Τὸ Ἑλληνικόν, ἐὸν ὅμαιμὸν τε καὶ ὁμόγλωσσον, καὶ θεῶν ἱδρύματά τε κοινὰ καὶ θυσίαι ἤθεὰ τε ὁμότροπα.

 

Τὸ Ἑλληνικόν, ἐὸν ὅμαιμὸν τε καὶ ὁμόγλωσσον, καὶ 

θεῶν ἱδρύματά τε κοινὰ καὶ θυσίαι ἤθεὰ τε ὁμότροπα.

 

ΕΣΤΙΝ ΟΥΝ ΕΛΛΑΣ ΚΑΙ Η ΚΥΠΡΟΣ…..

Ἰδιαίτερα μὲ συγκίνησε καὶ ἐμένα καὶ τοὺς ἀναγνῶστες μας τὸ ἀνεπανάληπτο ποίημα τῆς μικρῆς μαθήτριας Εὐαγγελίας Λάππα. Τῆς Ἑλληνίδας πατριώτισσας, ποὺ μᾶς παραδίδει μαθήματα ἱστορίας καὶ φιλοπατρίας καὶ εἶναι παράδειγμα πρὸς μίμηση γιὰ τὴν νέα γενιὰ τῶν Ἑλληνοπαίδων μας. ΕΥΓΕ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΜΑΣ!!!!
 

Ἐπειδὴ τιμᾷ ἰδιαίτερα καὶ συγκινητικὰ τὴν Ἑλληνικὴ Κύπρο καὶ κατὰ προέκταση καὶ ἐμένα τὸν ἄσημο μὲ ἀναφορά της στὸ ὄνομά μου, θὰ ἐπισημάνω στὴν ἀγαπημένη μικρή μου φίλη ὅτι ἀρκοῦσε ἡ τιμὴ σὲ αὐτοὺς ποὺ ἂν καὶ γνώριζαν ὅτι οἱ μύριοι βάρβαροι θὰ περάσουν, φύλαξαν Θερμοπύλες. Καὶ περισσότερη τιμή τους πρέπει!
 

Τιμῆς ἕνεκεν, ἀφιερώνω καὶ ἐγὼ δύο λυρικά-ἐπικὰ ποιήματα σὲ ΟΛΟΥΣ τοὺς ἐθνομάρτυρές μας Ἕλληνες τῆς Κύπρου καὶ Ἑλλαδίτες ἀδελφούς, ποὺ τὴν ζωή τους πρόσφεραν ἀντίδωρο θυσίας καὶ ἀθανασίας καὶ ἔπεσαν ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος. Μεταξὺ αὐτῶν καὶ ὁ ἥρωας ἀδελφός μου, στενοὶ μου συγγενεῖς καὶ φίλοι συμπολεμιστές. ΑΙΩΝΙΑ ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ!
 

Ἀντώνιος Ἀντωνᾶς.

 

ΣΤΑ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΑ ΜΝΗΜΑΤΑ ΟΔΗΓΟΥΝ ΤΑ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΑ ΠΟΥ ΠΑΝ ΣΤΗΝ ΛΕΥΤΕΡΙΑ.....
 

Καὶ ἐσὺ ἀδελφὲ Ἕλληνα, σὰν ὁ δρόμος σου,
στὴ Κύπρο σ᾿ ὁδηγήσει, μαζί σου φέρε,
τὸν «Κάλχα», ποὺ τὴν Κύπρο, ἐθυσίασε
καὶ ποτὲ στὰ ματωμένα κυπριακά,
χώματα, τὸ πόδι δὲν ἐπάτησε,
γιὰ νὰ ἐξιλεωθεῖ, νὰ τὰ προσκυνήσει,
φόρο τιμῆς ν᾿ ἀποδώσει καὶ νὰ τὰ τιμήσει. 

Καὶ ὅταν ὁ θύτης Ἀρχιερέας, ρωτήθηκε,
στὴ πολύπαθη Κύπρο, ἂν θὰ πάει,
ρητὰ ἀρνήθηκε καὶ ἀπὸ ντροπή, τύψεις,
ἀλλὰ κι᾿ ὀδύνη, ἔσκυψε τὸ κεφάλι..... 

Λευτεριᾶς καὶ αὐτοθυσίας, θὰ βρεῖς,
μονοπάτια, μοναχικὲ Ἕλληνα ἀδελφέ,
ποὺ ἀπὸ μακριὰ ἦρθες, Ἑλληνικὲς σημαῖες,
ἀπὸ σφαῖρες, διάτρητες, φθαρμένες,
μισοσβησμένα συνθήματα τῆς Ἕνωσης,
σ᾿ ἐρειπωμένα μετερίζια, ἀντίστασης κι᾿ ἐλευθερίας.

 

Τὰ μονοπάτια ὁδηγοῦν σὲ Θερμοπύλες,
στὰ «ἐλεύθερα φυλακισμένα μνήματα». 

Καὶ ὅταν διαβάτη Ἕλληνα θὰ φτάσεις,
στὰ μνήματα τὰ φυλακισμένα,
σ᾿ αὐτὸν τῆς Κύπρου τὸν ἱερὸ χῶρο,
τὴν ἀγχόνη κοίταξε καὶ ἐσὺ κατάματα,
τοὺς σταυρούς, τῶν ἡρώων Κυπραίων ἄγγιξε. 

Δὲν θ᾿ ἀντέξεις, θὰ λυγίσεις, ρίγη,
ἀναφιλητά, τὰ δάκρυα σου ποτάμια,
λάβας θὰ ρέουν, θὰ σὲ καῖνε,
θ᾿ ἀχνίζουν πέφτοντας στό
καθαγιασμένο χῶμα τῶν θαμμένων ἡρώων. 

Καὶ νοερὰ θὰ ἀκοῦς, τὰ ποιήματά τους,
π᾿ ἀπάγγελλαν καὶ τὰ ἐμβατήρια,
π᾿ ἀλύγιστα περήφανα τραγουδοῦσαν..,
ἀκόμη καὶ στὸ ἰκρίωμα, δὲν λυγοῦσαν,
ὅταν τὴν νεκρικὴ θηλειά, τοὺς περνοῦσαν. 

Καὶ τὸν ἐθνικὸ ὕμνο θ᾿ ἀκοῦς,
ποὺ τίς τελευταῖες τους στιγμές,
στὰ χείλια εἶχαν καὶ ὑμνοῦσαν.... 

Καὶ ὅταν ἀδελφὲ Ἕλληνα,
στὴν Ἑλλάδα, ἐπιστρέψεις, τὸ μήνυμα δῶσε, 

«Ὦ Ξεῖν ἀγγέλλειν...., τοῖς Ἐλλήσιν,
ὅτι ἡ Κύπρος ἐγκαταλείφθηκε,
ποτέ της δὲν λιποψύχισε καὶ δὲν ἡττήθηκε!»
 

Ἑλληνικὲς Θερμοπύλες φύλαττε,
..τοῖς κείνων ρήμασι πειθόμενη...»,
πάντα μὲ ἡρωισμὸ καὶ αὐτοθυσία,
μόνη κ᾿ ἔρμη, χρυσοπράσινο φύλλο,
τῶν κυμάτων ἕρμαιον ριγμένο,
στὸ φουρτουνιασμένο μακρινὸ πέλαγος..... 

Ἡ Κύπρος, θ᾿ ἀναστηθεῖ διαβάτη ἀδελφὲ Ἕλληνα.
Σ᾿ ὅλους τοὺς χαλεποὺς αἰῶνες,
ποτέ της δὲν ἐλύγισε
βάρβαρους κατακτητές,
ποτέ της δὲν προσκύνησε! 

Μισοσβησμένα συνθήματα,
ὕμνους Ἑλληνισμοῦ καὶ Ἕνωσης,
διαβάτη Ἕλληνα στὴ Κύπρο,
θὰ συναντοῦσες. 

Τώρα, συνθήματα δὲν θὰ δεῖς,
θυσία ἀπ᾿ τὸν Κάλχα,
σὲ ἑλληνικοὺς βωμοὺς ἐγίναν,
μαζὶ μὲ τὰ προδομένα ὄνειρα χαθήκαν. ΑΑ

 

 

Οἱ νεκροί μας ἀδελφοὶ ἥρωες. Ἐσχάτη Ἱκεσία.

Ἡ μέρα ἐσκοτείνιασε,
ὁλικὴ ἔκλειψη ὁ ἥλιος ἔχει..
Μαῦροι καπνοὶ ὑψώνονται,
τοὺς οὐρανοὺς καλύπτουν.
Τὰ λεύτερα πουλιὰ τὰ θεόθρεφτα,
τῆς Κύπρου, μαζὶ μὲ τὰ περιστέρια,
μαυρισμένα, φοβισμένα φεύγουν.
Φεύγουν τὰ εἰρηνικὰ ἄσπρα περιστέρια,
φεύγουν, φεύγουν τρομαγμένα.
Μαῦρα κοράκια, νεκρικά, σὰν χάροντες,
πετοῦν πιά, στοὺς οὐρανούς μας μένουν,
μαζὶ μὲ τὰ τουρκικὰ ἀεροπλάνα,
ποὺ βόμβες σὲ γυναικόπεδα σπέρνουν.
Ἡ νύχτα ποὺ φεγγαρόφωτη ἦταν,
μ᾿ολόγιομο λαμπρὸ φεγγάρι,
κακὸς οἰωνός, ἔκλειψη εἶχε καὶ αὐτό.
Μαύρισ᾿ ἡ νύχτα, ἀβυσσαλέο σκότος,
χάθηκαν τὸ φεγγάρι καὶ τ᾿ ἀστέρια.
Οἱ Κύπριοι ἥρωες, ὄρθιοι τὰ τάνκς,
μὲ τὰ παλιὰ μαρτίνια πυροβολοῦν.
Τὰ τούρκικα τάνκς τοὺς κανονιοβολοῦν,
μ΄ αὐτοὶ μένουν στὶς θέσεις τους ἀκλόνητοι,
ποὺ ἡ πατρίδα, τοὺς ὅρκισε, νὰ ὑπερασπιστοῦν,
ποτὲ μὴν κάνουν πίσω, οἱ ριζωμένοι βράχοι.
«Τὴν πατρίδα οὐκ ἐλάττω παραδόσω»,
ὁρκιστήκανε καὶ τὸν ὅρκο τὸν τιμήσανε.
Πληγωμένα κατακαμένα, τὰ οὐρανόφταστα,
παλληκάρια, πεισματικὰ ὄρθια συνεχίζουν νάναι.
Ἡρωικὰ νὰ πολεμοῦν, τὰ τιμημένα,
σκαλοπάτια ἀνεβαίνοντας τῆς λευτεριᾶς.
Ἀπὸ τὰ τὰνκς περικυκλώθηκαν,
ἀλλὰ ποτὲ δὲν παραδόθηκαν.
Καὶ ὅταν ἡ μοιραία στιγμή,
ἀναπάντεχα ἔρχεται,
μὲ ὀδύνη τὴν τελευταία πνοή,
ἀρχίζουν νὰ ἀφήνουν.
Τοὺς Τούρκους δὲν μποροῦν
πιὰ μ᾿ αὐτοθυσία νὰ πολεμοῦν.
Κάποιοι τοὺς ἐγκατέλειψαν.
Σφαῖρες ἄλλες δὲν ἔχουν,
μία μόνο, γιὰ τὸν ἑαυτό τους φύλαξαν...
Ψυχομαχοῦν, ἱκετεύουν καὶ προσεύχονται,
δὲν θέλουν γιὰ νὰ φύγουν,
τοὺς Τούρκους θέ᾿ νὰ πολεμοῦν.
Βοήθεια γιὰ νάρθει, μάταια προσδοκοῦν!
Πέφτουν κορμιὰ λεβέντικα, αἱματοβρεγμένα,
μὲ τὰ χώματα, τὰ ἱερὰ τῆς Κύπρου σμίγουν.
Ἡ τιμημένη δόξα, μὲ τὸν χάροντα,
χέρι - χέρι, γιὰ τὰ πάνθεα οὐράνια, ωδεύουν...
Ἁγιάζεται τὸ αἷμα τους,
τὰ λεβεντοκορμιά τους,
τὰ πολεμοκαπνισμένα,
ποὺ μυροφόρες νύφες τ᾿ ἀλείψανε,
ἕτοιμα στὴν ἀθανασία,
στὸν παράδεισο νὰ πᾶν.
Μὲ μύρα ἀθάνατα τῆς θεᾶς,
Κύπριδας Ἀφροδίτης καμωμένα.
Σὲ κύπελλο, ἄπ᾿ τοῦ Τρόοδους,
τὸ χρυσόδενδρο, τὴν Λατζιά*,
τὰ χρυσοπράσινα φύλλα καμωμένο.

Ἀπ΄ τῆς Κερύνειας τὰ γιασεμιά,
τὰ μοσχομυρισμένα ρόδα.
Τῆς Μόρφου τοὺς λεμονανθούς,
τῶν κυκλάμινων, τῶν γλαδιόλων.
Τοῦ Πενταδάκτυλου τοῦ Διγενή
Ἀκρίτα, θρυλικοῦ βουνοῦ, ἀπόσταγμα,
ἀγριολούλουδων, ἀνεμώνων,
γλιστροκουμαριᾶς, δάφνης, ἄλλιου,
τῆς ἄνθεμις, τοῦ κρόκου τῆς Ἀφροδίτης.
Τῶν λυγερόκορμων κυπαρισσιῶν
τοῦ Κυπαρισσόβουνου τ᾿ ἄρωμα,
Τῆς Μεσαρκᾶς τὰ φούλια,
τῶν μεθυστικῶν νυχτολούλουδων,
τῆς ζουλατζιᾶς, τῆς ἀροδάφνης.
Τῆς Ἀμμοχώστου τὸ θαλασσινό,
ἄρωμα τῆς Σαλαμίνας,
μὲ τὴν χρυσῆ τὴν ἄμμο.
Τοῦ Καρπασιοῦ τοῦ θυμαρίσιου,
τοῦ χαμομηλιοῦ ἄρωμα,
αἰώνιο κρᾶμα μύρου ἀθανασίας.
Νεκρὰ τὰ σώματα τὰ ἱερά,
ὄχι νεκρὲς οἱ ψυχές τους,
πλανῶνται μέχρι σήμερα,
σὰν ἄσβεστοι κομῆτες πεντάχρυσοι,
πάνω ἀπ᾿ τῆς Κύπρου τ᾿ ἄπειρο,
τοῦ ὁλόφωτου ξάστερου οὐρανοῦ.
Σὰν λαμπάδες μὲ ἱερὴ φλόγα Ἁγίου Φωτός,
μετέωρα κρεμασμένες στὸν θόλο,
τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέα, τῆς σκλαβωμένης,
Ἁγίας Καρπασίας, πολιορκημένη ἐκκλησιά.
Τὸ πνεῦμα τους, ἀγέρηδες δυνατούς,
μελτέμια θὰ σηκώσει, σίφουνας,
καταιγίδα, θὰ γενεῖ κάποια στιγμή,
τοὺς Τούρκους ν᾿ ἀποδιώξει.
Ἡ Κύπρος, τὰ μαῦρα σύννεφα,
σκλαβιᾶς σύντομα θὰ τὰ σπρώξει...
Τιμημένα καὶ ἔνδοξα νέα μας παλληκάρια,
ποὺ τὴν ζωή σας δώσατε στὴν ἡρωικὴ πατρίδα...
Αὐτὴ ἡ μικρὴ Κύπρος σας, ἡ πολύπαθη,
ἀλλὰ ἡρωικὴ καὶ περήφανη,
πάντα θὰ σᾶς θυμᾷται,
θὰ σᾶς εὐγνωμονεῖ,
ποὺ μὲ τὸ αἷμα σας τὸ ἱερό,
τὸ αἷμα τῆς ὑπέρτατης θυσίας,
τὴν γῆ της τὴν ποτίσατε,
ἀθάνατη ἔγινε, ἁγίασμα τὴν βρέχει.
Νέα βλαστάρια ἀναγέννησης,
φυτρώνουν παλληκάρια,
τῆς δικῆς σας αὐτοθυσίας,
τιμῆς κι᾿ εὐψυχίας.
Οὔριοι ἄνεμοι ἐλευθερίας, στὴ Κύπρο,
θὰ φυσήξουν, τὰ μαῦρα σύννεφα,
καὶ τοὺς κατακτητές, θέ᾿ ν᾿ ἀποτραβήξουν.
Τὰ λευκὰ εἰρηνικὰ περιστέρια πάλι,
τὸν οὐρανὸ τῆς Κύπρου θέ᾿ νὰ πλημυρίσουν.

Ὦ! νεκροί μας, τιμημένοι ἔνδοξοι ἀδελφοί,
δικά μας ἀδέλφια, ἡρωικὰ παλληκάρια... Αἰωνία σας ἡ μνήμη...

Αὐτὰ τὰ λίγα καὶ ἄλλα μύρια, γιὰ τὴν περήφανη Κύπρο, ποὺ ὅλοι τὴν ἐγκατέλειψαν, τὴν ἀγκαθοστεφανωμένη, χιλιοσταυρωμένη, ἀλλὰ καὶ δαφνοστεφανωμένη Ἠρωίδα...μ᾿ ἀθάνατο νερὸ ποτίστηκε, μὲ ἁγιασμένο μύρο τὴν ἀλοίψανε, μ᾿ ἁγίασμα τῶν «σκλαβωμένων» Ἀποστόλων Βαρνάβα καὶ Ἀνδρέα τὴν ἁγίασαν, μὲ θεία κοινωνία τὴν κοινώνησαν....
Τὴ Ἁγία ἀθάνατη ἐναλία, θαρσίδα, εὐελαίω, κυοφόρω χώρα Κύπρῳ... ....

ΕΣΥ ΚΥΠΡΟΣ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΣ,

ΠΟΥ ΑΝΕΣΠΕΡΟ ΦΩΣ ΣΕ ΦΩΤΙΖΕΙ, ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Τ' ΑΘΑΝΑΤΟ ΝΕΡΟ, ΑΙΩΝΙΑ ΣΕ ΠΟΤΙΖΕΙ. ΟΥΡΑΝΙΑ ΧΩΡΑ, ΑΛΑΣΙΑ, ΔΑΣΟΕΣΣΑ, ΚΟΡΗ ΩΡΑΙΟΤΑΤΗ ΚΑΙ ΠΕΡΙΚΑΛΛΗΣ, ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΗΡΩΩΝ, ΓΕΝΝΕΤΕΙΡΑ, ΦΟΙΝΙΚΑΣ ΜΥΘΙΚΟΣ ΑΕΙΘΑΛΗΣ, ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΝΗΣΟΣ, ΣΤΟΛΙΔΙ ΑΕΝΑΟ ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ ΦΙΛΟΜΕΙΣΤΗΡΑ, ΘΕΙΟΤΑΤΗ, ΙΜΕΡΤΗ, ΕΥΕΛΑΙΟΥ ΤΟΥ ΣΤΡΑΒΩΝΑ ΛΟΓΙΑ, ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ, ΩΡΑΙΟΤΑΤΗ, ΘΕΟΓΝΗ ΖΑΘΕΑ ΤΟΥ ΠΑΥΣΑΝΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ, ΕΣ ΤΕΜΕΣΗΝ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ ΜΕΤΑ ΧΑΛΚΟΝ, ΠΟΛΥΠΟΘΗΤΗ, ΕΡΩΤΙΚΗ, ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΔΑΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΓΕΝΝΗΜΑ, ΑΜΑΘΟΥΣΙΑ, ΑΣΠΕΛΙΑ, ΑΚΑΜΑΝΤΙΣ, ΑΣΣΕΛΙΑ, ΑΕΙΦΟΡΟΣ, ΚΥΟΦΟΡΟΣ, ΑΘΑΝΑΤΗ ΑΓΙΩΤΑΤΗ, ΔΙΗΝΕΚΗΣ.... ΤΗ ΜΕΣΑΡΚΑ, ΚΕΡΥΝΕΙΑ, ΜΟΡΦΟΥ, ΛΑΠΗΘΩ, ΑΜΜΟΧΩΣΤΩ, ΚΑΡΠΑΣΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΝΑ ΔΩΘΕΙ ΚΑΙ ΤΗ ΘΑΡΣΙΔΑ, ΗΡΩΙΔΑ ΜΑΚΑΡΙΑ ΝΗΣΩ ΚΥΠΡΩ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΘΕΙΑ ΝΑ ΑΠΟΔΩΘΕΙ..

Καὶ ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες τῆς μικρῆς Ἑλλάδας, ποὺ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες ἀγωνίζεται μόνη καὶ ἔρημη, αὐτὸ τὸ χρυσοπράσινο φύλλο, ὅπως ὁ Σεφέρης τὴν ἀποκαλεῖ... Αὐτὴ τὴν ἱερὴ Ἑλληνικὴ γῆ στὴν ἄκρη τῆς Μεσογείου, τήν ...

Γῆ τῆς λεμονιᾶς, τῆς ἐλιᾶς
γῆ τῆς ἀγκαλιᾶς, τῆς χαρᾶς
γῆ τοῦ πεύκου, τοῦ κυπαρισσιοῦ
τῶν παλικαριῶν καὶ τῆς ἀγάπης
Χρυσοπράσινο φύλλο
ριγμένο στὸ πέλαγο
Γῆ τοῦ ξεραμένου λιβαδιοῦ
γῆ τῆς πικραμένης Παναγιᾶς
γῆ τοῦ λίβα, τ᾿ ἄδικου χαμοῦ
τ᾿ ἄγριου καιροῦ, τῶν ἡφαιστείων
Χρυσοπράσινο φύλλο
ριγμένο στὸ πέλαγο
Γῆ τῶν κοριτσιῶν ποὺ γελοῦν
γῆ τῶν ἀγοριῶν ποὺ μεθοῦν
γῆ τοῦ μύρου, τοῦ χαιρετισμοῦ
Κύπρος τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ ὀνείρου
Χρυσοπράσινο φύλλο
ριγμένο στὸ πέλαγο
Θά..... 

Καρτεροῦμεν μέραν νύχταν
νὰ φυσήσει ἕνας ἀέρας
στοὺν τὸν τόπον πο ᾿ν καμένος
τζί᾿ ἕν θωρεῖ ποτὲ δροσιὰν 

Γιὰ νὰ φέξει καρτεροῦμεν
τὸ φῶς τζιήνης τῆς μέρας
πὸ ᾿ν νὰ φέρει στὸν καθ᾿ ἕναν
τζιαὶ δροσιὰν τζιαὶ ΛΕΥΤΕΡΙΑ.
 

Μὲ συγκίνηση
 

Ἀντώνιος Ἀντωνᾶς ἀπὸ Ἑλληνικὴ Κύπρο.

_________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

«Πᾶνος»