Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
Ὁ Ἅγ. Γρηγόριος στὸ λόγο του ἀναφέρεται (στηλιτεύει) καὶ στὴν ἀρνητικὴ πράξη της «τῶν καιρῶν πίστεως», περὶ τῆς ὁποίας ὁμιλοῦν τὰ τρία πρῶτα Εὐαγγέλια στὰ ἐδάφια: Ματθ. 13,27 – Μᾶρκ. 4,16 καὶ Λουκ. 8,13, ὅπου ὁ Κύριος ἀναφέρεται στὴ σπορὰ τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Ἄγ. Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ὑπογραμμίζει τὸ νόημα τῆς προσκαίρου πίστεως, μὲ ἀναφορὰ στὸν Ἅγ. Γρηγόριο τὸν Θεολόγο. Ὁ Ἁγιορείτης ὅσιος γράφει, σχετικά:
«Σημείωσε ὅτι πέντε εἴδη πίστεως βρίσκονται στὴν Γραφή. Καὶ πρώτη μὲν εἶναι ἡ δικαιοῦσα τὸν ἄνθρωπο, γιὰ τὴν ὁποία εἶπε ὁ Παῦλος προηγουμένως στὴν παροῦσα ἐπιστολὴ∙ «Καὶ ἡμεῖς εἰς Χριστόν Ιησούν ἐπιστεύσαμεν, ἵνα δικαιωθῶμεν ἐκ πίστεως Χριστοῦ (Γαλ. 2, 16)». Βλέπε ἑρμηνεία του «Εἰς τὰς ΙΔ (14) ἐπιστολάς του Ἀπ. Παύλου». Συνεχίζει ὁ Ἱ. Πατήρ:
«Δευτέρα εἶναι ἡ καλουμένη Ἱστορική, μὲ τὴν ὁποία πιστεύει μὲν ὁ ἄνθρωπος στὸν Χριστὸ καὶ στὰ περιεχόμενα στὶς Γραφὲς ὅτι εἶναι ἀληθῆ, γιὰ τὴν δόξα ὅμως τῶν ἀνθρώπων ἢ ἀπὸ τὸν φόβον τῆς ζωῆς, δὲν ὁμολογεῖ τὴν πίστη αὐτή! Τέτοιοι ἦσαν ἐκεῖνοι οἱ ἄρχοντες, οἱ ὁποῖοι μολονότι πίστεψαν στὸν Χριστό, «ἀλλὰ διὰ τοὺς Φαρισαίους οὐχ᾿ ὡμολόγουν, ἵνα μὴ ἀποσυνάγωγοι γένωνται∙ ἠγάπησαν γὰρ τὴν δόξαν τῶν ἀνθρώπων μᾶλλον ἥπερ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ» (Ἰωάν. 12, 42 – 43). Τρίτη πίστις εἶναι ἡ καλούμενη πρόσκαιρη, τὴν ὁποία ὁ Θεολόγος Γρηγόριος ὀνομάζει πίστι τῶν καιρῶν.
Τέτοια εἶναι ἡ πίστις ἐκείνων ποὺ μετὰ χαρᾶς δέχονται τὸν λόγο στὴν ἀρχή, ὕστερα ὅμως, ὅταν ἀκολουθήση πειρασμός, παραιτοῦν τὴν πίστη, ὅπως εἶπε ὁ Κύριος· «οὗτοι ρίζαν οὐκ ἔχουσιν, οἷ πρὸς καιρὸν πιστεύουσι καὶ ἐν καιρῷ πειρασμοῦ ἀφίστανται» (Λουκ. 8, 13). Τέταρτη πίστις εἶναι ἡ λεγομένη τῶν σημείων, μὲ τὴν ὁποία πιστεύει ὁ ἄνθρωπος ὅτι ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ κάνῃ σημεῖα καὶ θαύματα ἢ ἀμέσως ἢ διὰ μέσου κάποιου ἄλλου φιλόθεου ἢ καὶ διαμέσου αὐτοῦ τοῦ ἴδιου ποὺ πιστεύει.
Τέτοια ἦταν ἡ πίστις τοῦ Ἑκατοντάρχου (Ματθ. 8, 8) καὶ ἐκείνων ποὺ προσέφεραν τὸν παραλυτικὸ στὸν Χριστὸ (Αὐτόθ. 9, 2). Πέμπτη καὶ τελευταῖα εἶναι ἡ ἐνεργούμενη διὰ τῆς ἐργασίας τῶν ἐντολῶν καὶ μάλιστα διὰ τῆς ἀγάπης. Αὐτὴ λέγεται πίστις ζωντανὴ καὶ σώζουσα καὶ ἀνώτερη ἀπὸ ὅλες τίς ἄλλες, καθόσον ὅλες οἱ ἄλλες μποροῦν νὰ ἐκπέσουν, καὶ νὰ κολασθοῦν ὅσοι τίς ἔχουν, ἐνῶ μόνον αὐτὴ δὲν μπορεῖ νὰ ἐκπέσῃ, διότι εἶναι ἑνωμένη μὲ τὴν ἀγάπη, ἡ ὁποία δὲν ἐκπίπτει» (Σχόλιο στὴν Πρὸς Γαλάτας ἐπιστολὴ Κεφ. 5ο, 6 – Ὑποσημείωση 1058).
Νὰ σχολιάσουμε, ὅτι οἱ οἰκουμενιστὲς χρησιμοποιοῦν τὸν ὅρο «ἀγάπη», ὡς μέθοδο ἀνάλυσης τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἐκκλησιολογίας, σὲ ἐπίπεδο ἀντι-λογικῆς πρὸς τὴν ἀγάπη ποὺ διδάσκει τὸ Εὐαγγέλιο.
Ἐρώτημα: Ὅταν προσθέτεις ἢ ἀφαιρεῖς – ὅπως ὁ οἰκουμενισμός, ὁ προτεσταντισμὸς καὶ οἱ ἄλλες αἱρέσεις – στὴν Θεία (διαχρονικὴ) Ὁμολογία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, αὐτὴ εἶναι ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο ποὺ τονίζει ὁ Ἀπ. Παῦλος «ἐν γὰρ Χριστῷ Ἰησοῦ οὔτε περιτομὴ τί ἰσχύει οὔτε ἀκροβυστία, ἀλλὰ πίστις δι᾿ ἀγάπης ἐνεργουμένη»; Ἀσφαλῶς ὄχι!
Στὸ κείμενο τοῦ (Λόγου ΜΔ) Ἁγ. Γρηγορίου, διαβάζουμε:
«χθὲς πίστιν εἶχες τὴν τῶν καιρῶν, σήμερον τὴν τοῦ Θεοῦ γνώρισον· μέχρι τίνος ἐπ᾿ ἀμφοτέραις χωλανεῖς ταῖς ἰγνύαις; μέχρι τίνος οἰκονομήσεις;».
Ἑρμηνεία: «Χθὲς εἶχες τὴν πίστιν εἰς τοὺς καιροὺς, σήμερα γνώρισε τὴν πίστιν εἰς τὸν Θεόν. Μέχρι πότε θὰ κουτσαίνεις καὶ διὰ τὰ δύο; Μέχρι πότε θὰ ἠμπορῇς νὰ συνδυάζῃς τὰ πράγματα αὐτά»;
Σὲ συμπυκνωμένη ἑρμηνευτικὴ μορφὴ ὁ Ἅγιος ἀποδίδει καὶ τὸ μήνυμα τοῦ λόγου τοῦ Κυρίου:
«Οὐδεὶς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν...» (Ματθ. 6, 24).
Τὴν συνέχεια τοῦ λόγου (ΜΔ΄) τὴν καλύπτει τὸ σχόλιο (Εἰσαγωγὴ – Ε.Π.Ε., 5 – Ἔργα Γρηγορίου Θεολόγου, σελ. 16) τοῦ ὑπεύθυνου κ. Νικολάου Ἐμμ. Ἀποστολάκη, ὅπου διαβάζουμε:
«Εἰς τὴν συνέχειαν προτρέπει τοὺς πιστοὺς νὰ προσέχουν τοὺς ἑαυτούς των καὶ νὰ ἀποφεύγουν ὁτιδήποτε ἠμπορεῖ νὰ βλάψῃ τὴν ψυχήν. Τοὺς παρακινεῖ νὰ στρέφωνται μὲ ὅλην τὴν δύναμίν των πρὸς τὸν Θεόν, νὰ μὴ φθονοῦν, νὰ μὴ μισοῦν, νὰ μὴ διακρίνωνται δι᾿ ἀπληστίαν, νὰ συμπονοῦν, νὰ φιλοξενοῦν, νὰ στεγάζουν, νὰ τρέφουν, νὰ ἐλεοῦν καὶ νὰ ἀγαποῦν τοὺς συνανθρώπους... «Ἂν ἁμαρτάνῃς», λέγει, «νὰ ἐπιστρέψῃς εἰς τὸν ὀρθόν δρόμον καὶ ἂν βαδίζῃς ἐπιτυχῶς, νὰ ἐντείνης τὰς προσπαθείας σου».
1ο Σχόλιο: Πιστεύω, ὅτι ὁ Ἁγ. Γρηγόριος μὲ τὴν διατύπωση: «Χθὲς πίστιν εἶχες τὴν τῶν καιρῶν, σήμερον τὴν τοῦ Θεοῦ γνώρισον· μέχρι τίνος ἐπ᾿ ἀμφοτέραις χωλανεῖς ταῖς ἰγνύαις; μέχρι τίνος οἰκομήσεις;», δηλ. «Χθὲς εἶχες τὴν πίστιν εἰς τοὺς καιροὺς, σήμερα γνώρισε τὴν πίστιν εἰς τὸν Θεόν. Μέχρι πότε θὰ κουτσαίνεις καὶ διὰ τὰ δύο; Μέχρι πότε θὰ ἠμπορῇς νὰ συνδυάζῃς τὰ πράγματα αὐτά;», ἀναφέρεται καὶ στὴν νοσηρὰ πνευματικὴ κατάσταση ὅπου τὰ αἴτια στὰ εἴδη Β) καὶ Γ) τῆς πίστεως νοθεύουν τὴν Ὀρθόδοξη συνείδηση καὶ ὠθοῦν τὸν πιστὸ σὲ «ταλάντωση ἐκκρεμοῦς». Ὁ πιστός, καταλαβαίνουμε (= ὑπὸ τὴν ἐπήρεια τῆς ἐπιστημονικῆς λογικῆς), εἶναι μιὰ μὲ τὸν κόσμο – ἀποστασία καὶ μιὰ μὲ τὸν Θεὸ (= πρόσκαιρος πίστη), ὅπως εἶναι δηλ. οἱ δύο ἀκραῖες θέσεις ἑνὸς ταλαντευομένου (σὲ ἐκκρεμὲς) σώματος.
2ο Σχόλιο: Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος εἶναι κατὰ τὴν Πατερικὴ ἔννοια ψυχοπαθής, ὄχι βέβαια (ἀναγκαῖα) μὲ τὴν Ψυχιατρικὴ τοῦ ὅρου ἔννοια. Ἡ ἐμπειρία ὅμως τῆς Ἐκκλησίας βεβαιώνει, ὅτι αὐτὸς ὁ δρόμος, δίκην ἐκκρεμοῦς, ὁδηγεῖ σὲ νευρώσεις, ψυχώσεις, συγκρούσεις καὶ διάφορα (ἄλλα) ψυχολογικὰ προβλήματα.
3ο Σχόλιο: Ἡ Πατερικὴ πειθώ, μὲ τὴ δύναμη τῆς χάριτος καὶ τῆς λογικῆς, περὶ τῆς ὀρθότητος τῆς Πίστεως, ἐπενεργεῖ πρὸς τὴν κατεύθυνση τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ οἱ ἀπατηλοὶ περὶ «ἀγάπης» καὶ «ὑπακοῆς» λόγοι τῶν οἰκουμενιστῶν (σημερινῶν) ποιμένων, εἰσάγονται στὴ συνείδηση μέσα ἀπὸ τὰ κανάλια τῆς ὑποβολῆς, ἡ ὁποία μηδενίζει τὸ ρόλο τῆς λογικῆς Πατερικῆς βιωματικῆς – γνωστικῆς σκέψης. Τότε ὁ πιστὸς ὁδηγεῖται εἰς τὴν «πρόσκαιρον πίστιν». Ἰδιαίτερα, σήμερα, ἡ «πρόσκαιρος πίστις» ἔχει μέγιστες τιμὲς ἐξ αἰτίας τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης. Βλέπουμε δηλ.
Α) Μεταξὺ τῶν πιστῶν ὑπάρχει ἐπιδημία λανθασμένης ἐκκλησιολογικῆς σκέψης. Τιμοῦν (παράδειγμα) τοὺς μεγάλους Πατέρες (ὀρθὴ πίστη) μὰ ἀποδίδουν τὴν ἐγκυρότητα τοῦ Μυστηρίου (Θ. Κοινωνία) στὸ «ὄνομα» τοῦ Ἐπισκόπου (λαθεμένη πίστη) καὶ ὄχι στὸ ὄνομα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ὅπως διδάσκουν οἱ Πατέρες καὶ ἡ Γραφή.
Β) Τιμοῦν οἱ πιστοὶ τὸν Ὀρθόδοξο γάμο, μὰ συμμετέχουν – παρευρίσκονται καὶ στοὺς Μικτοὺς γάμους, ἀκολουθῶντας την γραμμὴ τῆς «Κρήτης».
Γ) Οἱ ἱερεῖς ἐκφωνοῦν – τιμοῦν τὴν Θεοτόκο (Ὑπερ-Εὐλογημένης καὶ ἀειπάρθενου) μὰ τελοῦν καὶ γάμους μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Ἀγγλικανῶν, οἱ ὁποῖοι δὲν τιμοῦν τὴν Θεοτόκο.
Μακρὺς ὁ δρόμος τῶν παραδειγμάτων ποὺ φανερώνουν τὴν σημερινὴ «πίστη τῶν καιρῶν», τὴν ταλάντωση τῶν πολλῶν στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, δυστυχῶς!
«Δεινὸς γὰρ ἐστίν ὁ μεθοδεύων ἡμῶν τὴν εἰς τὸν Κύριον πίστιν διά τοῦ πιστευθέντος καλοῦ κακίας ἐργάσασθαι... Διὰ τῶν κηρυσσουσῶν Γραφῶν τὸν Χριστόν αἱρετικαῖς ἐννοίαις τὴν ἄγνοιαν τούτου δεινῶς μηχανώμενος (Βασίλειος Ἀγκύρας Β.Ε.Π.Ε.Σ. 29, 280).
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Χαίρε ευλογημένε Νικόλαε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετά από όλα αυτά τα στοχευμένα παραδείγματα μας λες στο τέλος:
Μακρὺς ὁ δρόμος τῶν παραδειγμάτων ποὺ φανερώνουν τὴν σημερινὴ «πίστη τῶν καιρῶν», τὴν ταλάντωση τῶν πολλῶν στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, δυστυχῶς!
Και γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;
Γιατί δεν είναι ενωμένοι με τον Χριστό.
Ο Χριστὸς εἶναι ἡ Ἀλήθεια, ἐλευθερώνει ἀπὸ τὴν πλάνη καὶ ἄγνοια καὶ σώζει τὸν ἄνθρωπο: «γνώσεσθε τὴν Ἀλήθειαν, καὶ ἡ Ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (Ἰωάν. η´ 32).
Ὑπάρχουν πολλὲς ἀπόψεις γιὰ τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ Ένας μόνος εἶναι ἡ Ἀλήθεια.
Αὐτὸν τὸν Χριστὸ - Ἀλήθεια προεφήτευσαν οἱ Προφῆται, ἐκήρυξαν οἱ Ἀπόστολοι, ὡμολόγησαν οἱ Μάρτυρες, ἐδογμάτισαν οἱ Πατέρες.
Αὐτὸς ὁ Χριστὸς εἶναι «Φῶς ἐκ Φωτός, Θεὸς αληθινὸς ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, ὁμοούσιος με τὸν Πατέρα».
Αὐτὸς ὁ Χριστὸς ἕνωσε, τελικὰ καὶ ἀδιάσπαστα, τὴν θεία φύση μὲ τὴν ἀνθρώπινη φύσι στὴν ὑπόστασί Του, στὸ ἕνα πρόσωπό Του, στὸ πρόσωπο τοῦ Λόγου.
Αὐτὸς ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ Ἀλήθεια, γιατὶ μὲ τὸν θάνατό Του νικᾶ τὸν θάνατό μας καὶ μὲ τὴν Ἀνάστασί Του μᾶς χαρίζει τὴν αἰώνιο ζωή.
Αὐτὴν τὴν Χριστοαλήθεια δὲν μποροῦμε νὰ τὴν συμβιβάσουμε μὲ τὶς «ἀλήθειες» τῶν ἄλλων θρησκειῶν καὶ ἄλλων πίστεων.
Ὁ Χριστὸς εἶναι ὅλη ἡ Ἀλήθεια.
Δὲν εἶναι ἡ μισὴ Ἀλήθεια, ποὺ πρέπει νὰ συμπληρωθῆ ἀπὸ ἄλλες ἀλήθειες όπως μας λέει ο Παναιρεσιάρχης Βαρθολομαίος.
Φοβεροὶ ἐχθροὶ τῆς Ἐκκλησίας ὑπῆρξαν οἱ αἱρέσεις.
Φοβερώτερος ὅλων εἶναι ὁ Συγκρητισμός, (αυτό που θέλει να φέρει ο οικουμενισμός) δηλαδὴ ἡ ἀνάμιξις καὶ σχετικοποίησις κάθε πίστεως.
Ὑποβαθμίζει, μειώνει, ὑποσκάπτει ὄχι κάποιο ἀπὸ τὰ Δόγματα ἀλλὰ ὅλα τὰ Δόγματα, δηλαδὴ ὅλη τὴν Ἀλήθεια, τὸν Θεάνθρωπο Κύριο, γιὰ νὰ ἀνοίξη τὸν δρόμο στὴν Πανθρησκεία τῆς Νέας Ἐποχῆς, μὲ τὴν πίεση τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς, για να ξεπηδήσει και ο αντίχριστος.
Ἡ ἀπάντησίς μας σ᾿ αὐτὸν τὸν γενικευμένο πόλεμο κατὰ τῆς Ἀληθείας - Χριστοῦ θὰ πρέπη νὰ εἶναι ἡ μὲ παρρησία Ομολογία μας ὅτι μόνος ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ μόνη Ἀλήθεια καὶ γι᾿ αὐτὸ ὁ Σωτὴρ τοῦ κόσμου, καὶ μόνον ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ Αληθινή, Αποστολική, ἀκαινοτόμητη συνέχεια τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς Ἐκκλησίας τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Πατέρων.
Ὁμολογοῦμε τὴν Πίστη μας, ἔστω καὶ ἐὰν γι᾿ αὐτὴν τὴν Ομολογία ὑφιστάμεθα ἢ θὰ ὑποστοῦμε στὸ μέλλον διωγμούς.
Καιρὸς μαρτυρίας καὶ Μαρτυρίου γιὰ τὴν Ομολογία τοῦ Σταυρωθέντος καὶ Ἀναστάντος Χριστοῦ, τῆς Αὐτοαληθείας καὶ σωτηρίας μας. Αμήν.