Άρθρο του Ιμπραχίμ Καραγκιούλ στην εφημερίδα Yeni Şafak, 27 Φεβρουαρίου 2019
Η γη το όνομα της οποίας αγαπώ με κάθε έννοια, με όλα τα χρώματα, τους θησαυρούς, όλα τα προβλήματά της, όλες τις θλίψεις και τις χαρές της και με όλη τη μοναξιά της.
Αισθανθήκαμε την απουσία σου πατρίδα μου σε κάθε γωνιά των Βαλκανίων, στον Καύκασο, στην Υεμένη, και μια περίοδο και στην ίδια την Ανατολία, κατά μήκος των ακτών και στην καρδιά της χώρας μας.
Αισθανθήκαμε πατρίδα μου στο μυαλό και στις καρδιές μας την απουσία σου στην περιοχή μας, η οποία διαμελίστηκε πριν από έναν αιώνα.
Αισθανθήκαμε τον πόνο, την απελπισία και την κενό της απουσίας σου πατρίδα μου, όλοι μας, με τα ιδιαίτερα χρώματα και ταυτότητές μας.
Εμείς μάθαμε να προστατεύουμε αυτό το «Τελευταίο Οχυρό», την Τουρκία, κρύβοντας τον πόνο μας, σιωπώντας και κάνοντας υπομονή.
Αισθανθήκαμε την απουσία σου πατρίδα μου στις αναμνήσεις με τα θλιβερά μοιρολόγια των παιδιών της Ανατολίας, που αφιέρωσαν τη ζωή τους για να κρατήσουν όρθια την Ανατολή, τρέχοντας για να πολεμήσουν στη Γάζα, στην Υεμένη, στο Σουέζ και στη Βασόρα, για να κρατήσουμε τα φτερά μας δυνατά.
Αισθανθήκαμε την απουσία σου πατρίδα μου, όταν νιώσαμε ότι μας περικύκλωσαν απ’ όλες τις πλευρές, όταν όλος ο κόσμος στράφηκε εναντίον μας. Αισθανθήκαμε την απουσία σου πατρίδα μου στο Σαρίκαμις και το Τσανάκαλε [Καλλίπολη], όταν ο Δυτικός κόσμος έκανε προέλαση στο εσωτερικό της Ανατολίας.
Πέρασε ένας αιώνας από τότε. Εκατό χρόνια κάναμε υπομονή. Προσπαθήσαμε να ξεχάσουμε αυτό τον πόνο. Ποτέ δεν δείξαμε τη θλίψη μας, τις σφαγές που υποστήκαμε. Δεν κλάψαμε. Δεν γονατίσαμε. Δεν ικετεύσαμε ούτε ζητήσαμε έλεος από κανέναν.
Διαφυλάξαμε την τιμή και την υπόληψή μας. Μείναμε σιωπηλοί και με τη σιωπή προσπαθούσαμε να παραμείνουμε όρθιοι. Μάθαμε να προστατεύουμε τους εαυτούς μας κι εσένα Τουρκία, «Τελευταίο μας Οχυρό», σιωπώντας και διατηρώντας την οργή και τα ιδανικά μας.
Μας έβαλαν πάνω στο τραπέζι χάρτες με διαμελισμένη τη χώρα μας
Πέρασε ένας αιώνας, αλλά επιτέλους ξυπνήσαμε, ξαναβρήκαμε τους εαυτούς μας και είπαμε ότι «η υπομονή μας εξαντλήθηκε». Είπαμε ότι «Πλέον πρέπει να σηκωθούμε, να μείνουμε όρθιοι και συνεχίσουμε να υπάρχουμε, να ξαναβρούμε τον εαυτό μας και να σταματήσει η περίοδος της σιωπής».
Και όλα αυτά γιατί είδαμε τον κόσμο να αναδομείται, την περιοχή μας να αναδιαμορφώνεται, την Ιστορία να αλλάζει κατεύθυνση.
Και αυτό το διάστημα οι χάρτες με διαμελισμένη την Τουρκία πήγαιναν κι έρχονταν στα τραπέζια των συζητήσεων. Κάποιοι μας έλεγαν «σας πάει πολύ αυτό το Τελευταίο Οχυρό».
Οι πόλεμοι έφθασαν στην πόρτα μας και βλέπαμε γειτονικές χώρες να καταστρέφονται, έθνη να σφαγιάζονται, τα σύνορα να αλλάζουν… Και όλα αυτά έγιναν με διάφορες δικαιολογίες.
Θα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε αυτή τη μεγάλη καταιγίδα έξω από τα σύνορά μας
Τελικά καταλάβαμε ότι δεν θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε αν παραμέναμε σιωπηλοί και κλεισμένοι στον εαυτό μας. Είδαμε επιτέλους ότι για να σταματήσει αυτή η επέλαση, θα έπρεπε να συνάψουμε ισχυρές συμμαχίες και φιλίες.
Κι αυτό γιατί η επίθεση αυτή προερχόταν από «φίλους», από «συμμάχους». Δεν είχαμε πλέον φίλους ή συμμάχους, μια καταιγίδα μας είχε περικυκλώσει από όλες τις πλευρές. Ήθελαν να ολοκληρώσουν αυτό που δεν μπόρεσαν να ολοκληρώσουν πριν από έναν αιώνα. Το διαμελισμό μας.
Έπρεπε να οικοδομήσουμε, να αποκτήσουμε μια μεγάλη δύναμη. Έπρεπε να ανασύρουμε και να αναδείξουμε επιτέλους τη μνήμη, τις εμπειρίες και τα ιδανικά του μεγάλου μας έθνους. Δεν ήταν ώρα για άμυνα, αλλά για επίθεση. Δεν έπρεπε να αρκεστούμε στην προστασία των συνόρων μας, αλλά έπρεπε να περάσουμε τα σύνορα και να αντιμετωπίσουμε την καταιγίδα εκεί που ήταν σε εξέλιξη, με κατεύθυνση εμάς.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο χρησιμοποιήσαμε για άλλη μια φορά τους όρους «Πατρίδα» και «Επιβίωση»
Ήρθε η στιγμή που έπρεπε να καταφύγουμε στη «βούληση να γράφουμε Ιστορία», που είναι η πραγματική μας δύναμη και είναι κρυμμένη μέσα στο πολιτικό μας γονίδιο εδώ και αιώνες. Καταλάβαμε επιτέλους ότι δεν έχουμε άλλη δύναμη, άλλο τρόπο και άλλη εναλλακτική.
Καταλάβαμε ότι δεν θέλουμε να τραγουδήσουμε το τραγούδι του ποταμού Δούναβη για τον Άλυ ποταμό, δεν θέλαμε να τραγουδάμε θρηνητικά τραγούδια της Υεμένης για τον Σαγγάριο, ότι δεν θέλαμε ο πόλεμος να φθάσει μέχρι το Μαράς και τη Σεβάστεια.
Καταλάβαμε ότι επιτέλους δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να σχεδιάσουμε τους δικούς μας χάρτες ενάντια σε αυτά τα σχέδια χαρτών που έδειχναν διαμελισμένη την πατρίδα μας.
Αυτός είναι ο λόγος που για άλλη μια φορά χρησιμοποιήσαμε τον όρο «Πατρίδα», μετά από εκατό χρόνια. Αυτός είναι ο λόγος που χρησιμοποιήσαμε τον όρο «Επιβίωση». Αυτός ήταν ο λόγος που διατηρήσαμε μέσα μας τη μνήμη και τη συνείδηση που είχαμε πριν από έναν αιώνα. Συνεχίσαμε την αιωνόβια μνήμη μας μέχρι σήμερα. Αυτός ήταν ο λόγος που είπαμε για άλλη μια φορά Σαρίκαμις, Kutal-Amara, Τσανάκαλε, Βοσνία και Ισλαμικός Στρατός του Καυκάσου.
Είδαμε έγκαιρα το «μέτωπο που θα άνοιγε στην Τουρκία», αυτά που συμβαίνουν στην Ανατολική Μεσόγειο, τη θύελλα που θα ξεσπάσει στον Εύξεινο Πόντο.
Είδαμε αυτή την καταιγίδα και την κατεύθυνση προς την οποία πηγαίνουν ο κόσμος και η περιοχή. Είδαμε την κατάρρευση της παγκόσμιας τάξης και ότι αυτή δεν θα μπορούσε να αποκατασταθεί. Είδαμε πώς καταλήφθηκαν τα κράτη με το φόβο της κρίσης και ως εκ τούτου έγιναν εσωστρεφή, επέστρεψαν στα ιστορικά τους σχέδια και προετοιμάζονταν για τη μεγάλη αναμέτρηση.
Εμείς ξέρουμε πώς θα μας επηρεάσει αυτή η κατάσταση. Και όχι απλώς ξέρουμε, αλλά αρχίσαμε να την αντιμετωπίζουμε, να το βιώνουμε. Συνειδητοποιήσαμε ότι αυτά που συνέβαιναν στο βόρειο τμήμα της Συρίας, σε μια έκταση μήκους εκατοντάδων χιλιομέτρων, δεν είναι ζήτημα τρομοκρατίας αλλά ζήτημα επερχόμενης εισβολής στην Τουρκία. Ότι είναι το νέο «Μέτωπο της Τουρκίας».
Είδαμε και ερμηνεύσαμε το λόγο για τον οποίο συγκεντρώθηκαν οι πολεμικοί στόλοι όλου του κόσμου στην Ανατολική Μεσόγειο, την αναζήτηση διαφόρων δικαιολογιών στο Αιγαίο και τις προετοιμασίες για μια τρελή καταιγίδα στον Εύξεινο Πόντο.
Είδαμε τι έγινε μέσα στην Τουρκία μέσω του δικτύου τρομοκρατίας του Γκιουλέν (FETÖ) και του Κουρδικού Εργατικού Κόμματος (PKK), και τι προετοιμάζεται με οργανώσεις που θα τους αντικαταστήσουν.
Η οργή ενός αιώνα και τα ίχνη από τα βήματά μας
Για το λόγο αυτόν, όπως κρατήσαμε μέσα μας και μεταφέραμε στο σήμερα το θυμό και την υπομονή εκατό ετών, μεταφέραμε και την αντίσταση που δείξαμε προς όλους αυτά τα εκατό χρόνια. Προσπαθήσαμε να ξαναπάμε στις περιοχές και τις χώρες που βρισκόμασταν πριν από εκατό χρόνια, τη φορά αυτή με άλλη μορφή.
Αναζητήσαμε τα ίχνη μας από την ανατολική Αφρική έως την ακτή της Κασπίας, από τον Ινδικό Ωκεανό μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο, από τις ακτές του Δούναβη μέχρι το Κιρκούκ και το Χαλέπι, και προσπαθήσαμε να βρούμε το μονοπάτι που μας είχε οδηγήσει εκεί.
Αντιληφθήκαμε ότι δεν έχουμε πραγματικούς φίλους εκτός από την ίδια την πατρίδα μας, ότι ο μοναδικός μας πραγματικός σύμμαχος είναι ο «Άξονας Τουρκίας», ότι είμαστε μόνοι και ότι πρέπει να εμπιστευθούμε μόνο τις δικές μας δυνάμεις.
Ορκιστήκαμε να μην ζήσουμε ξανά το φόβο της απώλειας της Πατρίδας
Αντιληφθήκαμε ότι όλοι εκείνοι που αντιμετωπίσαμε πριν από εκατό χρόνια στο Τσανάκαλε, το Σουέζ και τη Λοζάνη συγκεντρώθηκαν και πάλι στην περιοχή μας και επιστράτευσαν όλες τους τις δυνάμεις για να σταματήσουν την πορεία της Τουρκίας. Προσπάθησαν να μας περικυκλώσουν και να μας αφήσουν αβοήθητους και αδύναμους να αμυνθούμε. Εκατό χρόνια αργότερα συνειδητοποιήσαμε ότι είμαστε και πάλι ο τελικός στόχος.
Για το λόγο αυτόν ξεκινήσαμε έναν νέο αγώνα. Γι’ αυτό τους αμφισβητήσαμε και αντισταθήκαμε. Αυτός είναι ο λόγος που ορκιστήκαμε να μην ζήσουμε ξανά το φόβο ότι θα μείνουμε χωρίς πατρίδα, το φόβο της απώλειας της πατρίδας μας. Έτσι αποφασίσαμε να ανασύρουμε τη δύναμη αντίστασης και αγώνα του έθνους μας και αναλάβαμε το ρόλο της δύναμης που μπορεί να αλλάξει το ρου της Ιστορίας.
Η Πατρίδα που αγαπάμε με όλα τα χρώματά της – Δεν θα υπάρξει πλέον άλλος θρήνος
Σήμερα αρχίζει μια ναυτική άσκηση μεγάλης κλίμακας με το όνομα «Γαλάζια Πατρίδα» σε όλες τις θάλασσές μας.
Βρισκόμαστε σε μια περίοδο «ιερού» αγώνα, για να υπερασπιστούμε όλες τις θάλασσές μας και κάθε σπιθαμή γης της πατρίδας μας. Δεν υπάρχει κανένας πολιτικός στόχος πέραν αυτού.
Πριν από εκατό χρόνια βιώναμε την κατάρρευση της Ιστορίας. Τώρα βιώνουμε την άνοδό μας και το ξέρουμε αυτό. Είμαστε σίγουροι ότι όλοι αυτοί θα καταρρεύσουν, τα σχέδιά τους δεν θα περάσουν, ενώ εμείς θα ισχυροποιούμαστε.
Αυτήν την πατρίδα αγαπάμε, με όλα τα χρώματα και τον πολιτισμικό της πλούτο.
Πλέον δεν θα κλάψουμε, δεν θα θρηνήσουμε, δεν θα αισθανθούμε ξανά το φόβο ότι θα σε χάσουμε πατρίδα μου.
Αυτός είναι ο όρκος μας του 21ου αιώνα.
(Άρθρο του Ιμπραχίμ Καραγκιούλ στην εφημερίδα Yeni Şafak, 27 Φεβρουαρίου 2019), Pontos-News, Ινφογνώμων Πολιτικά
Πηγή: https://www.tideon.org/ethnika/
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου