ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ
Θεολόγου – Καθηγητοῦ
Ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει νὰ ἐπιδείξῃ «νέφος μαρτύρων», ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, νέων καὶ γερόντων, εὐγενῶν καὶ ἀσήμων, πλουσίων καὶ φτωχῶν, ἐλευθέρων καὶ δούλων. Εἶναι οἱ καλλίμαχοι Μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι κλήθηκαν ἀπὸ τίς περιστάσεις, νὰ δώσουν τὴ μαρτυρία τους γιὰ τὸν Ἐσταυρωμένο καὶ Ἀναστάντα Χριστό, ὡς τὸν μοναδικὸ Λυτρωτὴ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Τὴ μαρτυρία τους αὐτὴ ἐπισφράγισαν μὲ ἀπίστευτες ταλαιπωρίες, τὸ αἷμα τους, καὶ ἐν τέλει μὲ τὴν ἴδια του τὴ ζωή. Ἕνα τέτοιο εὔοσμο ἄνθος τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας εἶναι ἡ μεγαλομάρτυς καὶ παρθενομάρτυς ἁγία Παρασκευή.
Γεννήθηκε στὴ Ρώμη τὸ 2ο μ. Χ. αἰῶνα, ὅταν οἱ σκληροὶ καὶ ἀπάνθρωποι διωγμοὶ κατὰ τὸν Χριστιανῶν ἦταν σὲ πλήρη ἐφαρμογή. Οἱ εὐσεβεῖς χριστιανοὶ γονεῖς της Ἀγαθόνικος καὶ Πολιτεία, προφανῶς ἑλληνικῆς καταγωγῆς, οἰκονομικὰ εὔποροι καὶ κοινωνικὰ καταξιωμένοι, μετέδωσαν στὴν μονάκριβη κόρη τους τὴν εὐσέβειά τους καὶ τὴν πίστη στὸ Σωτῆρα Χριστό. Τὴν ὀνόμασαν Παρασκευή, διότι γεννήθηκε τὴν ἡμέρα τῆς Παρασκευῆς, κατὰ τὴν ὁποία προπαρασκευαζόμαστε γιὰ νὰ ἑορτάσουμε τὴν ἑβδομαδιαία ἑορτὴ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας, τὴν Κυριακή.
Ἡ εὐσεβὴς κόρη ἀπὸ παιδὶ ἄρχισε νὰ μελετᾷ τὸ λόγο τοῦ Εὐαγγελίου καὶ νὰ προσαρμόζῃ τὴ ζωή της στὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, τὸν Ὁποῖο ἀγάπησε μὲ ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς της. Ξεχώριζε δὲ ἀπὸ τὰ ἄλλα κορίτσια τῆς Ρώμης γιὰ τὸν ἐνάρετο βίο της καὶ τὴν ἁγνότητά της.
Σὲ ἡλικία εἴκοσι ἐτῶν ἔχασε τοὺς γονεῖς της. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ στάθηκε ἀφορμὴ νὰ ἀλλάξη ἡ πορεία τῆς ζωή της. Τὸ πρῶτο πρᾶγμα ποὺ ἔκανε ἦταν νὰ μοιράσῃ τὴν μεγάλη περιουσία της στοὺς φτωχοὺς καὶ κατόπιν ἀφιέρωσε τὸν ἑαυτό της στὴ διακονία τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι: στὴ φιλανθρωπία καὶ τὴν ἱεραποστολή. Ἡ ρωμαϊκὴ ἐκκλησία τῆς ἀνέθεσε τὴν κατήχηση στὶς γυναῖκες τῆς Ρώμης. Ἔμπαινε στὶς πλούσιες ἐπαύλεις ἢ τὰ σπίτια τῶν φτωχῶν καὶ κήρυττε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τίς ἀρχὲς τῆς χριστιανικῆς πίστεως μὲ ἰδιαίτερο ζῆλο καὶ θέρμη. Μετέβαινε συχνὰ καὶ στὰ ἀπομακρυσμένα μέρη, γιὰ νὰ μεταστρέψῃ ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερους στὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία. Ἡ φήμη της ἔφτασε γρήγορα στὶς ρωμαϊκὲς ἀρχές, οἱ ὁποῖες εἶχαν κηρύξη ἀπηνῆ διωγμὸ ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν, ἀπὸ τὰ χρόνια τοῦ θηριώδους Νέρωνα (67 μ. Χ.).
Βρισκόμαστε στὰ χρόνια τοῦ Ἀντωνίνου Πίου (138-161 μ. Χ.). Οἱ δραστηριότητες τῆς εὐγενοῦς χριστιανῆς κόρης ἔφτασαν ὡς τὸ ἀνάκτορο τοῦ αὐτοκράτορα, ὁ ὁποῖος ἔδωσε διαταγὴ νὰ τὴ συλλάβουν καὶ νὰ τὴν ὁδηγήσουν μπροστά του. Ἡ σεμνὴ καὶ ὄμορφη ἀρχοντοπούλα στάθηκε μπροστὰ στὸν φανατικὸ εἰδωλολάτρη ἡγεμόνα μὲ πρωτοφανὲς θάρρος. Ὁ Ἀντωνῖνος ἐντυπωσιάστηκε ἀπὸ τὸ κάλλος καὶ τὸ θάρρος τῆς Παρασκευῆς καὶ γι᾿ αὐτὸ δὲν ἤθελε νὰ ἐφαρμόσῃ τὸ νόμο, ποὺ προέβλεπε φρικτὰ βασανιστήρια σὲ ὅσους ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς δὲν ἤθελαν νὰ θυσιάσουν στοὺς παγανιστικοὺς «θεοὺς» καὶ νὰ κάψουν λιβανωτὸ στὸ «θεὸ» αὐτοκράτορα.
Ἄνοιξε διάλογο μαζί της, ἐλπίζοντας ὅτι θὰ τὴν μετέπειθε καὶ θὰ ἀρνιόταν τὴ χριστιανικὴ πίστη καὶ θὰ θυσίαζε στὰ εἴδωλα καὶ στὸ δικό του ἄγαλμα. Προσπάθησε μὲ φτηνὲς κολακεῖες καὶ ὑποσχέσεις νὰ τὴν πείσῃ. Ἐπίσης ἐπιχείρησε νὰ τῆς ἐξηγήση ὅτι ὡς ρωμαῖοι, ἔπρεπε νὰ θυσιάζουν στοὺς «θεοὺς», δείχνοντας ἔτσι τὴν εὐαρέσκειά τους σ᾿ αὐτοὺς ποὺ τοὺς προστάτευαν. Ἀλλὰ ἡ Παρασκευὴ ἔμεινε ἀμετακίνητη στὴν πίστη της, ἀντικρούοντας μὲ περισσὸ θάρρος, διαύγεια πνεύματος καὶ λογικὰ ἐπιχειρήματα τὰ λόγια τοῦ Ἀντωνίνου, τονίζοντάς του ὅτι ὁ μόνος ἀληθινὸς Θεὸς εἶναι ὁ Τριαδικός, τὸν ὁποῖο μᾶς ἀποκάλυψε ὁ σαρκωμένος Υἱὸς Του.
Ἡ στάση της καὶ τὰ λόγια της ἐξόργισε τὸν αὐτοκράτορα, ὁ ὁποῖος, βλέποντάς την ἀμετάπειστη, ἔδωσε ἐντολὴ νὰ τὴ βασανίσουν, ἐλπίζοντας ὅτι δὲ θὰ ἄντεχε τὰ μαρτύρια καὶ θὰ ἀρνιόταν τὴν πίστη της. Φοβεροὶ δήμιοι εἰδωλολάτρες ἐφάρμοζαν φρικτὰ μέσα βασανισμῶν κατὰ τῶν χριστιανῶν. Στὴν ἀρχή τῆς ἔβαλαν πυρακτωμένη περικεφαλαία στὸ κεφάλι. Ἡ ἁγία δὲ λύγισε καὶ ὑπόμεινε καρτερικὰ τοὺς ἀφόρητους πόνους τοῦ ἐγκαύματος. Μετὰ τὴν ἔκλεισαν σὲ σκοτεινὴ φυλακή, ἀπομονώνοντάς την ἀπὸ τίς ἄλλες χριστιανὲς γυναῖκες. Τὸ δεσμωτήριό της τὸ μετέβαλλε σὲ τόπο προσευχῆς καὶ δοξολογίας τοῦ Θεοῦ. Ἄγγελος Κυρίου κατέβηκε τὴ νύχτα καὶ τὴν ἐλευθέρωσε. Ἀλλὰ δὲν ἄργησε νὰ συλληφθῇ καὶ πάλι καὶ νὰ ὁδηγηθῇ ἐνώπιον τοῦ αὐτοκράτορα, ὅπου ἀντέκρουσε ξανὰ μὲ περισσότερο θάρρος καὶ ψυχικὴ δύναμη τίς κολακεῖες καὶ τίς ἀπειλές του. Τότε διέταξε νὰ τὴν ρίξουν σὲ λέβητα μὲ καυτὸ λάδι. Ὁ Θεὸς ὅμως τὴν προστάτεψε καὶ δὲν κάηκε μέσα στὸ λάδι ποὺ κόχλαζε! Ὁ αὐτοκράτορας νόμισε πὼς δὲν ἔκαιγε τὸ λάδι, πλησίασε στὸν λέβητα νὰ δεῖ καὶ τυφλώθηκε ἀπὸ τίς πύρινες ἀναθυμιάσεις. Ἡ ἁγία τὸν θεράπευσε θαυματουργικὰ καὶ γι᾿ αὐτὸ θεωρεῖται προστάτιδα τῶν ματιῶν. Ὁ Ἀντωνῖνος τὴν ἄφησε ἐλεύθερη καὶ σταμάτησε τοὺς διωγμούς!
Ὕστερα ἀπὸ λίγο καιρὸ πέθανε ὁ Ἀντωνῖνος καὶ τὸν διαδέχτηκε ὁ Μᾶρκος Αὐρήλιος (161-180 μ. Χ.). Ἂν καὶ στωικὸς φιλόσοφος, συνέχισε μὲ τὴν ἴδια μανία καὶ αὐτὸς τοὺς διωγμοὺς ἐναντίον τῶν χριστιανῶν. Ἀπὸ τοὺς πρώτους χριστιανοὺς ποὺ συνέλαβαν ἦταν ἡ Παρασκευή. Ἔδωσε ἐντολὴ σὲ δύο ἔπαρχους, τὸν Ἀσκληπιὸ καὶ τὸν Ταράσιο νὰ τὴ βασανίσουν μὲ ἀγριότητα. Ὕστερα ἀπὸ φρικτὰ βασανιστήρια τὴν ἀποκεφάλισαν. Οἱ χριστιανοὶ τῆς Ρώμης μὲ μύριους κινδύνους κατόρθωσαν καὶ πῆραν τὸ τίμιο λείψανο τῆς ἁγίας καὶ τὸ ἔθαψαν σὲ κάποια κατακόμβη μὲ τιμές, ὅπως ἁρμόζει σὲ μιὰ ἡρωικὴ Μάρτυρα τοῦ Χριστοῦ. Ἡ μνήμη της τιμᾶται στὶς 26 Ἰουλίου.
Αὐτοὶ εἶναι οἱ καλλίμαχοι Μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Τὰ εὔοσμα ἄνθη τῆς πίστης καὶ τῆς ἁγνότητας. Στὶς θυσίες καὶ στὰ αἵματά τους θεμελιώθηκε καὶ ἀνδρώθηκε ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ!
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου