Γράφει ὁ Νώντας Σκοπετέας
Λαϊκὲς δοξασίες... ἀναρίθμητες συνήθειες γενεῶν καὶ γενεῶν... ὅλες ἀφιερωμένες στὸν Ἄη Γιάννη τὸν Πρόδρομο ποὺ αὐτὴν τὴν ἡμέρα λέγεται καὶ Νηστευτής... καὶ Νηστικάρης... καὶ Θερμαστὴς καὶ Ριγολόγος καὶ Κρυαδίτης...
Ἡ λαϊκὴ παράδοση, γραφικὴ γιὰ τοὺς σύγχρονους πανεπιστήμονες ὀρθολογιστές... δὲν ἐπιβάλλει, ὅπως συνηθίζεται νὰ λέγεται, ἁπλὰ τιμᾷ, σέβεται καὶ ἀγαπᾷ ὅλους τοὺς Ἁγίους, κάποιους δὲ ἰδιαίτερα.... Ἡ τελευταία μεγάλη γιορτὴ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, ἀφιερωμένη στὸν σεβασμιώτερο ὅλων τῶν προφητῶν, στὸν ἀρχηγὸ τοῦ ἀγγελικοῦ τάγματος καὶ ὅλης τῆς μοναχικῆς πολιτείας, αὐτὸν γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ Χριστός μας, εἶπε: εὐτυχισμένη ἡ μάνα ποὺ γέννησε τέτοιο παιδί...
Ἔστω καὶ νοερὰ αὐτὴν τὴν ἡμέρα γονατίζω καὶ προσκυνῶ τὸ χῶμα ποτισμένο μὲ τὸ αἷμα ἀπὸ τὸν ἀποκεφαλισμὸ τοῦ ἀγγελόμορφου Ἁγίου, ἀληθινὰ ἀνεκτίμητος θησαυρός, φυλαγμένος στὸ Μοναστήρι Του στὶς Σέρρες... Καὶ ἔπειτα οἱ θύμησες ὁδηγοῦν τὰ βήματα τῆς ψυχῆς μου σὲ ἕνα ξωκκλησάκι ἀγαπημένο...
Ἡ τελευταία γιορτὴ τοῦ καλοκαιριοῦ... ἐκεῖ, ποὺ ὅλο τὸ ὑπόλοιπο καλοκαίρι μας ἔφταναν τὰ νυχτερινὰ βήματά μας... ἡ περίφημη βόλτα ὡς τὸν Ἄϊ Γιάννη... κάθε βράδυ ὅλα τὰ παιδιὰ τοῦ χωριοῦ ξεκινούσαμε μὲ προορισμό τόν... οὺρανὸ τοῦ μικροῦ ξωκκλησιοῦ στὴν ἄκρη τοῦ δρόμου λίγο πρὶν τὰ ἁλώνια... ἐκεῖ δίπλα στὴν ξακουστή του βρύση μὲ τὴν μεγάλη γούρνα γιὰ νὰ ποτίζονται τὰ ζά, σημεῖο ἀναφορᾶς καὶ συνάντησης γιὰ ἀτέλειωτες γενιὲς μανιατῶν.
Ἀμέτρητες καὶ οἱ φορὲς ποὺ ὅλοι μας... ἀσεβεῖς κι ἀθῶοι καθόμασταν στὴν σκεπὴ του κοιτάζοντας τὸν μανιάτικο οὐρανὸ περιμένοντας αὐτὸς νά... ξεκρεμάσῃ ἕνα ἀπὸ τὰ ἄπειρα μικρά του φῶτα καὶ ἐμεῖς ἔπειτα νὰ εὐχηθοῦμε μυστικὰ γιὰ νὰ πιάσει ἡ εὐχή... Κάθε ποὺ τέλειωνε τὸ πανηγύρι τῆς ἀνεμελιᾶς... τῆς παιδικῆς μας ἀγαθοσύνης, τὸ πανηγύρι τοῦ λατρεμένου μας Αὐγούστου στὴν ἀνάλαδη εἰκοστὴ ἐννάτη του, ἡ βόλτα γινόταν πλέον ἐπίσημη...
Φορῶντας τὰ καλὰ μας κατεβαίναμε στὴν μικρή του αὐλὴ νὰ προσκυνήσουμε τὴν Τίμια κεφαλὴ Τοῦ ἐπίγειου Ἀγγέλου καὶ νὰ ἀκούσουμε ἐκεῖνο τὸ συγκλονιστικὸ μικρὸ δοξαστικὸ ποὺ τότε ἐλάχιστα καταλαβαίναμε, μὰ ἡ ἔνταση τῆς φωνῆς τοῦ ψάλτη μας ἔκανε νὰ συλλογιζόμαστε τὸ μαρτύριο τοῦ σεβασμιώτερου τῶν προφητῶν: Πάλιν Ἡρῳδιὰς μαίνεται, πάλιν ταράττεται, Ὢ ὅρχημα δόλιον, καὶ πότος μετὰ δόλου! Βαπτιστὴς ἀπετέμνετο, καὶ Ἡρῴδης ἐταράττετο....
Πέρασαν πολλὰ καλοκαίρια ἀπὸ τότε... Αὐτὰ μίκρυναν ἀναγκαστικά, οἱ βόλτες καὶ αὐτὲς λιγόστεψαν... ἡ ἀνεμελιὰ καὶ κυρίως ἡ παιδικὴ ἀθωότητα ἔγιναν μνῆμες πολύτιμες νὰ κρατηθῇς ζωντανὸς στὶς σκοτεινὲς καὶ ἀνίερες μέρες μας... καὶ ὁ Ἄϊ Γιάννης μας μὲ τίς ὑπέροχες βυζαντινὲς ἁγιογραφίες καὶ τὸ πάντα κατανυκτικό του ἡμίφως... ἔγινε ἀκόμη πιό... ἔμορφος ποὺ λένε κι οἱ μανιάτες...
Ἡ οἰκογένεια ποὺ πολλὲς δεκαετίες τὸν εὐλαβεῖται ἰδιαιτέρως, φρόντισε ὥστε τὸ ἀγαπημένο ἐκκλησάκι νὰ ἀναστηλωθῇ ἐντυπωσιακὰ καὶ νὰ ἀποκτήσῃ μιὰ ἀκόμη πιὸ μεγάλη καὶ ἄνετη αὐλὴ μὲ πολλὰ πετρόχτιστα καθίσματα γιὰ τοὺς προσκυνητές. Ἡ ἀρτοκλασία μοῦ θύμισε παλιὲς ἐποχὲς μὲ πολλούς, πλέον κεκοιμημένους ἐξωχωρίτες... τὸν μπάρμπα Μίμη τὸν ψάλτη, τὸν θρυλικὸ Χρήστακα τὸν μπάρμπα Νώντα τὸν λεβεντάνθρωπο καὶ τόσους ἄλλους ποὺ μόλις πέρυσι συνάντησα γιὰ τελευταία φορά στὴν αὐλὴ τοῦ ἀέναου κήρυκα τῆς Μετανοίας...
Μιὰ τελευταία ματιὰ στὴν εἰκόνα Τοῦ γιὰ δύναμη... καὶ ἕνα καλὴ ἀντάμωση.... ποὺ ὅλο καὶ πιὸ ἀπροσποίητα βγαίνει ἀπὸ τὰ χείλη ὅλων τῶν... ξενιτεμένων, ὅταν ἡ τελευταία καλοκαιρινή τους βόλτα ἔφτασε καὶ φέτος στὸ τέλος της, μελαγχολοῦν γλυκὰ τὰ μάτια μας καὶ τίς ψυχές μας...
Καὶ τοῦ χρόνου! Καὶ τοῦ χρόνου ἐδῶ στὴν χάρη Τοῦ Προδρόμου καὶ Προφήτη τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.... Ξεχωρίτες! ζωντανοὶ καὶ ταξιδιῶτες: Καλὸ Παράδεισο!
Νῶντας Σκοπετέας
Μὲ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο: Πόσα χωρᾶνε σὲ ἕνα Ἀμὴν (Ἐκδ. Πρόμαχος Ὀρθοδοξίας 2019)
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου