Ελευθέριος Ανδρώνης: Έντεκα χρόνια από τότε που η Μυρτώ ήρθε αντιμέτωπη με ένα κτήνος που δεν θα έπρεπε να είχε πατήσει ποτέ το πόδι του στην Ελλάδα

Πριν 11 χρόνια η Μυρτώ πέρασε ένα μαρτύριο με ευθύνη του κράτους και της υποκριτικής κοινωνίας μας - Κι όμως επιμένει να μας χαμογελά

  Γράφει ο  Ελευθέριος Ανδρώνης

Σήμερα συμπληρώνονται έντεκα χρόνια από την ημέρα που η αγνή Μυρτώ μας, ήρθε αντιμέτωπη με το πιο βαθύ σκοτάδι του ανθρώπου. Το ημερολόγιο έδειχνε 22 Ιουλίου του 2012, όταν ο Πακιστανός Αχμέτ Βακάς, είδε την Μυρτώ σε μια παραλία της Πάρου, της επιτέθηκε με πέτρες, τη χτύπησε στα βράχια και ασέλγησε πάνω της. Η βαναυσότητα της επίθεσης ήταν τέτοια, που άφησε τετραπληγική τη νεαρή κοπέλα.

Ένα ανθρωπόμορφο τέρας που έφτασε παράνομα στη χώρα μας, στέρησε από ένα 15χρονο κορίτσι, όλη του την κανονική ζωή, όλη του την παιδικότητα και τη ξεγνοιασιά των νιάτων του. Καταδίκασε τη Μυρτώ και τον φύλακα άγγελό της, τη μητέρα της, σε έναν ισόβιο αγώνα καθημερινής πάλης με το άδικο, το ασύμφορο και το αδύνατο, που προσευχόμαστε για ένα θαύμα ώστε να γίνει κάποτε δυνατό.

Σε μια άλλη χώρα, σε έναν άλλο πολιτισμό, σε μια γωνιά του πλανήτη που απέχει 4.300 χιλιόμετρα από την Ελλάδα και συγκεκριμένα στο Πακιστάν, αυτό το κτήνος με μορφή ανθρώπου πήρε κάποτε την απόφαση να μεταναστεύσει παράνομα στην Ευρώπη. Και σε αυτό το μεγάλο ταξίδι πήρε για «αποσκευές» μαζί του μια πολιτισμική κουλτούρα αποκτήνωσης, τον ευτελισμό της ζωής, τη μεταχείριση της γυναίκας ως αντικείμενο και ένα αξιακό σύστημα που ευνοεί τους βιαστές και τους δολοφόνους.

Τα κτηνώδη ένστικτα αυτού του ατόμου, μετανάστευσαν μαζί του, πέρασαν παράνομα τα ελληνικά σύνορα και φώλιασαν στην τοπική κοινωνία της Πάρου. Και η ζωή αυτού του κοριτσιού καταστράφηκε από κάποιον που δεν θα είχε πατήσει ποτέ το πόδι του σε εκείνη την παραλία αν τα ελληνικά σύνορα και η ελληνική μεταναστευτική πολιτική λειτουργούσαν όπως θα έπρεπε.

Αν το ελληνικό κράτος δεν κρυβόταν πίσω από το πολυπολιτισμικό αφήγημα για να μετατρέψει σκόπιμα τη χώρα μας σε ξέφραγο αμπέλι, αυτό το έγκλημα δεν θα είχε γίνει ποτέ. Η 22^η Ιουλίου θα ήταν για την Μυρτώ μας μια γλυκιά εφηβική ανάμνηση αμέριμνων διακοπών στην Πάρο και η ζωή της θα ήταν φυσιολογική. Το ίδιο θα ίσχυε και για τη Ναστάζια στην Κω, άλλα και τη διεμφυλική Άννα από την Κούβα που σφαγιάστηκε από έναν Μπαγκλαντεσιανό.

Οι α λα καρτ «δικαιωματιστές» στήνουν ιερά εξέταση ανάλογα την εθνικότητα του θύματος και του δράστη, και στην περίπτωση που αποδειχθεί ότι ο δράστης είναι «εισαγόμενος», τα πληκτρολόγια σιωπούν, τα στόματα κλείνουν, τα πλακάτ ξεκουράζονται στις αποθήκες, τα σπρέι που βάφουν συνθήματα κατά της «πατριαρχίας» μπαίνουν στο ράφι.

Και στην κορυφή της πυραμίδας των ευθυνών, ένα ανεύθυνο και επικίνδυνο κράτος, που προσπαθεί να φτιάξει ετσιθελικά ένα πολιτισμικό… μωσαϊκό με ψηφίδες από λαούς για τους οποίους η ανθρώπινη ζωή έχει αξία όσο μια σακούλα σκουπιδιών. Λαοί που αντιμετωπίζουν την γυναίκα σαν μιαρό ζώο και σαν σκεύος ηδονής των διεστραμμένων ορέξεων τους.

Για τη Μυρτώ δεν έγινε καμία πορεία διαμαρτυρίας, άλλα ο εντεκάχρονος ταπεινός αγώνας της «φωνάζει» πιο δυνατά από όλες εκείνες τις ντουντούκες και τα συνθήματα που κρύβουν το επιλεκτικό μίσος με ένα προκάλυμμα «ανθρωπισμού».

Και κάπως έτσι η κατάσταση διαιωνίζεται και τα εγκλήματα επαναλαμβάνονται. Μέσα σε αυτήν την παράνοια, η 26χρονη – σήμερα – Μυρτώ, είναι μια όαση για την κοινωνία μας. Είναι ένα σύμβολο της δίψας για ζωή και ένα τρανταχτό παράδειγμα για να μας ταρακουνά όποτε γκρινιάζουμε για τις δυσκολίες που συναντούμε εμείς μπροστά μας.

Το υπέροχο χαμόγελό της Μυρτούς είναι μια καθαρή πηγή αθωότητας, αγνής αγάπης και υγείας, ναι υγείας, μπροστά στην αρρώστια της μιαρής «Βαβυλώνας» μας. Η τερατώδης κοινωνία μας είναι αυτή που φόρτωσε στη Μυρτώ τον σταυρό του μαρτυρίου. Αυτή η κοπέλα μαζί με την ηρωίδα μάνα της, σηκώνουν τον ζυγό που τους επέβαλλε η υποκρισία μας, η αδιαφορία μας, η αναισθησία μας, η εθελοτυφλία μας για το κατάντημα της Ελλάδας.

Και η Μυρτώ συνεχίζει να μας χαμογελά. Να μας συγχωρεί για όλα. Να ξεκαρδίζεται στα γέλια με τις απλές χαρές της ζωής. Να μας διδάσκει από ένα αναπηρικό καροτσάκι πώς είναι η αξιοπρέπεια, σε εμάς τους «υγιείς». Να μας δείχνει με τη μεγάλη αγάπη της, πόσο μικροί έχουμε γίνει εμείς. Σαν κράτος, σαν κοινωνία, σαν άνθρωποι.

 ΠΗΓΗ

«Πᾶνος»