Το Ευαγγέλιο και ο Απόστολος της Κυριακής 13 Ιανουαρίου 2019 : μετά τα Φώτα

Ὁ ἥλιος μόλις ἀνέτειλε

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 13 Ἰανουαρίου 2019, μετά τά Φῶτα (Ματθ. δ΄ 12-17)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἀκούσας ὁ ᾿Ιησοῦς ὅτι ᾿Ιω­άννης παρεδόθη, ἀνεχώρησεν εἰς τὴν Γαλιλαίαν, καὶ καταλιπὼν τὴν Ναζαρὲτ ἐλθὼν κατῴκησεν εἰς Καπερναοὺμ τὴν παραθαλασσίαν ἐν ὁρίοις Ζαβουλὼν καὶ Νεφθαλείμ, ἵνα πληρωθῇ τὸ ρηθὲν διὰ ῾Ησαΐου τοῦ προ­φήτου λέγοντος· γῆ Ζαβουλὼν καὶ γῆ Νεφθαλείμ, ὁδὸν θαλάσσης, πέραν τοῦ ᾿Ιορδάνου, Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν, ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα, καὶ τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς. Ἀπὸ τότε ἤρξατο ὁ ᾿Ιησοῦς κηρύσσειν καὶ λέγειν· μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

1. Ἀποφυγὴ τῶν κινδύνων

Ὁ Κύριος μετὰ τὴ Βάπτισή Του στὸν Ἰορδάνη ποταμὸ ἀπὸ τὸν Τίμιο Πρόδρομο ἀποσύρθηκε στὴν ἔρημο, ὅπου νίκησε τὸν πειραστὴ διάβολο. Ἔπειτα, ὅπως ἀκούσαμε στὸ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα σήμερα, Κυριακὴ μετὰ τὰ Φῶτα, ὅταν πληροφορήθηκε ὅτι ὁ Βαπτιστὴς φυλακίστηκε, ἀναχώρησε στὴ Γαλιλαία.

Γιατί ἀναχώρησε; Τὸ ἐξηγεῖ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Παιδεύων ἡμᾶς, μὴ ὁμόσε χωρεῖν τοῖς πειρασμοῖς, ἀλλ᾽ εἴκειν καὶ παραχωρεῖν. Οὐ γὰρ ἔγκλημα τὸ μὴ ρίπτειν ἑαυτὸν εἰς κίνδυνον, ἀλλὰ τὸ ἐμπεσόντα μὴ στῆναι γενναίως»(*). 

Τὸ ἔκανε γιὰ νὰ μᾶς διδάξει νὰ μὴ ρίχνουμε μόνοι μας τὸν ἑαυτό μας στοὺς πειρασμούς, ἀλλὰ νὰ τοὺς ἀποφεύγουμε. Γιατὶ ἀξιοκατάκριτο δὲν εἶναι τὸ νὰ μὴ βάζει ­κανεὶς τὸν ἑαυτό του σὲ κίνδυνο, ἀλλά, ὅταν βρεθεῖ σὲ κίνδυνο, νὰ μὴν τὸν ἀντιμετωπίζει μὲ γενναιότητα.

Ὁ Θεὸς εἶναι ὁ στοργικὸς Πατέρας μας ποὺ προνοεῖ ἀνύστακτα γιὰ τὰ παιδιά Του καὶ τὰ σκεπάζει ἀπὸ κάθε κίνδυνο, ἐὰν βέβαια καὶ ἐμεῖς κάνουμε ὅ,τι ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἐμᾶς. 

Θὰ μᾶς φυλάξει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἐὰν καὶ ἐμεῖς δὲν παίζουμε μὲ τὴν ἁμαρτία· ἐὰν δὲν πηγαίνουμε σὲ τόπους ἁμαρτίας, ἐὰν καὶ ἐμεῖς φιλότιμα ἀγωνιζόμαστε νὰ φυλάττουμε τὶς αἰσθήσεις καὶ τὴν καρδιά μας καθαρὰ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. 

Θὰ μᾶς προστατεύσει ἀπὸ κακοὺς ἀνθρώπους, ἐὰν καὶ ἐμεῖς δὲν σχετιζόμαστε μαζί τους· ἢ ἀπὸ κινδύνους ποὺ ἀπειλοῦν τὴ ζωή μας, ἐὰν καὶ ἐμεῖς δὲν τὴν ἐκθέτουμε σὲ αὐτούς.

2. Τὸ οὐράνιο Φῶς

Ὁ Κύριος ἄφησε τὴ Ναζαρὲτ καὶ κατοίκησε στὴν Καπερναούμ, τὴν ὁποία κατέστησε κέντρο τῆς δημόσιας δράσεώς Του ποὺ μόλις ἄρχιζε. 

Ἔτσι, γράφει ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, ἐκπληρώθηκε ἡ προφητεία τοῦ προφήτη Ἡσαΐα: Χώρα τῆς φυλῆς Ζαβουλὼν καὶ χώρα τῆς φυλῆς Νεφθαλείμ – στὰ ὅρια τῶν ὁποίων βρισκόταν ἡ πόλη αὐτή –, Γαλιλαία, ὅπου κατοικοῦν πολλοὶ εἰδωλολάτρες, “ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα, καὶ τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς”». 

Ὁ λαὸς ποὺ κάθεται καθηλωμένος στὸ σκοτάδι, εἶδε φῶς μεγάλο· καὶ σ᾿ αὐτοὺς ποὺ κάθονται στὴ χώρα ποὺ σκιάζεται ἀπὸ τὸ πυκνότατο σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου, ἔλαμψε φῶς ἀπὸ τὸν οὐρανό.

Ποιὸ εἶναι αὐτὸ τὸ φῶς; Εἶναι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. «Φῶς μέγα»· Φῶς ὄχι ἁπλῶς μεγάλο, ἔντονο, ἀλλὰ τὸ μόνο ἀληθινὸ Φῶς, τὸ κατ᾿ ἐξοχὴν Φῶς· διότι εἶναι ὁ Θεός. 

Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ συγ­κριθεῖ μὲ τὰ αἰσθητὰ φῶτα, οὔτε μὲ τὸν αἰσθητὸ ἥλιο καὶ τοὺς ἄλλους ἥλιους τοῦ σύμπαντος, κι ἂς εἶναι τεράστιοι. 

Ὁ Κύριος εἶναι τὸ μόνο ἀληθινὸ Φῶς, ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, ποὺ χαρίζει μὲν στοὺς ἀνθρώπους καὶ τὸ ὑλικὸ φῶς, ἀλλὰ κυρίως τοὺς φωτίζει πνευματικά. Θαυμαστὸ Φῶς, οὐράνιο Φῶς. 

Εἶναι τὸ Φῶς ποὺ φωτίζει φιλάνθρωπα τοὺς ἀνθρώπους γιὰ νὰ τοὺς φέρει στὴ θεογνωσία, στὴν ἀλήθεια· γιὰ νὰ τοὺς ἀπαλλάξει ἀπὸ τὴν πλάνη, τὴ δεισιδαιμονία, τὴν εἰδωλολατρία. 

Εἶναι Φῶς ἁγιότητος καὶ κάθε τελειότητος, τὴν ὁποία ἔχει ἀπὸ τὸν Ἑαυτό του σὲ ἄπειρο βαθμό· Φῶς ποὺ χαρίζει ζωὴ καὶ ἀθανασία, χαρὰ καὶ εἰρήνη καὶ ἐλπίδα, Φῶς ποὺ μεταμορφώνει καὶ ἁγιάζει τὸν ἄνθρωπο. 

Νὰ ἐκτιμήσουμε αὐτὸ τὸ Φῶς, ποὺ κι ἐμεῖς ἀπολαμβάνουμε μέσα στὴν Ἐκκλησία. Νὰ τὸ ποθοῦμε καὶ νὰ ἐπιδιώκουμε νὰ μᾶς φωτίζει ὅλο καὶ περισσότερο.

3. Τὸ κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας

Ἄρχισε ὁ Κύριος τὴ δημόσια δράση Του λέγοντας τὰ ἑξῆς: «Μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Μετανοεῖτε, διότι πλησίασαν οἱ ἡμέρες κατὰ τὶς ὁποῖες ὁ Μεσσίας θὰ ἐγκαθιδρύσει καὶ στὴ γῆ τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν μὲ τὴ νέα πνευματικὴ καὶ ἁγία ζωὴ ἡ ὁποία θὰ μεταδίδεται μέσα στὴν Ἐκκλησία Του.

Ὁ Σωτὴρ κηρύττει ὅ,τι καὶ ὁ Πρόδρομός Του: μετάνοια. Αὐτὴ τὴν ἐντολὴ ἔδωσε καὶ στοὺς ἁγίους Ἀποστόλους Του μετὰ τὴν Ἀνάστασή Του: «κηρυχθῆναι ἐπὶ τῷ ὀνόματι αὐτοῦ μετάνοιαν καὶ ἄφεσιν ἁμαρτιῶν εἰς πάντα τὰ ἔθνη»· νὰ κηρύξουν μετάνοια καὶ ἄφεση ἁμαρτιῶν στὸ ὄνομά Του σὲ ὅλα τὰ ἔθνη (Λουκ. κδ´ [24] 46-47). 

Αὐτὸ εἶναι τὸ αὐθεντικὸ κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας: ἡ προτροπὴ σὲ διαρκὴ μετάνοια· νὰ μετανοοῦμε γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας – διότι αὐτὲς μᾶς χωρίζουν ἀπὸ τὸν Θεό – νὰ λαμβάνουμε τὴν ἄφεση διὰ τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, ὥστε νὰ μποροῦμε νὰ Τὸν κοινωνοῦμε συμμετέχοντας στὸ Ποτήριο τῆς ζωῆς.

Αὐτὴ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη παιδεία ποὺ ὀφείλουμε νὰ δώσουμε στὰ παιδιά μας: νὰ τοὺς διδάξουμε τὴ ζωὴ τῆς μετανοίας καὶ τοῦ ἁγιασμοῦ. Αὐτὸ ὀφείλουμε νὰ ἐπιδιώκουμε ὅσοι εἰλικρινὰ θέλουμε νὰ σώσουμε τὴν ψυχή μας: νὰ ἀκοῦμε καὶ νὰ διαβάζουμε κήρυγμα μετανοίας· ὅ,τι πραγματικὰ ὠφελεῖ, ἐμπνέει σὲ ἁγία ζωή, βοηθᾶ σὲ αὐτογνωσία, διόρθωση, κάθαρση ἀπὸ τὰ πάθη.

Νὰ μᾶς ἀξιώσει ὁ Κύριος νὰ ζοῦμε ὅλο καὶ βαθύτερα τὴ μετάνοια, ὥστε νὰ πλημμυρίζει τὴν ὕπαρξή μας τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ.

(*) Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Ὁμιλία ΙΔ´ εἰς τὸ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον, PG 57, 217.

Μετά τά Φῶτα

Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 13 Ἰανουαρίου 2019, μετά τά Φῶτα (Ἐφ. δ΄ 7-13)

Ἀδελφοί, ἑνὶ ἑκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη ἡ χάρις κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ. διὸ λέγει· ἀναβὰς εἰς ὕψος ᾐχμαλώτευσεν αἰχμαλωσίαν καὶ ἔδωκε δόματα τοῖς ἀνθρώποις. τὸ δὲ ἀνέβη τί ἐστιν εἰ μὴ ὅτι καὶ κατέβη πρῶτον εἰς τὰ κατώτερα μέρη τῆς γῆς; ὁ καταβὰς αὐτός ἐστι καὶ ὁ ἀναβὰς ὑπεράνω πάντων τῶν οὐρανῶν, ἵνα πληρώσῃ τὰ πάντα. καὶ αὐτὸς ἔδωκε τοὺς μὲν ἀποστόλους, τοὺς δὲ προφήτας, τοὺς δὲ εὐαγγελιστάς, τοὺς δὲ ποιμένας καὶ διδασκάλους, πρὸς τὸν καταρτισμὸν τῶν ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομὴν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ.

1. ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΧΑΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Κυριακὴ μετὰ τὰ Θεοφάνια, καὶ ὅλη ἡ κτίσις εἶναι λουσμένη στὸ φῶς καὶ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ. Οἱ πιστοὶ μὲ εὐφροσύνη δεχθήκαμε «τὴν χάριν τῆς ἀπολυτρώσεως, τὴν εὐλογίαν τοῦ Ἰορδάνου». Ἀκούσαμε στοὺς ὕμνους τῶν Θεοφανίων ὅτι «ἐπεφάνη ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σωτήριος», ἡ ὁποία καταυγάζει καὶ λαμπρύνει ὅλους τοὺς πιστούς. 

Κατὰ τοὺς πρώτους μάλιστα αἰῶνες τοῦ Χριστιανισμοῦ ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία τελοῦσε κατὰ τὶς ἑορτὲς τῶν Φώτων ὁμαδικὲς βαπτίσεις κατηχουμένων. Ἔτσι ζοῦσε περισσότερο αἰσθητὰ αὐτὴν τὴν πνευματικὴ φωτοχυσία τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, ποὺ δινόταν σὲ κάθε πιστὸ κατὰ τὴν Βάπτισί του καὶ τὴν σφράγισί του μὲ τὸ ἅγιο Χρῖσμα.

Τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς ἀναφέρεται σ’ αὐτὴν τὴν δωρεὰ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Μᾶς ἐξηγεῖ λοιπὸν ὁ ἀπόστολος Παῦλος πῶς ὁ Χριστὸς παρέχει τὴν χάρι του σὲ κάθε βαπτισμένο Χριστιανό. Λέγει ὅτι στὸν κάθε πιστὸ ξεχωριστὰ «ἐδόθη ἡ χάρις κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ». 

Ὁ Χριστὸς τὴν χάρι του αὐτὴ δὲν μᾶς τὴν ἔδωσε, ἐπειδὴ τὴν ἀξίζαμε ἢ ἐπειδὴ μᾶς τὴν χρωστοῦσε· ἀλλὰ μᾶς τὴν πρόσφερε ἐπειδὴ μᾶς ἀγα-πᾷ καὶ θέλει νὰ πλουτίσῃ ὅλα τὰ μέλη τοῦ σώματός του μὲ τὰ θεῖα του δῶρα, νὰ μᾶς στολίσῃ μὲ τὸ φῶς του. 

Δὲν ἔδωσε ὁ δωρεοδότης Κύριος στὸν καθένα μας τὴν ἴδια χάρι ἐξ ἴσου, ἀλλὰ κατὰ τὰ θεϊκὰ σχέδιά του, κατὰ τὸ μέτρο τῆς δωρεᾶς του. Δηλαδὴ ὅπως ὁ Ἴδιος τὴν μέτρησε μὲ τὴν πανσοφία του καὶ τὴν δικαιοσύνη του. Ὑπολογίζοντας καὶ τὴν διάθεσί μας καὶ τὸ πνευματικό μας συμφέρον.

Ὅσοι λοιπὸν νομίζουμε ὅτι ἐλάβαμε λιγώτερα ἢ μικρότερα χαρίσματα θὰ πρέπει νὰ ἔχουμε πάντοτε μέσα μας τὴν βεβαιότητα ὅτι ὅση χάρι Θεοῦ ἐλάβαμε, τὴν μέτρησε πάνσοφα ὁ ἅγιος Θεὸς κατὰ τὴν δική του δικαιοσύνη καὶ τὴν δική μας δεκτικότητα. 

Αὐτὸ ποὺ ἐμεῖς ἔχουμε χρέος νὰ κάνουμε δὲν εἶναι νὰ μειονεκτοῦμε γιὰ τὰ ὅσα δὲν ἐλάβαμε καὶ νὰ γογγύζουμε, ἢ νὰ ὑπερφρονοῦμε γιὰ ὅσα ἔχουμε, πολὺ δὲ περισσότερο νὰ μὴν ἀποδιώκουμε τὴν θεία χάρι μὲ τὰ πάθη καὶ τὶς ἁμαρτίες μας. 

Ἀλλὰ ἀντίθετα νὰ ἐκζητοῦμε μὲ πόθο καὶ δέος καθημερινὰ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ καὶ ταυτόχρονα νὰ γινώμαστε δεκτικὰ δοχεῖα τῆς χάριτος. Διότι διαφορετικὰ δὲν μποροῦμε νὰ ζήσουμε, ἀργοσβήνουμε πνευματικῶς καὶ χανόμαστε.

2. ΓΙΑ ΝΑ ΕΛΘῌ Η ΧΑΡΙΣ

Πῶς ὅμως ἡ ἀνθρωπότης ἔγινε κοινωνὸς τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἐφόσον ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὁμιλεῖ γιὰ τὴν αἰχμαλωσία τῶν ἀνθρώπων στὸν διάβολο;

Ὁ Θεὸς ποὺ ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο κατ’ εἰκόνα του, τὸν ἔντυσε καὶ μὲ τὴν θεοΰφαντη στολὴ τῆς χάριτός του, γιὰ νὰ ἀκτινοβολῇ τὸ φῶς τοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ αὐτὴν τὴν χάρι ὁ ἄνθρωπος ζοῦσε, αὐτὴ τοῦ ἔδινε τὸ δικαίωμα νὰ βλέπῃ, νὰ ἀκούῃ, νὰ συνομιλῇ μὲ τὸν Θεό, νὰ ζῇ ζωὴ πνευματική. 

Ὅταν ὅμως ὁ Ἀδὰμ ἀρνήθηκε τὸν Θεό, ἔχασε τὴν χάρι του, ἀσφυκτιοῦσε καὶ λιμοκτονοῦσε μακριὰ ἀπὸ τὸ φῶς της. Ἀργοπέθαινε αἰχμαλωτισμένος ἀπὸ τὸν διάβολο καὶ τὰ πάθη του. Ἔπρεπε λοιπὸν κάποιος νὰ τὸν ἀπελευθερώσῃ ἀπὸ τὴν ἀνυπόφορη αὐτὴ σκλαβιά.

Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος, μᾶς λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Γι’ αὐτὸ κατέβηκε στὰ κατώτατα μέρη τῆς γῆς. Ἡ κατάβασι βέβαια αὐτὴ δὲν εἶναι ἁπλῶς μία ἐξωτερικὴ κατάβασι, ἀλλὰ δείχνει τὸ ὕψος τῆς ταπεινώσεώς του καὶ τῆς ἀγάπης του. Ὁ Θεός μας ἐσαρκώθη καὶ κατέβηκε ἀκόμη πιὸ χαμηλά, στὸν σκοτεινὸ καὶ κυρίαρχο Ἅδη. Ἀπὸ ἐκεῖ ὅμως μὲ τὴν Ἀνάστασί του καὶ τὴν Ἀνάληψί του ἀνέβηκε στοὺς οὐρανούς. 

Ὁ ἴδιος κατέβηκε καὶ ὁ ἴδιος ἀνέβηκε. Κατέβηκε ὡς Θεὸς καὶ ἀνέβηκε ὡς ἄνθρωπος. Καὶ ὡς Θεάνθρωπος θριαμβευτὴς ἔδεσε αἰχμαλωτισμένους τοὺς ἐχθρούς του, τὸν διάβολο καὶ τὸν θάνατο. Κι ἀπελευθέρωσε ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἦταν μέχρι τότε αἰχμαλωτισμένοι ἀπὸ αὐτόν, αἰχμαλωτίζοντας πλέον καὶ τὸν ἴδιο τὸν διάβολο. Καὶ ἐπανέφερε τὸν ἄνθρωπο στὴν πρώτη του θέσι. 

Τοῦ ξαναέδωσε «τὴν στολὴν τὴν πρώτην» τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Τώρα πλέον κάθε πιστὸς μὲ τὸ ἅγιο Βά-πτισμα ἐνδύεται τὴν στολὴ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Καὶ μὲ τὸ ἅγιο Χρῖσμα πλημμυρίζει μὲ τὶς δωρεὲς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Νά λοιπὸν πῶς ὁ Χριστὸς μᾶς κάνει κοινωνοὺς τῆς χάριτός του.

3. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ

Ποιὲς ὅμως εἶναι οἱ πνευματικὲς μεταμορφώσεις ποὺ συντελοῦνται στοὺς ἀνθρώπους ποὺ ζοῦν μέσα στὴ χάρι τοῦ Θεοῦ; 

Μᾶς ἐξηγεῖ ὁ θεῖος Ἀπόστολος ὅτι ὁ χαριτοδότης Κύριός μας ἐμπιστεύθηκε τὴν χάρι του στὴν ἁγία μας Ἐκκλησία, στοὺς ποιμένες καὶ διδασκάλους, γιὰ νὰ μᾶς μεταγγίζουν τὴν θεία χάρι, νὰ μᾶς καταρτίζουν καὶ νὰ μᾶς καλλιεργοῦν. 

Γιὰ νὰ μὴν εἴμαστε νήπιοι, ἀλλὰ ἄνδρες τέλειοι, προοδεύοντας σὲ ἁγιασμὸ καὶ τελειότητα. Γιὰ νὰ μορφωθῇ, νὰ σχηματισθῇ δηλαδὴ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς μέσα μας. Νὰ γεμίζῃ πλέον καὶ τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα μας. Ὁ Χριστὸς νὰ ζῇ καὶ νὰ ἐνεργῇ μέσα μας. Κι ἐμεῖς νὰ ἔχουμε νοῦν Χριστοῦ, καρδιὰ Χριστοῦ, μάτια Χριστοῦ. 

Τί ὑπέροχο βίωμα! Νὰ ἐπιθυμοῦμε ὅ,τι θὰ ἐπιθυμοῦσε ὁ Χριστός, νὰ κάνουμε ὅ,τι θὰ ἔκανε ὁ Χριστός. Κι ἐμεῖς νὰ ἀπολαμβάνουμε τὴν μυστική παρουσία του, νὰ ζοῦμε μέσα στὸ φῶς του καὶ τὴν χάρι του. Νὰ εἴμαστε χριστοφόροι καὶ θεοφόροι.

ο Σωτήρ

Πηγή: https://antexoume.wordpress.com/

«Πᾶνος»