Ἡ προσκύνηση τοῦ ἀντιχρίστου ὡς θεὸ καὶ ἡ εἴσοδός του μέσα στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας
Τὸ Μέρος Α' ΕΔΩ
Γράφει ὁ Χρῆστος Κελαϊδώνης
Ὁ ἀντίχριστος θὰ γίνει ἀποδεκτὸς ὡς θεὸς καὶ θὰ προσκυνηθεῖ λατρευτικὰ ἀπὸ ὅλους ὅσοι δὲν ἀποτελοῦν τὸν ἀληθινὸ λαὸ τοῦ Ἐσφαγμένου Ἀρνίου, δηλαδὴ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ:
«καὶ προσκυνήσουσιν αὐτὸν πάντες οἱ κατοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς, ὧν οὐ γέγραπται τὸ ὄνομα ἐν τῷ βιβλίῳ τῆς ζωῆς τοῦ ἀρνίου τοῦ ἐσφαγμένου ἀπὸ καταβολῆς κόσμου» Ἀποκάλυψις 13, 8
Γνωρίζουμε, ἐπίσης, ὅτι ὁ ἀντίχριστος θὰ καθίσει σὰν θεὸς μέσα στὸ Ναὸ τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ προσπαθεῖ νὰ ἀποδείξει μὲ τὰ ψευδοθαύματά του ὅτι εἶναι θεός:
Γνωρίζουμε, ἐπίσης, ὅτι ὁ ἀντίχριστος θὰ καθίσει σὰν θεὸς μέσα στὸ Ναὸ τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ προσπαθεῖ νὰ ἀποδείξει μὲ τὰ ψευδοθαύματά του ὅτι εἶναι θεός:
«ὥστε αὐτὸν εἰς τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ ὡς Θεὸν καθίσαι, ἀποδεικνύντα ἑαυτὸν ὅτι ἐστὶ Θεὸς» Πρὸς Θεσσαλονικεῖς Β΄, 4
(Ἄς προσέξουμε πὼς ἀπὸ μόνο του τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ ἀντίχριστος (< ἀντί+Χριστὸς) θὰ ἰσχυριστεῖ στοὺς Χριστιανοὺς ὅτι εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ θὰ προσπαθήσει νὰ Τὸν μιμηθεῖ καὶ νὰ ἀποδείξει ὅτι ἔχει καὶ θεότητα, μᾶς δείχνει ἔμμεσα, μὲ βάση τὰ λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου, τὴ θεῖα φύση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἀκούγεται παράξενο, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ μέσα ἀπὸ τὸ συγκεκριμένο χωρίο, ποὺ μιλᾷ γιὰ τὸν ἀντίχριστο, ἀποδεικνύεται ἡ θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ).
Μπορεῖ νὰ πεῖ κάποιος ὅτι ἡ συγκεκριμένη φράση τοῦ ἀποστόλου Παύλου σημαίνει ὅτι θὰ μπεῖ σὲ κάποιο χειροποίητο ναὸ τοῦ Θεοῦ ποὺ θὰ ἔχει κτιστεῖ στὸ μέρος ποὺ βρισκόταν ὁ παλαιὸς Ναὸς τοῦ Σολομῶντα.
Ἐδῶ πρέπει νὰ προσέξουμε ὅτι γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ τὸ ποῦμε αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ ἔχει ἤδη ἀπὸ πρὶν κτιστεῖ κάποια Ἐκκλησία στὸ σημεῖο ἐκεῖνο.
Ἄν κτιστεῖ ἀπευθείας ναὸς πρὸς τιμὴν τοῦ ἀντιχρίστου, μόνο Ναὸς τοῦ Θεοῦ δὲν μπορεῖ νὰ λογιστεῖ.
Μποροῦμε νὰ κάνουμε λόγο γιὰ τὸ ναὸ τοῦ ἀντιχρίστου ἢ γιά το ναὸ ποὺ θὰ βρίσκεται στὴ θέση τοῦ Ναοῦ ποὺ εἶχε ὑπόψη του ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν ἐποχή του γιὰ νὰ μᾶς δώσει τὸ σημεῖο ἀναφορᾶς, ἀλλὰ ὄχι γιά το Ναὸ τοῦ Θεοῦ.
Σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση ὁ ναὸς ἐκεῖνος θὰ ταυτίζεται μὲ τὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως ποὺ θὰ σταθεῖ σὲ τόπο Ἅγιο, γιὰ τὸ ὁποῖο κάνει λόγο ὁ Προφήτης Δανιήλ.
Τὸ τίτλο τοῦ «βδελύγματος τῆς ἐρημώσεως» τὸν ἔχει τόσο ὁ ἴδιος ὁ ἀντίχριστος, ὅσο καὶ τὰ ὄργανα καὶ οἱ πρόδρομοί του (ὁ Ἀντίοχος Δ' ὁ Ἐπιφανῇς, ὁ αὐτοκράτορας Τίτος καὶ οἱ Ρωμαῖοι κ.ἄ.), ἀλλὰ καὶ αὐτὰ ποὺ ἔχτισαν ἢ ἔστησαν στὸ χῶρο τοῦ ἀρχαίου Ναοῦ:
«Ὅταν οὖν ἴδητε τὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως τὸ ῥηθὲν διὰ Δανιὴλ τοῦ προφήτου ἑστὼς ἐν τόπῳ ἁγίῳ -ὁ ἀναγινώσκων νοείτω- τότε οἱ ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ φευγέτωσαν ἐπὶ τὰ ὄρη, ὁ ἐπὶ τοῦ δώματος μὴ καταβαινέτω ἆραι τὰ ἐκ τῆς οἰκίας αὐτοῦ, καὶ ὁ ἐν τῷ ἀγρῷ μὴ ἐπιστρεψάτω ὀπίσω ἆραι τὰ ἱμάτια αὐτοῦ» Κατὰ Ματθαῖον 24, 15-16
(Στὴν Προφητεία αὐτὴ τοῦ Χριστοῦ συμπλέκονται οἱ προρρήσεις γιὰ δυὸ ξεχωριστὰ γεγονότα.
Τὸ ἕνα εἶναι ἡ καταστροφὴ τῆς Ἱερουσαλὴμ ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους τὸ 70 μ.Χ. καὶ τὸ ἄλλο ἡ βεβήλωση τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸν ἀντίχριστο.
Στὴ δεύτερη περίπτωση τὸ κτίσιμο τοῦ ναοῦ ἤ/καὶ ἡ ἐνθρόνιση τοῦ ἀντιχρίστου μέσα σὲ αὐτὸν ἀποτελεῖ τὸ σημάδι ποὺ πρέπει νὰ δοῦν οἱ πιστοὶ γιὰ νὰ καταλάβουν ὅτι πρέπει νὰ ἑτοιμάζονται νὰ φύγουν μέσα ἀπὸ τὸ σύστημά του, ὥστε νὰ γλυτώσουν ἀπὸ τὸν αἰφνιδιαστικὸ διωγμὸ ποὺ ἐκεῖνος θὰ ἐξαπολύσει.
Αὐτό, ἀκριβῶς, ἦταν καὶ τὸ σημάδι ποὺ ἔπρεπε νὰ δοῦν γιὰ νὰ φύγουν ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλὴμ οἱ Χριστιανοὶ λίγο πρὶν τὴν καταστροφή της ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους).
Εἴτε, ὅμως, μὲ τὸν ἕνα τρόπο, εἴτε μὲ τὸν ἄλλο, δυστυχῶς, ἀπὸ τὰ βιβλία τῆς Ἱερᾶς Ἀποκαλύψεως καὶ τοῦ Προφήτη Δανιὴλ συμπεραίνουμε ὅτι ὁ ἀντίχριστος θὰ μπεῖ μέσα στὸ χῶρο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι ὄντως ὁ Ναὸς τοῦ Θεοῦ, ἐγκαθιστῶντας ἀπὸ πρὶν τὰ ὄργανά του στὴ διοικοῦσα Ἐκκλησία μὲ σκοπὸ νὰ πείσουν τοὺς πιστοὺς νὰ τὸν ἀποδεχτοῦν ὡς Χριστό.
(Καὶ αὐτὸ τὸ λέμε γιατί κάποιοι μένουν ἥσυχοι, λέγοντας ὅτι στὰ ἔσχατα ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία στὸ σύνολό της θὰ εἰδοποιήσει τοὺς πιστοὺς γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ ἀντιχρίστου γιὰ νὰ μποροῦν νὰ προφυλαχθοῦν ἀπὸ τὴν πλάνη του...)
Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ θὰ χρησιμοποιήσει τοὺς Χριστιανικοὺς Ναοὺς γιὰ τὴ λατρεία του ἀπὸ τὴν ἐκκοσμικευμένη καὶ ἀποστάτρια ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ Θεὸ ἐκκλησία του καὶ θὰ ἐπιβάλλει νὰ τελεῖται ἡ Θεία Λειτουργία στὸ ὄνομά του, διότι θὰ θεωρεῖται ἀπὸ αὐτὴν ὅτι εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ποὺ ἐπέστρεψε στὴ γῆ:
«καὶ τὴν αὐλὴν τὴν ἔξωθεν τοῦ ναοῦ ἔκβαλε ἔξωθεν καὶ μὴ αὐτὴν μετρήσῃς, ὅτι ἐδόθη τοῖς ἔθνεσιν, καὶ τὴν πόλιν τὴν ἁγίαν πατήσουσιν μῆνας τεσσεράκοντα καὶ δύο (=τριάμισι χρόνια)» Ἀποκάλυψις 11, 2
«καὶ βραχίονες παρ᾽ αὐτοῦ στήσονται καὶ μιανοῦσι τὸ ἅγιον τοῦ φόβου, καὶ ἀποστήσουσι τὴν θυσίαν (σημ: τὴν ἀληθινὴ Θεία Λειτουργία), καὶ δώσουσι βδέλυγμα ἐρημώσεως» Δανιὴλ 11, 31 Μετάφραση Ἑβδομήκοντα
«καὶ σπέρματα ἐξ αὐτοῦ ἀναστήσονται καὶ βεβηλώσουσι τὸ ἁγίασμα τῆς δυναστείας καὶ μεταστήσουσι τὸν ἐνδελεχισμὸν (=αυτοῦ ποὺ γίνεται ἀκατάπαυστα, δηλαδὴ τῆς θυσίας ἢ τοῦ θυμιάματος, (βλέπε Ἔξοδος 30, 8), ποὺ προτυπώνει τὴ Θεία Λειτουργία) καὶ δώσουσι βδέλυγμα ἠφανισμένων» Δανιὴλ 11, 31 Μετάφραση Θεοδοτίωνος
https://biblehub.com/interlinear/daniel/11-31.htm (Μασοριτικὸ κείμενο)
Οἱ λέξεις «βραχίονες» καὶ «σπέρματα» δηλώνουν τὰ πιστὰ ὄργανά του ποὺ θὰ σταθοῦν μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ θὰ τὴν μιάνουν.
Μάλιστα, θὰ παραδώσουν τὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας στὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως: «καὶ δώσουσι βδέλυγμα ἐρημώσεως/ἠφανισμένων»
Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ ἀρχίσει νὰ συμβαίνει τὸ τελευταῖο, ἡ Θεῖα Λειτουργία καὶ οἱ Χριστιανικοὶ Ναοὶ θὰ ἐρημωθοῦν ἀπό τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (ἐξ οὗ καὶ βδέλυγμα ἐρημώσεως, κατὰ μιὰ πνευματικὴ ἔννοια) καὶ ἡ ἀναίμακτη θυσία τοῦ Χριστοῦ μέσα σὲ αὐτοὺς θὰ δώσει τὴ θέση της σὲ κάτι ποὺ θὰ λογίζεται ἀπὸ τὸ Θεὸ ὡς βδελυρὴ θυσία καὶ μίασμα.
Τὸ χρονικὸ διάστημα ποὺ θὰ κρατήσει ὅλο αὐτὸ εἶναι πολὺ πιθανὸ νὰ ταυτίζεται μὲ τίς χίλιες διακόσιες ἐνενῆντα ἡμέρες ποὺ ἀναφέρονται στὸ βιβλίο τοῦ Δανιήλ:
«ἀφ᾽ οὗ ἂν ἀποσταθῇ ἡ θυσία (σημ: ἡ ἀληθινὴ Θεία Λειτουργία) διὰ παντὸς καὶ ἑτοιμασθῇ δοθῆναι τὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως, ἡμέρας χιλίας διακοσίας ἐνενήκοντα» Δανιὴλ 12, 11 Μετάφραση Ἑβδομήκοντα, Daniel 12 Swete's Septuagint
«καὶ ἀπὸ καιροῦ παραλλάξεως (=αλλαγὴς) τοῦ ἐνδελεχισμοῦ καὶ τοῦ δοθῆναι βδέλυγμα ἐρημώσεως ἡμέραι χίλιαι διακόσιαι ἐνενήκοντα» Δανιὴλ 12, 11 Μετάφραση Θεοδοτίωνος, DnTh 12
https://biblehub.com/interlinear/daniel/12-11.htm (μασοριτικὸ κείμενο)
Ἡ ἐπίσημη εἴσοδος τοῦ ἀντιχρίστου μέσα στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸν τίτλο τοῦ ἀρχηγοῦ της - «Χριστοῦ» φαίνεται ὅτι θὰ συμπέσει λίγο πολὺ μὲ τὴν παράδοση ὅλων τῶν ἐξουσιῶν τοῦ κόσμου στὰ χέρια του, τὴν ὁμόφωνη ἀνακήρυξή του ὡς θεὸ ἀπὸ ὅλες τίς θρησκεῖες καὶ τὴν ἐνθρόνισή του μέσα στὸ ναό του στὰ Ἱεροσόλυμα:
«καὶ ῥήματα εἰς τὸν ὕψιστον λαλήσει καὶ τοὺς ἁγίους τοῦ ὑψίστου κατατρίψει, καὶ προσδέξεται ἀλλοιῶσαι καιροὺς καὶ νόμον, καὶ παραδοθήσεται πάντα εἰς τὰς χεῖρας αὐτοῦ ἕως καιροῦ καὶ καιρῶν καὶ ἕως ἡμίσους καιροῦ (=τριάμισι χρόνια)» Δανιὴλ 7, 25 Μετάφραση Ἑβδομήκοντα, Daniel 7 Swete's Septuagint
«καὶ λόγους πρὸς τὸν ὕψιστον λαλήσει καὶ τοὺς ἁγίους ὑψίστου παλαιώσει καὶ ὑπονοήσει τοῦ ἀλλοιῶσαι καιροὺς καὶ νόμον καὶ δοθήσεται ἐν χειρὶ αὐτοῦ ἕως καιροῦ καὶ καιρῶν καὶ ἥμισυ καιροῦ (=τριάμισι χρόνια)» Δανιὴλ 7, 25 Μετάφραση Θεοδοτίωνα, DnTh 7
Daniel 7:25 Interlinear (μασοριτικὸ κείμενο)
Θὰ πεῖ κάποιος ὅτι μὲ τίς φράσεις: «καὶ προσδέξεται ἀλλοιῶσαι καιροὺς καὶ νόμον» καὶ «καὶ ὑπονοήσει τοῦ ἀλλοιῶσαι καιροὺς καὶ νόμον» ἀναφέρεται στὴν ἀλλοίωση τοῦ Νόμου τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, κάτι ποὺ θὰ τὸ ἔχει ἤδη κάνει μέσα στὴ «θεολογία» του.
Τὰ ρήματα «προσδέξεται» καὶ «ὑπονοήσει» δείχνουν τὴν πρόθεση καὶ ὄχι τὴν πραγμάτωση.
Αὐτὸ σημαίνει ὅτι θὰ προσπαθήσει νὰ ἐπιβάλει σὲ ὅλο τὸν κόσμο τὴ δική του παραχάραξη τοῦ Νόμου τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὴν ἀλλαγὴ τῶν Χριστιανικῶν ἑορτῶν.
Ἔτσι, θὰ ἐπιχειρήσει νὰ ἐπισυνάψει μιὰ τρίτη δική του Διαθήκη μὲ τοὺς ἀνθρώπους, παλαιώνοντας, δηλαδὴ φθείροντας τὴν ἀξία καὶ τὴν τιμὴ τῶν Ἁγίων καὶ θεωρῶντας ξεπερασμένες, ἂν ὄχι καὶ ἀποτυχημένες τίς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ.
Ἐκτὸς ἀπὸ αὐτό, ὅμως, ὑπάρχει μιὰ ἔντονη αἴσθηση σὲ πολλοὺς ὅτι τὸ κείμενο στὸ σημεῖο αὐτὸ ὑπαινίσσεται ὅτι ὁ ἀντίχριστος θὰ ἐπιχειρήσει νὰ ἀλλάξει τοὺς νόμους τῆς φύσης, τίς ἐποχὲς καὶ τὴ φύση αὐτὴ καθ᾿ αὐτὴ τῶν ὄντων καὶ εἰδικὰ τοῦ ἀνθρώπου, εἴτε στὸ σκέλος ποὺ θὰ ἀφορᾷ τὴν ἠθικὴ τῆς «θεολογίας» του, εἴτε στὴν πράξη, μέσῳ γενετικῶν τροποποιήσεων, μὲ σκοπὸ νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ βιολογικὴ καὶ πνευματικὴ «βελτίωσή» τους.
Ὁ ἀντίχριστος δὲ θὰ διεκδικεῖ ἀποκλειστικὰ τὴν ἰδιότητα τοῦ «Χριστοῦ», ἀλλὰ θὰ προσπαθήσει νὰ σφετεριστεῖ τοὺς «τίτλους» ὅλων τῶν προσώπων ποὺ ἡ κάθε θρησκεία ἢ τὸ κάθε θρησκευτικὸ καὶ φιλοσοφικὸ σύστημα σέβεται καὶ ἔχει τὴν προσδοκία νὰ ἔρθει στὸν παρόντα κόσμο.
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης ἔλεγε χαρακτηριστικὰ ὅτι ἀντίχριστος θὰ ἔχει πέντε «ἐγώ»:
«Μέσα στὴ σύγχυση αὐτὴ ὅλοι θὰ ζητοῦν ἕνα Μεσσία γιὰ νὰ τοὺς σώσει. Καὶ τότε θὰ παρουσιάσουν κάποιον ποὺ θὰ πεῖ «Ἐγὼ εἶμαι ὁ Ἰμάμης, ἐγὼ εἶμαι ὁ πέμπτος Βούδας, ἐγὼ εἶμαι ὁ Χριστὸς ποὺ περιμένουν οἱ Χριστιανοί, ἐγὼ εἶμαι αὐτὸς ποὺ περιμένουν οἱ Ἰεχωβᾶδες, ἐγὼ εἶμαι ὁ Μεσσίας τῶν Ἑβραίων». Πέντε «ἐγὼ» θὰ ἔχει» Λόγοι Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου: Τόμος Γ' - Πνευματικὸς ἀγῶνας
Εἶναι πολὺ πιθανὸν ὅλα αὐτὰ τὰ «ἐγώ» του νὰ συμβολίζονται μὲ τίς ἑπτὰ (ὁ ἀριθμὸς ἑπτὰ δηλώνει τὴν πληρότητα) κεφαλές του, τίς ὁποῖες βλέπουμε στὴν ἀντίστοιχη εἰκόνα ποὺ τὸ πρῶτο θηρίο ἀναδύεται μέσα ἀπὸ τὴ θάλασσα (Ἀποκ. 13, 1).
Μάλιστα, σὲ αὐτὰ θὰ ἀποδίδει ὀνόματα βλασφημίας, δηλαδὴ χαρακτηριστικὰ καὶ ἰδιότητες, ποὺ θὰ ἀποτελοῦν στὴν πραγματικότητα βλασφημία τοῦ Θεοῦ.
Τὸ πλῆθος τους δείχνει τόσο τὴ συγκρητιστικὴ καὶ οἰκουμενιστικὴ προέλευση τῆς «θεολογίας» του, ὅσο καὶ τὴν ἴδια τὴ φύση της.
Ὁ εἰκονικὸς θάνατος καὶ ἡ πλασματικὴ ἀνάστασή του θὰ ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴ μία κεφαλή, δηλαδὴ μὲ τὸ ἕνα του «ἐγὼ» ποὺ θὰ συνδέει βλάσφημα μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, μὲ σκοπὸ νὰ ἀποδείξει στοὺς Χριστιανοὺς τὴν ὑποτιθέμενη ταύτιση του μὲ τὸν Θεάνθρωπο.
Ὁ ψευδοπροφήτης θὰ ἀπαιτήσει ἀπὸ τὸν κόσμο νὰ δημιουργηθεῖ κάποια «εἰκόνα» τοῦ ἀντιχρίστου καὶ νὰ λατρευτεῖ καὶ αὐτὴ ὡς θεότητα:
(Ἄς προσέξουμε πὼς ἀπὸ μόνο του τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ ἀντίχριστος (< ἀντί+Χριστὸς) θὰ ἰσχυριστεῖ στοὺς Χριστιανοὺς ὅτι εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ θὰ προσπαθήσει νὰ Τὸν μιμηθεῖ καὶ νὰ ἀποδείξει ὅτι ἔχει καὶ θεότητα, μᾶς δείχνει ἔμμεσα, μὲ βάση τὰ λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου, τὴ θεῖα φύση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἀκούγεται παράξενο, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ μέσα ἀπὸ τὸ συγκεκριμένο χωρίο, ποὺ μιλᾷ γιὰ τὸν ἀντίχριστο, ἀποδεικνύεται ἡ θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ).
Μπορεῖ νὰ πεῖ κάποιος ὅτι ἡ συγκεκριμένη φράση τοῦ ἀποστόλου Παύλου σημαίνει ὅτι θὰ μπεῖ σὲ κάποιο χειροποίητο ναὸ τοῦ Θεοῦ ποὺ θὰ ἔχει κτιστεῖ στὸ μέρος ποὺ βρισκόταν ὁ παλαιὸς Ναὸς τοῦ Σολομῶντα.
Ἐδῶ πρέπει νὰ προσέξουμε ὅτι γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ τὸ ποῦμε αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ ἔχει ἤδη ἀπὸ πρὶν κτιστεῖ κάποια Ἐκκλησία στὸ σημεῖο ἐκεῖνο.
Ἄν κτιστεῖ ἀπευθείας ναὸς πρὸς τιμὴν τοῦ ἀντιχρίστου, μόνο Ναὸς τοῦ Θεοῦ δὲν μπορεῖ νὰ λογιστεῖ.
Μποροῦμε νὰ κάνουμε λόγο γιὰ τὸ ναὸ τοῦ ἀντιχρίστου ἢ γιά το ναὸ ποὺ θὰ βρίσκεται στὴ θέση τοῦ Ναοῦ ποὺ εἶχε ὑπόψη του ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν ἐποχή του γιὰ νὰ μᾶς δώσει τὸ σημεῖο ἀναφορᾶς, ἀλλὰ ὄχι γιά το Ναὸ τοῦ Θεοῦ.
Σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση ὁ ναὸς ἐκεῖνος θὰ ταυτίζεται μὲ τὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως ποὺ θὰ σταθεῖ σὲ τόπο Ἅγιο, γιὰ τὸ ὁποῖο κάνει λόγο ὁ Προφήτης Δανιήλ.
Τὸ τίτλο τοῦ «βδελύγματος τῆς ἐρημώσεως» τὸν ἔχει τόσο ὁ ἴδιος ὁ ἀντίχριστος, ὅσο καὶ τὰ ὄργανα καὶ οἱ πρόδρομοί του (ὁ Ἀντίοχος Δ' ὁ Ἐπιφανῇς, ὁ αὐτοκράτορας Τίτος καὶ οἱ Ρωμαῖοι κ.ἄ.), ἀλλὰ καὶ αὐτὰ ποὺ ἔχτισαν ἢ ἔστησαν στὸ χῶρο τοῦ ἀρχαίου Ναοῦ:
«Ὅταν οὖν ἴδητε τὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως τὸ ῥηθὲν διὰ Δανιὴλ τοῦ προφήτου ἑστὼς ἐν τόπῳ ἁγίῳ -ὁ ἀναγινώσκων νοείτω- τότε οἱ ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ φευγέτωσαν ἐπὶ τὰ ὄρη, ὁ ἐπὶ τοῦ δώματος μὴ καταβαινέτω ἆραι τὰ ἐκ τῆς οἰκίας αὐτοῦ, καὶ ὁ ἐν τῷ ἀγρῷ μὴ ἐπιστρεψάτω ὀπίσω ἆραι τὰ ἱμάτια αὐτοῦ» Κατὰ Ματθαῖον 24, 15-16
(Στὴν Προφητεία αὐτὴ τοῦ Χριστοῦ συμπλέκονται οἱ προρρήσεις γιὰ δυὸ ξεχωριστὰ γεγονότα.
Τὸ ἕνα εἶναι ἡ καταστροφὴ τῆς Ἱερουσαλὴμ ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους τὸ 70 μ.Χ. καὶ τὸ ἄλλο ἡ βεβήλωση τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸν ἀντίχριστο.
Στὴ δεύτερη περίπτωση τὸ κτίσιμο τοῦ ναοῦ ἤ/καὶ ἡ ἐνθρόνιση τοῦ ἀντιχρίστου μέσα σὲ αὐτὸν ἀποτελεῖ τὸ σημάδι ποὺ πρέπει νὰ δοῦν οἱ πιστοὶ γιὰ νὰ καταλάβουν ὅτι πρέπει νὰ ἑτοιμάζονται νὰ φύγουν μέσα ἀπὸ τὸ σύστημά του, ὥστε νὰ γλυτώσουν ἀπὸ τὸν αἰφνιδιαστικὸ διωγμὸ ποὺ ἐκεῖνος θὰ ἐξαπολύσει.
Αὐτό, ἀκριβῶς, ἦταν καὶ τὸ σημάδι ποὺ ἔπρεπε νὰ δοῦν γιὰ νὰ φύγουν ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλὴμ οἱ Χριστιανοὶ λίγο πρὶν τὴν καταστροφή της ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους).
Εἴτε, ὅμως, μὲ τὸν ἕνα τρόπο, εἴτε μὲ τὸν ἄλλο, δυστυχῶς, ἀπὸ τὰ βιβλία τῆς Ἱερᾶς Ἀποκαλύψεως καὶ τοῦ Προφήτη Δανιὴλ συμπεραίνουμε ὅτι ὁ ἀντίχριστος θὰ μπεῖ μέσα στὸ χῶρο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι ὄντως ὁ Ναὸς τοῦ Θεοῦ, ἐγκαθιστῶντας ἀπὸ πρὶν τὰ ὄργανά του στὴ διοικοῦσα Ἐκκλησία μὲ σκοπὸ νὰ πείσουν τοὺς πιστοὺς νὰ τὸν ἀποδεχτοῦν ὡς Χριστό.
(Καὶ αὐτὸ τὸ λέμε γιατί κάποιοι μένουν ἥσυχοι, λέγοντας ὅτι στὰ ἔσχατα ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία στὸ σύνολό της θὰ εἰδοποιήσει τοὺς πιστοὺς γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ ἀντιχρίστου γιὰ νὰ μποροῦν νὰ προφυλαχθοῦν ἀπὸ τὴν πλάνη του...)
Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ θὰ χρησιμοποιήσει τοὺς Χριστιανικοὺς Ναοὺς γιὰ τὴ λατρεία του ἀπὸ τὴν ἐκκοσμικευμένη καὶ ἀποστάτρια ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ Θεὸ ἐκκλησία του καὶ θὰ ἐπιβάλλει νὰ τελεῖται ἡ Θεία Λειτουργία στὸ ὄνομά του, διότι θὰ θεωρεῖται ἀπὸ αὐτὴν ὅτι εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ποὺ ἐπέστρεψε στὴ γῆ:
«καὶ τὴν αὐλὴν τὴν ἔξωθεν τοῦ ναοῦ ἔκβαλε ἔξωθεν καὶ μὴ αὐτὴν μετρήσῃς, ὅτι ἐδόθη τοῖς ἔθνεσιν, καὶ τὴν πόλιν τὴν ἁγίαν πατήσουσιν μῆνας τεσσεράκοντα καὶ δύο (=τριάμισι χρόνια)» Ἀποκάλυψις 11, 2
«καὶ βραχίονες παρ᾽ αὐτοῦ στήσονται καὶ μιανοῦσι τὸ ἅγιον τοῦ φόβου, καὶ ἀποστήσουσι τὴν θυσίαν (σημ: τὴν ἀληθινὴ Θεία Λειτουργία), καὶ δώσουσι βδέλυγμα ἐρημώσεως» Δανιὴλ 11, 31 Μετάφραση Ἑβδομήκοντα
«καὶ σπέρματα ἐξ αὐτοῦ ἀναστήσονται καὶ βεβηλώσουσι τὸ ἁγίασμα τῆς δυναστείας καὶ μεταστήσουσι τὸν ἐνδελεχισμὸν (=αυτοῦ ποὺ γίνεται ἀκατάπαυστα, δηλαδὴ τῆς θυσίας ἢ τοῦ θυμιάματος, (βλέπε Ἔξοδος 30, 8), ποὺ προτυπώνει τὴ Θεία Λειτουργία) καὶ δώσουσι βδέλυγμα ἠφανισμένων» Δανιὴλ 11, 31 Μετάφραση Θεοδοτίωνος
https://biblehub.com/interlinear/daniel/11-31.htm (Μασοριτικὸ κείμενο)
Οἱ λέξεις «βραχίονες» καὶ «σπέρματα» δηλώνουν τὰ πιστὰ ὄργανά του ποὺ θὰ σταθοῦν μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ θὰ τὴν μιάνουν.
Μάλιστα, θὰ παραδώσουν τὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας στὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως: «καὶ δώσουσι βδέλυγμα ἐρημώσεως/ἠφανισμένων»
Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ ἀρχίσει νὰ συμβαίνει τὸ τελευταῖο, ἡ Θεῖα Λειτουργία καὶ οἱ Χριστιανικοὶ Ναοὶ θὰ ἐρημωθοῦν ἀπό τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (ἐξ οὗ καὶ βδέλυγμα ἐρημώσεως, κατὰ μιὰ πνευματικὴ ἔννοια) καὶ ἡ ἀναίμακτη θυσία τοῦ Χριστοῦ μέσα σὲ αὐτοὺς θὰ δώσει τὴ θέση της σὲ κάτι ποὺ θὰ λογίζεται ἀπὸ τὸ Θεὸ ὡς βδελυρὴ θυσία καὶ μίασμα.
Τὸ χρονικὸ διάστημα ποὺ θὰ κρατήσει ὅλο αὐτὸ εἶναι πολὺ πιθανὸ νὰ ταυτίζεται μὲ τίς χίλιες διακόσιες ἐνενῆντα ἡμέρες ποὺ ἀναφέρονται στὸ βιβλίο τοῦ Δανιήλ:
«ἀφ᾽ οὗ ἂν ἀποσταθῇ ἡ θυσία (σημ: ἡ ἀληθινὴ Θεία Λειτουργία) διὰ παντὸς καὶ ἑτοιμασθῇ δοθῆναι τὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως, ἡμέρας χιλίας διακοσίας ἐνενήκοντα» Δανιὴλ 12, 11 Μετάφραση Ἑβδομήκοντα, Daniel 12 Swete's Septuagint
«καὶ ἀπὸ καιροῦ παραλλάξεως (=αλλαγὴς) τοῦ ἐνδελεχισμοῦ καὶ τοῦ δοθῆναι βδέλυγμα ἐρημώσεως ἡμέραι χίλιαι διακόσιαι ἐνενήκοντα» Δανιὴλ 12, 11 Μετάφραση Θεοδοτίωνος, DnTh 12
https://biblehub.com/interlinear/daniel/12-11.htm (μασοριτικὸ κείμενο)
Ἡ ἐπίσημη εἴσοδος τοῦ ἀντιχρίστου μέσα στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸν τίτλο τοῦ ἀρχηγοῦ της - «Χριστοῦ» φαίνεται ὅτι θὰ συμπέσει λίγο πολὺ μὲ τὴν παράδοση ὅλων τῶν ἐξουσιῶν τοῦ κόσμου στὰ χέρια του, τὴν ὁμόφωνη ἀνακήρυξή του ὡς θεὸ ἀπὸ ὅλες τίς θρησκεῖες καὶ τὴν ἐνθρόνισή του μέσα στὸ ναό του στὰ Ἱεροσόλυμα:
«καὶ ῥήματα εἰς τὸν ὕψιστον λαλήσει καὶ τοὺς ἁγίους τοῦ ὑψίστου κατατρίψει, καὶ προσδέξεται ἀλλοιῶσαι καιροὺς καὶ νόμον, καὶ παραδοθήσεται πάντα εἰς τὰς χεῖρας αὐτοῦ ἕως καιροῦ καὶ καιρῶν καὶ ἕως ἡμίσους καιροῦ (=τριάμισι χρόνια)» Δανιὴλ 7, 25 Μετάφραση Ἑβδομήκοντα, Daniel 7 Swete's Septuagint
«καὶ λόγους πρὸς τὸν ὕψιστον λαλήσει καὶ τοὺς ἁγίους ὑψίστου παλαιώσει καὶ ὑπονοήσει τοῦ ἀλλοιῶσαι καιροὺς καὶ νόμον καὶ δοθήσεται ἐν χειρὶ αὐτοῦ ἕως καιροῦ καὶ καιρῶν καὶ ἥμισυ καιροῦ (=τριάμισι χρόνια)» Δανιὴλ 7, 25 Μετάφραση Θεοδοτίωνα, DnTh 7
Daniel 7:25 Interlinear (μασοριτικὸ κείμενο)
Θὰ πεῖ κάποιος ὅτι μὲ τίς φράσεις: «καὶ προσδέξεται ἀλλοιῶσαι καιροὺς καὶ νόμον» καὶ «καὶ ὑπονοήσει τοῦ ἀλλοιῶσαι καιροὺς καὶ νόμον» ἀναφέρεται στὴν ἀλλοίωση τοῦ Νόμου τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, κάτι ποὺ θὰ τὸ ἔχει ἤδη κάνει μέσα στὴ «θεολογία» του.
Τὰ ρήματα «προσδέξεται» καὶ «ὑπονοήσει» δείχνουν τὴν πρόθεση καὶ ὄχι τὴν πραγμάτωση.
Αὐτὸ σημαίνει ὅτι θὰ προσπαθήσει νὰ ἐπιβάλει σὲ ὅλο τὸν κόσμο τὴ δική του παραχάραξη τοῦ Νόμου τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὴν ἀλλαγὴ τῶν Χριστιανικῶν ἑορτῶν.
Ἔτσι, θὰ ἐπιχειρήσει νὰ ἐπισυνάψει μιὰ τρίτη δική του Διαθήκη μὲ τοὺς ἀνθρώπους, παλαιώνοντας, δηλαδὴ φθείροντας τὴν ἀξία καὶ τὴν τιμὴ τῶν Ἁγίων καὶ θεωρῶντας ξεπερασμένες, ἂν ὄχι καὶ ἀποτυχημένες τίς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ.
Ἐκτὸς ἀπὸ αὐτό, ὅμως, ὑπάρχει μιὰ ἔντονη αἴσθηση σὲ πολλοὺς ὅτι τὸ κείμενο στὸ σημεῖο αὐτὸ ὑπαινίσσεται ὅτι ὁ ἀντίχριστος θὰ ἐπιχειρήσει νὰ ἀλλάξει τοὺς νόμους τῆς φύσης, τίς ἐποχὲς καὶ τὴ φύση αὐτὴ καθ᾿ αὐτὴ τῶν ὄντων καὶ εἰδικὰ τοῦ ἀνθρώπου, εἴτε στὸ σκέλος ποὺ θὰ ἀφορᾷ τὴν ἠθικὴ τῆς «θεολογίας» του, εἴτε στὴν πράξη, μέσῳ γενετικῶν τροποποιήσεων, μὲ σκοπὸ νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ βιολογικὴ καὶ πνευματικὴ «βελτίωσή» τους.
Ὁ ἀντίχριστος δὲ θὰ διεκδικεῖ ἀποκλειστικὰ τὴν ἰδιότητα τοῦ «Χριστοῦ», ἀλλὰ θὰ προσπαθήσει νὰ σφετεριστεῖ τοὺς «τίτλους» ὅλων τῶν προσώπων ποὺ ἡ κάθε θρησκεία ἢ τὸ κάθε θρησκευτικὸ καὶ φιλοσοφικὸ σύστημα σέβεται καὶ ἔχει τὴν προσδοκία νὰ ἔρθει στὸν παρόντα κόσμο.
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης ἔλεγε χαρακτηριστικὰ ὅτι ἀντίχριστος θὰ ἔχει πέντε «ἐγώ»:
«Μέσα στὴ σύγχυση αὐτὴ ὅλοι θὰ ζητοῦν ἕνα Μεσσία γιὰ νὰ τοὺς σώσει. Καὶ τότε θὰ παρουσιάσουν κάποιον ποὺ θὰ πεῖ «Ἐγὼ εἶμαι ὁ Ἰμάμης, ἐγὼ εἶμαι ὁ πέμπτος Βούδας, ἐγὼ εἶμαι ὁ Χριστὸς ποὺ περιμένουν οἱ Χριστιανοί, ἐγὼ εἶμαι αὐτὸς ποὺ περιμένουν οἱ Ἰεχωβᾶδες, ἐγὼ εἶμαι ὁ Μεσσίας τῶν Ἑβραίων». Πέντε «ἐγὼ» θὰ ἔχει» Λόγοι Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου: Τόμος Γ' - Πνευματικὸς ἀγῶνας
Εἶναι πολὺ πιθανὸν ὅλα αὐτὰ τὰ «ἐγώ» του νὰ συμβολίζονται μὲ τίς ἑπτὰ (ὁ ἀριθμὸς ἑπτὰ δηλώνει τὴν πληρότητα) κεφαλές του, τίς ὁποῖες βλέπουμε στὴν ἀντίστοιχη εἰκόνα ποὺ τὸ πρῶτο θηρίο ἀναδύεται μέσα ἀπὸ τὴ θάλασσα (Ἀποκ. 13, 1).
Μάλιστα, σὲ αὐτὰ θὰ ἀποδίδει ὀνόματα βλασφημίας, δηλαδὴ χαρακτηριστικὰ καὶ ἰδιότητες, ποὺ θὰ ἀποτελοῦν στὴν πραγματικότητα βλασφημία τοῦ Θεοῦ.
Τὸ πλῆθος τους δείχνει τόσο τὴ συγκρητιστικὴ καὶ οἰκουμενιστικὴ προέλευση τῆς «θεολογίας» του, ὅσο καὶ τὴν ἴδια τὴ φύση της.
Ὁ εἰκονικὸς θάνατος καὶ ἡ πλασματικὴ ἀνάστασή του θὰ ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴ μία κεφαλή, δηλαδὴ μὲ τὸ ἕνα του «ἐγὼ» ποὺ θὰ συνδέει βλάσφημα μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, μὲ σκοπὸ νὰ ἀποδείξει στοὺς Χριστιανοὺς τὴν ὑποτιθέμενη ταύτιση του μὲ τὸν Θεάνθρωπο.
Ὁ ψευδοπροφήτης θὰ ἀπαιτήσει ἀπὸ τὸν κόσμο νὰ δημιουργηθεῖ κάποια «εἰκόνα» τοῦ ἀντιχρίστου καὶ νὰ λατρευτεῖ καὶ αὐτὴ ὡς θεότητα:
«καὶ πλανᾷ τοὺς κατοικοῦντας ἐπὶ τῆς γῆς διὰ τὰ σημεῖα ἃ ἐδόθη αὐτῷ ποιῆσαι ἐνώπιον τοῦ θηρίου, λέγων τοῖς κατοικοῦσιν ἐπὶ τῆς γῆς ποιῆσαι εἰκόνα τῷ θηρίῳ, ὃς εἶχε τὴν πληγὴν τῆς μαχαίρας καὶ ἔζησε» Ἀποκάλυψις 13, 14
Ἐδῶ πρέπει νὰ σημειωθεῖ ὅτι ἡ λέξη «εἰκόνα» δὲν σημαίνει τὴ δισδιάστατη ἀναπαράσταση μιᾶς θεότητας ἢ ἑνὸς προσώπου, ποὺ ἐμεῖς συνήθως καταλαβαίνουμε ὅταν τὴν ἀκοῦμε, ἀλλὰ τὸ εἴδωλο - ἄγαλμα τῆς θεότητος ἢ τὴν πιστὴ ἀντιγραφὴ τοῦ προσώπου ἀντίστοιχα.
Τύπος τοῦ γεγονότος ἀποτελεῖ ἡ κατασκευὴ μιᾶς εἰκόνας - εἰδώλου ἀπὸ τὸ Ναβουχοδονόσορα Β' καὶ ἡ ἀπαίτησή του νὰ τὴν προσκυνήσουν ὅλοι οἱ ὑπήκοοί του:
«Ἔτους ὀκτωκαιδεκάτου Ναβουχοδονόσορ ὁ βασιλεὺς ἐποίησεν εἰκόνα χρυσῆν, ὕψος αὐτῆς πήχεων ἑξήκοντα, εὖρος αὐτῆς πήχεων ἕξ, καὶ ἔστησεν αὐτὴν ἐν πεδίῳ Δεειρᾷ, ἐν χώρᾳ Βαβυλῶνος» Δανιὴλ 3, 1 Μετάφραση Θεοδοτίωνος
Κάποια στιγμὴ αὐτὴ ἡ «εἰκόνα» - ἀντίγραφο θὰ φανεῖ ὅτι ζωντανεύει, ὥστε ὄχι μόνο νὰ μπορεῖ νὰ μιλήσει, ἀλλὰ καὶ νὰ ἔχει καὶ τὴ δυνατότητα νὰ προκαλεῖ τὴ θανάτωση ὅλων αὐτῶν ποὺ δὲν θὰ τὴν προσκυνοῦν λατρευτικά:
«καὶ ἐδόθη αὐτῷ πνεῦμα δοῦναι τῇ εἰκόνι τοῦ θηρίου, ἵνα καὶ λαλήσῃ ἡ εἰκὼν τοῦ θηρίου καὶ ποιήσῃ, ὅσοι ἐὰν μὴ προσκυνήσωσι τῇ εἰκόνι τοῦ θηρίου, ἵνα ἀποκτανθῶσι» Ἀποκάλυψις 13, 15
Δὲν ἀποκλείεται ἡ εἰκόνα, ὅπως γενικὰ καὶ ὅλη ἡ σκηνὴ νὰ κρύβει μιὰ ἀλληγορία, ὅπως γιὰ παράδειγμα, εἶναι ἡ ἀναβίωση τῆς εἰδωλολατρίας ἢ ἡ ὑλοποίηση τῶν σχεδίων του μὲ τὴ δημιουργία τοῦ συστήματός του.
Στὶς ἡμέρες μας, ὅμως, ἡ ἀνάπτυξη τῆς τεχνητῆς νοημοσύνης, ἡ Ρομποτική, ἡ Βιολογία καὶ ἕνας πιθανὸς συνδυασμός τους, μαζὶ μὲ μιὰ δόση δαιμονικῆς ἐνέργειας, μποροῦν νὰ δώσουν ἕνα τέτοιο ἀποτέλεσμα «ζωντανέματος» σὲ κάτι ποὺ θὰ θυμίζει ἄνθρωπο.
Μπορεῖ, ὅμως, νὰ πρόκειται ἀποκλειστικὰ γιὰ σατανικὴ ἐνέργεια ποὺ θυμίζει ψεύτικα «ζωντανέματα» νεκρῶν, ὅπως παρατηροῦνται καὶ στὴν ἀφρικανικὴ μαγεία μέσῳ δαιμονικῶν ἐνεργειῶν.
Εἶναι πολὺ πιθανὸν ἡ λατρεία τῆς «εἰκόνας» νὰ σχετίζεται καὶ μὲ ἕνα ἄλλο πολὺ δυσνόητο σημεῖο στὸ βιβλίο τοῦ Προφήτη Δανιήλ:
«ἐπὶ τὸν τόπον αὐτοῦ κινήσει, καὶ θεὸν ὃν οὐκ ἔγνωσαν οἱ πατέρες αὐτοῦ τιμήσει ἐν χρυσίῳ καὶ ἀργυρίῳ καὶ λίθῳ πολυτελεῖ. καὶ ἐν ἐπιθυμήμασι ποιήσει πόλεων καὶ εἰς ὀχύρωμα ἰσχυρὸν ἥξει μετὰ θεοῦ ἀλλοτρίου· οὗ ἐὰν ἐπιγνῷ, πληθυνεῖ δόξαν καὶ κατακυριεύσει αὐτοῦ ἐπὶ πολύ, καὶ χώραν ἀπομεριεῖ εἰς δωρεὰν» Δανιὴλ 11, 38-39 Μετάφραση Ἑβδομήκοντα
«καὶ θεὸν μαωζεὶν (ἢ μαωζεὶμ) ἐπὶ τόπου αὐτοῦ δοξάσει καὶ θεόν, ὃν οὐκ ἔγνωσαν οἱ πατέρες αὐτοῦ, δοξάσει ἐν χρυσῷ καὶ ἀργύρῳ καὶ λίθῳ τιμίῳ καὶ ἐν ἐπιθυμήμασι (=αντικείμενα ἐπιθυμίας). καὶ ποιήσει τοῖς ὀχυρώμασι τῶν καταφυγῶν μετὰ θεοῦ ἀλλοτρίου καὶ πληθυνεῖ δόξαν καὶ ὑποτάξει αὐτοῖς πολλοὺς καὶ γῆν διελεῖ ἐν δώροις» Δανιὴλ 11, 38-39 Μετάφραση Θεοδοτίωνα
https://biblehub.com/interlinear/daniel/11-38.htm, https://biblehub.com/interlinear/daniel/11-39.htm
Ἡ λέξη «μαωζεὶν», μαζὶ μὲ τίς ἄλλες μορφὲς ποὺ συναντᾶμε σὲ διάφορα χειρόγραφα: («μαωζεὶμ», «μαωζεὶ» κ.ἄ.), δὲν ἀποτελεῖ τὴν ὀνομασία κάποιου συγκεκριμένου θεοῦ, ἀλλὰ κάτι ἄλλο, τὸ ὁποῖο φαίνεται νὰ σχετίζεται μὲ τὴν ἑβραϊκὴ λέξη: «μαουζεὶμ»: (מָֽעֻזִּ֔ים) ποὺ χρησιμοποιεῖται ἀπὸ τὸ μασοριτικὸ κείμενο καὶ στοὺς δυὸ παραπάνω στίχους (38 καὶ 39).
Ἡ τελευταία βρίσκεται σὲ πληθυντικὸ ἀριθμὸ καὶ μπορεῖ νὰ σημαίνει «δυνάμεις κ.ἄ.» ἢ «καταφύγια, καταφυγές, ἀσφάλειες, προστασίες κ.ἄ.»:
Strong's Hebrew: 4581. מָעוֹז (maoz or mauz or maoz or mauz) -- a place or means of safety, protection
Ὁ Θεοδοτίωνας, μάλιστα, φαίνεται σὰν νὰ τὴν ἀφήνει ἀμετάφραστη στὸ στίχο 38, ἀλλὰ νὰ τὴν μεταφράζει ὡς «τῶν καταφυγῶν» στὸ στίχο 39.
Οἱ Ἑβδομήκοντα φαίνεται ὅτι τὴν μεταφράζουν στὸ στίχο 39 ὡς «ἰσχυρὸν».
Λαμβάνοντας, λοιπόν, ὑπόψη μας τίς σημασίες τῆς ἑβραϊκῆς λέξης: «μαουζεὶμ» μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι εἶναι πολὺ πιθανὸ μὲ τὴ φράση «καὶ θεὸν μαωζεὶν (ἢ μαωζεὶμ)» νὰ ὑπονοεῖται ὁ ἴδιος ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος θὰ θεωρηθεῖ ἀπὸ τὸν ἀντίχριστο ὡς ὁ θεός - προστάτης του ποὺ τοῦ δίνει τίς δυνάμεις καὶ τὴν ἐξουσία γιὰ νὰ ἐνεργεῖ καὶ νὰ ἐπιτελεῖ θαύματα:
"«καὶ τὸ θηρίον ὃ εἶδον ἦν ὅμοιον παρδάλει, καὶ οἱ πόδες αὐτοῦ ὡς ἄρκου, καὶ τὸ στόμα αὐτοῦ ὡς στόμα λέοντος. καὶ ἔδωκεν αὐτῷ ὁ δράκων τὴν δύναμιν αὐτοῦ καὶ τὸν θρόνον αὐτοῦ καὶ ἐξουσίαν μεγάλην» Ἀποκάλυψις 13, 2
Προφανῶς, θὰ τὸν παρουσιάσει ὡς μιὰ καλὴ θεότητα, θὰ τὸν τιμήσει καὶ θὰ τὸν δοξάσει στὸν τόπο του, κάτι ποὺ πρέπει νὰ συνδέεται μὲ τὴ λατρεία τῆς «εἰκόνας»:
«καὶ προσεκύνησαν τῷ δράκοντι τῷ δεδωκότι τὴν ἐξουσίαν τῷ θηρίῳ, καὶ προσεκύνησαν τῷ θηρίῳ λέγοντες· τίς ὅμοιος τῷ θηρίῳ; τίς δύναται πολεμῆσαι μετ᾿ αὐτοῦ;» Ἀποκάλυψις 13, 4
Τώρα, τὸ ποιά δικαιολογία θὰ ἐπικαλεστοῦν ὁ ἀντίχριστος καὶ ὁ ψευδοπροφήτης στὸν κόσμο γιὰ τὴν κατασκευή της, ὥστε αὐτὴ νὰ θεωρηθεῖ ὡς μιὰ θεότητα ποὺ πρέπει νὰ προσκυνηθεῖ λατρευτικὰ στὴ σύγχρονη ἐποχὴ καὶ εἰδικὰ ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς Χριστιανούς, ποὺ θὰ ἔχουν πλανηθεῖ, δὲν μᾶς εἶναι γνωστό.
Πιθανῶς, ὅλο αὐτὸ νὰ συνδεθεῖ μὲ μιὰ μιαρὴ «κατ᾿ εἰκόνα καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν» δημιουργία ποὺ θὰ πραγματοποιήσει ὁ ἀντίχριστος, ὡς ἀπομίμηση τῆς δημιουργίας τοῦ Ἀδὰμ ἀπὸ τὸ Θεὸ Λόγο, γιὰ κάτι ποὺ θὰ σχετίζεται μὲ τὴ μετάβαση σὲ μιὰ ἄλλη «θεωμένη» ὑπαρξιακὴ κατάσταση τῶν ἀνθρώπων ἢ γιὰ ἕναν κλῶνο τοῦ ἴδιου τοῦ ἀντιχρίστου ἢ γιὰ μιὰ ἄλλη Νέα Εὔα ἢ γιὰ μιὰ βλάσφημη ἐκδοχὴ μιᾶς «Παναγίας» κ.ἄ.
Καὶ αὐτό, γιατί ὅπως εἴπαμε, εἶναι πολὺ πιθανὸ νὰ προσπαθήσει νὰ κάνει μιὰ ἀλλαγὴ στὴ φύση τῶν ὄντων καὶ εἰδικὰ σὲ αὐτὴ τῶν ἀνθρώπων, κάνοντας μιὰ τρίτη Διαθήκη μὲ τοὺς ἀκολούθους του καὶ δημιουργῶντας παράλληλα ἕνα «θεωμένο» (μετά)ἀνθρώπινο πρότυπο.
Μπορεῖ, ὅμως, στὴ βλάσφημη «θεολογία» του νὰ θεωρηθεῖ ἡ «εἰκόνα» αὐτὴ ὡς ἡ κατάλληλη σκηνὴ ποὺ πρέπει νὰ ἑτοιμαστεῖ καὶ νὰ προσφερθεῖ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους γιὰ νὰ σκηνώσει μέσα της τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἢ ὅλη ἡ θεότητα, ἐννοῶντας στὴν πραγματικότητα τὸν ἴδιο τὸ διάβολο.
Καὶ αὐτὸ θὰ τὸ ἰσχυριστεῖ στοὺς Χριστιανούς, πατῶντας βλάσφημα πάνω σὲ διάφορα χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς:
«διὰ τοῦτό εἰσιν ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ καὶ λατρεύουσιν αὐτῷ ἡμέρας καὶ νυκτὸς ἐν τῷ ναῷ αὐτοῦ. καὶ ὁ καθήμενος ἐπὶ τοῦ θρόνου σκηνώσει ἐπ᾿ αὐτούς» Ἀποκάλυψις 7, 15
«καὶ ἤκουσα φωνῆς μεγάλης ἐκ τοῦ οὐρανοῦ λεγούσης· ἰδοὺ ἡ σκηνὴ τοῦ Θεοῦ μετὰ τῶν ἀνθρώπων, καὶ σκηνώσει μετ᾿ αὐτῶν, καὶ αὐτοὶ λαὸς αὐτοῦ ἔσονται, καὶ αὐτὸς ὁ Θεὸς μετ᾿ αὐτῶν ἔσται» Ἀποκάλυψις 21, 3
Ἢ ἀκόμα καὶ σὲ προσευχές:
«...ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν...»
Μπορεῖ νὰ ἰσχυριστεῖ ὅλα τὰ παραπάνω, μπορεῖ ὅμως καὶ τίποτα καὶ γι᾿ αὐτὸ πρέπει νὰ εἴμαστε ἰδιαίτερα ἐπιφυλακτικοὶ καὶ προσεκτικοὶ μὲ τὸ θέμα, διότι μόνο ὁ καιρὸς καὶ ἡ πεῖρα θὰ ἀποκαλύψει σὲ ὅσους νήφουν:
«ὁ χρόνος ἀποκαλύψει καὶ ἡ πεῖρα τοῖς νήφουσιν» Ἅγιος Ἀνδρέας Καισαρείας
Ἀρκεῖ ὄντως νὰ νήφουν...
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Ευλογημένε Αδερφέ Χρήστο, θα ξεκινήσω από αυτό που γράφεις στο τέλος:
ΑπάντησηΔιαγραφή«ὁ χρόνος ἀποκαλύψει καὶ ἡ πεῖρα τοῖς νήφουσιν» Ἅγιος Ἀνδρέας Καισαρείας.
Ὁ πειρασμός, νά καθορίζη, ὁ ἀναγνώστης τούς χρόνους ἐκβάσεως τῶν περιγραφομένων προφητειῶν, περιορίζεται ἀπό τόν θεμελιακόν ὅρον ἑρμηνείας τῶν προφητειῶν πού θέτει ὁ Ἅγ. Εἰρηναῖος:
«Ἀσφαλέστερον καί ἀκινδυνότερον τό περιμένειν τήν ἔκβασιν τῆς προφητείας ἤ τό καταστοχάζεσθαι καί ἀπομαντεύεσθαι» .
Καί πού συμπληρώνει ὁ Ἅγ. Ἀνδρέας Καισαρείας:«Ὁ χρόνος ἀποκαλύψει καί ἡ τοῖς νήφουσιν».
Μέχρι πού νά ἔλθη ὁ αντίχριστος τό ὄνομά του θά μένη ἄγνωστον καί τότε πού θά ἔλθη θά γίνη γνωστόν μόνον εἰς ἐκείνους πού θά νήφουν πνευματικά.
Ο Άγιος Ανδρέας Καισαρείας, που τον ακολουθεί και ο Αρέθας Καισαρείας σημειώνει, ότι δεν έγραψε ο
Ευαγγελιστής Ιωάννης καθαρά το όνομα αυτό «δια το μηδέ άξιον είναι της εν τω βιβλίω γραφής» - δεν αξίζει να γράφεται μέσα στην Αγία Γραφή το όνομα του αντιχρίστου.
Γιατί, αν έπρεπε να γίνει γνωστό ένα τέτοιο όνομα, λένε οι δύο Επίσκοποι της Καισαρείας, σαφώς, «ο τεθεαμένος αν αυτό απεκάλυψεν»
Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης που έβλεπε τα οράματα, θα το φανέρωνε.
«Αλλ΄ ούκ ευδόκησεν η θεία Χάρις εν θεία βίβλω το του λυμεώνος όνομα γραφήναι» (Ανδρ. - Αρέθ.)
- όμως δεν ευδόκησε η Θεία Χάρις να γραφεί στην Αγία Γραφή το όνομα του καταστροφέα.
Ἀδελφοί μου,
Θά πρέπει ἀσφαλῶς μέ πολύ δέος καί προσευχή συνεχῆ νά προσεγγίζη κανείς τόν λόγον τοῦ Θεοῦ, τήν Ἁγίαν Γραφήν καί εἰδικώτερα τό προφητικώτατον Βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως.
Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος σημειώνει εἰς τόν Εὐαγγελιστήν Ἰωάννην, ὁ ὁποῖος εἶναι καί ὁ καταγράψας τήν Ἀποκάλυψιν εἰς τήν νῆσον Πάτμον:
«Γράψον οὖν ἅ εἶδες, καί ἅ εἰσι καί ἅ μέλλει γίνεσθαι μετά ταῦτα»(Ἀποκ. 1,19).
Ὁ σκοπός τοῦ Βιβλίου εἶναι ἡ προπαρασκευή τῶν πιστῶν ἐν ὄψει τῶν ἐπερχομένων θλίψεων, καί ἡ παρηγορία τους διά τήν ἀγαθήν ἔκβασιν τοῦ ἀγῶνος.
Πρό παντός ὅμως ἡ προειδοποίησίς τους διά τάς ἀναμενομένας θλίψεις ὥστε νά μή σκανδαλιστοῦν καί θεωρήσουν τήν Ἐκκλησίαν ἀσθενῆ καί ἀνυπεράσπιστον, τόν δέ Ἰησοῦν ὡς μή ἐνδιαφερόμενον διά τήν Ἐκκλησίαν του.
Κάτι παρόμοιον συνέβη καί μέ τό ἐπικείμενον Πάθος τοῦ Χριστοῦ ὅταν οἱ Μαθηταί εἰδοποιοῦνται, ἀκριβῶς διά νά μή σκανδαλισθοῦν, καί νά ἐννοήσουν ἀργότερα ὅτι τό Πάθος ἦτο ἑκούσιον.
Ἔτσι, δέν πρέπει νά ἰδοῦμε τήν Ἀποκάλυψιν μέ τήν στενήν ἔννοιαν τῆς προφητείας ἀλλά σάν ἕνα Βιβλίον πού ἔρχεται νά ἐνισχύση, νά παρηγορήση, νά ἀνορθώση, νά εἰδοποιήση, νά ἐπισημάνη, ἰδιαιτέρως δέ σέ ἐποχές πού τό θρησκευτικόν συναίσθημα εἶναι χαμηλόν.
Εἶναι ἕνα ζωντανόν Βιβλίον, μέ πολλήν καί ἀνέκφραστον χάριν καί δροσερότητα.
Εἶναι ἕνα ἀληθινόν ἀριστούργημα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Πρώτα ο Θεός αδερφέ μου Χρήστο περιμένουμε την συνέχεια και σ' ευχαριστούμε.
Υ.Γ. ευχαριστούμε και τον Αδερφό μας Πάνο που ομορφαίνει το κείμενο με τον πολυτονισμό.
Το απόσπασμα που έχω αντιγράψει και είναι πολυτονισμένο είναι του Μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
Πατήρ Σάββας Αχιλλέως-- Ο Αόρατος Πόλεμος --
ΑπάντησηΔιαγραφή-- https://www.youtube.com/watch?v=2FNHDgXNxfE