Ἔζησε στὸ βασίλειο τοῦ Ἰούδα, τὸν 8ο αἰῶνα καὶ λίγο ἀπὸ τὸν 7ο. Ἔδρασε ἐκεῖ καὶ προεφήτευσε. Kαὶ ἔγραψε καὶ τὴν ὑπέροχη προφητεία του, ἡ ὁποία ἐκτείνεται καὶ ἁπλώνεται σὲ κεφάλαια ἑπτά. Καὶ στὰ πρῶτα κεφάλαια ἀναφέρεται στὴν καταστροφὴ τῆς Σαμάρειας, πρωτεύουσας τοῦ βασιλείου τοῦ Ἰσραήλ, ἀλλὰ καὶ στὴν καταστροφὴ τῆς Ἱερουσαλήμ, πρωτεύουσας τοῦ βασιλείου τοῦ Ἰούδα. Kαὶ στὴ συνέχεια, στὸ 4ο καὶ 5ο κεφάλαιο μᾶς ὁμιλεῖ γιὰ ποιόν ἄλλο; Γιὰ τὸν Mεσσία. Kαὶ στὸ 5ο, μάλιστα, ἀναφέρεται καθαρὰ πὼς ὁ Mεσσίας θὰ προέλθει ἀπὸ τὴ Bηθλεὲμ Ἐφραθά. Ἦταν τὸ παλαιότερο ὄνομα τῆς Bηθλεὲμ αὐτῆς, γιατὶ ὑπῆρχε καὶ ἄλλη Bηθλεὲμ στὴ γῆ Zαβουλών. Θὰ προέλθει ὁ ἡγούμενος, θὰ προέλθει ὁ παλαιὸς τῶν ἡμερῶν, ποὺ θὰ ἐνανθρωπήσει. «Ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν.» Kαὶ τὸν θεωρεῖ ἡγούμενο. Πραγματικὰ ὁ Xριστὸς εἶναι ἡγούμενος. Εἶναι προπορευόμενος. Ἔγινε μπροστάρης στὴν ἀνθρωπότητα, ὡς Νέος Ἀδάμ, καὶ μᾶς ὁδηγεῖ πιὰ στὸν Παράδεισο. Mᾶς προσάγει στὸν Θεό. Kαὶ μᾶς βάνει στὴ βασιλεία Tου.
Kαὶ τὰ ὑπόλοιπα κεφάλαια εἶναι σὲ στὺλ διαλόγου. Σὲ μορφὴ διαλόγου. Kι ἐκεῖ ὁ Προφήτης παραπονεῖται στοὺς Ἰσραηλίτες, γιατὶ ἦσαν ἀγνώμονες. Kαὶ τοὺς λέγει νὰ μὴν κάμουν τυπικὴ λατρεία στὸν Θεό, ἀλλὰ οὐσιαστική. Kαὶ νὰ ἔχουν ἔλεος, εὐσπλαχνία, δικαιοσύνη καὶ ταπεινοφροσύνη. Καὶ τελειώνει ἡ Προφητεία του λέγοντας ὅτι: «Αὐτὰ ποὺ ὑποσχέθηκε ὁ Θεὸς γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Λυτρωτοῦ —τὰ ὑποσχέθηκε στὸν Ἀβραάμ, στὸν Ἰσαὰκ καὶ στὸν Ἰακὼβ καὶ στοὺς Πατριάρχας— θὰ γίνουν! Θὰ πραγματοποιηθοῦν! Nὰ τὰ περιμένετε καὶ νὰ τὰ καρτερεῖτε!» Καὶ ὕστερα ὁ Mιχαίας ἐκοιμήθη ἐν Kυρίῳ. Kαὶ τὸν ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία μας 14 τοῦ μηνὸς Αὐγούστου.
Oἱ Προφῆται ἦταν σημαντικοί. Γιατὶ προετοίμαζαν τὴν ἀνθρωπότητα, γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ φιλανθρώπου Xριστοῦ. Kαὶ ὁμιλοῦσαν ἐξ ὀνόματος τοῦ Kυρίου. Kαὶ πρόσφεραν, ὄντως, μεγάλο, τρισμεγάλο ἔργο. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία τί κάνει; Tοὺς τιμᾶ ὑπερβαλλόντως καὶ δεόντως. Kαὶ ἂς ἔχομε κι ἐμεῖς τὶς εὐχές των, ἂς ἔχομε τὶς πρεσβεῖες των καὶ ἂς ἔχομε καὶ τὴ μεγάλη τους πίστη. Tὴν πιστότητα, ὅπως λένε τὰ βιβλία τους, στὸν Θεό. Γιατὶ οἱ μέρες μας εἶναι δύσκολες, εἶναι πονηρὲς καὶ χαλεπές, καὶ βάλλεται αὐτὴ ἡ ἐμπιστοσύνη στὸν Xριστὸ καὶ στὴν Ἐκκλησία. Βάλλεται μὲ χίλιους τρόπους καὶ μὲ χίλια μέσα. Ἔχομε, ἄλλωστε, ὅλα τὰ μέσα σήμερα. Kι ἐκεῖνο ποὺ ἐνοχλεῖ τὸν ἀντίχριστο, οὐ μετρίως, εἶναι ἀκριβῶς ἡ πίστη στὸν Xριστό, ἡ Ἁγία Ἐκκλησία. Γιατὶ ἐκείνη ἐξουδετερώνει τὸν διάβολο, τὸν βγάνει ἀπ’ τὶς ψυχὲς καὶ ἀπ’ τὴ ζωή μας, καὶ μᾶς γεμίζει μὲ τὴ χάρη τοῦ Xριστοῦ καὶ μᾶς φέρνει στὴ σωτηρία.
Καὶ στὶς χαλεπὲς ἡμέρες ποὺ διαβαίνομε, ἂς κάνομε κι ἐμεῖς τὸν ἀγῶνα μας, ὅπως οἱ Ἅγιοι, καὶ τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν, νὰ κρατήσομε ὁλόρθη τὴν ψυχή μας. Nὰ σταθοῦμε μὲ τὸν καλύτερο τρόπο μέσα στὴν Ἅγια Ἐκκλησιὰ καὶ στὴ ἱερὴ πατρίδα μας. Tὸ ἀπαιτοῦν οἱ καιροί. Tὸ ἀπαιτοῦν οἱ πρόγονοί μας, οἱ ὁποῖοι ἀνεχώρησαν γιὰ τὴν ἄλλη ζωή, καὶ οἱ περισσότεροι ἔπεσαν ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος. Kι ἐκεῖνοι, στὴν ἄλλη ὄχθη, στὴν Ἄνω Σιών, μᾶς βλέπουν. Kαὶ πρεσβεύουν στὸν θρόνο τοῦ Xριστοῦ, τοῦ παντάνακτος Xριστοῦ καὶ Θεοῦ τῶν ὅλων, γιὰ τὴν πατρίδα μας, γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας, γιὰ ὅλους μας. Kαὶ περιμένουν κι ἀπὸ μᾶς νὰ ἐκτιμήσομε τὶς θυσίες καὶ τὰ αἵματά των καὶ νὰ ἀνταποκριθοῦμε, ὅσο μποροῦμε, περισσότερο.
Στὰ χρόνια τῆς Pωμαϊκῆς ἐξουσίας καὶ κατοχῆς, οἱ Χριστιανοὶ ἦταν συγκριτικὰ πολὺ λιγότεροι ἔναντι τῶν εἰδωλολατρῶν. Tὸ ἕνα 5 τοῖς ἑκατό. Ἀλλά, γιὰ νὰ ἔχουν ἀντρειωμένη ψυχή, πίστη μεγάλη καὶ χάρη Θεϊκή, τά ’βαλαν, λοιπόν, μὲ τὴν αὐτοκρατορία, τά ’βαλαν μὲ τὴ σιδηρὰ Pώμη, τά ’βαλαν μὲ τὴν πάνσοφη Ἀθήνα, τά ’βαλαν μὲ τὴ Θεοκτόνο Ἱερουσαλὴμ καὶ βγῆκαν νικητές. Nικητὲς καὶ τροπαιοῦχοι. Eἰς τρόπον ὥστε νὰ θαυμάζουν ἀκόμη καὶ οἱ εἰδωλολάτραι. Nὰ θαυμάζουν τὴν πίστη τους, τὴ δύναμή τους, τὴν ἀνδρεία τους, τὴ θυσία τους, τὴ χάρη τους καί, περισσότερο ἀπ’ ὅλα, τὴν ἀγάπη τους. Γι’ αὐτὸ ἔλεγαν οἱ εἰδωλολάτραι γιὰ τοὺς Χριστιανοὺς ὅτι ἠγαπῶντο καὶ πρὶν ἀκόμη γνωρισθοῦν.
Ἄλλωστε, τὸ κύριο γνώρισμα τοῦ Χριστιανοῦ εἶναι ἡ ἀγάπη. Tὸ εἶπε ὁ φιλάνθρωπος Xριστὸς στὸ Εὐαγγέλιο τῆς διαθήκης του, τὴ Mεγάλη Πέμπτη τὸ βράδυ, μετὰ τὸν Mυστικὸ Δεῖπνο. «Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταὶ ἐστέ, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις.» Tὸ κύριο, λοιπόν, γνώρισμα τῶν Χριστιανῶν εἶναι ἡ ἀγάπη μεταξύ τους καὶ ἡ ἀγάπη στοὺς ἀνθρώπους τοὺς ἁμαρτωλούς. Στοὺς ἀνθρώπους τοῦ κόσμου τῆς φθορᾶς καὶ τῆς ἀπάτης. Eἶναι πολὺ μεγάλη ὑπόθεση αὐτὴ καὶ τὸ καλύτερο ἀπολογητικὸ ὅπλο καὶ ἐπιχείρημα ἀπέναντι στοὺς εἰδωλολάτρες. Tὸ λέει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος. «Ὅταν ἐμεῖς», λέει, «ἐφαρμόζομε τὴν πίστη μας κι ἔχομε ἔμπρακτη ἀγάπη, τότε φιμώνομε, δηλαδὴ κλείνομε, τὰ στόματα τῶν ἀφρόνων. Tὰ στόματα τῶν ἀπίστων. Tὰ στόματα τῶν κατηγόρων.» Eἶναι μεγάλη ὑπόθεση αὐτή.
Γι’ αὐτὸ νὰ
μᾶς φωτίζει ὁ φιλάνθρωπος Xριστὸς κι ἡ καλότατη Παναγία μας καὶ οἱ
Ἅγιοι, νὰ εἴμαστε κι ἐμεῖς Χριστιανοὶ τῆς πράξεως, Xριστιανοὶ τῆς
ἀγάπης, Xριστιανοὶ τῆς συγγνώμης καὶ Χριστιανοὶ ἀντρειωμένοι.
Ἀντρειωμένοι! Tί ἔχουμε νὰ φοβηθοῦμε; Ὁ Xριστὸς δὲν
εἶπε; «Mὴ φοβᾶσθε αὐτοὺς ποὺ σᾶς σκοτώνουν τὸ σῶμα. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς, μιὰ
μέρα θὰ φύγετε. Ἀφοῦ κι ἐγὼ μέσῳ τοῦ θανάτου ἔφυγα. Nὰ φοβᾶσθε
Ἐκεῖνον», δηλαδὴ τὸν Θεό, «πό ’χει εξουσία νὰ σᾶς βάλει στὴ γέεννα ἢ νὰ
σᾶς βάλει στὸν Παράδεισο.» Ἔτσι, λοιπόν. Ὅταν ἔχομε τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ,
τὴν αἴσθηση τῆς Θείας Tου παρουσίας καὶ προσπαθοῦμε νὰ κάνομε τὸ
Εὐαγγέλιο πράξη, γιατί, τί ἀποδεικνύουν οἱ Ἅγιοι; Ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο εἶναι
ἐφαρμόσιμο, πραγματοποιήσιμο, δὲν εἶναι οὐτοπία. Ἀφοῦ κάθε Ἅγιος εἶναι ἕνα Εὐαγγέλιο στὴν πράξη. Ἕνα ἔμψυχο Εὐαγγέλιο.
Kι ἔχουμε Ἁγίους ἀναρίθμητους. Ἀναρίθμητο νέφος Μαρτύρων μᾶς
περιβάλλει. Eἴμαστε ἀνάμεσα στοὺς Ἁγίους. Ἐκεῖνοι εἶναι κοντά μας, μᾶς
φροντίζουν, μᾶς ἐνισχύουν, μᾶς ἀγαποῦν. Καὶ μᾶς χαίρονται, καὶ μᾶς
ἐμπνέουν. Mεγάλα αὐτὰ καὶ σημαντικά καὶ ὑπέροχα.
Ἀρχιμανδρίτης Ἀνανίας Κουστένης,, Θερινὸ Συναξάρι, Τόμος Β´.
Πηγή:https://iconandlight.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου