὸ χρόνια, κατὰ τὴν στιγμὴν ποὺ ἐπρόκειτο νὰ ἀποθάνει, ἀπεκάλυψεν εἰς τὸν υἱό του, τὸν τόπο ὅπου βύθισε τοὺς Σταυροὺς καὶ τὸν ὅρκισε νὰ μὴν πεῖ τὸ μυστικὸ σὲ κανένα (κατὰ τὴν παράδοση).

 
Ὁ υἱὸς μὲ τὴν σειρά του, τὸ ἀποκάλυψε στὸν δικό του υἱό. Ἔτσι περνοῦσαν οἱ γενεὲς τῆς οἰκογενείας αὐτῆς καὶ τὸ μυστικὸ μεταφέρετο ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεά.

 
Μετὰ ἀπὸ 300 περίπου ἔτη Αὐτοκράτωρ τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας εἶναι ὁ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, υἱὸς τοῦ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ τοῦ ΧΛΩΡΟΥ καὶ τῆς ΕΛΕΝΗΣ, καταγόμενος ἀπὸ τὴν Νίσσα τῆς Σερβίας ἢ κατ᾿ ἄλλους ἀπὸ τὴν Νίσσα τῆς ΙΟΝΙΚΗΣ ΜΟΙΣΙΑΣ. Ἤδη! Οἱ διωγμοὶ τῶν χριστιανῶν ἔχουν τελειώσει. Σύμφωνα μέ τὸ ἐκκλησιαστικὸ συναξάριο, ἐμαρτύρησαν 11 ἑκατομμύρια χριστιανοὶ ἀπὸ βαρβάρους καὶ Μουσουλμάνους.

 
Ἡ Ἁγ. ΕΛΕΝΗ μητέρα τοῦ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ τὸ 326 πηγαίνει στὰ Ἱεροσόλυμα, νὰ προσκυνήσει τοὺς ἁγίους Τόπους καὶ νὰ εὐχαριστήσει τὸν Θεὸ γιὰ τοὺς θριάμβους τοῦ υἱοῦ της. Ἡ ὁποία βέβαια ἤδη εἶχε βαπτισθεῖ χριστιανή.

 
Εὑρισκόμενη ἡ Ἁγ. ΕΛΕΝΗ στὴν Ἱερουσαλήμ, ἀποφασίζει γιὰ τὴν ἀνεύρεση τοῦ τιμίου ξύλου τοῦ ΣΤΑΥΡΟΥ καὶ ἀρχίζει τὶς ἔρευνες.

 
Προηγήθη τὸ γεγονός, ποὺ ὁ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ τὸ 312 βλέπει τὸ ὅραμα τοῦ ΣΤΑΥΡΟΥ μὲ τὴν φράση «ΕΝ ΤΟΥΤΟ ΝΙΚΑ» στὴ μάχη κατὰ τοῦ Μαξεντίου κοντὰ στὴ Ρώμη, ἡ φράση ἐκλαμβάνεται ὡς πολεμικὸ σύνθημα καὶ ὁ Σταυρὸς γίνεται... Λόγχη.

 
Οἱ ἀνασκαφὲς ποὺ διεξήγαγε ἡ ΕΛΕΝΗ γιὰ ἀρκετὸ χρόνο ἀπέβησαν ἄκαρπες. Τότε! διαδίδεται ὅτι, ὅποιος γνωρίζει τὸν χῶρον ὅπου εὑρίσκονται θαμμένοι οἱ Σταυροί, θὰ ἀμειφτεῖ πλουσιοπάροχα. Τὸ χρηματικὸ δέλεαρ, μαγνήτισε τὸν γέροντα ἑβραῖο, ἀπόγονο τῆς οἰκογενείας ποὺ προαναφέραμε καὶ προσερχόμενος στὴν Μητέρα τοῦ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΕΛΕΝΗ, ὑπέδειξε τὸν τόπο. Μετὰ ἀπὸ 3 αἰῶνες, ὁ χῶρος τῆς Ταφῆς εἶχε ἀποξηρανθεῖ, ἀλλὰ ἡ περιοχὴ ἦτο γεμάτη ἐκ τοῦ εὐώδους φυτοῦ, ποὺ λέγεται Βασιλικός.

 
Λέγεται τὸ φυτὸ αὐτὸ Βασιλικός, διότι φύτρωσε στὸ σημεῖο ὅπου ἦταν θαμμένος ὁ ΣΤΑΥΡΟΣ ἐπὶ τοῦ ὁποίου εἶχε σταυρωθεῖ ὁ Βασιλεὺς τοῦ Κόσμου. Σημειωτέον, γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ κατὰ τὴν ἑορτὴ τοῦ ΣΤΑΥΡΟΥ, μοιράζεται στὸ Ἐκκλησίασμα κλάδοι τοῦ φυτοῦ Βασιλικός.

 
Μετὰ ἀπὸ ἐπίπονες καὶ μεγάλες δυσκολίες στὴν ἀνασκαφή, εὑρέθησαν οἱ 3 Σταυροί, τὴν 6η Μαρτίου τοῦ 326. Οἱ εὑρεθέντες Σταυροὶ ὡς ἦτο φυσικὸ μετὰ ἀπὸ τρεῖς αἰῶνες ἦσαν σὲ ἄθλια κατάσταση, μαῦροι καὶ ρυπαροὶ καὶ ὡς ἐκ τούτου, ἦταν ἀδύνατον ν᾿ ἀναγνωρισθεῖ ὁ ΣΤΑΥΡΟΣ τοῦ Κυρίου.

 
Ἡ Ἁγία ΕΛΕΝΗ, τότε ἔκαμε μιὰ σκέψη, τὴν εἶπε στὸν τότε Πατριάρχη Ἱεροσολύμων Μακάριο. Ἐκεῖνος ἔφερε τὸ σῶμα μιᾶς νεκρῆς γραίας καὶ κατ᾿ ἄλλους, ἑνὸς ἡμιθανοῦς γέροντος, τὸ ἀκούμπησαν στὸν ἕνα Σταυρὸ ἄνευ ἀποτελέσματος, στὸν δεύτερο Σταυρὸ ἐγένετο τὸ θαῦμα, δηλ. ἡ ἀνάσταση τοῦ Σώματος ἐνώπιον ἑκατοντάδων προσώπων. 

Αὐτὰ ἀναφέρονται καὶ ἐπιβεβαιώνονται ἀπὸ τὸν Ἅγιο ΝΙΚΟΔΗΜΟ τὸν Ἁγιορείτη, τοῦ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ, τοῦ ΒΙΚΤΩΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ καὶ ἄλλων ἀκόμη. Ἐπίσης ὑπάρχει καὶ μιὰ ἄλλη μαρτυρία γιὰ τὴν εὕρεση τοῦ ΣΤΑΥΡΟΥ ἀπὸ τὸν σοφὸ Εὐθύμιο Ζυγαδινό, ὁ ὁποῖος λέει, ὁ Σταυρὸς τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ ἀναγνωρίστηκε ἀπὸ τὴν Ἐπιγραφή, ἡ ὁποία ἦτο ξύλινη καὶ διατηρήθηκε ἐπάνω στὸν Σταυρὸ τοῦ ΚΥΡΙΟΥ. Ἡ Ἐπιγραφὴ ἔγραφε Ἑλληνικὰ Ι.Ν.Β.Ι. Ἀπὸ τὸν Συναξαριστὴ Κων/νο Δουκάκη καὶ τοὺς 4 Εὐαγγελιστὲς γνωρίζουμε ὅτι ὁ Πιλάτος ἔθεσε τὴν πινακίδα αὐτὴ στὸν Σταυρὸ τοῦ ΚΥΡΙΟΥ.

 
Ἰωάννης Μ. Ἀσλανίδης
Ἀντγος ἐ. ἀ.
Ἐπίτιμος Δκτης τῆς Σ. Σ. Ε.

«Πᾶνος»