Κωνσταντῖνος Βαθιώτης: Γιά τούς καθηγητάδες πού ξοδεύουν μελάνι, σάλιο καί σιωπή ὑπέρ τῆς ὑγειονομικῆς δικτατορίας

Βλέπω κάτι καθηγητάδες Νομικῆς νὰ παίζουν τοὺς ἰνστρούχτορες τῆς ὑγειονομικῆς δικτατορίας.
 

Νὰ γεμίζουν μὲ τὰ διανοητικά τους σκύβαλα τὸν ὑγειοπροπαγανδιστικὸ Τύπο, ἡμερήσιο καὶ κυριακάτικο.
 

Νὰ ἔχουν μετατραπεῖ σὲ μανάβηδες τῆς βελόνας.
 

Νὰ γράφουν ἐκθέσεις ἰδεῶν, συγκεντρώνοντας αὐτάρεσκα εὔηχες λέξεις, κύμβαλα ἀλαλάζοντα, μὲ κενὸ ἢ ἀνάποδο περιεχόμενο.
 

Εἶναι οἱ καθηγητάδες ποὺ φροντίζουν τὴν ἐννοιολογικὴ βιτρίνα ἑνὸς ψιμυθιωμένου κράτους Δικαίου, στὴν ὁποία παρατάσσουν τὰ ἑλκυστικὰ μπιχλιμπίδια τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἰσότητας, τῆς κοινωνικῆς εἰρήνης, τῆς ἀναλογικότητας  τῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρώπου, ἐνῶ στὸ βάθος τοῦ νομικοῦ καταστήματος κρύβονται οἱ σκελετοὶ τῆς δημοκρατίας βουτηγμένοι στὴ φορμόλη τοῦ ὑγειοναζισμοῦ.
 

Βλέπω, ὅμως, καὶ κάποιους ἄλλους καθηγητάδες Νομικῆς πού, ἐνῶ διακρίνουν πεντακάθαρα τὸν ἀνασκολοπισμὸ τοῦ Συνταγματικοῦ καὶ τοῦ Ποινικοῦ Δικαίου, προτιμοῦν νὰ γυαλίζουν καθημερινὰ τὴν παραπλανητικὴ τζαμαρία, δόκανο γιὰ τὴν κουτσὴ Μαρία, καὶ νὰ ξεσκονίζουν συστηματικὰ τὰ δικαιοκρατικὰ ξόανα.
 

Εἶναι αὐτοὶ πού, κολλημένοι στέρεα στὶς ἀραχνιασμένες καρέκλες τους, προτιμοῦν νὰ ἀπολαμβάνουν χρῆμα καὶ ἐξουσία, χαϊδεύοντας τὰ ἀφτιὰ τῶν δύσμοιρων φοιτητῶν, οἱ ὁποῖοι κατακλύζουν διψασμένοι τὰ ἀμφιθέατρα γιὰ νὰ διδαχθοῦν τὴν ἐπιστημονικὴ ἀλήθεια, ἀλλὰ τελικῶς ἐκπαιδεύονται στὴν τέχνη τῆς ἀπάτης, παρακολουθῶντας μιὰ παράσταση πού, σύμφωνα μὲ τὸ θεατρικὸ πρόγραμμα σπουδῶν, ἀνεβαίνει ἀπὸ δύο κατηγορίες νομικῶν ἀπατεώνων:
 

Στὴν πρώτη κατηγορία ἀνήκουν οἱ ἐνεργητικοὶ ἀπατεῶνες, ποὺ ξοδεύουν ἄφθονο μελάνι καὶ σάλιο γιὰ νὰ ἐπικολλοῦν τὰ δικτατορικὰ γραμματόσημα πάνω στοὺς φακέλους τοῦ ἰατροφασιστικοῦ καθεστῶτος.
 

Στὴ δεύτερη κατηγορία ἀνήκουν οἱ παθητικοὶ ἀπατεῶνες, ποὺ ξοδεύουν τὴ σιωπή τους, σφραγίζοντας διὰ παραλείψεως τὰ υγειοναζιστικὰ γραμματόσημα.
 

Ἄραγε ποιοὶ εἶναι χειρότεροι θεατρίνοι καὶ ἐπικινδυνωδέστεροι νομικοὶ ἀπατεῶνες; Ὅποιοι βιάζουν ὁμαδικῶς καὶ κατ᾿ ἐξακολούθησιν τὴ νομικὴ ἐπιστήμη ἢ ὅποιοι δὲν βγάζουν κὶχ ἐνόσῳ ἐξευτελίζεται ἡ χιλιοτρυπημένη καλλονὴ ἀπὸ τοὺς ὁμαδικοὺς βιαστές της;
 

Λέει ὁ Ελύτης [*] ἀλλὰ ἀδιαφορεῖ ὁ κάθε ἀλήτης:
 

«Βλέπω τὴ βαρβαρότητα νά ᾿ρχεται μεταμφιεσμένη κάτω ἀπὸ ἄνομες συμμαχίες καὶ προσυμφωνημένες ὑποδουλώσεις».
 

«Δὲν θὰ πρόκειται γιὰ τοὺς φούρνους τοῦ Χίτλερ ἴσως, ἀλλὰ γιὰ μεθοδευμένη καὶ οἱονεὶ ἐπιστημονικὴ καθυπόταξη τοῦ ἀνθρώπου. Γιὰ τὸν πλήρη ἐξευτελισμό του. Γιὰ τὴν ἀτίμωσή του».
 

«Εἶναι οἱ δημοκρατικοὶ θεσμοί, ποὺ ὅλα δείχνουν ὅτι δὲν θ᾿ ἀντέξουν γιὰ πολύ».
 

«Εἶναι ἡ ὀντότητα τοῦ ἀτόμου, ποὺ βαίνει πρὸς τὴν ὁλική της ἔκλειψη».
 

«Ὅτι οἱ λεγόμενοι «πραχτικοὶ ἄνθρωποι» -κατὰ πλειονότητα ἀστοί- μᾶς κοροϊδεύουν, εἶναι χαρακτηριστικό. Ἐκεῖνοι βλέπουν τὸ τίποτα. Ἐμεῖς τὸ πᾶν».
 

«Ποῦ βρίσκεται ἡ ἀλήθεια, θὰ φανεῖ μιὰ μέρα, ὅταν δὲν θά ᾿μαστε πιὰ ἐδῶ».
 

«Θὰ εἶναι ὅμως, ἐὰν ἀξίζει, τὸ ἔργο κάποιου ἀπ᾿ ὅλους ἐμᾶς. Καὶ αὐτὸ θὰ σώσει τὴν τιμὴ ὅλων μας - καὶ τῆς ἐποχῆς μας».
 

Τὸν λόγο τοῦ ποιητῆ συμπληρώνει θαυμάσια τὸ ἀκόλουθο σύνθημα, γραμμένο σὲ κάποιον τοῖχο τῆς δαιμονόπληκτης Ἑλλάδας:
 

«Τὸ ἄλλο μισὸ τῆς βαρβαρότητας εἶναι νὰ τὴν ἀνέχεσαι».

 

[*] «Καινούργια βαρβαρότητα ἀπειλεῖ νὰ μᾶς κουκουλώσει», εἰς: Σὺν τοῖς ἄλλοις, ἐκδ. Ὕψιλον, Ἀθήνα 2011, σελ. 150 (ἀπὸ συνέντευξη στὸν Γ. Πηλιχό, ΤΑ ΝΕΑ, 26.11.1976).
 

«Πᾶνος»