Οι σοβαρές προεκτάσεις του κωμικού σκηνικού γύρω από την «Συμφωνία των Πρεσπών»

Την ώρα που η σύνθεση των χεγκελιανών «αντιθέτων» προσπαθεί να δώσει «δίκαια και βιώσιμη λύση» σ’ ένα ζήτημα κραυγαλέας υποκλοπής και μονομερούς διεκδίκησης (πού έχετε ξανακούσει για δίκαια και βιώσιμη λύση;), οι Τσίπρας και Ζάεφ υποκρίνονται ότι εκτελούν όχι μόνον την προσωπική τους επιλογή (!) αλλά και την λαϊκή βούληση (!!). 

Σήμερα ακούσαμε ένα ακόμη ευτράπελο. 

Προειδοποίησε ο Ντιμιτρόφ (Ιανουάριος 2018) ότι πρέπει να κυρωθεί η συμφωνία γρήγορα, γιατί είναι πιθανό να έρθει στην εξουσία ο Κ. Μητσοτάκης «που έχει σπουδάσει στην Δύση» (!!!)

 

Πόσο πιο κωμικό μπορεί να γίνει το σκηνικό της προσπάθειας μετατροπής της FYROM σε «Βόρεια Μακεδονία»; Ο κοινοβουλευτισμός έχει δώσει τα ρέστα του εντός και εκτός του κρατιδίου.

Στην FYROM

Σοσιαλδημοκράτες και VMRO προσπαθούν να πείσουν ότι είναι αντίθετοι. Οι «εθνικιστές» για κάποιο λόγο επιλέγουν να πουν «ίσως» αντί για «όχι» στην Συμφωνία των Πρεσπών. Εφόσον διαφωνούν τόσο κάθετα, γιατί επέλεξαν να απέχουν αντί να ψηφίσουν «όχι»;

Το κερασάκι στην τούρτα της «παντοδύναμης» λαϊκής ετυμηγορίας: η Βουλή υπερισχύει του δημοψηφίσματος (συμβουλευτικό!), επειδή η Συμφωνία υπερισχύει του Συντάγματος το οποίο μάλιστα θέλει να αλλάξει. Για να πάρει την «λαϊκή συμβουλή» ο Ζάεφ χόρευε, τραγουδούσε και συνθηματολογούσε «μια είναι η Μακεδονία, δεν υπάρχει άλλη καμία»;

Στην GREECE

ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ-ΠΑΣΟΚ προσπαθούν να πείσουν ότι είναι αντίθετοι. Δεξιοί και πρώην αριστεροί επιλέγουν να πουν «όχι» στην Συμφωνία που ιδρύει κράτος στην βάση του «Μακεδονικού έθνους», όταν η «λύση του ονόματος» είναι ακριβώς η ίδια που υποστήριζαν εδώ και 25 χρόνια (σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό). 

Υποκρίνονται ότι οι ίδιοι θα συμβιβάζονταν με τους «βορειομακεδόνες» μόνο σε «μη μακεδονικό» έθνος. Υποκρίνονται ότι δεν έβλεπαν πως η ταυτότητα χτιζόταν σε ο,τιδήποτε άλλο εκτός από την γεωγραφία! Όχι μόνον έβλεπαν, αλλά συμφωνούσαν και θα υπερθεμάτιζαν, αν μπορούσαν.

 Οι νυν (βεριτάμπλ;) αριστεροί σωστά εγκαλούν γι αυτό τους αριστεροκεντροδεξιούς. Ταυτόχρονα όμως υποκρίνονται ότι εδώ και 25 χρόνια μετέχουν σε διαμαρτυρίες για την «μακεδονική ταυτότητα» των γειτόνων που κατατάσσει τον Αριστοτέλη και τον Αλέξανδρο εκτός ελληνικού πολιτισμού. Υποστηρίζοντας ότι δημιουργούν «μονόδρομο» τα λάθη προηγουμένων κυβερνήσεων, κάνουν το παν όχι για να τα ανατρέψουν, αλλά για να τα διευρύνουν. Κι αν δεν καταφέρουν να τα διευρύνουν; Υπάρχει πάντα η λύση της επόμενης κυβέρνησης.

Επιπλέον, εντός της χώρας μας έχουμε και ενδοκυβερνητική «αντίθεση»: οι δεξιοί ΑΝΕΛ προσπαθούν να πείσουν ότι δεν είναι κοσμικοί διεθνιστές όπως οι αριστεροί συγκυβερνήτες τους. 

Αφού η αριστερά δέχτηκε ότι εξωτερικοί παράγοντες δημιούργησαν επί δεκαετίες μια απολύτως πλαστή εθνική ταυτότητα στους Σκοπιανούς, τώρα, υπηρετώντας την μέθοδο του Χότζα προσπαθεί να πείσει ότι οι 150+ βουλευτές θα ψηφίσουν το ελληνικό πολιτικό κέρδος που λέγεται «Βόρεια Μακεδονία». Η μέθοδος του Χότζα είναι μια απλοποιημένη χεγκελιανή διαλεκτική. Ο ψηφοφόρος πείθεται πως με την υποστήριξη οποιασδήποτε πλευράς συμμετέχει στην λήψη της απόφασης, αποφεύγοντας την χειρότερη γι’ αυτόν λύση.

Στην EU και στην USA 

Αφού παρέλασαν και έβγαλαν διαγγέλματα υπέρ της Ευρω-Νατοϊκής «Μακεδονίας» από Μέρκελ μέχρι Μπους τζούνιορ, στη συνέχεια η Δύση κατήγγειλε την Ρωσία για ανάμειξη στα εσωτερικά της FYROM. Η στάση EU και USA επιβεβαιώνει ποιος θέλει και τι. 

Δεν είναι οι Σκοπιανοί που φλέγονται να ενταχθούν, αλλά οι ευρω-νατοϊκοί που φλέγονται να τους εντάξουν. Όπως είχε γίνει και με την Ελλάδα (1953-1979) με μόνη τη διαφορά ότι η Ελλάδα είχε διεθνή νομική υπόσταση, όνομα βασισμένο στην δική της ιστορία και μη επεκτάσιμη προοπτική συνόρων. Αλλά…, ξεχάσαμε. 

Σήμερα, εντός της EU οι αλλαγές των συνόρων γίνονται μέσω των οικονομικών ζωνών, των νέων διοικητικών περιφερειών, των ανοιχτών κοινωνιών …

Το κωμικό σκηνικό του Σκοπιανού θα έχει τις σοβαρές εξελίξεις που εγγυάται η δυτική δημοκρατική ιστορία. Οι αντιθέσεις τροφοδοτούν μια διαλεκτική, ακόμα κι αν το θέμα μας σήμερα είναι ο πλανήτης και μια πλευρά ισχυρίζεται πως η γη είναι ένας ακίνητος κύβος. 

Οι κυβερνήσεις και οι κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες μαγειρεύονται, εξαγοράζονται, εκβιάζονται από το οικονομικό παρασκήνιο. Στη συνέχεια η λαϊκή πλειοψηφία καλείται να ζητωκραυγάσει την νίκη της. Μια νίκη, που, στην πραγματικότητα, προήλθε από την αλληλοσυμπλήρωση των φαινομενικά αντίθετων πλευρών.

 Συνεπώς, «σύνθεση των αντιθέτων» σημαίνει επίτευξη και του πιο παράλογου στόχου με ευθύνη του ανίδεου και παρασυρμένου κοινωνικού συνόλου, καθόσον τα «αντίθετα» εξ ορισμού ελέγχονται από το ίδιο παρασκήνιο. «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» έλεγε ο εγχώριος σοσιαλισμός του 1975, ξεχνώντας να δηλώσει ότι το συνδικάτο αυτό ίδρυσε και χρηματοδότησε τον «σοσιαλισμό» του. Το συνδικάτο που επέβαλε και τον φιλελεύθερο-ριζοσπάστη «αντίπαλό» του.

Πηγή: https://karavaki.wordpress.com/

«Πᾶνος»