γράφει ο Δημήτρης Γιαννόπουλος
Από χρόνια προσπαθώ να δώσω στο κόσμο να καταλάβει τι είναι αυτό που εμποδίζει την κοινωνία να αντιδράσει συλλογικά στα εγκλήματα του πολιτικού κατεστημένου εις βάρος της και σε βάρος του έθνους.
Είναι η αδρανοποίηση όλων των φορέων αντιπροσώπευσης (συνδικαλιστικών, επαγγελματικών, ακαδημαϊκών, πολιτιστικών κλπ) της «κοινωνίας των πολιτών» από τον παραταξιακό φατριασμό που επικράτησε στη διάρκεια της μεταπολίτευσης παντού, ξεκινώντας από την κομματικοποίηση του φοιτητικού χώρου, η οποία γρήγορα μεταδόθηκε σαν επιδημία σε κάθε συλλογικό θεσμό.
Είναι η αδρανοποίηση όλων των φορέων αντιπροσώπευσης (συνδικαλιστικών, επαγγελματικών, ακαδημαϊκών, πολιτιστικών κλπ) της «κοινωνίας των πολιτών» από τον παραταξιακό φατριασμό που επικράτησε στη διάρκεια της μεταπολίτευσης παντού, ξεκινώντας από την κομματικοποίηση του φοιτητικού χώρου, η οποία γρήγορα μεταδόθηκε σαν επιδημία σε κάθε συλλογικό θεσμό.
Τα αποτελέσματα αυτού του μοναδικού στην παγκόσμια ιστορία (τουλάχιστον της Δύσης) φαινομένου είναι ορατά στον καθένα, αλλά απωθούνται και διαστρέφονται σαν να προέρχονται από ατομικά «ελαττώματα και νοοτροπίες» του Έλληνα!
Δεν αποδίδονται ποτέ στον εξώφθαλμο και συστηματικό πολιτικό παροπλισμό του πολίτη από κάθε μορφής «πρωτοβάθμιες» επαγγελματικές ενώσεις, κοινωνικούς ή πολιτιστικούς συλλόγους, δημοτικά συμβούλια, τοπικές κινήσεις, ομίλους, επιμελητήρια κλπ. όπου ο καθένας συμμετέχει συνήθως «εθελοντικά», πληρώνοντας μάλιστα και «συνδρομή», ψηφίζοντας πολλές φορές μέσα από «αμεσοδημοκρατικές» διαδικασίες.
Όλοι αυτοί οι φορείς ασχολούνται επί παντός του επιστητού ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΠΟΛΙΤΙΚΗ.
Γιατί η Πολιτική θεωρείται «αποκλειστική αρμοδιότητα» της απολυταρχικής κομματοκρατίας που ελέγχει ασφυκτικά τους φορείς της Κοινωνίας Πολιτών, μέσα από παρατάξεις, εγκαθέτους και κάθε λογής επαγγελματίες τραμπούκους, δοσιλόγους της Εσωτερικής Κατοχής.
Έτσι ακριβώς, μια αδίστακτη κάστα ανικάνων και ψυχοπαθών, που δεν αντιπροσωπεύουν παρά αμελητέο ποσοστό του κοινωνικού σώματος, έφτασε να ελέγχει πάνω από το 95% του …εκλογικού σώματος και να εξοντώνει κάθε τι που θα μπορούσε να απειλήσει τα παρασιτικά προνόμια και τις ασυλίες της. Μια απλή σύγκριση με την υπόλοιπη Ευρώπη, θα μας πείσει γιατί διαφέρουν τόσο πολύ από την Ελλάδα.
Πολλές χώρες (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Ισλανδία, Γαλλία κ.α.) δέχτηκαν επιθέσεις και εκβιασμούς από Βρυξέλλες, Βερολίνο και Φρανκφούρτη για επιβολή του Γερμανικού δόγματος της σκληρής λιτότητας και κατεδάφισης κοινωνικών δικαιωμάτων τα τελευταία 8 χρόνια.
Αλλά οι κινητοποιήσεις, καταγγελίες και αντιστάσεις φορέων της Κοινωνίας Πολιτών απέτρεψαν τις πολύ χειρότερες και ανεπανόρθωτες οικονομικές καταστροφές που υπέστησαν οι Έλληνες.
Από το 2015 χιλιάδες νέες κινήσεις πολιτών και αυθόρμητες κινητοποιήσεις ή συναγερμός σε ομάδες κοινωνικών μέσων στο διαδίκτυο ξεσήκωσαν τους Ευρωπαίους ενάντια στην ύπουλη στρατηγική Μέρκελ-Σόρος για κατάλυση των συνόρων, αποεθνοποίηση και αντικατάσταση πληθυσμών με τα οργανωμένα καραβάνια, δήθεν «προσφύγων», υπό την καθοδήγηση καλοπληρωμένων ΜΚΟ και δουλεμπόρων.
Απέναντι λοιπόν στα πολιτικά και εθνικά προτάγματα των καιρών, ο Έλληνας στέκεται δίπλα στους συμπατριώτες του, μοναχικός, απομονωμένος, αλλοτριωμένος, και —το χειρότερο— «αυτοκατηγορούμενος» επειδή βρίσκεται ανήμπορος να αντισταθεί στον επαπειλούμενο αφανισμό του.
Ξεχνάει, δυστυχώς, πως πριν λιγότερο από δέκα χρόνια — κάθε φορά που βόλευε το πολιτικό σύστημα με τις χιλιάδες παρατάξεις και συντεχνίες του — η Αθήνα παρέλυε, πνιγόταν ή καιγόταν από ογκώδης διαδηλώσεις, καταλήψεις, απεργίες, κινητοποιήσεις, διαμαρτυρίες… ΟΛΕΣ ΓΙΑ ΨΥΛΟΥ ΠΗΔΗΜΑ, σε σύγκριση με τη σημερινή Καταστροφή, όπου δεν κουνιέται φύλλο οργανωμένης δράσης.
Και το χειρότερο απ’ όλα: Οι πιο σκληροί δημόσιοι τιμητές των δήθεν «καναπεδάτων», αποχαυνωμένων, αδιάφορων κλπ. συμπολιτών τους (επειδή «δεν εξεγείρονται»), τυχαίνει να είναι ενεργά μέλη των πιο ισχυρών επαγγελματικών σωματείων, πολιτιστικών συλλόγων, επιστημονικών και ακαδημαϊκών εταιριών της χώρας (π.χ. Ακαδημία Αθηνών, Ένωση Δικαστών και Εσαγγελέων, Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών, Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων, Οικονομικό Επιμελητήριο, Τεχνικό Επιμελητήριο, Ενώσεις Αποστράτων Αξιωματικών, Σύνοδος Πρυτάνεων, ΕΣΗΕΑ…).
Ας μου πει ένας από δαύτους τους «εθνικούς κήνσορες» της «πολιτικής απάθειας των άλλων», πότε απαίτησε ο ίδιος προσωπικά τελευταία φορά από το Σωματείο του να εκδώσει έστω και ένα ψήφισμα διαμαρτυρίας για όσα συμβαίνουν στην πατρίδα του σε βάρος του Συντάγματος, του Λαού, και του Έθνους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου