ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΝ – Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ

(Οἱ ἄπειρες ἀποχρώσεις τῆς οἰκουμενιστικῆς αἱρέσεως – φωνῆς)

 

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ  

 

ΜΕΡΟΣ Α΄
Σεβασμιώτατε

 

Ὅλο καὶ περισσότερο, σὲ συγχορδία, ἀναδύονται, ἀκούγονται καὶ προωθοῦνται οἱ ἄπειρες ἀποχρώσεις τῆς οἰκουμενιστικῆς φωνῆς – αἱρέσεως, ὡς κατάφαση καὶ βίωση τῆς οὐτοπικῆς θεολογίας της ὑπὸ τῶν σημερινῶν ἐπισκόπων.
 

Εἶναι ὁλοφάνερη ἡ τάση σας (τῶν ἐπισκόπων) γιὰ ἐπιτάχυνση τῆς ροῆς τοῦ οἰκουμενισμοῦ, μὲ ἄρθρα, μὲ τὴ χρήση λεκτικοῦ καὶ ὀπτικοῦ συμβολισμοῦ, ὅπως (παράδειγμα) ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ Ἐσταυρωμένου Χριστοῦ ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα.
 

Νὰ σᾶς θυμίσω τὴ ροὴ αὐτῆς τῆς Ἀποστασίας, τῆς αἱρετικῆς οὐτοπίας δηλ.

ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΩΤΩΝ ΧΡΟΝΟΣ - «Πρός τούς Ὀρθόδοξους πιστούς τῆς Ι. Μ. Περιστερίου»

(ΦΥΛΑΚΕΣ ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ – ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ)

 

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

  
Φαίνεται, ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, ὅτι δημιουργεῖται «παράδοση» ἐκκλησιολογικοῦ πόνου καὶ στὸ σῶμα τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν τοῦ Περιστερίου ἀπὸ τὴν Ἱ. Μητρόπολη, ἀπὸ «ἐπισκόπους» της, σὲ κρίσιμες περιστάσεις – φάσεις τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως (παράδειγμα) στὴν ἐποχὴ τοῦ Σεραφειμικοῦ καθεστῶτος καὶ σήμερα, ἐπὶ Ἱερωνύμου Β΄. 

Ἂν ἀνατρέξουμε στὸ Σεραφειμικὸ καθεστώς, ὁ τότε Μητροπολίτης Περιστερίου Ἀλέξανδρος Καντώνης, ὁ «ναυαγήσας οἰκτρῶς εἰς τὴν ὑπέροχον καὶ Ἀποστολικὴν ἕδραν τῆς Μητροπόλεως Φιλίππων» (κατὰ τὸν Μητροπολίτην Ἐλευθερουπόλεως κ. Ἀμβρόσιον), ὁ «ἐκτὸς τόπου καὶ χρόνου» (κατὰ τοὺς «Ἀθωνικοὺς Διαλόγους»), εἶχε δημιουργήσῃ κρίση ἠθική, πνευματική, στὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν μὲ τὶς δηλώσεις τοῦ περὶ Καζαντζάκη∙ δηλώσεις ἐνδεικτικῆς φθορᾶς, ποὺ οἱ ἀκούοντες εὔκολα ὁδηγοῦνται σὲ ἐξελισσόμενη δια-φθορά, σὲ χαλαρότητα τῶν πνευματικῶν ἀντιστάσεων ἔναντι τῆς ἁμαρτίας. Οἱ δηλώσεις του λειτούργησαν ὡς κάλεσμα συμπυκνωμένης ἀποστασίας ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιαστικὴ Λογικὴ∙ εἶπε σχετικὰ στὸν «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ»: «Πολλοὶ εἶπαν τὸν Καζαντζάκη ἄθεο, ἄπιστο, ἀφορισμένο. Ἀλλὰ αὐτὰ δὲν τὰ εἶπε ἡ Ἐκκλησία. Τὰ εἶπαν ὁρισμένα πρόσωπα ποὺ ὅπως σὲ κάθε κοινωνία, εἶναι καὶ θερμόαιμα καὶ ὑπερβολικὰ συντηρητικά, ποὺ δὲν θὰ πῶ μόνον στενοκέφαλα, ἀλλὰ καὶ διεστραμμένα». 

«Ὑμεῖς ἀεί τῷ Πνεύματι τῷ Ἀγίῳ ἀντιπίπτετε» - (Πράξ. ζ΄, 51) (Ὁ σύγχρονος κοινοβουλευτισμός - οἰκονομική ὀλιγαρχία - στήν Ἑλλάδα στή δίνη τοῦ πολιτισμοῦ τῆς ντροπῆς – shamecultures)

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

Μετὰ τὸ 1821, ἡ πολιτικὴ ποὺ ἀναδύθηκε στὴν πατρίδα μας ἄρχισε νὰ παίρνῃ σχῆμα «εὐρωπαϊκό», ὡς ἰδεολογία ὑπέρβασης τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἂς μὴ σπεύσει, ὅμως, κάποιος νὰ μᾶς κατηγορήσῃ ὅτι ἀπορρίπτουμε συνολικὰ τὸν Εὐρωπαϊκὸ πολιτισμό. Ὅταν ἐκτιμᾶμε τὶς διαφορὲς μὲ τὴν Εὐρώπη τὸ κάνουμε στὰ πλαίσια τῆς Ὀρθοδοξίας, στὰ ὅρια τῶν παραδόσεων τοῦ Ἑλληνισμοῦ. 

Ἀποκλίνουμε ὡς κράτος, σιγά – σιγά, ἀφήνοντας τὸ Ἑλληνορθόδοξο ἦθος, σὲ πολιτικὲς προτάσεις – ἐπιλογὲς τῆς Ἀστικῆς – Μαρξιστικῆς κοσμοθεωρίας καὶ βιοθεωρίας· ἔτσι ἡ λειτουργία τῆς ἐξουσίας, τῆς οἰκονομικῆς κυρίως, προσδέθηκε στὸ ἅρμα τοῦ Καπιταλισμοῦ, στὸ χῶρο τῶν «διαπλεκομένων συμφερόντων». 

«Ὁ λαϊκὸς οἰκουμενισμός» (π. Γεώργιος Καψάνης – Ἡ ἕνωσις τῶν «Ἐκκλησιῶν»)

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

Δὲν εἴμαστε πολὺ μακριὰ ἀπὸ τὸ 1999, ὅταν ὁ π. Γεώργιος Καψάνης, καθηγούμενος (τότε) τῆς Ι. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου, στὸ βιβλίο του «ΘΕΜΑΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗΣ – 1999» φανέρωσε – κατήγγειλε, χωρὶς περιστροφές, τὸν «λαϊκὸ οἰκουμενισμό».
 

Εἶναι ἰδιαίτερα δύσκολο ὁ ἁπλὸς πιστὸς νὰ κατανοήσῃ τὴν λειτουργία (μηχανισμὸ) τοῦ «λαϊκοῦ οἰκουμενισμοῦ», αὐτῆς τῆς ἀόρατης, ἐν πολλοῖς, διαστάσεως τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Ἡ «σύνοδος» τῆς Κρήτης ἦτο ἔκδηλη, εὔκολα (σχετικὰ) ἀντιληπτὴ στὸ σκοπό της, ἐνῶ τὸ ἀντίθετό της εἶναι ἡ λανθάνουσα λειτουργία, ποὺ δὲν γίνεται ἄμεσα ἀντιληπτή, διότι δὲν φαίνεται ὅτι ἐπιδιώκεται καθ᾿ ἑαυτήν.

«Ἔχεις τὸν Θεοφόρον Εὐθύμιον» - P.G. 114, σέλ. 595-733»

(Ὁ Ὅσιος Συμεὼν ὁ Στυλίτης πρὸς Βασίλισσα Εὐδοκία)

 

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

Ὀφείλει (πιστεύω) ὁ πιστὸς νὰ ἐμβαθύνῃ στὴ Θεολογία καὶ νὰ ἐρευνᾷ τὴν Ἐκκλησιολογία καὶ σὲ ἐπίπεδα ἱστορικά, σὲ σχέση δηλ. μὲ τὴν στάση τῶν Ἁγίων ἐν καιρῷ θεολογικῶν κινημάτων ἐναντίον τῶν αἱρέσεων, πρὸς ὑπεράσπιση τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ὅπως, γιὰ παράδειγμα, τὴν στάση τοῦ Μεγάλου Εὐθυμίου στὴν περίοδο (377 – 20 Ἰαν. 473 μ. Χ.).

«Μ. Ἀθανάσιος, ὁ στῦλος τῆς Ἐκκλησίας» (Γρηγόριος Θεολόγος – Λόγος Κα'- «Εἰς τόν Μέγαν Ἀθανάσιον»)

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ 

 

Τί τὸ καλύτερο, στὴν ταλαιπωρημένη ἐποχή μας, ποὺ βιώνει ἀνωμαλίες πολέμων, ἐκκλησιολογικὲς ἐκτροπές, δογματικὲς καὶ ἠθικὲς «μεταρρυθμίσεις», φάσεις ποιμαντικῆς χειμασίας καὶ προσβολὲς ἄγχους, τί τὸ καλύτερο ἀπὸ τὸ νὰ συγκεντρώσῃ τὴν προσοχή της στὴ δράση καὶ στὴν ἀρετὴ τῶν Ἁγίων;
 

Ὅσῳ τὸ φῶς πάρεστι, καιρὸς καταφυγῆς στὴ διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, στὶς διδασκαλίες τῶν Πατέρων. Οἱ ἑορτάζοντες Ἅγιοι, μέγιστοι Ὁμολογητές, τοῦ Μηνὸς Ἰανουαρίου: Ἀντώνιος ὁ Μέγας, Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, Μέγας Ἀθανάσιος, Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ὅσιος Ἐφραὶμ ὁ Σῦρος, Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, Μέγας Βασίλειος. Ἱερομάρτυρας Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος κ.λ.π., μᾶς δίδουν (εὐλογία) τὸ δικό τους ἀφυπνιστικὸ κάλεσμα, πρὸς ἐνεργητικὴ ἀντίσταση στὴ σημερινὴ κοινωνικὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ παθογένεια, σύμπτωμα τῶν ὁποίων, αἰτία τους μᾶλλον, εἶναι ἡ ἀποστασία ἀπὸ τὸν Ἀληθινὸ Τριαδικὸ Θεὸ καὶ ἡ διείσδυση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέσα στὸ μωσαϊκὸ τῶν Εὐρωπαϊκῶν πολιτισμῶν – πολιτικῶν, τὸ ὁποῖο (μωσαϊκὸ) ἔχει καλύψει τὸ πνευματικὸ ἔδαφος τῆς πατρίδος μας.

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ - Πρὸς Ἱερέαν: π. Ἀθανάσιον Γιουσμά (Τῆς Ι. Μητροπόλεως Μυτιλήνης)

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

Εἶναι ἀλήθεια, π. Ἀθανάσιε, ὅτι τὸ κήρυγμα εἶναι τομέας (σοβαρὸς) τῆς Ἱερατικῆς Διακονίας – δραστηριότητας.
 

Σὲ κήρυγμά σας περὶ τῆς «ἀρετῆς τῆς Ὑπακοῆς», προτείνατε δική σας – ἰδιότυπη καὶ βλάσφημη – θεώρηση περὶ τῶν «ὁρίων» καὶ τῆς «ἔκτασης» τῆς ὑπακοῆς.
 

Ἀγγίξατε ἰδιότυπα βασικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας περὶ «Ὑπακοῆς» ὅπου, στὴ «διδασκαλία» σας παρουσιάζετε τὸν Θεὸ νὰ ἁγιάζῃ παραβάτες τῆς ἐντολῆς του, τῆς «οὐ μοιχεύσεις»!

«Ἡ αἵρεση τῆς Εὐχαριστιακῆς θεολογίας»

(...καὶ ἐξ ὑμῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα – Ἀπ. Παῦλος – Πράξ. 20, 30)

 

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ 

 

Γνωρίζουμε, ὅτι τὰ Μυστήρια τοῦ Βαπτίσματος, Χρίσματος καὶ Θείας Εὐχαριστίας εἶναι θεμελιώδη στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας.
 

Ἡ συγγραφικὴ πρακτικὴ τῶν οἰκουμενιστῶν ἀλλοίωσε (ὡς γνωστὸ) τὸ θεολογικὸ νόημα τοῦ Βαπτίσματος (Βαπτισματικὴ Θεολογία – ἐπίσκοπος Ι. Ζηζιούλας).
 

Ὁ ἴδιος κατασκεύασε, ἐπίσης, τὴν αἵρεση τῆς «Εὐχαριστιακῆς θεολογίας». Ἡ θεωρία του προσανατολίζει τὸ ποίμνιο στὸ «παπικὸ πρωτεῖο» ἀποτελούμενο, ὅμως, ἀπὸ ὀρθόδοξα ὑλικά, πρὸς παραπλάνηση τῶν Ὀρθοδόξων.
 

Ὁ Περγάμου Ἰωάννης Ζηζιούλας καὶ οἱ συνοδοιπόροι του ἔχουν ἀπελευθερώσει τεράστιο ὄγκο φαντασίας, λέγοντες:

«Ἡ αἵρεση τῆς Βαπτισματικῆς θεολογίας»

(Β΄ Πέτρ. 2,1: «καὶ ἐν ὑμῖν ἔσονται ψευδοδιδάσκαλοι οἵτινες παρεισάξουσιν αἱρέσεις ἀπωλείας)

 

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

Ἀναμφίβολα, ὁ χαρακτηρισμός τοῦ Τέοντορ Ἀντόρνο (κοινωνιολόγος) γιὰ τὸν φιλόσοφο Γκεὸργκ Λούκατς, μεταφέρεται χωρὶς προχειρότητα καὶ στὸν δέσμιο μὲ τὴν ἁλυσίδα τῆς αἱρέσεως «Ἐπίσκοπο» Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα. Γράφει ὁ Ἀντόρνο (Adorno):
 

«Χτυπιέται στὶς ἁλυσίδες του καὶ φαντάζεται πὼς ὁ τριγμός τους σημαίνει τὴν προέλαση τοῦ Παγκοσμίου Πνεύματος» (Βλέπε Th. Adorno, NotenZurLiteruturII, Φραγκφούρτη 1970, σέλ. 185).
 

Ἡ ἄρνηση τῆς μοναδικότητος τοῦ παραδοσιακοῦ (ὀρθοδόξου) Βαπτίσματος («ἕν Βάπτισμᾳ») ἀπὸ τὸν Ἰωάννη Ζηζιούλα, εἶναι αἱρετικὴ πράξη στὴν ἐννοιολογική της δομή, ποὺ τὴν προέκτεινε ὡς «θεωρία τῆς Βαπτισματικῆς ἑνότητας» μὲ τοὺς αἱρετικούς, ποὺ πιστεύουν ὅτι ἔχουν βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος.

«Θεϊκὰ σημάδια» (Ναί, Κύριε ὁ Θεὸς ὁ Παντοκράτωρ, ἀληθιναὶ καὶ δίκαιαι αἱ κρίσεις σου – Ἀποκ. 16,7)

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

Στὸ διαθέσιμο ὑλικὸ τῆς Τηλεοράσεως, τὸ ὁποῖο παρουσίαζε (ἡ T.V.) σὲ ἄτυπη ἱεραρχία, στὶς (πλημμυρικὲς) καταστροφὲς μὲ τὴν μέγιστη κοινωνική, οἰκονομική, πολιτιστικὴ ἢ ἐπιστημονικὴ βαρύτητα, ὁ δραματικὸς τίτλος τῆς καταγραφῆς τους, ἦταν: «ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ».

 

Ὁ ἀπόλυτα ἀληθινός, ἑρμηνευτικός – ἀξιολογικὸς χαρακτῆρας ὅλων τῶν δοκιμασιῶν – ἀντιξοοτήτων ποὺ ἀντιμετώπισε καὶ ἀντιμετωπίζει ἡ ἀνθρωπότητα, εὑρίσκεται συνοπτικὰ στὸ ἱερὸ κείμενο τῆς Ἀποκαλύψεως. Ἐνδεικτικά: «Καὶ ἤκουσα τοῦ θυσιαστηρίου λέγοντας∙ ναί, Κύριε ὁ Θεὸς ὁ Παντοκράτωρ, ἀληθιναὶ καὶ δίκαιαι αἱ κρίσεις σου» (Ἀποκ. 16, 7).

«Πρός ἐκπεσόντα Ἀρχιμ. Ἀνδρέαν Κονάνον»

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

Σᾶς παρακολούθησα (μὲ λύπη) στὸ διαδίκτυο, σὲ μιὰ σειρὰ ἀπὸ λόγια σας «φιλικὰ» ὑπὲρ τῆς ὁμοφυλοφιλίας, σὲ συμφωνία μὲ τὴ ζωή σας, ἔξω ἀπὸ τὴν Πίστι καὶ τὴν Λατρεία τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἄρνηση τοῦ Πνεύματος∙ λόγια κατὰ τοῦ ἑαυτοῦ σας στὴν πραγματικότητα, σὲ προβολὴ «φτού, ξελευτερία».
 

Ἀνάμεσα στὰ συγκεχυμένα λόγια τῆς συνείδησής σας ἄκουσα καὶ τὴ λέξη «Θεὸς»∙ ὄχι, βέβαια, ὡς ἀδιαλλαξία ἔναντι τοῦ ψεύδους καὶ ὡς ἀσυμβίβαστη ζήτησι τῆς ἀλήθειας.

«Οἱ Ἐγκύκλιοι τοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Καντιώτου» (Ὡς δέον γενέσθαι ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ)

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ 

 

Ἀναμφίβολα, ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης ὡς Ὀρθόδοξος κληρικὸς (ἰδιαίτερα δὲ ὡς Ἐπίσκοπος), κατόρθωσε νὰ ἐγκολπωθῇ (βιωματικὰ καὶ θεωρητικὰ) ὅλα τὰ βασικὰ στοιχεῖα τῆς ζωῆς καὶ διδασκαλίας τῶν μεγάλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀπ᾿ ἀρχῆς τὰ κηρύγματά του ξεχώριζαν γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη ἀκρίβειά τους, συνέπεια διαρκοῦς πνοῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὡς ἀπάντηση στὶς αὐθάδεις προκλήσεις τοῦ δαιμονικοῦ πνεύματος τῆς ἐποχῆς του∙ ξεχώριζαν γιὰ τὴν διαύγεια – τεκμηρίωσή τους καὶ γιὰ τὴν ἀφυπνιστική τους ἐπενέργεια. Στὶς θέσεις του δὲν ὑπῆρχαν τὰ «σκαμπανεβάσματα» ποὺ δημιουργεῖ ὁ κόσμος, ἡ ἐπικαιρότητα καὶ ἡ ἀποστασία ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ Θεό.

«Τί πιστεύει ἡ "πράσινη ἀνάπτυξη";» (ΜΕΡΟΣ Β΄)

(Ἀναφορὰ στὸν συλλογικὸ Τόμο: «Ἡ κατάσταση τοῦ Κόσμου – 2010»)

 

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

Τὸ πρῶτο μέρος ΕΔΩ

 

(ΜΕΡΟΣ Β')

 

Μελετῶντας την ἔκδοση τοῦ Ἰνστιτούτου WORLDWATCH, μὲ τίτλο «Ἡ κατάσταση τοῦ Κόσμου – 2010», παρατηροῦμε (στὴν διάρθρωση τῆς «ἔκδοσης») οἱ συγγραφεῖς τοῦ «Τόμου» νὰ διατρέχουν – τοποθετοῦνται σὲ πολλοὺς τομεῖς τῆς κοινωνικῆς δραστηριότητας.
 

Στὶς σελίδες τοῦ «Τόμου» παρουσιάζονται μὲ σαφήνεια οἱ ἀναδιοργανωτικοὶ στόχοι τῆς παγκόσμιας (κρυφῆς) «πράσινης» ἡγεσίας.

«Τί πιστεύει ἡ "πράσινη ἀνάπτυξη";» (ΜΕΡΟΣ Α΄)

(Ἀναφορὰ στὸν συλλογικὸ Τόμο: «Ἡ κατάσταση τοῦ Κόσμου – 2010»)

 

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

(ΜΕΡΟΣ Α')

Στὴ σημερινὴ ἀποστασία ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ Τριαδικὸ Θεό, προβάλλουν ὡς «ἀνακουφιστικὴ» λύση – πεποίθηση: α) ὁ οἰκουμενισμὸς – πανθρησκεία καὶ β) ἡ «πράσινη ἀνάπτυξη».
 

Σ᾿ αὐτούς τούς δύο πόλους ἑκατομμύρια ἄνθρωποι θὰ συντονισθοῦν (ἀποπροσανατολιστικὰ) μὲ τὴ βοήθεια «ποιμένων» καὶ πολιτικῶν ἡγεσιῶν, δυστυχῶς!

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ: Πρὸς Μητροπολίτη Αἰτωλοακαρνανίας κκ Δαμασκηνὸ Κιαμέτη

Σχόλιο Πᾶνος: Ὁ κύριος Σακαλάκης εἶναι πολὺ εὐγενὴς στὸν λόγο του, μόνο ποὺ ὅλοι αὐτοὶ ὑπηρετοῦν ἄλλο ἀφεντικὸ καὶ ὄχι τὸν Χριστό. Μητροπολῖτες σὰν καὶ αὐτὸν χρειάζονταν ἄλλη γλῶσσα καὶ ὄχι αὐτὴ τῆς εὐγένειας μὲ μπροστάρη τὸν λαὸ καὶ τότε θὰ βλέπαμε ἄν θὰ τολμοῦσαν νὰ ὀρθώσουν δικτατορικοὺς λόγους καὶ νὰ ἐπιβάλουν τίς ἐντολὲς ποὺ παίρνουν ἄνωθεν, λὲς καὶ εἶναι τσιφλίκι τους οἱ ἑκκλησίες, λὲς καὶ οἱ ἱερεῖς εἶναι δικοί τους ὑπάλληλοι ποὺ τοὺς πληρώνουν οἱ ἴδιοι. Ἀλλὰ τέτοιος λαὸς εἴμαστε τέτοιοι δεσποτᾶδες μᾶς ἀξίζουν. Ἀπορῶ πῶς τοὺς ἀνεχόμαστε ἀκόμα ὅλους αὐτούς...

 

__________________________________ 

 

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

Σεβασμιώτατε
 

Ἕνας συνειδητὸς Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς δὲν μπορεῖ νὰ μείνῃ στὴν οὐδετερότητα μέσα στὸν κόσμο. Ὑπάρχει, βέβαια, ἐγκαρτέρηση καὶ ὑπομονὴ στὰ ἀναπόφευκτα (κατὰ τὴν κρίσιν τοῦ Θεοῦ). Δὲν γυρίζει, ὅμως, τίς πλάτες στὴ ζωὴ καὶ ἀκριβέστερα στὴν συλλογικὴ Ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ∙ ἀντίθετα ἐνδιαφέρεται γιὰ τὰ γεγονότα (τὰ ἱστορικὸ κυρίως) καὶ δὲν ἐπιθυμεῖ τὸν κόσμο νὰ βαδίζει «στὴν τύχη».

«Οἱ Παρακλητικοὶ Κανόνες πρὸς τὴν Θεοτόκον»

(Ὡς ἀγωνιώδης κραυγὴ∙ ὡς ἐλπίδα καὶ διάλογος μὲ τὴν Θεοτόκον)

 

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

Ξεκινῶντας ὁ Αὔγουστος τὴ διαδρομή του μᾶς καλεῖ (ἡ Ἐκκλησία) στὴν ἀποβολὴ τῆς τοξικότητας τῆς ἁμαρτίας, διὰ προσευχῆς, ὁμολογίας, νηστείας, μετανοίας καὶ Θείας Εὐχαριστίας.
 

Μὲ τὴν εἴσοδὸ του καὶ μέχρι στὶς 13 τοῦ μηνός, ψάλλονται οἱ δύο (2) γνωστὲς (Μικρὴ καὶ Μεγάλη) Ἱερὲς Παρακλήσεις στὴν Παναγία.

«H "πράσινη ἀνάπτυξη" καὶ ἡ μόλυνση ἐκ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ»

(Ἀναφορὰ στὴν Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν -Βόλου)

 

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

Γνωρίζουμε, τονίζει ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, ὅτι «ἔχει ὄντως μολυνθῇ ἐπικίνδυνα ἡ πνευματικὴ ἀτμόσφαιρα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας· τὸ ἐκκλησιαστικὸ κλίμα ἔχει ἀλλάξει· μεταλλαγμένα πνευματικὰ προϊόντα κυκλοφοροῦν, ἀκόμη καὶ στὸν χῶρο τοῦ Ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ. Αὐτὰ ἀποτελοῦν τὸ ἀληθινὸ οἰκολογικὸ πρόβλημα, μὲ τὸ ὁποῖο θὰ ἔπρεπε νὰ ἀσχολοῦνται οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ἡγέτες («Θεοδρομία» - Ἀπριλ – Ἰούν. 2003, σελ. 284 καὶ 288).

«Οἱ Νέο-Επικούρειοι καί οἱ Νέο-Στωικοί (σύγχρονοι) κυβερνῆτες καί τό Χριστεπώνυμο πλήρωμα»

(Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Πρὸς τὸ Χριστεπώνυμο πλήρωμα» - π. Αὐγουστίνου Καντιώτου -1973)

 

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

Οἱ σύγχρονοι «πολιτικοὶ ἡγέται δὲν θέλουν νὰ βλέπουν τὸν λαόν μας ὡς χριστεπώνυμο πλήρωμα, ἀλλ᾿ ἁπλῶς ὡς ἕνα λαόν, ὁ ὁποῖος πρέπει νὰ ἐξελίσσεται ἐν τῷ συγχρόνῳ κόσμῳ κατὰ τὰς νεωτέρας περὶ ἠθικῆς ἀντιλήψεις», τονίζει ὁ (ὄντως) Ἐπίσκοπος π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὸ βιβλίο του «πρὸς τὸ Χριστεπώνυμον πλήρωμα», στὸν πρόλογό του (Σελ. 11).
 

Πράγματι, μετὰ τὸν Ι. Καποδίστρια, στὸν πολιτικὸ – κοινωνικὸ χῶρο, τὰ νομοθετικὰ μέτρα ἔρχονται (μέχρι σήμερα) σὲ σύγκρουση μὲ τὸν Χριστόν, ποὺ εἶναι ὁ αἰώνιος Νομοθέτης – Κυβερνήτης τοῦ Σύμπαντος Κόσμου.

«Πᾶσα ἡ τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ ἡμῶν ποίμνη ἕν σῶμα ἐστίν, ὑπὸ μιᾶς κεφαλῆς διοικούμενον, ὅς ἐστὶ Χριστὸς Ἰησοῦς»

 (Ἐκ τῆς Ἐπιστολῆς πάντων των Ἁγιορειτῶν πρὸς βασιλέα Μιχαὴλ τὸν Παλαιολόγον -Ὁμολογητική)

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

Ἀποτελεῖ πολύτιμο κεφάλαιο στὴν Ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία ἡ Ὁμολογιακὴ ἐπιστολὴ τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων πρὸς τὸν βασιλέα Μιχαήλ, ὁ ὁποῖος ἐπιθυμοῦσε τὴν συγκατάθεση – ἀποδοχὴ τῆς ψευδοενώσεως στὴ Λυὼν (1274) ἀπὸ τὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα καὶ ἰδιαίτερα ἀπὸ τοὺς Ἁγιορεῖτες Μοναχούς.
 

Οἱ (τότε) Ἁγιορεῖτες δὲν φοβήθηκαν ποτὲ νὰ κινδυνέψουν ὑπὲρ τῆς Πίστεως, γι᾿ αὐτὸ καὶ ἀπάντησαν στὴ φιλοσοφία τῆς ψευδοσυνόδου μὲ θεολογικὴ σοφία καὶ γνώση, μὲ μιὰ ὀξύτατη διαλεκτικὴ σκέψη, μὲ μιὰ κατασταλαγμένη Πατερικὴ πεῖρα, μὲ τέτοια ὑψίστη Ὀρθόδοξη ὡριμότητα ποὺ δὲν την συναντοῦμε, σήμερα (δυστυχῶς), ἀπὸ τίς σημερινὲς Ἱ. Μονές, πλὴν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων.

H ΠΡΟΣΚΑΙΡΟΣ ΠΙΣΤΗ: «Χθές πίστιν εἶχες τήν τῶν καιρῶν, σήμερον τήν τοῦ Θεοῦ γνώρισον» (Ἁγ. Γρηγόριος Θεολόγος – «Εἰς τήν καινήν Κυριακήν – Λόγος ΜΔ)

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

Ὁ Ἅγ. Γρηγόριος στὸ λόγο του ἀναφέρεται (στηλιτεύει) καὶ στὴν ἀρνητικὴ πράξη της «τῶν καιρῶν πίστεως», περὶ τῆς ὁποίας ὁμιλοῦν τὰ τρία πρῶτα Εὐαγγέλια στὰ ἐδάφια: Ματθ. 13,27 – Μᾶρκ. 4,16 καὶ Λουκ. 8,13, ὅπου ὁ Κύριος ἀναφέρεται στὴ σπορὰ τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ.
 

Ὁ Ἄγ. Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ὑπογραμμίζει τὸ νόημα τῆς προσκαίρου πίστεως, μὲ ἀναφορὰ στὸν Ἅγ. Γρηγόριο τὸν Θεολόγο. Ὁ Ἁγιορείτης ὅσιος γράφει, σχετικά: