Ἔχω παρατηρήσει ὅτι σήμερα μικροὶ-μεγάλοι ὅλα τὰ δικαιολογοῦν μὲ ἕναν λογισμὸ σατανικό. Ὅλα ὁ διάβολος τοὺς τὰ ἑρμηνεύει μὲ τὸν δικό του τρόπο, καὶ ἔτσι βρίσκονται ἔξω ἀπὸ τὴν πραγματικότητα. Ἡ δικαιολογία εἶναι σατανικὴ ἑρμηνεία.
– Καὶ πῶς γίνεται, Γέροντα, μερικοὶ σὲ κάθε λόγο νὰ βρίσκουν ἀντίλογο;
– Ὤ, εἶναι φοβερὸ νὰ συζητᾶς μὲ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ συνήθισε νὰ δικαιολογῆται! Εἶναι σὰν νὰ μιλᾶς μὲ ἕναν δαιμονισμένο! Ὅσοι δικαιολογοῦνται – ὁ Θεὸς νὰ μὲ συγχωρέση – ἔχουν γέροντα τὸν διάβολο. Εἶναι βασανισμένοι ἄνθρωποι. Δὲν ἔχουν μέσα τους εἰρήνη. Τὸ ἔχουν κάνει ἐπιστήμη αὐτό.
Δηλαδή, ὅπως ἕνας κλέφτης δὲν κοιμᾶται ὅλη νύχτα καὶ σκέφτεται πῶς θὰ τὰ καταφέρη γιὰ νὰ κλέψη, ἔτσι καὶ αὐτοὶ συνέχεια σκέφτονται πῶς νὰ δικαιολογήσουν τὸ ἕνα ἢ τὸ ἄλλο σφάλμα τους. Ἤ, ὅπως κάποιος σκέφτεται πῶς νὰ βρῆ εὐκαιρία νὰ κάνη ἕνα καλὸ ἢ πῶς νὰ ταπεινωθῆ, αὐτοὶ ἀντίθετα σκέφτονται πῶς νὰ δικαιολογήσουν τὰ ἀδικαιολόγητα. Δικηγόροι γίνονται! Δὲν μπορεῖς νὰ τὰ βγάλης πέρα μαζί τους. Εἶναι σὰν νὰ μιλᾶς μὲ τὸν ἴδιο τὸν διάβολο.
Τί ἔχω πάθει μὲ κάποιον! Ἐνῶ τοῦ λέω: «ἐκεῖνο ποὺ κάνεις εἶναι στραβό, τὸ ἄλλο πρέπει νὰ τὸ προσέξης, δὲν πᾶς καλά, πρέπει νὰ κάνης αὐτὸ κι αὐτό...», κι ἐκεῖνος γιὰ τὸ καθετὶ βρίσκει δικαιολογίες, στὸ τέλος μοῦ λέει: «Δὲν μοῦ εἶπες τί νὰ κάνω»! «Βρὲ χρυσέ μου ἄνθρωπε, τόσες ὧρες τί λέμε; Λέμε τὰ σφάλματά σου, ὅτι δὲν πᾶς καλά, κι ἐσὺ συνέχεια δικαιολογεῖσαι. Τρεῖς ὧρες τώρα μὲ ἔσκασες, μὲ ἔλειωσες! Πῶς δὲν σοῦ εἶπα;».
Νὰ τοῦ λὲς παραδείγματα, γιὰ νὰ τοῦ δώσης νὰ καταλάβη ὅτι εἶναι σατανικὸς ἐγωισμὸς ἔτσι ὅπως ἀντιμετωπίζει τὰ πράγματα, ὅτι δέχεται δαιμονικὲς ἐπιδράσεις καί, ἂν δὲν ἀλλάξη, χάθηκε, καὶ τελικὰ νὰ λέη: «Δὲν μοῦ εἶπες τί νὰ κάνω»! Ἀλήθεια, εἶναι νὰ μὴ σκάσης; Ἂν εἶναι ἀδιάφορος κανείς, τὰ προσπερνάει ὅλα μὲ τὸ «δὲν βαριέσαι». Ἀλλά, ἂν δὲν εἶναι ἀδιάφορος, σκάζει. Ἐγὼ τοὺς μακαρίζω τοὺς ἀδιάφορους.
– Δὲν θὰ θέλατε ὅμως, Γέροντα, σὲ καμμιὰ περίπτωση νὰ εἶστε ἀδιάφορος.
– Βρὲ παιδί, τοὐλάχιστον ὁ ἀδιάφορος δὲν σκάει ἔτσι ἄσκοπα. Νὰ ὑποφέρης γιὰ ἕναν πονεμένο, ἐκεῖνο ἔχει νόημα. Ἀλλὰ νὰ λειώνης μὲ αὐτόν, νὰ τοῦ λὲς τόσα καὶ τόσα, καὶ τελικὰ νὰ σοῦ λέη: «δὲν μοῦ εἶπες τί νὰ κάνω» καὶ νὰ δικαιολογῆ τὰ ἀδικαιολόγητα! Ἔτσι ἀπὸ ἄνθρωπος καταλήγει δαίμονας! Φοβερό! Ἂν σκεφτόταν μόνον τὸν κόπο ποὺ κάνεις – ἄσε τὸν πόνο –, γιὰ νὰ τὸν βοηθήσης, λίγο θὰ ἄλλαζε. Ἀφοῦ σὲ βλέπει ὅτι ὑποφέρεις, κοπιάζεις, ταλαιπωρεῖσαι, δὲν τὸ λαμβάνει ὑπ᾿ ὄψιν!
– Γέροντα, ὅταν δικαιολογῆται κάποιος γιὰ μιὰ ἀταξία ποὺ ἔκανε καὶ τοῦ λές: «αὐτὸ εἶναι δικαιολογία», καὶ συνεχίζη νὰ δικαιολογῆται, γιὰ νὰ ἀποδείξη ὅτι αὐτὸ δὲν εἶναι δικαιολογία, εἶναι δυνατὸν νὰ διορθωθῆ;
– Πῶς νὰ διορθωθῆ; Καταλαβαίνει ὅτι εἶναι λάθος, γιατὶ βασανίζεται, ἀλλὰ ἀπὸ ἐγωισμὸ δὲν θέλει νὰ τὸ παραδεχθῆ. Εἶναι πολὺ φοβερό!
– Ναί, ἀλλὰ λέει: «Δὲν μὲ βοηθᾶς· θέλω νὰ μὲ βοηθήσης· δὲν μὲ φωνάζεις νὰ συζητήσουμε, μὲ περιφρονεῖς».
– Ἔ, πάλι ἀπὸ τὸν ἐγωισμὸ ξεκινάει αὐτό. Εἶναι δηλαδὴ σὰν νὰ λέη: «Ἐγὼ δὲν φταίω, ἐσὺ φταῖς ποὺ δὲν πηγαίνω καλά»! Ἐκεῖ καταλήγει. Ἄφησέ τον· δὲν χρειάζεται νὰ ἀσχοληθῆ κανεὶς μ᾿ αὐτόν, γιατὶ δὲν βοηθιέται. Οὔτε φέρει εὐθύνη ὁ Πνευματικὸς ἢ ὁ Γέροντας ἢ ἡ Γερόντισσα γιὰ μιὰ τέτοια ψυχή. Εἶναι σατανικὸς ἐγωισμὸς αὐτός· δὲν εἶναι ἀνθρώπινος. Ἀνθρώπινο ἐγωισμὸ ἔχει ἐκεῖνος ποὺ δὲν θὰ ταπεινωθῆ νὰ πῆ «εὐλόγησον», ἀλλὰ τοὐλάχιστον δὲν θὰ μιλήση, γιὰ νὰ δικαιολογηθῆ. Ὅποιος δικαιολογεῖ τὸν ἑαυτό του, ὅταν σφάλλη, μεταβάλλει τὴν καρδιά του σὲ δαιμονικὸ καταφύγιο. Ἂν δὲν συντρίψη τὸ ἐγώ του, θὰ συνεχίζη νὰ σφάλλη περισσότερο καὶ θὰ συντρίβεται ἀνώφελα ἀπὸ τὸν ἐγωισμό του. Καὶ ὅταν δὲν ξέρη κανεὶς πόσο κακὸ εἶναι ἡ δικαιολογία, ἔχει ἐλαφρυντικά. Ἀλλά, ὅταν ξέρη ἢ τοῦ τὸ λένε οἱ ἄλλοι, τότε δὲν ἔχει ἐλαφρυντικά.
Θέλει πολλὴ προσοχή, ὅταν πᾶς νὰ βοηθήσης κάποιον ποὺ ἔχει μάθει νὰ δικαιολογῆται, γιατὶ μερικὲς φορὲς γίνεται τὸ ἑξῆς: Ἀφοῦ δικαιολογεῖται, σημαίνει ὅτι ἔχει πολὺ ἐγωισμό, ὁπότε, ὅταν τοῦ πῆς ὅτι αὐτὸ ποὺ ἔκανε δὲν εἶναι σωστό, θὰ πῆ καὶ ἄλλα ψέματα καὶ ἄλλες δικαιολογίες, ὥσπου νὰ σοῦ ἀποδείξη κι ἐκεῖνο καὶ τὸ ἄλλο, γιὰ νὰ μὴ θιχτῆ. Ἔτσι ὅμως γίνεσαι αἰτία ἐσύ, ποὺ πῆγες νὰ τοῦ ἀποδείξης ὅτι σφάλλει, νὰ γίνη πιὸ ἐγωιστής, πιὸ ψεύτης. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ δῆς ὅτι συνεχίζει τὶς δικαιολογίες, δὲν χρειάζεται νὰ τοῦ ἀποδείξης τίποτε. Κάνε προσευχὴ νὰ τὸν φωτίση ὁ Θεός.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ Γ' «Πνευματικὸς ἀγώνας»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου