Τὸ πρῶτο μέρος ΕΔΩ
Ἡ ἐσκεμμένη ἔξοδος τῶν ἐπιστημονικῶν μεθόδων μέσα ἀπὸ τὰ ὅρια ἰσχύος τους
Γράφει ὁ Χρῆστος Κελαϊδώνης
Βλέπουμε πολλὲς φορές, πάλι, τὴ χωρὶς διάκριση ἀναγωγὴ τῶν φαινομένων σὲ ἄλλα ἄσχετα μὲ αὐτά, τὴν ὑπερτόνιση τῆς αἰτιοκρατίας καὶ τὴν παραθεώρηση τῆς στοχαστικότητας, σὲ σημεῖο νὰ γίνεται πολλὲς φορὲς προσπάθεια ἀντικατάστασης τῆς τελευταίας, μὲ κάτι ποὺ πρέπει νὰ δείχνῃ ὁπωσδήποτε ντετερμινιστικό.
Τὸ νὰ βγάζουμε, ὅμως, τίς διάφορες, γενικά, χρήσιμες, μεθόδους συλλογισμοῦ καὶ προσέγγισης τῆς πραγματικότητας, ποὺ χρησιμοποιοῦνται ἀπὸ τὴ Λογικὴ καὶ τίς Ἐπιστῆμες (π.χ. τὸν ἐπαγωγικὸ καὶ τὸν παραγωγικὸ συλλογισμὸ κ.ά.) καὶ τίς ποικίλες φιλοσοφικὲς θέσεις (ντετερμινισμό, ἀναγωγισμὸ1, ὁλισμὸ2 κ.ἄ.), μέσα ἀπὸ τὸ πεδίο ἰσχύος τῆς καθεμίας, μὲ σκοπὸ νὰ ἑρμηνεύσουμε ὁπωσδήποτε μὲ αὐτὲς ὅλα τὰ φαινόμενα τοῦ κόσμου, δὲν ἦταν, δὲν εἶναι, ἀλλὰ καὶ δὲ θὰ εἶναι ποτὲ ἀπαλλαγμένο ἀπὸ τὴ σκοπιμότητα.
Ὁ σωστὸς καὶ δίκαιος ἐπιστήμονας, ποὺ θέλει νὰ καταλήξῃ ὄντως στὴν ἀλήθεια, πρέπει νὰ ξέρῃ καλά, τόσο τίς μεθόδους τῆς ἐπιστήμης του καὶ τὰ ὅρια ἰσχύος τους, ὅσο καὶ τὸ νὰ μένῃ μέσα σὲ αὐτὰ τὰ ὅρια:
«Ἔσω, φησὶ, τῶν οἰκείων ὅρων (=ὁρίων) μένε, καὶ μὴ ὑπέρβαινέ σου τὰ μέτρα» Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου
Ἀπὸ τὴ μία, ἡ ἔννοια τοῦ φυσικοῦ νόμου μπορεῖ νὰ φανῇ χρήσιμη σὲ ὅποιον θέλει νὰ δικαιολογήσῃ τὰ πάθη του, καθὼς μπορεῖ εὔκολα νὰ μεταμφιέσῃ καὶ νὰ σερβίρῃ στοὺς πολλούς, τὴν ἁμαρτωλὴ ἐπιθυμία, τὴν παρότρυνση τοῦ πάθους καὶ τοὺς δαιμονικοὺς λογισμούς, ὡς ἔνστικτο καὶ ὡς ἀνάγκη τῆς φύσης τοῦ ἀνθρώπου, τά ὁποῖα ὀφείλει ὁ καθένας (σύμφωνα πάντα μὲ αὐτὸν) νὰ ἀκολουθῇ νομοτελειακά.
Μὲ τοῦτον τὸν τρόπο, ταυτίζεται ἡ ἐπιθυμία μὲ τὴ θέληση, καταστέλλονται οἱ ὅποιες λεγόμενες ἠθικὲς ἀναστολές, ἐξαφανίζονται οἱ προσωπικὲς καὶ οἱ συλλογικὲς εὐθύνες, τυφλώνεται ἡ συνείδηση καὶ κρύβονται ἀποκοιμισμένες, κάτω ἀπὸ τὸ χαλάκι τῆς τελευταίας, οἱ ἐνοχές.
Τὸ πρόσχημα τῆς ἀναγκαιότητας λόγῳ κάποιου φυσικοῦ νόμου, ἀκόμα καὶ στὸ χῶρο ποὺ κυριαρχεῖ τὸ στοχαστικὸ στοιχεῖο, στὸν ὁποῖο βρίσκεται ἡ προσωπικὴ καὶ ἡ συλλογικὴ εὐθύνη, ἐκτοπίζει τίς λέξεις «καλὸ» καὶ «κακὸ» ἀπὸ τὸ λεξιλόγιο καὶ τὴ λογική μας ἢ τοὐλάχιστον, σχετικοποιεῖ πονηρὰ τὴ σημασία τους, δίνοντας σὲ αὐτὲς τὸ κατάλληλο κάθε φορά νόημα, ἀνάλογα πάντα μὲ τὴν περίπτωση καὶ τὸ σκοπό.
Ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ εὔκολα νὰ δώσῃ τὴ θέση τοῦ Θεοῦ στὸ φυσικὸ νόμο.
Μπορεῖ, γενικά, εὔκολα νὰ λατρεύσῃ τὸ κτίσμα, παρὰ τὸν Κτίσαντα, εἴτε αὐτὸ τὸ κτίσμα λέγεται Φύση, εἴτε νόμος τῆς Φύσης, εἴτε ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος, ποὺ ἀνακαλύπτει τὸ φυσικὸ νόμο, εἴτε ὅλα μαζί.
Μπορεῖ, ἀκόμα, νὰ ἐπικαλεστῇ ὅτι ὑπάρχουν μόνο οἱ νόμοι τῆς Φύσης καὶ ὄχι ὁ Θεὸς καὶ συνεπῶς δὲν ὑπάρχει οὔτε τὸ θέλημά Του, οὔτε καὶ οἱ ἐντολὲς Του.
Γιατί ὡς γνωστόν, ἂν δὲν ὑπάρχει Θεός, τὰ πάντα ἐπιτρέπονται...
Καὶ ἐκεῖ, αὐτὸ ποὺ ὁ Θεὸς ὀνομάζει ἁμαρτία, χαρακτηρίζεται εὔκολα ὡς «ἐμπειρία».
Μάλιστα, μᾶς λένε ὅτι ὁ ἄνθρωπος ὀφείλει νὰ ἔχει πολλὲς τέτοιες «ἐμπειρίες» στὴ ζωή του, γιὰ τίς ὁποῖες πρέπει νὰ καμαρώνῃ κιόλας...
Ἀλλὰ καὶ τὸ νὰ χαρακτηρίζεται αὐθαίρετα ὡς «μηχανισμὸς» ἕνας ὁποιοσδήποτε τρόπος λειτουργίας ποὺ παρατηρεῖται στὴ Φύση, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ ἂν ἐκεῖνος εἶναι ὄντως ντετερμινιστικὸς ἢ στοχαστικὸς ἢ κάτι ποὺ περιέχει καὶ τὰ δυὸ στοιχεῖα μέσα του, μόνο ἀθῶο δὲν εἶναι.
Εἰδικά, ἂν τονίζεις καὶ ἂν ἐπικαλεῖσαι διαρκῶς ἕναν τέτοιο «μηχανισμὸ» μὲ σκοπὸ νὰ δικαιολογήσης τίς ἰδεολογίες, τίς ἀπόψεις, τίς πράξεις καὶ τὸν τρόπο ζωῆς σου.
Γιὰ παράδειγμα, τόσο τὸ νὰ ἑστιάζουμε ἀποκλειστικὰ πάνω στὸ λεγόμενο «μηχανισμὸ» τῆς «φυσικῆς ἐπιλογῆς», σὰν νὰ εἶναι ὁ μοναδικὸς ποὺ μπορεῖ νὰ ἐξηγῇ βιολογικὰ φαινόμενα, ὅσο καὶ τὸ νὰ τὸν μεταφέρουμε, χωρὶς καμία διάκριση, στὰ ἀνθρώπινα δεδομένα, βολεύει ὅλες τίς ἰδεολογίες, ποὺ χρησιμοποιοῦν τὸν ἴδιο βασικὸ τρόπο σκέψης.
Ἔτσι, βλέπουμε τόσο τίς ρατσιστικές, ὅσο καὶ τίς νεοφιλελεύθερες ἰδεολογίες, νὰ ἐπικαλοῦνται τὸ συγκεκριμένο «μηχανισμὸ» τῆς «φυσικῆς ἐπιλογῆς» γιὰ νὰ πείσουν ὅτι αὐτὰ ποὺ πιστεύουν καὶ πράττουν εἶναι νόμοι τῆς Φύσης καὶ ὅτι, ὅσοι τὰ ἀποδέχονται, ἔχουν ὁπωσδήποτε πάνω τους ἕνα χαρακτηριστικὸ - πλεονέκτημα σὲ σχέση μὲ τοὺς ὑπόλοιπους, τὸ ὁποῖο πάντα θὰ ἐπιλέγῃ ἡ Φύση (σύμφωνα πάντοτε μὲ αὐτοὺς) ὡς κάτι τὸ καλύτερο!!!
Μὲ αὐτὸν τὸ τρόπο μπορεῖς εὔκολα νὰ ἀλλάζης ἰδεολογία καὶ νὰ πηγαίνης κάθε φορά σὲ ἐκείνη ποὺ σὲ βολεύει καλύτερα, μὲ τὸ νὰ ἀλλάζης ἁπλῶς τὸ χαρακτηριστικὸ - πλεονέκτημα ποὺ θεωρεῖς ὅτι ἔχεις πάνω σου (π.χ. τὴ δύναμη, τὴν καθαρότητα τῆς φυλῆς, τὴν ὀμορφιά, τὸ χρῆμα, τὴν ἐξυπνάδα, τὴν κοινωνικὴ εὐαισθησία, τὴν ἐξουσία, τὴ δικαιοσύνη, τὴν γνώση, τὴν καλοσύνη κ.ά.), χωρὶς νὰ χρειάζεται νὰ μεταβάλλης ποτὲ τὸ σταθερὸ κοινὸ ἰδεολογικό... «μηχανισμό» τους!
Τσάκ! Ἔτσι, εὔκολα καὶ ἁπλά!
Ὅπως ἀλλάζεις τὴν κεφαλὴ στὴν ξυριστικὴ μηχανή...
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου