Ἡ προσπάθεια τοῦ διαβόλου νὰ ἀφαιρέσῃ τὴν ἀληθινὴ ἐλευθερία ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο
Τὸ πρῶτο μέρος ΕΔΩ
Τὸ δεύτερο μέρος ΕΔΩ
Γράφει ὁ Χρῆστος Κελαϊδώνης
Ἀπὸ τὴν ἄλλη, τόσο ὁ διάβολος, ὅσο καὶ τὰ ὄργανα καὶ τὰ συστήματα ἐξουσίας ποὺ ἐκεῖνος ἐμπνέει, ἐπιδιώκουν νὰ μετατοπίσουν τὸ κέντρο βάρους τῆς ἀνθρώπινης θέλησης καὶ κρίσης, πιὸ πολὺ πρὸς ἐκεῖνο τὸ τμῆμα τοῦ ντετερμινιστικοῦ στοιχείου ποὺ μπορεῖ νὰ προβλεφθῇ ἀπὸ ἐκείνους, ἀλλάζοντας τὴν ἰσορροπία τῆς ἀρχικῆς σοφῆς καὶ ἀγαθῆς ρύθμισης τοῦ Θεοῦ.
Καὶ αὐτό, ἐπειδὴ θέλουν νὰ κάνουν τοὺς ἀνθρώπους πολὺ πιὸ προβλέψιμους γι᾿ αὐτούς, ὅπως ἀκριβῶς γίνεται καὶ μὲ τίς μηχανές.
Μαζὶ μὲ αὐτὸ καὶ πολὺ πιὸ εὔκολα διαχειρίσιμους, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ τοὺς ἐλέγχουν, περιορίζοντας ἔτσι σὲ πολὺ μεγάλο βαθμὸ τὸ αὐτεξούσιο καὶ τὴν ἐλευθερία τοῦ προσώπου, ποὺ μᾶς ἔχει δωρίση ὁ Θεός.
Μὲ αὐτὸ ἐλπίζουν, ἐπίσης, ὅτι θὰ καταφέρουν νὰ Τὸν μιμηθοῦν, τοὐλάχιστον, σὲ ἕνα πολὺ μικρὸ βαθμό, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ αἰσθανθοῦν ἔτσι καὶ αὐτοὶ γιὰ λίγο σὰν θεοί, γιατί γνωρίζουν καλὰ ὅτι δὲ θὰ μπορέσουν νὰ φτάσουν ποτὲ στὸ ἐπίπεδο τῆς γνωστικῆς δύναμής Του.
Ἐπειδὴ δὲν μποροῦν νὰ προβλέψουν τὰ πάντα, προσπαθοῦν νὰ μετατοπίσουν ὅ,τι μποροῦν σὲ ἐκεῖνο τὸ κομμάτι τοῦ ντετερμινισμοῦ ποὺ εἶναι ἢ ποὺ ὑπάρχει ἡ δυνατότητα νὰ γίνει γι᾿ αὐτοὺς προβλέψιμο.
Πῶς πετυχαίνουν, ὅμως, αὐτὴ τὴ μετατόπιση;
Ὁ πρῶτος τρόπος εἶναι κυρίως μέσα ἀπὸ τὴν ἀπάτη τοῦ πλούτου, τὴν κοσμικὴ δόξα, τίς πολλὲς βιοτικὲς μέριμνες καὶ περισπάσεις, τίς ἐπιθυμίες καὶ τὴ διαρκῆ ἐναλλαγὴ τῶν τρόπων διασκέδασης καὶ ἡδονῶν, ποὺ προβάλλουν καὶ πρὸς τά ὁποῖα μᾶς ὠθοῦν, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ συμπνίξουν τὴν πνευματικὴ ζωὴ μας καὶ ἔτσι νὰ τὴν καταστήσουν ἄκαρπη:
«ὁ
δὲ εἰς τὰς ἀκάνθας σπαρείς, οὗτός ἐστιν ὁ τὸν λόγον ἀκούων καὶ ἡ
μέριμνα τοῦ αἰῶνος τούτου καὶ ἡ ἀπάτη τοῦ πλούτου συμπνίγει τὸν λόγον,
καὶ ἄκαρπος γίνεται» Κατὰ Ματθαῖον 13, 22
«καὶ
αἱ μέριμναι τοῦ αἰῶνος τούτου καὶ ἡ ἀπάτη τοῦ πλούτου καὶ αἱ περὶ τὰ
λοιπὰ ἐπιθυμίαι εἰσπορευόμεναι συμπνίγουσι τὸν λόγον, καὶ ἄκαρπος
γίνεται» Κατὰ Μᾶρκον 4, 19
«τὸ
δὲ εἰς τὰς ἀκάνθας πεσόν, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, καὶ ὑπὸ μεριμνῶν
καὶ πλούτου καὶ ἡδονῶν τοῦ βίου πορευόμενοι συμπνίγονται καὶ οὐ
τελεσφοροῦσι» Κατὰ Λουκᾶν 8, 14
Καὶ μαζὶ μὲ αὐτὴ νὰ καταφέρουν νὰ συμπνίξουν καὶ τὴν ἐλευθερία μας, μετατρέποντάς μας σὲ αἰχμαλώτους πολλῶν ἀναγκαιοτήτων καὶ ἀναγκῶν, σὲ δούλους πολλῶν καὶ διαφόρων ἐπιθυμιῶν καὶ σὲ ἕρμαια τῆς καθημερινῆς συνήθειας καὶ ρουτίνας, ἀπὸ τίς ὁποῖες ἀπουσιάζει ἡ οὐσιαστικὴ σχέση μὲ τὸ Θεό.
Ὁ δεύτερος τρόπος, ποὺ συνήθως δὲν εἶναι καὶ τελείως ἀνεξάρτητος ἀπὸ τὸν πρῶτο, εἶναι μέσῳ τῶν παθῶν καὶ τῆς ἁμαρτίας, δηλαδὴ τόσο μὲ τὸ νὰ καταφέρουν νὰ μᾶς ρίξουν στὰ πάθη καὶ τὴν ἁμαρτία, ὅσο καὶ μὲ τὸ νὰ κατορθώσουν νὰ μᾶς διατηροῦν διαρκῶς μέσα σὲ αὐτά.
Θὰ πεῖ ἐδῶ κάποιος: «πῶς μποροῦμε νὰ τὸ καταλάβουμε αὐτό;»
Ἂς θυμηθοῦμε ὅτι ὁ Θεὸς ἔδωσε στοὺς Πρωτοπλάστους τρεῖς ἐντολὲς μέσα στὸν ἀρχαῖο κῆπο τῆς Ἐδέμ.
Ὁ ἄνθρωπος ἔπρεπε νὰ φυλάττῃ τὸν Παράδεισο, ἔπρεπε νὰ τὸν ἐργάζεται καὶ ἔπρεπε νὰ μὴν δοκιμάση τοὺς καρποὺς τοῦ δέντρου τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ πονηροῦ:
«ἀπὸ δὲ τοῦ ξύλου τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν, οὐ φάγεσθε ἀπ᾿ αὐτοῦ» Γένεσις 2, 17
Αὐτὲς οἱ ἐντολές, ὅμως, πολὺ διαφέρουν ἀπὸ τίς ἐντολὲς προγράμματος ποὺ δίνουμε σὲ ἕναν ὑπολογιστὴ ἢ σὲ ἕνα συμβατικὸ ρομπότ.
Ὁ προγραμματιστὴς ἑνὸς ὑπολογιστῆ ἢ ἑνὸς συμβατικοῦ ρομπότ, μὲ τὸ ποὺ θὰ δημιουργήση τὸ πρόγραμμα, θὰ τὸ δοκιμάση γιὰ νὰ δῇ ἂν τὸ μηχάνημα ἀκολουθεῖ πιστὰ τίς ἐντολὲς τοῦ κώδικα ποὺ ἔχει γράψη καὶ μάλιστα δὲν θὰ κρύψη καὶ τὴν ἱκανοποίησή του, ὅταν θὰ δῇ νὰ γίνεται αὐτὸ πράξη.
Ὁ ὑπολογιστὴς ἢ/καὶ τὸ ρομπότ, ὅμως, ὡς σκλάβος τῶν ἐντολῶν τοῦ προγράμματος, γίνεται καὶ σκλάβος τοῦ κατασκευαστῆ ἢ/καὶ τοῦ προγραμματιστῆ του.
Ἀντίθετα, οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ δὲ δόθηκαν στοὺς Πρωτοπλάστους μὲ σκοπὸ νὰ τοὺς κάνουν σκλάβους μιᾶς ἀπόλυτα προβλέψιμης αἰτιοκρατίας καὶ συνεπῶς καὶ σκλάβους τοῦ Δημιουργοῦ Τους, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐξασφαλίσουν τὴν πραγματική τους ἐλευθερία, σὲ τέτοιο βαθμὸ ποὺ νὰ ἔχουν ἀκόμα καὶ τὴ δυνατότητα νὰ τίς παραβοῦν.
Οἱ ἐντολὲς αὐτὲς δὲν τοὺς ἀνάγκαζαν μὲ κανένα μηχανιστικὸ τρόπο νὰ κάνουν κάτι συγκεκριμένο, ὅπως συμβαίνει μὲ τίς ἐντολὲς προγράμματος ποὺ δίνουμε στὰ ρομπότ, ἀλλὰ τοὺς ἐξασφάλιζαν ὅτι δὲ θὰ πάθουν κάτι ποὺ θὰ περιόριζε αὐτό, ποὺ φαίνεται σὲ ἐμᾶς ὡς στοχαστικὸ στοιχεῖο στὴν κρίση καὶ τὴν θέλησή τους, καὶ συνεπῶς ὅτι δὲ θὰ πάθουν κάτι ποὺ θὰ περιόριζε τὴν ἴδια τους τὴν ἐλευθερία.
Ὅσο δὲν ἀθετοῦσαν τίς ἐντολὲς Του, τόσο μποροῦσαν νὰ βιώνουν τὴν τελευταῖα στὴν πραγματική της διάσταση.
Στὸν ἀντίποδα, ἡ παράβαση τῆς ἐντολῆς καὶ ὄχι αὐτὴ καθ᾿ αὐτὴ ἡ ἐντολή, τοὺς ἐγκλώβισε μέσα στὸ χῶρο μιᾶς πνευματικῆς αἰτιοκρατίας, ποὺ συνδέει πάντα τὴν ἁμαρτία μὲ τὸ θάνατο σὲ μιὰ ἀποκλειστικὴ σχέση αἰτίου - αἰτιατοῦ:
«ᾗ δ᾿ ἂν ἡμὲρᾳ φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε» Γένεσις 2, 17
«τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος» Πρὸς Ρωμαίους 6, 23
«τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος» Πρὸς Ρωμαίους 6, 23
Καὶ αὐτὴ ἡ πνευματικὴ αἰτιοκρατία μᾶς τυλίγει καὶ μᾶς σκλαβώνει μὲ τὸ νόμο τῆς ἁμαρτίας, τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου, κάνοντας δυνάστη μας τὸν ἴδιο τὸ διάβολο:
«ἀπεκρίθη αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι πᾶς ὁ ποιῶν τὴν ἁμαρτίαν δοῦλός ἐστὶ τῆς ἁμαρτίας» Κατὰ Ἰωάννην 8, 34
Ὅποιος ἔχει ζήση καὶ συνειδητοποιήση, ἔστω καὶ λίγο, τὴν τυραννία τοῦ διαβόλου καὶ τῶν παθῶν, καταλαβαίνει καλὰ τὸ παραπάνω καὶ ἐκτιμᾷ πολὺ περισσότερο ἀπὸ τοὺς ἄλλους τὴν ἐλευθερία ποὺ μᾶς δίνει ὁ Θεός.
Ἀκούγεται παράξενο, ἀλλὰ τὸ ἴδιο τὸ στοιχεῖο τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελεῖ καὶ τὴν ἀχίλλειο πτέρνα της, μέσῳ τοῦ ὁποίου μπορεῖ αὐτὴ νὰ τρωθῇ καὶ ἔτσι νὰ αὐτοκαταργηθῇ.
Γιατί μέσα ἀπὸ αὐτὸ καταφέρνουν ὁ διάβολος καὶ τὰ ὄργανὰ του νὰ σκλαβώσουν τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὰ δεσμὰ τοῦ νόμου τῆς ἁμαρτίας:
«βλέπω
δὲ ἕτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου ἀντιστρατευόμενον τῷ νὸμῳ τοῦ νοός
μου καὶ αἰχμαλωτίζοντά με ἐν τῷ νὸμῳ τῆς ἁμαρτίας τῷ ὄντι ἐν τοῖς μέλεσί
μου» Πρὸς Ρωμαίους 7, 23
Αὐτό, ὅμως, εἶναι καὶ ἡ δόξα, ἡ ἀξία καὶ ἡ γοητεία ἐκείνης τῆς δημιουργικῆς πράξεως τοῦ Θεοῦ, ποὺ δὲ μᾶς κατασκεύασε ὡς ἄβουλα ρομπότ, ἀλλὰ μᾶς ἔφερε στὴν ὕπαρξη ἀπὸ τὸ μηδὲν γιὰ νὰ εἴμαστε ἐλεύθερα ὄντα.
Ὁ διάβολος καὶ τὰ ὄργανά του παρερμηνεύουν καὶ διαστρέφουν σκόπιμα τίς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν στὴν πραγματικότητα τίς δικλίδες ἀσφαλείας τῆς πραγματικῆς ἐλευθερίας.
Διαρκῶς, ταυτίζουν πονηρὰ τὴν ἔννοια τῆς ἀπελευθέρωσης τοῦ προσώπου, μὲ τὴν παράβαση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, μὲ σκοπὸ νὰ μᾶς ὁδηγήσουν μέσα στὰ δεσμὰ τῆς νομοτέλειας τῆς ἁμαρτίας καὶ συνεπῶς μέσα στὴν ἀπόλυτη δουλεία τῆς φθορᾶς:
«ἐλευθερίαν αὐτοῖς ἐπαγγελλόμενοι, αὐτοὶ δοῦλοι ὑπάρχοντες τῆς φθορᾶς· ᾧ γὰρ τίς ἥττηται, τούτῳ καὶ δεδούλωται» Β΄ Πέτρου 2, 19
Ἀντίθετα, ὁ Θεὸς δίνει τὸ μικρὸ περιορισμὸ τοῦ Νόμου Του καὶ τῶν ἐντολῶν Του, ὄχι γιὰ νὰ μᾶς στερήσῃ τὴν ἐλευθερία μας, ὅπως παρουσιάζεται ἀπὸ τὸ διάβολο καὶ τὰ ὄργανά του, ἀλλὰ γιὰ νὰ μᾶς καθοδηγήσῃ ὡς παιδιὰ Του μὲ τὴν Χάρη Του πρὸς τὸ μεγάλο ξέφωτο τῆς θέωσης, ἐν μέσῳ σκοτεινῶν παγίδων καὶ φρικτῶν εἱρκτῶν τοῦ εἶναι μας, ἐξασφαλίζοντας διαρκῶς μὲ αὐτὲς τίς ἐντολὲς - ἀσπίδες, τὰ πλαίσια, μέσα στά ὁποῖα μποροῦμε νὰ ἀποφεύγουμε τὸν κίνδυνο τῆς αἰχμαλωσίας μας:
«τὰ διαβήματά μου κατεύθυνον κατὰ τὸ λόγιόν σου, καὶ μὴ κατακυριευσάτω μου πᾶσα ἀνομία» Ψαλμὸς 118, 133
Καὶ ἔτσι στὴν ὅλη πορεία μας νὰ παραμένουμε πάντα ἀληθινὰ ἐλεύθεροι:
«ὅσοι
γὰρ Πνεύματι Θεοῦ ἄγονται, οὗτοί εἰσιν υἱοὶ Θεοῦ. οὐ γὰρ ἐλάβετε Πνεῦμα
δουλείας πάλιν εἰς φόβον, ἀλλ᾿ ἐλάβετε Πνεῦμα υἱοθεσίας, ἐν ᾧ κράζομεν·
ἀββᾶ ὁ πατὴρ» Πρὸς Ρωμαίους 8, 14 -17
Μόνο μέσα σὲ αὐτὸ τὸ μοναδικὸ ἀσφαλὲς δρομάκι τῶν ἐντολῶν Του1 βρίσκουμε τὴν ἀληθινὴ τέρψη καὶ χαρά:«ἐν τῇ ὁδῷ τῶν μαρτυρίων (=ἐντολῶν) σου ἐτέρφθην ὡς ἐπὶ παντὶ πλοὺτῳ» Ψαλμὸς 118, 14
Μᾶς καθοδηγεῖ καὶ μᾶς προστατεύει μὲ τίς ἐντολὲς Του γιὰ νὰ μᾶς ἐλευθερώσῃ κάποια στιγμὴ ὁριστικὰ ἀπὸ τὸ νόμο τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου2: «ὁ γὰρ νόμος τοῦ πνεύματος τῆς ζωῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἠλευθέρωσέ με ἀπὸ τοῦ νόμου τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου» Πρὸς Ρωμαίους 8, 2
Καὶ μαζὶ νὰ ἐλευθερωθῇ καὶ ὅλη ἡ Κτίση ἀπὸ τὴ δουλεία τῆς φθορᾶς:
«ἡ
γὰρ ἀποκαραδοκία (=προσδοκία) τῆς κτίσεως τὴν ἀποκάλυψιν τῶν υἱῶν τοῦ
Θεοῦ ἀπεκδέχεται (=περιμένει). τῇ γὰρ ματαιότητι ἡ κτίσις ὑπετάγη, οὐχ
ἑκοῦσα, ἀλλὰ διὰ τὸν ὑποτάξαντα, ἐπ᾿ ἐλπίδι ὅτι καὶ αὐτὴ ἡ κτίσις
ἐλευθερωθήσεται ἀπὸ τῆς δουλείας τῆς φθορᾶς εἰς τὴν ἐλευθερίαν τῆς δόξης
τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ. οἴδαμεν γὰρ ὅτι πᾶσα ἡ κτίσις συστενάζει καὶ
συνωδίνει ἄχρι τοῦ νῦν» Πρὸς Ρωμαίους 8, 19-22
Ἐδῶ βρίσκεται καὶ ἡ διαφορὰ ἀνάμεσα στὴν ἔννοια τῆς ὑπακοῆς καὶ σὲ ἐκείνη τῆς ὑποταγῆς.
Ἡ ὑπακοὴ στὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, ἔχει σὰν σκοπὸ καὶ παράλληλα ἐμπεριέχει τὴν ἀληθινὴ ἐλευθερία τοῦ προσώπου, ἐνῶ ἡ ὑποταγὴ στὰ κελεύσματα τοῦ διαβόλου καὶ τῆς ἁμαρτίας, φέρει τὸ στοιχεῖο τῆς σκλαβιᾶς καὶ ὁδηγεῖ στὴν ὑποδούλωση τοῦ ὅλου εἶναι τοῦ ἀνθρώπου στὸ μισόκαλο διάβολο3, ἔχοντας μόνο ὡς πρόσχημα τὴν ἐλευθερία.
Τὸ ὅτι κοντὰ στὸν Θεό, ἀντίθετα ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἔχεις τὴν πραγματικὴ ἐλευθερία
ἀποδεικνύεται στὴν πράξη καὶ ἀπὸ τὸ πόσο εὔκολα μπορεῖς νὰ βγῇς μέσα ἀπὸ τά
«δεσμὰ» τῶν ἐντολῶν Του καὶ ἀπὸ τὸ πόσο δύσκολα μπορεῖς νὰ ξεφύγῃς ἀπὸ τή
σκλαβιὰ τοῦ διαβόλου.
[4]
Η
τεχνητή νοημοσύνη προσπαθεί να «διαβάσει» το ανθρώπινο μυαλό | Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
ἀποδεικνύεται στὴν πράξη καὶ ἀπὸ τὸ πόσο εὔκολα μπορεῖς νὰ βγῇς μέσα ἀπὸ τά
«δεσμὰ» τῶν ἐντολῶν Του καὶ ἀπὸ τὸ πόσο δύσκολα μπορεῖς νὰ ξεφύγῃς ἀπὸ τή
σκλαβιὰ τοῦ διαβόλου.
Ἄν, βέβαια, καταφέρεις νὰ ξεφύγῃς καὶ ποτέ...
Καὶ ὅπως τὰ χαοτικὰ συστήματα, ποὺ ἂν καὶ μακροπρόθεσμα φαίνονται σὲ ἐμᾶς ἀπρόβλεπτα, ὅπως καὶ τὰ στοχαστικά, ἀλλὰ εἶναι στὴν πραγματικότητα αὐστηρὰ ντετερμινιστικὰ καὶ συνεπῶς ἡ ἐξέλιξή τους εἶναι ἀπόλυτα καθορισμένη ἀπὸ συγκεκριμένους Φυσικοὺς Νόμους καὶ ἀρχικὲς συνθῆκες, ἔτσι καὶ ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει δεθῇ μὲ τὴν νομοτέλεια τῆς ἁμαρτίας, ἂν καὶ φαίνεται στοὺς πολλοὺς ὅτι εἶναι ἀπόλυτα ἐλεύθερος στὸ νὰ κρίνῃ καὶ στὸ νὰ θέλῃ, στὴν πραγματικότητα, βιώνει τὴν πνευματικὴ σκλαβιὰ καὶ διαγράφει μιὰ ἀπόλυτα καθορισμένη πνευματικὴ πορεία, ἐπειδὴ ἀκολουθεῖ πιστὰ τίς ἐντολὲς τῶν παθῶν, τὸ νόμο τῆς ἁμαρτίας καὶ τίς παροτρύνσεις τῶν δαιμόνων.
Σὰν ἄνθρωπος - ρομπότ, ποὺ ἔχει ὄνομα πὼς ζεῖ, ἀλλὰ ποὺ εἶναι στὴν πραγματικότητα νεκρός:
«οἶδά σου τὰ ἔργα, ὅτι ὄνομα ἔχεις ὅτι ζῇς, καὶ νεκρὸς εἶ» Ἀποκάλυψις 3, 1
Σὲ ἀντίθεση, ὅμως, μὲ ὅ,τι γίνεται μὲ τὰ χαοτικὰ συστήματα, ὅταν ἀνοίξουν τὰ πνευματικά σου μάτια γιὰ νὰ βλέπεις πνευματικὲς αἰτίες καὶ ἀποτελέσματα, θὰ διαπιστώσῃς ὅτι μπορεῖς καὶ νὰ προβλέψῃς, σὲ βάθος χρόνου, τὴν ἐξέλιξη τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ.
Πράγματι, βλέπεις ὅτι ὁ δοῦλος τῆς ἁμαρτίας καὶ πολὺ προβλέψιμος εἶναι, ὡς πρὸς τὴν πνευματικὴ πορεία ποὺ θὰ διαγράψῃ στὴ ζωή του, ἀλλὰ καὶ πολὺ ἐλέγξιμος καὶ διαχειρίσιμος ἀπὸ τὸ διάβολο...
Τὸ τελευταῖο παρατηρημένο καὶ διαπιστωμένο, μὲ σφραγῖδες, ὑπογραφὲς καὶ βεβαιώσεις...
Ἐκτὸς καὶ ἂν τοῦ συμβεῖ κάτι πολύ... ἀπρόβλεπτο, τὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ τὸν ὁδηγήσῃ στὴ μετάνοια.
Ἐφ᾿ ὅσον, βέβαια, ἡ τελευταία περάσει ἀπὸ τὸ συμβούλιο τῆς κρίσης καὶ τῆς θέλησής του καὶ θεωρηθεῖ ὄντως ἀπαραίτητη ἀπὸ ἐκεῖνες.
Φαίνεται, λοιπόν, ὅτι ἁμαρτία, δὲν εἶναι μόνο ἀστοχία, στὴν πορεία μας γιὰ τὸ καθ᾿ ὁμοίωσιν, ἀλλὰ τρόπον τινὰ καὶ μεγάλη ἀστοχαστικοποίηση τοῦ προσώπου τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδὴ μετατόπιση μακριὰ ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ ἀντιλαμβανόμαστε ἐμεῖς ὡς φυσικὴ στοχαστικότητα τοῦ κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ.
Συνεπῶς καὶ ρομποτοποίησή του.
Ὑπάρχει, ὅμως, καὶ ἕνας τρίτος τρόπος ποὺ ὁ διάβολος καὶ τὰ ὄργανά του ἔχουν τὴ δυνατότητα νὰ πετύχουν κάτι τέτοιο.
Εἴμαστε, πλέον, σὲ μιὰ τέτοια καμπὴ τῆς ἱστορίας, ποὺ μποροῦμε νὰ διακρίνουμε καθαρότερα ἀπὸ ποτὲ ἄλλοτε, ὅτι καὶ ἡ ἴδια ἡ προσπάθεια μεταφορᾶς τῆς λειτουργίας τῶν μηχανῶν ἀπὸ τὸ ντετερμινιστικὸ στοιχεῖο πρὸς τὸ στοχαστικό, θὰ ὁδηγήσει στὴ μετατόπιση τοῦ κέντρου βάρους τῆς κρίσης καὶ τῆς θέλησης τῶν ἀνθρώπων ὅλο καὶ περισσότερο πρὸς τὴν ἀντίθετη κατεύθυνση.
Εἰδικά, ἡ προσπάθεια ἐξανθρωπισμοῦ των μηχανῶν θὰ ὁδηγήσῃ στὴ μεγαλύτερη μηχανικοποίηση τῶν ἀνθρώπων, ἐπειδή, ὅσο αὐτὴ θὰ ἐντείνεται, τόσο καὶ ἡ δυνατότητα ἐπιλογῆς, κρίσης καὶ λήψης ἀποφάσεων καὶ πρωτοβουλιῶν, θὰ ἀφαιρεῖται ὅλο καὶ πιὸ πολὺ ἀπὸ ἐμᾶς, γιὰ νὰ δίνεται στὶς μηχανές.
Λέμε προσπάθεια, διότι οἱ ἄνθρωποι δὲ θὰ μπορέσουν ποτὲ νὰ ἐξανθρωπίσουν πραγματικὰ τίς μηχανές, ἐπειδὴ δὲ γνωρίζουν τὴν οὐσία καὶ τοὺς λόγους τῶν ὄντων, ὅπως τὰ γνωρίζει ὁ Ἴδιος ὁ Θεὸς καὶ τὰ ἀποκαλύπτει ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι μόνο στοὺς Ἁγίους Του.
Θὰ πῇ κάποιος ἐδῶ, βλέποντας τὴν Τεχνητὴ Νοημοσύνη, ὅτι ἔχει ἤδη μετατοπιστῇ ἡ δυνατότητα τῶν μηχανῶν στὸ νὰ λαμβάνουν ἀποφάσεις ἀπὸ τὴν ἀπόλυτη αἰτιοκρατία, πρὸς τὴν πλευρὰ τῆς στοχαστικότητας, μέσῳ τῶν τεχνητῶν νευρωνικῶν δικτύων, ποὺ κρύβουν «τυχαιότητα».
Στὴν πραγματικότητα, παρ᾿ ὅλες τίς ἐπίπονες προσπάθειες ἐπιστημόνων, τεχνικῶν καὶ τεχνολόγων, αὐτὴ ἡ δυνατότητα ποὺ φαίνεται ὅτι ὑπάρχει, οὔτε τελείως ἀνεξάρτητη ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη παρέμβαση μπορεῖ νὰ θεωρηθῇ, οὔτε καὶ ἔχει τὰ ἴδια χαρακτηριστικὰ μὲ ἐκεῖνα τῆς ἀνθρώπινης κρίσης καὶ θέλησης.
Ἡ Τεχνητὴ Νοημοσύνη στὸ βαθὺ προγραμματιστικό της παρασκήνιο ρυθμίζεται καὶ σταθμίζεται ἀπὸ τὸν ἀνθρώπινο παράγοντα μὲ βάση προκαθορισμένα δεδομένα, ἀλγορίθμους, ἀνθρώπινες προσεγγίσεις καὶ περιορισμένου εὕρους μοντέλα τῆς πραγματικότητας.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη, τὸ πνευματικὸ ὄν ποὺ λέγεται ἄνθρωπος χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴ συνειδητότητα καὶ τὴ λεγόμενη ἠθικὴ συνείδηση, τὴ δημιουργικὴ φαντασία, τὴν ἐπινοητικότητα, τίς ἐπιθυμίες, τὴν ἐνορατικὴ ἀποκάλυψη στὸ νοῦ του, τὴν ἔμπνευση, τὴ διαίσθηση, τὰ αἰσθήματα καὶ συναισθήματα, τὴν ἐφευρετικότητα καὶ τὴ δυνατότητα νὰ φτάσῃ ἀκόμα καὶ στὸ φωτισμὸ καὶ τὸν ἁγιασμὸ καὶ συνεπῶς καὶ στὸ καθ᾿ ὁμοίωσιν, δηλαδὴ στὴ θέωση.
Ἴσως, μὲ τὴν ἀναφορὰ τοῦ βιβλίου τῆς Ἱερᾶς Ἀποκαλύψεως στὴν κατασκευὴ τῆς εἰκόνας τοῦ ἀντιχρίστου καὶ τὸ «ζωντάνεμά» της, ὑπονοεῖται ἡ τελευταία προσπάθεια τῶν ἀνθρώπων νὰ μεταφέρουν στὶς μηχανές, καὶ εἰδικὰ στὴν Τεχνητὴ Νοημοσύνη, τὸ στοιχεῖο τῆς στοχαστικότητας, τὸ ὁποῖο περιέχεται στὸ κατ᾿ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ποὺ ἐκεῖνοι φέρουν:
«καὶ
ἐδόθη αὐτῷ πνεῦμα δοῦναι τῇ εἰκόνι τοῦ θηρίου, ἵνα καὶ λαλὴσῃ ἡ εἰκὼν
τοῦ θηρίου καὶ ποιήσῃ, ὅσοι ἐὰν μὴ προσκυνήσωσι τῇ εἰκόνι τοῦ θηρίου,
ἵνα ἀποκτανθῶσι» Ἀποκάλυψις 13, 15
Ὅπως, ἀκριβῶς, τὸ μετέφερε κάποτε καὶ ὁ Ἴδιος ὁ ἄσαρκος Θεὸς Λόγος στὸ ἔλλογο πλάσμα Του, ὅταν ζωντάνευε μὲ τὴν πνοὴ Του τὸν πηλὸ ποὺ ἔπλαθε μὲ τὰ χέρια Του.
Ὅμως, καὶ τότε, ἂν καὶ θὰ ἐξαπατήσουν τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς κοινῆς γνώμης, λέγοντας πὼς κατάφεραν νὰ μιμηθοῦν τὴ μοναδική, στὴν ἱστορία τοῦ κόσμου, δημιουργικὴ πράξη τοῦ Θεοῦ μέσα στὸν ἀρχαῖο Παράδεισο, δὲ θὰ μπορέσουν νὰ πετύχουν ὄντως κάτι τέτοιο.
Οὔτε κατὰ βάθος θὰ τὸ ἐπιθυμοῦν καὶ πραγματικά, διότι θὰ ἔχουν τὸν διαρκῆ φόβο μήπως το ἀποτέλεσμα ποὺ θὰ προκύψῃ φύγει ἀπὸ τὸν ἔλεγχό τους καὶ στραφεῖ ἐναντίον τῶν σχεδίων τους, ὅπως μποροῦν νὰ στραφοῦν καὶ οἱ ἄνθρωποι.
Ἐξάλλου, τόσο κόπο θὰ ἔχουν κάνει μὲ τοὺς τελευταίους γιὰ νὰ περιορίσουν αὐτὸ τὸ στοιχεῖο τοῦ κατ᾿ εἰκόνα τους...
Τὸ μόνο ποὺ θὰ κατορθώσουν τότε, θὰ εἶναι τὸ νὰ κάνουν ἁπλῶς τὴν Τεχνητὴ Νοημοσύνη νὰ φέρῃ μέσα της τὴν «εἰκόνα» τῶν παθῶν καὶ τῆς θέλησης τοῦ ἀντιχρίστου, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ἀνακαλύπτῃ καὶ νὰ θανατώνῃ ὅλους ὅσοι δὲν θὰ ἀποδέχονται τὸ δικό του σύστημα μηχανικοποίησης τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἐκεῖνος θὰ ἐπιδιώκῃ νὰ ἐπιβληθῇ μέσῳ τῆς ἐκβιαστικῆς, μὲ πάμπολλους τρόπους, ἀποδοχῆς τῆς νομιμότητας τοῦ χαράγματός του.
Θὰ προσπαθῇ νὰ τοὺς ἀνακαλύπτη, σὲ ὅποιο μῆκος καὶ πλάτος τῆς Γῆς καὶ ἂν ἐκεῖνοι βρίσκονται ἢ κρύβονται.
Ἤδη ἀκούγονται οἱ πρῶτες ὑποτιθέμενες «ἐπιτυχίες»4 της στὸ νὰ μπορῇ νὰ διαβάζῃ κάτι ἀπὸ τὴ σκέψη μας, οἱ ὁποῖες προβλέπεται νὰ γίνουν καὶ αὐτές, στὸ ἄμεσο δυστοπικὸ μέλλον, καρφιὰ τοῦ σταυροῦ μας...
Φαίνεται, λοιπόν, ὅτι ὁ Λαπλάς, ὅταν διατύπωνε τὴν ἰδέα του γιὰ τὸ νοῦ -«δαίμονά» του, δὲν πολυκαταλάβαινε ὅτι στὴν πραγματικότητα ξετρύπωνε καὶ μᾶς παρουσίαζε, τόσο τὴν ἐπιθυμία τοῦ διαβόλου καὶ τῶν ὀργάνων του, ποὺ θέλουν νὰ προγνωρίζουν καὶ νὰ προλέγουν τὴν ἐξέλιξη τῶν γεγονότων ὡς θεοὶ καὶ νὰ ἐλέγχουν, νὰ κατευθύνουν καὶ νὰ ἐξουσιάζουν τὸν κόσμο ὡς δυνάστες του, ὅσο καὶ τὸν τρόπο ποὺ ζητοῦν νὰ γίνεται κάτι τέτοιο, μέσῳ τῆς Ἐπιστήμης καὶ τῆς Τεχνολογίας.
Αὐτό, ὅμως, πολὺ ἀπέχει ἀπὸ τίς δυνατότητες, τοὺς τρόπους καὶ τοὺς σκοποὺς
τοῦ Παντογνώστη Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ,
ποὺ δὲ θέλει νὰ ἐλέγχῃ, νὰ διαχειρίζεται καὶ νὰ ἐξουσιάζῃ ὡς δυνάστης, ἀλλὰ νὰ ἀγαπᾷ, νὰ προσφέρῃ, νὰ νουθετῇ ὡς Πατέρας, νὰ καθοδηγῇ, προστατεύοντας μὲ τίς ἐντολὲς Του, νὰ προλέγῃ μὲ ἀγάπη καὶ νὰ θυσιάζῃ καὶ
τὴ δικὴ Του ἀκόμα ἐλευθερία, γιὰ νὰ δωρίζῃ στὰ πλάσματά
Του τὴν ἀληθινὴ ἐλευθερία τους.
Τὸ τελευταῖο τὸ βλέπουμε στὸν ἴδιο τὸ Σταυρό, πάνω στὸν Ὁποῖο ὁ Θεάνθρωπος στερήθηκε τὴν ἐλευθερία ἀκόμα καὶ τῆς κίνησης τῶν ἴδιων Του τῶν μελῶν, γιὰ νὰ χαρίσῃ σὲ ὅλους ἐμᾶς τὴν ἐλευθερία μας ἀπὸ τὸ νόμο τῆς φθορᾶς, τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἁμαρτίας.
Ὁρισμένοι, πάλι, λένε ὅτι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ θὰ εἶναι πολὺ βαρετή, διότι δὲ θὰ ἔχει τίποτα ἀπὸ τίς συνηθισμένες ἡδονὲς καὶ διασκεδάσεις τοῦ παρόντος κόσμου.
Στὴν πραγματικότητα, ὅλοι ὅσοι θὰ βρίσκονται στὴν αἰώνια κόλαση, ὄχι μόνο δὲ θὰ χαίρονται
τίποτα ἀπὸ αὐτές, ἀλλὰ θὰ βιώνουν
καὶ τὴν ἀτελείωτη πλήξη καὶ τὴν ἀπόλυτη ἀπελπισία, διότι δὲ θὰ ἔχουν πλέον νὰ περιμένουν
κάτι, ποὺ νὰ μπορῇ νὰ τοὺς ἐκπλήξῃ
εὐχάριστα, οὔτε θὰ μποροῦν νὰ ἐλπίζουν
σὲ τίποτα, ποὺ νὰ ἔχει τὴ δυνατότητα
νὰ τοὺς βγάλῃ μέσα ἀπὸ τὴν ἀμετάβλητα
προβλέψιμη κατάσταση τῆς ὀδύνης
τους.
Ἂν καὶ θὰ μπορῇ νὰ προβλέπῃ τὴν ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων μέσα σὲ αὐτήν, ὅπως καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι ποὺ θὰ βρίσκονται στὴν ἴδια κατάσταση, ταυτόχρονα, θὰ εἶναι καὶ ἐκεῖνος ἀπόλυτα καὶ τραγικὰ προβλέψιμος.
Καὶ αὐτὸ θὰ εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς πάμπολλους τρόπους βασανισμοῦ γιὰ ὅλους ὅσοι θὰ
βρίσκονται μέσα στὴν πολυδιάστατη
καὶ πολύτροπη κόλαση...
Εἶναι φανερό, λοιπόν, ὅτι ὁ ἀγῶνας μας δὲν ἔγκειται μόνο στὸ νὰ προσπαθοῦμε νὰ φτάσουμε στὸ καθ᾿ ὁμοίωσιν, ἀλλὰ καὶ στὸ νὰ διαφυλάττουμε κάθε στιγμὴ καὶ μὲ κάθε τρόπο τὸ κατ᾿ εἰκόνα Του καὶ συνεπῶς ὁποιοδήποτε χαρακτηριστικὸ αὐτὸ φέρει, ὅπως εἶναι καὶ ἡ ἴδια ἡ ἀληθινὴ ἐλευθερία τοῦ προσώπου μας.
Καὶ τοῦτο ἐπιτυγχάνεται μὲ τὴ διαρκῆ συνεργασία τοῦ ἀνθρώπου
μὲ τὸ Θεό.
Μὲ τὴ διαρκῆ μνήμη
Του καὶ τὴ μόνιμη παραμονή μας
μέσα στὴν ἀσφαλῆ ὁδὸ τῶν ἐντολῶν Του:
«καὶ ἐπορευόμην ἐν πλατυσμῷ, ὅτι τὰς ἐντολάς σου ἐξεζήτησα» Ψαλμὸς 118, 45
Ἂς μὴν γελιόμαστε!
Μόνο ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ὑπάρχει καὶ ἡ ἀληθινὴ ἐλευθερία:
«οὗ δὲ τὸ Πνρῦμα Κυρίου, ἐκεῖ ἐλευθερία» Πρὸς Κορινθίους Β΄ 3, 17
Εὔχομαι ἡ Χάρη τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ νὰ εἶναι πάντα μαζί μας στὴ διαρκῆ μάχη ποὺ ὀφείλουμε νὰ δίνουμε καθημερινὰ γιὰ νὰ διαφυλάττουμε πάση θυσία τὸ τεράστιο δῶρο τῆς πραγματικῆς ἐλευθερίας τοῦ προσώπου μας, τὸ ὁποῖο κάποιοι, ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα, θὰ ἐπιχειρήσουν περισσότερο ἀπὸ ποτὲ ἄλλοτε νὰ μᾶς τὸ ἀφαιρέσουν, σπρώχνοντάς μας, μὲ πολλοὺς καὶ διάφορους τρόπους, στὴ θανάσιμη ἀνταλλαγή του, μὲ τὰ ξυλοκέρατα τῆς φαινομενικῆς καὶ ἐπίπλαστης ἐλευθερίας τους.
Ἂς προσέχουμε, ὅμως, πάρα πολύ, γιὰ νὰ μὴν ἀποδεχτοῦμε γιὰ κανένα λόγο αὐτὴ τὴν δοσοληψία!!!
Γιατί τὸ παρὸν διαμορφώνει τὴν αἰωνιότητα...
[1] Καλό είναι να διαβάσουμε όλον τον Ψαλμό 118 που μας λέει γι’ αυτήν την οδό των εντολών του Θεού.
[2] Στην ουσία, η δική μας διαρκής Επανάσταση εναντίον του κράτους της αμαρτίας και της φθοράς ξεκίνησε με την Ανάσταση!
Και αυτή την Επ - Ανάσταση, πρέπει να φέρουμε διαρκώς μέσα μας, για να είμαστε πάντα ελεύθεροι.
[3] Αξίζει να σημειωθεί ότι ο π. Αθανάσιος Μυτιληναίος αναφέρει ότι στην έκσταση που προκαλείται από το Θεό, όπως την βλέπουμε να συμβαίνει στους Προφήτες και τους Αποστόλους (π.χ. στον Προφήτη Ιεζεκιήλ και στον Απόστολο Παύλο), διατηρείται η συνείδηση (συνειδητότητα) του ανθρώπου, ενώ στην αντίστοιχη δαιμονική έκσταση, (π.χ. στα μέντιουμ ή στο δαιμονισμό), δε διατηρείται.
Αυτό, ακριβώς, δείχνει την καταδυνάστευση του ανθρώπου από το διάβολο, όταν ο πρώτος παραχωρήσει στο δεύτερο τα δικαιώματά του μέσω της αμαρτίας.
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου