Η ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗ ΔΑΚΡΥΖΟΥΝ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ

Γράφει ο Αντώνιος Αντωνάς

Μια οφειλόμενη απάντηση σε κάποιους φίλους αποδέκτες – αναγνώστες, που εύλογο ερώτημα μου υπέβαλαν. (Πιο κάτω…)

532-537 μ.Χ. Η Αγία Σοφία, κτίζεται στη θέση παλαιότερης εκκλησίας, υπό την καθοδήγηση του Ιουστινιανού. Σχεδιάστηκε από τους Έλληνες Ανθέμιο από τις Τράλλεις και Ισίδωρο από τη Μίλητο και αποτέλεσε οικοδομικό άθλο. Υπήρξε για 1000 χρόνια ο μεγαλύτερος και πλέον μεγαλοπρεπής ναός. Το αμάλγαμα της Ορθοδοξίας και Πολιτισμού όλου του Χριστιανικού κόσμου.

1453. Η παγκοσμίου κάλλους συλημένη εκκλησία, μετατρέπεται σε τζαμί μετά την Άλωση της Πόλης. Ο σουλτάνος Μεχμέτ ο Β΄ μετονομάζει την Κωνσταντινούπολη σε Ισταμπούλ. Οθωμανοί «αρχιτέκτονες» αφαιρούν ή καλύπτουν τα ορθόδοξα σύμβολα στο εσωτερικό και προσθέτουν στο οικοδόμημα μιναρέδες.

1934. Ο Μουσταφά Κεμάλ Αττατούρκ, ιδρυτής και πρώτος Πρόεδρος της κοσμικής Τουρκικής Δημοκρατίας, κλείνει το τζαμί και μετατρέπει το οικοδόμημα σε μουσείο.

10η Ιουλίου 2020, ημέρα Παρασκευή. Ο νεοβάρβαρος νεοσουλτάνος Ερντογάν, μετά από δικαστική ομόφωνη απόφαση, υπογράφει το διάταγμα, για μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί. Δεύτερη άλωση της Πόλης και της ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ, από τους βαρβάρους καταπατητές, ολετήρες, κλέφτες …

Τίποτα δεν σας ανήκει γενοκτόνοι και τυχοδιώκτες…. ιερόσυλοι…. και όλα τα συνώνυμα τους….

ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ… ΑΠΡΑΓΟΙ ΚΑΙ ΑΠΛΟΙ ΘΕΑΤΕΣ, ΜΕ ΠΡΟΦΑΣΕΙΣ ΕΝ ΑΜΑΡΤΙΑΙΣ, ΑΝΑΦΩΝΟΥΜΕ «ΠΑΛΙ ΜΕ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΠΑΛΙ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΘΑΝΑΙ…» ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΑΡΚΕΙ……
ΣΥΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΑ ΚΙΝΕΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ…

Και οι δόλιοι σύμμαχοι μας, που έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο μασκαράδων σε θέατρο σκιών, με κούφια λόγια μόνο, χωρίς πράξεις «καταδικάζουν» την εκδιδομένη τους παλλακίδα Τουρκία, που άπιστη τους ήταν πάντα σε αντίθεση με την Ελλάδα. (Ίδε. ΜΙΛΟΥΝ ΟΙ ΔΟΛΙΟΙ ΟΛΕΤΗΡΕΣ, ΟΙ ΕΥΕΡΓΕΤΗΘΕΝΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ.) Μιλούν και πράττουν….

Γράφει και λαλεί ο Μέγας Σολωμός
«Δυστυχισμένε μου λαέ καλέ και αγαπημένε. Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε…

Και προσθέτει ο Οδυσσέας Ελύτης. (Καταθέτω ολόκληρο το ποίημα, είναι ενδεικτικό και συμβολικό.)

Ήρθαν ντυμένοι φίλοι (Άξιον Εστί) – Οδυσσέας Ελύτης

Ήρθαν
ντυμένοι φίλοι
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
το παμπάλαιο χώμα πατώντας
και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους.

Έφεραν το Σοφό, τον Οικιστή, και το Γεωμέτρη,
βίβλους γραμμάτων και αριθμών,
την πάσα υποταγή και δύναμη,
το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας.
Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους.

Ούτε μέλισσα καν δεν γελάστηκε
το χρυσό ν’ αρχίσει παιχνίδι
ούτε ζέφυρος καν, τις λεύκες να φουσκώσει ποδιές.

Έστησαν και θεμελίωσαν
στις κορφές, στις κοιλάδες, στα πόρτα
πύργους κραταιούς και επαύλεις
ξύλα και άλλα πλεούμενα,
τους νόμους τους θεσπίζοντας
τα καλά και συμφέροντα,
στο παμπάλαιο μέτρο εφαρμόζοντας.

Και το μέτρο δεν…
έδεσε ποτέ με την σκέψη τους.
Ούτε καν ένα χνάρι θεού
στην ψυχή τους σημάδι δεν άφησε
ούτε καν ένα βλέμμα ξωθιάς
τη μιλιά τους δεν είπε να πάρει.

Έφτασαν ντυμένοι «φίλοι»
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.
Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε
παρά μόνο σίδερο και φωτιά.
Στ’ ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα
μόνο όπλα και σίδερο και φωτιά.
Μόνο όπλα και σίδερο και φωτιά.

Υποκλίνομαι ταπεινά ενώπιον των μεγάλων ΕΛΛΗΝΩΝ ποιητών μας και ερανίζομαι των λόγων τους…..

Η «απόγεια» θρασύτατη ιταμή δήλωση των κλεφτών, καταπατητών, ολετήρων, βαρβάρων και απολίτιστων από γένεσης τους….

Πολύ ορθά και σοφά δήλωνε τότε ο Γλάδστων:
– «Από την πρώτη μαύρη μέρα που μπήκαν στην Ευρώπη, ήταν το μόνο δείγμα της ανθρωπότητας που έδειξε τη μεγαλύτερη έλλειψη ανθρωπισμού. Οπουδήποτε κι αν πήγαν, μια πλατιά κηλίδα αίματος έδειχνε τα ίχνη της διαβάσεώς τους και σ΄ όλη την έκταση της κυριαρχίας τους ο πολιτισμός εξαφανιζόταν».
Γλάδστων, Πρωθυπουργός της Βρετανίας, 1876

ΚΑΙ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΟΝ ΝΕΟΣΟΥΛΤΑΝΟ ΕΡΝΤΟΓΑΝ … ΘΑ ΚΛΑΙΣ ΜΕ ΜΑΥΡΟ ΔΑΚΡΥ ΒΑΡΒΑΡΕ…… Ο καιρός γαρ εγγύς….

Με ρώτησαν λοιπόν φίλτατοι αποδέκτες μας και αναγνώστες…. Εσύ, Αντώνη Αντωνά, που έγραψες τόσα και τόσα άρθρα …., γιατί σήμερα σώπασες;

Τους απαντώ λοιπόν με εκτίμηση, ειλικρίνεια, εν θυμώ και με πύρρεια δάκρυα….
Αγαπητοί μου απολογούμαι, αλλά ειλικρινά και πραγματικά αδυνατούσα να ασχοληθώ πλέον με το σχετικό εθνικό θέμα. Στέρεψα, μαρμάρωσα και μούρθε νοερά στο σαλεμένο μου μυαλό, ο συγκινητικό ύμνος του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, προς τον Ελληνομάρτυρα και Εθνομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγόριο…. (Απόσπασμα.)

Πώς μας θωρείς ακίνητος;
Πού τρέχει ο λογισμός σου, τα φτερωτά σου τα όνειρα;
Γιατί στο μέτωπό σου να μη φυτρώνουν γέροντα, τόσες χρυσές αχτίδες όσες μας δίδ’ η όψη σου παρηγοριές κι ελπίδες;
(«Στον Ανδριάντα Γρηγορίου του Ε’»)

Σε δεκάδες πατριωτικά άρθρα μου αναφέρθηκα επικά και λυρικά, για το μείζον θέμα αυτό και θεωρώ ότι σχετικά, από πλευράς δικής μου με τις φτωχές μου γνώσεις, το κάλυψα. Αν μπορεί βέβαια να καλυφθεί ένα ιστορικό θέμα, για το οποίο χειμάρρους δακρύων έχυσε η Χριστιανοσύνη και Ρωμιοσύνη, ανά τους αιώνες και το οποίο μόνο στη άπατη πίθο των Δαναϊδών χωρά και αν….
Παρ όλα αυτά …. Επειδή με ρωτήσατε… οφείλω να απαντήσω…

Ούτε τα λόγια μου θα αναμασήσω, ούτε Πυθιακά ή Σιβυλλικά θα γράψω, όπως συνηθίζουν οι πολιτικοί μας και οι δόλιοι άσπονδοι μας σύμμαχοι, να ομιλούν και γράφουν.

Εγώ ένας λαϊκός ΕΛΛΗΝΑΣ, ταπεινός συγγραφέας, ελάλησα και έγραψα παλαιόθεν και εντεύθεν, πολλές φορές, στην απλή γλώσσα του λαού, διότι από αυτόν κατάγομαι και έτσι το μυαλό και η γλώσσα μου, θα εκφράζονται μέχρι έσχατου τέλους ….. Ούτε να προσθέσω ότι άλλο δεν ημπορώ, αλλά και ούτε να αφαιρέσω….. Ότι γράφτηκε γράφτηκε…. ΣΚΟΤΙΖΕΙ ΜΟΥ ΤΟΝ ΛΟΓΙΣΜΟ Ο ΧΑΛΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ…
Τι άλλο να γράψω ουκ ημπορώ, τι άλλο να λαλήσω ουκ οίδα!

Verba volant, scripta manent
έπεα πτερόεντα

Και δηλώνω και βροντοφωνάζω … «ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΦΥΠΝΙΣΘΕΙΤΕ. ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ… ΚΑΙ ΕΚ ΤΩΝ ΕΣΩ ΚΑΙ ΕΚ ΤΩΝ ΕΞΩ, ΕΠΙΔΟΞΟΙ ΟΛΕΤΗΡΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ ΠΛΕΟΝ…!»
Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ κι αγαπημένε, πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε… (Δ. Σολωμός)
Res, non verba. ΕΡΓΑ ΟΧΙ ΛΟΓΙΑ.

Επιλέγω τυχαία δύο επίκαιρες ενδεικτικές λακωνικές αντιπροσωπευτικές δηλώσεις για την νέα ΑΛΩΣΗ της ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ.

Η μεν πρώτη ανήκει σε διαπρεπή ιστορικό, ποιήτρια και συγγραφέα….
«Αν ακούσω ότι τα ψηφιδωτά έχουν δακρύσει δεν θα εκπλαγώ, ούτε θα ρωτήσω για ποιο λόγο χτυπούν πένθιμα οι καμπάνες». Αυτό είπε η διακεκριμένη ιστορικός Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ, μιλώντας στην ΕΡΤ. για να προσθέσει «χτυπούν για την χριστιανοσύνη».

Η διακεκριμένη ιστορικός εξέφρασε την άποψη ότι η εξέλιξη αυτή καταδεικνύει τη βαρβαρότητα του γειτονικού μας λαού.

«Σήμερα έγινε η πραγματική άλωση της Πόλης» ανέφερε η κ. Αρβελέρ σε άλλο σημείο και επικαλέστηκε δε μαρτυρία Τούρκου δημοσιογράφου ο οποίος υπογράμμισε ότι οι επέτειοι μνήμης για την άλωση της Πόλης καταδεικνύουν ότι όλα αυτά δεν ανήκουν στο τουρκικό λαό και πρέπει κάποια στιγμή να επιστραφούν.

«Όταν ένας λαός έχει ανάγκη από τέτοιους συμβολισμούς για να διατηρήσει τη συνοχή του και την ένωσή του, απέχει πολύ από τα ευρωπαϊκά δεδομένα» κατέληξε η κυρία Αρβελέρ, αναφερόμενη στις αντιδράσεις Τούρκων πολιτών μετά τη σημερινή εξέλιξη.

Δική μου σημείωση.

Γνωρίζετε πολύ καλά αξιοσέβαστη κ. Αρβελέρ καλύτερα του καθενός μας, ότι ακόμη και τα χώματα της Ελληνικής Μικράς Ασίας, που καταπατούν σήμερα οι βάρβαροι ΕΛΛΗΝΙΚΑ ανά τους αιώνες ήταν….

Αιματοποτισμένα από ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΙΜΑ,/
λασπωμένα και πυρακτωμένα είναι/
και τους βαρβάρους κάποια στιγμή/
θε να τους ρουφήξουν και τους κάψουν/
και σε κάποιους λάκκους από τις μυριάδες,/
που έσκαψαν θα πέσουν και θα τους …θάψουν…./
Α.Α.

Η δε δεύτερη σε Έλληνα πολιτικό… ( Και δεν με αφορούν τα πολιτικά του πιστεύω….)

«Στους 20 αιώνες ύπαρξης του Χριστιανισμού, η Αγία Σοφία είναι για περισσότερο από 1000 χρόνια ο πιο εμβληματικός και μεγαλειώδης Χριστιανικός ναός. Σήμερα μετατρέπεται ξανά σε τζαμί! Και οι παγκόσμιες αντιδράσεις, χλιαρές! Η Ευρώπη κοιμάται. Η Δύση αυτοκτονεί. Όποιοι δεν υπερασπίζονται την ταυτότητα και τον πολιτισμό τους, αφανίζονται..»

Αυτονόητο το συμπέρασμα για τις προδοσίες ΟΛΩΝ. ΚΑΙ ΕΟΚ ΚΑΙ ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΥΝΕΣΚΟ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ….

Κλείνω με δύο ανεπανάληπτα ενδεικτικά συμβολικά λαογραφικά ποιήματα, άγνωστων λαϊκών ποιητών.

Άλωσις της Βασιλευούσης

Ἔνι τοῦ κόσμου χαλασμὸς καὶ συντελειὰ μεγάλη,
συντελεσμὸς τῶν Χριστιανῶν, τῶν ταπεινῶν Ρωμαίων·
ὅμως ἂς τὸ θλίβουν πολλὰ καὶ τὰ γένη Λατίνων
διὰ τοῦτο ποὺ συνέβηκε βασιλείαν Ρωμαίων,
διότ᾿ ἦτον σπίτιν ὀλωνῶν, Ρωμαίων καὶ Λατίνων
ἡ πόλις ἡ κακότυχος καὶ ὁ βασιλεὺς ὁμάδιν.
Ποὖναι λοιπὸν τὰ λείψανα, ποῦ οἱ ἁγίαι εἰκόνες,
ἡ ὁδηγήτρια ἡ κυρά, ἡ δέσποινα τοῦ κόσμου;
Λέγουσιν ἀναλήφθησαν στὸν οὐρανὸ ἀπάνω
τὰ λείψανα τὰ ἅγια καὶ τοῦ Χριστοῦ τὰ πάθη,
οἱ ἄγγελοι τὰ πήρασιν ἐμπρὸς εἰς τὸν δεσπότην…
Ποῦ εἶν᾿ τὰ μοναστήρια, ποῦ ἡ ὀρθοδοξία;
ἀφῆκες, ἐξαπόλυκες, πανύμνητε, τὸν κόσμον;

Τίς εἶδεν ἢ τίς ἤκουσεν ποτέ του τέτοιον πρᾶμα,
οἱ ἀσεβεῖς νὰ πάρουσι τὸ σπίτι τῶν ἁγίων,
νὰ σὲ δοξάζουν, Κύριε, οἱ Τοῦρκοι σοδομῖτες;
Θεέ μου, πῶς ἀπόμεινες τὴν τόσην ἀνομίαν
καὶ πῶς τὸ καταδέχθηκες, δύναμις τῶν ἀγγέλων;
Ἐχάθησαν οἱ χριστιανοί· Θεὲ πῶς τὸ ἀπομένεις;
Μηδὲ κατηγορήσετε τὸν βασιλέαν, αὐθέντες,
οὐδὲ τοὺς ἄρχοντας αὐτοῦ, οὐδὲ τοὺς στρατιώτας,
μικροὺς μεγάλους ἢ πτωχούς, πλουσίους, ἀνδρειωμένους.
Τὸ θάρρος ὁποῦ ἤλπιζαν οἱ χριστιανοὶ στὴν πόλιν
ἦτον στὸν ἁγιώτατον πάπαν τε τῆς Ρώμης
καὶ εἰς τοὺς ῥηγάδες τῆς φραγκιᾶς τῶν αὐθεντῶν τῶν ὅλων,
δουκᾶδες, κούντους, πρίγκιπες καὶ τὰ κουμούνια ὅλα
μετὰ τοῦ βασιλέως τε τοῦ τῆς Ἀλαμανίας…

Ἐκείν᾿ ἡ μέρα σκοτεινή, ἀστραποκαϊμένη,
τῆς Τρίτης της ἀσβολερῆς, τῆς μαυρογελασμένης,
τῆς θεοκαρβουνόκαυτης, πουμπαρδοχαλασμένης,
ἔχασε ἡ μάννα τὸ παιδὶν καὶ τὸ παιδὶν τὴν μάνναν,
καὶ τῶν κυρούδων τὰ παιδιὰ ὑπᾶν ἀσβολωμένα,
δεμέν᾿ ἀπὸ τὸν τράχηλον καὶ τὸ οὐαὶ φωνάζουν
μὲ τὴν τρομάραν τὴν πολλήν, μὲ θρήνισμον καρδίας.
Τρέμουν ὡς φυλλοκάλαμον ἐξετραχηλισμένα,
γυμνά, χωρὶς πουκάμισον, ἐξάγκωνα δεμένα,
βλέπουν ἐπρὸς καὶ πίσω των, μὴ νὰ δοῦν τοὺς γονεῖς των,
καὶ βλέπουν τοὺς πατέρες των ἐξάγκωνα δεμένους.

Ὁ κύρης βλέπει τὸ παιδὶν καὶ τὸ παιδὶν τὸν κύρην,
ἄφωνοι, δίχως ὁμιλίαν, διαβαίνουν τὸ μαγκούριν.
Οἱ μάνες οἱ ταλαίπωρες ὑπᾶν ξεγυμνωμένες,
τῆς πόλης οἱ πολίτισσες ἐξανασκεπασμένες,
πλούσιες πτωχὲς ἀνάκατα, μὲ τὸ σκοινὶ δεμένες,
τῆς πόλης οἱ εὐγενικές, οἱ ἀστραποκαϊμένες.
Ὁ ἀδελφὸς τὸν ἀδελφὸν βλέπει σιδηρωμένον,
θωροῦν καὶ τὸν πατέρα των μὲ ἅλυσον δεμένον,
καὶ δυ᾿ ἀδερφάδες εὔμορφες, πολλὰ ὡραιωμένες,
ἐντροπιασμένα ἐπήγαιναν μὲ τὸ σχοινὶν δεμένες.

Θρῆνος τῆς Κωνσταντινουπόλεως

Ἐκείνη ἡ μέρα ἡ σκοτεινή, ἀστραποκαϊμένη
τῆς τρίτης τῆς ἀσβολερῆς, τῆς μαυρογελασμένης,
τῆς θεοκαρβουνόκαυστης, πουμπαρδοχαλασμένης,
ἔχασε μάνα τὸ παιδὶ καὶ τὸ παιδὶν τὴ μάναν,
καὶ τῶν κυρούδων τὰ παιδιὰ ὑπᾶν ἀσβολωμένα,
δεμένα ἀπὸ τὸ σφόνδυλα ὅλα ἁλυσοδεμένα
δεμένα ἀπὸ τὸν τράχηλον καὶ τὸ οὐαὶ φωνάζουν.
μὲ τὴν τρομάραν τὴν πολλήν, μὲ θρηνισμὸν καρδίας·
[…]

νὰ πᾶτε ὅλοι κατ᾿ ἐχθρῶν, κατὰ τῶν Μουσουλμάνων,
καὶ δεῦτε εἰς ἐκδίκησιν, τρέχετε μὴ σταθῆτε,
τὸν Μαχουμέτην σφάξετε, μηδὲν ἀναμελεῖτε,
τὴν πίστιν των τὴν σκυλικὴν νὰ τὴν λακτοπατῆτε.
[…]

ὤ, Κωνσταντῖνε Δράγαζη, κακὴν τύχην ὁποῦ ῾χες,
καὶ τί νὰ λέγω, οὐκ ἠμπορῶ, καὶ τί νὰ γράφω οὐκ οἶδα,
σκοτίζει μου τὸ λογισμὸν ὁ χαλασμὸς τῆς πόλης….

Ο τελευταίος στίχος του ανεπανάληπτου ποιήματος αντιπροσωπεύει και τα δικά μου μαυροπικραμμένα συναισθήματα…
Τι άλλο να γράφω και τι άλλο να λαλώ ουκ ημπορώ….

“Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις εκεί που πάει να σκύψει
με το σουγιά στο κόκκαλο με το λουρί στο σβέρκο
Να τη πετιέται αποξαρχής κι αντρειεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου.”

ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΝΤΩΝΑΣ – ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΠΡΟ.
http://www.ledrastory.com
cyprus hellenica.blogspot.com

«Πᾶνος»